Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Clănĭus, ii, m., a river in Campania, destructive by frequently overflowing the country around, especially the town of Acerrœ (v. Acerrae), now Lagno, Verg. G. 2, 225 Heyne; Sil. 8, 537; also called Glănis, Plin. 3, 5, 9, § 53 sq.

glăbellus, a, um, adj. dim. [glaber], without hair, smooth (post-class.): corpus Cupidinis, App. M. 5, p. 168, 28: feminal, id. ib. 2, p. 122, 11: Apollo corpore glabellus, id. Flor. 1, p. 341; Mart. Cap. 2, 34.

glăber, bra, brum, adj. [root γλαφ-, γλάφω, to hollow out, γλαφυρός; cf. scalpo],

  1. I. without hair, smooth, bald: oves glabrae quam haec est manus, Plaut. Trin. 2, 4, 140: si quem glabrum facere velis, Varr. R. R. 1, 2, 26: oves ventre glabro, id. ib. 2, 2, 6: colla boum, Col. 6, 14, 7: crure glaber, Mart. 12, 38, 4: glaber erat tamquam rien, Plaut. Fragm. ap. Fest. s. v. rienes, p. 276 and 277 Müll.: hordeum, Turran. ap. Plin. 18, 7, 15, § 75: tapete, Turp. ap. Non. 542, 18.
    Comp.: tu istum gallum glabriorem reddes mihi, quam volsus ludiu’st, Plaut. Aul. 2, 9, 6: maritus cucurbitā glabrior, App. M. 5, p. 163,
  2. II. Transf., as subst.: glăber, bri, m., a young (beardless) slave, favorite slave of the Romans, Cat. 61, 142; Phaedr. 4, 5, 22; Sen. Ep. 47; id. Brev. Vit. 12; Inscr. Orell. 694; 2911.

* glăbrārĭa, ae, f. [glaber], in a comic double sense, she who loves smooth-skinned slaves, and she who is shorn smooth, i. e. robbed of her money, Mart. 4, 28, 7.

* glăbresco, ĕre, v. inch. n. [id.], to grow smooth, bare, bald, Col. 2, 19, 2.

* glăbrēta, ōrum, n. [glaber], bare places, Col. 2, 9, 9.

Glabrĭo, ōnis, m. [glaber], a surname in the gens Acilia, Liv. 33, 34; Cic. de Imp. Pomp. 9, 26 al.

* glăbrĭtas, ātis, f. [glaber], smoothness of the skin, baldness: calvitiis et glabritatibus rasi, Arn. 3, 108.

* glăbro, āre, v. a. [glaber], to make bare, to deprive of hair or bristles, Col. 12, 55, 4.

glăcĭālis, e, adj. [glacies], icy, frozen, full of ice (poet. and in post-Aug. prose; syn.: frigidus, algidus, gelidus, rigidus). hiems, Verg. A. 3, 285; Ov. M. 2, 30; cf. frigus, id. ib. 9, 582: polus, id. ib. 2, 173: Scythia, id. ib. 8, 790: regio (opp. perfervida), Col. 3, 1, 3: Oceanus, Juv. 2, 1; cf. pontus, Luc. 1, 18.

glăcĭes, ēi, f. [root in Gr. γάλα, γαλακτ-; cf. γλαγάω, to be milky, etc.; Germ. Gletscher; v. gelu], ice (cf.; gelu, pruina).

  1. I. Lit.: sol glaciem dissolvit, Lucr. 6, 963; so ib. 878: ne teneras glacies secet aspera plantas, Verg. E. 10, 49; Hor. C. 2, 9, 5; Ov. M. 2, 808; 13, 795; Plin. 8, 28, 42, § 103: lubrica, slippery ice, Liv. 21, 36, 7: Maeotica, Juv. 4, 42 et saep.
    In plur.: glacies, Verg. G. 4, 517: glacierum, Sid. Ep. 4, 6 fin.; Vulg. Dan. 3, 70.
  2. * II. Transf., hardness: tum glacies aeris flamma devicta liquescit, Lucr. 1, 493.

glăcĭo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [glacies] (not ante-Aug.).

  1. I. Act., to make or turn into ice; in pass., to freeze, congeal.
    1. A. Lit.: positas ut glaciet nives Puro numine Juppiter, Hor. C. 3, 10, 7: humor glaciatur arescitve in gemmas, Plin. 8, 38, 57, § 137; cf. id. 2, 39, 39, § 105: ruptis vasis (vini) stetere glaciatae moles, id. 14, 21, 27, § 132; 24, 13, 72, § 116.
      1. 2. Transf., to render hard or solid: nec dubium quin fici ramulis glaciatus caseus jucundissime sapiat, Col. 7, 8, 2.
    2. B. Trop.: stupet anxius alto Corda metu glaciante pater, Stat. Th. 10, 622.
  2. II. Neutr., to become hard, to harden: (unguentum) fit hieme, quoniam aestate non glaciat, nisi acceptā cerā, Plin. 29, 3, 13, § 56.

glădĭārĭus, a, um, adj. [gladius], of or belonging to swords, sword-: negotiator, a sword-dealer, Inscr. Orell. 4247.
Subst.:gladiarius, ii, m., a sword-cutler, Inscr. Orell. 4197.

glădĭātor, ōris, m. [gladius; cf. digladior], a swordsman, fighter in the public games, a gladiator (cf.: lanista, mirmillo, secutor, retiarius, bestiarius, pugil, athleta).

  1. I. Lit.: athletae et gladiatores, Cic. Or. 68, 228: gladiatorum spectaculum, id. Tusc. 2, 17, 41: ut emat gladiatores, id. Sull. 19, 55: ut gladiatoribus imperari solet, id. Sest. 37, 80: nobiles, id. Phil. 3, 14, 35: tam bonus gladiator rudem tam cito accepisti, id. ib. 2, 29, 74: quis tota Italia veneficus, quis gladiator, quis latro, quis sicarius, etc., id. Cat. 2, 4, 7.
    As a term of reproach: Gracchorum potentiam majorem fuisse arbitramini quam hujus gladiatoris (i. e. Antonii) futura sit? Cic. Phil. 5, 12, 32; 7, 6, 17; id. Verr. 2, 3, 62, § 146: vetus proverbium est, gladiatorem in arena capere consilium, Sen. Ep. 22, 1: (gladiatorum) emptio et venditio, an locatio et conductio, Gai. Inst. 3, 146.
    1. B. Transf., in plur., a combat of gladiators, gladiatorial exhibition: rumor venit datum iri gladiatores; populus convolat, Ter. Hec. prol. alt. 32; Cic. Sest. 64, 133 and 135; Suet. Tit. 7: edere, id. Aug. 45; id. Dom. 4: edendis gladiatoribus praesedit, Tac. A. 1, 76: locum gladiatoribus dare, Cic. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 9, 7, 16; abl. absol.: gladiatoribus, at a show of gladiators, id. ib. 2, 19, 3; cf.: ut Romam vitet gladiatoribus, Lucil. ap. Non. 165, 14; Asin. Poll. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3; cf.: gladiatores, quod spectaculum inter epulas erat, eo ornatu armarunt (Campani), etc., Liv. 9, 40, 17.
  2. * II. A swordcutler: carpentarii, scandularii, gladiatores, aquilices, tubarii, etc., Dig. 50, 6, 6.

glădĭātōrĭē, adv., v. gladiatorius fin.

glădĭātōrĭus, a, um, adj. [gladiator], of or belonging to gladiators, gladiatorial.

