Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Harmŏdĭus, ĭi, m., = Ἁρμόδιος, a famous Athenian, murderer of Hipparchus, Cic. Tusc. 1, 49, 116; Plin. 7, 23, 23, § 87; Gell. 9, 2.

harmŏgē, ēs, f., = ἁρμογή,

  1. I. a proper combination or mingling of colors, Plin. 35, 5, 11, § 29.
  2. II. Transf., harmony of sound, Varr. Sat. Men. 63, 18.

1. harmŏnĭa, ae (archaic gen. sing. harmoniaï, Lucr. 3, 131), f., = ἁρμονία, an agreement of sounds, consonance, concord, harmony; pure Lat. concentus.

  1. I. Lit.: velut in cantu et fidibus, quae harmonia dicitur, Cic. Tusc. 1, 10, 20; cf.: harmoniam ex intervallis sonorum nosse possumus: quorum varia compositio etiam harmonias efficit plures, id. ib. 1, 18, 41: ad harmoniam canere mundum, id. N. D. 3, 11, 27: numeros et geometriam et harmoniam conjungere, id. Rep. 1, 10; Vitr. 5, 4, 6.
  2. II. Transf.
    1. A. Concord, harmony; in gen., Lucr. 3, 131: neque harmoniā corpus sentire solere, id. 3, 118: nam multum harmoniae Veneris differre videntur, id. 4, 1248.
    2. B. Singing, a song: te nostra, Deus, canit harmonia, Prud. Cath. 3, 90.

2. Harmŏnĭa, ae, f., daughter of Mars and Venus, the wife of Cadmus, and mother of Semele, Ino, Agave, and Polydorus, Hyg. Fab. 6; 148; 159.
Acc.: Harmonien, Ov. A. A. 3, 86.

harmŏnĭcē, ēs, f., = ἁρμονική, the science of sounds, harmonics, Vitr. 5, 3, 8.
Called harmŏnĭca, ae, f., Vitr. 5, 4, 1.

harmŏnĭcus, a, um, adj., = ἁρμονικός, of or belonging to agreement or harmony, harmonious, harmonic (very rare): res, Varr. L. L. 10, § 64 Müll.: harmonica ratio, quae cogit rerum naturam sibi ipsam congruere, Plin. 2, 109, 113, § 248: tinnitus, Mart. Cap. 1, § 27.