Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* gĕmĕbundus, a, um, adj. [gemo], groaning, sighing, Ov. M. 14, 188.

gĕmellar, āris, n. [gemellus], a vessel for holding oil (very rare), Col. 12, 52, 10.
Also gĕmellārĭa, ae, f., Aug. ap. Psa. 136 med.; and gĕmellārĭum, i, n., id. ap. Psa. 80, 1 al.

gĕmellĭpăra, ae, f. [gemellus-pario], twin-bearing, an epithet framed by Ovid, and applied to Latona (on account of her twin-children, Apollo and Diana): dea, Ov. F. 5, 542: divae, id. M. 6, 315.

gĕmellus, a, um, adj. dim. [geminus], born at the same time, twin-born, twin- (mostly poet.; cf. geminus).

  1. I. Lit.
    1. A. Adj.: flebat avus Phoebeque soror fratresque gemelli, Ov. H. 8, 77: proles, id. ib. 6, 121; id. M. 9, 453: fetus, id. H. 6, 143: partus, id. M. 6, 712; Vulg. Cant. 4, 2.
    2. B. Subst.: gĕmellus, i, m., a twin: gemelle Castor et gemelle Castoris, Cat. 4, 27: namque est enixa gemellos, Ov. M. 11, 316; cf. Verg. E. 1, 14: hac in re scilicet una Multum dissimiles, at cetera paene gemelli Fraternis animis, etc., Hor. Ep. 1, 10, 3.
  2. II. Transf.
    1. A. In gen., paired, double: poma cohaerentia et gemella, Plin. 15, 14, 15, § 51: vites, that have two clusters on one stalk, id. 14, 2, 4, § 21 (for which: geminae vites, Col. 3, 2, 10): gemella legio, formed out of two legions, Caes. B. C. 3, 4, 1; cf. geminus, II. A.
    2. B. Resembling or like, as twins: par nobile fratrum, Nequitia et nugis pravorum et amore gemellum, Hor. S. 2, 3, 244: pinus, Mart. 10, 92, 3: uniones, id. 12, 49, 12.

gĕmĭnātim, adv. [gemino], doubly, acc. to Diom. p. 402 P. (without an example).

gĕmĭnātĭo, ōnis, f. [gemino], a doubling: geminatio verborum habet interdum vim, leporem alias, * Cic. de Or. 3, 54, 206; so, verborum, Quint. 9, 3, 67: vocalium, id. 1, 4, 10: accusativi, id. 7, 9, 10; id. 9, 3, 29: in eadem vitii geminatione, id. 1, 5, 12; Gell. 13, 24, 4.

* gĕmĭnĭtūdo, ĭnis, f. [geminus], the difference between twins: habeo ego istam qui distinguam inter vos geminitudinem, i. e. mark, Pac. ap. Non. 116, 18 (Trag. Rel. v. 61 Rib.).

gĕmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [geminus].

  1. I. Act., to double (class.; syn. duplico).
    1. A. Lit.: favos, Varr. R. R. 3, 16, 32: ructuosus spiritus, Cael. ap. Quint. 4, 2, 123: victoriae laetitiam, Liv. 45, 13: semivocales, Quint. 1, 7, 14: verba, id. 9, 3, 28: decem vitae frater geminaverat annos, i. e. had completed his twentieth year, Ov. Tr. 4, 10, 31: labor geminaverat aestum, id. M. 5, 586: pericula, Tib. 2, 3, 39: facinus, to repeat, Ov. M. 10, 471.
      Absol.: geminabit (sc. pugnum s. plagam) nisi caves, Ter. Ad. 2, 1, 19.
      In part. perf.: tum sole geminato, quod Tuditano et Aquillio consulibus evenerat, ctc., Cic. N. D. 2, 5, 14: verba, id. Part. 6, 21; cf. littera, Quint. 1, 7, 29; 1, 4, 11: victoria, Liv. 1, 25, 11: luctus, id. 40, 55: urbs, id. 1, 13: onus, Quint. 2, 3, 2: vulnus, Ov. M. 12, 257: plausus, Verg. G. 2, 509: consulatus, repeated, Tac. A. 1, 3: invidiam fieri geminati honoris, Liv. 39, 39, 9: honor, augmented, Plin. Pan. 92, 1.
      Poet.: quae postquam aspexit geminatus gaudia ductor Sidonius, i. e. feeling double joy, Sil. 10, 514.
    2. B. Transf., to pair, join, or unite two things together: non ut Serpentes avibus geminentur, tigribus agni, Hor. A. P. 13: geminari legionum castra prohibuit, the encamping of two legions together, Suet. Dom. 7; Stat. S. 1, 2, 239: non acuta Sic geminant Corybantes aera, i. e. strike together, Hor. C. 1, 16, 8.
      In part. perf.: prope geminata cacumina montium, nearly of the same height, Liv. 36, 24, 9.
  2. * II. Neutr., to be double, Lucr. 4, 451.