  1. I. Adj.: ludus, Cic. Cat. 2, 5, 9: certamen, id. de Or. 2, 78, 317: familia, a band or troop of gladiators, id. Sest. 64, 134; Caes. B. C. 3, 21, 4; Sall. C. 30, 7: munus, Suet. Caes. 10; 39; id. Tib. 7; 37; 40; id. Calig. 18; 26 et saep.: consessus, spectators assembled at gladiatorial shows, Cic. Sest. 58, 124; cf. locus, a place for witnessing the same, id. Mur. 35, 73: gladiatoria corporis firmitas, id. Phil. 2, 25, 63: animus, i. e. desperate, Ter. Phorm. 5, 7, 71: ad munus gladiatorium edendum, Liv. 28, 21, 1: spectaculum, id. ib. § 2; Tac. A. 14, 17: Venus, i. e. clinopale, concubitus, App. M. 2, p. 121.
  2. II. Subst.: glădĭātōrĭum, ii, n. (sc. praemium, auctoramentum), the hire or pay of gladiators, for which freemen engaged as gladiators in the public games: gladiatorio accepto decem talentis, Liv. 44, 31 fin.
    Adv.:
    glădĭātōrĭe, in the manner of a gladiator: quae gladiatorie, quae lenonice faceret, Lampr. Comm. 15, § 4.

glădĭātūra, ae, f. [gladius, gladiator], a fighting of gladiators, or their profession (post-Aug. and very rare): adduntur e servitiis gladiaturae destinati, Tac. A. 3, 43: ut requiem gladiaturae haberet, Schol. Juv. 6, 105; Firm. 5, 27.

glădĭŏlum, i, v. gladiolus, I.

glădĭŏlus, i, m. dim. [gladius].

  1. I. A small sword: lingulam veteres dixere gladiolum oblongum, in speciem linguae factum, Gell. 10, 25, 3: gladiolo solito cinctus, App. M. 2, p. 122; 3, p. 131.
    In plur. heterocl. glădĭŏla: nec gladiola (quisquam ferat), atqui Messala dixit, Quint. 1, 6, 42 (cf. gladius init.).
    1. B. Glădĭŏlus, i, title of a comedy by Livius Andronicus, Fest. s. v. pedibus, p. 210 b. Müll.
  2. II. The sword-lily, Plin. 21, 11, 38, § 65; 21, 17, 67, § 107 sq.; al. Pall. 1, 37.

glădĭum, ii, n., v. gladius init.

glădĭus, ĭi, m. (also archaic glă-dĭum, ii, n., Lucil. ap. Non. 208, 13; cf. Varr. L. L. 9, § 81 Müll.; Quint. 1, 5, 16; v. gladiola under gladiolus, I.) [perh. akin to clades, cardo; cf. κλαδάσαι, to brandish], a sword (syn. the poet. ensis, acc. to Quint. 10, 1, 11; cf. also: spatha, acinaces, sica, pugio).

  1. I. Lit.: arripuit gladium, Plaut. Capt. 4, 4, 7; id. Cas. 2, 4, 28: eripite isti gladium, quae sui est impos animi, id. Cas. 3, 5, 9: succincti gladiis media regione cracentes, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 53 Müll. (Ann. v. 497 Vahl.): contecti gladiis, id. ap. Philarg. ad Verg. G. 4, 230 (Ann. v. 415 ib.): occursat ocius gladio comminusque rem gerit Varenus, Caes. B. G. 5, 44, 11: pila miserunt, celeriterque gladios strinxerunt, drew, id. B. C. 3, 93, 1: gladium stringere, Cic. Phil. 2, 9, 21; Verg. A. 12, 278: destringere, Caes. B. G. 1, 25, 2; 7, 12 fin.; id. B. C. 1, 46, 1; 1, 47, 3; Cic. Off. 3, 31, 112; id. Cat. 3, 1, 2; Liv. 27, 13, 9 et saep.: educere, Caes. B. G. 5, 44, 8; Cic. Att. 4, 3, 3; Sall. C. 51, 36; cf.: educere e vagina, Cic. Inv. 2, 4, 14: nudare, Ov. F. 2, 693: recondere in vaginam, Cic. Inv. 2, 4, 14; cf. condere, Quint. 8 praef. § 15: xiphion gladi praebet speciem, Plin. 25, 11, 89, § 138.
        1. b. Prov.
          1. (α) Suo sibi hunc gladio jugulo, fight him with his own weapons, Ter. Ad. 5, 8, 35; cf. the same, Cic. Caecin. 29, 82.
          2. (β) Cum illum (Clodium) plumbeo gladio jugulatum iri tamen diceret (Hortensius), i. e. with very little trouble, Cic. Att. 1, 16, 2.
          3. (γ) Ignem gladio scrutare, stir the fire with a sword (= πῦρ μαχαίρᾳ σκαλεύειν, Pythag. ap. Diog. Laert. 8, 17), Hor. S. 2, 3, 276.
          4. (δ) Gladium alicui dare qui se occidat, to give one the means of ruining himself, Plaut. Trin. 1, 2, 92.
  2. II. Transf.
    1. A. Murder, death: cum tanta praesertim gladiorum sit impunitas, Cic. Phil. 1, 11, 27; cf. id. Fam. 10, 2, 1; Vell. 2, 3, 3; 2, 125, 2; gladiorum licentia, Cic. Fam. 4, 9 fin.; id. 2, 22, 2: qui universas provincias regunt, jus gladii habent, i. e. the power of life and death, Dig. 1, 18, 6, § 8: potestas gladii, ib. 2, 1, 3; Capitol. Gord. 9.
    2. B. A gladiatorial combat: qui cum maxime dubitat, utrum se ad gladium locet an ad cultrum, Sen. Ep. 87 med.: comparare homines ad gladium, Lact. 6, 12 fin.: servus ad gladium vel ad bestias vel in metallum damnatus, Dig. 29, 2, 25.
    3. C. Gladius vomeris, a ploughshare, Plin. 18, 18, 48, § 172.
    4. D. The sword-fish, also called xiphias (ξιφίας), Plin. 9, 2, 1, § 3; 9, 15, 21, § 54; 32, 11, 53, § 145.

glaeba (less correctly glēba), ae, f. [cf. globus].

