Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Frĕgellae, ārum, f.,

  1. I. a very old city of the Volsci, in Latium, on the Liris, made a Roman colony B. C. 328, now Ceperano, Liv. 8, 22; 9, 12; Auct. Her. 4, 15, 22; 4, 27, 37; Sil. 8, 477; 12, 529 al.
    Hence,
    1. B. A quarter of Rome inhabited by Fregellans, acc. to Paul. ex Fest. p. 91 Müll.
  2. II. Derivv.: Frĕgellānus, a, um, adj., of or belonging to Fregellae, Fregellan: ager, Cic. Fam. 13, 76, 2; Liv. 26, 9: arx, id. 9, 28: vitis, Col. 3, 2, 27: bellum, Cic. Agr. 2, 33, 90: L. Papirius Fregellanus, of Fregellae, id. Brut. 46, 170.
    In plur., subst.: Frĕgellāni, ōrum, m., the inhabitants of Fregellae, Fregellans, Auct. Her. 4, 9, 13; Cic. Inv. 1, 8, 11; id. Brut. 46, 170; Liv. 27, 10; 26 sq.

Frĕgēnae, ārum, f., = φρεγηνία, ἡ, a small town of Etruria, near Alsium, now Maccarese, Plin. 3, 5, 8, § 51; Liv. 36, 3, 5; Vell. 1, 14 fin.

frĕmĕbundus, a, um, adj. [fremo], making a low roaring, growling, snorting, muttering, murmuring (poet.): tanta moles (Argo), Att. ap. Cic. N. D. 2, 35, 89: illapsu (elephantorum), Sil. 3, 463: tum vero praeceps (Achilles) curru fremebundus ab alto Desilit, Ov. M. 12, 128.

frĕmĭtus, ūs, m. [fremo], a dull, roaring sound, a rushing, resounding, murmuring, humming, snorting, loud noise (class.; syn.: crepitus, fremor, strepitus, stridor): omne sonabat Arbustum fremitu silvaï frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 197 ed. Vahl.); cf. imbrium, id. ap. Serv. Verg. G. 1, 12 (Trag. v. 147 ib.): ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, ut fremitum assuesceret voce vincere, Cic. Fin. 5, 2, 5: murmurantis maris, id. Tusc. 5, 40, 116: aequoris, Hor. C. 3, 27, 23; cf.: perfurit acri Cum fremitu, saevitque minaci murmure pontus, Lucr. 1, 276: terrae, Cic. Div. 1, 18, 35: simul eorum qui cum impedimentis veniebant, clamor fremitusque oriebatur, Caes. B. G. 2, 24, 3; cf. id. ib. 4, 14, 3: ex nocturno fremitu, id. ib. 5, 22, 1: fremitus egentium et motus quidam temerarius Graeculae contionis, Cic. Fl. 10, 23; cf.: si displicuit sententia, fremitu aspernantur, Tac. G. 11: dein fremitus increbruit, Liv. 45, 1, 3: nos ab Carthagine fremitum castrorum Romanorum exaudimus, id. 30, 30, 8: plausu fremituque virūm Consonat omne nemus, Verg. A. 5, 148: victor plausuque volat fremituque secundo, id. ib. 5, 338; cf.: boat caelum fremitu virūm, Plaut. Am. 1, 1, 78: canentūm (with sonus and plausus), Ov. Tr. 4, 2, 53: equorum, neighing, Caes. B. C. 3, 38, 3; Verg. A. 11, 607; Tac. G. 10; cf.: hinnitusque equorum, Liv. 2, 64, 11 fin.: (equus) fremitum patulis ubi naribus edit (corresp. to hinnitus and hinnire), Lucr. 5, 1076: canis, growling, Col. 7, 12, 3: leonum, Val. Fl. 3, 237: tigris, Plin. 8, 18, 25, § 66: inconditus vituli marini, id. 9, 13, 15, § 41: (apum), Verg. G. 4, 216.
In plur.: rapidi, Lucr. 5, 1193; so id. 6, 199; 270; 289; 410: fremitus iraeque leonum, Val. Fl. 3, 237: virorum, id. 6, 232: Demosthenesconsuescebat contionum fremitus non expavescere, Quint. 10, 3, 30.

frĕmo, ŭi, ĭtum, 3, v. n. and a. [cf. βρέμω, βρόμος, βροντή].

