Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ex-sībĭlo (exīb-), āvi, ātum, 1, v. a., to hiss out or forth.

  1. I. In gen. (only postAug.): dirum quiddam, Sen. de Ira, 3, 4: nescio quid tetrum, Petr. 64: confestim praesentiam nostram efflari exsibilarique jusserit, to be carried out by the wind, App. M. 5, p. 163, 20.
    1. B. In partic., to hiss off an actor from the stage (class.): histrio exsibilatur et exploditur, Cic. Par. 3, 2, 26; Suet. Aug. 45 fin.

exsiccātĭo, ōnis, f. [exsicco], a drying up (late Lat.), Ambros. de Fuga Saec. 6, 34.

exsiccātus, a, um, Part. and P. a., from exsicco.

* ex-siccesco (exicc-), ĕre, v. inch. n., to dry up, become quite dry, Vitr. 2, 9, 3.

ex-sicco (exicc-), āvi, ātum, 1, v. a., to dry up, make quite dry (class.).

  1. I. In gen.: arbores, Cic. Div. 2, 14, 33: sulcos, Plin. 18, 26, 65, § 242.
    Transf., of an abstr. subject: ebrietas, donec exsiccetur, is exhaled, passes off, Sen. Q. N. 3, 20 fin.
    Trop.: spiritus tristis exsiccat ossa, Vulg. Prov. 17, 22.
  2. II. In partic., to drain dry, to empty a bottle (= epotare, cum aliqua aviditatis significatione): lagenae furtim exsiccatae, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 26, 2; for which poet.: vina culullis, Hor. C. 1, 31, 11; cf. of the sea: mare, Vulg. Nahum, 1, 4 al.
    Hence, * exsiccātus (exicc-), a, um, P. a., dried up, dry, jejune: orationis genus, Cic. Brut. 84, 291.

exsĭco (exĭc-), āre, v. exseco.

ex-signo (exign-), āvi, ātum, 1, v. a., to write out, note down, record (very rare): omnia istaec quae tu dixti, scio, vel exsignavero, I could write it down exactly, Plaut. Trin. 3, 2, 29: pontifici sacra omnia exscripta exsignataque attribuit, Liv. 1, 20, 5.

ex-sĭlĭo or exĭlĭo, ĭlŭi (exilivit, Poet. ap. Fest. p. 206 M.; v. Rib. Com. Fragm. p. 118; Sen. N. Q. 2, 49, 3:

  1. I. exsilii, id. Const. Sap. 4, 1; id. N. Q. 1, 14, 4; Stat. Th. 9, 353), 4, v. n. [salio], to spring out, spring or bound forth, to spring or leap up, to start up (freq. and class.): puer citus e cunis exilit, Plaut. Am. 5, 1, 63: properans de sella exsiluit, Cic. Verr. 2, 2, 30, § 75: domo levis exsilit, Hor. S. 2, 6, 98: stratis, Ov. M. 5, 35: gremio, id. ib. 10, 410: ut continuo exiliatis, Plaut. Most. 5, 1, 17: impetu perturbatus exsiluisti, Cic. Verr. 2, 5, 64, § 165; cf.: exsilui gaudio, I leaped for joy, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 16, 1: protinus exsilui, Ov. H. 6, 27 et saep.: foras, Plaut. Cas. 3, 5, 8: ad te exsilui, I sprang to you, Ter. Heaut. 4, 1, 44: (anguis) exsilit in siccum, Verg. G. 3, 433: in obvia arma, Stat. Th. 9, 111: exiluit partus de vulnere matris, Mart. Spect. 12, 3.
  2. II. Of inanimate subjects: Cicero noster, a quo Romana eloquentia exsiluit, took its rise, Sen. Ep. 40, 11: et magno imperatori cor exsiluit, with eager expectation, id. de Ira, 2, 3, 3: tum quoque lumen Exsilit, Lucr. 6, 163; cf. Ov. M. 6, 696: plus ut parte foras emergant exsiliantque (aquae), Lucr. 2, 200: crinis, Stat. Ach. 1, 522: exsiluere oculi, started out, Ov. M. 12, 252: exsiluere loco silvae, id. ib. 12, 406 et saep.

exsĭlĭum or exĭlĭum, ii, n. [exsul], banishment, exile.

  1. I. Prop.: exsilium non supplicium est, sed perfugium portusque suppliciicum homines vincula, neces, ignominiasque vitant, quae sunt legibus constitutae, confugiunt quasi ad aram in exsilium, Cic. Caecin. 34, 100: exsilium triplex est; aut certorum locorum interdictio, aut lata fuga, ut omnium locorum interdicatur praeter certum locum, aut insulae vinculum, id est relegatio in insulam, Dig. 48, 22, 5: exsilio et relegatione civium ulciscentes tribunos, Liv. 3, 10 fin.; so with relegatio, id. 4, 4, 6: exsilium iis (terribile est), quibus quasi circumscriptus est habitandi locus, etc., Cic. Par. 2, 18: exacti in exsilium innocentes, id. Rep. 1, 40: expulsus in exsilium, id. Lael. 12, 42: pulsus in exsilium, id. de Or. 2, 13, 56: eicere aliquem in exsilium, id. Cat. 2, 6, 14: ire, proficisci in exsilium, id. ib. 1, 8, 20; id. Mur. 41, 89: mittere in exsilium, Liv. 7, 13, 9; Val. Max. 3, 7, 6; 5, 3, 2; Sen. Tranq. An. 11, 12; id. Ep. 24, 3: esse in exsilio, Cic. N. D. 3, 32, 80: de exsilio reducere, id. Att. 9, 14, 2: revocare de exilio, Liv. 27, 34, 14: ab exsilio reducere, Quint. 5, 11, 9: ab exsilio revocare, Tac. H. 1, 90; id. ib. 1, 77; 2, 92; Plin. Ep. 1, 5, 10: jam redii de exsilio, Plaut. Merc. 5, 2, 106 et saep.
    Prov.: exilium patitur patriae qui se denegat, Pub. Syr. 158 (Rib.).
  2. II. Transf. (mostly poet. and post-Aug.).
    1. A. A place of exile, a retreat: quodvis exsilium his est optatius quam patria, Cic. Lig. 11, 33: Octavium et Antistium egressos exsilium, in easdem insulas redegit, Tac. H. 4, 44: tutum orabant, id. A. 13, 55: diversa quaerere, Verg. A. 3, 4: multa patere fugienti, Curt. 6, 4: exsilium patria sede mutare, id. 3, 7.
    2. * B. (Abstr. pro concreto.) In plur.: exsilia, those who are banished, exiles: plenum exsiliis mare, Tac. H. 1, 2.