gĕmĭnus, a, um, adj. [cf.: gener, genui (gigno)], born at the same time, twin-born, twin- (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. Adj.: tibi sunt gemini et trigemini filii, Plaut. Mil. 3, 1, 123: filios parere, id. Am. 5, 1, 36: C. et L. Fabricii fratres gemini fuerunt ex municipio Aletrinati, twin-brothers, Cic. Clu. 16, 46; v. frater: sorores, Ov. M. 4, 774; Hor. C. 4, 7, 5; cf.: soror gemina germana, Plaut. Mil. 2, 4, 30: pueri, Verg. A. 8, 631: proles, id. ib. 1, 274: dei (i. e. Apollo and Diana), Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 16 Müll. (Trag. v. 425 Vahl.): partus, Liv. 1, 4, 2: Castor, i. e. Castor and Pollux, Ov. A. A. 1, 746; cf. Pollux, Hor. C. 3, 29, 64: nec gemino bellum Trojanum orditur ab ovo, i. e. from Helen, the twin-daughter of Leda, id. A. P. 147: fratres, Amphion atque Zethus, id. Ep. 1, 18, 41: Quirini, i. e. Romulus and Remus, Juv. 11, 105.
      Comically in the sup.: To. Hic ejus geminust frater. Do. Hicine’st? To. Ac geminissimus, Plaut. Pers. 5, 2, 49.
    2. B. Subst.: gĕmĭni, ōrum, m., twins: Servilii, qui gemini fueruntut mater geminos internoscit consuetudine oculorum, sic, etc., Cic. Ac. 2, 18, 56 sq.; cf.: geminorum formas esse similes, id. Div. 2, 43, 90; Liv. 1, 6, 4.
      Of beasts: (asina) raro geminos parit, Plin. 8, 43, 68, § 168.
      1. 2. In partic.
        1. a. Gemini, as a constellation, The Twins (Castor and Pollux; acc. to others, Apollo and Hercules), Plin. 18, 29, 69, § 281; Varr. R. R. 2, 1, 7; called also geminum astrum, Col. poët. 10, 312.
        2. b. Acc. to the Gr. δίδυμοι, the testicles, i. q. testiculi (late Lat.), Sol. 13; Amm. 16, 7.
  2. II. Transf.
    1. A. In gen., paired, double, two-fold, both, two, = duplex, duo: gemino lucernae lumine declarari, dissensionem et seditionem moveri, Cic. Div. 2, 58, 120; cf.: ex unis geminas mihi conficies nuptias, Ter. And. 4, 1, 51: et tripodes gemini, Verg. A. 9, 265: cum quaererent alii Numerium, alii Quintium, gemini nominis errore servatus est (Numerius Quintius), Cic. Sest. 38, 82: sunt geminae Somni portae, quarum altera, etc., Verg. A. 6, 894: scopuli, id. ib. 1, 162; cf.: vos, geminae voragines rei publicae, Cic. Pis. 18, 41: huc geminas nunc flecte acies, your pair of eyes, both eyes, Verg. A. 6, 788: tempora, id. ib. 5, 416: nares, id. G. 4, 300: cornua (Eridani), id. ib. 4, 371: manus, Mart. 10, 10, 10: pedes, Ov. F. 2, 154; for which: pes, id. A. A. 2, 644: geminae (vites), Col. 3, 2, 10 (for which: gemellae vites, Plin. 14, 2, 4, § 21): aliae (percussiones numerorum) sunt geminae, double, Cic. de Or. 3, 47, 182; cf.: geminis vocalibus, Quint. 1, 7, 14: M gemina, id. ib. 8: geminique tulit Chironis in antrum, double-formed (half man, half horse), Ov. M. 2, 630; 6, 126; cf.: corpus Tritonis (half man and half fish), Stat. S. 3, 2, 35: Cecrops (acc. to a myth, half man and half serpent, or half man and half woman; or else as Egyptian and Greek), Ov. M. 2, 555: GEMINA LEGIO, a double legion (formed out of two legions), epithet of the tenth legion in Hispania, Inscr. Orell. 72 sq.; 1214; 2090; 3376 al. (for which: gemella legio, Caes. B. C. 3, 4, 1; cf. Tac. H. 2, 58): cum geminis exsurgit mensa lucernis, seen double by one in drink, Juv. 6, 305.
    2. B. Resembling, similar, like, as twins: VOLO, MI FRATER, FRATERCULO TUO CREDAS: consorti quidem in lucris atque in furtis, gemino et simillimo nequitia, improbitate, audaciā, Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155; cf.: Dolabella et Antoniusecce tibi geminum in scelere par, a twin-pair, id. Phil. 11, 1, 2; Varr. L. L. 9, § 92: par est avaritia, similis improbitas, eadem impudentia, gemina audacia, Cic. Rosc. Am. 40, 118 fin.; cf. id. Rosc. Com. 18, 55: quae (memoria) est gemina litteraturae quodammodo et in dissimili genere persimilis, twin-sister, id. Part. 7, 26 (al. germana): illud vero geminum consiliis Catilinae et Lentuli, quod me domo mea expulistis, like, similar, id. Pis. 7, 16; cf.: ambobus geminus cupido laudis, Sil. 4, 99.

