Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

existĭmābĭlis, e, adj. [existimo], supposable, probable, likely (late Latin), Cael. Aur. Acut. 2, 5; 35; 3, 17 fin.

existĭmātĭo (existum-), ōnis, f. [existimo], a judging, judgment, opinion, supposition (class.; in sing. and plur. equally common).

  1. I. Prop.: re et existimatione jam, lege et pronuntiatione nondum condemnato, Cic. Clu. 20, 56. non est tibi his solis utendum existimationibus ac judiciis, qui nunc sunt, hominum, sed, etc., id. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43: quod de pietate dixistis, est quidem ista vestra existimatio, sed judicium certe parentis, i. e. that is your opinion, but the father is the proper judge, id. Cael. 2, 4: ne respexeris clandestinas existimationes, Plin. Pan. 62 fin.: in hoc genere facilior est existimatio quam reprehensio, Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190: tacitorum existimatione reprehendi, id. Prov. Cons. 17, 40; cf.: militis de imperatore, Liv. 4, 41, 2 Drak.: communis omnibus, id. 4, 20, 8 Drak.: nec illum ante tibi satis facere, quam tu omnium existimationi satis fecisses, Cic. Verr. 2, 3, 58, § 133; cf.: vir optimus omnium existimatione, id. Rep. 3, 17.
  2. II. Transf., objectively (cf. rumor, B.), reputation, good name, honor, character, credit: existimatio est dignitatis illaesae status, legibus ac moribus comprobatus, qui ex delicto nostro auctoritate legum aut minuitur aut consumitur, etc., Dig. 50, 13, 5: nihil eum fecisse scientem, quod esset contra aut rem aut existimationem tuam, Cic. Fam. 5, 20, 1: homo egens, sordidus, sine honore, sine existimatione, sine censu, id. Flacc. 22, 52; cf.: homo fortunā egens, vitā turpis, existimatione damnatus, id. ib. 15, 35: judicia summae existimationis et paene dicam capitis, id. Rosc. Com. 6, 16; cf. id. Att. 1, 1, 4: nisi quid existimas in ea re violari existimationem tuam, id. Fam. 13, 73, 2: existimationem offendere, id. Planc. 2, 6; id. Fam. 3, 8, 7: oppugnare, id. ib. 3, 10, 8: lacerare, Suet. Caes. 75: perdere, Auct. Her. 4, 10, 14: existimationi alicujus consulere, Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 15: ad debitorum tuendam existimationem, i. e. credit, Caes. B. C. 3, 1, 3.

existĭmātor (existŭm-), ōris, m. [existimo], a judge of any thing, a critic (rare but class.): ut existimatores videamur loqui, non magistri, Cic. Or. 31, 112: doctus et intellegens, id. Brut. 93, 320; cf.: intellegens dicendi. id. ib. 54, 200: stultus alieni artificii, id. de Or. 3, 22, 83: non levis, Gell. 20, 1, 10: existimator metuendus (opp. admirandus orator), Cic. Brut. 39, 146.

ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].

  1. I. = aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare): satin abiit neque quod dixi flocci existumat? Plaut. Most. 1, 1, 73: dum ne ob malefacta peream, parvi existumo, id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2: magni operam, Nep. Cat. 1, 2: minoris aliquid, id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.
    With interrog. clause: nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me? Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl.
  2. II. In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem.
    Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.
          1. (α) With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.: quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare, Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21: quod ego nullo modo existimo, Cic. Tusc. 3, 11, 25: cottidianae vitae consuetudinem, pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.
            In pass.: M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est, Cic. Caecin. 4, 10; cf.: P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax, id. de Or. 2, 66, 268: qua (fama) diu princeps oratorum … existimandus est, Quint. 11, 3, 8: popularitas signum affectati regni est existimatum, id. 5, 9, 13: assimulata sunt schemata existimanda, id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.
          2. (β) With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo; merito id fieri uterque existimat, Plaut. Most. 1, 3, 147: ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc., id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19: si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum, Cic. Agr. 2, 33, 89: non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari, id. Fam. 15, 21, 4: ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos, id. Brut. 36, 138 et saep.
            In pass. with an inf. clause as subject: fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc., Cic. de Or. 2, 1, 4: disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur, Caes. B. G. 6, 13 fin.: Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc., Quint. 9, 2, 92 et saep.
            Pass. impers.: huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur, Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.
          3. (γ) With a rel. or interrog.-clause: haud existimans, quanto labore partum, Ter. Ph. 1, 1, 11: nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint, judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.: utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat, be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3: qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest, Liv. 22, 59, 14: existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent, Tac. H. 4, 81.
          4. (δ) With de: de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus, Cic. Leg. 1, 2, 7: ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus, id. Fam. 1, 7, 5: male de aliquo, to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.: tu ipse quem ad modum existimes vide, id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.
            Pass. impers.: exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest, Cic. Brut. 21, 82.
            (ε) With in and abl.: in hostium numero existimari, to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.
            (ζ) Absol.: ut Cicero existimat, Quint. 9, 1, 29: sicut multi existimarunt, id. 8, 6, 67.
            Pass. impers.: ita intellegimus vulgo existimari, Cic. Rep. 2, 15, 28.
            As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges: si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint, Cic. Brut. 24, 92.

existo, ĕre, v. exsisto.

ex-sisto or existo, stĭti, stĭtum, 3, v. n. (act. August. Civ. D. 14, 13), to step out or forth, to come forth, emerge, appear (very freq. and class.).

