Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

făla (phal-), ae, f. [falae dictae ab altitudine, a falando, quod apud Etruscos significat caelum, Paul. ex Fest. p. 88, 12 Müll.], a scaffolding of boards or planks, a scaffold.

  1. I. A structure used in sieges, from which missiles were thrown into a city: malos diffindunt, fiunt tabulata falaeque, Enn. ap. Non. 114, 7 (Ann. v. 389 ed. Vahl.).
    Prov.: subire sub falas, i. e. to run a great risk for a slight gain, Plaut. Most. 2, 1, 10.
  2. II. One of the seven wooden pillars in the spina of the Circus, Juv. 6, 590; cf. Anthon’s Dict. of Antiq. p. 254, a.

Fălăcĕr, cris, m.

  1. I. The name of an Italian mythical hero, Varr. L. L. 5, 15, § 84 Müll.; Enn. ap. Varr. L. L. 7, 3, § 45.
  2. II. = flamen: flamen a divo patre Falacre, Varr. L. L. 5, § 84 Müll.; Inscr. Murat. 100, 6.

Falanĭus, ii, m., a Roman knight, Tac. A. 1, 73.

fălārĭca (phal-), ae, f. [fala],

  1. I. a sort of missile wrapped with tow and pitch, set on fire, and thrown by the catapult (cf. for syn.: tragula, sagitta, sparus, spicula, telum, missile, etc.), Liv. 21, 8, 10 sq.; Sil. 1, 351; 9, 239; Luc. 6, 198; Veg. Mil. 4, 18.
  2. II. Transf., a similar missile thrown by hand, Verg. A. 9, 705; Enn. ap. Non. 555, 15 (Ann. v. 534 ed. Vahl.); Liv. 34, 14, 11; Grat. Cyneg. 342.

falcārĭus, ii, m. [falx], a sickle- or scythe-maker: dico te priore nocte venisse inter falcarios, to scythe-makers’ street, Cic. Cat. 1, 4, 8; id. Sull. 18, 52.

falcastrum, i, n. [falx], an agricultural instrument, a bush-hook: a similitudine falcis vocatum. Est autem ferramentum curvum cum manubrio longo ad densitatem veprium succidendam, Isid. Orig. 20, 14, 5.

falcātus, a, um, adj. [falx], armed with scythes.

  1. I. Lit.: currus, quadrigae, etc., Liv. 37, 41, 5; Curt. 4, 9, 4; Auct. B. Alex. 75; Val. Fl. 6, 105; 387.
  2. II. Transf., sickle-shaped, hooked, curved, falcated: en sis, a falchion, Ov. M. 1, 717; 4, 727: cauda, id. ib. 3, 681; Plin. 10, 21, 24, § 47: sinus arcus, Ov. M. 11, 229.

falcĭcŭla, ae, f. dim. [falx], a small sickle, Pall. 1, 43; Arn. 6, 209.

Falcĭdĭus, a,

  1. I. a Roman gentile name, So the tribunes of the people, C. and P. Falcidius, the former a contemporary of Cicero, Cic. de Imp. Pomp. 19, 58; the latter in the time of the second triumvirate, after whom is named the Lex Falcidia, Dig. 35, tit. 2.
  2. II. Derivv.
    1. A. Falcĭdĭus, a, um, of Falcidius: lex, the law of Falcidius respecting bequests, which provided that no Roman citizen should by testament divert more than three fourths of his estate from his legal heirs, etc., Dig. 35, 2, 1 sqq.
      Hence, as subst.: Falcidia, ae, the portion secured to an heir by the Falcidian law, Dig. 35, 2, 5; ib. § 14.
    2. B. Falcĭdĭ-ānus, a, um, adj., of or belonging to a Falcidius, Falcidian: crimen, Cic. Fl. 36, 90.

falcĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [falx + fero], sickle-bearing, holding a scythe or sickle.

  1. I. In gen.: covinus, Sil. 17, 418: manus, Ov. M. 13, 930.
  2. II. In partic., an epithet of Saturn: senex, Ov. Ib. 218: Tonans, Mart. 5, 16, 5.

* falcĭger, ĕra, ĕrum, adj. [falx+gero], sickle-bearing: Caeligena, Aus. Ecl. de Fer. Rom. 36.

falcĭpĕdĭus, a, um, adj. [falx + pes], bandy-legged, Petr 75 dub. (al. fulcipedius).

falco, ōnis, m. [v. flecto], = φάλκων, a falcon.