gĕmĭpōmus, a, um, adj. [geminus+ pomum], producing double fruit; transf.: papillae, Auct. Carm. ad Lydiam, 17.

gĕmisco, ĕre, v. inch. n. [gemo], to begin to sigh (late Lat.): si buxos inflare velim, ferale gemiscunt, Claud. Rapt. Pros. 3, 130.

gemītes, ae, m., a precious stone, otherwise unknown, Plin. 37, 11, 73, § 191 (dub.; Jan. chernitis).

Gĕmītōrius, a, um, v. Gemoniae.

gĕmĭtus, ūs (archaic gen. sing. gemiti, Plaut. Aul. 4, 9, 11), m. [gemo], a sighing, a sigh, a groan, a lamentation, complaint (syn.: planctus, plangor, lamentatio, questus).

  1. I. Lit.: quantum luctum quantumque gemitum, quid lacrimarum quantumque fletum factum audivi, Cato ap. Gell. 10, 3, 17; cf.: ut urbe tota fletus gemitusque fieret, Cic. Rosc. Am. 9, 24; id. Sest. 31, 68: gemitum trahens, Enn. ap. Non. p. 515, 26 (Trag. v. 102 Vahl.): clamor, sonus, gemitus, Quint. 7, 2, 46: gemitus in doloregemitus elamentabilis, Cic. Tusc. 2, 24, 57: lacrimabilis, Verg. A. 3, 39: ingentem tollere, id. ib. 11, 37; cf.: ingentem dare pectore ab imo, id. ib. 1, 485: gemitus toto foro, Cic. Phil. 2, 34, 85: continuus, Quint. 11, 1, 34: sine gemitu, id. 2, 20, 10: gemitu, Verg. A. 2, 73.
    Plur. (mostly poet.): gemitus, screatus, tussis, risus abstine, Ter. Heaut. 2, 3, 132: quantos et virorum et mulierum gemitus esse factos (audivi)? Cic. Clu. 68, 192; id. Har. Resp. 18, 39: gemitus edere, Lucr. 4, 1015; cf.: extremosque ciet gemitus, Verg. G. 3, 517: gemitus, id. A. 2, 288; 4, 409; 6, 873; Ov. M. 2, 621: excitare, Liv. 9, 7, 4: ad gemitus vulnerum, id. 22, 5, 4; Gell. 1, 26, 7; Vulg. Judic. 2, 18; Psa. 30, 10 al.
  2. II. Poet. transf.
      1. 1. Pain, sorrow, Verg. A. 2, 413; cf. Lucr. 5, 1196.
      2. 2. Of inanimate things, a deep or hoarse sound: insonuere cavae gemitumque dedere cavernae, Verg. A. 2, 53: dat tellus gemitum, id. ib. 9, 709: dat gemitum moles, Sil. 3, 643: et gemitum ingentem pelagi pulsataque saxa Audimus, Verg. A. 3, 555.
        In plur.: plaga facit gemitus, Ov. M. 12, 487.

gemma, ae, f. [cf. Gr. γέμω, to be full; Lat. gumia; lit. a fulness, swelling. The ancients supposed the original meaning to be a precious stone, Quint. 8, 6, 6; cf. Cic. Or. 24, 81; id. de Or. 3, 38, 155], a bud, eye, or gem on a plant.

