Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. ĕī, dat. of is, q. v.

2. ei, interj., oh! etc., Plaut. Cas. 3, 6, 7; Ter. And. 1, 1, 46, v. hei.

ēiă (in MSS. also hēiă), interj. [εἴα].

  1. I. An expression of joy or of pleased surprise.
    1. A. In admiring an object, ah! ah ha! indeed! Plaut. Rud. 2, 4, 8; id. Men. 2, 3, 30; Ter. Heaut. 5, 5, 19; 3, 2, 10.
    2. B. In gentle remonstrance or persuasion, ah! come! heia, mea Juno, non decet te, etc., Plaut. Cas. 2, 3, 14; id. Truc. 4, 2, 8; id. Bacch. 4, 3, 16; 3, 3, 4; Ter. Eun. 5, 8, 35: heia quam ferocula est! Turp. ap. Non. p. 75, 30 (Rib. Fragm. Com. p. 98).
    3. C. In strong affirmation, Plaut. Ps. 1, 3, 40; id. Bacch. 1, 1, 43; and so ironically: eia credo, id. Capt. 5, 2, 9.
    4. D. With vero, ironically, expressing amused doubt of what has been said, pshaw! Plaut. Ep. 2, 2, 77; id. Mil. 4, 4, 5; id. Rud. 2, 3, 9; Cic. Rep. 3, 5.
  2. II. Of impatient exhortation, ho! quick! come on! Plaut. Most. 3, 1, 71; Plin. Ep. 4, 29; Verg. A. 9, 38; Hor. S. 1, 1, 18; 2, 6, 23; in the combination: eia age, come then! up then! Verg. A. 4, 569; Stat. Ach. 2, 198; id. Silv. 1, 2, 266.

ē-ĭcĭo (or ejicio), jēci, jectum, 3 (eicit, dissyl., Lucr. 3, 877; 4, 1272), v. a. [jacio], to cast, thrust, or drive out; to eject, expel (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: aliquem e senatu, Cic. de Sen. 12 fin.; Liv. 43, 15; cf.: ex oppido, Caes. B. C. 1, 30, 3: de senatu, Liv. 40, 51; 41, 26: de collegio, Cic. Q. Fr. 2, 5: a suis diis penatibus, id. Quint. 26, 83: finibus, Sall. J. 14, 8: domo, Plaut. As. 1, 3, 9; Caes. B. G. 4, 7, 3; cf.: aedibus foras, Plaut. As. 1, 2, 1: omnes amasios foras, id. Truc. 3, 1, 14: aliquem, Cic. Rep. 1, 42; id. Mil. 38 fin.; Caes. B. G. 7, 4, 4; id. B. C. 2, 19 fin.: aliquem in exsilium, Cic. Cat. 2, 7; cf.: o fortunatum rem publicam, si hanc sentinam hujus urbis ejecerit, id. ib. 2, 4, 7; so, eicere alone, Nep. Lys. 1, 5 et saep.; cf. of a rider, to throw, Verg. A. 10, 894: vitem ex se, to shoot forth, Varr. R. R. 1, 31, 3: sanguinem, to throw up, to vomit, Plin. 24, 5, 10, § 15; cf. Cic. Fam. 14, 7; Cels. 1, 3; Quint. 11, 3, 27.
      Absol. (sc. fetum), to miscarry, Dig. 9, 2, 27, § 22; cf. Lucr. 4, 1272: linguam, to thrust out, Cic. de Or. 2, 66, 266: cervicem, to dislocate (luxare), Veg. Vet. 3, 41, 1; cf. armum, id. ib. 2, 45, 7; Verg. A. 10, 984: oculum, Vulg. Marc. 9, 46: coxas, Hyg. Fab. 57: voces pectore ab imo, to utter, Lucr. 3, 58: fauces, e quibus eici vocem et fundi videmus, Cic. Tusc. 2, 24, 57 (al. elicere, v. elicio).
      1. 2. Se (ex aliquo loco), to rush out, sally forth, Caes. B. G. 4, 15, 1; 5, 15, 3; 5, 21, 5; id. B. C. 3, 16, 3; Cic. Cat. 1, 12 fin. et saep.; cf.: sese in terram e navi, Cic. Verr. 2, 5, 35: se in agros, Liv. 6, 3 (also in Caes. B. G. 5, 19, 2, inst. of the vulg. reading effunderet): se foras, id. 1, 40 fin.
    2. B. In partic., as a naut. t. t., to drive a ship to land.
      1. 1. To bring to land: naves, Caes. B. C. 3, 25, 4; cf.: navem in terram, id. ib. 3, 28, 5: naves ad Chium, Liv. 44, 28.
        Far more freq.,
      2. 2. To run aground, cast ashore; to strand, wreck.
          1. (α) Of vessels, etc.: scapham, Plaut. Rud. 1, 2, 80 sq. (v. the passage in connection): naves in litore, Caes. B. G. 5, 10, 2; cf.: naves in litora, Liv. 29, 18: classem ad Baleares insulas, id. 23, 34 fin.: naves apud insulas, Tac. A. 2, 24 et saep.
          2. (β) Of persons, esp. in perf. part. pass., wrecked, Plaut. Rud. 2, 7, 4; 2, 3, 78; 1, 5, 14; Ter. And. 1, 3, 18; 5, 4, 20; Cic. Rosc. Am. 26, 72; Verg. A. 4, 373; Ov. M. 13, 536; id. H. 7, 89 et saep.
            Hence,
        1. b. Meton. (causa pro effectu): ejectus homo, a broken, ruined man, Cic. Quint. 19 fin. (Acc. to others, an outcast, acc. to II. B.)
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to expel: curam ex animo, Plaut. Cas. prol. 23; cf. Cic. Rosc. Am. 19, 53; Liv. 28, 28; 30, 13: mollitiem animi, Ter. Eun. 2, 1, 16: superstitionis stirpes, Cic. Div. 2, 72.
      Poet.: ejectus die, i. e. deprived of light, Stat. Th. 4, 617.
        1. b. With se: voluptates subito se nonnumquam profundunt atque eiciunt universae, etc., rush forth, break forth or out, Cic. Cael. 31, 75.
    2. B. In partic., like ἐκβάλλειν, to reject disapprovingly: Cynicorum ratio tota est eicienda, Cic. Off. 1, 41, 148; cf. id. Clu. 31, 86; id. Fin. 5, 8, 23 (in both passages with explodere), id. de Or. 1, 32, 146; id. Att. 2, 24, 2.
      Esp. of players, public speakers, etc., to hiss or hoot off, Cic. de Or. 3, 50 fin.; Auct. Her. 4, 47 (with deridere); cf.: cantorum ipsorum vocibus eiciebatur, Cic. Sest. 55, 118.