  1. I. Lit., Serv. Verg. A. 10, 146; Isid. Orig. 12, 7, 57 al.
  2. II. Transf.: falcones dicuntur, quorum digiti pollices in pedibus intro sunt curvati, Paul. ex Fest. p. 88, 8 Müll.; cf. falcula, II. A.

1. falcŭla, ae, f. dim. [falx], a small sickle, bill-hook, pruning-hook.

  1. I. Lit., Cato, R. R. 11, 4; Col. 12, 18, 2.
  2. II. Transf., a talon, claw, Plin. 8, 15, 17, § 41.

2. Falcula, ae, m., a Roman surname, Cic. Caecin. 10, 28; id. Clu. 37, 103.

fălēre, is, n. [fala], a pile or pedestal, Varr. R. R. 3, 5, 14 and 16.

Fălērĭi, ōrum, m., the capital of the Falisci, a Tuscan people, now Civita Castellana, Liv. 5, 27, 4; v. Falisci.

Fălernus ăger,

  1. I. the Falernian territory, famed for its wines, in Campania, at the foot of Mount Massicus, Plin. 14. 6, 8, § 62; Cic. Agr. 2, 25, 66.
    Subst.: in Faler no, in Falernus, Varr. R. R. 1, 8, 2.
  2. II. Derivv.: Fălernus, a, um, adj., of or from the Falernian territory, Falernian: vinum, Varr. R. R. 1, 2, 6; cf. vitis, Hor. C. 3, 1, 43; 1, 20, 10: uvae, id. ib. 2, 6, 19: mustum, id. S. 2, 4, 19: praela, Prop. 4 (5), 6, 73: cellae, Verg. G. 2, 96: faex, Hor. S. 2, 4, 55 et saep.: mons, i. e. Massicus, Flor. 1, 16; cf. saltus, id. 2, 6: pira, Plin. 15, 15, 16, § 53: tribus, a tribus rustica in Campania, Liv. 9, 20, 6 (al. Falerina).
      1. 2. Subst.: Fălernum, i, n.
        1. a. (Sc. vinum.) Falernian wine, Falernian, Hor. C. 1, 27, 10; 2, 11, 19: id. S. 2, 3, 115; id. Ep. 1, 14, 34 al.; also as masc. (sc. cadi): fumosi Falerni, Tib. 2, 1, 27.
        2. b. (Sc. praedium.) The name of a country seat of Pompey, Cic. Phil. 13, 5, 11; id. Clu. 62, 175.

fălisca, ae, v. the foll. art. fin.

Fălisci, ōrum, m.,

  1. I. a people of Etruria, on account of their relationship to the Aequi called also Aequi Falisci, Liv. 5, 26; Ov. Am. 3, 13, 35; Sil. 4, 223; Verg. A. 7, 695.
    Their capital was called Fălisca, ae, f., Plin. 3, 5, 8, § 51; or Fălisci, ōrum, m., Eutr. 1, 18; or, as altered by the Romans, Falerii, v. h. v.
  2. II. Derivv.: Făliscus, a, um, adj., of or belonging to Falerii: ager, Varr. R. R. 3, 16, 10; Liv. 10, 12: herba, Ov. F. 1, 84; id. Pont. 4, 4, 32: venter, a sort of haggess, a large sausage, Varr. L. L. 5, § 111 Müll.; Stat. S. 4, 5, 35; Mart. 4, 46, 8.
    1. B. Subst.: fălisca, ae, f., a rack in a manger, Cato, R. R. 4, 1; 14, 1.

* falla, ae, f. [fallo], = fallacia, an artifice, trick, Nov. ap. Non. 109, 20.

fallācĭa, ae (abl. also fallacie, App. M. 5, p. 171), f. [fallax], deceit, trick, artifice, stratagem, craft, intrigue (class.; in Cic. only plur.; syn.: fraus, dolus, astus, astutia, calliditas).

