Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ēlŭācrus, a, um, adj. [eluo], for washing out or rinsing: labrum, a wash-tub, Cato R. R. 10, 4, and 11, 3 dub. (al. vinarium).

ē-lūcĕo, xi, 2, v. n., to shine out, shine forth (class.; esp. freq. in the trop. sense and in Cic.).

  1. I. Lit.: inter flammas circulus elucens, Cic. Rep. 6, 16, 16.
    Poet., of the golden glittering of bees, Verg. G. 4, 98: illa flamma, quae ex L. Marcii capite eluxit, Val. Max. 1, 6, 2.
  2. II. Trop., to shine out, show itself; to be apparent, manifest (cf.: appareo, exsisto, effero): scintilla ingenii jam tum elucebat in puero, Cic. Rep. 2, 21; cf. id. Cael. 19, 45; id. Off. 1, 29, 103; 1, 28, 98; id. de Or. 2, 13, 55; id. Or. 40 fin.; Quint. 1, 1, 2; 8, 6, 4 al.: ex quo elucebit omnis constantia, Cic. Off. 1, 29, 102; cf. id. Part. 12: Haec (benevolentia) magis elucet inter aequales, id. Lael. 27, 101; id. Fam. 4, 3, 2; id. Lael. 14; id. Rosc. Am. 31: argumentum prius est enarrandum, quo ratio eluceat, Lact. 7, 14, 6; Nep. Paus. 1, 6, 2; Lucr. 2, 1051 al.

ēlūcesco, ĕre, 3, v. inch. n. [eluceo], to shine forth, begin to shine (late Lat.), August. Retr. 1, 13: elucesco, παρεκφαινειν, Gloss.
Esp., to dawn: donec dies elucescat, Vulg. 2 Pet. 1, 19.
Impers.: cum jam elucesceret, Vulg. 1 Reg. 9, 26.

ē-lūcĭdo, āre, v. a. [lucidus], to light, enlighten (late Lat.): aliquem, Vulg. Sir. 24, 31.

ē-lūcĭfĭco, āre, v. a. [lucificus], to deprive of light, to blind, Laber. ap. Non. 106, 21; id. ap. Gell. 10, 17 fin., al. lucificare.

* ēluctābĭlis, e, adj. [eluctor], from which one may extricate one’s self: aquae, Sen. Q. N. 6, 8, 4.

* ēluctātĭo, ōnis, f. [eluctor], a struggling, struggle.
Trop.: adversus mala, Lact. 3, 11.

ē-luctor, ātus, 1, v. dep. n. and a. (perh. not ante-Aug.).

  1. I. Neutr., to struggle out, force one’s way out: aqua omnis, Verg. G. 2, 244; so of streams, Sen. Q. N. 4, 2; Luc. 2, 219.
    Trop.: ipse, compositus alias, et velut eluctantium verborum, promptius eloquebatur, i. e. hesitating in speech, unready, Tac. A. 4, 31.
  2. II. Act., to struggle out of any thing; also, to surmount a difficulty, to obtain by striving: tot ac tam validas manus, Liv. 24, 26 fin.: nives, Tac. H. 3, 59; cf.: locorum difficultates, id. Agr. 17 fin.: furorem, Stat. Ach. 1, 525 et saep.: viam ponti, Val. Fl. 8, 184.

ē-lūcubro, āvi, ātum, 1, v. a. (elucu-bror, deponent: epistolam, quam eram elucubratus, Cic. Att. 7, 19), to compose by lamplight, i. e. at night, with great labor, Cic. Brut. 90 fin.; Tac. Or. 9; Col. 10 praef. fin.

ē-lūcus, i, m. [lux].
Prop., one who has been awake all night; hence, a drowsy or dreaming person, Gell. 4, 19, 1; cf. id. 16, 12, 3; Tert. Cor. Mil. 7; cf. Paul. ex Fest. p. 75, 17 Müll.

ē-lūdo, si, sum, 3, v. n. and a.

