No entries found. Showing closest matches:
Clănĭus, ii, m., a river in Campania, destructive by frequently overflowing the country around, especially the town of Acerrœ (v. Acerrae), now Lagno, Verg. G. 2, 225 Heyne; Sil. 8, 537; also called Glănis, Plin. 3, 5, 9, § 53 sq.
glăbellus, a, um, adj. dim. [glaber], without hair, smooth (post-class.): corpus Cupidinis, App. M. 5, p. 168, 28: feminal, id. ib. 2, p. 122, 11: Apollo corpore glabellus, id. Flor. 1, p. 341; Mart. Cap. 2, 34.
glăber, bra, brum, adj. [root γλαφ-, γλάφω, to hollow out, γλαφυρός; cf. scalpo],
- I. without hair, smooth, bald: oves glabrae quam haec est manus, Plaut. Trin. 2, 4, 140: si quem glabrum facere velis, Varr. R. R. 1, 2, 26: oves ventre glabro, id. ib. 2, 2, 6: colla boum, Col. 6, 14, 7: crure glaber, Mart. 12, 38, 4: glaber erat tamquam rien, Plaut. Fragm. ap. Fest. s. v. rienes, p. 276 and 277 Müll.: hordeum, Turran. ap. Plin. 18, 7, 15, § 75: tapete, Turp. ap. Non. 542, 18.
Comp.: tu istum gallum glabriorem reddes mihi, quam volsus ludiu’st, Plaut. Aul. 2, 9, 6: maritus cucurbitā glabrior, App. M. 5, p. 163,
- II. Transf., as subst.: glăber, bri, m., a young (beardless) slave, favorite slave of the Romans, Cat. 61, 142; Phaedr. 4, 5, 22; Sen. Ep. 47; id. Brev. Vit. 12; Inscr. Orell. 694; 2911.
* glăbrārĭa, ae, f. [glaber], in a comic double sense, she who loves smooth-skinned slaves, and she who is shorn smooth, i. e. robbed of her money, Mart. 4, 28, 7.
* glăbresco, ĕre, v. inch. n. [id.], to grow smooth, bare, bald, Col. 2, 19, 2.
* glăbrēta, ōrum, n. [glaber], bare places, Col. 2, 9, 9.
Glabrĭo, ōnis, m. [glaber], a surname in the gens Acilia, Liv. 33, 34; Cic. de Imp. Pomp. 9, 26 al.
* glăbrĭtas, ātis, f. [glaber], smoothness of the skin, baldness: calvitiis et glabritatibus rasi, Arn. 3, 108.
* glăbro, āre, v. a. [glaber], to make bare, to deprive of hair or bristles, Col. 12, 55, 4.
glăcĭālis, e, adj. [glacies], icy, frozen, full of ice (poet. and in post-Aug. prose; syn.: frigidus, algidus, gelidus, rigidus). hiems, Verg. A. 3, 285; Ov. M. 2, 30; cf. frigus, id. ib. 9, 582: polus, id. ib. 2, 173: Scythia, id. ib. 8, 790: regio (opp. perfervida), Col. 3, 1, 3: Oceanus, Juv. 2, 1; cf. pontus, Luc. 1, 18.
glăcĭes, ēi, f. [root in Gr. γάλα, γαλακτ-; cf. γλαγάω, to be milky, etc.; Germ. Gletscher; v. gelu], ice (cf.; gelu, pruina).
- I. Lit.: sol glaciem dissolvit, Lucr. 6, 963; so ib. 878: ne teneras glacies secet aspera plantas, Verg. E. 10, 49; Hor. C. 2, 9, 5; Ov. M. 2, 808; 13, 795; Plin. 8, 28, 42, § 103: lubrica, slippery ice, Liv. 21, 36, 7: Maeotica, Juv. 4, 42 et saep.
In plur.: glacies, Verg. G. 4, 517: glacierum, Sid. Ep. 4, 6 fin.; Vulg. Dan. 3, 70.
- * II. Transf., hardness: tum glacies aeris flamma devicta liquescit, Lucr. 1, 493.
glăcĭo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [glacies] (not ante-Aug.).
- I. Act., to make or turn into ice; in pass., to freeze, congeal.
- A. Lit.: positas ut glaciet nives Puro numine Juppiter, Hor. C. 3, 10, 7: humor glaciatur arescitve in gemmas, Plin. 8, 38, 57, § 137; cf. id. 2, 39, 39, § 105: ruptis vasis (vini) stetere glaciatae moles, id. 14, 21, 27, § 132; 24, 13, 72, § 116.
- 2. Transf., to render hard or solid: nec dubium quin fici ramulis glaciatus caseus jucundissime sapiat, Col. 7, 8, 2.
- B. Trop.: stupet anxius alto Corda metu glaciante pater, Stat. Th. 10, 622.
- II. Neutr., to become hard, to harden: (unguentum) fit hieme, quoniam aestate non glaciat, nisi acceptā cerā, Plin. 29, 3, 13, § 56.
‡ glădĭārĭus, a, um, adj. [gladius], of or belonging to swords, sword-: negotiator, a sword-dealer, Inscr. Orell. 4247.
Subst.: ‡ gladiarius, ii, m., a sword-cutler, Inscr. Orell. 4197.
glădĭātor, ōris, m. [gladius; cf. digladior], a swordsman, fighter in the public games, a gladiator (cf.: lanista, mirmillo, secutor, retiarius, bestiarius, pugil, athleta).
- I. Lit.: athletae et gladiatores, Cic. Or. 68, 228: gladiatorum spectaculum, id. Tusc. 2, 17, 41: ut emat gladiatores, id. Sull. 19, 55: ut gladiatoribus imperari solet, id. Sest. 37, 80: nobiles, id. Phil. 3, 14, 35: tam bonus gladiator rudem tam cito accepisti, id. ib. 2, 29, 74: quis tota Italia veneficus, quis gladiator, quis latro, quis sicarius, etc., id. Cat. 2, 4, 7.
As a term of reproach: Gracchorum potentiam majorem fuisse arbitramini quam hujus gladiatoris (i. e. Antonii) futura sit? Cic. Phil. 5, 12, 32; 7, 6, 17; id. Verr. 2, 3, 62, § 146: vetus proverbium est, gladiatorem in arena capere consilium, Sen. Ep. 22, 1: (gladiatorum) emptio et venditio, an locatio et conductio, Gai. Inst. 3, 146.
- B. Transf., in plur., a combat of gladiators, gladiatorial exhibition: rumor venit datum iri gladiatores; populus convolat, Ter. Hec. prol. alt. 32; Cic. Sest. 64, 133 and 135; Suet. Tit. 7: edere, id. Aug. 45; id. Dom. 4: edendis gladiatoribus praesedit, Tac. A. 1, 76: locum gladiatoribus dare, Cic. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 9, 7, 16; abl. absol.: gladiatoribus, at a show of gladiators, id. ib. 2, 19, 3; cf.: ut Romam vitet gladiatoribus, Lucil. ap. Non. 165, 14; Asin. Poll. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3; cf.: gladiatores, quod spectaculum inter epulas erat, eo ornatu armarunt (Campani), etc., Liv. 9, 40, 17.
