Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fastīdĭbĭlis, e, adj. [fastidio]; act., nauseous, loathsome, disagreeable (postclass. and very rare): judicia, Tert. Anim. 33 fin.

fastīdĭenter, adv., disdainfully, scornfully; v. fastidio fin.

* fastīdĭlĭter, adv. [fastidio], with disgust: Varr. ap. Non. 112, 11.

fastīdĭo, īvi, or ĭi, ītum, 4, v. n. and a. [fastidium], to feel disgust, loathing, or nausea, to shrink or flinch from any thing unpleasant to the taste, smell, hearing, etc.; to loathe, dislike, despise (not freq. till after the Aug. per.; cf.: taedet, reprobo, reicio, respuo, repudio).

  1. I. Lit.
    1. A. Neutr.: bi bendum hercle hoc est, ne nega: quid hic fastidis? Plaut. Stich. 5, 4, 33; cf.: fastidientis stomachi est multa degustare, Sen. Ep. 2: majus infundam tibi Fastidienti poculum, Hor. Epod. 5, 78: ut fastidis! Plaut. Men. 1, 2, 58.
    2. B. Act. (perh. not till the Aug. per.): num esuriens fastidis omnia praeter Pavonem rhombumque? Hor. S. 1, 2, 115: olus, id. Ep. 1, 17, 15: pulmentarium, Phaedr. 3, 7, 23: cactos in cibis, Plin. 21, 16, 57, § 97: fluvialem lupum, Col. 8, 16, 4: vinum, Poët. ap. Suet. Tib. 59: euphorbiae sucus fastidiendum odorem habet, disgusting, Plin. 25, 7, 38, § 79: auresredundantia ac nimia fastidiunt, Quint. 9, 4, 116.
  2. II. Trop., of mental aversion, to be disdainful, scornful, haughty; to disdain, despise, scorn.
    1. A. Neutr.: ut fastidit gloriosus! Plaut. Curc. 5, 2, 34: vide ut fastidit simia! id. Most. 4, 2, 4: in recte factis saepe fastidiunt, Cic. Mil. 16, 42.
          1. (β) With gen. (like taedet): fastidit mei, Plaut. Aul. 2, 2, 67; so, mei, Titin. ap. Non. 496, 15: bonorum, Lucil. ib. 18.
    2. B. Act. (perh. not before the Aug. per.).
          1. (α) With acc.: (populus) nisi quae terris semota suisque Temporibus defuncta videt, fastidit et odit, Hor. Ep. 2, 1, 22: vilice silvarum et agelli, Quem tu fastidis, id. Ep. 1, 14, 2: lacus et rivos apertos, id. ib. 1, 3, 11: vitium amici, id. S. 1, 3, 44: preces alicujus, Liv. 34, 5, 13: hoc lucrum, Quint. 1, 1, 18: grammatices elementa tamquam parva, id. 1, 4, 6: minores, Mart. 3, 31, 5: omnes duces post Alexandrum, Just. 14, 2: dominationibus aliis fastiditus (i. e. a prioribus principibus despectus), Tac. A. 13, 1: ut quae dicendo refutare non possumus, quasi fastidiendo calcemus, Quint. 5, 13, 22: oluscula, Juv. 11, 80.
            Of inanim. or abstr. subjects: te cum fastidierit popina dives, etc., Mart. 5, 44, 10: somnus agrestium Lenis virorum non humiles domos Fastidit umbrosamve ripam, Hor. C. 3, 1, 23.
            In the part. perf.: laudatus abunde, Non fastiditus si tibi, lector, ero, Ov. Tr. 1, 7, 31; cf.: aliquem non fastiditis annumerare viris, id. ib. 2, 120: vetulus bos, ab ingrato jam fastiditus aratro, Juv. 10, 270.
            In the neutr. absol.: res ardua vetustis novitatem darefastiditis gratiam, etc., Plin. H. N. praef. § 15.
            In the part. fut. pass. with supine: quia (verba) dictu fastidienda sunt, Val. Max. 9, 13, 2.
          2. (β) With an object-clause: a me fastidit amari, Ov. R. Am. 305: jocorum legere fastidis genus, Phaedr. 4, 7, 2; Petr. 127: fastidit praestare hanc inferioribus curam, Quint. 2, 3, 4: fastidit balsamum alibi nasci, Plin. 16, 32, 59, § 135: an creditis, aequo animo iis servire, quorum reges esse fastidiant? Curt. 4, 14, 16 et saep.: ne fastidieris nos in sacerdotum numerum accipere, Liv. 10, 8, 7: plebs coepit fastidire, munus vulgatum a civibus isse in socios, id. 2, 41, 4; Quint. 5, 11, 39.
            Hence,
      1. 1. Adv.: fastīdĭenter, disdainfully, scornfully: parentibus fastidienter appellatis, App. M. 5, p. 166, 11.
      2. 2. Part.: fastīdītus, a, um, in act. signif., disdaining, despising (post-Aug.): ne me putes studia fastiditum, Petr. 48.

