Lewis & Short

1. frīgo, xi (acc. to Diom. p. 369 P.), ctum (frixum, Sid. Ep. 8, 14), 3, v. a. [cf. φρύγω],

  1. I. to roast, parch, fry (syn.: torreo, coquo): sesquilibram salis frigito, Cato, R. R. 106, 1: frictae nuces, Plaut. Poen. 1, 2, 113: frigunt hordeum, deinde molis frangunt, Plin. 18, 7, 14, § 72: fabas, Ov. Med. 70: triticum frictum, Varr. R. R. 2, 4, 21: frictum panicum, milium, Cels. 2, 30: frictum cicer, nux, Hor. A. P. 249: fricta faba, Plin. 22, 25, 69, § 140: ova fricta ex oleo, id. 29, 3, 11, § 44: simila frixa in sartagine, Sid. Ep. 8, 14; Vulg. Lev. 6, 21 al.
  2. II. Trop.: Tam frictum ego illum reddam, quam frictumst cicer, Plaut. Bacch. 4, 5, 7; cf. Hor. A. P. 249 supra.

* 2. frĭgo, ĕre, v. n. [the root of friguttio], to denote the natural sound of little children, to squeak, squeal: Afran. ap. Non. 308, 16 (Fragm. Com. v. 247 Rib.).

3. frĭgo, ĕre, v. a., acc. to Novius, i. q. erigo, to erect, Att. ap. Non. 308, 7 sq. and 7, 10 (Fragm. Trag. v. 441, 463 Rib.); Varr. ib.