- * II. A swordcutler: carpentarii, scandularii, gladiatores, aquilices, tubarii, etc., Dig. 50, 6, 6.
glădĭātōrĭē, adv., v. gladiatorius fin.
glădĭātōrĭus, a, um, adj. [gladiator], of or belonging to gladiators, gladiatorial.
- I. Adj.: ludus, Cic. Cat. 2, 5, 9: certamen, id. de Or. 2, 78, 317: familia, a band or troop of gladiators, id. Sest. 64, 134; Caes. B. C. 3, 21, 4; Sall. C. 30, 7: munus, Suet. Caes. 10; 39; id. Tib. 7; 37; 40; id. Calig. 18; 26 et saep.: consessus, spectators assembled at gladiatorial shows, Cic. Sest. 58, 124; cf. locus, a place for witnessing the same, id. Mur. 35, 73: gladiatoria corporis firmitas, id. Phil. 2, 25, 63: animus, i. e. desperate, Ter. Phorm. 5, 7, 71: ad munus gladiatorium edendum, Liv. 28, 21, 1: spectaculum, id. ib. § 2; Tac. A. 14, 17: Venus, i. e. clinopale, concubitus, App. M. 2, p. 121.
- II. Subst.: glădĭātōrĭum, ii, n. (sc. praemium, auctoramentum), the hire or pay of gladiators, for which freemen engaged as gladiators in the public games: gladiatorio accepto decem talentis, Liv. 44, 31 fin.
Adv.: glădĭātōrĭe, in the manner of a gladiator: quae gladiatorie, quae lenonice faceret, Lampr. Comm. 15, § 4.
glădĭātūra, ae, f. [gladius, gladiator], a fighting of gladiators, or their profession (post-Aug. and very rare): adduntur e servitiis gladiaturae destinati, Tac. A. 3, 43: ut requiem gladiaturae haberet, Schol. Juv. 6, 105; Firm. 5, 27.
glădĭŏlum, i, v. gladiolus, I.
glădĭŏlus, i, m. dim. [gladius].
- I. A small sword: lingulam veteres dixere gladiolum oblongum, in speciem linguae factum, Gell. 10, 25, 3: gladiolo solito cinctus, App. M. 2, p. 122; 3, p. 131.
In plur. heterocl. glădĭŏla: nec gladiola (quisquam ferat), atqui Messala dixit, Quint. 1, 6, 42 (cf. gladius init.).
- B. Glădĭŏlus, i, title of a comedy by Livius Andronicus, Fest. s. v. pedibus, p. 210 b. Müll.
- II. The sword-lily, Plin. 21, 11, 38, § 65; 21, 17, 67, § 107 sq.; al. Pall. 1, 37.
glădĭum, ii, n., v. gladius init.
glădĭus, ĭi, m. (also archaic glă-dĭum, ii, n., Lucil. ap. Non. 208, 13; cf. Varr. L. L. 9, § 81 Müll.; Quint. 1, 5, 16; v. gladiola under gladiolus, I.) [perh. akin to clades, cardo; cf. κλαδάσαι, to brandish], a sword (syn. the poet. ensis, acc. to Quint. 10, 1, 11; cf. also: spatha, acinaces, sica, pugio).
- I. Lit.: arripuit gladium, Plaut. Capt. 4, 4, 7; id. Cas. 2, 4, 28: eripite isti gladium, quae sui est impos animi, id. Cas. 3, 5, 9: succincti gladiis media regione cracentes, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 53 Müll. (Ann. v. 497 Vahl.): contecti gladiis, id. ap. Philarg. ad Verg. G. 4, 230 (Ann. v. 415 ib.): occursat ocius gladio comminusque rem gerit Varenus, Caes. B. G. 5, 44, 11: pila miserunt, celeriterque gladios strinxerunt, drew, id. B. C. 3, 93, 1: gladium stringere, Cic. Phil. 2, 9, 21; Verg. A. 12, 278: destringere, Caes. B. G. 1, 25, 2; 7, 12 fin.; id. B. C. 1, 46, 1; 1, 47, 3; Cic. Off. 3, 31, 112; id. Cat. 3, 1, 2; Liv. 27, 13, 9 et saep.: educere, Caes. B. G. 5, 44, 8; Cic. Att. 4, 3, 3; Sall. C. 51, 36; cf.: educere e vagina, Cic. Inv. 2, 4, 14: nudare, Ov. F. 2, 693: recondere in vaginam, Cic. Inv. 2, 4, 14; cf. condere, Quint. 8 praef. § 15: xiphion gladi praebet speciem, Plin. 25, 11, 89, § 138.
- b. Prov.
- (α) Suo sibi hunc gladio jugulo, fight him with his own weapons, Ter. Ad. 5, 8, 35; cf. the same, Cic. Caecin. 29, 82.
- (β) Cum illum (Clodium) plumbeo gladio jugulatum iri tamen diceret (Hortensius), i. e. with very little trouble, Cic. Att. 1, 16, 2.
- (γ) Ignem gladio scrutare, stir the fire with a sword (= πῦρ μαχαίρᾳ σκαλεύειν, Pythag. ap. Diog. Laert. 8, 17), Hor. S. 2, 3, 276.
- (δ) Gladium alicui dare qui se occidat, to give one the means of ruining himself, Plaut. Trin. 1, 2, 92.
- II. Transf.
- A. Murder, death: cum tanta praesertim gladiorum sit impunitas, Cic. Phil. 1, 11, 27; cf. id. Fam. 10, 2, 1; Vell. 2, 3, 3; 2, 125, 2; gladiorum licentia, Cic. Fam. 4, 9 fin.; id. 2, 22, 2: qui universas provincias regunt, jus gladii habent, i. e. the power of life and death, Dig. 1, 18, 6, § 8: potestas gladii, ib. 2, 1, 3; Capitol. Gord. 9.
- B. A gladiatorial combat: qui cum maxime dubitat, utrum se ad gladium locet an ad cultrum, Sen. Ep. 87 med.: comparare homines ad gladium, Lact. 6, 12 fin.: servus ad gladium vel ad bestias vel in metallum damnatus, Dig. 29, 2, 25.
- C. Gladius vomeris, a ploughshare, Plin. 18, 18, 48, § 172.
- D. The sword-fish, also called xiphias (ξιφίας), Plin. 9, 2, 1, § 3; 9, 15, 21, § 54; 32, 11, 53, § 145.
glaeba (less correctly glēba), ae, f. [cf. globus].