  1. I. Lit.: ineunte vere exsistit tamquam ad articulos sarmentorum ea, quae gemma dicitur, Cic. de Sen. 15, 53: (pampinus) trudit gemmas et frondes explicat omnes, Verg. G. 2, 335; jam laeto turgent in palmite gemmae, id. E. 7, 48; Col. 4, 29, 4.
  2. II. Transf. (from the resemblance to buds in shape and color), a precious stone, esp. one already cut, a jewel, gem, the predom. signif. of the word (opp. lapillus, one that is opaque, v. Dig. 34, 2, 19, § 17; cf. also: margarita, unio): nego in Sicilia totaullam gemmam aut margaritam, quicquam ex auro aut ebore factumquin conquisierit, etc., Cic. Verr. 2, 4, 1, § 1: pocula ex auro gemmis distincta clarissimis, id. ib. 2, 4, 27, § 62: vas vinarium ex una gemma pergrandi, id. ib.: Cyri ornatus Persicus multo auro multisque gemmis, id. de Sen. 17, 59: gemmas sunt qui non habeant, Hor. Ep. 2, 2, 180: cum virides gemmas collo circumdedit (mulier), Juv. 6, 458: non gemmis venale, Hor. C. 2, 16, 7: vitrea, i. e. a false gem, Plin. 35, 6, 30, § 48; also called facticia, id. 37, 7, 26, § 98: nec premit articulos lucida gemma meos, Ov. H. 15, 74: nec sufferre queat majoris pondera gemmae, Juv. 1, 29: usus luxuriantis aetatis signaturas pretiosis gemmis coepit insculpere, Capitol. ap. Macr. S. 7, 13, 11; Vulg. Exod. 25, 7 et saep.
      1. 2. Transf.
        1. a. Things made of precious stones.
          1. (α) A drinking-vessel, goblet or cup, made of a precious stone: nec bibit e gemma divite nostra sitis, Prop. 3, 5 (4, 4), 4; cf.: ut gemmā bibat, Verg. G. 2, 506: gemmā ministrare, Sen. Prov. 3 fin.; cf. also: in gemma posuere merum, Ov. M. 8, 572.
          2. (β) A seal ring, signet: protinus impressā signat sua crimina gemmā, Ov. M. 9, 566; cf. Plin. 37, 1, 2, § 3; 37, 5, 20, § 78: arguit ipsorum quos littera gemmaque, Juv. 13, 138; 1, 68.
            Hence, comically: Pl. Opsecro parentis ne meos mihi prohibeas? Cu. Quid? ego sub gemmane apstrussos habeo tuam matrem et patrem? i. e. under lock and key, Plaut. Curc. 5, 2, 8.
        2. b. A pearl (poet.): legitur rubris gemma sub aequoribus. Prop. 1, 14, 12: cedet Erythraeis eruta gemma vadis, Mart. 8, 28, 14.
        3. c. The eyes of the peacock’s tail: gemmis caudam stellantibus implet, Ov. M. 1, 723; cf.: gemmea cauda, Phaedr. 3, 18, 8).
    1. B. Trop., like gem in English, ornament, beauty (post-Aug. and very rare): multas in digitis, plures in carmine gemmas Invenies, Mart. 5, 11, 3: Hesperius gemma amicorum, Sid. Ep. 4, 22.

gemmārĭus, a, um, adj. [gemma], of or pertaining to gems: ars, Vulg. Exod. 39, 6 and 29.
Hence, subst.: gemmārĭus, ii, m., a jeweller, Inscr. Orell. 4302; cf. ib. 2661; Inscr. Murat. 941, 2; Vulg. Exod. 28, 11.

gemmasco, ĕre, v. inch. n. [gemmo, I.], to begin to bud, Col. 5, 10, 12; Arb. 22, 1; Plin. 17, 15, 25, § 116.

gemmātus, a, um, adj. [gemma; cf. gemmo].

