No entries found. Showing closest matches:
ēlŭācrus, a, um, adj. [eluo], for washing out or rinsing: labrum, a wash-tub, Cato R. R. 10, 4, and 11, 3 dub. (al. vinarium).
ē-lūcĕo, xi, 2, v. n., to shine out, shine forth (class.; esp. freq. in the trop. sense and in Cic.).
- I. Lit.: inter flammas circulus elucens, Cic. Rep. 6, 16, 16.
Poet., of the golden glittering of bees, Verg. G. 4, 98: illa flamma, quae ex L. Marcii capite eluxit, Val. Max. 1, 6, 2.
- II. Trop., to shine out, show itself; to be apparent, manifest (cf.: appareo, exsisto, effero): scintilla ingenii jam tum elucebat in puero, Cic. Rep. 2, 21; cf. id. Cael. 19, 45; id. Off. 1, 29, 103; 1, 28, 98; id. de Or. 2, 13, 55; id. Or. 40 fin.; Quint. 1, 1, 2; 8, 6, 4 al.: ex quo elucebit omnis constantia, Cic. Off. 1, 29, 102; cf. id. Part. 12: Haec (benevolentia) magis elucet inter aequales, id. Lael. 27, 101; id. Fam. 4, 3, 2; id. Lael. 14; id. Rosc. Am. 31: argumentum prius est enarrandum, quo ratio eluceat, Lact. 7, 14, 6; Nep. Paus. 1, 6, 2; Lucr. 2, 1051 al.
ēlūcesco, ĕre, 3, v. inch. n. [eluceo], to shine forth, begin to shine (late Lat.), August. Retr. 1, 13: elucesco, παρεκφαινειν, Gloss.
Esp., to dawn: donec dies elucescat, Vulg. 2 Pet. 1, 19.
Impers.: cum jam elucesceret, Vulg. 1 Reg. 9, 26.
ē-lūcĭdo, āre, v. a. [lucidus], to light, enlighten (late Lat.): aliquem, Vulg. Sir. 24, 31.
ē-lūcĭfĭco, āre, v. a. [lucificus], to deprive of light, to blind, Laber. ap. Non. 106, 21; id. ap. Gell. 10, 17 fin., al. lucificare.
* ēluctābĭlis, e, adj. [eluctor], from which one may extricate one’s self: aquae, Sen. Q. N. 6, 8, 4.
* ēluctātĭo, ōnis, f. [eluctor], a struggling, struggle.
Trop.: adversus mala, Lact. 3, 11.
ē-luctor, ātus, 1, v. dep. n. and a. (perh. not ante-Aug.).
- I. Neutr., to struggle out, force one’s way out: aqua omnis, Verg. G. 2, 244; so of streams, Sen. Q. N. 4, 2; Luc. 2, 219.
Trop.: ipse, compositus alias, et velut eluctantium verborum, promptius eloquebatur, i. e. hesitating in speech, unready, Tac. A. 4, 31.
- II. Act., to struggle out of any thing; also, to surmount a difficulty, to obtain by striving: tot ac tam validas manus, Liv. 24, 26 fin.: nives, Tac. H. 3, 59; cf.: locorum difficultates, id. Agr. 17 fin.: furorem, Stat. Ach. 1, 525 et saep.: viam ponti, Val. Fl. 8, 184.
ē-lūcubro, āvi, ātum, 1, v. a. (elucu-bror, deponent: epistolam, quam eram elucubratus, Cic. Att. 7, 19), to compose by lamplight, i. e. at night, with great labor, Cic. Brut. 90 fin.; Tac. Or. 9; Col. 10 praef. fin.
ē-lūcus, i, m. [lux].
Prop., one who has been awake all night; hence, a drowsy or dreaming person, Gell. 4, 19, 1; cf. id. 16, 12, 3; Tert. Cor. Mil. 7; cf. Paul. ex Fest. p. 75, 17 Müll.
ē-lūdo, si, sum, 3, v. n. and a.
- * I. Neutr., to finish play, i. e. cease to sport or roll: ipsum autem mare sic terram appetens litoribus eludit, ut, etc., Cic. N. D. 2, 39, 100 (Bait. cludit): solebat Aquilius litus ita definire, qua fluctus eluderet, id. Top. 7, 31 (al. alluderet); cf. Quint. 5, 14, 34: eludere proprie gladiatorum est cum vicerint, et eludere est finem ludo imponere, Don. ad Ter. Eun. 1, 1, 10.