- I. Prop., a small piece or lump of earth, a clod (cf. gramen, herba, faenum, caespes): ingens, Lucr. 6, 553: glaebis terrarum saepe friatis, id. 1, 887: fecundae, id. 1, 212; so Verg. G. 1, 94; Hor. C. 3, 6, 39: si glaebis aut saxis aut fustibus aliquem de fundo praecipitem egeris … non esse arma cespites neque glaebas, etc., Cic. Caecin. 21, 60: omnes, qui ullam agri glaebam possiderent, id. Verr. 2, 3, 11, § 28; so, nec ulli glaeba ulla agri assignaretur, Liv. 4, 11; cf. also: non adimi cuiquam glaebam, Cic. Agr. 3, 1, 3: nam priusquam in os injecta glaeba est, locus ille, ubi crematum est corpus, nihil habet religionis, id. Leg. 2, 22, 57; cf. Varr. L. L. 5, 4, 9, § 23; and Fest. s. v. praecidanea, p. 223: ex fundo glaeba sumebatur, Gai. Inst. 4, 17: ornare glaebam virentem, i. e. an altar built of turf, Juv. 12, 85; v. also glaebula.
- II. Transf.
- A. Land, soil: terra antiqua potens armis atque ubere glaebae, Verg. A. 1, 531: glebae felices, App. M. p. 102, 7.
- B. Of other things, a piece, lump, mass: sevi ac picis glaebae, Caes. B. G. 7, 25; so, turis, Lucr. 3, 328; Stat. Th. 6, 60: marmoris, Plin. 36, 6, 8, § 50: salis, id. 31, 7, 39, ζ 73: sulphuris, id. 35, 15, 50, § 175: lactis, Nemes. Ecl. 3 fin.
- C. (Late Lat.), = pensio or canon praedio incumbens, a tax imposed upon the land of senators, Cod. Th. 6, 2, 10; ib. 12, 1, 138; Symm. Ep. 4, 61.
glaebālis (glēb-), e, adj. [glaeba].
- I. Of or relating to clods (post-class.): agger, consisting of clods, Amm. 23, 5, 15.
- II. In law Lat. (acc. to glaeba, II. A.), of or relating to lands: collatio, a tax paid from lands, land-tax, Cod. Th. 6, 2, 3; 4, 8, 11 et saep.
glaebārĭus (glēb-), a, um, adj. [glaeba], of or relating to clods: e quis (bubus) ut dicti valentes glaebarii, qui facile proscindunt glebas, clod-breakers, Varr. L. L. 7, 4, 95, § 74.
glaebātim (glēb-), adv. [glaeba], by clods (post-class.): agros glaebatim metiri, Lact. Mort. Pers. 23, 2.
glaebātĭo (glēb-), ōnis, f. [glaeba], a tax levied on land, land-tax, Cod. Th. 6, 2, 12.
glaebōsus (glēb-), a, um, adj. [glaeba], full of clods, cloddy (post-Aug.), App. M. 1, 2: terra glaebosior, Plin. 35, 16, 53, § 191.
glaebŭla (glēb-), ae, f. dim. [glaeba].
- I. Prop., a small clod or lump of earth (postAug.): frumenta lapillisque carent et glaebulis, quas per trituram fere terrena remittit area, Col. 1, 6, 23; Val. Max. 5, 3, 3 ext.
- II. Meton.
- A. A little farm, small piece of land: saturabat glaebula talis patrem ipsum turbamque casae, Juv. 14, 166; App. M. 9, p. 233.
- B. Of other things, a small piece, little lump: myrrhae, Vitr. 8, 3: nivis, Scrib. Comp. 199: ex metallo, Plin. Ep. 10, 16, 3.
glaebŭlentus (glēb-), a, um, adj. [glaeba], cloddy, consisting of earth: animalia, App. de Deo Socr. p. 46.
Glaesārĭa (Glēs-), ae (sc. insula), f. [glaesum], an amber island in the North Sea, also called Burcana, Plin. 4, 13, 27, § 97; 37, 3, 11, § 42.
glaesum (glēsum, glessum), i, n. [cf. Germ. Glas; gleissen = glänzen, to glimmer; Engl. glass], amber, Tac. G. 45; Plin. 37, 3, 11, § 42.
Hence, glaesārĭus, a, um, adj., of amber, amber-: insula, which produces amber, Plin. 4, 13, 27, § 97; 37, 3, 11, § 42.
glamae, v. gramiae.
glandārĭus, a, um, adj. [glans], of or belonging to acorns or mast: silva, producing acorns, Cato, R. R. 1, 7; Varr. R. R. 1, 7, 9.
glandĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [glans-fero], acorn-bearing, glandiferous (very rare): quercus, Lucr. 5, 939; Cic. Leg. 1, 1, 2.
* glandĭŏnĭda, ae, f. [glandium], i. q. glandium, a savory kernel or glandule in pork: suilla, Plaut. Men. 1, 3, 27 Ritschl (al. glandionicam).
glandĭum, ii, n. [glans], a delicate kernel or glandule in meat, esp. in pork, Plaut. Curc. 2, 3, 44; id. Capt. 4, 4, 7; id. Stich. 2, 2, 36; Plin. 8, 51, 77, § 209; 16, 38, 73, § 185.
glando, ĭnis, f. [glans], in late Latin for glans, an acorn, Avien. Perieg. 285; 1189.
glandŭlae, ārum, f. dim. [id.; lit., a little acorn; hence, transf.].
- I. The glands of the throat, called also tonsillae: in ipsis cervicibus glandulae positae sunt, quae interdum cum dolore intumescunt, Cels. 4, 1.
- B. Swollen glands in the neck, enlarged tonsils, Cels. 2, 1 fin.; 8, 4.
- II. I. q. glandium, the neck-piece, delicate bits, esp. of pork, Mart. 3, 82, 21; 7, 20, 4; Apic. 4, 1, § 117.
* glandŭlōsus, a, um, adj. [glandulae, II.], full of kernels, glandulous: cervix suis, Col. 7, 9, 1.
† glanis, is and ĭdis, and glanus, i, m., = γλάνις and γλάνος, a kind of shad, Plin. 9, 43, 67, § 145; 32, 10, 45, § 128; 32, 11, 53, § 148.
glans, glandis, f. [kindr. with βάλανος], an acorn, and, in gen., any acorn-shaped fruit, beechnut, chestnut, etc.
- I. Lit.: bubus glandem prandio depromere, Plaut. Truc. 3, 1, 2; Cato, R. R. 54; 60; Col. 6, 3; Plin. 16, 5, 6, § 15 sq.; Lucr. 5, 1416; Cic. Or. 9, 31; Verg. G. 1, 148; Ov. M. 1, 106 et saep.: glandis appellatione omnis fructus continetur, ut Javolenus ait, Dig. 50, 16, 236.
- II. Transf.
