Lewis & Short

frustum, i, n., a piece, bit (syn.: fragmentum, segmentum).

  1. I. Lit., of food (class.): frusto panis conduci potest, vel uti taceat, vel uti loquatur, Cato ap. Gell. 1, 15, 10: necesse est, offa objecta cadere frustum ex pulli ore cum pascitur, Cic. Div. 1, 15, 27: esculenta, id. Phil. 2, 25 fin. (also ap. Quint. 9, 4, 44): viscera pars in frusta secant, verubusque trementia figunt, Verg. A. 1, 212: lardi semesa frusta, Hor. S. 2, 6, 85: sunt qui frustis et pomis viduas venentur avaras, id. Ep. 1, 1, 78: capreae, Juv. 11, 142: nudum et frusta rogantem, scraps, id. 3, 210: solidae frusta farinae, lumps, id. 5, 68; cf. 14, 128.
  2. II. Transf., in gen., a piece as a small part of a whole (very rare; not in Cic.): unde soluta fere oratio, et e singulis non membris sed frustis collata, structura caret, Quint. 8, 5, 27; so (opp. membra), id. 4, 5, 25; cf.: philosophiam in partes, non in frusta dividam, Sen. Ep. 89: frusta pannorum, rags, Amm. 15, 12, 2.
    Comically: frustum pueri, you bit of a boy! Plaut. Pers. 5, 2, 68.