Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fulgur (also in the nom. FVLGVS, acc. to Fest. s. v. fulgere, p. 92 fin. Müll. N. cr.), ŭris, n. [fulgeo], flashing lightning, lightning.

  1. I. Prop. (= splendor fulminis, opp. fulmen, a thunderbolt): fulgur, ignis qui coruscat fulmine, Non. 5, 33: eodem modo fit fulgur, quod tantum splendet, et fulmen, quod incenditfulmen est fulgur intentum, Sen. Q. N. 2, 57, 3: nimbi immixtaque fulgura ventis, Ov. M. 3, 300: credas et rapidum Aetnaeo fulgur ab igne jaci, id. F. 1, 574: passim fremitus et fulgura fiunt, Lucr. 6, 270: CAELI FVLGVRA REGIONIBVS RATIS TEMPERANTO, Cic. Leg. 2, 8, 21: de fulgurum vi dubitare, id. Div. 1, 10, 16; cf.: fulgura interpretantes, id. ib. 1, 6, 12; cf. also: consultus de fulgure haruspex, Suet. Dom. 16; Tac. A. 15, 47 al.: tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat, Suet. Aug. 90; cf. id. Calig. 51: qui ad omnia fulgura pallent, Juv. 13, 223: tonitruque et fulgure terruit orbem, Ov. M. 14, 817: dium fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Fest. p. 75 Müll.; cf.: provorsum fulgur appellatur, quod ignoratur noctu an interdiu sit factum, Fest. p. 229 Müll. N. cr.
  2. II. Transf.
    1. A. For fulmen, a lightning-flash that descends and strikes, a thunder-bolt (not in class. prose): feriunt summos fulgura montes, Hor. C. 2, 10, 12; Lucr. 6, 391: caelo ceciderunt plura sereno fulgura, Verg. G. 1, 488.
      1. 2. In partic., in relig. lang.: condere fulgur, to bury a thing struck by lightning: aliquis senior, qui publica fulgura condit, Juv. 6, 586:fulgur conditum, Inscr. Orell. 2482; cf. Luc. 1, 606.
    2. B. For fulgor, brightness, splendor (poet. and very rare): solis, Lucr. 2, 164; so, flammaï, id. 1, 725; cf.: nictantia flammae, id. 6, 182: clarae coruscis Fulguribus tedae, id. 5, 297: galeae, Claud. Cons. Hon. 3, 31.

fulgŭrālis, e, adj. [fulgur], of or relating to lightning: Etruscorum et haruspicini et fulgurales et rituales libri, treating of lightning as an omen, Cic. Div. 1, 33, 72; Amm. 23, 5, 13.

fulgŭrātĭo, ōnis, f. [fulguro], sheetlightning, lightning: fulguratio est late ignis explicitus: fulmen est coactus ignis et impetu jactus, Sen. Q. N. 2, 16; 2, 12; 21; 56.
In plur.: nubes mediocriter collisae fulgurationes faciunt: efficiunt majore impetu pulsae fulmina, Sen. Q. N. 1, 1, 5.

fulgŭrātor, ōris, m. [fulgur].

  1. I. A priest who interprets and propitiates lightning, a lightning-interpreter: fulguratores, ut extispices et haruspices, ita hi fulgurum inspectores. Cato de moribus Claudii Neronis: haruspicem, fulguratorem si quis adducat, Non. 63, 21 sq.; Cic. Div. 2, 53, 109.
    Also written ‡ fulguriator, Inscr. Orell. 2301.
  2. II. A lightning-hurler, App. de Mundo; Inscr. Grut. 21, 5; also written ‡ fulgerator, ib. 3; 4; Don. cl. 1, 1.

fulgŭrātūra, ae, f. [fulguro], the interpretation of lightnings (late Lat.): Etrusci libri de fulguratura, Serv. Verg. A. 1, 42.

fulgŭrĕus, a, um, adj. [fulgur], full of lightning, charged with lightning (late Lat.): nubes, Mart. Cap. 5, § 427.

fulgŭrĭātor, v. fulgurator, I.

fulgŭrĭo, īvi, ītum, 4, v. n. and a. [fulgur] (ante-class.).

  1. I. Neutr., to hurl lightnings, to lighten: suo sonitu claro fulgurivit Juppiter, Naev. ap. Non. 110, 17 (Trag. Rel. v. 13 Rib.).
  2. II. Act., to strike with lightning; only in the part. perf. pass.: fulguritum id quod est fulmine ictum: qui locus statim fieri putabatur religiosus, quod eum deus sibi dicasse videretur, Fest. p. 92 Müll.; so as subst.: fulgŭrī-tum, i, n., that which has been struck by lightning, Arn. 5, 4; 5, 1: fulguritae arbores, Lucil. ap. Non. 110, 19; Plaut. Trin. 2, 4, 138; Varr. L. L. 5, § 70 Müll.; of a person: quasi fulguritus, Sen. de Ira, 3, 23, 6.

fulgŭro, āre, v. impers. [id.], to lighten (less freq. than fulgeo; in many MSS. the reading oscillates between the two words; cf. Spald. and Zumpt ad Quint. 2, 16, 19, and Mos. and Orell. ad Cic. N. D. 2, 25, 65).

  1. I. Lit.: noctu magis quam interdiu sine tonitribus fulgurat, Plin. 2, 54, 55, § 145: ex omnibus partibus caeli, id. 18, 35, 81, § 354: Jove tonante, fulgurante comitia populi habere nefas, Cic. Div. 2, 18, 43 Orell. N. cr.: fulgurat, cum repentinum late lumen emicuit, Sen. Q. N. 2, 57, 1.
  2. II. Trop.
    1. A. Of oratory (cf. fulgeo, I. B.): fulgurat in ullo umquam verius dicta vis eloquentiae? Plin. H. N. praef. § 5; Quint. 2, 16, 19 (v. fulgeo, I. B.), Plin. Ep. 1, 20, 19.
    2. B. To flash, glitter, glisten, shine (poet.): vetitoque domus jam fulgurat auro, Stat. Th. 4, 191: cernis, oculis qui fulgurat ignis! Sil. 12, 723.
      Part.: fulgŭrātus, a, um, pass. only as subst. plur.: fulgŭrāta, orum, n., things struck by lightning: omnibus fulguratis odor sulphuris inest, Sen. Q. N. 2, 21, 2.

per-fulgĕrat (fulgŭrat), impers., it flashes or gleams brightly, Not. Tir. p. 118.