Lewis & Short

ĕrī̆lis (less correctly hĕrīlis, v. erus), e, adj. [erus], of the master or mistress of a family, the master’s, the mistress’s (poet.; esp. in Plaut.): erum fefelli, in nuptias conjeci erilem filium, Ter. And. 3, 4, 23; cf. id. Ad. 3, 2, 3; so, filius, Plaut. Bacch. 2, 3, 117; id. Most. 1, 1, 20; 79; Ter. Eun. 2, 2, 58; id. ib. 5, 5, 20; id. Phorm. 1, 1, 5: filia, Plaut. Aul. 1, 1, 35; id. ib. 2, 3, 8; id. Cist. 2, 3, 8: amica, id. Mil. 2, 1, 37; 44; id. ib. 2, 3, 3; cf. concubina, id. ib. 2, 3, 66; id. ib. 2, 5, 60; id. ib. 2, 6, 28; 68: erilis patria, salve, id. Bacch. 2, 1, 1: gressumque canes comitantur erilem, Verg. A. 8, 462: mensaeque assuetus erili, id. ib. 7, 490: res, Plaut. Men. 5, 6, 1; so, imperium, id. Aul. 4, 1, 13; cf. nutus, Hor. Ep. 2, 2, 6: antiqua erilis fida custos corporis (i. e. Medeae), Enn. ap. Non. 39, 3 (Trag. v. 289 Vahl.): nisi erile mavis Carpere pensum, Hor. C. 3, 27, 63: crilis praevortit metus, Plaut. Am. 5, 1, 17: nomen erile tenet, Ov. M. 10, 502: turpi clausus in arca, Quo te demisit peccati conscia (ancilla) erilis, Hor. S. 2, 7, 60.

hĕrīlis, v. erilis.