    1. 1. Neutr., to make a low roaring, to roar, resound, to growl, murmur, rage, snort, howl (class.; syn.: frendo, strideo, strepo, crepo): (ventus ibi) Speluncas inter magnas fremit ante tumultu, Lucr. 6, 581; cf. Verg. A. 1, 56: venti immani turbine, Ov. Tr. 1, 2, 25: mare, Val. Fl. 2, 646; cf.: Ister tumidā aquā, id. 6, 329: montes undaeque, Stat. Th. 12, 654: saxa concita murali tormento, whiz, Verg. A. 12, 922: viae laetitiā ludisque plausuque, resound, id. ib. 9, 717: agri festis ululatibus, Ov. M. 3, 528: irritata canum cum primum immane Molossūm Mollia ricta fremunt, Lucr. 5, 1064: leo ore cruento, Verg. A. 9, 341; Plin. 8, 16, 19, § 48; cf. Varr. L. L. 7, § 104 Müll.: equus, neighs, Verg. A. 11, 496; 599; Hor. C. 4, 14, 23; id. Epod. 9, 17: lupus ad caulas, Verg. A. 9, 60: tigres, Val. Fl. 2, 260: fremant omnes licet, dicam quod sentio, to mutter, grumble, Cic. de Or. 1, 44, 195: cum in basilica Juliaomnia clamoribus fremerent, Quint. 12, 5, 6: omnes magno circum clamore fremebant, Verg. A. 6, 175: cunctique fremebant Caelicolae assensu vario, id. ib. 10, 96: cuncti simul ore fremebant Dardanidae, id. ib. 1, 559; 5, 555: animisque fremens, id. ib. 12, 371; cf.: stabat acerba fremens Aeneas, id. ib. 12, 398: patres, erecti gaudio, fremunt, Liv. 6, 6, 17: rumor de tibicine Fremit in theatro, Phaedr. 5, 7, 21.
  • II. Act., to murmur, grumble, growl, rage at or after any thing, to complain loudly.
          1. (α) With acc.: dixerat haec unoque omnes eadem ore fremebant, Verg. A. 11, 132: arma amens fremit; arma toro tectisque requirit, Saevit amor ferri, id. ib. 7, 460: si plebs fremere imperia coepisset, i. e. to murmur at, Cass. ap. Serv. Verg. A. 1, 56.
          2. (β) With an object-clause: jam vero Arrius consulatum sibi ereptum fremit, Cic. Att. 2, 7,3: Pedum expugnandum ac delendum senatus fremit, Liv. 8, 13, 1: praetorianus miles, non virtute se sed proditione victum fremebat, Tac. H. 2, 44: (M. Bruti) epistolae frementes, fibulas tribunicias ex auro geri, id. ib. 4, 35; Plin. 33, 3, 12, § 39.

    frĕmor, ōris, m. [fremo], a low roaring, rushing, murmuring (poet. and in postclass. prose for fremitus): arma sonant, fremor oritur, Poët. ap. Varr. L. L. 6, § 67 Müll.: variusque per ora cucurrit Ausonidūm fremor, Verg. A. 11, 297; Arn. 1, 32.
    In plur.: leonum indignati fremores, App. Flor. p. 358, 4.

    frēnātĭo, ōnis, f. [freno], a bridling, subduing: libidinis, August. Cont. Jul. 5, 7, 25.

    frēnātor, ōris, m. [freno], a curber, tamer, controller (post-Aug.).

    1. I. Lit.: (sol) ignipedum frenator equorum, Stat. Th. 1, 27.
      Poet. transf.: ingentis frenator Sarmata conti, i. e. a hurler, Val. Fl. 6, 162.
    2. II. Trop.: infinitae potestatis domitor ac frenator animus, Plin. Pan. 55, 9.

    frendesco, ĕre, 3, v. inch. [frendo], to begin to gnash with the teeth: crudelitate doloris, Fulg. Serm. 11.

    frendo and frendeo, frendui, frēsum and fressum (v. infra), 2 and 3, v. n. and a. [cf. Gr. χρεμ-ίζω, to neigh, χρόμη; Germ. greinen, grinsen, Fick, Vergl. Wörterb. p. 72].

    1. I. Neutr., to gnash the teeth (for syn. cf. fremo): ego illum male formidabam, ita frendebat dentibus, Plaut. Capt. 4, 4, 5; id. Truc. 2, 7, 41: Nemeaeus leo Frendens efflavit graviter extremum halitum, Cic. poët. Tusc. 2, 9, 22: frendens aper, Ov. A. A. 1, 46: et graviter frendens sic fatis ora resolvit, Verg. G. 4, 452: tumidā frendens Mavortius irā, Ov. M. 8, 437: (Hannibal) frendens gemensque ac vix lacrimis temperans dicitur legatorum verba audisse, Liv. 30, 20, 1: frenduerunt super me dentibus suis, Vulg. Psa. 34, 16.
      Poet. transf.: dolor frendens, Sen. Herc. Fur. 693.
      With acc.: nec, machaera, audes dentes frendere, Plaut. Fragm. ap. Non. 447, 18.
    2. II. Act.
      1. A. To crush, bruise, or grind to pieces (as if gnashing the teeth): porci dicuntur nefrendes ab eo, quod nondum fabam frendere possunt, id est frangere, Varr. R. R. 2, 4, 17: saxo fruges frendas, Att. ap. Non. 437, 21 (Rib. Fragm. Trag. v. 478); Pac. ib. (Rib. Fragm. Trag. v. 11): fresi et aqua macerati ervi sextarius, Col. 6, 3, 4: fresa cicera, id. 2, 10, 35: faba fresa, id. 2, 11, 7; 6, 3, 5; for which: faba fressa, Cels. 5, 18, 21.
      2. B. To lament over with rage, gnash the teeth at: frendēre noctes, misera, quas perpessa sum, Pac. ap. Non. 447, 17 (Rib. Fragm. Trag. v. 10).
        With object-clause: frendente Alexandro, eripi sibi victoriam e manibus, Curt. 4, 16, 3.

    frendor, ōris, m. [frendo], a gnashing (post-class.): dentium in Gehenna, Tert. Res. Carn. 35 fin.; Veg. Vet. 3, 31.

    frēni (fraeni), ōrum, v. frenum init.