  1. I. Prop., a small piece or lump of earth, a clod (cf. gramen, herba, faenum, caespes): ingens, Lucr. 6, 553: glaebis terrarum saepe friatis, id. 1, 887: fecundae, id. 1, 212; so Verg. G. 1, 94; Hor. C. 3, 6, 39: si glaebis aut saxis aut fustibus aliquem de fundo praecipitem egerisnon esse arma cespites neque glaebas, etc., Cic. Caecin. 21, 60: omnes, qui ullam agri glaebam possiderent, id. Verr. 2, 3, 11, § 28; so, nec ulli glaeba ulla agri assignaretur, Liv. 4, 11; cf. also: non adimi cuiquam glaebam, Cic. Agr. 3, 1, 3: nam priusquam in os injecta glaeba est, locus ille, ubi crematum est corpus, nihil habet religionis, id. Leg. 2, 22, 57; cf. Varr. L. L. 5, 4, 9, § 23; and Fest. s. v. praecidanea, p. 223: ex fundo glaeba sumebatur, Gai. Inst. 4, 17: ornare glaebam virentem, i. e. an altar built of turf, Juv. 12, 85; v. also glaebula.
  2. II. Transf.
    1. A. Land, soil: terra antiqua potens armis atque ubere glaebae, Verg. A. 1, 531: glebae felices, App. M. p. 102, 7.
    2. B. Of other things, a piece, lump, mass: sevi ac picis glaebae, Caes. B. G. 7, 25; so, turis, Lucr. 3, 328; Stat. Th. 6, 60: marmoris, Plin. 36, 6, 8, § 50: salis, id. 31, 7, 39, ζ 73: sulphuris, id. 35, 15, 50, § 175: lactis, Nemes. Ecl. 3 fin.
    3. C. (Late Lat.), = pensio or canon praedio incumbens, a tax imposed upon the land of senators, Cod. Th. 6, 2, 10; ib. 12, 1, 138; Symm. Ep. 4, 61.

glaebālis (glēb-), e, adj. [glaeba].

  1. I. Of or relating to clods (post-class.): agger, consisting of clods, Amm. 23, 5, 15.
  2. II. In law Lat. (acc. to glaeba, II. A.), of or relating to lands: collatio, a tax paid from lands, land-tax, Cod. Th. 6, 2, 3; 4, 8, 11 et saep.

glaebārĭus (glēb-), a, um, adj. [glaeba], of or relating to clods: e quis (bubus) ut dicti valentes glaebarii, qui facile proscindunt glebas, clod-breakers, Varr. L. L. 7, 4, 95, § 74.

glaebātim (glēb-), adv. [glaeba], by clods (post-class.): agros glaebatim metiri, Lact. Mort. Pers. 23, 2.

glaebātĭo (glēb-), ōnis, f. [glaeba], a tax levied on land, land-tax, Cod. Th. 6, 2, 12.

glaebōsus (glēb-), a, um, adj. [glaeba], full of clods, cloddy (post-Aug.), App. M. 1, 2: terra glaebosior, Plin. 35, 16, 53, § 191.

glaebŭla (glēb-), ae, f. dim. [glaeba].

  1. I. Prop., a small clod or lump of earth (postAug.): frumenta lapillisque carent et glaebulis, quas per trituram fere terrena remittit area, Col. 1, 6, 23; Val. Max. 5, 3, 3 ext.
  2. II. Meton.
    1. A. A little farm, small piece of land: saturabat glaebula talis patrem ipsum turbamque casae, Juv. 14, 166; App. M. 9, p. 233.
    2. B. Of other things, a small piece, little lump: myrrhae, Vitr. 8, 3: nivis, Scrib. Comp. 199: ex metallo, Plin. Ep. 10, 16, 3.

glaebŭlentus (glēb-), a, um, adj. [glaeba], cloddy, consisting of earth: animalia, App. de Deo Socr. p. 46.

Glaesārĭa (Glēs-), ae (sc. insula), f. [glaesum], an amber island in the North Sea, also called Burcana, Plin. 4, 13, 27, § 97; 37, 3, 11, § 42.

glaesum (glēsum, glessum), i, n. [cf. Germ. Glas; gleissen = glänzen, to glimmer; Engl. glass], amber, Tac. G. 45; Plin. 37, 3, 11, § 42.
Hence, glaesārĭus, a, um, adj., of amber, amber-: insula, which produces amber, Plin. 4, 13, 27, § 97; 37, 3, 11, § 42.

glamae, v. gramiae.

glandārĭus, a, um, adj. [glans], of or belonging to acorns or mast: silva, producing acorns, Cato, R. R. 1, 7; Varr. R. R. 1, 7, 9.

glandĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [glans-fero], acorn-bearing, glandiferous (very rare): quercus, Lucr. 5, 939; Cic. Leg. 1, 1, 2.

* glandĭŏnĭda, ae, f. [glandium], i. q. glandium, a savory kernel or glandule in pork: suilla, Plaut. Men. 1, 3, 27 Ritschl (al. glandionicam).

glandĭum, ii, n. [glans], a delicate kernel or glandule in meat, esp. in pork, Plaut. Curc. 2, 3, 44; id. Capt. 4, 4, 7; id. Stich. 2, 2, 36; Plin. 8, 51, 77, § 209; 16, 38, 73, § 185.

glando, ĭnis, f. [glans], in late Latin for glans, an acorn, Avien. Perieg. 285; 1189.

glandŭlae, ārum, f. dim. [id.; lit., a little acorn; hence, transf.].

  1. I. The glands of the throat, called also tonsillae: in ipsis cervicibus glandulae positae sunt, quae interdum cum dolore intumescunt, Cels. 4, 1.
    1. B. Swollen glands in the neck, enlarged tonsils, Cels. 2, 1 fin.; 8, 4.
  2. II. I. q. glandium, the neck-piece, delicate bits, esp. of pork, Mart. 3, 82, 21; 7, 20, 4; Apic. 4, 1, § 117.

* glandŭlōsus, a, um, adj. [glandulae, II.], full of kernels, glandulous: cervix suis, Col. 7, 9, 1.

glanis, is and ĭdis, and glanus, i, m., = γλάνις and γλάνος, a kind of shad, Plin. 9, 43, 67, § 145; 32, 10, 45, § 128; 32, 11, 53, § 148.

glans, glandis, f. [kindr. with βάλανος], an acorn, and, in gen., any acorn-shaped fruit, beechnut, chestnut, etc.