  1. I. Prop.
          1. (α) Plur.: nonne ab imis unguibus usque ad verticem summum ex fraude, fallaciis, mendaciis constare totus videtur? Cic. Rosc. Com. 7, 20: doli, machinae, fallaciae, praestigiae, id. N. D. 3, 29, 73: fraudes atque fallaciae, id. Clu. 36, 101: simulatione et fallaciis, id. de Or. 2, 46, 191: sine fuco ac fallaciis, id. Att. 1, 1, 1: quot admoenivi fabricas! quot fallacias! Plaut. Cist. 2, 2, 5.
            So in plur., Plaut. Capt. 3, 5, 13; 16; 20; id. Mil. 2, 2, 37 et saep.
          2. (β) Sing.: per malitiam et per dolum et fallaciam, Plaut. Ps. 2, 4, 15; id. Capt. prol. 40; 46; 2, 1, 25; id. As. 1, 1, 54; 2, 1, 2; 4 al.; Phaedr. 1, 31, 5; 3, 16, 10: ausculta quod superest fallaciae, Ter. Heaut. 4, 5, 23; Suet. Tib. 62; Flor. 1, 16, 7 al.
            Of magical art, Prop. 1, 1, 19 al.
            Prov.: fallacia alia aliam trudit, one lie begets another, Ter. And. 4, 4, 39.
  2. II. Of things: haec ipsa res habet aliquam fallaciam, deception, Col. 11, 2, 68: peccati, Vulg. Hebr. 3, 13; cf. id. Matt. 13, 22.

fallācĭes, ēi, v. fallacia init.

* fallācĭlŏquus, a, um, adj. [fallaxloquor], speaking deceitfully or falsely: fallaciloquae malitiae, Att. ap. Cic. Fin. 4, 25, 68.

fallācĭōsus, a, um, adj. [fallacia], deceitful, deceptive, fallacious (post-class.): argumenta (with vafra), Gell. 7, 3, 34: ambages, id. 14, 1, 34: promissio, App. M. 8, p. 205, 9.

fallācĭtas, ātis, f. [fallax], deceit, artifice, = fallacia, Cassiod. Amic. 46, 2.

fallācĭter, adv., v. fallax fin.

fallax, ācis (gen. plur. fallacium, Cic. Lael. 25, 91 al.; but fallacum, Cat. 30, 4), adj. [fallo], deceitful, deceptive, fallacious (class.; esp. freq. in Cic.; syn.: captiosus, fraudulentus, subdolus, dolosus, vafer, astutus, callidus): age, barbari (astrologi) vani atque fallaces: num etiam Graiorum historia mentita est? Cic. Div. 1, 19, 37: levium hominum atque fallacium, id. Lael. 25, 91; for which: facta impia fallacum hominum, Cat. 30, 4: vicinitas non assueta mendaciis, non fucosa, non fallax, non erudita artificio simulationis, Cic. Planc. 9, 22: posita fallacis imagine tauri, Ov. M. 3, 1 et saep.
Of inanim. and abstr. things: ut tamquam in herbis non fallacibus fructus appareat, Cic. Lael. 19, 68: (with fucosae) merces, id. Rab. Post. 14, 40: arva, Ov. A. A. 1, 401: siliquae, Verg. G. 1, 195: austri, id. A. 5, 850: herba veneni, id. E. 4, 24: vada, Plin. 5, 31, 34, § 128: genus tutius sed magis fallax (sc. venandi), more uncertain, id. 8, 8, 8, § 26 et saep.: spe falsa atque fallaci, Cic. Phil. 12, 2 fin.; so, spes, id. Mil. 34, 94: et captiosae interrogationes, id. Ac. 2, 15, 46: imitatio simulatioque virtutis, id. ib. 2, 46, 140: malitia est versuta et fallax nocendi ratio, id. N. D. 3, 30, 75.
Prov.: fallaces sunt rerum species, Sen. Ben. 4, 34, 1.
Comp.: fallacior undis, Ov. M. 13, 799: quid enim fallacius illis (vocibus)? id. R. Am. 687.
Sup.: oculorum fallacissimo sensu judicare, Cic. Div. 2, 43, 91.

        1. (β) With gen.: homines amicitiae fallaces, Tac. A. 16, 32.
        2. (γ) With dat.: Planasia navigiis fallax, Plin. 3, 6, 12, § 80.
          Hence, adv.: fallācĭter, deceitfully, fallaciously (cf.: falso, perperam): ratio hoc postulat, ne quid insidiose, ne quid simulate, ne quid fallaciter, Cic. Off. 3, 17, 68; id. Div. 1, 18, 35; id. Part. Or. 25, 90.
          Sup.: fallacissime, Plin. 12, 16, 35, § 71.

fallo, fĕfelli, falsum, 3 (archaic inf. praes. pass. fallier, Pers. 3, 50; perf. pass. fefellitus sum, Petr. Fragm. 61, MSS.), v. a. [Sanscr. sphal, sphul, to waver; Gr. σφάλλω, ἀ-σφαλής], to deceive, trick, dupe, cheat, disappoint (freq. and class.; syn.: decipio, impono, frustror, circumvenio, emungo, fraudo).