    * frēnĭger (fraen-), gĕra, gĕrum, adj. [frenum-gero], bridle-bearing, bridled: ala, i. e. the cavalry, Stat. S. 5, 1, 98.

    frēno (fraeno), āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. frenarier, Prud. Psych. 191), v. a. [frenum], to furnish with a bridle, to bridle (mostly in poets).

    1. I. Lit.: frenati equi, Hirt. B. G. 8, 15, 4: equos, Verg. A. 5, 554; Hor. Ep. 1, 15, 13; cf. Liv. 21, 27: ora cervi capistris, Ov. M. 10, 125: colla draconum (Medea), id. ib. 7, 220; cf. dracones, id. Tr. 3, 8, 3: frenato delphine sedens Thetis, id. M. 11, 237; cf.: vecta est frenato pisce Thetis, Tib. 1, 5, 46: frenata acies, i. e. the cavalry (opp. pedestris), Sil. 11, 266.
    2. II. Transf., in gen., to bridle, curb, restrain, check (syn.: coerceo, comprimo, etc.).
      1. A. Prop.: (Aeolus ventos) Imperio premit ac vinclis et carcere frenat, Verg. A. 1, 54: agmina ductor, Sil. 9, 418: cum tristis hiems glacie cursus frenaret aquarum, Verg. G. 4, 136: alvum frenat brassica, Ser. Samm. 29: tussim medicamine, id. 17.
      2. B. Trop., to bridle, curb, check, restrain, govern: frenatam tot malis linguam resolvimus, Plin. Pan. 66, 5: qui eas (voluptates) sua temperantia frenavit ac domuit, Liv. 30, 14, 7: ejus (Clodii) furores, quos nullis jam legibus, nullis judiciis frenare poteramus, Cic. Mil. 28, 77: spes avidas, Sil. 10, 341: impetum (scribendi), Phaedr. 4, 25, 7: dolores corde, to shut up, Sil. 8, 290: gentes superbas justitiā (Dido), Verg. A. 1, 523; cf.: Aemoniam (Pelias), Val. Fl. 1, 22: ne quis temere frenari eos dicere posset, quominus de eo libere querantur, Liv. 26, 29, 7.

    Frentāni, ōrum, m.,

    1. I. a mixed Italian tribe of Samnites and Illyrians who settled in Samnium, on the Adriatic Sea, in the south-eastern part of what is now the Abruzzo Citra, Caes. B. C. 1, 23 fin.; Cic. Clu. 69, 197; Liv. 9, 16; 45 fin.; Plin. 3, 5, 6, § 38.
      Sing.: Frentanus, as collect., Sil. 15, 567.
    2. II. Deriv.: Frentānus, a, um, adj., of or belonging to the Frentani: ager, Liv. 27, 43: regio, Plin. 3, 11, 16, § 103.

    frēnum or fraenum, i, n., and more freq. (cf. Neue, Formenl. 1, 567; and v. infra), plur. heterocl. frēni, ōrum, m., and mostly poet. frēna, ōrum, n. [root dhar-; Sanscr. dhar-ā-mi, hold, support; Gr. θρα-, in θρῆνυς, θρόνος; Lat. frētus], a bridle, curb, bit (syn.: lupi, lupata).