- II. Act.
- A. To win from one at play (very rare).
Constr. aliquem or aliquem aliquid: anulus, Quem parasitus hic te elusit, Plaut. Curc. 5, 2, 31; cf.: elusi militem in alea, id. ib. 11.
Poet., with dat.: tibi victrices … Eludet palmas una puella tuas, will snatch away from you, Prop. 4 (5), 1, 140.
Far more freq. and class. (esp. in the transf. sense),
- B. A gladiator’s t. t., to elude or parry an enemy’s blow: callidus emissas eludere simius hastas, Mart. 14, 202: caestus cito motu, Manil. 5, 163; cf. absol.: quasi rudibus ejus eludit oratio, Cic. Opt. Gen. 6, 17.
Poet.: vulnera, to make in vain, Ov. M. 12, 104.
- 2. Transf., to delude, deceive, cheat, frustrate.
- a. In gen.: aliquem, Plaut. Am. 1, 1, 109; Ter. Ph. 5, 6, 45; Cic. Div. in Caecil. 14; id. Sest. 43 fin.; * Caes. B. C. 1, 58, 1; Liv. 22, 18; 36, 45; 44, 36; Verg. A. 11, 695; Hor. S. 1, 10, 41; id. Ep. 1, 17, 18; Tib. 2, 1, 19 et saep.; cf. absol., Cic. Pis. 33, 82: manus scrutantium, Petr. 97, 4: bellum quiete, quietem bello, Liv. 2, 48; cf. pugnam, id. 27, 18: bellum metu, Tac. A. 2, 52: fidem miraculis, Liv. 26, 19: ultionem praevaricando, Tac. A. 14, 41: indicia seditionis, i. e. to invalidate, id. H. 1, 26 et saep.
- b. In partic., with the accessory notion of mockery, to mock, jeer, banter, make sport of: et vos ab illo irridemini et ipsi illum vicissim eluditis, Cic. Ac. 2, 39, 123: aliquem, id. Div. in Caecil. 7 fin.; 14; Liv. 7, 13; Tac. A. 6, 46; 16, 28 et saep.; cf. absol.: eludet, ubi te victum senserit, Ter. Eun. 1, 1, 10; Cic. Cat. 1, 1, 1; Liv. 1, 48; 2, 45; Tac. A. 2, 79 et saep.: gloriam alicujus (opp. extollere suam), Liv. 28, 44 fin.: aliquid, id. 1, 36; 6, 41; 9, 2 et saep.
ē-lūgĕo, xi, 2, v. a., to mourn for any one, to be in mourning for (rare): virum (mulier), Dig. 3, 2, 10; ib. 11: patriam, Cic. Fam. 9, 20 fin.
With cognate acc.: luctum, Gell. 7, 5, 4.
Absol.: quid, cum eluxerunt, sumunt? have completed their time of mourning, Liv. 34, 7, 10.
ē-lumbis, e, adj. [lumbus], hip-shot, having the hip dislocated.
- I. Lit.: evulso lumbo, Paul. ex Fest. p. 76, 13 Müll. (dub.).
- II. Trop., of style: Ciceronem male audisse a Bruto, ut ipsius verbis utar, tamquam fractum atque elumbem, i. e. enervated, Tac. Or. 18.
- * III. Transf.: virus, i. e. that weakens, enervates, Prud. στεφ. 2, 216.
‡ ēlūmĭnātĭo, an enlightening, φωτισμός, Gloss. Philox.
ē-lūmĭnātus, a, um, adj. [lumen], deprived of light, blinded, Sid. Ep. 8, 11 fin.
ē-lŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a., to wash out, rinse out; to wash off, wash clean (class.).
- I. Lit.: vascula, Plaut. Aul. 2, 3, 3: patinas, id. Capt. 4, 2, 66: argentum (the silver vessels, the plate), id. Ps. 1, 2, 29: bacas immundas, Col. 12, 52, 21; 6, 3, 4: os, Cels. 3, 4: maculas vestium, Plin. 20, 8, 28, § 72; cf. Plaut. Poen. 1, 1, 71; Cic. Verr. 2, 5, 46; id. Sest. 29, 63: purpureum colorem omnibus undis, Lucr. 6, 1077; so, colorem, Quint. 1, 1, 5; cf. atramentum, Plin. 35, 6, 25, § 43: aliquid ex aqua, Cels. 7, 21 fin.: corpus, Ov. M. 11, 141: se asinino lacte, Cels. 4, 24 et saep.
