Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. ef-fĕro or ecfĕro (cf. Neue, Formenl. 2, 766), extŭli, ēlatum, efferre or ecferre, v. a., to bring or carry out, to bring forth (very freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: ex navi, Plaut. Am. 2, 1, 82; cf. tela, etc., ex aedibus Cethegi, Cic. Cat. 3, 3 fin.: argentum jubeo jam intus efferri foras, Plaut. Bacch. 1, 1, 62; cf. id. ib. 4, 9, 127; id. Most. 2, 1, 58; id. Mil. 4, 8, 4: argentum ad aliquem, id. Epid. 5, 1, 27; id. Truc. 3, 1, 16: machaeram huc, id. Mil. 2, 5, 53; cf. id. Stich. 2, 2, 28: puerum extra aedes usquam, Ter. Hec. 4, 1, 48: cistellam domo, id. Eun. 4, 6, 15; cf.: cibaria sibi quemque domo, Caes. B. G. 1, 5, 3: frumentum ab Ilerda, id. B. C. 1, 78, 1: piscem de custodia, Col. 8, 17 fin.: litteras, Caes. B. G. 5, 45, 4: mucronem, Cic. Cat. 2, 1, 2; cf.: vexilla, signa, arma (e castris, extra fines, etc.), Liv. 10, 19; 27, 2; 29, 21; Tac. H. 3, 31 al.: ferrum a latere deripuit, elatumque deferebat in pectus, id. A. 1, 35 fin.: Colchis pedem, Enn. ap. Non. 297, 20; so, pedem, Verg. A. 2, 657; cf. pedem aedibus, Plaut. Bacch. 3, 3, 19: pedem portā, Cic. Att. 6, 8, 5; 7, 2, 6; Suet. Tib. 38: pedem quoquam, Plaut. Capt. 2, 3, 97: se hinc (ignis), Lucr. 6, 89 and 385: se vallo (equus), Tac. A. 15, 7: Furium longius extulit cursus, Liv. 3, 5; cf.: Messium impetus per hostes extulit, id. 4, 29.
    2. B. In partic.
      1. 1. Like the Gr. ἐκφέρω, to carry out (of the house) for burial, to bear to the grave, to bury (cf.: cremo, humo, sepelio, prosequor): optumum’st Loces illum efferendum; nam jam credo mortuus est, Plaut. Aul. 3, 6, 32; id. Most. 4, 3, 8 sqq.; Ter. And. 1, 1, 90 Don. and Ruhnk.; 1, 1, 101; Cic. N. D. 3, 32, 80; Nep. Att. 17; Liv. 2, 33; 3, 18 fin.; Quint. 8, 5, 21; Suet. Aug. 99; Hor. S. 2, 5, 85; Vulg. Luc. 7, 12.
        1. b. Transf.: meo unius funere elata populi Romani esset res publica, carried to burial, i. e. overthrown, destroyed, Liv. 28, 28; 24, 22; 31, 29.
      2. 2. Of a fruit-bearing soil, to bring forth, bear, produce: id, quod agri efferant, Cic. Rep. 2, 4 fin.; id. Brut. 4, 16; cf. also id. Verr. 2, 3, 47 fin.; 86 al.
        1. b. Transf.: ea, quae efferant aliquid ex sese, perfectiores habere naturas quam, etc., Cic. N. D. 2, 33 fin.; cf. Quint. 10, 1, 109; poet.: (Italia) genus acre virum, Verg. G. 2, 169.
      3. 3. Of motion in an upward direction (cf.: erigo and educo, II. B. 1.), to lift up, elevate, raise, exalt, Lucil. ap. Non. 297, 25: aliquem in murum, Caes. B. G. 7, 47 fin.: pars operis in altitudinem turris elata, id. B. C. 2, 8 fin.; cf. Quint. 11, 3, 103; and Suet. Calig. 32: corvus e conspectu elatus, Liv. 7, 26: pulvis elatus, id. 4, 33: elata super capita scuta, Tac. H. 3, 27: jubar (luna), Petron. Poët. 89, 2, 54; poet.: caput Auctumnus agris extulit, Hor. Epod. 2, 18.
  2. II. Trop.
    1. A. To set forth, spread abroad, utter, publish, proclaim: clamorem, to raise, Plaut. Am. 1, 1, 73: quod neque in vulgum disciplinam efferri velint, neque, etc., Caes. B. G. 6, 14, 4; cf. Plin. 2, 12, 9: vocem ejus in vulgus, Tac. A. 12, 21: tuum peccatum foras, Ter. Phorm. 5, 7, 65 Ruhnk.: hoc foras, Cic. Phil. 10, 3; so, clandestina consilia, Caes. B. G. 7, 1, 6: rem, id. ib. 7, 2, 2: has meas ineptias, Cic. de Or. 1, 24, 111: divinitus dicta, id. ib. 3, 1 fin. et saep.
      With a rel. clause: posteaquam in volgus militum elatum est, qua arrogantia in colloquio Ariovistus usus, etc., Caes. B. G. 1, 46, 4.
      1. 2. In partic., of speech, to utter, pronounce, express, declare: verbum de verbo expressum extulit, Ter. Ad. prol. 11: ut verba inter se ra tione conjuncta sententiam efferant, Varr. L. L. 8, § 1 Müll.: si graves sententiae inconditis verbis efferuntur, Cic. Or. 44, 150; cf. Quint. 9, 4, 13: quae incisim aut membratim efferuntur, ea, etc., Cic. Or. 67; cf. Quint. 9, 4, 33; 8, 3, 40; 10, 2, 17: pleraque utroque modo efferuntur, luxuriatur, luxuriat, etc., id. 9, 3, 7; cf. id. 1, 5, 16; 64; 2, 14, 2.
