Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

curcŭlĭo (gurgŭlĭo, Plaut. Trin. 4, 3, 9 Ritschl, Fleck.; Pall. 1, 19, 2; id. Jun. 3; also in some MSS. of the authors cited infra), ōnis, m. [kindr. with circulus, circus],

  1. I. a corn-worm, weevil, Cato, R. R. 92; Varr. R. R. 1, 57, 63; Col. 1, 6, 15 sq.; Plin. 18, 11, 73, § 302; Serv. ad Verg. G. 1, 186.
    1. B. Form gurgulio = membrum virile, Pers. 4, 38.
  2. II. Curcŭlĭo, the name of a comedy of Plautus.

Gŏthi, ōrum, m., = Γόθοι,

  1. I. the Goths, the great tribe of Northern Germany: huc possem victos inde referre Gŏthos, Aus. Epigr. 3 fin.; Inscr. Orell. 1135; 1159; and scanned Gōthi, id. ib. 1162 (of the year A. D. 565). Usually regarded as the same tribe, called, at an earlier period, Gŏthō-nes or Gŏtōnes, Tac. A. 2, 62; and, Gŭtōnes, Plin. 4, 14, 28, § 99; 37, 2, 11, § 35; but these were more probably the Getae, i. e. the Prussians and Lithuanians; cf. Holzmann ad Tac. G. p. 260 sq.
  2. II. Derivv.:
    1. A. Gŏthĭa, ae, f., the country of the Goths, Amm. 30, 2.
    2. B. Gŏ-thĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Goths, Gothic: bellum, Trebell. XXX. Tyrann. 30.
      Gothicus, i, m., a surname bestowed on the conqueror of the Goths, Inscr. Grut. 276, 4; Num. ap. Eckh. D. N. V. 7, p. 472.

guber κυβερνήτης, Gloss. Graec. Lat.

gŭbernābĭlis, e, adj. [guberno], susceptible of being governed, controllable: sive anima est mundus sive corpus natura gubernabile, Sen. Q. N. 3, 29, 2.

gŭbernācŭlum (poet. contr. gŭ-bernāclum, Lucr. 4, 904; Verg. A. 5, 176; 859; 6, 349 al.), i, n. [guberno], a helm, rudder (cf. clavus).

  1. I. Lit.: hominis, non sapientis inventa sunt navigia, additis a tergo gubernaculis, quae huc atque illuc cursum navigii torqueant: exemplum a piscibus tractum, qui cauda reguntur, etc., Sen. Ep. 90; cf.: piscium meatus gubernaculi modo regunt (caudae), Plin. 11, 50, 111, § 264: ut cruribus velut gubernaculis demissis cursum dirigeret, Front. 3, 13, 6: hic ille naufragus ad gubernaculum accessit, et navi, quoad potuit, est opitulatus, Cic. Inv. 2, 51, 154: ipse gubernaclo rector subit, ipse magister, Verg. A. 5, 176.
  2. II. Transf., guidance, direction; esp. of the state, government (usually in plur.): clavum tanti imperii tenere et gubernacula rei publicae tractare, Cic. Sest. 9, 20; cf.: qui ad gubernacula rei publicae sedere debebant, id. Rosc. Am. 18, 51: repelli a gubernaculis civitatum, id. de Or. 1, 11, 46: recedere a gubernaculis, id. Fam. 16, 27, 1: ad gubernacula rei publicae accedere, Liv. 4, 3, 17: quis ad gubernacula sedeat summa cura providendum, id. 24, 8, 13: abicere gubernacula imperii, Val. Max. 7, 6, 1: transferre ad aliquem fortunarum suarum gubernacula, Nazar. Pan. Const. 27, 2: temperare gubernacula vitae, Plin. 11, 37, 88, § 219.
    In sing.: (rare) exercitus non habilis gubernaculo, Vell. 2, 113, 2: gubernaculum rei publicae tenere, Lact. 1, 1, 14.

gŭbernātĭo, ōnis, f. [guberno], a steering, piloting of a ship (Ciceron.).