ĕīdem, dat. of idem, q. v.

eii and eiius, v. is init.

ējăcŭlo, āre, v. the foll. init.

ē-jăcŭlor, ātus, 1, v. dep. a. (and in the act. form: se in salum ejaculaverat, Gell. 16, 19, 21), to shoot out, to hurl or throw out (rare, and not ante-Aug.): aquas, Ov. M. 4, 124; id. F. 1, 270: se in altum (sanguis), id. M. 6, 259: umbram in forum, Plin. 4, 12, 23, § 73.
Note: ejaculari, pass., Scrib. Comp. 84.

ējectāmentum, i, n. [ejecto], that which is cast out, refuse (very rare): cetera maris, Tac. G. 45; App. Mag. 35, p. 297.

* ējectīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [eicio], that casts out, ejects: vulva, i. e. that has miscarried, Plin. 11, 37, 84, § 210.

ējectĭo, ōnis, f. [eicio], a casting or throwing out (very rare): sanguinis, a spitting of blood, Vitr. 1, 6, 3: mortem et ejectionem timemus, i. e. banishment, exile, * Cic. Att. 2, 18, 1; Vulg. Thren. 2, 14: articuli, i. e. dislocation, Cael. Aur. Tard. 2, 1, 28.

ējecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [eicio], to cast out, to throw up (a poet. word of the Aug. per.): arenas, Ov. M. 5, 353: favillam, id. ib. 2, 231: undas in campos, Sil. 10, 320: quicquid ab auriferis fossis, Stat. S. 3, 3, 89: cruentas dapes ore, i. e. to vomit, Ov. M. 14, 211; cf.: saniem per ora, Luc. 3, 658.

1. ējectus, a, um, Part., from eicio.

* 2. ējectus, ūs, m. [eicio], a casting out, emission: largior animai foras, i. e. a breathing out, Lucr. 4, 961.

ējĕrātĭo and ējĕro, v. ejur.

ējicio, v. eicio.

ējŭlābĭlis, e, adj. [ejulo], wailing loudly: plangor, App. M. 4, p. 143, 31.

ējŭlābundus, a, um, adj. [ejulo], abandoned to wailing, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 2, 16.

ējŭlātĭo, ōnis, f. [ejulo], a wailing, lamenting, * Plaut. Capt. 2, 1, 7; * Cic. Leg. 2, 23 fin.

ējŭlātus, ūs, m. [ejulo], a wailing, lamenting, Cic. Tusc. 2, 23, 55; Auct. Or. de Har. Resp. 18, 39; Gell. 1, 26, 7; Vulg. Gen. 27, 38.

* ējŭlĭto, āvi, 1, v. freq. a. [ejulo], to lament greatly, Lucil. ap. Varr. L. L. 7, § 103 Müll., and ap. Non. 21, 20.