    2. B. In the pass., qs. to be carried out of one’s self by passions, feelings, etc.; to be carried away, transported, hurried away: usque adeo studio atque odio illius efferor ira, Lucil. ap. Cic. Tusc. 4, 21 fin.; so, studio, Cic. de Sen. 23, 83; id. Att. 1, 8, 2; id. N. D. 1, 20 fin.; Caes. B. C. 1, 45, 2; cf. cupiditate, Cic. Div. 1, 24, 49: vi naturae atque ingenii, id. Mur. 31, 65: laetitia, id. Deiot. 9, 26 (cf. act.: comitia ista praeclara, quae me laetitia extulerunt, id. Fam. 2, 10): incredibili gaudio, id. Fam. 10, 12, 2; cf. id. Rep. 3, 30; Suet. Caes. 22: voluptate canendi ac saltandi, id. Calig. 54: popularitate, id. Ner. 53.
    3. C. (Acc. to I. B. 3.) To raise, elevate, exalt: pretia alicujus rei, Varr. R. R. 3, 6 fin.: quorum animi altius se extulerunt, Cic. Rep. 3, 3: aliquem ad summum imperium per omnes honorum gradus, id. Cat. 1, 11, 28; cf.: aliquem supra leges, Tac. A. 2, 34; and: aliquem geminatis consulatibus, id. ib. 1, 3; cf. also id. ib. 4, 40: aliquem pecunia aut honore, Sall. J. 49, 4: patriam demersam extuli, Cic. Sull. 31, 87; cf. Nep. Dion. 6; Cic. Prov. Cons. 14, 34: aliquem maximis laudibus, id. Off. 2, 10, 36; cf. Caes. B. C. 3, 87: aliquem summis laudibus ad caelum, Cic. Fam. 9, 14; cf. Nep. Dion. 7 fin.: aliquid maximis laudibus, Cic. Lael. 7, 24: aliquem laudibus, Tac. A. 3, 72: aliquem verbis, Cic. de Or. 3, 14, 52: aliquid versibus, id. Rep. 1, 14; and simply aliquid, id. Verr. 2, 4, 56; Tac. A. 2, 63: aliquem in summum odium, id. H. 4, 42; cf.: rem in summam invidiam, Quint. 8, 4, 19.
      1. 2. In partic., with se, to raise, elevate one’s self; to rise, advance (cf.: appareo, eluceo, exsisto): cum (virtus) se extulit et ostendit suum lumen, Cic. Lael. 27; cf. so with a figure borrowed from the heavenly bodies: qua in urbe (Athenis) primum se orator extulit, id. Brut. 7, 26: volo se efferat in adolescente fecunditas, id. de Or. 2, 21.
        1. b. In a bad sense, with se, or in the pass., to lift up one’s self, to carry one’s self high; to be puffed up, haughty, proud on account of any thing (the figure being borrowed from a prancing horse; cf. Liv. 30, 20; and Quint. 10, 3, 10): nec cohibendo efferentem se fortunam, quanto altius elatus erat, eo foedius corruit (Atilius), Liv. 30, 30: quod aut cupias ardenter aut adeptus ecferas te insolenter, Cic. Tusc. 4, 17, 39: qui enim victoria se ecferunt, quasi victos nos intuentur, id. Fam. 9, 2, 2; cf.: se altius et incivilius, Flor. 1, 26, 8: sese audacia, scelere atque superbia, Sall. J. 14, 11: hic me magnifice effero, Ter. Heaut. 4, 3, 31: (fortunati) efferuntur fere fastidio et contumacia, Cic. Lael. 15, 54: se efferre in potestate, to be insolent in office, id. de Or. 2, 84, 342.
          Esp. freq. in the part. perf.: stulta ac barbara arrogantia elati, Caes. B. C. 3, 59, 3: recenti victoria, id. B. G. 5, 47, 4: spe celeris victoriae, id. ib. 7, 47, 3: gloria, id. B. C. 3, 79, 6: elatus et inflatus his rebus, Cic. Agr. 2, 35, 97: secunda fortuna magnisque opibus, Nep. Alcib. 7, 3; id. Milt. 7, 2: elatus ad vanam fiduciam, Curt. 3, 19, 10; but also: ad justam fiduciam, Liv. 27, 8, 7 et saep.
          In the act. (rare, and with a fig. perh. borrowed from the wind): is demum vir erit, cujus animum nec prospera (fortuna) flatu suo efferet (elates, inflates), nec adversa infringet, Liv. 45, 8 fin.
    4. D. Ante-class. and very rare, to carry out to the end, to support, endure: laborem, Att. ap. Cic. Sest. 48; cf.: malum patiendo, to get rid of, do away with, Cic. Poët. Tusc. 4, 29, 63 (but not in Lucr. 1, 141, where the better reading is sufferre).
      Hence, ēlā-tus, a, um, P. a. (acc. to I. B. 3. and II. C. 2.), exalted, lofty, high (rare; cf.: superbus, insolens, arrogans, etc.).
    1. A. Lit.: modo in elatiora modo in depressiora clivi, Col. 2, 4, 10: elatissimae lucernae, Tert. Apol. 53.
    2. B. Trop.: animus magnus elatusque, Cic. Off. 1, 18, 61; id. Tusc. 1, 40, 96: verba, high-sounding, id. Or. 36, 124; hoc casu elatior Julianus, Amm. 21, 4, 7; Vulg. Rom. 1, 30: insula opibus, Nep. Milt. 7, 2.
      Adv.: ēlāte, loftily, proudly: elate et ample loqui, opp. humiliter demisseque sentire, Cic. Tusc. 5, 9: dicere (opp. summisse), id. Opt. Gen. 4, 10.
      Comp.: se gerere, Nep. Paus. 2, 3: elatius et arrogantius praefatur, Gell. 9, 15, 4.