  1. I. Lit.: si in ipsa gubernatione negligentia est navis eversa, Cic. Fin. 4, 27, 76; cf. id. ib. 3, 7, 24.
  2. II. Transf., in gen., direction, management, government: summi imperii gubernatione districtus, Cic. de Or. 3, 32, 131: civitatis, id. Rep. 1, 2: tantarum rerum, id. Cat. 3, 8, 18: consilii, id. Inv. 2, 54, 164: summi consilii, id. Vat. 15, 36.

gŭbernātor, ōris, m. [guberno], a steersman, pilot (cf.: magister, navarchus, nauclerus, navicularius).

  1. I. Lit.: si tu proreta isti navi’s, ego gubernator ero, Plaut. Rud. 4, 3, 75; id. Am. 3, 2, 69: gubernator clavum tenens sedet in puppi quietus, Cic. de Sen. 6, 17; id. Phil. 7, 9, 27; id. Ac. 2, 31, 100; id. de Inv. 1, 34, 58; id. Rep. 1, 40; 5, 3; Quint. 2, 17, 24; 34; 4, 1, 61; Verg. A. 3, 269; 5, 12; 6, 337 et saep.
    Prov.: tranquillo quilibet gubernator est, Sen. Ep. 85 med.
  2. II. Transf., a director, ruler, governor: cum in rebus animalibus aliud pro alio ponitur; ut de agitatore (Ennius): Gubernator magna contorsit equum vi, Quint. 8, 6, 9; the same, Enn. ap. Charis. p. 244 P. and ap. Diom. p. 451 ib. (Ann. v. 160 Vahl.): poli, i. e. God, Sen. Hippol. 903: custodes gubernatoresque rei publicae, Cic. Rab. Perd. 9, 26; cf.: quasi tutor et procurator rei publicae: sic enim appelletur, quicumque erit rector et gubernator civitatis, id. Rep. 2, 29.

gŭbernātrix, īcis, f. [gubernator, II.], a conductress, directress: an fortunam collaudem, quae gubernatrix fuit? Ter. Eun. 5, 9, 16: ista praeclara gubernatrice civitatum eloquentia rem publicam dissipaverunt, Cic. de Or. 1, 9, 38.

gŭbernĭo, ōnis, m., v. gubernius fin.

* gŭbernĭus, ii, m. [guberno], a steersman, pilot, for the usual gubernator, Laber. ap. Gell. 16, 7, 10.
Another form: ‡ gŭ-bernĭo, ōnis, m., acc. to Isid. Orig. 19, 1, 4.

gŭberno, āvi, ātum, 1, v. a., = κυβερνῶ, to steer or pilot a ship (class.).

  1. I. Lit.: dum clavum rectum teneant navemque gubernent, Enn. ap. Isid. Orig. 19, 2 (Ann. v. 472 Vahl.): ut si nautae certarent, quis eorum potissimum gubernaret, Cic. Off. 1, 25, 87: tranquillo mari gubernare, id. Rep. 1, 6.
    Prov.: gubernare e terra, i. e. to guide those who are in peril while keeping in safety one’s self, Liv. 44, 22, 14: quilibet nautarum tranquillo mari gubernare potest, id. 24, 8, 12; cf. gubernator, I. fin.
  2. II. Transf., in gen., to direct, manage, conduct, govern, guide (a favorite word with Cic.; cf.: moderor, rego): qui eos gubernat animus infirmum gerunt, Ter. Hec. 3, 1, 31: quid miramur L. Sullam, cum solus rem publicam regeret orbemque terrarum gubernaret? etc., Cic. Rosc. Am. 45, 131; cf.: melius gubernari et regi civitates, id. Rep. 2, 9: rem publicam, id. ib. 1, 34; 3, 35; cf. also: in gubernanda re publica, id. ib. 1, 29: teque hortor, ut omnia gubernes ac moderere prudentia tua, id. Fam. 2, 7, 1; cf.: illa tormenta gubernat dolor, id. Sull. 28, 78: totam petitionem, id. Mil. 9, 25: velim ergo totum hoc ita gubernes, ut, etc., id. Att. 13, 25, 2: sed haec fortuna viderit, quoniam ratio non gubernat, id. ib. 14, 11, 1; cf.: sed haec deus aliquis gubernabit, id. ib. 6, 3, 3: fortunae motum, id. ib. 8, 4, 1: iter meum rei publicae et rerum urbanarum ratio gubernabit, id. Fam. 2, 17, 1: vitam, id. Fin. 2, 13, 43: fortunam suam, Vell. 2, 127, 1: Massyleum virga gubernet equum, Mart. 9, 23, 14.
    Absol.: jam ex sermone hoc gubernabunt doctius porro, will steer, i. e. behave, Plaut. Mil. 4, 2, 99; cf. gubernator, II.

gŭbernum, i, n. [guberno], a helm, rudder (ante-class. for the class. gubernaculum): proras despoliate et detondete guberna, Lucil. ap. Non. 490, 32; Lucr. 2, 553; 4, 439.