  1. I. In gen.
          1. (α) Of living objects: T. Roscius non unum rei pecuniariae socium fefellit, verum novem homines honestissimos ejusdem muneris, etc. … induxit, decepit, destituit, omni fraude et perfidia fefellit, Cic. Rosc. Am. 40, 116 sq.; so, aliquem dolis, Ter. And. 3, 2, 13; cf. id. Heaut. 3, 1, 61: senem, Plaut. Bacch. 4, 4, 43: referam gratiam, atque eas itidem fallam, ut ab illis fallimur, Ter. Eun. 2, 3, 93: tu illum fructu fallas, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 29, 73: id ipsum sui fallendi causa milites ab hostibus factum existimabant, Caes. B. G. 7, 50, 2: tum laqueis captare feras et fallere visco Inventum, Verg. G. 1, 139; cf. Ov. M. 15, 474: is enim sum, nisi me forte fallo, qui, etc., Cic. Phil. 12, 8, 21: num me fefellit, Catilina, non modo res tanta, verum dies? id. Cat. 1, 3, 7: nisi me fallit animus, id. Rosc. Am. 17, 48; cf.: neque eum prima opinio fefellit, Caes. B. C. 3, 67, 3: ne spes eum fallat, Cic. Fam. 1, 3; Caes. B. G. 2, 10, 4: si in hominibus eligendis spes amicitiae nos fefellerit, Cic. Verr. 2, 2, 11, § 28: in quo cum eum opinio fefellisset, Nep. Ages. 3, 5: nisi forte me animus fallit, Sall. C. 20, 17: nisi memoria me fallit, fails me, Gell. 20, p. 285 Bip.: nisi me omnia fallunt, Cic. Att. 8, 7, 1; cf.: omnia me fallunt, nisi, etc., Sen. Ep. 95 med.: nisi quid me fallit, Cic. Fam. 5, 20, 6; cf.: si quid nunc me fallit in scribendo, id. ib. 3, 5, 4: dominum sterilis saepe fefellit ager, Ov. A. A. 1, 450: certe hercle hic se ipsus fallit, non ego, Ter. And. 3, 2, 15: tam libenter se fallunt, quam si una fata decipiunt, Sen. Brev. Vit. 11, 1: cum alios falleret, se ipsum tamen non fefellit, Lact. 1, 22, 5.
            Pass. in mid. force, to deceive one’s self, be deceived, to err, be mistaken: errore quodam fallimur in disputando, Cic. Rep. 3, 35: qua (spe) possumus falli: deus falli qui potuit? id. N. D. 3, 31, 76: memoriā falli, Plin. 10, 42, 59, § 118: jamque dies, nisi fallor, adest, Verg. A. 5, 49; Cic. Att. 4, 17, 1; 16, 6, 2: ni fallor, Ov. F. 4, 623; Lact. 2, 19, 1; cf.: ordinis haec virtus erit et venus, aut ego fallor, Hor. A. P. 42.
            With object-clause: dicere non fallar, quo, etc., Luc. 7, 288: quamquam haut falsa sum, nos odiosas haberi, Plaut. Aul. 2, 1, 4; cf.: id quam facile sit mihi, haud sum falsus, id. Men. 5, 2, 3; Ter. And. 4, 1, 23; Sall. J. 85, 20: neque ea res falsum me habuit, did not deceive me, id. ib. 10, 1: ut falsus animi est! Ter. Eun. 2, 2, 43.
          2. (β) Of inanim. or abstr. objects: promissum, not to fulfil, Curt. 7, 10, 9: fidem hosti datam fallere, to violate, break, betray, deceive, Cic. Off. 1, 13, 39: quodsi meam spem vis improborum fefellerit atque superaverit, id. Cat. 4, 11, 23; cf. id. de Or. 1, 1, 2: non fallam opinionem tuam, id. Fam. 1, 6 fin.; cf. Caes. B. C. 3, 86 fin.: imperium, to fail to execute, Plin. 7, 37, 38, § 125: cum lubrica saxa vestigium fallerent, betrayed, Curt. 4, 9.
            Poet.: tu faciem illius Falle dolo, imitate deceptively, assume, Verg. A. 1, 684: sua terga nocturno lupo, i. e. to hide, conceal, Prop. 4, 5, 14: casses, retia, to shun, avoid, Ov. H. 20, 45; 190.