fastīdĭōsē, adv., v. fastidiosus fin.

fastīdĭōsus, a, um, adj. [fastidium], full of disgust or aversion.

  1. I. Pass., that feels disgust, squeamish, disdainful, scornful, fastidious (class.).
    1. A. Lit.: vaccae fastidiosae fiunt, Varr. R. R. 2, 5, 15: aurium sensus fastidiosissimus, Auct. Her. 4, 23, 32: quod ille fastidiosus est, Plaut. Mil. 4, 6, 18.
    2. B. Trop.: quamvis fastidiosus aedilis est, Plaut. Rud. 2, 3, 42: in superiores contumax, in aequos et pares fastidiosus, in inferiores crudelis, etc., Auct. Her. 4, 40, 52: ex hac infinita licentia haec summa cogitur, ut ita fastidiosae, mollesque mentes evadant civium, ut, etc., Cic. Rep. 1, 43 fin.: Antonius facilis in causis recipiendis erat, fastidiosior Crassus, Cic. Brut. 57, 207.
      With gen.: C. Memmius perfectus Iitteris, sed Graecis: fastidiosus sane Latinarum, id. ib. 70, 247: dominus terrae Fastidiosus, Hor. C. 3, 1, 37: aestimator, i. e. that rates altogether too high, Sen. Ben. 1, 11: fastidiosissimum mancipium, i. e. excessively haughty, proud, Plin. Ep. 8, 6, 14: est res difficilis, ardua, fastidiosa, id. ib. 6, 17, 5.
  2. II. Act., that creates disgust, disgusting, loathsome, disagreeable (very rare; not in Cic.): fastidiosam desere copiam, Hor. C. 3, 29, 9: fastidiosā tristis aegrimoniā, id. Epod. 17, 73.
    Hence, fastīdĭōse, adv., squeamishly, scornfully, disdainfully, fastidiously (freq. in Cic.; elsewh. very rare): huic ego jam stomachans fastidiose, Immo ex Sicilia, inquam, Cic. Planc. 27, 65: spectare, id. de Or. 1, 61, 258; cf.: diligenter et prope fastidiose judicare, id. ib. 1, 26, 118: lente ac fastidiose probare, id. Att. 2, 1, 1: recipior in coetum, Phaedr. 3 prol. 23: venditare aliquid, Petr. 13.
    Comp.: fastidiosius ad hoc genus sermonis accedere, Cic. de Or. 2, 89, 364.

fastīdĭtas, ātis, f., i. q. fastidium, a loathing, aversion, Cassiod. Var. 7, 1 fin.

fastīdītus, a, um, Part., from fastidio.

fastīdĭum, ĭi, n. [cf. 2. fastus], a loathing, aversion for any thing, esp. for any sort of enjoyment (very freq. and class.; cf. taedium, nausea, etc.).