  1. * I. Neutr., to finish play, i. e. cease to sport or roll: ipsum autem mare sic terram appetens litoribus eludit, ut, etc., Cic. N. D. 2, 39, 100 (Bait. cludit): solebat Aquilius litus ita definire, qua fluctus eluderet, id. Top. 7, 31 (al. alluderet); cf. Quint. 5, 14, 34: eludere proprie gladiatorum est cum vicerint, et eludere est finem ludo imponere, Don. ad Ter. Eun. 1, 1, 10.
  2. II. Act.
    1. A. To win from one at play (very rare).
      Constr. aliquem or aliquem aliquid: anulus, Quem parasitus hic te elusit, Plaut. Curc. 5, 2, 31; cf.: elusi militem in alea, id. ib. 11.
      Poet., with dat.: tibi victricesEludet palmas una puella tuas, will snatch away from you, Prop. 4 (5), 1, 140.
      Far more freq. and class. (esp. in the transf. sense),
    2. B. A gladiator’s t. t., to elude or parry an enemy’s blow: callidus emissas eludere simius hastas, Mart. 14, 202: caestus cito motu, Manil. 5, 163; cf. absol.: quasi rudibus ejus eludit oratio, Cic. Opt. Gen. 6, 17.
      Poet.: vulnera, to make in vain, Ov. M. 12, 104.
      1. 2. Transf., to delude, deceive, cheat, frustrate.
        1. a. In gen.: aliquem, Plaut. Am. 1, 1, 109; Ter. Ph. 5, 6, 45; Cic. Div. in Caecil. 14; id. Sest. 43 fin.; * Caes. B. C. 1, 58, 1; Liv. 22, 18; 36, 45; 44, 36; Verg. A. 11, 695; Hor. S. 1, 10, 41; id. Ep. 1, 17, 18; Tib. 2, 1, 19 et saep.; cf. absol., Cic. Pis. 33, 82: manus scrutantium, Petr. 97, 4: bellum quiete, quietem bello, Liv. 2, 48; cf. pugnam, id. 27, 18: bellum metu, Tac. A. 2, 52: fidem miraculis, Liv. 26, 19: ultionem praevaricando, Tac. A. 14, 41: indicia seditionis, i. e. to invalidate, id. H. 1, 26 et saep.
        2. b. In partic., with the accessory notion of mockery, to mock, jeer, banter, make sport of: et vos ab illo irridemini et ipsi illum vicissim eluditis, Cic. Ac. 2, 39, 123: aliquem, id. Div. in Caecil. 7 fin.; 14; Liv. 7, 13; Tac. A. 6, 46; 16, 28 et saep.; cf. absol.: eludet, ubi te victum senserit, Ter. Eun. 1, 1, 10; Cic. Cat. 1, 1, 1; Liv. 1, 48; 2, 45; Tac. A. 2, 79 et saep.: gloriam alicujus (opp. extollere suam), Liv. 28, 44 fin.: aliquid, id. 1, 36; 6, 41; 9, 2 et saep.

ē-lūgĕo, xi, 2, v. a., to mourn for any one, to be in mourning for (rare): virum (mulier), Dig. 3, 2, 10; ib. 11: patriam, Cic. Fam. 9, 20 fin.
With cognate acc.: luctum, Gell. 7, 5, 4.
Absol.: quid, cum eluxerunt, sumunt? have completed their time of mourning, Liv. 34, 7, 10.

ē-lumbis, e, adj. [lumbus], hip-shot, having the hip dislocated.

  1. I. Lit.: evulso lumbo, Paul. ex Fest. p. 76, 13 Müll. (dub.).
  2. II. Trop., of style: Ciceronem male audisse a Bruto, ut ipsius verbis utar, tamquam fractum atque elumbem, i. e. enervated, Tac. Or. 18.
  3. * III. Transf.: virus, i. e. that weakens, enervates, Prud. στεφ. 2, 216.

ēlūmĭnātĭo, an enlightening, φωτισμός, Gloss. Philox.

ē-lūmĭnātus, a, um, adj. [lumen], deprived of light, blinded, Sid. Ep. 8, 11 fin.

ē-lŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a., to wash out, rinse out; to wash off, wash clean (class.).