          3. (γ) Absol.: neque quo pacto fallamScio quicquam, Caecil. ap. Cic. N. D. 3, 29 fin.: cum maxime fallunt, id agunt, ut viri boni esse videantur, Cic. Off. 1, 13, 41: ea (divinatio) fallit fortasse nonnumquam, id. Div. 1, 14, 25: non in sortitione fallere, id. Verr. 2, 2, 53, § 132: in ea re, Nep. Them. 7, 2; Cels. 7, 26, 2: ne falleret bis relata eadem res, Liv. 29, 35, 2: ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent, Caes. B. G. 4, 13, 5: germinat et numquam fallentis termes olivae, Hor. Epod. 16, 45: plerumque sufflati atque tumidi (oratores) fallunt pro uberibus, Gell. 7, 14, 5.
    1. B. Impers.: fallit (me) I deceive myself, I mistake, am mistaken: sed nos, nisi me fallit, jacebimus, Cic. Att. 14, 12, 2; cf.: nisi me propter benevolentiam forte fallebat, id. Cael. 19, 45; id. Sest. 50, 106: nec eum fefellit, id. Off. 2, 7, 25: vide, ne te fallat, Varr. R. R. 2, 1, 25. And cf. under II. B. 2.
  2. II. In partic.
    1. A. To deceive in swearing, to swear falsely: is jurare cum coepisset, vox eum defecit in illo loco: SI SCIENS FALLO, Cic. Fam. 7, 1, 2; cf.: lapidem silicem tenebant juraturi per Jovem haec verba dicentes: SI SCIENS FALLO, TVM ME DISPITER, etc., Paul. ex Fest. s. v. lapidem, p. 115 Müll.: si sciens fefellisset, Plin. Pan. 64, 3; cf. Liv. 21, 45, 8; Prop. 4, 7, 53: expedit matris cineres opertos Fallere, i. e. to swear falsely by the ashes of your mother, Hor. C. 2, 8, 10.
    2. B. With respect to one’s knowledge or sight, for the more usual latēre: to lie concealed from, to escape the notice, elude the observation of a person (so in Cic., Sall., and Caes. for the most part only impers., v. 2. infra).
          1. (α) With acc.: neque enim hoc te, Crasse, fallit, quam multa sint et quam varia genera dicendi, Cic. de Or. 1, 60, 255: tanto silentio in summum evasere, ut non custodes solum fallerent, sed, etc., Liv. 5, 47, 3: nec fefellit veniens ducem, id. 2, 19, 7; Curt. 7, 6, 4; cf.: quin et Atridas duce te (Mercurio) … PriamusThessalosque ignes et iniqua Trojae Castra fefellit, Hor. C. 1, 10, 16: quos fallere et effugere est triumphus, id. ib. 4, 4, 52: Spartacum si qua potuit vagantem Fallere testa, id. ib. 3, 14, 20; Suet. Caes. 43: nec te Pythagorae fallant arcana, Hor. Epod. 15, 21; id. Ep. 1, 6, 45: nec quicquam eos, quae terra marique agerentur, fallebat, Liv. 41, 2, 1 Drak.: ut plebem tribunosque falleret judicii rescindendi consilium initum, id. 4, 11, 4: tanta celeritate, ut visum fallant, Plin. 9, 50, 74, § 157: oculos littera fallit, cannot be distinctly read, Ov. A. A. 3, 627.
            With acc. and inf.: neutros fefellit hostes appropinquare, Liv. 31, 33, 8 Weissenb. ad loc.
            Mid. with gen.: nec satis exaudiebam, nec sermonis fallebar tamen, Plaut. Ep. 2, 2, 55.
          2. (β) Absol., to escape notice, be unseen, remain undiscovered: speculator Carthaginiensium, qui per biennium fefellerat, Romae deprehensus, Liv. 22, 33, 1; 25, 9, 2: spes fallendi, resistendive, si non falleret, of remaining unnoticed, id. 21, 57, 5: non fefellere ad Tifernum hostes instructi, id. 10, 14, 6.
            So with part. perf., Liv. 42, 64, 3; 23, 19, 11.
