Lewis & Short

factĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [facto], to make or do frequently, to be wont to make or do, to practise (class.; syn.: tracto, facio, reddo).

  1. I. In gen.: stultitia’st, me illi vitio vortere. Egomet quod factitavi in adolescentia, Plaut. Ep. 3, 3, 50: verba compone et quasi coagmenta, quod ne Graeci quidem veteres factitaverunt, Cic. Brut. 17, 68; Quint. 12, 3, 4: haec apud majores nostros factitata, Cic. Off. 2, 24, 85: alterum factitatum est, alterum novum, id. Or. 42, 143: accusationem, id. Brut. 34, 130: neque eorum quicquam omittere quae artifices factitarent, Suet. Ner. 20; simulacra ex ea arbore, Plin. 13, 9, 17, § 61; cf.: capulos inde (ex gemma), id. 37, 6, 23, § 87: inducias cum aliquo, Gell. 19, 5, 10.
  2. II. In partic.
    1. A. With double acc., to make or declare a person something: quem palam heredem semper factitarat, Cic. Phil. 2, 16, 41.
    2. B. To practise a trade or profession: artem, Poëta ap. Cic. Or. 43, 147: medicinam, Quint. 7, 2, 26: coactiones argentarias, Suet. Vesp. 1: vecturas onerum corpore suo, Gell. 5, 3: delationes, Tac. H. 2, 10.
    3. C. Esp. with access. notion of vain effort or failure: nec satis apparet cur versus factitet, Hor. A. P. 470: carmina in principem, Tac. A. 6, 45 (39); 14, 48.