  1. I. Lit.: bubus glandem prandio depromere, Plaut. Truc. 3, 1, 2; Cato, R. R. 54; 60; Col. 6, 3; Plin. 16, 5, 6, § 15 sq.; Lucr. 5, 1416; Cic. Or. 9, 31; Verg. G. 1, 148; Ov. M. 1, 106 et saep.: glandis appellatione omnis fructus continetur, ut Javolenus ait, Dig. 50, 16, 236.
  2. II. Transf.
    1. A. An acorn-shaped ball of lead or clay which was hurled at the enemy, Lucr. 6, 179; 307; Caes. B. G. 5, 43, 1; 7, 81, 4; Sall. J. 57, 4; Liv. 38, 20, 1; ib. 21, 7; ib. 29, 6; Verg. A. 7, 686; Ov. M. 14, 826 al.
      A leaden ball of this kind was found with the inscription ROMA FERI (i. e. O dea Roma, feri hostem!), Inscr. Orell. 4932.
    2. B. The glans penis, Cels. 7, 25; cf. Mart. 12, 75, 3.

glanus, i, v. glanis.

glārĕa, ae, f., gravel (cf. arena, sabulum, suburra, rudus): eo loco pulvis, non glarea injecta est, Cic. Q. Fr. 3, 2, 2, § 4; Varr. R. R. 1, 9, 2: vias glareà substruendas locaverunt, Liv. 41, 27, 5; Col. 4, 22, 8; Tib. 1, 7, 59; Verg. G. 2, 212; Vitr. 2, 4, 2; Vulg. Job, 30, 6.

glārĕōsus, a, um, adj. [glarea], full of gravel, gravelly: terra, Varr. R. R. 1, 9, 3: sabulosaque arva, Col. 2, 10, 23: loca, id. Arb. 21, 1: rivi, Plin. 26, 8, 56, § 88: flumen saxa glareosa volvens, Liv. 21, 31, 11 dub. (al. globosa).

glastum, i, n., the herb woad, used in dyeing blue, usually called Isatis tinctoria, Linn.; Plin. 22, 1, 2, § 2.

Glauce, ēs, f., = Γλαύκη.

  1. I. The mother of the third Diana, Cic. N. D. 3, 23, 58.
  2. II. Another name of Creüsa, wife of Jason, Hyg. F. 25.
  3. III. An Amazon, Hyg. F. 163.

glaucēum, i, n., = γλαύκειον, a bluish-colored plant, celandine, usually called glaucion, Col. poët. 10, 104.

glaucĕus, a, um, adj. [glaucion], of celandine: sucus, Scrib. Comp. 22.

Glaucĭa, ae, m. [1. glaucus], a Roman surname in the gens Servilia and Mallia, Cic. de Or. 2, 61; 65; id. Rosc. Am. 7, 19; 34, 96.

* glaucĭcŏmans, antis, adj. [1. glaucus-, 2. como], with bluish-gray foliage, bluish-gray: oliva, Juvenc. 3, 622.

glaucĭna, ōrum, n., = γλαύκινα, ointment of celandine, glaucium ointment, Mart. 9, 26, 2; Dig. 34, 2, 21.

glaucĭon, ii, n., = γλαύκιον, the (bluish) plant celandine: Chelidonium glaucium, Linn.; Plin. 27, 10, 59, § 83.
In plur., Mart. 9, 27, 2.

glauciscus, i, m., = γλαυκίσκος, a bluish-colored fish, otherwise unknown, Plin. 32, 10, 46, § 129; 32, 11, 53, § 148.

* glaucĭto, āre, v. n., the natural note of puppies, to yelp: glaucitat et catulus, Auct. Carm. Philom. 60.

glaucōma, ătis, n. (also glaucū-ma, ae, f., Plaut. Mil. 2, 1, 70 Ritschl, N. cr.), = γλαύκωμα, an obscuration of the crystalline lens, a cataract, Plin. 29, 6, 38, § 117 al.; Prud. Ham. 90.
Comically: alicui glaucumam ob oculos obicere, qs. to throw dust in his eyes, Plaut. Mil. 2, 1, 70.

glaucōpis, ĭdis, f., = γλαυκῶπις (gray-eyed, an epithet of Minerva), the owl: si meus aurita gaudet glaucopide Flaccus, Mart. 7, 87 dub. (ex conject. Scalig., al. lagopode; v. lagopus).

    1. 1.glaucus, a, um, adj., = γλαυκός, bright, sparkling, gleaming, grayish (poet. and in post-Aug. prose; cf.: caeruleus, caesius): undae, Lucr. 1, 719; so of water: amictus (Nymphae), Verg. A. 12, 885; cf.: amictus (dei Tiberini), id. ib. 8, 33: sorores, i. e. the Nereides, Stat. Th. 9, 351: ulva, Verg. A. 6, 416: salix, id. G. 4, 182; cf.: frons (salictorum), id. ib. 2, 13: equus, id. ib. 3, 82: oculi, Plin. 8, 21, 30, § 75; 11, 37, 53, § 141 sq.
      Transf.: glauca uxor, i. e. with gleaming eyes, Amm. 15, 12, 1.
    2. 2.glaucus, i, m., = γλαῦκος, a bluish-colored fish, otherwise unknown, Plin. 9, 16, 25, § 58 al.

3. Glaucus, i, m., = Γλαῦκος, a Greek proper name.

  1. I. A son of Sisyphus, devoured by his own horses, Verg. G. 3, 267.
  2. II. The commander of the Lycians in the Trojan war, a friend of Diomede, Hor. S. 1, 7, 17.
  3. III. A fisherman of Anthedon, in Eubœa, who was changed into a sea-god, Ov. M. 13, 906 sq.; 14, 9; 38; 68; 7, 233: Glauci chorus, the Nereids, Verg. A. 5, 823; Stat. Th. 7, 335.

glaux, cis, f., = γλαύξ, a plant, called also eugalacton, Plin. 27, 9, 58, § 82.

glēba, and its derivv., v. glaeba, etc.

glēchon, ōnis, m., = γλήχων, pennyroyal: pulegium, App. Herb. 92.

glēchōnītes, is, m., = γληχωνίτης, wine flavored with pennyroyal, pennyroyal wine, Col. 12, 35.

Glēsārĭa, v. Glaesaria.

glēsum, v. glaesum.

gleucĭnus, a, um, adj., = γλεύκινος, of must, made from must: oleum, Col. 12, 53; Plin. 15, 7, 7, § 29.

glīnon, i, n., = γλῖνος, a kind of maple-tree, Plin. 16, 15, 26, § 67.

glīrārĭum, ii, n. [glis], a place for keeping dormice, Varr. R. R. 3, 15, 1.

glis, glīris, m. [perh. kindred with γαλέη], a dormouse: Sciurus glis, Linn.; Glis esculentus, Blumenb.; a delicacy with the Romans, Varr. R. R. 3, 15; Plin. 8, 57, 82, § 223 sq.; Mart. 13, 59; Apic. 8, 9; Petr. 31; Amm. 28, 4: in silva mea est glis nullus, Varr. ap. Charis. p. 69 and 106 P.: glirium examina, Plaut. Fragm. ap. Non. 119, 26.

gliscĕrae mensae gliscentes, id est crescentes, per instructionem epularum scilicet, Paul. ex Fest. p. 98 Müll.

glisco, ĕre, v. n. [perh. kindred with cresco, Paul. ex Fest. s. h. v. p. 98 Müll.; cf. Doed. Syn. 1, p. 21], to grow up, swell up, spread, blaze up, burst out (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf. crebresco).