Gugerni (Cug-, ap. Plin. Sillig.; Gub-, Jan.), ōrum, m., a people of Germany, in the modern Cleves, Plin. 4, 17, 31, § 106; Tac. H. 4, 26; 5, 16; 18.

gŭla, ae, f. [root gar, to swallow; Sanscr. gir-āmi; Gr. βορ- in βορά, βιβρώσκω; cf.: voro, gurges, glutio, v. Curt. Gr. Etym. p. 470], the gullet, weasand, throat (cf.: faux, guttur, jugulum).

  1. I. Lit.: gula nervo et carne constat, Plin. 11, 37, 66, § 176; 11, 37, 79, § 201; 24, 15, 80, § 130: cum it dormitum, follem sibi obstringit ob gulam, ne quid animae forte amittat dormiens, Plaut. Aul. 2, 4, 23: illi jam interstringam gulam, id. ib. 4, 4, 32: quem obtorta gula de convivio in vincula abripi jussit, Cic. Verr. 2, 4, 10, § 24: laqueo gulam fregere, the neck, Sall. C. 55, 5.
  2. II. Transf., the palate, i. e. gluttony, gormandizing, appetite: o gulam insulsam, Cic. Att. 13, 31, 4: Numidae neque salem neque alia irritamenta gulae quaerebant, Sall. J. 89, 7: nil servile gulae parens habet, a belly-god, Hor. S. 2, 7, 111; so, profundam gulam alicujus explere, Suet. Vit. 7: temperare gulae, Plin. Ep. 2, 6, 5: intempestivae ac sordidae gulae homo, Suet. Vit. 13: ingenua gula, i. e. palate, taste, Mart. 6, 11, 6: quanta est gula, quae sibi totos Ponit apros! Juv. 1, 140: mimus quis melior plorante gula, id. 5, 158.
    Plur.: proceres gulae narrant, gourmands, epicures, Plin. 9, 17, 30, § 66.

gulliocae nucum juglandium summa et viridia putamina, Paul. ex Fest. p. 98 Müll.; Lucil. Fragm. inc. v. 164.

gŭlo, ōnis, m. [gula, II.; cf. Paul. ex Fest. s. v. ingluvies, p. 112], a gormandizer, epicure, glutton (post-class.), App. Mag. p. 295; Macr. S. 7, 12, 9.

gŭlōsē, adv., v. gulosus fin.

gŭlōsĭtas, ātis, f. [gulosus], gluttony (late Lat.), Ps.-Aug. ad Frat. Erem. Serm. 31.

gŭlōsus, a, um, adj. [gula, II.], gluttonous, luxurious, dainty (post-Aug.; cf.: edax, vorax): oculis quoque gulosi sunt, Sen. Q. N. 3, 18 fin.: nil est miserius nec gulosius Santra, Mart. 7, 20, 1: gulosum Fictile, i. e. containing dainty food, Juv. 11, 19: abstinentia, i. e. an abstinence that enhances enjoyment, Hier. Ep. 107, 10.
Transf.: nimium lector gulosus, i. e. a too voracious reader (acc. to others, an over-fastidious reader), Mart. 10, 59, 5.
Adv.: gŭlōse, gluttonously: gulosius condire cibos, Col. praef. § 5: nil est, Apici, tibi gulosius factum, Mart. 3, 22, 5: gulosissime nutrit, Tert. Res. Carn. 1.

