Lewis & Short

eugĕ (eugē or eugae, Ter. And. 2, 2, 8), interj., = εὖγε, an exclamation of joy, applause, admiration, etc., well done! good! bravo! (cf. eu; freq. in Plaut. and Ter., and in the Vulg.).

  1. I. In gen.: euge, euge, perbene, Ab saxo avortit fluctus ad litus scapham, Plaut. Rud. 1, 2, 75; id. Aul. 4, 6, 11; id. Ep. 3, 2, 21; id. Stich. 5, 6, 5; id. Mil. 4, 1, 20 et saep.; Ter. And. 2, 2, 8; id. Heaut. 4, 2, 10; Pers. 5, 167; 1, 75; as an indecl. subst., n.: euge tuum, id. 1, 50; Mart. 2, 27, 3: euge, well done, Vulg. Psa. 34, 21; id. Matt. 25, 21.
    So, eugepae (contracted from euge papae), Plaut. Merc. 3, 4, 41; id. Capt. 2, 2, 24; id. Ep. 1, 1, 7; id. Ps. 2, 4, 53; id. Rud. 1, 2, 81; 2, 4, 24.
  2. II. Esp., with an ironical signif. superadded, excellent! admirable! euge, optime, Plaut. Am. 2, 2, 170; id. Pers. 1, 3, 10; Ter. Ad. 5, 7, 13. V. Hand, Turs. II. p. 610 sq.