ē-lābor, elapsus (elabsus), 3, v. dep. n. and a.

  1. I. Neutr., to slip or glide away, to fall out, get off, escape (class.).
    1. A. Lit.: anguilla est, elabitur, Plaut. Ps. 2, 4, 57; so of a snake, Liv. 1, 56; 26, 19; Verg. G. 1, 244; Ov. M. 9, 63: cum se convolvens sol elaberetur et abiret, Cic. Div. 1, 23, 46: (animal) ex utero elapsum, id. N. D. 2, 51, 128; cf. id. Cat. 1, 6 fin.: elapsae manibus tabellae, Ov. M. 9, 571; cf.: gladius ei e manu, Just. 33, 2, 3: jumentum e manibus curantium elapsum, Liv. 44, 40: animi corporibus elapsi, Cic. Rep. 6, 26 fin.; cf. id. Tusc. 1, 45 fin.: quicquid incidit, fastigio musculi elabitur, Caes. B. C. 2, 11, 1: Manlii cuspis super galeam hostis elapsa est, slipped along, Liv. 8, 7: foras elapsa corpora, Lucr. 5, 489.
        1. b. In an upward direction of fire: frondes elapsus in altas, having crept, glided, upwards, Verg. G. 2, 305.
      1. 2. In partic.
          1. (α) Of persons, to slip off, get clear, escape: ex proelio elapsi, Caes. B. G. 5, 37 fin.: e soceri manibus ac ferro, Cic. Att. 10, 4, 3: de caede Pyrrhi, Verg. A. 2, 526: telis Achivum, id. ib. 2, 318; cf. custodiae, Tac. A. 5, 10: inter tumultum, Liv. 28, 33: mediis Achivis, Verg. A. 1, 242 et saep.
          2. (β) Of limbs or joints, to be dislocated: articuli, Cels. 8, 11, 13: id quod in latus elapsum est, digitis restitui, id. 8, 19: illi elapsos in pravum artus, etc., Tac. H. 4, 81.
    2. B. Trop.
    1. A. In gen., to slip away, escape: causa e manibus, Cic. de Or. 2, 50; cf.: rei publicae statum illum elapsum scito esse de manibus, id. Att. 1, 16, 6; and with this cf. id. Mur. 39, 85: animus devinctus paulatim elapsus est Bacchidi, i. e. became estranged, Ter. Hec. 1, 2, 94: libros adolescenti elapsos esse, had slipped from him, i. e. had been published prematurely, Quint. 3, 1, 20: in servitutem elapsi, who had insensibly fallen into, Liv. 3, 37.
    2. B. In partic.
      1. 1. To get off, get clear, escape from condemnation, punishment: ex tot tantisque criminibus elapsus, Cic. Verr. 2, 2, 58; 2, 1, 39 fin.; id. de Sen. 12 fin.; id. Q. Fr. 3, 4, 2; Quint. 2, 11, 2; 3, 6, 83; Suet. Tib. 33 al. Less freq. of things: ne quod maleficium impunitate elaberetur, Suet. Aug. 32.
      2. 2. Pregn., to pass away, disappear, escape: imperfecta tibi elapsa est vita, Lucr. 3, 958; so, ea spes, Plaut. Capt. 3, 5, 101: assensio omnis illa, Cic. Tusc. 1, 11, 24: aliquid memoriă, id. Phil. 13, 5, 11; cf. Quint. 10, 3, 33; Luc. 9, 80.
  2. II. Act. like effugere, to escape from any evil or danger (post-Aug. and very rare): pugnam aut vincula, Tac. A. 1, 61: custodias, id. H. 3, 59; Flor. 1, 10, 7 Duker. N. cr.: vim ignium (statua), Tac. A. 4, 64.

* ēlăbōrātĭo, ōnis, f. [elaboro], persevering labor, careful diligence, Auct. Her. 4, 22, 32.

* ēlăbōrātus, ūs, m. [elaboro], persevering labor, only in abl., App. Flor. p. 346.

ē-lăbōro, āvi, ātum, 1, v. n. and a.

  1. I. Neutr., to labor, endeavor, exert one’s self, take pains either successfully or perseveringly = eniti (class.; most freq. in Cic.).
    Constr. with ut, in aliqua re, in aliquid, with acc. and inf. as object, or absol.
          1. (α) With ut: enitere, elabora, vel potius eblandire, effice, ut, etc., Cic. Att. 16, 16 C, § 12; id. Q. Fr. 1, 1, 14 fin.; id. de Or. 2, 72 fin.; Q. Cic. Petit. Cons. 5, 18 (twice); and pass. impers.: aperte elaboratur, ut verba verbis respondeant, Cic. Or. 12, 38.
          2. (β) In aliqua re (so in Cic. most freq.): elaborant (senes) in iis, quae, etc., Cic. de Sen. 7, 24 Gernh.; 8, 26; 11, 38; id. Tusc. 1, 1, 1; id. de Or. 1, 3; 1, 5, 18; id. Or. 16 fin.; id. Off. 1, 1, 3; id. Agr. 2, 25 fin.; id. Div. in Caecil. 12, 39; id. Fam. 2, 6 fin. al.; Quint. 5, 10, 119; and pass. impers., Tac. Or. 29.
            Also in eo (iis), ut, etc., Cic. Fin. 1, 4; Quint. 4, 1, 45.
          3. (γ) In aliquid (very seldom): ei non in unam partem aliquam, sed in omnia elaborandum est, Quint. 2, 8, 8; cf.: totis mentibus huc tendamus, in hoc elaboremus, id. 12, 1, 31, v. Spald. N. cr.
          4. * (δ) With acc. and inf. as object: (declamatores) breviores commentarios facere elaborarunt, Quint. 3, 8, 58.
            (ε) Absol. (very rare), Q. Cic. Petit. Cons. 6, 24; so Dom. Afer. in Quint. 6, 3, 68: arte, Vulg. Sap. 14, 19.
  2. II. Act., to labor on, take pains with, to work out, elaborate (so for the most part only in the pass., and esp. freq. since the Aug. period): quicquid elaborari aut effici potuerit ad istorum benevolentiam conciliandam, Cic. Fam. 9, 16: in ingenio quoque, sicut in agro, quamquam diu serantur atque elaborentur, Tac. Or. 6 fin.: a Graecis elaborata dicendi vis atque copia, Cic. Brut. 7, 26: causae diligenter elaboratae et tamquam elucubratae, carefully elaborated, id. ib. 90 fin.; cf. in the part. perf., id. de Imp. Pomp. 1, 1; id. Cael. 19, 45; Quint. 4, 1, 54; 8, 3, 12; Hor. Epod. 14, 12 al.: elaboratum a parentibus imperium, acquired by the labors of, Just. 1, 2, 11.
    In the act.: candelabrorum superficiem, Plin. 34, 3, 6, § 11: non Siculae dapes Dulcem elaborabunt saporem, Hor. C. 3, 1, 19.
    1. B. In rhet.: ēlăbōrātus, a, um, P. a., sometimes with the accessory notion of overdoing, elaborate: elaborata concinnitas, Cic. Or. 25, 84: nihil arcessiti et elaborati, Quint. 12, 10, 40.

ēlăcătēnes, um, m., = ἠλακατῆνες, a large sea-fish, a tunny, so called from its resemblance in shape to a spindle, ἠλακάτη, Plin. 32, 11, 53, § 149 (dub.; Jan. and Sillig ictinus, iulis).
Also called ēlăcătae, Col. 8, 17, 12. Here belongs elacatena genus salsamenti, quod appellatur vulgo melandrea, Paul. ex Fest. p. 76, 15 Müll.

Ĕlaea, ae, f., = Ἐλαία, a city of Aeolis, Mel. 1, 8, 1; Plin. 5, 30, 32, § 121; Liv. 36, 43 al.