Gulussa or Gulūsa, ae, m., a son of Masinissa, king of Numidia, Sall. J. 5; cf. Plin. 8, 10, 10 fin.

gūmen, ĭnis, n., gum, post-class. for gummi, Pall. 12, 7, 15; Isid. 17, 7, 70.

gŭmĭa, ae, com., a glutton, gourmand: Lucil. ap. Cic. Fin. 2, 8, 24; id. ap. Non. 118, 2; App. Mag. p. 311; Paul. ex Fest. s. v. ingluvies, p. 112 Müll.

gummātus, a, um, adj. [gummi], containing gum, gummy (post-class.): in cerasis et in omnibus gummatis, Pall. 11, 12, 6; cf. the foll. art.

gummĕus, a, um, adj. [gummi], containing gum, gummy: succina, Aus. Idyll. 6, 79.

gummi or cummi, indecl. n., com-mis and cummis, or gummis, is, f. (gen. Graec. gummeos, Mart. Cap. 3, § 225), = κόμμι, gum, Plin. 16, 26, 45, § 108; 24, 1, 1, § 3 al.; 13, 12, 26, § 66; Col. 12, 52, 16 et saep. (in Plin. cummi or cummis is the reading in the best MSS.).

* gummĭno, āre, v. n., to distil gum: gumminet, Pall. 2, 16 fin. (al. germinet).

* gummītĭo, ōnis, f. [gummi], a besmearing with gum, Col. 12, 52, 17.

gummōsus, a, um, adj. [gummi], full of gum, gummy: folia, Plin. 22, 9, 11, § 24; 16, 38, 72, § 181 al. (in these passages the better reading is cumminosus).

gummus, i, m., = gummi, Gargil. Mart. de Pom. 16.

* gurdōnĭcus, a, um, adj. [gurdus], doltish, stupid: homo, Sulp. Sev. Dial. 1, 26.

†† gurdus, i, m. [Spanish], a dolt, jolterhead, numskull: gurdos, quos pro stolidis accipit vulgus, ex Hispania duxisse originem audivi, Quint. 1, 5, 57; cf.: gurdus lentus, inutilis, Gloss. Isid.; Laber. ap. Gell. 16, 7, 8 (Com. Fragm. v. 13 Rib.).

1. gurges, ĭtis, m. [v. gula; and cf. βάραθρον, vorago], a raging abyss, whirlpool, gulf (syn.: vorago, barathrum).

  1. I. Lit. (class.): non Rheni fossam gurgitibus illis redundantem, Cic. Pis. 33, 81: turbidus hic coeno vastaque voragine gurges Aestuat, Verg. A. 6, 296: multamque trahens sub gurgite arenam Volturnus, Ov. M. 15, 714: alterno procurrens gurgite pontus, Verg. A. 11, 624: per medios gurgites (opp. vada), Liv. 21, 5, 14: deficientibus animis hauriebantur gurgitibus, id. 22, 6, 7: caenosus, the Styx, Juv. 3, 266.
  2. II. Transf.
    1. A. In gen., waters, stream, sea (poet.): fessos jam gurgite Phoebus Ibero Tingat equos, Verg. A. 11, 913: Euboicus, Ov. M. 9, 227: Carpathius, Verg. G. 4, 387: Atlanteus, Stat. Ach. 1, 223: Tusci, id. S. 4, 5, 4: gurgite ab alto, Verg. A. 6, 310; 7, 704: Herculeus, i. e. the Atlantic, beyond Gibraltar, Juv. 14, 280.
    2. B. Of insatiable craving, an abyss; of persons, a spendthrift, prodigal: qui immensa aliqua vorago est, aut gurges vitiorum turpitudinumque omnium, Cic. Verr. 2, 3, 9, § 23; cf.: divitias in profundissimum libidinum gurgitem profundere, id. Sest. 43, 93: gurges ac vorago patrimonii, id. ib. 52, 111; cf.: ille gurges atque heluo, natus abdomini suo, id. Pis. 17, 41: Apicius, nepotum omnium altissimus gurges, Plin. 10, 48, 68, § 133.

2. Gurges, ĭtis, m., a surname.

  1. I. Q. Fabius, Q. F. M. N. Gurges, Macr. S. 2, 9.
  2. II. Fabius Gurges, Juv. 6, 266.
  3. III. C. Volcatius Gurges, Plin. 7, 53, 54, § 181.

gurgĭto, āre, 1, v. a. [gurges], to engulf, flood: vino nimis gurgitati mentis oppressione torpescunt, Cassiod. in Psa. 35, 8.