(exsinceratus, ex conject. Camerarii in Plaut. Most. 4, 1, 11, v. Ritsch. ad h. l.)

ex-sĭnŭo, āvi, ātum, 1, v. a., to unfold, spread out, extend (post-class.): amictus, Aus. Idyll. 14, 21: velum in contos suos, Paul. Nol. Ep. 49, 3: seriem laterum, Prud. στεφ. 11, 221.

ex-sisto or existo, stĭti, stĭtum, 3, v. n. (act. August. Civ. D. 14, 13), to step out or forth, to come forth, emerge, appear (very freq. and class.).

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: e latebris, Liv. 25, 21, 3: ab inferis, Cic. Verr. 2, 1, 37, § 94; Liv. 39, 37, 3: anguem ab ara exstitisse, Cic. Div. 2, 80 fin.; cf.: vocem ab aede Junonis ex arce exstitisse (shortly before: voces ex occulto missae; and: exaudita vox est a luco Vestae), id. ib. 1, 45, 101: est bos cervi figura, cujus a media fronte inter aures unum cornu exsistit excelsius, Caes. B. G. 6, 26, 1: submersus equus voraginibus non exstitit, Cic. Div. 1, 33, 73; cf. id. Verr. 2, 4, 48, § 107: nympha gurgite medio, Ov. M. 5, 413: hoc vero occultum, intestinum ac domesticum malum, non modo non exsistit, verum, etc., does not come to light, Cic. Verr. 2, 1, 15, § 39.
    2. B. In partic., with the accessory notion of originating, to spring, proceed, arise, become: vermes de stercore, Lucr. 2, 871: quae a bruma sata sunt, quadragesimo die vix exsistunt, Varr. R. R. 1, 34, 1: ut si qui dentes et pubertatem natura dicat exsistere, ipsum autem hominem, cui ea exsistant, non constare natura, non intelligat, etc., Cic. N. D. 2, 33 fin.: ex hac nimia licentia ait ille, ut ex stirpe quadam, exsistere et quasi nasci tyrannum, id. Rep. 1, 44; id. Off. 2, 23, 80; cf.: ex luxuria exsistat avaritia necesse est, id. Rosc. Am. 27, 75; ut exsistat ex rege dominus, ex optimatibus factio, ex populo turba et confusio, id. Rep. 1, 45: ut plerumque in calamitate ex amicis inimici exsistunt, Caes. B. C. 3, 104, 1; for which: videtisne igitur, ut de rege dominus exstiterit? etc., Cic. Rep. 2, 26: ex quo exsistit id civitatis genus, id. ib. 3, 14: hujus ex uberrimis sermonibus exstiterunt doctissimi viri, id. Brut. 8, 31; cf. id. Or. 3, 12: ex qua (disserendi ratione) summa utilitas exsistit, id. Tusc. 5, 25, 72: sermo admirantium, unde hoc philosophandi nobis subito studium exstitisset, id. N. D. 1, 3, 6: exsistit hoc loco quaestio subdifficilis, id. Lael. 19, 67: magna inter eos exsistit controversia, Caes. B. G. 5, 28, 2: poëtam bonum neminem sine inflammatione animorum exsistere posse, Cic. de Or. 2, 46 fin.: exsistit illud, ut, etc., it ensues, follows, that, etc., id. Fin. 5, 23, 67; cf.: ex quo exsistet, ut de nihilo quippiam fiat, id. Fat. 9, 18.
  2. II. Transf., to be visible or manifest in any manner, to exist, to be: ut in corporibus magnae dissimilitudines sunt, sic in animis exsistunt majores etiam varietates, Cic. Off. 1, 30, 107: idque in maximis ingeniis exstitit maxime et apparet facillime, id. Tusc. 1, 15, 33: si exstitisset in rege fides, id. Rab. Post. 1, 1: cujus magnae exstiterunt res bellicae, id. Rep. 2, 17: illa pars animi, in qua irarum exsistit ardor, id. Div. 1, 29, 61: si quando aliquod officium exstitit amici in periculis adeundis, id. Lael. 7, 24 et saep.: neque ullum ingenium tantum exstitisse dicebat, ut, etc., Cic. Rep. 2, 1; cf.: talem vero exsistere eloquentiam, qualis fuit in Crasso, etc., id. de Or. 2, 2, 6; nisi Ilias illa exstitisset, id. Arch. 10, 24: cujus ego dignitatis ab adolescentia fautor, in praetura autem et in consulatu adjutor etiam exstitissem, id. Fam. 1, 9, 11; cf.: his de causis ego huic causae patronus exstiti, id. Rosc. Am. 2, 5: timeo, ne in eum exsistam crudelior, id. Att. 10, 11, 3: sic insulsi exstiterunt, ut, etc., id. de Or. 2, 54, 217.