    1. I. Lit.
            1. (α) Plur.: aurei freni, Curt. 4, 13 med.; so nom. freni, id. 7, 10 fin.; cf. under II.; acc. frena, Verg. A. 4, 135; 5, 818; Ov. M. 15, 519; id. Am. 3, 4, 16: non domito frenos ore momordit equus, Tib. 1, 3, 42; so, frenos: equus, equa, quae frenos recipere solet, Cic. Top. 8, 36; Varr. R. R. 2, 7, 12; Verg. G. 3, 184; Liv. 1, 48, 6; Sen. Tranq. 15 fin. al.: moderarier hunc (equum) frenis, Lucr. 5, 1298; so, frenis, id. 5, 1317; Verg. A. 11, 719; 889; 12, 372; Hor. S. 1, 1, 91; Ov. M. 5, 643; Liv. 1, 14 fin.: equum cogere frenos pati, Phaedr. 4, 3, 9: frenos et strata equorum Pelethronium (invenisse), Plin. 7, 56, 57, § 202 et saep.
            2. (β) Sing.: frenumque (equus) recepit, etc., Hor. Ep. 1, 10, 36: non frenum depulit ore, id. ib. 1, 10, 38.
          1. b. Prov.: frenum mordere, to take the bit in one’s teeth, i. e. to offer opposition, to resist: si frenum momorderis peream, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 23, 2; cf.: sed ut mones, frenum momordi, Cic. ib. 11, 24, 1.
    2. II. Transf.
      1. A. Like our terms bridle and curb, i. q. means of guiding or governing, restraint, check, limit.
            1. (α) Plur.: rerum freni, the reins of dominion, Sil. 1, 240: freni sunt injecti vobis, Quirites, nullo modo perpetiendi: alligati et constricti estis amaro vinculo servitutis, Val. Max. 2, 9, 5; cf.: freni domitarum gentium, Curt. 7, 10 fin.: ne Lycurgi quidem disciplina tenuit illos in hominibus Graecis frenos, Cic. Rep. 2, 33: ut Isocratem in acerrimo ingenio Theopompi et lenissimo Ephori dixisse traditum est, alteri se calcaria adhibere, alteri frenos, id. Brut. 56, 204: Mutinam illi exsultanti tamquam frenos furoris injecit, id. Phil. 13, 9, 20: date frenos impotenti naturae et indomito animali, give the reins to, allow full scope to, Liv. 34, 2, 13; so, frenos furentibus ira Laxat, Luc. 7, 125: impone felicitati tuae frenos, put on, Curt. 7, 8 fin.: imperii frena tenere sui, Ov. Tr. 2, 42: frena imperii moderari, id. P. 2, 9, 33: capere, id. ib. 4, 13, 27: frena licentiae inicere, Hor. C. 4, 15, 10: pone irae frena modumque, Pone et avaritiae, Juv. 8, 88: subiit leges et frena momordit Ille solutus amor, i. e. submitted to, Stat. S. 1, 2, 28: quod dicebat Isocrates, se calcaribus in Ephoro, contra autem in Theopompo frenis uti solere, Cic. de Or. 3, 9, 36; Quint. 2, 8, 11; cf. above the passage Cic. Brut. 56, 204: alter, uti dixit Isocrates in Ephoro et Theopompo, frenis eget, alter calcaribus, id. Att. 6, 1, 12: non solum frenis sed etiam jugo accepto, Liv. 37, 36, 5: animum rege: qui nisi paret, Imperat: hunc frenis, hunc tu compesce catenā, Hor. Ep. 1, 2, 63: jam vaga prosiliet frenis natura remotis, id. S. 2, 7, 74.
            2. (β) Sing.: ni frenum accipere et victi parere fatentur, Verg. A. 12, 568: voluptates tenere sub freno, Sen. Ep. 23 med.
      2. B. Poet., horse, steed, charger: eques aptus frenis, Prop. 4 (5), 10, 19: portarumque moras frenis assultat et hastis, Stat. Th. 11, 243.
      3. C. In gen.
        1. 1. That which holds things together, a band (post-Aug. and rare): absiliunt pontes tectique trementis Saxea frena labant, etc., the stone bands, ties, Stat. Th. 10, 880.
        2. 2. In anatomy: frenum, the ligament which attaches the inside of the foreskin to the glans, Cels. 7, 25, 2.

    frĕquens, entis, adj. [root φρακ-, φράσσω, to enclose, make close; Lat. farcio, fartilis, etc.; cf. Germ. Berg, Burg], that takes place repeatedly, often, or frequently, often, frequent (class.; syn.: celeber, creber).

