Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fĕra, ae, f., v. ferus.

fĕrācĭtas, ātis, f. [ferax], fruitfulness (post-Aug. and very rare), Col. 3, 2 fin.

fĕrācĭter, adv., fruitfully; v. ferax fin.

fērālis, e, adj. [fero, from the carrying of the dead in funeral procession; cf. ferculum; cf. also Fest., Varr., Ov. ll. c. infra and v. Corss. Ausspr. 1, 467],

  1. I. of or belonging to the dead or to corpses, funereal (as an adj. only poet. and in post-Aug. prose): tu tamen exstincto feralia munera ferto, offerings to the dead, Ov. Tr. 3, 3, 81: sacra, Luc. 1, 616: cupressus, Verg. A. 6, 216; Ov. Tr. 3, 13, 21; cf.: ferale decus, i. e. the cypress, Sil. 10, 535: vittae, Ov. Ib. 103: reliquiae, i. e. the ashes of the dead, Tac. A. 2, 75: ferali carmine bubo Visa queri, Verg. A. 4, 462: Enyo, Petr. 120.
    1. B. In partic., of or belonging to the festival of the dead (celebrated annually in the month of February): tunc, cum ferales praeteriere dies, the days of the festival of the dead, Ov. F. 2, 34: tempus, id. ib. 5, 486: mensis, i. e. February, Col. poet. 10, 191.
      1. 2. Subst.: Fĕrālĭa, ĭum, n., the general festival of the dead kept on the 17th or 21st of February, the feast of All Souls (cf.: inferiae, justa, pompa, exsequiae, funus): hanc, quia justa ferunt, dixere Fĕralia lucem: Ultima placandis Manibus illa dies, Ov. F. 2, 569: feralia ab inferis et ferendo, quod ferunt tum epulas ad sepulcrum, quibus jus ibi parentare, Varr. L. L. 6, § 13 Müll.; cf.: feralium diem ait Varro a ferendis in sepulcra epulis dici, Macr. S. 1, 4: feralia diis Manibus sacrata festa, a ferendis epulis, vel a feriendis pecudibus appellata, Paul. ex Fest. p. 85 Müll.: eodem die video Caesarem a Corfinio profectum esse, id est, Feralibus, Cic. Att. 8, 14, 1: diem finiri placuit Feralia, quae proxime fuissent, Liv. 35, 7, 3 Drak. N. cr.
  2. II. Transf., in gen., deadly, fatal, dangerous = funestus: tune, Licha, dixit, feralia dona tulisti? Ov. M. 9, 214: arma, Luc. 2, 260; 374: bellum, Tac. H. 5, 25: papilio, Ov. M. 15, 374; cf.: papilio pestifer, Plin. 11, 19, 21, § 65: Idus Mart. ferales Caesari, Plin. 18, 26, 65, § 237: annus, Tac. A. 4, 64: tenebrae, id. ib. 2,31: aula, a term applied to the abode of the great African serpent, Sil. 6, 216.
    Comp.: feralior, Pacat. Pan. Theod. 46, 4.
    Sup.: nefas feralissimum, Salv. Gub. Dei, 1, p. 23.
    In neutr. adv.: ferale gemiscere, Claud. Rapt. Pros. 3, 130.
    Hence, adv.: fērālĭter, fatally (late Lat.): ut leo feraliter invadit, Fulg. Myth. 3, 1 med.

feratrina, a word in Non. 63, 26, compared as to its form with moletrina, but without an explanation of its meaning.

fĕrax, ācis, adj. [fero], fruit-bearing, fruitful, fertile (rare but class.).

  1. I. Lit.
    Absol.: terrae, * Lucr. 2, 1098: agri, Cic. Verr. 2, 3, 44, § 104; cf.: feracissimosque agros possidere, * Caes. B. G. 2, 4, 6: Sardinia, Hor. C. 1, 31, 4: Algidus, id. ib. 4, 4, 58: Aegyptus, Suet. Aug. 18: plantae, Verg. G. 2, 79.
          1. (β) With gen., abounding in, productive of (poet. and in post-Aug. prose): Iberia, venenorum ferax, Hor. Epod. 5, 22: Peparethos nitidae olivae, Ov. M. 7, 470: terra Cereris, id. Am. 2, 16, 7: terra arborum, Plin. Ep. 2, 17, 15: acini musti, Plin. 15, 24, 29, § 100.
          2. (γ) With dat.: terra ferax Cereris multoque feracior uvis, Ov. Am. 2, 16, 7: illa (terra) ferax oleo est, Verg. G. 2, 222.
    1. B. Act., making fruitful: venti, Pall. Nov. 5.
  2. II. Trop., rich, fertile, fruitful: nullus feracior in philosophia locus est, nec uberior, quam de officiis, Cic. Off. 3, 2, 5: nihil est feracius ingeniis, id. Or. 15, 48: prolisque novae feraci Lege marita, Hor. Carm. Sec. 19: ferax saeculum bonis artibus, Plin. Ep. 4, 15, 8: sitne feracius et uberius non ad laudem modo, sed ad pecuniam principi, si, etc., id. Pan. 43, 3.
    Hence, * adv.: fĕrācĭter, fruitfully: velut ab stirpibus laetius feraciusque renata urbs, Liv. 6, 1, 3.

fĕrus, a, um, adj. [cf. Gr. θήρ, Aeol. φήρ; Lat. ferox, etc.; v. ferio], wild, untamed.