- A. An acorn-shaped ball of lead or clay which was hurled at the enemy, Lucr. 6, 179; 307; Caes. B. G. 5, 43, 1; 7, 81, 4; Sall. J. 57, 4; Liv. 38, 20, 1; ib. 21, 7; ib. 29, 6; Verg. A. 7, 686; Ov. M. 14, 826 al.
A leaden ball of this kind was found with the inscription ROMA FERI (i. e. O dea Roma, feri hostem!), Inscr. Orell. 4932.
- B. The glans penis, Cels. 7, 25; cf. Mart. 12, 75, 3.
glanus, i, v. glanis.
glārĕa, ae, f., gravel (cf. arena, sabulum, suburra, rudus): eo loco pulvis, non glarea injecta est, Cic. Q. Fr. 3, 2, 2, § 4; Varr. R. R. 1, 9, 2: vias glareà substruendas locaverunt, Liv. 41, 27, 5; Col. 4, 22, 8; Tib. 1, 7, 59; Verg. G. 2, 212; Vitr. 2, 4, 2; Vulg. Job, 30, 6.
glārĕōsus, a, um, adj. [glarea], full of gravel, gravelly: terra, Varr. R. R. 1, 9, 3: sabulosaque arva, Col. 2, 10, 23: loca, id. Arb. 21, 1: rivi, Plin. 26, 8, 56, § 88: flumen saxa glareosa volvens, Liv. 21, 31, 11 dub. (al. globosa).
glastum, i, n., the herb woad, used in dyeing blue, usually called Isatis tinctoria, Linn.; Plin. 22, 1, 2, § 2.
Glauce, ēs, f., = Γλαύκη.
- I. The mother of the third Diana, Cic. N. D. 3, 23, 58.
- II. Another name of Creüsa, wife of Jason, Hyg. F. 25.
- III. An Amazon, Hyg. F. 163.
† glaucēum, i, n., = γλαύκειον, a bluish-colored plant, celandine, usually called glaucion, Col. poët. 10, 104.
glaucĕus, a, um, adj. [glaucion], of celandine: sucus, Scrib. Comp. 22.
Glaucĭa, ae, m. [1. glaucus], a Roman surname in the gens Servilia and Mallia, Cic. de Or. 2, 61; 65; id. Rosc. Am. 7, 19; 34, 96.
* glaucĭcŏmans, antis, adj. [1. glaucus-, 2. como], with bluish-gray foliage, bluish-gray: oliva, Juvenc. 3, 622.
† glaucĭna, ōrum, n., = γλαύκινα, ointment of celandine, glaucium ointment, Mart. 9, 26, 2; Dig. 34, 2, 21.
† glaucĭon, ii, n., = γλαύκιον, the (bluish) plant celandine: Chelidonium glaucium, Linn.; Plin. 27, 10, 59, § 83.
In plur., Mart. 9, 27, 2.
† glauciscus, i, m., = γλαυκίσκος, a bluish-colored fish, otherwise unknown, Plin. 32, 10, 46, § 129; 32, 11, 53, § 148.
* glaucĭto, āre, v. n., the natural note of puppies, to yelp: glaucitat et catulus, Auct. Carm. Philom. 60.
† glaucōma, ătis, n. (also glaucū-ma, ae, f., Plaut. Mil. 2, 1, 70 Ritschl, N. cr.), = γλαύκωμα, an obscuration of the crystalline lens, a cataract, Plin. 29, 6, 38, § 117 al.; Prud. Ham. 90.
Comically: alicui glaucumam ob oculos obicere, qs. to throw dust in his eyes, Plaut. Mil. 2, 1, 70.
† glaucōpis, ĭdis, f., = γλαυκῶπις (gray-eyed, an epithet of Minerva), the owl: si meus aurita gaudet glaucopide Flaccus, Mart. 7, 87 dub. (ex conject. Scalig., al. lagopode; v. lagopus).
- 1. † glaucus, a, um, adj., = γλαυκός, bright, sparkling, gleaming, grayish (poet. and in post-Aug. prose; cf.: caeruleus, caesius): undae, Lucr. 1, 719; so of water: amictus (Nymphae), Verg. A. 12, 885; cf.: amictus (dei Tiberini), id. ib. 8, 33: sorores, i. e. the Nereides, Stat. Th. 9, 351: ulva, Verg. A. 6, 416: salix, id. G. 4, 182; cf.: frons (salictorum), id. ib. 2, 13: equus, id. ib. 3, 82: oculi, Plin. 8, 21, 30, § 75; 11, 37, 53, § 141 sq.
Transf.: glauca uxor, i. e. with gleaming eyes, Amm. 15, 12, 1.
- 2. † glaucus, i, m., = γλαῦκος, a bluish-colored fish, otherwise unknown, Plin. 9, 16, 25, § 58 al.
3. Glaucus, i, m., = Γλαῦκος, a Greek proper name.
- I. A son of Sisyphus, devoured by his own horses, Verg. G. 3, 267.
- II. The commander of the Lycians in the Trojan war, a friend of Diomede, Hor. S. 1, 7, 17.
- III. A fisherman of Anthedon, in Eubœa, who was changed into a sea-god, Ov. M. 13, 906 sq.; 14, 9; 38; 68; 7, 233: Glauci chorus, the Nereids, Verg. A. 5, 823; Stat. Th. 7, 335.
† glaux, cis, f., = γλαύξ, a plant, called also eugalacton, Plin. 27, 9, 58, § 82.
glēba, and its derivv., v. glaeba, etc.
† glēchon, ōnis, m., = γλήχων, pennyroyal: pulegium, App. Herb. 92.
† glēchōnītes, is, m., = γληχωνίτης, wine flavored with pennyroyal, pennyroyal wine, Col. 12, 35.
Glēsārĭa, v. Glaesaria.
glēsum, v. glaesum.
† gleucĭnus, a, um, adj., = γλεύκινος, of must, made from must: oleum, Col. 12, 53; Plin. 15, 7, 7, § 29.
† glīnon, i, n., = γλῖνος, a kind of maple-tree, Plin. 16, 15, 26, § 67.
glīrārĭum, ii, n. [glis], a place for keeping dormice, Varr. R. R. 3, 15, 1.
glis, glīris, m. [perh. kindred with γαλέη], a dormouse: Sciurus glis, Linn.; Glis esculentus, Blumenb.; a delicacy with the Romans, Varr. R. R. 3, 15; Plin. 8, 57, 82, § 223 sq.; Mart. 13, 59; Apic. 8, 9; Petr. 31; Amm. 28, 4: in silva mea est glis nullus, Varr. ap. Charis. p. 69 and 106 P.: glirium examina, Plaut. Fragm. ap. Non. 119, 26.