  1. I. (Acc. to gemma, I.) Provided with buds or eyes, Pall. 4, 10, 2.
  2. II. (Acc. to gemma, II.) Set or adorned with jewels: gemmata monilia, Ov. M. 10, 113: gemmati magna specie anuli, Liv. 1, 11, 8: gemmata potoria, Plin. 37, 2, 6, § 17: paenula, Suet. Calig. 52: pocula, Juv. 10, 27.

gemmesco, ĕre, v. inch. n. [gemma, II.], to become a gem, Plin. 37, 10, 57, § 158.

gemmĕus, a, um, adj. [gemma; cf. gemmo], of precious stones, set or adorned with precious stones.

  1. I. Lit.: mittit etiam trullam gemmeam rogatum, Cic. Verr. 2, 4, 27, § 63: supellex, Sen. Ep. 110 med.: juga, Ov. F. 2, 74.
  2. II. Transf.
    1. A. Like a jewel or precious stone: radix gemmeae rotunditatis, Plin. 18, 7, 13, § 71.
    2. B. Glittering, shining, sparkling, like jewels: pictisque plumis gemmeam caudam explicas, Phaedr. 3, 18, 8; cf.: gemmei pavones, Mart. 3, 58, 13 (and v. gemma, II. 2. c.): Euripus viridis et gemmeus, Plin. Ep. 1, 3, 1; cf.: prata florida et gemmea, id. ib. 5, 6, 11: quos rumor albā gemmeus vehit pennā, Mart. 10, 3, 10.

gemmĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [gemma, II. -fero], bearing or containing gems (poet. and in post-Aug. prose): amnes (Acesinus et Ganges), Plin. 37, 13, 76, § 200; cf. mare (i. e. Erythraei; cf. gemma, II. 2. b.), Prop. 3, 4 (4, 3), 2: corona, Val. Fl. 5, 448.

gemmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [gemma].

  1. I. (Acc. to gemma, I.) To put forth buds, to bud or gem: id fit antequam gemmare Aut florere quid incipit, Varr. R. R. 1, 40, 4; Col. 4, 27, 1: gemmare vites, luxuriem esse in herbis, laetas segetes etiam rustici dicunt, Cic. de Or. 3, 38, 155; id. Or. 24, 81 (cf.: necessitate rustici gemmam in vitibus dicunt, Quint. 8, 6, 6); v. gemma init.
    In the part. pres.: gemmantem oculum caecare, Col. 4, 24, 16: vinea, Plin. 17, 22, 35, § 188: sarmenta, Pall. Febr. 32: surculi rosarum, id. Nov. 11; for which in the part. perf.: melius proveniet, si ponendus ramus gemmata jam matre sumatur, Pall. Mart. 10, 2.
  2. II. (Acc. to gemma, II.; poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. Neutr., to be adorned with precious stones, to sparkle with gems.
      1. 1. Lit. (only in the part. pres.): gemmantia sceptra, Ov. M. 3, 264: gemmantia litora, Manil. 4, 652.
      2. 2. Transf., to glitter, sparkle, like gems: herbae gemmantes rore recenti, Lucr. 2, 319; 5, 461: gemmantes explicat alas (pavo), Mart. 13, 70; cf.: pinnae caudae (pavonis), Col. 8, 11, 8; Pall. 1, 28, 2 (see also gemma, II. 2. c. and gemmeus, II. B.): memphites (lapis) gemmantis naturae, Plin. 36, 7, 11, § 56.

gemmōsus, a, um, adj. [gemma, II.], richly set with jewels (post-class.): gemmosis monilibus onustas, App. M. 5, p. 162, 24.

gemmŭla, ae, f. dim. [gemma].

  1. I. A little bud: gemmulae floridae, App. M. 10, p. 253.
    1. B. Transf., the sparkling pupil of the eye: App. Ἀνεχ. 8.
  2. II. A small gem: alii autem caelo et marculo gemmulas exsculpunt, Fronto Ep. ad M. Caes. 4, 3 Mai.: carbunculi in ornamento auri. Vulg. Sap. 32, 7.

gĕmo, ŭi, ĭtum, 3, v. n. and a. [Gr. γέμω, to be full; hence].