ĕlaeempŏrĭa, ae, f., = ἐλαιεμπορία, traffic in oil, the oil-trade, Dig. 50, 4, 18, § 19.

ĕlaeŏgărum, i, n., a fish-sauce with oil, Apic. 7, 3.

ĕlaeŏmĕli, n. indecl., = ἐλαιόμελι, a sort of manna which exudes from the branches of the olive-tree, Plin. 15, 7, 7, § 32; 23, 4, 50, § 96.

ĕlaeōn, ōnis, m., = ἐλαιών, a plantation of olives, Tert. adv. Marc. 4, 39 fin.

ĕlaeŏthĕsĭum, ii, n., = ἐλαιοθέσιον, the anointing-room in a bath, Vitr. 5, 11, 2.

Ĕlaeūs, ūntis, f., = Ἐλαιοῦς, a city on the Hellespont in the Thracian Chersonesus, Liv. 31, 16, 5 Drak. N. cr.; Plin. 4, 11, 18, § 49.
Elēüs, Mel. 2, 2, 7.

Elagabalus, v. Heliogabalus.

ē-lambo, ĕre, 3, v. a., to lick away, remove by licking: mox ut elambente matris lingua detersa sint (animalia), Mar. Vict. Art. Metr. 4, 2, 5.

* ē-lāmentābĭlis, e, adj., very lamentable: gemitus, Cic. Tusc. 2, 24, 57 Mos. N. cr.

ē-languesco, gui, 3, v. inch. n., to grow faint, feeble, to slacken, relax (not ante-Aug.): ut elanguescendum aliena ignavia esset, Liv. 1, 46, 7; so in the praes., id. 35, 45; Vell. 2, 111 fin.; Plin. 9, 30, 48, § 91; Sil. 4, 140 al.
In the perf.: elanguimus, patres conscripti, nec jam ille senatus sumus qui, etc., Tac. H. 4, 42 fin.; Suet. Galb. 1: differendo deinde elanguit res, Liv. 5, 26, 3; cf.: neque tamen elanguit cura hominum morā, id. 23, 23, 8; so Gell. 16, 3, 2; Val. Fl. 4, 572.

ēlanguĭdus, a, um, adj. [ex + languidus], utterly weary, Fortun. Vit. Martin. 1, 296.

ĕlăphŏboscon, i, n., = ἐλαφοβόσκον (deer-food), wild parsnips, Plin. 22, 22, 37, § 79.

ē-lăpĭdātus, a, um, Part. [lapido], cleared from stones: solum, Plin. 17, 4, 3, § 30; 17, 10, 14, § 69; 18, 16, 43, § 145.

ēlapsus, a, um, Part., from elabor.

ē-lăquĕo, no perf., ātum, 1, v. a., to extricate from snares or fetters; to disentangle, unfetter (post-class.).

  1. I. Lit.: aliquem, Amm. 30, 1, 11.
  2. II. Trop.: aliquem a vinculo angoris, Sid. Ep. 8, 9: constantiam animi, Prud. adv. Symm. 2, 147.

ē-largĭor, īri, v. dep. a., to give out, distribute, bestow: patriae carisque propinquis quantum elargiri deceat, Pers. 3, 71; Jul. Firm. Math. 3, 10.

* ē-lassesco, ĕre, v. inch. n., to become exhausted, faint, weary.
Trop.: nimia germinatio, Plin. 16, 25, 41, § 98.

1. ēlāte, adv., loftily, proudly; v. 1. effero, P. a. fin.

2. ĕlăte, ēs, f., = ἐλάτη,

  1. I. a sort of firtree, Lat. abies, Plin. 12, 28, 62, § 134; 23, 5, 53, § 99.
  2. II. The envelope or leaf of the palm-bud, Vulg. Cant. 5, 11.

Ĕlătēa or -īa, ae, f., = Ἐλάτεια.

  1. I. A city of Phocis, Plin. 4, 7, 12, § 27; Liv. 28, 7; Plaut. Bacch. 4, 2, 9 al.
  2. II. A city of Thessaly, Liv. 42, 54.

Ĕlătēïus, a, um, adj., of or belonging to Elatus, a prince of the Lapithae: Caeneus, i. e. his son, Ov. M. 12, 497: proles, the same, id. ib. 12, 189; v. Caeneus.

ĕlătērĭum, ii, n., = ἐλατήριον, a medicine prepared from the juice of the wild cucumber, Cels. 5, 12; 6, 5; Scribon. Comp. 70, 224; Plin. 20, 1, 3, § 5 al.

ĕlătīne, ēs, f., = ἐλατίνη, a plant of the genus Antirrhinum, Plin. 27, 9, 50, § 74.

ēlātĭo, ōnis, f. [1. effero], a carrying out.

  1. I. Lit. (post-class.): FERRI, Inscr. Fratr. Arval. ap. Marin. 43 and 402.
    1. B. In partic.
      1. 1. A carrying to the grave, a burial: mortui, Dig. 11, 7, 14, § 3.
      2. 2. A lifting or raising up: onerum, Vitr. 8, 10: maris, i. e. high waves, Vulg. Psa. 92, 6.
  2. II. Trop. (class.).
    1. A. A being carried away or hurried along; transport, passion: laetitia quasi gestientis animi elatio voluptaria, Cic. Fin. 3, 10 fin. (cf.: efferri laetitiā, under effero, II. B.).
    2. B. Exaltation, elevation: elatio et magnitudo animi, Cic. Off. 1, 19, 64; cf.: elatio atque altitudo orationis, id. Brut. 17, 66: parium autem comparatio nec elationem habet nec submissionem, id. Top. 18, 71.
    3. C. Self-exaltation, pride, elation (cf.: superbia, insolentia, arrogantia, vanitas, fastus, fastidium), Ambros. Psa. 4, 8; Serm. 17, 36 fin.; Arn. 2, 63; Vulg. 2 Macc. 5, 21.

ĕlătītes, ae, m., = ἐλατίτης, a kind of blood-stone, Plin. 36, 20, 38, § 147 (dub. Jan. miltiten).

ē-lātro, āre, v. a., to bark out, cry aloud: aliquid acriter, Hor. Ep. 1, 18, 18.

ēlātus, a, um, Part. and P. a., from effero, exalted, elevated, lofty, high.

ēlaudāre plus quam nominare, Paul. ex Fest. p. 76, 4 Müll.

ēlautus, a, um, Part., from elavo.

Ĕlăver, ĕris, n., a river in Gaul emptying into the Liger, now Allier, Caes. B. G. 7, 34; 35; 53 fin.