  1. I. Lit.: ignis Alexandri Phrygio sub pectore gliscens, kindling, Lucr. 1, 474; so of fire, Sil. 14, 308; cf. Serv. Verg. A. 12, 9: gliscit, ut ignis oleo, Cic. Hortens. Fragm. ap. Non. 22, 21 (Cic. 10, p. 63 Kays.): suffusa veneno Tenditur, ac sanie gliscit cutis, swells, Stat. Th. 1, 107: asellus paleis gliscit, i. e. grows stout, fat, Col. 7, 1, 1: turtur difficulter, id. 8, 9, 1; cf. Fest. s. v. reglescit, p. 278 Müll.; Col. 2, 5, 1: immensum aucto mari et vento gliscente, Sall. H. 3, 31 Dietsch.
  2. II. Trop., to swell, grow, increase, augment, spread: spectat atrox hostile caput, gliscitque tepentis Lumina torva videns, Stat. Th. 8, 756: hos ubi velle acies et dulci gliscere ferro Dux videt, i. e. ardently long for, id. ib. 12, 639: cf. with inf. (like gestio): gliscis regnare superbus, id. ib. 3, 73: ad juvenilem libidinem copia voluptatum gliscit, ut ignis oleo, * Cic. Hortens. Fragm. ap. Non. 22, 22: gaudium, Pac. ib. 18; Lucr. 5, 1061: furor in dies, id. 4, 1069: clamor, singultus, jurgia, id. 3, 480: rabies, Plaut. Capt. 3, 4, 26: proelium, id. As. 5, 2, 62: seditio, Liv. 42, 2, 2: invidia, id. 2, 23, 2: ne glisceret primo neclegendo bellum, id. 29, 2, 2: saevitia, Tac. A. 6, 19: adulatio, id. ib. 1, 1: flagitia et infamia, id. ib. 14, 15: gloria et pericula, id. ib. 15, 23: multitudo gliscit immensum, grows, increases, id. ib. 4, 27; cf.: gliscerent numero et aliquando minuerentur, id. ib. 4, 5 fin.: postquam eo magnificentiae venerit (res publica), gliscere singulos, grow in wealth, id. ib. 2, 33: gliscentibus negotiis duo praetores additi, id. ib. 11, 22: fama gliscit gressu, Sil. 4, 6.
    Note: In pass.: ut major invidia Lepido glisceretur, may grow, increase, Sempron. Asellio ap. Non. 481, 5: cum te salvum video, gliscor gaudio, Turp. ap. Non. 22, 13 (Com. Fragm. v. 191 Rib.).

glīsomarga (glisso-, or glysso-), ae, f., a kind of marl, Plin. 17, 8, 4, § 46.

glŏbātim, adv. [globus], in clusters, bands, troops (late Lat.): per vicina digressi praedones, Amm. 27, 9.

glŏbo, āvi, ātum, 1, v. a. [globus], to make into a ball, to make round or spherical (postAug. and perh. only pass. and mid.).

  1. I. Lit.: dependentes ubique guttae parvis globantur orbibus, Plin. 2, 65, 65, § 163; 18, 13, 34, § 130: formam mundi in speciem orbis absoluti globatam esse, id. 2, 2, 2, § 5.
  2. II. Transf., to form into a body or crowd, to crowd together: si ante exortum solis nubes globabuntur, hiemem asperam denuntiabunt, Plin. 18, 35, 78, § 344; 11, 17, 17, § 53; cf.: coturnices globatae vehementius properant, Sol. 11 med.

glŏbōsĭtas, ātis, f. [globosus], rotundity, sphericalness, globosity (post-class.): terrae, Macr. Somn. Scip. 1, § 16, 23, 16.

glŏbōsus, a, um, adj. [globus], round as a ball, spherical, globose (class.): (mundum) globosum est fabricatus, quod σφαιροειδὲς Graeci vocant, Cic. Univ. 6; cf.: stellae globosae et rotundae, id. Rep. 6, 15: mundus, id. N. D. 2, 45, 116; cf.: forma (mundi), id. ib. 2, 19, 49: terra, id. ib. 2, 39, 98: saxum, Pac. ap. Auct. Her. 2, 23, 36; Liv. 38, 29, 4.

glŏbŭlus, i, m. dim. [globus], a little ball, a globule (post-Aug. and very rare).

  1. I. Lit.: (chrysocollae) globulis sudore resolutis, Plin. 33, 5, 27, § 89.
      1. 2. Esp.
          1. (α) a lump of food, dumpling, Cato, R. R. 79; Varr. L. L. 5, § 107 Müll.
          2. (β) Med. t. t., a pill, Scrib. 13 al.
  2. II. Trop., of speech, a rounding: melliti verborum, Petr. 1.

glŏbus, i, m. [kindr. with glomus], a round body, a ball, sphere, globe.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: cum duae formae praestantes sint, ex solidis globus (sic enim σφαῖραν interpretari placet), ex planis autem circulus aut orbis, qui κύκλος Graece dicitur, Cic. N. D. 2, 18, 47: ille globus, quae terra dicitur, id. Rep. 6, 15: terrae, id. Tusc. 1, 28, 68; cf. stellarum, id. Rep. 6, 16; 6, 17: solis et lunae, Lucr. 5, 472; cf. lunae, id. 5, 69: cum caelum discessisse visum est atque in eo animadversi globi, fire-balls, Cic. Div. 1, 43, 97: in fundas visci indebant grandiculos globos, Plaut. Poen. 2, 35: cordis, poet. for cor, Lucr. 4, 119: farinae, Varr. L. L. 5, § 107 Müll.; v. in the foll.
    2. B. In partic.
      1. 1. A dumpling: a globo farinae dilatato item in oleo cocti dicti globi, Varr. L. L. 5, § 107 Müll.; Cato, R. R. 79.
      2. 2. In milit. lang., a close order of battle, a knot, troop, band, company, Cato ap. Fest. s. v. serra, p. 344 b. Müll.: cum globo juvenum, Liv. 1, 6, 7; 1, 12, 9: emissi militum globi turbam disjecere, Tac. A. 14, 61; 4, 50; 12, 43; 15, 60; Sil. 7, 53.
  2. II. Transf., a globular mass, a ball, globe of things collected together (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cicero nor Cæsar): flammarumque globos liquefactaque volvere saxa, globes or masses of flame, Verg. G. 1, 473: sanguinis, Ov. M. 12, 238: nubium, Luc. 4, 74; Tac. A. 2, 23: telorum, Val. Fl. 6, 381.
    A throng, crowd, body, or mass of people: extrema contio et circa Fabium globus increpabant inclementem dictatorem, Liv. 8, 32, 13: circa eum aliquot hominum, ne forte violaretur, constitisset globus, id. 2, 29, 2: cum repelleretur adsertor virginis a globo mulierum, id. 3, 47, 8: aditum senatus globus togatorum obsederat, Tac. A. 16, 27: magno semper electorum juvenum globo circumdari, id. G. 13; and with a contemptuous secondary notion: si quem ex illo globo nobilitatis ad hoc negotium mittatis, from that noble clique, Sall. J. 85, 10 Kritz.: conjurationis, Vell. 2, 58, 2; cf. consensionis, Nep. Att. 8, 4: Jehu, Vulg. 4 Reg. 9, 17.

glōcidāre etgluttīre gallinarum proprium est, cum ovis incubiturae sunt, Paul. ex Fest p. 99 Müll. N. cr.; cf. the foll. art.