  1. I. Lit., of animals and plants.
    1. A. Adj. (syn. immanis, opp. cicur): quae vero et quam varia genera bestiarum vel cicurum vel ferarum! Cic. N. D. 2, 39, 99; cf.: si hoc apparet in bestiis, volucribus, nantibus, agrestibus, cicuribus, feris, id. Lael. 21, 81: apes (opp. cicures), Varr. R. R. 3, 16, 19: immanes et ferae beluae, Cic. N. D. 2, 64, 161: fera et immanis belua, id. Ac. 2, 34, 108; Nep. Dat. 3, 2; Curt. 5, 4, 19; Suet. Aug. 67: leones, Hor. Epod. 7, 12: equus, id. S. 1, 5, 57: caprae, Verg. A. 4, 152: palumbus, Plin. 30, 7, 20, § 60 et saep.: arbores, Plin. 14, 20, 25, § 127: oliva, Stat. Th. 6, 7: fructus, Verg. G. 2, 36: odor (with solitudinem redolens), disagreeable, Plin. 12, 17, 37, § 76.
    2. B. Subst.
      1. 1. fĕrus, i, m., a wild animal, wild beast (poet.); a lion, Phaedr. 1, 21, 8; a boar, id. 4, 4, 3; a horse, Verg. A. 2, 51; 5, 818; a stag, id. ib. 7, 489; a serpent, Sil. 6, 268.
      2. 2. fĕra, ae (sc. bestia), f., a wild animal, wild beast (class.): immani et vastae insidens beluae, quocumque vult, inflectit illam feram, Cic. Rep. 2, 40; cf. id. Rosc. Am. 26, 71: neque ulla re longius absumus a natura ferarum, id. Off. 1, 16, 50: ipsae ferae nullo insequente saepe incidunt (in plagas), id. ib. 3, 17, 68: multa in ea (silva Hercynia) genera ferarum nasci constat, Caes. B. G. 6, 25 fin.: neque homini neque ferae parcunt, id. ib. 6, 28, 2: formidolosae dum latent silvis ferae, Hor. Epod. 5, 55: more ferarum, id. S. 1, 3, 109: Romulea fera, the she-wolf that suckled Romulus, Juv. 11, 104; a sea-monster, Ov. M. 4, 713; 719; a serpent, Hyg. Astr. 2, 42; the ant, Mart. 6, 15, 2; the constellations of the Great and Little Bear: magna minorque ferae, id. Tr. 4, 3, 1; Vulg. Gen. 37, 20.
        Prov.: ferae inter se placidae sunt, morsuque similium abstinent, Sen. de lra, 2, 8, 3.
  2. II. Transf., of places (syn. incultus): in locis feris arbores plura ferunt, in his, quae sunt culta, meliora, wild, uncultivated, Varr. R. R. 1, 7, 7; cf.: ferus, ager incultus, Paul. ex Fest. p. 86 Müll.: montes, Verg. E. 5, 28: silvae, Hor. S. 2, 6, 92.
  3. III. Trop., wild, rude, uncultivated; savage, barbarous, fierce, cruel (syn.: immanis, agrestis, inhumanus; opp. mansuetus, humanus): ipsis in hominibus nulla gens est neque tam mansueta neque tam fera, quae non, etc., Cic. Leg. 1, 8, 24; cf.: nulla gens tam fera, nemo omnium tam immanis, cujus, etc., id. Tusc. 1, 13, 30; id. Phil. 3, 9, 23: ex feris et immanibus mites reddidit et mansuetos, id. Inv. 1, 2, 2; id. Verr. 2, 2, 21, § 51: ferus atque agrestis, id. Rosc. Am. 27, 74: inhumani ac feri testes, id. Rep. 1, 37 fin.; cf. Ter. And. 1, 5, 43: ferus et ferreus, Cic. Q. Fr. 1, 3, 3: quam ferus et vere ferreus ille fuit! Tib. 1, 10, 2; v. ferreus: nemo adeo ferus est, ut non mitescere possit, Hor. Ep. 1, 1, 39: Britanni hospitibus feri, id. C. 3, 4, 33: Numantia, id. ib. 2, 12, 1: Iberia, id. ib. 4, 5, 27: animi hominum, studiis bellandi jam immanes ac feri, Cic. Rep. 2, 14; id. Fragm. ap. Non. 342, 33 (Rep. 2, 23 ed. Mos.): ingenium immansuetum ferumque, Ov. M. 15, 85; cf.: (ostendere ejus) mores feros immanemque naturam, Cic. Rosc. Am. 13, 37: homines a fera agrestique vita ad hunc humanum cultum civilemque deducere, id. de Or. 1, 8, 33: victus, id. Inv. 1, 2, 2: moenera militiaï, Lucr. 1, 29: munera belli, id. 1, 32: hiems, Ov. Tr. 1, 1, 42; cf.: diluvies, Hor. C. 3, 29, 40: sacra (of death by sacrifice), Ov. M. 13, 454: dolores lenire requie, id. ib. 13, 317.
    With supine: ferum visu dictuque (= δεινὸν ἰδεῖν καὶ λέγειν), Sil. 1, 175.
    No comp. or sup.