ē-lăvo, lāvi, lautum, lōtum, 1, v. a., to wash out or away, to wash clean (very rare; not in the Cic. per.).

  1. I. Lit.: elota cerussa, Cels. 6, 6, no. 3: elota oliva, Col. 12, 52, 21.
  2. II. Transf.: elautae ambae sumus opera Neptunia, washed in the sea, wrecked, Plaut. Rud. 3, 3, 37; so, in mari elavare, to wash or bathe in the sea, i. e. to be shipwrecked, ruined, id. ib. 2, 7, 21; 5, 2, 20.
    Hence, trop.: nos mare acerrumum: nam in mari repperi, hic elavi bonis, have lost, been stripped of property, id. As. 1, 2, 9 (but Plaut. Trin. 2, 4, 7, the true reading is elutum, Ritschl, Brix).

Ĕlĕa, ae, f., = Ἐλέα, a city of Lucania, the birth-place of Parmenides and Zeno, the founders of the Eleatic philosophy, in Lat. also called Velia, Cic. N. D. 3, 33, 82.
Hence, Zeno Elĕātes, of Elea, Cic. Tusc. 2, 22, 52; and: Elĕātĭci philosophi, Eleatic, id. Ac. 2, 42, 129.

ēlĕcĕbra (also exlec-), ae, f. [elicio], a female allurer, wheedler, sponger (a Plautin. word), Plaut. Men. 2, 3, 26; id. Bacch. 4, 9, 20; cf. Paul. ex Fest. p. 76, 5 Müll.

ēlectārĭum (also ēlectuārium), ii, n. [ecligma], a medicament that melts in the mouth, an electuary, Cael. Aur. Tard. 2, 13; 169, 176 al.; cf. Isid. Orig. 4, 9, 10.

ēlecte, adv., choicely, v. eligo, P. a.

ēlectĭlĭs, e, adj. [eligo], choice, dainty (with probus): piscatus, Plaut. Most. 3, 2, 41: partes, App. M. 10, p. 245, 35.

ēlectĭo, ōnis, f. [eligo], a choice, selection, * Cic. Or. 20, 68; Quint. 1, 12, 4; Prooem. § 2; 3, 4, 8; Vell. 2, 72 fin.; Tac. A. 6, 22; id. Or. 23 al.: vitiatarum electiones, i. e. the option given to a violated maiden, whether her ravisher shall be put to death or shall marry her, Tac. Or. 35.
Esp. of the election of believers to the divine favor (eccl. Lat.), Vulg. Rom. 9, 11; id. 1 Thess. 1, 4.

1. ēlecto, āre, v. freq. a. [elicio], to get out artfully, worm out a secret (a Plautin. word), Plaut. As. 2, 2, 29; id. Merc. 1, 2, 111; cf.: electabo, eliciam, Paul. ex Fest. p. 76, 6.

* 2. ēlecto, āre, v. freq. a. [eligo], to choose, select: legionem, Plaut. Truc. 2, 6, 27.

* 1. ēlector, ōris, m. [eligo], a chooser, selecter, Auct. Her. 4, 4, 7.

2. ēlector, ŏris, m., = ἠλέκτωρ, the shining sun, Plin. 37, 2, 11, § 31; Isid. Orig. 16, 24, 1.

Ēlectra, ae (nom. with long a, Prop. 2, 14, 5 (3, 6, 5 M.); Ov. F. 4, 177; Cic. Arat. 36; acc.: Electrān, Ov. Tr. 2, 395; id. F. 4, 32; 174), f., = Ἠλέκτρα.

  1. I. Daughter of Atlas and Pleione, one of the seven Pleiades, and mother of Dardanus by Jupiter, Ov. F. 4, 31 sq.; 174; Verg. A. 8, 135; Serv. ib. 7, 207; 10, 272; Hyg. Fab. 155 and 192.
    Hence, Ēlectrĭus, a, um, adj.: tellus, i. e. Samothrace, Val. Fl. 2, 431.
  2. II. Daughter of Agamemnon and Clytemnestra, and sister of Orestes, Prop. 2, 14, 5 (3, 6, 5 M.); Hor. S. 2, 3, 140; Vell. 1, 1, 3; Juv. 8, 218; Hyg. Fab. 117; 122; Serv. Verg. A. 4, 471.
    Also the name of a tragedy, Ov. Tr. 2, 395; Suet. Caes. 84.
  3. III. A Danaïd, Hyg. Fab. 170.
  4. IV. An Oceanid, wife of Thaumas, and mother of the Harpies, Serv. Verg. A. 3, 212; 241.

* ēlectrĕus, a, um, adj. [electrum], made of amber: nummi, Lampr. Alex. Sev. 25.

* ēlectrĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [electrumfero], producing amber, abounding in amber: alni, Claud. Fescenn. 12, 14.

ēlectrīnus, a, um, adj. [electrum], of amber, made of amber (post-class.): patera, Treb. Poll. XXX. Tyr. 13: vasa, Dig. 34, 2, 32, § 5: anuli, Marc. Empir. 8.

Ēlectrĭus, a, um, v. Electra, I.

ēlectrix, īcis, f. [elector], she that selects or chooses, Vulg. Sap. 8, 4.

ēlectrum, i, n., = ἤλεκτρον.

  1. I. Amber (pure Lat. succinum), Plin. 37, 2, 11, § 31; Ov. M. 15, 316.
    Plur., Verg. E. 8, 54.
    1. B. Meton., an amber ball, carried by Roman ladies in their hands to keep them cool.
      Plur., Ov. M. 2, 365; cf. Böttig. Sabina, II. p. 210.
  2. II. A mixed metal (natural or artificial) resembling amber in color, Plin. 33, 4, 23, § 81 al.; Isid. Orig. 16, 24, 2; Verg. A. 8, 402; 624; Sil. 1, 229.
    1. B. Meton., an article made of amber, Mart. 8, 51; Juv. 14, 307.

1. ēlectrus, a, um, adj. [electrum], of amber: nummi, Lampr. Alex. Sev. 25, 9.

2. Ēlectrus, i, m., son of Perseus and father of Alcmena, Plaut. Am. prol. 99; called also Electryon, Hyg. Fab. 244.

ēlectŭārĭum, v. electarium.

1. ēlectus, a, um, Part. and P. a., choice, excellent; v. eligo.

* 2. ēlectus, ūs, m. [eligo], a choice: necis, Ov. H. 2, 144 Loers. N. cr.