‡ gliscĕrae mensae gliscentes, id est crescentes, per instructionem epularum scilicet, Paul. ex Fest. p. 98 Müll.
glisco, ĕre, v. n. [perh. kindred with cresco, Paul. ex Fest. s. h. v. p. 98 Müll.; cf. Doed. Syn. 1, p. 21], to grow up, swell up, spread, blaze up, burst out (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf. crebresco).
- I. Lit.: ignis Alexandri Phrygio sub pectore gliscens, kindling, Lucr. 1, 474; so of fire, Sil. 14, 308; cf. Serv. Verg. A. 12, 9: gliscit, ut ignis oleo, Cic. Hortens. Fragm. ap. Non. 22, 21 (Cic. 10, p. 63 Kays.): suffusa veneno Tenditur, ac sanie gliscit cutis, swells, Stat. Th. 1, 107: asellus paleis gliscit, i. e. grows stout, fat, Col. 7, 1, 1: turtur difficulter, id. 8, 9, 1; cf. Fest. s. v. reglescit, p. 278 Müll.; Col. 2, 5, 1: immensum aucto mari et vento gliscente, Sall. H. 3, 31 Dietsch.
- II. Trop., to swell, grow, increase, augment, spread: spectat atrox hostile caput, gliscitque tepentis Lumina torva videns, Stat. Th. 8, 756: hos ubi velle acies et dulci gliscere ferro Dux videt, i. e. ardently long for, id. ib. 12, 639: cf. with inf. (like gestio): gliscis regnare superbus, id. ib. 3, 73: ad juvenilem libidinem copia voluptatum gliscit, ut ignis oleo, * Cic. Hortens. Fragm. ap. Non. 22, 22: gaudium, Pac. ib. 18; Lucr. 5, 1061: furor in dies, id. 4, 1069: clamor, singultus, jurgia, id. 3, 480: rabies, Plaut. Capt. 3, 4, 26: proelium, id. As. 5, 2, 62: seditio, Liv. 42, 2, 2: invidia, id. 2, 23, 2: ne glisceret primo neclegendo bellum, id. 29, 2, 2: saevitia, Tac. A. 6, 19: adulatio, id. ib. 1, 1: flagitia et infamia, id. ib. 14, 15: gloria et pericula, id. ib. 15, 23: multitudo gliscit immensum, grows, increases, id. ib. 4, 27; cf.: gliscerent numero et aliquando minuerentur, id. ib. 4, 5 fin.: postquam eo magnificentiae venerit (res publica), gliscere singulos, grow in wealth, id. ib. 2, 33: gliscentibus negotiis duo praetores additi, id. ib. 11, 22: fama gliscit gressu, Sil. 4, 6.
Note: In pass.: ut major invidia Lepido glisceretur, may grow, increase, Sempron. Asellio ap. Non. 481, 5: cum te salvum video, gliscor gaudio, Turp. ap. Non. 22, 13 (Com. Fragm. v. 191 Rib.).
glīsomarga (glisso-, or glysso-), ae, f., a kind of marl, Plin. 17, 8, 4, § 46.
glŏbātim, adv. [globus], in clusters, bands, troops (late Lat.): per vicina digressi praedones, Amm. 27, 9.
glŏbo, āvi, ātum, 1, v. a. [globus], to make into a ball, to make round or spherical (postAug. and perh. only pass. and mid.).
- I. Lit.: dependentes ubique guttae parvis globantur orbibus, Plin. 2, 65, 65, § 163; 18, 13, 34, § 130: formam mundi in speciem orbis absoluti globatam esse, id. 2, 2, 2, § 5.
- II. Transf., to form into a body or crowd, to crowd together: si ante exortum solis nubes globabuntur, hiemem asperam denuntiabunt, Plin. 18, 35, 78, § 344; 11, 17, 17, § 53; cf.: coturnices globatae vehementius properant, Sol. 11 med.
glŏbōsĭtas, ātis, f. [globosus], rotundity, sphericalness, globosity (post-class.): terrae, Macr. Somn. Scip. 1, § 16, 23, 16.
glŏbōsus, a, um, adj. [globus], round as a ball, spherical, globose (class.): (mundum) globosum est fabricatus, quod σφαιροειδὲς Graeci vocant, Cic. Univ. 6; cf.: stellae globosae et rotundae, id. Rep. 6, 15: mundus, id. N. D. 2, 45, 116; cf.: forma (mundi), id. ib. 2, 19, 49: terra, id. ib. 2, 39, 98: saxum, Pac. ap. Auct. Her. 2, 23, 36; Liv. 38, 29, 4.
glŏbŭlus, i, m. dim. [globus], a little ball, a globule (post-Aug. and very rare).
- I. Lit.: (chrysocollae) globulis sudore resolutis, Plin. 33, 5, 27, § 89.
- 2. Esp.
- (α) a lump of food, dumpling, Cato, R. R. 79; Varr. L. L. 5, § 107 Müll.
- (β) Med. t. t., a pill, Scrib. 13 al.
- II. Trop., of speech, a rounding: melliti verborum, Petr. 1.
glŏbus, i, m. [kindr. with glomus], a round body, a ball, sphere, globe.
- I. Lit.
- A. In gen.: cum duae formae praestantes sint, ex solidis globus (sic enim σφαῖραν interpretari placet), ex planis autem circulus aut orbis, qui κύκλος Graece dicitur, Cic. N. D. 2, 18, 47: ille globus, quae terra dicitur, id. Rep. 6, 15: terrae, id. Tusc. 1, 28, 68; cf. stellarum, id. Rep. 6, 16; 6, 17: solis et lunae, Lucr. 5, 472; cf. lunae, id. 5, 69: cum caelum discessisse visum est atque in eo animadversi globi, fire-balls, Cic. Div. 1, 43, 97: in fundas visci indebant grandiculos globos, Plaut. Poen. 2, 35: cordis, poet. for cor, Lucr. 4, 119: farinae, Varr. L. L. 5, § 107 Müll.; v. in the foll.
- B. In partic.
- 1. A dumpling: a globo farinae dilatato item in oleo cocti dicti globi, Varr. L. L. 5, § 107 Müll.; Cato, R. R. 79.
- 2. In milit. lang., a close order of battle, a knot, troop, band, company, Cato ap. Fest. s. v. serra, p. 344 b. Müll.: cum globo juvenum, Liv. 1, 6, 7; 1, 12, 9: emissi militum globi turbam disjecere, Tac. A. 14, 61; 4, 50; 12, 43; 15, 60; Sil. 7, 53.
- II. Transf., a globular mass, a ball, globe of things collected together (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cicero nor Cæsar): flammarumque globos liquefactaque volvere saxa, globes or masses of flame, Verg. G. 1, 473: sanguinis, Ov. M. 12, 238: nubium, Luc. 4, 74; Tac. A. 2, 23: telorum, Val. Fl. 6, 381.