1. gurgŭlĭo, ōnis, m. [kindred with glutio; v. gurges, gula], the gullet, weasand, windpipe: hircus cervice et collo brevi, gurgatione longiore, Varr. R. R. 2, 3, 2; Cic. Fragm. Or. pro Tullio, 10; Lact. Op. D. 11; Arn. 3, 107: huic gurgulio est exercitor, Plaut. Trin. 4, 3, 9

2. gurgŭlĭo, ōnis, collat. form of curculio, q. v.

(Gurgustĭdōnĭi, vulg. lect. in Plaut. Mil. 1, 1, 13, inst. of Gorgonidonii, q. v.)

gurgustĭŏlum, i, n. dim. [gurgusti. um], a small, mean dwelling, a hut, shanty, App. M. 1, p. 112 and 147.

gurgustĭum, ii, n. [kindred with gurgulio, perh. with reference to its straitness], a small, mean dwelling, a hovel, hut: nescio quo e gurgustio te prodire, Cic. Pis. 6, 13: in gurgustio habitare, id. N. D. 1, 9, 22: modicum, Suet. Gramm. 11; Ambros. de Bono Mort. 1, 5 al.

gustābĭlis, e, adj. [gusto], appetizing, Ambros. de Noe, 15, 52.

gustātĭo, ōnis, f. [id.; a first tasting of food; hence], the first light dish of a Roman meal, an antepast, whet: jussi discubuimus, et gustatione mirifica initiati vino etiam Falerno inundamur, Petr. 21, 6; 31, 8.

gustātor, oris, m. [id.; a first tasting of food; hence], the taster: digitus, i. e. the forefinger, used in tasting (= δάκτυλος λιχανός), Hier. in. Isa. 11, 40, 12.

gustātōrĭum, ii, n. [id.; a first tasting of food; hence], the vessels containing an antepast, an antepast, collation, whet (v. gustatio), Plin. Ep. 5, 6, 37; Petr. 34; Mart. 14, 88 in lemm.

gustātus, ūs [id.; a tasting of food; hence].

  1. I. The taste, as one of the five senses: gustatus, qui sentire eorum, quibus vescimur, genera debet, Cic. N. D. 2, 56, 141; id. de Or. 3, 25, 99: existimaverim omnibus (animalibus) sensum et gustatus esse, Plin. 10, 71, 91, § 196.
  2. II. The taste, flavor of any thing.
    1. A. Lit.: varietas pomorum eorumque jucundus non gustatus solum, sed odoratus etiam et aspectus, Cic. N. D. 2, 63, 158: (uva) primo est peracerba gustatu, id. de Sen. 15, 53.
    2. B. Trop.: libidinosi verae laudis gustatum non habent, Cic. Phil. 2, 45, 115.

gusto, āvi, ātum, 1, v. a. [gustus], to taste, to take a little of any thing (freq. and class.; cf.: libo, manduco, edo, etc.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: cum biduum ita jejunus fuissem, ut ne aquam quidem gustarem, Cic. Fam. 7, 26, 1: leporem et gallinam et anserem gustare fas non putant, Caes. B. G. 5, 11: gustatus sanguis, Plin. 8, 16, 19, § 52: celerius panis mandendus quam vinum gustandum, Cels. 4, 3: gustare de potione, Suet. Tit. 2: herba subsalsa gustanti, Plin. 21, 29, 103, § 175: alypon acre gustatu ac lentum, id. 27, 4, 7, § 22: aliquid de sanguine, Juv. 15, 92; 14, 85.
      Prov.: primis, ut dicitur, labris gustare physiologiam, i. e. to have a superficial knowledge of, Cic. N. D. 1, 8, 20.
    2. B. In partic., to take a slight meal, to take a luncheon or whet; to eat a little: Cretes, quorum nemo gustavit umquam cubans, Cic. Mur. 35, 74: post solem plerumque frigida lavabatur, deinde gustabat, dormiebatque minimum, Plin. Ep. 3, 5, 11; Aug. ap. Suet. Aug. 76.
  2. II. Trop., to taste, partake of, enjoy: gustaras civilem sanguinem vel potius exsorbueras, Cic. Phil. 2, 29, 71: gustare partem ullam liquidae voluptatis, id. Fin. 1, 18, 58: quod si ipsi haec neque attingere neque sensu nostro gustare possemus, tamen, etc., id. Arch. 8, 17: praecepta, id. de Or. 1, 32, 145: summatim rerum causas et genera ipsa, id. ib. 2, 36, 123: Metrodorum illum, i. e. heard, attended for a while, id. ib. 3, 20, 75: partem aliquam rei publicae, id. Fam. 12, 23, 3: sermonem alicujus, i. e. listen to, overhear, Plaut. Most. 5, 1, 15: amorem vitae, Lucr. 5, 179: lucellum, Hor. S. 2, 5, 82.

gustŭlum, i, n. dim. [gustus].