    1. I. Lit.
      1. A. Of persons, that is often at a place, or that often does a thing, regular, constant, repeated (syn.: assiduus, creber, multus): erat ille Romae frequens, in foro et in ore omnium cottidie versabatur, Cic. Rosc. Am. 6, 16: quibuscum si frequentes sunt, id. Off. 2, 13, 46; cf. Ter. Ad. 1, 1, 80.
        Comp.: quod filium frequentiorem prope cum illis quam secum cernebat, Liv. 39, 53, 11: Demosthenes frequens fuit Platonis auditor, an assiduous hearer, Cic. Or. 4, 45: nos autem in hoc genere (orationis) frequentes, id. ib. 50, 167: sed in utroque frequentiores sunt poëtae, id. ib. 60, 202; cf. spectator, Quint. 10, 5, 19: conviva, Mart. 9, 98, 10: frequentem ad signa esse, Liv. 3, 24, 5: adesse senatui, Tac. A. 4, 55; so with dat.: contionibus, id. H. 4, 69 fin.: secretis, id. A. 4, 3: in ore frequens posteritatis eris, Ov. P. 2, 6, 34: frequens te audivi atque affui, Cic. de Or. 1, 57, 243.
        Poet. with inf.: hic hominum casus lenire et demere fatis Jura frequens, Stat. Th. 7, 706.
      2. B. Of inanim. and abstr. things, repeated, often, frequent, common, usual: mihi frequentem operam dedistis, Plaut. Cist. 1, 1, 7: (senectus) caret epulis exstructisque mensis et frequentibus poculis, Cic. de Sen. 13, 44: frequentiores (lactucae) in cibo, Plin. 20, 7, 26, § 68: frequentes litterae, Suet. Tib. 11: edicta, id. Ner. 41: iambus et trochaeus frequens, Cic. de Or. 3, 47, 182; cf.: (verbum igitur) cum apud alios sit etiam frequens, apud alios numquam reperiatur, Quint. 1, 5, 39: opera (= assidua), Plaut. Cist. 1, 1, 7; cf. Varr. L. L. 7, § 99: frequentiora latrocinia, Asin. Poll. ap. Cic. Fam. 10, 31, 1: familiaritas, Nep. Att. 19 fin.: honores, id. Phoc. 1: comparationis usus, Quint. 8, 6, 14: frequentior usus anulorum, Plin. 33, 1, 6, § 17; cf.: nec fuit alia gemma apud antiquos usu frequentior, id. 37, 7, 31, § 106: frequentior fama, Liv. 2, 32, 3: sententia, held or adopted by many, Plin. Ep. 2, 11, 6: frequens apud Graecos adagium, Gell. 1, 8, 4; cf. Quint. 8, 6, 37: id frequentius est, quam ut exemplis confirmandum sit, id. 4, 1, 75; 9, 2, 53: esse videatur, jam nimis frequens, octonarium incohat, id. 9, 4, 73.
        With a subject-clause: erat adhuc frequens senatoribus, si quid, etc. … loco sententiae promere, = usitatum, Tac. A. 2, 33: parere ergo exceptionem rei judicatae, frequens est, Dig. 44, 2, 6.
    2. II. Transf., of a multitude, assembled in great numbers, full, crowded, numerous: videt multos equites Romanos, frequentes praeterea cives atque socios, Cic. Verr. 1, 3, 7: refert etiam, qui audiant, frequentes an pauci an singuli, id. de Or. 3, 55, 211: major frequentiorque legatio, Liv. 5, 5, 10: senatus fuit frequentior quam, etc. … frequentes fuimus, omnino ad ducentos, Cic. Q. Fr. 2, 1, 1: senatus frequens convenit, id. Fam. 10, 12, 3; cf.: senatus frequens vocatu Drusi in curiam venit, id. de Or. 3, 1, 2; Plaut. Mil. 2, 6, 111; cf. also: frequentissimo senatu, Cic. Phil. 2, 38, 99: ad frequentiores consultatio dilata, Liv. 35, 7, 1: legem populi frequentis suffragiis abrogare, Cic. Brut. 62, 222: mane Germani frequentes ad eum in castra venerunt, in great numbers, Caes. B. G. 4, 13, 4; cf.: eodem conveniunt undique frequentes, id. ib. 7, 63, 6; id. B. C. 1, 13, 1: frequenti consessu, Suet. Aug. 44: convivio frequenti, id. Caes. 31; id. Tib. 61: frequenti auditorio, id. Claud. 41: equites Romani, qui frequentissimi in gradibus Concordiae steterunt, Cic. Phil. 7, 8, 21: huc postero die quam frequentissimi conveniunt, Caes. B. G. 4, 11, 5: frequens ibi hic piscis, Plin. 9, 59, 85, § 180: huc frequens Caementa demittit redemptor Cum famulis (poet. for famulis frequentibus), Hor. C. 3, 1, 34.
      1. B. Of places filled with a multitude, filled, full, crowded, populous, much frequented, well stocked (syn.: plenus, abundans).
        Constr. absol., with abl., and in Tac. also with gen.
            1. (α) Absol.: frequentissimum theatrum, Cic. Div. 1, 28 fin.: sic ut nulla (praefectura) tota Italia frequentior dici possit, more populous, id. Planc. 8, 21: ei processit, ut est frequens municipium magna multitudo, id. Phil. 2, 41, 106: Numidia, Sall. J. 78 fin.: celebre et frequens emporium, much frequented, Liv. 38, 18, 11: via, Ov. A. A. 1, 585; cf. compita, Hor. S. 2, 3, 26: ludi, id. Carm. Sec. 22; cf. pompa, Ov. A. A. 1, 147.
            2. (β) With abl. (since the Aug. per.): cum situm moeniaque et frequentem tectis urbem vidissent, Liv. 1, 9, 9: loca aedificiis, id. 31, 23, 5: Aegyptus multis (urbibus), Plin. 5, 9, 11, § 60: terra colubris, Ov. M. 4, 620: Sinuessa niveis columbis, id. ib. 15, 715: silva trabibus, id. ib. 8, 328; cf.: locus piceis ilicibusque, id. H. 16, 54: nemus agrestium pavonum multitudine frequens, Curt. 9, 2, 13: Nilus feris et beluis, Plin. 5, 9, 10, § 53: amnis vorticibus, Ov. M. 9, 106: vivarium piscibus, Col. 8, 16, 4: pharetra telis Lernaeis, Sen. Herc. Fur. 1233.
              Comp.: utra pars frequentior vicis esset, Liv. 35, 11, 5.
            3. * (γ) With gen.: quod talis silvae frequens fecundusque erat (mons), Tac. A. 4, 65.
              Hence, adv.: frĕ-quenter.
        1. 1. (Acc. to I.) Often, frequently (not freq. till after the Aug. per.): ut frequenter et assidue consequamur artis rationem studio et exercitatione, Auct. Her. 4, 56, 69: ad aliquem frequenter ventitare, Cic. Rep. 1, 9 (Moser, frequentes); cf.: gratior (erat) Alexandro frequenter in officinam ventitanti, Plin. 35, 10, 36, § 85: praecipue quidem apud Ciceronem, frequenter tamen apud Asinium, Quint. 1, 8, 11: frequenter in his etiam conjecturae locus est, nonnumquam tractatur aliqua finitio: aliquando etiam legales possunt incidere tractatus, id. 3, 8, 4: habet usum talis allegoriae frequenter oratio, sed raro totius, id. 8, 6, 47: continuo aut certe nimium frequenter, id. 9, 1, 11; opp. semper, id. 12, 1, 3; v. infra.
          Comp.: quod et M. Cicero scripto ad Brutum libro frequentius testatur, Quint. 1, 10, 4: haec ad conjecturam frequentius pertinent, sed interim ad jus quoque, id. 5, 10, 38: ne plebs frumentationum causa frequentius a negotiis avocaretur, Suet. Aug. 40: non alias missi cecidere frequentius ignes, Ov. F. 3, 287.
          Sup.: translatione frequentissime sermo omnis utitur, Cic. Or. 24, 81: non semper, etiamsi frequentissime, tuenda veritas erit, Quint. 2, 17, 36; Suet. Aug. 43.
        2. 2. (Acc. to II.) Numerously, in great numbers, by many (very rare): huic frequenter interceditur, Cic. Att. 1, 19, 5: Romam inde frequenter migratum est, Liv. 1, 11, 4.