ĕlĕēmŏsyna, ae, f., = ἐλεημοσύνη, alms (eccl. Lat.), Tert. Patient. 7; Aug. Civ. D. 21, 27; Vulg. Matt. 6, 2 al.

ēlĕgans (in some MSS. eligans; cf. Beier Cic. Orr. Fragmm. p. 105), antis, adj. [prob. collat. form of eligens, from eligo, Cic. N. D. 2, 28, 72].

  1. I. In the ante-class. period in a bad sense, luxurious, effeminate, fastidious, nice: elegans homo non dicebatur cum laude; sed id fere verbum ad aetatem M. Catonis vitii, non laudis fuitex quibus verbis (Catonis) apparet, elegantem dictum antiquitus non ab ingenii elegantia, sed qui nimis lecto amoenoque cultu victuque esset, etc., Gell. 11, 2, 1; cf. Non. 465, 11 sq.: heia, ut elegans est! how choice! how nice! Ter. Heaut. 5, 5, 19 Ruhnk.; cf. id. Eun. 3, 1, 18; 3, 5, 18 (but not in Plaut. Trin. 2, 1, 14, v. Ritschl ad h. l.).
  2. II. Class. in a good sense, choice, nice, fine, neat, tasteful, elegant.
    1. A. Of persons: tu festivus, tu elegans, tu solus urbanus, quem decet muliebris ornatus, etc., Cic. Clod. et Cur. 5, p. 105, ed. Beier; cf. (with mundus) id. Fin. 2, 8, 23; (with splendidus) Nep. Att. 13, 5; and opp. parcus, Cic. Brut. 40, 148; id. Or. 25, 83: auctor, Vell. 1, 13: mulier (Phryne—with formosa), Val. Max. 4, 3, 3 ext.: intelligo te hominem in omni judicio elegantissimum, Cic. Fam. 7, 23 et saep.: scriptor, id. Brut. 9; 16, 63; 68, 239; Quint. 10, 1, 78 al.; cf. in the comp.: quis verbis aut ornatior aut elegantior (sc. Caesare)? Cic. ap. Suet. Caes. 55; in the sup.: poëta, Nep. Att. 12, 4: elegans et concinnus (pictor), Plin. 35, 10, 36, § 111.
      As subst.: ēlĕgantes, ium, m., fine gentlemen, city people (opp. agrestes), Col. 7, 2, 1.
    2. B. Of things: nec magis compositum quicquam, nec magis elegans, Ter. Eun. 5, 4, 13; cf. (with decorum) Cic. Div. 1, 30: a necessariis artificiis ad elegantiora defluximus, id. Tusc. 1, 25, 62; cf. Liv. 44, 9: artes elegantes et ingenuae, Cic. Fin. 3, 2: temperamentum, Tac. A. 11, 4: color, Plin. 15, 8, 8, § 34 et saep.: perspicitis, hoc genus (jocandi) quam sit facetum, quam elegans, quam oratorium, Cic. de Or. 2, 59, 241; cf. id. Off. 1, 29, 104; id. Brut. 85; Quint. 6, 3, 39; 10, 1, 65 al.
      Comp.: ego autem a te elegantiora desidero, Cic. Fin. 4, 10; and sup.: epistola, id. Att. 16, 13 a.; cf.: scripta Terentii, Quint. 10, 1, 99: utrum sit elegantius, Anton. ap. Cic. Phil. 13, 18: solum, Plin. 14, 4, 5, § 50.
      Hence, adv.: ēlĕganter, with correct choice, tastefully, neatly, finely, gracefully, elegantly: lautiores eleganter accepti, Cic. Att. 13, 52, 2: quiete et pure atque eleganter acta aetas, id. de Sen. 5; cf.: acta vita, Liv. 35, 31: herba foliis rotundis eleganter vestita, Plin. 25, 5, 19, § 43 et saep.
      Comp.: psallere et saltare, Sall. C. 24, 2: quid enim facere potuit elegantius ad hominum existimationem? Cic. Div. in Caecil. 17: elegantius aut justius fieri, id. Fam. 3, 8, 2: facturos si, etc., Liv. 37, 1: neminem elegantius loca cepisse, more fitly, judiciously, Liv. 35, 14: causam accurate eleganterque dicere, Cic. Brut. 22, 86; so of speech, id. Fam. 5, 13, 3; id. Tusc. 2, 3; Quint. 6, 3, 102; 8, 2, 21 al.; cf. in the sup., Cic. Brut. 72, 252; Quint. 11, 1, 74.

ēlĕganter, adv., v. preced. fin.

ēlĕgantia, ae, f. [elegans].

  1. * I. A being nice or particular; exquisiteness, fastidiousness (ante-class. and very rare): ejus elegantia meam extemplo speciem spernat, Plaut. Mil. 4, 6, 20.
    Far more freq.,
  2. II. Taste, propriety, refinement, grace, elegance (cf.: gustus, sapor, judicium).
          1. (α) With gen.: tu eloquentiam ab elegantia doctrinae segregandam putes, Cic. de Or. 1, 2, 5: vitae, Tac. A. 14, 19: morum, id. ib. 5, 8: capilli (with venustas oris), Plin. 35, 10, 36, § 67: ac subtilitas operum, id. 16, 15, 26, § 66 et saep.: verborum Latinorum, Cic. Brut. 75, 261; cf. scriptorum, id. Fam. 4, 4; so, Latini sermonis, id. de Or. 2, 7, 28: mira sermonis, Quint. 10, 1, 114: figurarum, id. 12, 9, 6; and transf.: Socraticorum, id. 10, 1, 83; cf. Secundi, id. 12, 10, 11.
            In plur.: vocum verborumque, Gell. 2, 9 fin.
          2. (β) Absol.: qua munditia homines! qua elegantia! Cic. Fam. 9, 20, 2; cf. id. Sull. 28, 79; id. Leg. 3, 1: quae (agricultura) abhorret ab omni politiore elegantia, id. Fin. 3, 2; cf. Plin. 13, 9, 18, § 62; 14, 6, 8, § 71; Suet. Aug. 73: elegantia modo et munditia remanebit, Cic. Or. 23 fin.; cf. Quint. 6, 3, 20; 10, 2, 19 al.
            In plur.: laudatus propter elegantias dominus, Petr. 34, 5; Gell. 1, 4; cf. id. 19, 4.

* ĕlĕgātus, i, m., an unknown kind of fish, Aus. Epigr. 4, 59.