  1. I. A small dish of food, a whet, relish, App. M. 9, p. 232.
  2. II. Transf., a kiss: dulcem et amarum gustulum carpis, App. M. 2, p. 119.

* gustum, i, n., v. gustus, I. 2. a.

gustus, ūs, m. [kindred with Sanscr. ǵush, to be fond of; Gr. γεύω, γεύομαι, γεῦσις, taste], a tasting of food, a partaking slightly or eating a little of any thing (mostly post-Aug.; not in Cic.; cf.: gustatus, sapor).

  1. I. Lit.
      1. 1. In gen.: minister inferre epulas et explorare gustu solitus, Tac. A. 12, 66: explorare aliquid gustu, Col. 1, 8, 18; 2, 2, 20; cf. Plin. 31, 10, 46, § 114: gustu libata potio, Tac. A. 13, 16: cum ille ad primum gustum concidisset, Suet. Ner. 33: sine crebro salis gustu, Plin. 31, 6, 32, § 61.
      2. 2. In partic.
        1. a. A light dish at the beginning of a Roman meal, an antepast, whet, relish, = gustatio, Mart. 11, 31, 4; 11, 52, 12: gustus elementa per omnia quaerunt, Juv. 11, 14.
          Also in a neutr. form: gustum versatile sic facies, Apic. 4, 5, § 181 sqq.
        2. b. A draught of water: profer ex illa amphora gustum, Petr. 77 fin.
    1. B. Transf., taste, flavor, = sapor (post-Aug.): attrahatur spiritu is sucus, donec in ore gustus ejus sentiatur, Cels. 6, 8, 6; Col. 3, 2, 24; Plin. 14, 1, 3, § 12; 26, 8, 50, § 82; 27, 12, 96, § 121 sq.
  2. II. Trop. (post-Aug.).
    1. A. (Acc. to I. 2. a.) A foretaste, specimen: ad hunc gustum totum librum repromitto, Plin. Ep. 4, 27, 5: expetens versificationis nostrae gustum, Col. 11, 1, 2: gustum tibi dare volui, Sen. Ep. 114, 18.
    2. B. (Acc. to I. B.) Taste: urbanitas significat sermonem praeferentem in verbis et sono et usu proprium quendam gustum urbis, Quint. 6, 3, 17.

1. gutta, ae (archaic gen. sing. guttaiï, Lucr. 6, 614), f. [etym. dub.], a drop of a fluid (cf.: stilla, stiria).

  1. I. Lit.: numerus quem in cadentibus guttis, quod intervallis distinguitur, notare possumus, Cic. de Or. 3, 48, 186: guttae imbrium quasi cruentae, id. N. D. 2, 5, 14: gutta cavat lapidem, consumitur annulus usu, Ov. P. 4, 10, 5: si ego in os meum hodie vini guttam indidi, Plaut. Cas. 2, 3, 30: guttam haud habeo sanguinis (prae metu), id. Most. 2, 2, 76; cf. Verg. A. 3, 28: gutta per attonitas ibat oborta genas, i. e. tears, Ov. P. 2, 3, 90: succina, i. e. amber, Mart. 6, 15, 2; the same, Phaëthontis, id. 4, 32, 1: Arabicae, perh. oil of myrrh, App. M. 2, p. 118; cf. Sid. Carm. 5, 43: sanguinis in facie non haeret gutta, i. e. no blush, Juv. 11, 54.
    1. B. Transf.
      1. 1. Guttae, natural spots, specks on animals, stones, etc.: nigraque caeruleis variari corpora (anguis) guttis, Ov. M. 4, 578; cf. id. ib. 5, 461: (apium) paribus lita corpora guttis, Verg. G. 4, 99: lapis interstinctus aureis guttis, Plin. 36, 8, 13, § 63; 29, 4, 27, § 84.
      2. 2. In archit., a small ornament under the triglyphs of a Doric column, drops, Vitr. 4, 3.
  2. II. Trop., a drop, i. e. a little bit, a little (ante-class. and very rare): gutta dulcedinis, Lucr. 4, 1060: certi consilī, Plaut. Ps. 1, 4, 4.