    frĕquentāmentum, i, n. [frequento], a repetition in speaking (post-class.), Gell. 1, 11, 12; 5, 1, 1.

    frĕquentārium frequentem, Paul. ex Fest. p. 93 Müll.

    frĕquentātĭo, ōnis, f. [frequento], frequency, frequent use, a crowding together.

    1. I. In gen. (very rare): matrimoniorum, Gell. 1, 6, 6.
    2. II. In partic., in rhet. lang. (esp. in Cic.): densa et continens verborum, Auct. Her. 4, 19, 27: argumentorum et coacervatio universa, Cic. Part. 35, 122: consequentium, id. ib. 16, 55.
      1. B. As a flg. of speech, a condensed recapitulation of the arguments already stated separately, a recapitulation, summing up: frequentatio est, cum res in tota causa dispersae coguntur in unum, quo gravior aut criminosior oratio sit, Auct. Her. 4, 40, 52.

    frĕquentātīvē, adv., v. frequentativus fin.

    frĕquentātīvus, a, um, adj. [frequento], in the later gramm., that denotes the repetition of an act, frequentative: verba, Gell. 9, 6, 1; Diom. 336 P.: verborum qualitas, id. 335 P.
    Adv.: frĕquentātīve, frequentatively, Fest. s. v. verberitare, p. 379 Müll.

    frĕquentātor, ōris, m. [frequento] (postclass.), a frequent visitor, a frequenter (late Lat.): prandiorum et cenarum cum publicanis, Tert. Monog. 8 fin. (but in App. Trism. 94, 23, the better read. is gubernator; v. Hildebr. ad h. l.).

    frĕquentātus, a, um, Part. and P. a., from frequento.

    frĕquenter, adv., v. frequens fin.

    frĕquentĭa, ae, f. [frequens, II.], an assembling in great numbers, a numerous attendance, concourse; and more freq. concr., a numerous assembly, multitude, crowd, throng (class.; a favorite expression of Cicero).

          1. (α) With gen.: testis est hujusce Q. Mucii janua et vestibulum, quod maxima cottidie frequentia civium ac summorum hominum splendore celebratur, Cic. de Or. 1, 45 fin.: quotidiana amicorum assiduitas et frequentia, Q. Cic. Petit. Cons. 1, 3: summa hominum, Cic. Verr. 2, 2, 77, § 189; so, hominum, id. Lael. 23, 87: negotiatorum, Sall. J. 47, 2: auditorum, Quint. 10, 7, 16: scholarum, id. 1, 2, 1: vulgi, Nep. Att. 22: epistolarum, Cic. Att. 4, 16, 1: magna sepulcrorum, id. Tusc. 5, 23, 65: geniculorum, Plin. 27, 12, 91, § 113: caeli, i. e. the density of the air, Vitr. 9, 9: Thucydides ita creber est rerum frequentiā, ut verborum prope numerum sententiarum numero consequatur, Cic. de Or. 2, 13, 56: communium, id. Part. Or. 12, 41.
          2. (β) Absol.: domum reduci e campo cum maxima frequentia ac multitudine, Cic. Verr. 1, 7, 18: frequentia et plausus, id. Att. 4, 1, 5: non usitata frequentia stipati sumus, id. Mil. 1, 1: efferri magna frequentia, id. Fl. 17, 41: solidam et robustam et assiduam frequentiam praebere, id. Planc. 8 fin.: frequentiam atque officium suum alicui praestare, Hirt. B. G. 8, 50, 3: qua ex frequentia (preceded by magna multitudo), Caes. B. C. 3, 19, 5.

    frĕquento, āvi, ātum, 1, v. a. [frequens].