  1. I. Lit.: vascula, Plaut. Aul. 2, 3, 3: patinas, id. Capt. 4, 2, 66: argentum (the silver vessels, the plate), id. Ps. 1, 2, 29: bacas immundas, Col. 12, 52, 21; 6, 3, 4: os, Cels. 3, 4: maculas vestium, Plin. 20, 8, 28, § 72; cf. Plaut. Poen. 1, 1, 71; Cic. Verr. 2, 5, 46; id. Sest. 29, 63: purpureum colorem omnibus undis, Lucr. 6, 1077; so, colorem, Quint. 1, 1, 5; cf. atramentum, Plin. 35, 6, 25, § 43: aliquid ex aqua, Cels. 7, 21 fin.: corpus, Ov. M. 11, 141: se asinino lacte, Cels. 4, 24 et saep.
    1. B. Transf.
      1. 1. To purify: vasa eluto auro, of pure gold (al. elato), Capitol. Pertin. 8.
      2. 2. To clear, to lay bare: Ponticum Phasim et stagna Maeotidis (sc. avibus), Col. 8, 8, 10.
        1. b. In Plautus (like elavo, II.), to strip one’s self of, to get rid of, squander one’s property, Plaut. Rud. 2, 7, 21 sq.; id. Stich. 5, 2, 21; of money lavished on expensive baths: elutum in balineis, Plaut. Trin. 2, 4, 5.
  2. II. Trop., to dispose of, remove, clear, or wash away, etc.: ut centurionum profusus sanguis eluatur: num elui praedicatio crudelitatis potest? Cic. Phil. 12, 6; cf.: infectum scelus sub gurgite vasto, Verg. A. 6, 742: crimen, Ov. M. 11, 141: vitia, Quint. 2, 3, 2 et saep.: tales amicitiae sunt remissione usus eluendae, i. e. to get rid of, Cic. Lael. 21; cf.: amara curarum (cadus), Hor. C. 4, 12, 20.
    1. B. To cleanse, purify, make pure or clear: mentes maculatas crimine, Sil. 11, 200; cf. Sen. Ep. 59: mentem, Lact. 5, 19, 34.
      Hence, ēlūtus, a, um, P. a., washed out, i. e. watery, insipid; in the comp.: irriguo nihil est elutius horto (= magis fatuum), Hor. S. 2, 4, 16: (spodi) elutior vis est, Plin. 34, 13, 33, § 129.

Ĕlŭsa, ae, f., a city in Gallia Aquitania, now Eauze, Claud. in Rufin. 1, 137; Amm. 15, 11, 14.
Hence,

Elusātes, ium, m., a Gallic tribe in Aquitania, Caes. B. G. 3, 27; Plin. 4, 19, 33, § 108.

ē-lusco, āvi, ātum, 1, v. a. [luscus], to make one-eyed, to deprive of an eye (late Lat.), Dig. 9, 2, 5, § 3; 10, 4, 17; 13, 3, 3 al.

ēlūsus, a, um, Part., from eludo.

* ēlūtĭo, ōnis, f. [eluo], a washing: panis, Cael. Aur. Tard. 1, 1, 12.

ēlūtrĭo, no perf., ātum, 1, v. a. [eluo], to wash out.

  1. I. Lit.: lintea, Laber. ap. Gell. 16, 7, 5: vellus, Plin. 9, 38, 62, § 133.
  2. * II. Transf., to decant, rack off, Plin. 14, 17, 21, § 114.

ēlūtus, a, um, Part. and P. a., from eluo and elavo.

ēlŭvĭes, em, e, f. [eluo], a washing away of impurities, a flowing off, discharge.

  1. I. Lit., Plin. 2, 82, 84, § 197; Pall. 1, 40, 4; Juv. 3, 32: ventris, Lucil. ap. Non. 103, 33; Aur. Vict. Epit. 9 fin.
  2. II. In gen., an overflowing, an inundation of a river, etc.: eluvie mons est deductus in aequor, Ov. M. 15, 267; Tac. A. 13, 57.
    1. B. Meton., a chasm, abyss, ravine produced by the violent rushing of water, Curt. 5, 4 fin. (shortly before: vorago concursu cavata torrentium); 6, 4 fin.
      In plur. (with voragines), id. 8, 11.
  3. III. Trop., of a ruinous law: ad illam labem atque eluviem civitatis pervenire, Cic. Dom. 20, 53 fin.

ēlŭvĭo, ōnis, f. [eluo], older form of eluvies, a washing away, overflowing, inundation: aquarum eluviones, Cic. Div. 1, 49, 111: eluviones et exustiones terrarum, Cic. Rep. 6, 21, 23; id. Off. 2, 5, 16.

* ē-luxŭrĭor, āri, v. dep. n., to put forth luxuriantly: vites pampinis, Col. Arb. 3, 2.