Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.

  1. I. Appellatively (only poet. for furor or rabies): unius ob noxam et furias Ajacis Oï̄lei, Verg. A. 1, 41: ubi concepit furias, i. e. became furious, id. ib. 4, 474: tauri, Mart. 2, 43, 5: canum, Grat. Cyneg. 392: in furias agitantur equae, i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68: auri, the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500: ergo omnis furiis surrexit Etruria justis, in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494: honestae (Sagunti), Stat. S. 4, 6, 84.
    Of things: tranare sonoras Torrentum furias, the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.
  2. II. As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).
    1. A. Prop.: Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum, Cic. N. D. 3, 18, 46: ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae, id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.
    2. B. Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.
          1. (α) Plur.: itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt, Cic. Sull. 27, 76: Furiae Catilinae, id. Par. 4, 1, 27: sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur, Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1: his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc., urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.
          2. (β) Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury.
            So of Clodius: illa furia ac pestis patriae, Cic. Sest. 14, 33; of the same, id. ib. 17, 39; cf. also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores, id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141: hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor, Liv. 21, 10, 11.

fŭrĭālis, e, adj. [furiae].

  1. I. Of or pertaining to the Furies, or like the Furies, furious, raging, dreadful, fearful (mostly poet.; syn.: furiosus, furibundus, fanaticus): Alecto torvam faciem et furialia membra Exuit, Verg. A. 7, 415: caput Cerberi, Hor. C. 3, 11, 13: incessus, Liv. 7, 17, 3: arma, i. e. of the Bacchantes, Ov. M. 6, 591; cf. Erichtho, id. H. 15, 139: furialis illa vox (Clodii) nefariis stupris effeminata, Cic. Planc. 35, 86: dira exsecratio ac furiale carmen, Liv. 10, 41, 3: caedes, Ov. M. 6, 657; cf.: quod pretium speret pro tam furialibus ausis, id. ib. 6, 84: dens leonis, Mart. 2, 75, 7: mensae Atrei, Ov. Am. 3, 12, 39: tollitur in caelum furiali turbine clamor, fearful, Sil. 16, 320.
    In neutr., adverb.: aurigae furiale minetur Efferus, Stat. Th. 6, 429; Claud. B. Get. 326.
  2. II. Act., making mad, infuriating (poet. and very rare): haec me irretivit veste furiali inscium, Cic. poët. Tusc. 2, 8, 20: aurum, Val. Fl. 6, 670: oscula, id. 7, 254.
    Adv.: fŭrĭālĭter, furiously, madly, franticly: odit, Ov. F. 3, 637.

fŭrĭālĭter, adv., v. the preced. fin.

Fūrĭānus, a, um, v. Furius, II. B.

fŭrĭātĭlis, e, adj. [furiae], raging, furious (late Lat.): cornu (vaccae furentis), Ven. Vit. S. Mart. 3, 306.

fŭrĭātus, a, um, P. a., v. 1. furio.

1. fŭrĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [furiae], to drive mad, to madden, enrage, infuriate (poet.): flagrans amor et libido, Quae solet matres furiare equorum, Hor. C. 1, 25, 14: pubem, Sil. 14, 280: matres armatas (i. e. Bacchantes), Stat. Th. 11, 488: mentes in iram, Sil. 17, 294.
Hence, P. a.: fŭrĭā-tus, a, um, enraged, maddened (syn. v. furialis): furiata mens, Verg. A. 2, 407; 588: mentes malis incursibus furiatae, Lact. 4, 27, 2: sacerdos, Stat. Th. 2, 21: furiata juventus, Sil. 7, 617: furiati ignes (amoris), i. e. fierce, wild, Ov. F. 2, 761 (al. furiales); cf. Sil. 13, 209.

Fūrĭus (archaic Fūsius, Quint. 1, 4, 13; Liv. 3, 4 init.; cf. the letter R), a,

  1. I. a Roman family name.
      1. 1. M. Furius Camillus, the deliverer of Rome from the Gauls, Liv. 5, 19 sq.; Cic. Rep. 1, 3; id. Tusc. 1, 37, 90.
      2. 2. M. Furius Bibaculus, a Roman poet of Cremona, a contemporary of Cicero.
      3. 3. A. Furius Antias, a poet, the friend of Q. Lutatius Catulus the elder, Cic. Brut. 35, 132.
      4. 4. L. Furius Philus, consul in the year 618 A.U.C., who is introduced as a speaker in Cicero’s Republic al.
  2. II. Derivv.
    1. A. Fūrĭus (Fūsius), a, um, adj., of or belonging to a Furius (Fusius), Furian (Fusian): data fato quodam Furiae genti Gallica bella, Liv 31, 48, 12: cedo mihi leges Atinias, Furias, Fusias (al. Fufias), Cic. Verr. 2, 1, 42, § 109; so, lex Furia (testamentaria), Gai. Inst. 2, 225; 4, 23 sq.: lex Furia Caninia (de manumissionibus), id. ib. 1, 42; for which: lex Fusia Caninia, Cod. Just. 7, 3.
    2. B. Fūrĭānus a, um, adj., Furian: poëmata, i. e. of the poet A. Furius Antias, Gell. 18, 11, 4.
      Subst.: Fūrĭāni, ōrum, m., the soldiers of M. Furius Camillus, the Furians, Liv. 6, 9, 11.