            With part. pres.: ne alio itinere hostis falleret ad urbem incedens, i. e. arrive secretly, λανθάνοι προσιών, Liv. 8, 20, 5; cf. id. 5, 47, 9; Verg. A. 7, 350: nec vixit male, qui natus moriensque fefellit, i. e. has remained unnoticed, Hor. Ep. 1, 17, 10: fallere pro aliquo, to pass for, Gell. 7, 14: bonus longe fallente sagitta, Verg. A. 9, 572.
      1. 2. Impers.: fallit (me), it is concealed from me, unknown to me, I do not know, am ignorant of (for the most part only with negatives or in negative interrogations), constr. with subject-clause: non me fefellit: sensi, Plaut. Bacch. 2, 3, 64: num me fefellit, hosce id struere? Ter. Heaut. 3, 2, 3; cf.: in lege nulla esse ejusmodi capita, te non fallit, Cic. Att. 3, 23, 4: nec me animi fallit, etc., Lucr. 1, 136; 5, 97: quem fallit? who does not know? Plin. 2, 103, 106, § 233: neque vero Caesarem fefellit, quin, etc., Caes. B C. 3, 94, 3.
    3. C. To cause any thing (space, time, etc.) not to be observed or felt, to lighten any thing difficult, or to appease, silence any thing disagreeable, to beguile (poet. and in post-Aug. prose): medias fallunt sermonibus horas Sentirique moram prohibent, Ov. M. 8, 652: jam somno fallere curam, Hor. S. 2, 7, 114: Fallebat curas aegraque corda labor, Ov. Tr. 3, 2, 16; cf. dolores, id. ib. 5, 7, 39: luctum, Val. Fl. 3, 319: molliter austerum studio fallente laborem, Hor. S. 2, 2, 12; Ov. M. 6, 60; Plin. 27, 7, 28, § 49.
      Prov.: fallere credentem non est operosa puellam Gloria, Ov. H. 2, 63.
      Hence, falsus, a, um, P. a., deceptive, pretended, feigned, deceitful, spurious, false (syn.: adulterinus, subditus, subditicius, spurius).
    1. A. Adj.: testes aut casu veri aut malitia falsi fictique esse possunt, Cic. Div. 2, 11, 27; cf.: falsum est id totum, neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum, id. Rep. 2, 15: ementita et falsa plenaque erroris, id. N. D. 2, 21, 55: pro re certa spem falsam domum retulerunt, id. Rosc. Am. 38, 110; cf.: spe falsa atque fallaci, id. Phil. 12, 2, 7; so, spes, id. Sull. 82, 91: falsa et mendacia visa, id. Div. 2, 62, 127; cf.: falsa et inania visa, id. ib.: falsum et imitatione simulatum, id. de Or. 2, 45, 189; cf. id. Phil. 11, 2, 5: argumentum, id. Inv. 1, 48, 90: qui falsas lites falsis testimoniis Petunt, Plaut. Rud. prol. 13: reperiuntur falsi falsimoniis, id. Bacch. 3, 6, 12: ambitio multos mortales falsos fieri subegit, Sall. C. 10, 5 Kritz.: pater (opp. verus), a supposed father, Ov. M. 9, 24; cf. id. ib. 1, 754: falsi ac festinantes, Tac. A. 1, 7: suspectio, Enn. ap. Non. 511, 5: nuntius, Cic. de Or. 1, 38, 175: rumores, Caes. B. G. 6, 20, 2: poena falsarum et corruptarum litterarum, Cic. Fl. 17, 39; cf.: falsas esse litteras et a scriba vitiatas, Liv. 40, 55, 1: falsarum tabularum rei, Suet. Aug. 19: fama, Cic. Lael. 4, 15: appellatio, Quint. 7, 3, 5: sententiae, id. 8, 5, 7: crimina, Hor. C. 3, 7, 14; terrores, id. Ep. 2, 1, 212: opprobria, i. e. undeserved, id. ib. 1, 16, 38; cf. honor, id. ib. 39: falsi Simoëntis ad undam, i. e. fictitious (simulati), Verg. A. 3, 302; cf.: falsi sequimur vestigia tauri (i. e. Jovis), Val. Fl. 8, 265: vultu simulans Haliagmona, Stat. Th. 7, 739: ita ceteros terruere, ut adesse omnem exercitum trepidi ac falsi nuntiarent, Tac. H. 2, 17: ne illi falsi sunt qui divorsissumas res pariter expectant, deceived, mistaken, Sall. J. 85, 20; cf.: falsus utinam vates sim, Liv. 21, 10, 10; so, vates, id. 4, 46, 5.