2. Gutta, ae, m., a Roman surname, Cic. Clu. 26, 71; 36, 98.

guttātim, adv. [gutta], by drops, drop by drop (ante- and post-class.): lacrimae guttatim cadunt, Enn. ap. Non. 116, 1 (Trag. v. 238 Vahl.): pluvia guttatim labitur, Arn. 2, 84; App. M. 3, p. 130: cor guttatim contabescit, Plaut. Merc. 1, 2, 92.

guttātus, a, um, adj. [id. I. B. 1.], spotted, speckled: gallinae, Mart. 3, 58, 15: equus, dappled, piebald, Pall. 4, 13, 4.

guttŭla, ae, f. dim. [gutta], a little drop (ante- and post-class.): ah, guttula pectus mihi ardens aspersisti, Plaut. Ep. 4, 1, 27: favorum guttulae, Paul. Nol. Carm. 21, 427.

guttur, ŭris, n. (ante-class.; also m. in

  1. I. acc. sing. gutturem, Plaut. Mil. 3, 2, 22; id. Aul. 2, 4, 25; Nov. Com. Fragm. v. 118 Rib.), the gullet, throat (cf.: faux, gula, jugulum): da meo gutturi gaudium, Plaut. Curc. 1, 2, 10; 49: venter gutturque resident ferias, id. Capt. 3, 1, 8: guttur homini tantum et suibus intumescit, Plin. 11, 37, 68, § 179: quis tumidum guttur miratur in Alpibus? Juv. 13, 162: (tamquam si in Alpibus gutturosos homines admireris, ubi tales sunt plurimi scilicet: nam lata et inflata colla habent, Vet. Schol. ad h. 1.): haud modicos tremulo fundens e gutture cantus, Cic. poët. Div. 1, 8, 14: liquidum tenui gutture cantat avis. Ov. Am. 1, 13, 8: parentis olim si quis impia manu Senile guttur fregerit, Hor. Epod. 3, 1.
    In plur.: fodere guttura cultro, Ov. M. 7, 314: laqueo ligare guttura, id. ib. 6, 135.
    Hence,
  2. II. Transf., gluttony: memorabile magni Gutturis exemplum, Juv. 2, 114.
    Comically: inferior, i. e. anus, Plaut. Aul. 2, 4, 25.

gutturnium vas, ex quo aqua in manus datur: ab eo, quod propter oris angustias guttatim fluat, Paul. ex Fest. p. 98 Müll.

guttŭrōsus, a, um, adj. [guttur], that has a tumor in the throat, goitred (postclass.): si quis naturā gutturosus sit, Dig. 21, 1, 12, § 2; Paul. ex Fest. 112, 2; Schol. Juv. 13, 162; cf. guttur.

gutus (less correctly guttus), i, m. [gutta], a narrow-necked vessel, flask, cruet, from which liquids (wine, oil, ointments, etc.) are poured by drops: qui vinum dabant, ut minutatim funderent, a guttis gutum appellarunt, Varr. L. L. 5, § 124 Müll.: faginus, Plin. 16, 38, 73, § 185; Gell. 17, 8, 5; Juv. 3, 263; 11, 158; Mart. 14, 52 in lemm.: cum paterā gutus, Hor. S. 1, 6, 118.

gynaecēum or gynaecīum (gun-), i, n., = γυναικεῖον.

  1. I. Among the Greeks, the inner part of the house where the women dwelt, the women’s apartments, Plaut. Most. 3, 2, 68; 72; Ter. Phorm. 5, 6, 26; Cic. Phil. 2, 37, 95.
  2. II. Among the Romans, the emperor’s seraglio, where also women spun and wove the imperial garments: matresfamilias ingenuae ac nobiles in gynaeceum rapiebantur, Lact. de Mort. Pers. 21; Veg. Mil. 1, 7; Cod. Just. 9, 27, 5; 11, 7, 5.