Lewis & Short

extrārĭus, a, um, adj. [extra], outward, external, extrinsic (rare but class.).

  1. I. In gen.: lux, Lucr. 4, 277: utilitas aut in corpore posita est aut in extrariis rebus, Cic. Inv. 2, 56, 168: res, id. ib. 2, 59, 177; cf.: aut in extrariam aut in ipsius qui periit voluntatem, Quint. 7, 2, 9: defensio, Auct. Her. 2, 13, 19.
  2. II. In partic., as respects one’s family, strange, unrelated; and subst., a stranger (cf. extraneus): hanc condicionem si cui tulero extrario, Ter. Phorm. 4, 1, 13: extrarii (opp. mei), App. Flor. p. 359: sub extrario accusatore et legibus agente (opp. in domesticis disceptationibus), Quint. 7, 4, 9: extrarios reliquit heredes, Dig. 38, 2, 36 et saep.
    Connected with ab: ut me esse in hac re ducat abs te extrarium? Afran. ap. Non. 103, 11.