      Comp. (rare): quanto est abjectior et falsior ista (theologia), Aug. Civ. D. 7, 5 fin.: nihil est hominum inepta persuasione falsius, Petr. 132; cf. Paul. ex Fest. p. 92, 11 Müll.
      Sup.: id autem falsissimum est, Col. 1, 6, 17.
          1. (β) With gen.: Felix appellatur Arabia, falsi et ingrati cognominis, Plin. 12, 18, 41, § 82.
      1. 2. False, counterfeit, spurious, = adulterinus (late Lat.): moneta, Cod. Th. 9, 21, 9.
    2. B. As subst.
      1. 1. falsus, i, m., a liar, deceiver: Spurinnam ut falsum arguens, a false prophet, Suet. Caes. 81 fin.; id. Tib. 14.
      2. 2. falsum, i, n., falsehood, fraud: ex falsis verum effici non potest, Cic. Div. 2, 51, 106; cf.: veris falsa remiscet, Hor. A. P. 151: vero distinguere falsum, id. Ep. 1, 10, 29: falsum scripseram, Cic. Att. 7, 14, 2; Quint. 7, 2, 53: ex illa causa falsi, i. e. of fraud, Dig. 48, 10 (De lege Cornelia de falsis), 1; v. the whole title: acclinis falsis animus, Hor. S. 2, 2, 6: nec obstitit falsis Tiberius, Tac. A. 2, 82: simulationum falsa, id. ib. 6, 46 et saep.
        Adverb.: telisque non in falsum jactis, i. e. not at random, with effect, Tac. A. 4, 50 fin.: jurare falsum, Ov. Am. 3, 3, 11.
        Adv., untruly, erroneously, unfaithfully, wrongly, falsely; in two forms, falso and false.
      1. 1. falso: eho mavis vituperari falso, quam vero extolli? Plaut. Most. 1, 3, 21 sq.; cf. id. Trin. 1, 2, 173; so opp. vero, Curt. 5, 2, 2: ei rei dant operam, ut mihi falso maledicatur, Cato ap. Charis. p. 179 P.: falso criminare, Enn. ap. Non. 470, 16: neque me perpetiar probri Falso insimulatam, id. Am. 3, 2, 7; 21; cf.: non possum quemquam insimulare falso, Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107: falso memoriae proditum, id. de Imp. Pomp. 14, 41: cum Tarquiniusvivere falso diceretur, id. Rep. 2, 21; cf.: adesse ejus equites falso nuntiabantur, Caes. B. C. 1, 14, 1: cum utrumque falso fingerent, Liv. 42, 2: falso in me conferri, Cic. Fam. 5, 5, 2: aliquem falso occidere, i. e. by mistake, Naev. ap. Charis. p. 179 P.; cf.: ut miseri parentes quos falso lugent, vivere sciant, Liv. 34, 32, 13; and: falso lamentari eas Darium vivum, Curt. 3, 12: falso queritur de natura sua genus humanum, Sall. J. 1: falso plurima volgus amat, Tib. 3, 3, 20 (so perh. also in Cic. Ac. 2, 46, 141, non assentiar saepe falso, instead of false).
        Ellipt.: Da. Si quid narrare occepi, continuo dari tibi verba censes. Si. Falso, Ter. And. 3, 2, 24; cf.: atqui in talibus rebus aliud utile interdum, aliud honestum videri solet. Falso: nam, etc., Cic. Off. 3, 18, 74; so Quint. 2, 17, 12; Nep. Alc. 9: quia inter inpotentes et validos falso quiescas, = quia falluntur qui putant quiesci posse, Tac. Germ. 36.
      2. 2. false (very rare): judicium false factum, Sisenn. ap. Charis. p. 179; Plaut. Capt. 3, 4, 78 Fleck. (Cic. Ac. 2, 46, 141 dub., B. and K., al. falso).
        Sup.: quae adversus haec falsissime disputantur, Aug. Conf. 10, 13.