* glōcĭo, īre, v. n., to cluck as a hen, Col. 8, 5, 4; cf. the preced. art.

* gloctŏro, āre, v. n., to cry as a stork, Auct. Carm. Philom. 29.

glŏmĕrābĭlis, e, adj. [glomero], rounded, round (very rare): sidus Pleiadum, Manil. 4, 520: orbis lunae, id. 1, 221.

glŏmĕrāmen, ĭnis, n. [glomero], a rounding; concr., a round body, ball (poet. and perh. ante- and post-class.): dissimiles formae glomeramen in unum conveniunt, Lucr. 2, 686: lunae, id. 5, 726.
In plur.: nec retinentur enim inter se glomeramina quaeque, i. e. the round atoms, Lucr. 2, 454: dilue praeterea glomeramina, i. e. pills, Ser. Samm. 55, 999.

glŏmĕrārĭus, ii, m. [glomero], one eager to collect men for war (glomerare manum bello, Verg. A. 2, 315), Sen. Contr. 1, 8, 13.

glŏmĕrāte, adv., v. glomero fin.

glŏmĕrātim, adv. [glomero], in heaps or crowds, = turmatim (post-class.): glomeratim ingredi in sedilia, Macr. S. 6, 4, 3.

* glŏmĕrātĭo, ōnis, f. [id. I.], of horses, a bringing of the legs together into a ball, a trotting (or, as others say, a prancing or an ambling): Asturcones, quibus non vulgaris in cursu gradus, sed mollis alterno crurum explicatu glomeratio, Plin. 8, 42, 67, § 166; cf. Verg. G. 3, 117.

glŏmĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [glomus], to wind or form into a ball, gather into a round heap, to conglobate, glomerate (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: lanam in orbes, Ov. M. 6, 19: sic terram deus, ne non aequalis ab omni Parte foret, magni speciem glomeravit in orbis, id. ib. 1, 35; 9, 222: Eae (offae) maxime glomerantur ex ficis et farre mixto, Varr. R. R. 3, 5, 4: ubi venae inter se implicatae glomerantur, Cels. 7, 22; so, glomerata viscera, Ov. M. 8, 401: atra favilla volat glomerataque corpus in unum Densatur, id. ib. 13, 604: frusta mero glomerata vomentem, id. ib. 14, 212; cf. Verg. A. 3, 577: cum grandinem venti glomeratam in terras agunt, Liv. 1, 31, 2: glomeratae turbine nives, Sil. 3, 523: glomeratus pulvis, Luc. 6, 296: (Lapithae) equitem docuere sub armis Insultare solo et gressus glomerare superbos, i. e. to make a horse bring his feet together, make him prance (trot or amble), Verg. G. 3, 117; cf. Macr. S. 6, 9, 8 sqq., and v. glomeratio.
    1. B. Transf., to gather into a round heap or knot, to collect, press, crowd, assemble together: agmina cervi Pulverulenta fuga glomerant, Verg. A. 4, 155: glomerare manum bello, id. ib. 2, 315: dum se glomerant retroque residunt, id. ib. 9, 539: legiones in testudinem glomerabantur, Tac. H. 3, 31: collecti Troes glomerantur eodem, Verg. A. 9, 689; cf. id. ib. 440: apes mixtae glomerantur in orbem, id. G. 4, 79; Plin. 11, 18, 20, § 64: ad terram gurgite ab alto Quam multae glomerantur aves, Verg. A. 6, 311; cf. Plin. 9, 22, 38, § 75: foedam tempestatem, Verg. G. 1, 323; cf.: fumiferam noctem, id. A. 8, 254: semina vocis glomerata, Lucr. 3, 497; cf. ib. 541.
  2. II. Trop.: omnia fixa tuus glomerans determinat annus, qs. revolving, Cic. poët. Div. 1, 12, 19: haec vetusta, saeclis glomerata horridis, Luctifica clades nostro infixa est corpori, accumulated, id. poët. Tusc. 2, 10, 25: glomerare simul fas et nefas, Prud. Cath. 3, 134.
    Hence, * adv.: glŏmĕrāte: quis oratorum densata glomeratius aut dixit aut cogitavit? more succinctly, Aus. Grat. Act. 29.

glŏmĕrōsus, a, um, adj. [glomus], like a ball, round, glomerous (post-Aug. and very rare), Col. 9, 3, 1.

glŏmus (glōm-, Lucr. 1, 360; v. Lachm.), ĕris, n. [for glob-mus, kindr. with globus], a ball or clue of yarn, thread, etc. (very rare).

  1. I. In gen.: lanae, Lucr. 1, 360 (v. Lachm. ad h. l.); Hor. Ep. 1, 13, 14: lini, Plin. 36, 13, 19, § 91: staminis albi, Scrib. Comp. 142.
  2. II. In partic.: glomus in sacris crustulum cymbi figura ex oleo coctum appellatur, Paul. ex Fest. p. 98 Müll. (in Cato and Varro globus).

glōrĭa, ae, f. [Sanscr. cru, to hear; crav-as, fame; Gr. κλύω, κλέος; Lat. cluo, clueo, inclutus, from the root clŭo; lit., rumor, fame; hence also, like κλέος, pregn.], glory, fame, renown, praise, honor (syn.: laus, laudatio, gloriatio, elogium, etc.).