  1. I. Neutr., to sigh, groan.
    1. A. Lit. (freq. and class.): accurrit ad me Incurvus, tremulus, labiis demissis, gemens, Ter. Eun. 2, 3, 44: cum diu occulte suspirassent, postea jam gemere, ad extremum vero loqui omnes et clamare coeperunt, Cic. Att. 2, 21, 2: neque gementem neque plorantem, Plaut. Am. 5, 1, 47; cf.: hos pro me lugere, hos gemere videbam, Cic. Planc. 42, 101: gemere desiderio alicujus, id. Pis. 11, 25: ah gemat in terris! ista qui protulit ante, let him groan in the lower world, Prop. 2, 6, 31; cf. id. 2, 25 (3, 20), 12.
      Of mournful music: nullo gemit hic tibicina cornu, Juv. 2, 90; cf. trop.: surda nihil gemeret grave buccina (Vergilii), id. 7, 69.
      Of beasts, to cry, make a mournful noise: (leones) gementes, Lucr. 3, 297: gemuit noctua, Prop. 4(5), 3, 59: turtur ab ulmo, Verg. E. 1, 59.
    2. B. Poet. transf.
      1. 1. Of things, to groan, creak: visam gementis litora Bospori, Hor. C. 2, 20, 14: repleti amnes, Verg. A. 5, 806: et malus celeri saucius Africo Antennaeque gemant, Hor. C. 1, 14, 6: gemuit sub pondere cymba, Verg. A. 6, 413: stridunt funes, curvatur arbor, gubernacula gemunt, Plin. Ep. 9, 26, 4: gemuit parvo mota fenestra sono, Ov. P. 3, 3, 10: gemens rota, Verg. G. 3, 183; Val. Fl. 6, 168.
      2. 2. In gen., of animals, to utter complaints: feras cum hominibus gemere fecimus, Avien. Fab. praef. fin.; id. 26.
  2. II. Act., to sigh over, bemoan, bewail any thing (freq. and class.).
          1. (α) With acc.: haec gemebant boni, sperabant improbi, Cic. Sest. 30, 66 fin.: dare, quod gemerent hostes, Lucr. 5, 1348: talia voce, Val. Fl. 5, 37: eandem virtutem istam veniet tempus cum graviter gemes, Poët. ap. Cic. Att. 2, 19, 3: flebiliter Ityn, Hor. C. 4, 12, 5: tacite tristem fortunae vicem, Phaedr. 5, 1, 6: multa ignominiam, Verg. G. 3, 226: casus urbis, Juv. 3, 214.
            In pass.: atque hic status est, qui una voce omnium gemitur neque verbo cujusquam sublevatur, Cic. Att. 2, 18, 1.
          2. (β) With inf. (poet.): paucis ostendi gemis, Hor. Ep. 1, 20, 4; Stat. Ach. 1, 281: qui servum te gemis esse diu, Mart. 9, 93, 2: sane murteta relinqui … Sulphura contemni vicus gemit, Hor. Ep. 1, 15, 7.

Gĕmōnĭae scalae, or (more freq.) absol., Gemoniae, ārum, f. [gemo, cf. "The Bridge of Sighs"], steps on the Aventine Hill leading to the Tiber, to which the bodies of executed criminals were dragged by hooks to be thrown into the Tiber: nemo punitorum non et in Gemonias abjectus uncoque tractus, Suet. Tib. 61: Gemoniae, id. Vit. 17; id. Tib. 53; 75; Juv. 10, 65; Val. Max. 6, 9, 13; Tac. A. 3, 14; 5, 9; 6, 25; id. H. 3, 74; 85; in full: Gemoniae scalae, Val. Max. 6, 3, 3.
Called also: gradus Gemi-torii, Plin. 8, 40, 61, § 145.

gĕmŭlus, a, um, adj. [gemo], moaning, complaining (post-class.): bubones occinunt gemulo carmine, App. Flor. p. 349, 21.

gĕmursa, ae, f. [Gr. γέμω, to be full; cf. gemo], a small swelling between the toes (ante-class.): morbus, quem gemursam appellavere prisci, inter digitos pedum nascentem, Plin. 26, 1, 5, § 8; cf.: gemursa sub minimo digito pedis tuberculum, quod gemere faciat eum, qui id gerat, Paul. ex Fest. p. 95 Müll.