A throng, crowd, body, or mass of people: extrema contio et circa Fabium globus increpabant inclementem dictatorem, Liv. 8, 32, 13: circa eum aliquot hominum, ne forte violaretur, constitisset globus, id. 2, 29, 2: cum repelleretur adsertor virginis a globo mulierum, id. 3, 47, 8: aditum senatus globus togatorum obsederat, Tac. A. 16, 27: magno semper electorum juvenum globo circumdari, id. G. 13; and with a contemptuous secondary notion: si quem ex illo globo nobilitatis ad hoc negotium mittatis, from that noble clique, Sall. J. 85, 10 Kritz.: conjurationis, Vell. 2, 58, 2; cf. consensionis, Nep. Att. 8, 4: Jehu, Vulg. 4 Reg. 9, 17.
‡ glōcidāre et ‡ gluttīre gallinarum proprium est, cum ovis incubiturae sunt, Paul. ex Fest p. 99 Müll. N. cr.; cf. the foll. art.
* glōcĭo, īre, v. n., to cluck as a hen, Col. 8, 5, 4; cf. the preced. art.
* gloctŏro, āre, v. n., to cry as a stork, Auct. Carm. Philom. 29.
glŏmĕrābĭlis, e, adj. [glomero], rounded, round (very rare): sidus Pleiadum, Manil. 4, 520: orbis lunae, id. 1, 221.
glŏmĕrāmen, ĭnis, n. [glomero], a rounding; concr., a round body, ball (poet. and perh. ante- and post-class.): dissimiles formae glomeramen in unum conveniunt, Lucr. 2, 686: lunae, id. 5, 726.
In plur.: nec retinentur enim inter se glomeramina quaeque, i. e. the round atoms, Lucr. 2, 454: dilue praeterea glomeramina, i. e. pills, Ser. Samm. 55, 999.
glŏmĕrārĭus, ii, m. [glomero], one eager to collect men for war (glomerare manum bello, Verg. A. 2, 315), Sen. Contr. 1, 8, 13.
glŏmĕrāte, adv., v. glomero fin.
glŏmĕrātim, adv. [glomero], in heaps or crowds, = turmatim (post-class.): glomeratim ingredi in sedilia, Macr. S. 6, 4, 3.
* glŏmĕrātĭo, ōnis, f. [id. I.], of horses, a bringing of the legs together into a ball, a trotting (or, as others say, a prancing or an ambling): Asturcones, quibus non vulgaris in cursu gradus, sed mollis alterno crurum explicatu glomeratio, Plin. 8, 42, 67, § 166; cf. Verg. G. 3, 117.
glŏmĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [glomus], to wind or form into a ball, gather into a round heap, to conglobate, glomerate (poet. and in post-Aug. prose).
- I. Lit.: lanam in orbes, Ov. M. 6, 19: sic terram deus, ne non aequalis ab omni Parte foret, magni speciem glomeravit in orbis, id. ib. 1, 35; 9, 222: Eae (offae) maxime glomerantur ex ficis et farre mixto, Varr. R. R. 3, 5, 4: ubi venae inter se implicatae glomerantur, Cels. 7, 22; so, glomerata viscera, Ov. M. 8, 401: atra favilla volat glomerataque corpus in unum Densatur, id. ib. 13, 604: frusta mero glomerata vomentem, id. ib. 14, 212; cf. Verg. A. 3, 577: cum grandinem venti glomeratam in terras agunt, Liv. 1, 31, 2: glomeratae turbine nives, Sil. 3, 523: glomeratus pulvis, Luc. 6, 296: (Lapithae) equitem docuere sub armis Insultare solo et gressus glomerare superbos, i. e. to make a horse bring his feet together, make him prance (trot or amble), Verg. G. 3, 117; cf. Macr. S. 6, 9, 8 sqq., and v. glomeratio.
- B. Transf., to gather into a round heap or knot, to collect, press, crowd, assemble together: agmina cervi Pulverulenta fuga glomerant, Verg. A. 4, 155: glomerare manum bello, id. ib. 2, 315: dum se glomerant retroque residunt, id. ib. 9, 539: legiones in testudinem glomerabantur, Tac. H. 3, 31: collecti Troes glomerantur eodem, Verg. A. 9, 689; cf. id. ib. 440: apes mixtae glomerantur in orbem, id. G. 4, 79; Plin. 11, 18, 20, § 64: ad terram gurgite ab alto Quam multae glomerantur aves, Verg. A. 6, 311; cf. Plin. 9, 22, 38, § 75: foedam tempestatem, Verg. G. 1, 323; cf.: fumiferam noctem, id. A. 8, 254: semina vocis glomerata, Lucr. 3, 497; cf. ib. 541.
- II. Trop.: omnia fixa tuus glomerans determinat annus, qs. revolving, Cic. poët. Div. 1, 12, 19: haec vetusta, saeclis glomerata horridis, Luctifica clades nostro infixa est corpori, accumulated, id. poët. Tusc. 2, 10, 25: glomerare simul fas et nefas, Prud. Cath. 3, 134.
Hence, * adv.: glŏmĕrāte: quis oratorum densata glomeratius aut dixit aut cogitavit? more succinctly, Aus. Grat. Act. 29.
glŏmĕrōsus, a, um, adj. [glomus], like a ball, round, glomerous (post-Aug. and very rare), Col. 9, 3, 1.
glŏmus (glōm-, Lucr. 1, 360; v. Lachm.), ĕris, n. [for glob-mus, kindr. with globus], a ball or clue of yarn, thread, etc. (very rare).
- I. In gen.: lanae, Lucr. 1, 360 (v. Lachm. ad h. l.); Hor. Ep. 1, 13, 14: lini, Plin. 36, 13, 19, § 91: staminis albi, Scrib. Comp. 142.
- II. In partic.: glomus in sacris crustulum cymbi figura ex oleo coctum appellatur, Paul. ex Fest. p. 98 Müll. (in Cato and Varro globus).
glōrĭa, ae, f. [Sanscr. cru, to hear; crav-as, fame; Gr. κλύω, κλέος; Lat. cluo, clueo, inclutus, from the root clŭo; lit., rumor, fame; hence also, like κλέος, pregn.], glory, fame, renown, praise, honor (syn.: laus, laudatio, gloriatio, elogium, etc.).
- I. Lit.