    1. I. (Acc. to frequens, I.) To visit or resort to frequently, to frequent; to do or make use of frequently, to repeat (class.): sermones eorum, qui frequentant domum meam, Cic. Fam. 5, 21, 1: juventus, quae domum Catilinae frequentabat, Sall. C. 14, 7: domum alicujus, Quint. 12, 11, 5: (Vespasianus) locum incunabulorum assidue frequentavit, Suet. Vesp. 2: scholam alicujus, id. Gram. 7: dum deus Eurotan immunitamque frequentat Sparten, Ov. M. 10, 169: plebes sic accensa, uti opifices agrestesque omnes relictis operibus frequentarent Marium, often visited, resorted to him, Sall. J. 73, 6: juvenis jam juventutis concursu, jam publicis studiis frequentabatur, Tac. A. 5, 10.
      With dat.: istoc quidem nos pretio facile est frequentare tibi, Plaut. Cist. 1, 1, 10; cf.: ne coetu salutantium frequentaretur Agrippina, Tac. A. 13, 18; id. H. 2, 16: si aliquando alio domino solita est frequentari (domus), Cic. Off. 1, 39, 139: quae loca et nationes minus frequentata sunt, Sall. J. 17, 2: tu primas quasque partes in animo frequenta, frequently think over, repeat, Auct. Her. 3, 24, 40: haec frequentat Phalereus maxime, Cic. Or. 27, 94; 25, 85: turba ruunt et Hymen clamant, Hymenaee frequentant, Ov. H. 12, 143: memoriam alicujus, to call to mind often, Sen. Cons. ad Marc. 3, 2: exigis ut hoc epistolarum commercium frequentemus, exchange letters oftener, id. Ep. 38, 1: nec ideo conjugia et educationes liberum frequentabantur praevalida orbitate, became more frequent, Tac. A. 3, 25: prima trullis frequentetur inductio (calcis), be repeated, Pall. 1, 15: verbi translatio instituta est inopiae causa, frequentata delectationis, Cic. de Or. 3, 38, 155; cf.: quae (exempla levitatis Atheniensium) nata et frequentata apud illos, etc., id. Rep. 1, 3.
    2. II. (Acc. to frequens, II.) To fill with a great number or multitude, to fill, crowd, people, stock a place; to assemble or bring together in numbers (class.).
      1. A. In gen.: urbes sine hominum coetu non potuissent nec aedificari nec frequentari, be peopled, Cic. Off. 2, 4, 15: Italiae solitudinem frequentari, id. Att. 1, 19, 4; cf. Suet. Aug. 46: templa frequentari nunc decet, to be crowded, Ov. F. 4, 871: mundum nova prole, to stock, Col. poët. 10, 213: piscinas, id. 8, 16, 2: castaneta, id. 4, 33, 3: vineam, id. 4, 15, 1: quos cum casu hic dies ad aerarium frequentasset, etc., had assembled in great numbers, Cic. Cat. 4, 7, 15: populum, id. Dom. 33, 89: acervatim multa frequentans, crowding together, id. Or. 25, 85; cf.: tum est quasi luminibus distinguenda et frequentanda omnis oratio sententiarum atque verborum, id. de Or. 3, 52, 201: digressis qui Pacarium frequentabant, Tac. H. 2, 16; v. frequentatio, II.
      2. B. In partic. (like celebro, but much less freq.), to celebrate or keep in great numbers, esp. a festival: publicum est, quod civitas universa aliqua de causa frequentat, ut ludi, dies festus, bellum, Cic. Inv. 1, 27, 40: nunc ad triumphum frequentandum deductos esse milites, Liv. 36, 39: sacra, Ov. M. 4, 37: ut mors Sulpicii publicis exsequiis frequentaretur, Tac. A. 3, 48.
        1. 2. Poet. and post-Aug. also of a single person, to celebrate, observe, keep: Baccheaque sacra frequento, Ov. M. 3, 691: festos dies apud Baias Nero frequentabat, Tac. A. 14, 4 Draeg. ad loc.: dies sollennes, Suet. Aug. 53: quorundam exsequias usque ad rogum, id. Tib. 32: Cererem (Ennaeae nurus), Auct. Priap. 77.
          Hence, frĕquen-tātus, a, um, P. a.
      1. A. Frequent, common, much used: pavimenta, Plin. 36, 25, 61, § 185: gemma reginis, id. 37, 10, 54, § 145.
      2. * B. Full of, rich or abounding in: aliud genus est non tam sententiis frequentatum quam verbis volucre atque incitatum, Cic. Brut. 95, 325.
        Hence, adv.: frĕquentāto, frequently, App. M. 9, p. 228, 29.

    Fresilĭa, ae, f., a city of the Marsi, Liv. 10, 3, 5.

    fressus and frēsus, a, um, Part., from frendo.

    frĕtāle, is, n., a frying-pan: infunditur in fretali piper, etc., Apic. 7, 5, § 275.

    frĕtālis, a, adj. [fretum], of or belonging to a strait (post-class.): a Rhaetiarum exordio adusque fretalem Oceanum, the English Channel, Amm. 28, 2.

    Frĕtensis, e, v. fretum, I. B. 2.

    frĕtum, i, n., and frĕtus, ūs, m. [root φρυ, to be in uneasy motion, boil, flash; cf. Sanscr. bhur; Lat. ferveo], a strait, sound, channel.