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: e latebris, Liv. 25, 21, 3: ab inferis, Cic. Verr. 2, 1, 37, § 94; Liv. 39, 37, 3: anguem ab ara exstitisse, Cic. Div. 2, 80 fin.; cf.: vocem ab aede Junonis ex arce exstitisse (shortly before: voces ex occulto missae; and: exaudita vox est a luco Vestae), id. ib. 1, 45, 101: est bos cervi figura, cujus a media fronte inter aures unum cornu exsistit excelsius, Caes. B. G. 6, 26, 1: submersus equus voraginibus non exstitit, Cic. Div. 1, 33, 73; cf. id. Verr. 2, 4, 48, § 107: nympha gurgite medio, Ov. M. 5, 413: hoc vero occultum, intestinum ac domesticum malum, non modo non exsistit, verum, etc., does not come to light, Cic. Verr. 2, 1, 15, § 39.
    2. B. In partic., with the accessory notion of originating, to spring, proceed, arise, become: vermes de stercore, Lucr. 2, 871: quae a bruma sata sunt, quadragesimo die vix exsistunt, Varr. R. R. 1, 34, 1: ut si qui dentes et pubertatem natura dicat exsistere, ipsum autem hominem, cui ea exsistant, non constare natura, non intelligat, etc., Cic. N. D. 2, 33 fin.: ex hac nimia licentia ait ille, ut ex stirpe quadam, exsistere et quasi nasci tyrannum, id. Rep. 1, 44; id. Off. 2, 23, 80; cf.: ex luxuria exsistat avaritia necesse est, id. Rosc. Am. 27, 75; ut exsistat ex rege dominus, ex optimatibus factio, ex populo turba et confusio, id. Rep. 1, 45: ut plerumque in calamitate ex amicis inimici exsistunt, Caes. B. C. 3, 104, 1; for which: videtisne igitur, ut de rege dominus exstiterit? etc., Cic. Rep. 2, 26: ex quo exsistit id civitatis genus, id. ib. 3, 14: hujus ex uberrimis sermonibus exstiterunt doctissimi viri, id. Brut. 8, 31; cf. id. Or. 3, 12: ex qua (disserendi ratione) summa utilitas exsistit, id. Tusc. 5, 25, 72: sermo admirantium, unde hoc philosophandi nobis subito studium exstitisset, id. N. D. 1, 3, 6: exsistit hoc loco quaestio subdifficilis, id. Lael. 19, 67: magna inter eos exsistit controversia, Caes. B. G. 5, 28, 2: poëtam bonum neminem sine inflammatione animorum exsistere posse, Cic. de Or. 2, 46 fin.: exsistit illud, ut, etc., it ensues, follows, that, etc., id. Fin. 5, 23, 67; cf.: ex quo exsistet, ut de nihilo quippiam fiat, id. Fat. 9, 18.
  2. II. Transf., to be visible or manifest in any manner, to exist, to be: ut in corporibus magnae dissimilitudines sunt, sic in animis exsistunt majores etiam varietates, Cic. Off. 1, 30, 107: idque in maximis ingeniis exstitit maxime et apparet facillime, id. Tusc. 1, 15, 33: si exstitisset in rege fides, id. Rab. Post. 1, 1: cujus magnae exstiterunt res bellicae, id. Rep. 2, 17: illa pars animi, in qua irarum exsistit ardor, id. Div. 1, 29, 61: si quando aliquod officium exstitit amici in periculis adeundis, id. Lael. 7, 24 et saep.: neque ullum ingenium tantum exstitisse dicebat, ut, etc., Cic. Rep. 2, 1; cf.: talem vero exsistere eloquentiam, qualis fuit in Crasso, etc., id. de Or. 2, 2, 6; nisi Ilias illa exstitisset, id. Arch. 10, 24: cujus ego dignitatis ab adolescentia fautor, in praetura autem et in consulatu adjutor etiam exstitissem, id. Fam. 1, 9, 11; cf.: his de causis ego huic causae patronus exstiti, id. Rosc. Am. 2, 5: timeo, ne in eum exsistam crudelior, id. Att. 10, 11, 3: sic insulsi exstiterunt, ut, etc., id. de Or. 2, 54, 217.