Lewis & Short

hellŭor (hēluor), ātus, 1, v. dep. n. and a. [helluo], to gormandize, devour (Ciceron.; cf.: decoquo, abligurio): cum Graecis jam in exostra helluabatur, Cic. Prov. Cons. 6, 14; id. Sest. 52, 111: quasi helluari libris, si hoc verbo in tam clara re utendum est, id. Fin. 3, 2, 7: ille gurges helluatus tecum simul rei publicae sanguine, id. Dom. 47, 124.
Note: Helluatus as pass., Verg. Cat. 5, 11.