  1. I. Lit.
          1. (α) In gen.: te inmortali adficere gloria, Plaut. Am. 5, 2, 10: viri (Q. Fabii) gloria claret, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 315 Vahl.): ut summae gloriae sint a virtute proficiscentia, dedecoris vero praecipui existimentur, quae voluptas suadeat non sine labe vitiorum, Cato ap. Schol. Cic. Sest. 66, p. 310 Orell.: hicine est ille Telamon, modo quem gloria ad caelum extulit? Poët. (perh. Enn.) ap. Cic. Tusc. 3, 18, 39 (Trag. Rel. Inc. v. 93 Rib.): virtutem tamquam umbra sequitur, Cic. Tusc. 1, 45, 109: non tulit ullos haec civitas aut gloria clariores aut auctoritate graviores, Cic. de Or. 2, 37, 154: est enim gloria solida quaedam res et expressa, non adumbrata: ea est consentiens laus bonorum, incorrupta vox bene judicantium de excellente virtute; ea virtuti resonat tamquam imago, id. Tusc. 3, 2, 3 sq.: trahimur omnes studio laudis et optimus quisque maxime gloriā ducitur. Ipsi illi philosophi etiam in illis libellis, quos de contemnenda gloria scribunt, nomen suum inscribunt, etc., id. Arch. 11, 26: immortalis gloria (opp. sempiterna turpitudo), id. Pis. 26, 63: bello quaeritur gloria, id. Off. 1, 12, 38: maximam gloriam capere, id. Lael. 7, 25: esse in gloria sempiterna, id. Att. 14, 11, 1: sit in aeterna gloria Marius, qui, etc., id. Cat. 4, 10, 21: esse in maxima gloria, id. Off. 3, 21, 85: excellens in re militari gloria, id. Rep. 2, 17: quod auctor ei summa augur gloria Attus Navius non erat, id. ib. 2, 20: honorum gradus summis hominibus et infimis sunt pares, gloriae dispares, etc. … ut is maxime gloria excellat, qui virtute plurimum praestet, id. Planc. 24, 60: unus bis remp. servavi, semel gloriā, iterum aerumna meā, id. Sest. 22, 49: an Pollio et Messalaparum ad posteros gloriae tradiderunt? Quint. 12, 11, 28: gloriam qui spreverit veram habebit, Liv. 22, 39, 19: spreta in tempore gloria interdum cumulatior redit, id. 2, 47, 11: militavi non sine gloria, Hor. C. 3, 26, 2: tenui Saleio Gloria quantalibet quid erit, si gloria tantum est, Juv. 7, 81.
            Poet.: candidus, armenti gloria, taurus, i. e. ornament, pride, Ov. A. A. 1, 290; Tib. 4, 1, 208.
            In plur., reputation, fame, Auct. Her. 3, 6, 10; Sall. J. 41, 7: veteres Gallorum gloriae, glorious deeds, Tac. A. 3, 45: ita sunt gloriae meretricum, Plaut. Truc. 4, 4, 36; Gell. 2, 27, 5.
          2. (β) With gen.: simul rem et belli gloriam armis repperi, Tcr. Heaut. 1, 1, 60: nemo, qui fortitudinis gloriam consecutus est insidiis et malitiā, laudem est adeptus, Cic. Off. 1, 19, 62; cf.: pro gloria belli atque fortitudinis, Caes. B. G. 1, 2 fin.: gloria rei militaris, id. ib. 5, 29, 4: legum et publicae disciplinae, Cic. Tusc. 1, 46, 110: rerum gestarum gloria florere, id. de Or. 1, 1, 1: eximia virtutis, id. Rep. 2, 10: et gravitatis et ingenii, id. Ac. 2, 23, 72; id. Off. 1, 32, 116: imperii, id. ib. 1, 12, 38: dicendi, id. Brut. 68, 239; Quint. 12, 10, 17: carminum, Tac. A. 12, 28: et titulis et fascibus olim major habebatur donandi gloria, Juv. 5, 111: velocis gloria plantae, id. 13, 98.
  2. II. Transf., subjectively, thirst or passion for glory, ambition; vainglory, pride, vaunting, boasting (class.).
          1. (α) In gen.: pueri gloriā ducti, Cic. Tusc. 2, 20, 46 Tischer: moriar, ni, quae tua gloria est, puto te malle a Caesare consuli quam inaurari, id. Fam. 7, 13, 1; cf.: studio et gloriā, id. Tusc. 2, 27, 65: ostentatio et gloria, id. Rab. Post. 14, 38; and: jactantiā gloriāque, Tac. A. 1, 8: quem tulit ad scenam ventoso gloria curru, Hor. Ep. 2, 1, 177; cf. id. S. 1, 6, 23; 2, 3, 179: caecus Amor sui Et tollens vacuum plus nimio Gloria verticem, Hor. C. 1, 18, 15: patriam obruit olim gloria paucorum, Juv. 10, 142: vana gloria, Liv. 22, 39, 18.
            In plur.: perjuriorem hoc hominem si quis viderit Aut gloriarum pleniorem, quam illic est, vain boastings, Plaut. Mil. 1, 1, 22; Gell. 1, 2, 6.
          2. (β) With gen.: generandi mellis, Verg. G. 4, 205: lautae mensae, Luc. 4, 376.

glōrĭābundus, a, um, adj. [glorior], glorying, exulting (post-class. and very rare): aliqua re, Gell. 5, 5, 4; Lact. 5, 13, 15.

glōrĭātĭo, ōnis, f. [glorior], a glorying, boasting, vaunting, exulting (a word formed by Cic.): ex quo efficitur, gloriatione, ut ita dicam, dignam esse beatam vitam, Cic. Fin. 3, 8, 28; 4, 18, 50: ubi est ergo gloriatio tua, Vulg. Rom. 3, 27.

glōrĭātor, ōris, m. [glorior], a boaster, braggart, App. Flor. p. 357.

glōrĭfĭcātĭo, ōnis, f. [glorifico], glorification (eccl. Lat.), Aug. Tract. 105, 3 fin.

glōrĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a. [glorificus], to glorify (eccl. Lat.): deum, Tert. Idol. 22; Prud. Hamart. fin.; Vulg. Exod. 15, 2 et saep.
Pass., Vulg. Exod. 14, 4 al.

glōrĭfĭcus, a, um, adj. [gloria-facio], full of glory, glorious (post-class.), Cod. Just. 2, 8, 7, § 2.

glōrĭŏla, ae, f. dim. [gloria], a small glory, a little glory (a word formed by Cic.): nosmet ipsi vivi gloriola nostra perfruamur, Cic. Fam. 5, 12, 9; 7, 5, 3.

glōrĭor, ātus, 1, v. dep. a. and n. [gloria], to glory, boast, vaunt, to brag of any thing, pride one’s self on any thing (class.); constr. with acc., or an object- or relativeclause, with abl., de, in aliqua re, or absol.