  1. I. Lit., nausea, squeamishness, loathing, distaste for food: cibi satietas et fastidium, Cic. Inv. 1, 17, 25: mel fastidium creat, Plin. 22, 24, 50, § 109: fastidium abigere, id. 23, 9, 81, § 161: auferre, id. 19, 8, 38, § 127: discutere, id. 23, 1, 27, § 54: detrahere, id. 22, 25, 74, § 155.
    In plur.: magna movet stomacho fastidia, etc., Hor. S. 2, 4, 78; 2, 2, 14; 2, 6, 86; Juv. 14, 184; Plin. 26, 7, 25, § 41 al.
      1. 2. Esp. of a spoiled, pampered taste, niceness, daintiness, delicacy, Varr. R. R. 3, 9, 18: tantum in illis esse fastidium; ut nollent attingere nisi eodem die captum piscem, Sen. Q. N. 3, 18; cf. Vulg. Ezech. 16, 31.
    1. B. Transf. to sight: oculorum in hominum insolentium indignitate fastidium, Cic. Fam. 2, 16, 2.
  2. II. Trop., dislike, aversion, disgust, fastidiousness.
    1. A. In gen.: ab aliqua re celerrime fastidio quodam et satietate abalienari, Cic. de Or. 3, 25, 98; cf.: si (eloquentia) et ex copia satietatem et ex amplitudine fastidium tulerit, Quint. 5, 14, 30: nescis quantum interdum afferat hominibus fastidii, quantum satietatis, Cic. Mur. 9, 21: satiari fastidio similitudinis, id. de Or. 3, 50, 193: nulla voluptas est, quae non assiduitate fastidium pariat, Plin. 12, 17, 40, § 81: vitato assiduitatis fastidio, Suet. Tib. 10: rudem esse omnino in nostris poëtis, aut inertissimae segnitiae est, aut fastidii delicatissimi, Cic. Fin. 1, 2, 5: quae habent ad res certas vitiosam offensionem atque fastidium, id. Tusc. 4, 10, 23: audiendi, id. Opt. Gen. 4, 12: insolens domesticarum rerum, id. Fin. 1, 3, 10: omnis stultitia laborat fastidio sui, Sen. Ep. 9 fin.: nec id fit fastidio meo, Cic. Phil. 12, 8, 20: ne sit fastidio Graecos sequi, Plin. 7, 1, 1, § 8: ipsum lignum in fastidio est, is despised, id. 12, 19, 42, § 91; cf.: aliquid fastidio damnare, id. 11, 2, 1, § 4: non omnia (i. e. arbores) in omnibus locis nasci docuimus, nec translata vivere: hoc alias fastidio evenit, fastidious or delicate nature, id. 16, 32, 58, § 134.
      In plur.: non tam ea, quae recta essent, probari, quam quae prava sunt, fastidiis adhaerescere, Cic. de Or. 1, 61, 258; cf.: spectatoris fastidia ferre superbi, Hor. Ep. 2, 1, 215: opem ferre poëtis antiquis contra fastidia nostra, id. S. 1, 10, 7: matri longa decem tulerunt fastidia menses, Verg. E. 4, 61.
    2. B. In partic. (with the notion of fastus predominating), scornful contempt, haughtiness, pride (syn.: elatio, vanitas, arrogantia, superbia, fastus): ex eorum (divitiorum) fastidio et superbia (regna) nata esse commemorant, Cic. Rep. 1, 32 Mos. N. cr.; cf.: superbiam magno opere, fastidium arrogantiamque fugiamus, id. Off. 1, 26, 90; id. Agr. 1, 7, 20; cf.: superbia et fastidio amplissimos honores repudiare, Plin. Pan. 55, 4: si essent arrogantes, non possem ferre fastidium, id. Phil. 10, 9, 18: efferri fastidio et contumaciā, Cic. Lael. 15, 54.
      In plur.: superba pati fastidia? Verg. E. 2, 15: oderunt fastidia divi, Tib. 1, 8, 69: qui tulerit Meroes fastidia longa superbae, Calp. E. 11, 50: veteris fastidia quercus, Juv. 14, 184.