- B. Transf.
- 1. To purify: vasa eluto auro, of pure gold (al. elato), Capitol. Pertin. 8.
- 2. To clear, to lay bare: Ponticum Phasim et stagna Maeotidis (sc. avibus), Col. 8, 8, 10.
- b. In Plautus (like elavo, II.), to strip one’s self of, to get rid of, squander one’s property, Plaut. Rud. 2, 7, 21 sq.; id. Stich. 5, 2, 21; of money lavished on expensive baths: elutum in balineis, Plaut. Trin. 2, 4, 5.
- II. Trop., to dispose of, remove, clear, or wash away, etc.: ut centurionum profusus sanguis eluatur: num elui praedicatio crudelitatis potest? Cic. Phil. 12, 6; cf.: infectum scelus sub gurgite vasto, Verg. A. 6, 742: crimen, Ov. M. 11, 141: vitia, Quint. 2, 3, 2 et saep.: tales amicitiae sunt remissione usus eluendae, i. e. to get rid of, Cic. Lael. 21; cf.: amara curarum (cadus), Hor. C. 4, 12, 20.
- B. To cleanse, purify, make pure or clear: mentes maculatas crimine, Sil. 11, 200; cf. Sen. Ep. 59: mentem, Lact. 5, 19, 34.
Hence, ēlūtus, a, um, P. a., washed out, i. e. watery, insipid; in the comp.: irriguo nihil est elutius horto (= magis fatuum), Hor. S. 2, 4, 16: (spodi) elutior vis est, Plin. 34, 13, 33, § 129.
Ĕlŭsa, ae, f., a city in Gallia Aquitania, now Eauze, Claud. in Rufin. 1, 137; Amm. 15, 11, 14.
Hence,
Elusātes, ium, m., a Gallic tribe in Aquitania, Caes. B. G. 3, 27; Plin. 4, 19, 33, § 108.
ē-lusco, āvi, ātum, 1, v. a. [luscus], to make one-eyed, to deprive of an eye (late Lat.), Dig. 9, 2, 5, § 3; 10, 4, 17; 13, 3, 3 al.
ēlūsus, a, um, Part., from eludo.
* ēlūtĭo, ōnis, f. [eluo], a washing: panis, Cael. Aur. Tard. 1, 1, 12.
ēlūtrĭo, no perf., ātum, 1, v. a. [eluo], to wash out.
- I. Lit.: lintea, Laber. ap. Gell. 16, 7, 5: vellus, Plin. 9, 38, 62, § 133.
- * II. Transf., to decant, rack off, Plin. 14, 17, 21, § 114.
ēlūtus, a, um, Part. and P. a., from eluo and elavo.
ēlŭvĭes, em, e, f. [eluo], a washing away of impurities, a flowing off, discharge.
- I. Lit., Plin. 2, 82, 84, § 197; Pall. 1, 40, 4; Juv. 3, 32: ventris, Lucil. ap. Non. 103, 33; Aur. Vict. Epit. 9 fin.
- II. In gen., an overflowing, an inundation of a river, etc.: eluvie mons est deductus in aequor, Ov. M. 15, 267; Tac. A. 13, 57.
- B. Meton., a chasm, abyss, ravine produced by the violent rushing of water, Curt. 5, 4 fin. (shortly before: vorago concursu cavata torrentium); 6, 4 fin.
In plur. (with voragines), id. 8, 11.
- III. Trop., of a ruinous law: ad illam labem atque eluviem civitatis pervenire, Cic. Dom. 20, 53 fin.
ēlŭvĭo, ōnis, f. [eluo], older form of eluvies, a washing away, overflowing, inundation: aquarum eluviones, Cic. Div. 1, 49, 111: eluviones et exustiones terrarum, Cic. Rep. 6, 21, 23; id. Off. 2, 5, 16.
* ē-luxŭrĭor, āri, v. dep. n., to put forth luxuriantly: vites pampinis, Col. Arb. 3, 2.