ĕlĕgi, ōrum, m., = ἔλεγοι, elegiac verses, an elegy, Tib. 2, 4, 13; Prop. 4 (5), 1, 135; Hor. C. 1, 33, 3; id. Ep. 2, 2, 91; id. A. P. 77; Ov. F. 2, 3; Juv. 1, 4; Tac. Or. 10 al.

ĕlĕgīa (ĕlĕgēa, in Ov. ĕlĕgēĭă), ae, f., = ἐλεγεία.

  1. I. An elegy: form elegia, Quint. 10, 1, 58; 93; Stat. S. 1, 2, 7; Mart. 5, 30, 4; Aus. Parent. 7, 1; form elegea, Quint. 1, 8, 6; form elegeia, Ov. Am. 3, 1, 7; 3, 9, 3; id. R. Am. 379.
  2. II. A kind of reed: est et obliqua harundo, non in excelsitatem nascens, sed juxta terram fruticis modo se spargens, suavissima in teneritate animalibus: vocatur a quibusdam elegia, Plin. 16, 36, 66, § 167.

ĕlĕgī̆ăcus, a, um, adj., = ἐλεγιακός, elegiac: carmen, Diom. p. 507 P.; Serv. p. 1824 ib.; Mart. Cap. 5, 168.

* ĕlĕgīdārĭon, ii, n. [elegidion], a short elegy, Petr. 109, 8.

ĕlĕgīdĭon, ii, n., = ἐλεγείδιον, a short elegy, Pers. 1, 51.

ĕlĕgīon (also ĕlĕgēon), ii, n., = ἐλεγεῖον, an elegiac poem, an elegy, Aus. Epigr. 94, 2.
In plur., id. Parent. 29, 2.

ē-lēgo, āvi, 1, v. a., to convey away (from the family) by bequest, to bequeath away, Petr. 43, 5; Gai. Inst. 2, 215.

1. ĕlĕgus, a, um, adj., = ἔλεγος, elegiac: metrum, Diom. p. 502 P.

2. ĕlĕgus, i, m., v. elegi.

Ēlēïs, ĭdis, f., adj., v. Elis, II. C.

Ĕlĕleus, ei, m., = Ἐλελεύς [from ἐλελεῦ, the cry of the Bacchantes], a surname of Bacchus, Ov. M. 4, 15.
Hence, Ĕlĕlēĭdes = Bacchae, Ov. H. 4, 47.

ĕlĕlisphăcos, i, m., = ἐλελίσφακος, a kind of sage, Plin. 22, 25, 71, § 146; 25, 10, 73, § 120; 26, 15, 89, § 150.

ĕlĕmentārĭus, a, um, adj. [elementum, II.], belonging to the elements or rudiments, elementary (post-Aug. and very rare): senex, an old schoolmaster, Sen. Ep. 36: litterae, elementary knowledge, Capitol. Pert. 1.

* ĕlĕmentīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [elementum, II.], elementary, elemental: substantiae, Tert. de Anima, 32.

ĕlĕmentum, i, n. [root al-, to nourish; Gr. ἄν-αλ-τος, ἄλσος; Lat. alo, alimentum, etc.; cf. Sanscr. al-akā, a girl], a first principle, element (cf.: initium, principium, exordium, primordium); Gr. στοιχεῖον.

  1. I. Lit., in plur.: nec de elementis video dubitari quatuor esse ea, Plin. 2, 5, 4, § 10; Lucr. 1, 827; 913; 2, 393 et saep.; Cic. Ac. 1, 7, 26; Sen. Q. N. 3, 12 sq.; Quint. 2, 17, 38; 3, 8, 31; Ov. M. 15, 237; 1, 29; Vulg. 2 Pet. 3, 10.
    In sing., Plin. 10, 69, 88, § 191; 11, 36, 42, § 119; 31, 1, 1, § 1; Juv. 15, 86; Amm. 17, 13: quia ignis inviolabile sit elementum, Lact. 1, 12 med.; 7, 9 al.
  2. II. Transf.
    1. A. The alphabet, Suet. Caes. 56 (cf. Prisc. 538 P.).
      More freq.,
    2. B. Transf., the first principles, rudiments, in the arts and sciences (cf. doctrina, praecepta).
      1. 1. In gen.: puerorum, Cic. de Or. 1, 35, 163; cf. Quint. prooem. § 21; 1, 1, 35; Hor. S. 1, 1, 26; id. Ep. 1, 20, 17 et saep.: loquendi, Cic. Ac. 2, 28 fin.; cf. id. de Or. 2, 11, 45; Quint. 2, 3, 13; Ov. M. 9, 719 et saep.
      2. 2. In partic.
        1. a. The ten categories of Aristotle, Quint. 3, 6, 23 sq. Spald.
        2. * b. Meton., elementary scholars, beginners: vix se prima elementa ad spem effingendae eloquentiae audebunt, Quint. 1, 2, 26.
    3. C. The beginnings of other things: prima Romae, Ov. F. 3, 179: prima Caesaris, id. ib. 709: cupidinis pravi, Hor. C. 3, 24, 52; cf. irarum, Sil. 3, 77: vitiorum, Juv. 14, 123 al.

ĕlenchus, i, m., = ἔλεγχος.

  1. I. A costly trinket, ear-pendant, Plin. 9, 35, 56, § 113; Juv. 6, 459; Dig. 34, 2, 32, § 8; cf. Boettig. Sabina II. p. 56.
  2. II. Plur., part of the title of a work of M. Pompilius Andronicus: adeo inops ut coactus est praecipuum illud opusculum suum, annalium Ennii elenchorum XVI. milibus nummum vendere, etc., prob. a review, refutation, Suet. Gram. 8.

ē-lentesco, ĕre, v. inch. n. [lenteo], to become clammy or soft: panis, Cael. Aur. Acut. 2, 18.

ĕlĕphans, antis, v. elephas.

ĕlĕphantĭa and ĕlĕphantĭăcus, v. elephantiasis.

ĕlĕphantĭăsis (-tĭōsis, Veg. A. V. 4, 3, 4; August. de Gen. ad Lit. 9, 10), is, f., = ἐλεφαντίασις, a very virulent kind of leprosy, elephantiasis, Plin. 26, 1, 5, § 7 sq.; 20, 10, 42, § 109; 20, 14, 52, § 144; Veg. A. V. 1, 9; 1, 16; 4, 3, 4 (in Cels. 3, 25, written as Greek). Also called ĕlĕphas, q. v., and ĕlĕphantĭa, ae, Scrib. Comp. 250; and ĕlĕphantĭcus morbus, Isid. Orig. 4, 8, 12. One who labors under it is called ĕlĕphantĭăcus, Firm. Math. 8, 19 fin.; Hier. in Ezech. 6, 18, 6; and ĕlĕphantĭ-cus, id. ib. 8, 28; and ĕlĕphantĭōsus, August. de Gen. ad Lit. 9, 10; App. Herb. 84, 3.

elephanticus, i, v. preced. art. fin.

