Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

exaggĕranter, adv., copiously, v. exaggero fin. * 1.

exaggĕrātĭo, ōnis, f. [exaggero], a heaping or raising up.

  1. * I. Lit. concr., in plur., Just. 2, 1 fin. (al. aggerationes).
  2. II. Trop., elevation, exaltation (very seldom); amplitudinem et quasi quandam exaggerationem quam altissimam animi, * Cic. Tusc. 2, 26, 64: aliqua speciosa orationis, cumulation, exaggeration, Gell. 13, 24, 9; cf. ib. § 16.

* exaggĕrātor, ōris, m. [exaggero], one who increases, an enlarger: famae, Hier. Ep. 22, 8; id. ad Eustoch. 28.

ex-aggĕro, āvi, ātum, 1, v. a., to raise a mound, dam, or dike; to heap up (class.; cf.: acervo, coacervo, cumulo, aggero).

  1. I. Lit.: aggesta humo planitiem, Curt. 6, 5: terram, Plin. 19, 8, 41, § 139: clivum super capita columnarum, id. 36, 14, 21, § 96: locum operibus, to surround with ramparts, Vitr. 10, 22: pluribus stramentis exaggerandum est aviarium, to be abundantly filled, supplied, Col. 8, 11, 9.
    1. B. Transf., to enlarge, increase by heaping up: rem familiarem, Cic. Off. 1, 26, 92; so, magnas opes, Phaedr. 3, prol. 25.
  2. II. Trop.: hic alteri alteris mortem morti exaggerabant, they mutually heaped up death upon death, Auct. B. Hisp. 5 fin.
    Far more freq.,
    1. B. Transf., to exalt, amplify, heighten, magnify, exaggerate: nihil est ad exaggerandam et amplificandam orationem accommodatius, quam, etc., Cic. de Or. 3, 27; cf.: oratio nimis alta et exaggerata (opp. humilis et abjecta), id. Or. 59, 192: quasi exaggerata altius oratio (with elatio et altitudo orationis), id. Brut. 17, 66: artem oratione, id. de Or. 1, 55; cf. beneficium verbis, id. Planc. 29, 71: immanitatem parricidii vi orationis, Quint. 9, 2, 53: injuriam nostram, id. 6, 2, 23: animus excelsus et altus et virtutibus exaggeratus, Cic. Par. 5 fin.: Xenocrates exaggerans tanto opere virtutem, extenuans cetera et abiciens, id. Tusc. 5, 18, 51: auctae exaggerataeque fortunae, id. Cat. 4, 9 fin.: juventam alicujus honoribus, Vell. 2, 129, 2. Hence,
      1. * 1. exaggĕranter, adv., with many words, Tert. de Carn. Chr. 19.
      2. 2. exaggĕrā-tus, a, um, P. a., cumulated, heightened, elevated (very seldom): exaggerata verborum volubilitate, Petr. 124, 3.
        Comp., Gell. 13, 24, 25; cf. ib. § 9.

exăgĭtātĭo, ōnis, f. [exagito], a disturbance (late Lat.): mentis, Acr. ad Hor. S. 2, 3, 208.

* exăgĭtātor, ōris, m. [exagito, II. B. 1.], one who severely blames, a censurer: omnium rhetorum, Cic. Or. 13, 42.

ex-ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a., to drive out of its position or place; to stir up, rouse up, disturb.

  1. I. Lit. (very seldom): ut quicquid faecis subsederit exagitet, et in summum reducat, Col. 12, 19, 4: vis (venti) exagitata foras erumpitur, Lucr. 6, 583.
    Poet.: lustra ferarum Venatu, to disturb, Sil. 16, 553: lepus hic aliis exagitandus erit, to rouse, start, Ov. A. A. 3, 662; cf. Petr. 131, 7.
  2. II. Trop., to rouse up (qs. like a wild beast), to disquiet, harass, persecute, disturb, torment.
    1. A. In gen.: insectandis exagitandisque nummariis judicibus, Cic. Att. 1, 16, 8; cf. Prop. 2, 8, 19: permulti sedes suas patrias, istius injuriis exagitati, reliquerant, Cic. Verr. 2, 3, 18: ab Suevis complures annos exagitati bello premebantur et agricultura prohibebantur, Caes. B. G. 4, 1, 2; cf. id. ib. 2, 29 fin.: at omnes di exagitent me, si, etc., Hor. S. 2, 6, 54; cf. Ov. F. 5, 141: exagitari verberibus Furiarum, Suet. Ner. 34: quos flagitium, egestas, conscius animus exagitabat, Sall. C. 14, 3: senatus vulgi rumoribus exagitatus, id. ib. 29, 1: rem publicam seditionibus, id. ib. 51, 32.
    2. B. In partic.
      1. 1. To scold, rail at, to attack violently, to censure, criticise, satirize, rally (cf.: objurgo, improbo, increpo, vitupero, calumnior, reprehendo; peto, incuso, etc.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur, Caes. B. C. 1, 2, 4: cum etiam Demosthenes exagitetur ut putidus, Cic. Or. 8 fin.; cf. Suet. Aug. 86: inventi sunt, qui hanc dicendi exercitationem exagitarent atque contemnerent, Cic. de Or. 3, 16: in rebus palam a consularibus exagitatis et in summam invidiam adductis, id. Fam. 1, 1 fin.; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 3: exagitabantur omnes ejus fraudes atque fallaciae, Cic. Clu. 36, 101; cf. id. Sull. 21: quod apud Lucilium scite exagitat in Albucio Scaevola, quam lepide lexeis compostae, etc., id. Or. 44, 149.
      2. 2. To stir up, irritate, excite: coepere (tribuni) senatum criminando plebem exagitare, Sall. C. 38, 1; cf. vulgum, id. J. 73, 5.
        In a good sense: hujus disputationibus et exagitatus maxime orator est et adjutus, incited, urged onwards, Cic. Or. 3, 12.
        Of abstract objects: in tali tempore tanta vis hominis leniunda quam exagitanda videbatur, Sall. C. 48, 5; Tac. A. 4, 12.
        1. b. Transf., to stir up, excite the passions themselves: ne et meum maerorem exagitem et te in eundem luctum vocem, Cic. Att. 3, 7, 2; tristes curas, Luc. 8, 44: furores immiti corde, Cat. 64, 94.

exăgĭum, ii, n. [ex-ago; cf. examen, II.], a weighing, weight; a balance (late Lat.), Theod. et Val. Nov. 25; Inscr. Orell. 3166; cf. Ἐξάγιοϝ pensatio; ἐξαγιάζω examino, Gloss. Philox.

exăgōgă, ae, f., = ἐξαγωγή (pure Lat. evectio), an exportation of goods, export, Plaut. Rud. 3, 2, 17; id. Truc. 4, 2, 6: bonorum exagogae, id. ib. 2, 7, 2; cf.: Exagogen evectionem, Paul. ex Fest. p. 80, 15 Müll.