- (α) In gen.: te inmortali adficere gloria, Plaut. Am. 5, 2, 10: viri (Q. Fabii) gloria claret, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 315 Vahl.): ut summae gloriae sint a virtute proficiscentia, dedecoris vero praecipui existimentur, quae voluptas suadeat non sine labe vitiorum, Cato ap. Schol. Cic. Sest. 66, p. 310 Orell.: hicine est ille Telamon, modo quem gloria ad caelum extulit? Poët. (perh. Enn.) ap. Cic. Tusc. 3, 18, 39 (Trag. Rel. Inc. v. 93 Rib.): virtutem tamquam umbra sequitur, Cic. Tusc. 1, 45, 109: non tulit ullos haec civitas aut gloria clariores aut auctoritate graviores, Cic. de Or. 2, 37, 154: est enim gloria solida quaedam res et expressa, non adumbrata: ea est consentiens laus bonorum, incorrupta vox bene judicantium de excellente virtute; ea virtuti resonat tamquam imago, id. Tusc. 3, 2, 3 sq.: trahimur omnes studio laudis et optimus quisque maxime gloriā ducitur. Ipsi illi philosophi etiam in illis libellis, quos de contemnenda gloria scribunt, nomen suum inscribunt, etc., id. Arch. 11, 26: immortalis gloria (opp. sempiterna turpitudo), id. Pis. 26, 63: bello quaeritur gloria, id. Off. 1, 12, 38: maximam gloriam capere, id. Lael. 7, 25: esse in gloria sempiterna, id. Att. 14, 11, 1: sit in aeterna gloria Marius, qui, etc., id. Cat. 4, 10, 21: esse in maxima gloria, id. Off. 3, 21, 85: excellens in re militari gloria, id. Rep. 2, 17: quod auctor ei summa augur gloria Attus Navius non erat, id. ib. 2, 20: honorum gradus summis hominibus et infimis sunt pares, gloriae dispares, etc. … ut is maxime gloria excellat, qui virtute plurimum praestet, id. Planc. 24, 60: unus bis remp. servavi, semel gloriā, iterum aerumna meā, id. Sest. 22, 49: an Pollio et Messala … parum ad posteros gloriae tradiderunt? Quint. 12, 11, 28: gloriam qui spreverit veram habebit, Liv. 22, 39, 19: spreta in tempore gloria interdum cumulatior redit, id. 2, 47, 11: militavi non sine gloria, Hor. C. 3, 26, 2: tenui Saleio Gloria quantalibet quid erit, si gloria tantum est, Juv. 7, 81.
Poet.: candidus, armenti gloria, taurus, i. e. ornament, pride, Ov. A. A. 1, 290; Tib. 4, 1, 208.
In plur., reputation, fame, Auct. Her. 3, 6, 10; Sall. J. 41, 7: veteres Gallorum gloriae, glorious deeds, Tac. A. 3, 45: ita sunt gloriae meretricum, Plaut. Truc. 4, 4, 36; Gell. 2, 27, 5.
- (β) With gen.: simul rem et belli gloriam armis repperi, Tcr. Heaut. 1, 1, 60: nemo, qui fortitudinis gloriam consecutus est insidiis et malitiā, laudem est adeptus, Cic. Off. 1, 19, 62; cf.: pro gloria belli atque fortitudinis, Caes. B. G. 1, 2 fin.: gloria rei militaris, id. ib. 5, 29, 4: legum et publicae disciplinae, Cic. Tusc. 1, 46, 110: rerum gestarum gloria florere, id. de Or. 1, 1, 1: eximia virtutis, id. Rep. 2, 10: et gravitatis et ingenii, id. Ac. 2, 23, 72; id. Off. 1, 32, 116: imperii, id. ib. 1, 12, 38: dicendi, id. Brut. 68, 239; Quint. 12, 10, 17: carminum, Tac. A. 12, 28: et titulis et fascibus olim major habebatur donandi gloria, Juv. 5, 111: velocis gloria plantae, id. 13, 98.
- II. Transf., subjectively, thirst or passion for glory, ambition; vainglory, pride, vaunting, boasting (class.).
- (α) In gen.: pueri gloriā ducti, Cic. Tusc. 2, 20, 46 Tischer: moriar, ni, quae tua gloria est, puto te malle a Caesare consuli quam inaurari, id. Fam. 7, 13, 1; cf.: studio et gloriā, id. Tusc. 2, 27, 65: ostentatio et gloria, id. Rab. Post. 14, 38; and: jactantiā gloriāque, Tac. A. 1, 8: quem tulit ad scenam ventoso gloria curru, Hor. Ep. 2, 1, 177; cf. id. S. 1, 6, 23; 2, 3, 179: caecus Amor sui Et tollens vacuum plus nimio Gloria verticem, Hor. C. 1, 18, 15: patriam obruit olim gloria paucorum, Juv. 10, 142: vana gloria, Liv. 22, 39, 18.
In plur.: perjuriorem hoc hominem si quis viderit Aut gloriarum pleniorem, quam illic est, vain boastings, Plaut. Mil. 1, 1, 22; Gell. 1, 2, 6.
- (β) With gen.: generandi mellis, Verg. G. 4, 205: lautae mensae, Luc. 4, 376.
glōrĭābundus, a, um, adj. [glorior], glorying, exulting (post-class. and very rare): aliqua re, Gell. 5, 5, 4; Lact. 5, 13, 15.
glōrĭātĭo, ōnis, f. [glorior], a glorying, boasting, vaunting, exulting (a word formed by Cic.): ex quo efficitur, gloriatione, ut ita dicam, dignam esse beatam vitam, Cic. Fin. 3, 8, 28; 4, 18, 50: ubi est ergo gloriatio tua, Vulg. Rom. 3, 27.
glōrĭātor, ōris, m. [glorior], a boaster, braggart, App. Flor. p. 357.
glōrĭfĭcātĭo, ōnis, f. [glorifico], glorification (eccl. Lat.), Aug. Tract. 105, 3 fin.
glōrĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a. [glorificus], to glorify (eccl. Lat.): deum, Tert. Idol. 22; Prud. Hamart. fin.; Vulg. Exod. 15, 2 et saep.
Pass., Vulg. Exod. 14, 4 al.
glōrĭfĭcus, a, um, adj. [gloria-facio], full of glory, glorious (post-class.), Cod. Just. 2, 8, 7, § 2.
glōrĭŏla, ae, f. dim. [gloria], a small glory, a little glory (a word formed by Cic.): nosmet ipsi vivi gloriola nostra perfruamur, Cic. Fam. 5, 12, 9; 7, 5, 3.
glōrĭor, ātus, 1, v. dep. a. and n. [gloria], to glory, boast, vaunt, to brag of any thing, pride one’s self on any thing (class.); constr. with acc., or an object- or relativeclause, with abl., de, in aliqua re, or absol.
- (α) With acc. of pron. (cognate acc.): vellem equidem idem posse gloriari quod Cyrus, Cic. de Sen. 10, 32: ut de me ipso aliquid more senum glorier, id. ib. 23, 82: in eum haec gloriantem impetum facit, Liv. 1, 12, 9.
With direct object (post-class. and rare; cf. Weissenb. ad Liv. 27, 17, 10; Krebs, Antibarb. p. 502): rem ineptam, Vop. Procul. 12, 8: victorem Pacorum. Just. 42, 4, 11.
Hence also in the gerundive: beata vita glorianda et praedicanda et prae se ferenda est, Cic. Tusc. 5, 17, 50; cf.: est in aliqua vita praedicabile aliquid et gloriandum ac prae se ferendum, ib. § 49.