    1. I. Lit.
      1. A. In gen.
            1. (α) Form fretum: fretum dictum a similitudine ferventis aquae, quod in fretum saepe concurrat aestus atque differvescat, Varr. L. L. 7, § 22; Isid. Orig. 13, 18: (presteres) freta circum Fervescunt, Lucr. 6, 427: quid de fretis aut de marinis aestibus plura dicam? Cic. Div. 2, 14, 34; cf.: aestus maritimi, fretorumque angustiae, id. N. D. 2, 7, 19; id. Mur. 17, 35: Seston Abydena separat urbe fretum, Ov. Tr. 1, 10, 28: fretum Siciliense, the Sicilian Strait, the Strait of Messina, Cic. N. D. 3, 10, 24; also called fretum Siciliae, Caes. B. C. 2, 3, 1; v. infra: fretum nostri maris et Oceani, i. e. the Gaditanian Strait, Strait of Gibraltar, Sall. J. 17, 4.
            2. (β) Form fretus: salis fretus, Lucil. ap. Non. 205, 30; Naev. ib. 27 (Trag. Rel. p. 12 Rib.): angusto fretu, Lucr. 1, 720; cf.: ut perangusto fretu divisa servitutis ac libertatis jura cognosceret, Cic. Verr. 2, 5, 66, § 169 (cf. Gell. 13, 20, 15): in Scyllaeo illo aeris alieni tamquam in fretu, Cic. Sest. 8, 18: inter Italiam et Siciliam qui est fretus, Varr. ap. Non. 205, 31: a Gaditano fretu, Cic. ap. Charis. p. 103 P.: angustiae fretus, Messala, ib.: salsi fretus, Licin. ib.
      2. B. In partic., the Strait, for the Strait of Sicily: cum se ille septimo die venisse a freto dixisset, Cic. Att. 2, 1, 5; id. Verr. 2, 1, 59, § 154; 2, 2, 7 fin.; Caes. B. C. 1, 29, 1; Suet. Tib. 2; Flor. 2, 2; Hor. Epod. 9, 7 al.
        1. 2. Hence, Frĕtensis, e, adj.: Fretense mare, i. e. the Strait of Sicily, Cic. Att. 10, 7, 1.
    2. II. Poet. transf.
      1. A. In gen., the sea (syn.: mare, oceanus, pelagus, pontus).
        Plur.: fervet fretis spirantibus aequor, Verg. G. 1, 327: in freta dum fluvii current, id. A. 1, 607; cf. Ov. M. 1, 36: pastor cum traheret per freta navibus Idaeis Helenen, Hor. C. 1, 15, 1: fretis acrior Hadriae, id. ib. 1, 33, 15.
        Sing.: Euxinum, Ov. P. 2, 2, 2: Libycum, id. F. 3, 568.
      2. * B. Of the sky: (pulvis) omnem pervolat caeli fretum, Enn. ap. Non. 205, 29 (Trag. v. 31 Vahl.).
      3. * C. Of the spring, as the period of transition from cold to heat: fretus ipse anni permiscet frigus et aestum, Lucr. 6, 364; so, freta anni, ib. 374 ex conject. Lachm. v. ej. annot. p. 369.
      4. D. A raging, swelling, heat, violence: aetatis freta, Lucr. 4, 1030; cf.: fretum adolescentiae, id est secunda imperii aetas, Flor. 1, 26: invidiae atque acerbitatis fretum effervescit, Gell. 10, 3, 7.

    1. frētus, a, um, adj. [root dhar-, Sanscr. dhar-ā-mi, hold, support; v. frēnum], leaning or supported on something, in a good or bad sense; relying or depending upon, trusting to; daring (class.; cf.: fultus, nixus).
    Constr. with abl., rarely with dat., with inf. (poet.), and with objectclause.

          1. (α) With abl.: omnes mortales dis sunt freti, Plaut. Cas. 2, 5, 38 sq.: magnanimi viri freti virtute et viribus, id. Am. 1, 1, 56: ingenio ejus, id. Capt. 2, 2, 100: dote, id. Men. 5, 2, 17: vobis, Ter. Eun. 5, 8, 33: vobis fretus, Cic. Planc. 42, 103: fretus intellegentiā vestrā, id. N. D. 1, 19, 49: fretus conscientiā officii mei, id. Fam. 3, 7, 6: gratiā Bruti, id. Att. 5, 21, 12: ingenio, id. de Or. 2, 24, 103: juventā, Verg. A. 5, 430 al.: amicitiis, Q. Cic. Petit. Cons. 7, 25: pondere enim fretae (res) stant, Lucr. 6, 1058: ferro et animis, Liv. 9, 40, 4: malitiā suā, Ter. Phorm. 2, 1, 43: multitudine solā, Liv. 9, 35, 3.
          2. (β) With dat. (only in Liv.; v. Zumpt, Gram. § 413): multitudo hostium, nulli rei praeterquam numero freta, Liv. 6, 13, 1; cf.: tamquam constantissimae rei, fortunae, id. 4, 37, 6; so, discordiae hostium, id. 6, 31, 6: haec civitas Samnitium infidae adversus Romanos societati freta, id. 8, 22, 7.
          3. (γ) With inf.: (naves) pontum irrumpere fretae Longius, daring, venturing, Stat. Th. 6, 23.
          4. (δ) With object-clause: satis fretus esse etiam nunc tolerando certamini legatum, Liv. 10, 5, 5: fretus excipi posse (hostem), qua venturum sciebat, Curt. 7, 7, 31.

    2. frētus, ūs, m. [1. fretus], reliance, confidence (post-class.): animi tui fretu, Symm. Ep. 2, 82.

    3. frĕtus, ūs, m., a strait; v. fretum.