Ĕlĕphantīne, ēs, f., = Ἐλεφαντίνη, a small but very fertile island of the Nile, in the Thebaid, with a city of the same name, now Jezyret-Assuan, Mel. 1, 9, 2; 9; Varr. R. R. 1, 7, 6; Tac. A. 2, 61; Plin. 24, 17, 102, § 163.
Also called Elĕphantis, ĭdis, f., Plin. 5, 9, 10, § 59; Vitr. 8, 2, 6.

ĕlĕphantĭnus, a, um, adj. [elephas].

  1. I. Belonging to the elephant: tergum, Mel. 1, 5, 2.
  2. II. = ἐλεφάντινος, pure Lat. eburnĕus, of ivory: liber, consisting of ivory tablets, Vop. Tacit. 8: atramentum, ivoryblack, Plin. 35, 6, 25, § 42: compositio (emplastri), Cels. 5, 19, 24 Daremb.

ĕlĕphantĭōsis, v. elephantiasis init.

Ĕlĕphantis, ĭdis (Gr. gen. ĭdos, Mart. 12, 43, 4), f., = Ἐλεφαντίς.

  1. I. An island of the Nile, v. Elephantine.
  2. II. The name of a licentious Greek poetess, Suet. Tib. 43; Mart. 12, 43, 4; Plin. 28, 7, 24, § 81.

ĕlĕphantus, i, and ĕlĕphās, antis (rarely ĕlĕphans, antis, Plin. 8, 1, 1, § 1; Hor. Ep. 2, 1, 196; of the second form the

  1. I. nom. sing., and of the first the oblique cases are most freq.), m. (fem., Plaut. Stich. 1, 3, 14), = ἐλέφας, an elephant.
    Form elephantus, Plaut. Mil. 1, 1, 25; 30; id. Stich. 1, 3, 14; Ter. Eun. 3, 1, 23; Cic. N. D. 1, 35; 2, 47 fin.; id. de Sen. 9, 27; Liv. 44, 41; Plin. 6, 19, 22, § 66 et saep. Its tough hide suggests the expression: elephanti corio circumtentus, i. e. thickheaded, stupid, Plaut. Mil. 2, 2, 80.
    Form elephas, Mart. Spect. 17, 1; Luc. 6, 208; 9, 732; acc. elephantem, Sen. Ep. 85, 41; Gr. acc. elephanta, Manil. 5, 706; Mart. Spect. 19, 4; acc. plur. elephantas, Manil. 4, 667; 740.
  2. II. Transf., like the Gr. ἐλέφας.
    1. A. Form elephantus, ivory, Verg. G. 3, 26; id. A. 3, 464; 6, 896.
    2. B. Form elephas, the elephantiasis, Lucr. 6, 1114; Seren. Samm. 10.
    3. C. Form elephantus, a sea-fish, Plin. 9, 5, 4, § 10; 32, 11, 53, § 144; 148.

1. Ēlēus, a, um, v. Elis, II. A.

2. Ĕlĕūs, untis, f., v. Elaeus.

Ĕleusin, īnis (acc. Eleusin, Front. Strat. 4, 7, 44; Lat. form Eleusina, ae, Front. Ep. ad Ver. 1, p. 178; Cl. Mam. Grat. Act. Jul. 9, 3; Oros. 1, 7; and acc. to MSS. Eleusinam in Cic. N. D. 1, 42, 119; Liv. 31, 25, 2; cf. Salaminam from Salamis, q. v.), f., = Ἐλευσίν,

  1. I. a very ancient city of Attica, famous for its mysteries of Ceres, now Lepsina, Plin. 4, 7, 11, § 23; Cic. Att. 6, 6, 2; id. N. D. 1, 42, 119; Liv. 31, 26; Tac. H. 4, 83; Ov. F. 4, 507; id. M. 7, 439; Stat. Th. 2, 382 al.
  2. II. Hence,
    1. A. Ĕleusīnus, a, um, adj., Eleusinian: mater, i. e. Ceres, Verg. G. 1, 163; cf.: Eleusina Ceres et Proserpina, Vitr. 7 praef. fin.; Lact. 1, 21, 24; Arn. 6, no. 6; Serv. Verg. A. 4, 99.
    2. B. Ĕleusī-nĭus, a, um, adj., = Ἐλευσίνιος, Eleusinian: sacra, Suet. Claud. 25; Gell. 11, 6, 5; cf.: Eleusinium certamen, id. 15, 20, 3.
      Subst.: Ĕleusīnĭa, ōrum, n., the festival of Ceres at Eleusin, Tert. Apol. 7; id. adv. Val. 1.

Eleusĭum, ii, f., a female name, Plaut. Aul. 2, 5, 7.

Eleutheri Cadurci, v. Cadurci.

ĕleuthĕrĭa, ae, f., = ἐλευθερία, liberty, Plaut. Stich. 3, 1, 21.

Ĕleuthĕrĭus, i, m., = Ἐλευθέριος (Liberator), the surname of a god: Liber, Arn. 6, p. 207.
Hence, Ĕleuthĕrĭa, ōrum, n., the festival of Jupiter Eleutherius, feast of liberty, celebrated in honor of the victory at Plataea, Plaut. Pers. 1, 1, 29.

Ĕleuthĕrŏcĭlĭces, um, m. (free Cilicians), a people (probably the aborigines) in the mountains of Cilicia, Cic. Att. 5, 20, 5; id. Fam. 15, 4, 10.

ēlĕvātĭo, ōnis, f. [elevo].

  1. I. A lifting up, raising (late Lat.): manuum, Vulg. Psa. 140, 2 al.
  2. II. Trop.
      1. 1. Gram. t. t., the elevation: vocis (= ἄρσις, opp. depositio), Mart. Cap. 9, § 974; Isid. 1, 16, 21.
      2. 2. Rhet. t. t., a lessening, disparaging; a species of irony, Quint. 9, 2, 50; Mart. Cap. 5, § 525.

A maximum of 100 entries are shown.