Lewis & Short

ex-ulcĕro, āvi, ātum, 1, v. a., to make sore, to cause to suppurate or ulcerate (class.).

  1. I. Lit.: pulices solent ea (sc. aures al.) exulcerare, Varr. R. R. 2, 9, 14: cutem, Cels. 4, 16: ventrem, id. 3, 21 med.: vulvas, Col. 7, 9, 5: stomachum, Plin. 28, 13, 54, § 196: cicatrices, id. 27, 12, 90, § 112: panos nondum exulceratos, id. 23, 2, 32, § 66.
    Absol.: omnis agitatio exulcerat, Cels. 4, 15.
  2. II. Trop., to make worse, to exasperate, aggravate (syn.: corrumpo, perturbo): ea, quae sanare nequeunt, exulcerant, Cic. de Or. 2, 75, 303: gratiam (opp. conciliare), id. Brut. 42, 156: in rebus ab ipso rege clam exulceratis, id. Fam. 1, 1, 4: dolorem, Plin. Ep. 1, 12, 1: ut in exulcerato animo facile fictum crimen insideret, Cic. Deiot. 3, 8: ira exulcerati animi, Liv. 9, 14, 9.