- (β) With an object- or relative-clause: gloriare evenisse ex sententia? Ter. Heaut. 4, 5, 18: is mihi etiam gloriabitur, se omnes magistratus sine repulsa assecutum? Cic. Pis. 1, 2: omnes provincias se peragrasse, id. de Or. 2, 64, 258: in eo multum gloriari, se, etc., id. Rep. 1, 6: seque alterum fore Sullam, inter suos gloriatur, Caes. B. C. 1, 4, 3: se tenebras offudisse judicibus gloriatus est, Quint. 2, 17, 21; Hor. Epod. 11, 23.
With a rel.clause: gloriatus est expergefactae somno Caesoniae, quantum egisset, dum ca meridiaret, Suet. Calig. 38.
- (γ) With abl.: nominibus veterum gloriantur, Cic. Or. 50, 169: quibus rebus gloriemini in vobis, id. Lig. 7, 20: quod sua victoria tam insolenter gloriarentur, Caes. B. G. 1, 14, 4: hic etiam gloriatus sit occiso malo cive, Quint. 3, 6, 93; 11, 2, 22: ut nulla re magis gloriarentur quam decepto per indutias rege, Liv. 42, 47, 1.
- (δ) With abl. and clause: secundis rebus nostris, duos consules ab nobis sub jugum missos, Liv. 23, 42, 7.
With two ablat.: socero illo, in him as father-in-law, Ov. M. 6, 176.
(ε) With de: de tuis divitiis intolerantissime gloriaris, Cic. Vat. 12, 29: de misera vita gloriari, id. Fin. 3, 8, 28: de M. Catone, de Ti. Corunciano, etc., id. Planc. 8, 20.
(ζ) With in: non pudet philosophum in eo gloriari, quod, etc., Cic. Tusc. 1, 21, 48: nobis quoque licet in hoc quodammodo gloriari (shortly before with an object-clause), id. Off. 2, 17, 59: in virtute recte gloriamur, id. N. D. 3, 36, 87.
(η) With adversus: sed ne adversus te quidem ego gloriabor, Liv. 22, 39, 16.
(θ) Absol.: licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem et hereditas hujus gloriae pertinet, Cic. Off. 1, 22, 78: tu ipse mihi gloriari videbare, id. Fin. 2, 16, 51: ut jure quisquam glorietur, id. ib. 4, 18, 50: dicitur eo tempore glorians apud suos Pompeius dixisse, etc., Caes. B. C. 3, 45, 6: defendendi haec causa, non gloriandi loquor, Cic. Cael. 19, 45: ait ipse de se, nec mentitur in gloriando, id. Brut. 18, 71: (Domitia) haud negatura immo etiam gloriatura, Suet. Tit. 10 fin.
P. a.: glōriātus, a, um, boastful; comp.: gloriatior, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 2, 16.
Adv.: glōrian-ter, exultingly (late Lat.): duci ad carcerem, Ps.-Aug. ad Fratr. Erem. 4.
glōrĭōsē, adv., v. gloriosus fin.
glōrĭōsus, a, um, adj. [gloria].
- I. (Acc. to gloria, I.) Full of glory, glorious, famous, renowned (syn.: illustris, praeclarus, magnificus): de clarorum hominum factis illustribus et gloriosis satis hoc loco dictum, Cic. Fin. 1, 11, 37: quae si in privatis gloriosa sunt, id. Deiot. 14, 40: magnificum illud Romanisque hominibus gloriosum, ut Graecis de philosophia libris non egeant, id. Div. 2, 2, 5: in illa fuga, nobis gloriosa, id. ib. 1, 28, 59: mors, id. ib. 1, 24, 51: consilia, id. Att. 8, 12, 5: illa, Vell. 2, 49, 4: princeps, Suet. Calig. 8: gloriosissimae victoriae, id. Tib. 52; cf.: dies gloriosissimus, Tac. H. 5, 17: quod ipsi Agamemnoni fuit honestum, habere, etc. … mihi vero gloriosum, te juvenem consulem florere laudibus, Cic. Fam. 9, 14, 2; cf.: bene de re publica mereri, gloriosum est, id. Phil. 1, 14, 33: quod quaesitur gloriosum an indecorum sit, Sall. H. 4, 61, 1 Dietsch: in saecula, Vulg. Dan. 3, 56.
- II. Vainglorious, boasting, bragging, haughty, conceited, ostentatious (syn.: jactans, arrogans, superbus, insolens, vanus, ostentator).
- A. In gen.: vos nequam et gloriosae, Plaut. Truc. 1, 2, 55: (vir) mendax et gloriosus, id. Curc. 4, 1, 10; 5, 2, 34; id. Ps. 3, 2, 5: ubi illa magnifica et gloriosa ostentatio civitatis? Cic. Fl. 22, 52: praepotens et gloriosa philosophia, id. de Or. 1, 43, 193: epistolae jactantes et gloriosae, Plin. Ep. 3, 9, 13: pavo, gloriosum animal, Plin. 10, 20, 22, § 44: esse gloriosi animi, eager for glory, Suet. Claud. 1: miles, Ter. Eun. prol. 31; 38; cf. B. infra: vir, a braggart, Vulg. Prov. 25, 14.
- B. Esp.: Miles gloriosus, the title of a comedy of Plautus. To this refers: deforme est, de se ipsum praedicare, falsa praesertim, et cum irrisione audientium imitari Militem gloriosum, Cic. Off. 1, 38, 137; and: milites, id. Lael. 26, 98.
Hence, adv.: glōrĭōse.
- 1. (Acc. to I.) Gloriously: res magnas manu gerere, Naev. ap. Gell. 6, 8, 5: triumphare, Cic. Fam. 2, 12, 3; Vulg. Exod. 15, 1.
Comp.: quia relicua gloriosius retinebat, Sall. H. 1, 55 Dietsch.
Sup.: quod per ipsos confici potuit, gloriosissime et magnificentissime confecerunt, Cic. Att. 14, 4, 2.
- 2. (Acc. to II.) Boastfully, vauntingly, pompously: exorsus es non gloriose magis a veritate quam, etc., Cic. de Or. 2, 8, 31: mentiri, id. Mil. 27, 72; cf. proloqui, Plaut. Stich. 2, 1, 4: amiciri, id. Pers. 2, 5, 6: amicitiam ostentare, Sall. H. 4, 61, 8 Dietsch.
glos, glōris, f. [Gr. γάλοως, Att. γάλως], a husband’s sister, sister-in-law.
- I. Lit., Dig. 38, 10, 4, § 6; Paul. ex Fest. p. 98 Müll.; Charis. p. 27; Aus. Idyll. monos. de hist. 13.
- II. Acc. to Non. 557, 6, also for fratria, but without an example.
A maximum of 100 entries are shown.