        1. (α) With acc. of pron. (cognate acc.): vellem equidem idem posse gloriari quod Cyrus, Cic. de Sen. 10, 32: ut de me ipso aliquid more senum glorier, id. ib. 23, 82: in eum haec gloriantem impetum facit, Liv. 1, 12, 9.
          With direct object (post-class. and rare; cf. Weissenb. ad Liv. 27, 17, 10; Krebs, Antibarb. p. 502): rem ineptam, Vop. Procul. 12, 8: victorem Pacorum. Just. 42, 4, 11.
          Hence also in the gerundive: beata vita glorianda et praedicanda et prae se ferenda est, Cic. Tusc. 5, 17, 50; cf.: est in aliqua vita praedicabile aliquid et gloriandum ac prae se ferendum, ib. § 49.
        2. (β) With an object- or relative-clause: gloriare evenisse ex sententia? Ter. Heaut. 4, 5, 18: is mihi etiam gloriabitur, se omnes magistratus sine repulsa assecutum? Cic. Pis. 1, 2: omnes provincias se peragrasse, id. de Or. 2, 64, 258: in eo multum gloriari, se, etc., id. Rep. 1, 6: seque alterum fore Sullam, inter suos gloriatur, Caes. B. C. 1, 4, 3: se tenebras offudisse judicibus gloriatus est, Quint. 2, 17, 21; Hor. Epod. 11, 23.
          With a rel.clause: gloriatus est expergefactae somno Caesoniae, quantum egisset, dum ca meridiaret, Suet. Calig. 38.
        3. (γ) With abl.: nominibus veterum gloriantur, Cic. Or. 50, 169: quibus rebus gloriemini in vobis, id. Lig. 7, 20: quod sua victoria tam insolenter gloriarentur, Caes. B. G. 1, 14, 4: hic etiam gloriatus sit occiso malo cive, Quint. 3, 6, 93; 11, 2, 22: ut nulla re magis gloriarentur quam decepto per indutias rege, Liv. 42, 47, 1.
        4. (δ) With abl. and clause: secundis rebus nostris, duos consules ab nobis sub jugum missos, Liv. 23, 42, 7.
          With two ablat.: socero illo, in him as father-in-law, Ov. M. 6, 176.
          (ε) With de: de tuis divitiis intolerantissime gloriaris, Cic. Vat. 12, 29: de misera vita gloriari, id. Fin. 3, 8, 28: de M. Catone, de Ti. Corunciano, etc., id. Planc. 8, 20.
          (ζ) With in: non pudet philosophum in eo gloriari, quod, etc., Cic. Tusc. 1, 21, 48: nobis quoque licet in hoc quodammodo gloriari (shortly before with an object-clause), id. Off. 2, 17, 59: in virtute recte gloriamur, id. N. D. 3, 36, 87.
          (η) With adversus: sed ne adversus te quidem ego gloriabor, Liv. 22, 39, 16.
          (θ) Absol.: licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem et hereditas hujus gloriae pertinet, Cic. Off. 1, 22, 78: tu ipse mihi gloriari videbare, id. Fin. 2, 16, 51: ut jure quisquam glorietur, id. ib. 4, 18, 50: dicitur eo tempore glorians apud suos Pompeius dixisse, etc., Caes. B. C. 3, 45, 6: defendendi haec causa, non gloriandi loquor, Cic. Cael. 19, 45: ait ipse de se, nec mentitur in gloriando, id. Brut. 18, 71: (Domitia) haud negatura immo etiam gloriatura, Suet. Tit. 10 fin.
          P. a.:
          glōriātus, a, um, boastful; comp.: gloriatior, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 2, 16.
          Adv.: glōrian-ter, exultingly (late Lat.): duci ad carcerem, Ps.-Aug. ad Fratr. Erem. 4.

glōrĭōsē, adv., v. gloriosus fin.

glōrĭōsus, a, um, adj. [gloria].

  1. I. (Acc. to gloria, I.) Full of glory, glorious, famous, renowned (syn.: illustris, praeclarus, magnificus): de clarorum hominum factis illustribus et gloriosis satis hoc loco dictum, Cic. Fin. 1, 11, 37: quae si in privatis gloriosa sunt, id. Deiot. 14, 40: magnificum illud Romanisque hominibus gloriosum, ut Graecis de philosophia libris non egeant, id. Div. 2, 2, 5: in illa fuga, nobis gloriosa, id. ib. 1, 28, 59: mors, id. ib. 1, 24, 51: consilia, id. Att. 8, 12, 5: illa, Vell. 2, 49, 4: princeps, Suet. Calig. 8: gloriosissimae victoriae, id. Tib. 52; cf.: dies gloriosissimus, Tac. H. 5, 17: quod ipsi Agamemnoni fuit honestum, habere, etc. … mihi vero gloriosum, te juvenem consulem florere laudibus, Cic. Fam. 9, 14, 2; cf.: bene de re publica mereri, gloriosum est, id. Phil. 1, 14, 33: quod quaesitur gloriosum an indecorum sit, Sall. H. 4, 61, 1 Dietsch: in saecula, Vulg. Dan. 3, 56.
  2. II. Vainglorious, boasting, bragging, haughty, conceited, ostentatious (syn.: jactans, arrogans, superbus, insolens, vanus, ostentator).
    1. A. In gen.: vos nequam et gloriosae, Plaut. Truc. 1, 2, 55: (vir) mendax et gloriosus, id. Curc. 4, 1, 10; 5, 2, 34; id. Ps. 3, 2, 5: ubi illa magnifica et gloriosa ostentatio civitatis? Cic. Fl. 22, 52: praepotens et gloriosa philosophia, id. de Or. 1, 43, 193: epistolae jactantes et gloriosae, Plin. Ep. 3, 9, 13: pavo, gloriosum animal, Plin. 10, 20, 22, § 44: esse gloriosi animi, eager for glory, Suet. Claud. 1: miles, Ter. Eun. prol. 31; 38; cf. B. infra: vir, a braggart, Vulg. Prov. 25, 14.
    2. B. Esp.: Miles gloriosus, the title of a comedy of Plautus. To this refers: deforme est, de se ipsum praedicare, falsa praesertim, et cum irrisione audientium imitari Militem gloriosum, Cic. Off. 1, 38, 137; and: milites, id. Lael. 26, 98.
      Hence, adv.: glōrĭōse.
      1. 1. (Acc. to I.) Gloriously: res magnas manu gerere, Naev. ap. Gell. 6, 8, 5: triumphare, Cic. Fam. 2, 12, 3; Vulg. Exod. 15, 1.
        Comp.: quia relicua gloriosius retinebat, Sall. H. 1, 55 Dietsch.
        Sup.: quod per ipsos confici potuit, gloriosissime et magnificentissime confecerunt, Cic. Att. 14, 4, 2.
      2. 2. (Acc. to II.) Boastfully, vauntingly, pompously: exorsus es non gloriose magis a veritate quam, etc., Cic. de Or. 2, 8, 31: mentiri, id. Mil. 27, 72; cf. proloqui, Plaut. Stich. 2, 1, 4: amiciri, id. Pers. 2, 5, 6: amicitiam ostentare, Sall. H. 4, 61, 8 Dietsch.

glos, glōris, f. [Gr. γάλοως, Att. γάλως], a husband’s sister, sister-in-law.

  1. I. Lit., Dig. 38, 10, 4, § 6; Paul. ex Fest. p. 98 Müll.; Charis. p. 27; Aus. Idyll. monos. de hist. 13.
  2. II. Acc. to Non. 557, 6, also for fratria, but without an example.

A maximum of 100 entries are shown.