falsārĭus, ii, m. [falsus, from fallo], a forger of written documents, wills, etc. (post-Aug.), Suet. Ner. 17; id. Tit. 3; Dig. 4, 9, 1 al.

falsātĭo, ōnis, f. [falsatus], a falsifying (eccl. Lat.), Hier. in Ruf. 2, 5.

falsātus, a, um, Part. and P. a., from 1. falso.

false, adv., v. fallo, P. a. fin. 2.

falsĭdĭcentia, ae, f. [falsidicus], habitual falsehood (opp. veridicentia), Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 2, 1.

falsĭdĭcus, a, um, adj. [falsus-dico], speaking falsely, lying (ante- and postclass.): fallaciae, Plaut. Capt. 3, 5, 13; id. Trin. 3, 3, 40; Att. ap. Prisc. p. 709; Aus. Epigr. 118, 17.

* falsĭfĭcātus, a, um, adj. [falsificus], falsified, Prud. Hamart. 551.

falsĭfĭcus, a, um, adj. [falsus + facio], that acts falsely: glossema, Plaut. Mil. 2, 2, 36.

falsĭjūrĭus, a, um, adj. [falsus + jus], that swears falsely: glossema, Plaut. Mil. 2, 2, 36.

falsĭlŏquĭum, ii, n. [falsiloquus], false speaking, falsehood, lying (late Lat.), Aug. Retract. praef. fin.

falsĭlŏquus (-locus), a, um, adj. [falsus + loquor], that speaks falsehoods: quarum rerum te falsilocum mihi esse nolo. Plaut. Capt. 2, 2, 14; Prud. Apoth. 107; also Plaut. Mil. 2, 2, 36, glossema.
Subst.: fal-sĭlŏquus, i, m., a false accuser, Vulg. Job, 16, 9.

* falsĭmōnĭa, ae, f. [falsus, from fallo], a trick, imposition: quos cum censeas Esse amicos, reperiuntur falsi falsimoniis, Plaut. Bacch. 3, 6, 12.

* falsĭ-părens, entis, adj. [falsus], that has a pretended father: Amphitryoniades, i. e. Hercules, as only the reputed son of Amphitryo, Cat. 68, 112.

falsĭtas, ātis, f. [falsus], falsehood, falsity (post-class.), Lact. 5, 3, 23 (opp. verum); Amm. 15, 5, 12; Arn. 1, 33; Cael. Aur. Tard. 3, 4, 65; Isid. 1, 20, 3.
Plur., Arn. 1, 56; 7, 49.

1. falso, āvi, ātum, āre, v. a. [falsus], to falsify (late Lat.): pondera aut mensuras, Dig. 48, 10, 32 fin.: scripturas divinas, Ambros. de Fide, 2, 15, 135: liber falsatus ab haereticis, Hier. in Ruf. 2, 5 al.
Hence, falsātus, a, um, P. a., falsified, Sulp. Sev. de Virt. Monach. 1, 6.

2. falso, adv., v. fallo, P. a. fin. 1.

falsus, a, um, Part. and P. a., from fallo.

falx, falcis, f. [perh. akin to flecto], a sickle, reaping-hook, a pruning-hook, scythe.

  1. I. Prop., Cato, R. R. 10, 3; 11, 4; Varr. R. R. 1, 22, 5; Cic. Tusc. 5, 23, 65; id. Mil. 33, 91; Verg. G. 1, 348: Ov. F. 4, 914; Hor. C. 1, 31, 9 et saep.
  2. II. Transf., a military implement shaped like a sickle, used in sieges to pull down walls or the enemies stationed on the walls; a hook: falces praeacutae insertae affixaeque longuriis: non absimili formā muralium falcium, Caes. B. G. 3, 14, 5; 5, 42 fin.; 7, 22; Sisenn. ap. Non. 556, 22; Curt. 4, 3, 8; Tac. H. 3, 27; Stat. Ach. 2, 419.
    Of the scythes with which chariots were armed, Curt. 4, 15, 2.

phălanx (post-class. fălanx), angis, f., = φάλαγξ.

  1. I. In gen.
    1. A. Lit., a band of soldiers, a host drawn up in close order (poet.): Agamemnoniae phalanges, Verg. A. 6, 489: densae, id. ib. 12, 662: Tuscorum, id. ib. 12, 551: animosa (said of eight brothers fighting together), id. ib. 12, 277: junctae umbone phalanges, Juv. 2, 46.
    2. B. Trop., a host, multitude (postclass.): culparum, Prud. Psych. 816.
  2. II. In partic.
    1. A. Among the Athenians and Spartans, a division of an army drawn up in battle array, a battalion, phalanx, Nep. Chabr. 1, 2; id. Pelop. 4, 2.
    2. B. The Macedonian order of battle, a Macedonian phalanx (a compact parallelogram of fifty men abreast and sixteen deep), Nep. Eum. 7, 1; Curt. 3, 2, 13; Liv. 31, 39, 10; cf.: quae (cohortes) cuneum Macedonum (phalangem ipsi vocant) perrumperent, id. 32, 17, 11: fecerat et falangem triginta milium hominum, Lampr. Alex. Sev. 50, 5.
      1. 2. An order of battle of the Gauls and Germans, forming a parallelogram: Helvetii confertissimā acie, phalange factā, etc., Caes. B. G. 1, 24; 1, 52: phalangem perfringere, id. ib. 1, 25.