ējŭlo, āre (also dep. hejulor, āri, Prisc. 797), v. n. and a. [from the exclamation hei, heu; cf. Doëd. Syn. 3, p. 156].

  1. I. Neutr., to wail, lament, Plaut. Aul. 2, 4, 39; 4, 9, 17; 4, 10, 66; id. Merc. 4, 1, 16; * Cic. Tusc. 2, 7, 19; Gell. 12, 5, 9; Vulg. Job, 35, 9 al.
  2. II. Act., to bewail, lament over a person or thing (post-class.): fortunas meas, App. M. 3, p. 129: sese altius, id. ib. 4, p. 153, 24.

* ē-juncesco, ĕre, v. inch. n. [juncus], to grow or shoot up like a rush: vitis, Plin: 17, 22, 35, § 182.

ē-juncĭdus, a, um, adj. [ejulo], grown or shot up like a rush, lean, meagre, slender: ejuncidum ἐκλεπτωθέν, Gloss. Philox.: sarmentum, Varr. R. R. 1, 31, 3: mulieres, id. ib. 2, 10, 8: vitis, Plin. 17, 22, 35, § 173.

Ējūno, inlerj., by Juno; v. Juno.

ējūrātĭo (ējĕrātio, Tert. Spect. 4; cf. ejuro), ōnis, f. [ejuro, II.], an abjuring, i. e. a resigning, abdication, laying down of an office (post-Aug.).

  1. I. Prop.: ignominiosa consulum, Val. Max. 2, 7, 7 fin.
  2. II. Transf., a resigning: bonae spei, Sen. Vit. Beat. 26, 5.

ē-jūro (mostly post-Aug., Cic. Fam., v. infra, and ējĕro, like pejero, class., Scip. ap. Cic. de Or. 2, 70, 285 twice; Cic. Phil. 12, 7, 18; id. Verr. 2, 3, 60, § 137; Tert. Spect. 24; id. Idol. 18), āvi, ātum, 1, v. a., to refuse or reject by oath, to abjure, a t. t. of jurid., polit., and mercant. lang.

  1. I. In jurid. lang.: forum or judicem iniquum sibi, to reject, refuse on oath a court or a judge, as unjust, Scip. l. l.; Cic. Verr. l. l.; id. Phil. 12, 7, 18 Manut. and Wernsd.
  2. II. In polit. law lang.: magistratum, imperium, etc., to lay down, resign, abdicate an office, at the same time swearing to have administered it according to law: jurando abdicare, Tac. H. 3, 37; 68; 4, 39; id. A. 12, 4; Plin. Ep. 1, 23, 3; and absol., Tac. A. 13, 14.
      1. 2. Transf. beyond the polit. sphere (like abdicare), to abandon, forswear, disown any thing: militiam, to swear one’s self unfit for service, cf. III. infra; Plaut. Fragm. ap. Paul. ex Fest. p. 77, 17 Müll.: patriam, Tac. H. 4, 28; cf.: patriae nomen, Just. 12, 4, 1; Asin. Pollio ap. Sen. Suas. 7: liberos, Sen. Cons. ad Marc. 19; cf. patrem (with aversari), id. Ben. 6, 4.
        Poet.: fidem domitoremque inimicum (leo), Stat. Achill. 2, 188.
  3. III. In mercant. lang.: bonam copiam (as the opp. of jurare bonam copiam), to declare on oath that one has not wherewithal to pay his debts, to swear that one is insolvent, Cic. Fam. 9, 16, 7 Manut.

ējus, gen. of is, ea, id. q. v.

ējusdemmŏdi [idem-modus], of the same kind, such (usually written as two words), Varr. L. L. 9, § 84 and § 110 Müll.; Cic. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14; al. Gell. 16, 8, 10.

ējusmŏdi [is-modus], usually written ejus modi (sometimes trisyl.),

  1. I. of that kind, of such a kind, such: qui cum ingeniis conflictatur ejusmodi, Ter. And. 1, 1, 66 al.: genus belli est ejus modi, Cic. de Imp. 2, 6 al.
  2. II. So, in such a manner, = ita: quam viam tensarum atque pompae ejus modi exegisti, ut, etc., Cic. Verr. 2, 1, 59, § 154.— —ējuscemŏdi, i. q. ejusmodi, Gell. 16, 8 med. al.

hei (also ei), interj., an exclamation of grief or fear, ah! woe! freq. joined with mihi, ah me! woe is me! hei, perii miser! Plaut. Am. 2, 2, 36: hei, occidi! id. Aul. 2, 1, 28: hei, non placet convivium! id. Amph. 2, 2, 173: hei, vereor, ne quid Andria apportet mali, Ter. And. 1, 1, 46: hei, metuo lenonem ne, etc., id. Phorm. 3, 2, 6: hei, video uxorem, id. ib. 5, 3, 14 ei mihi, qualis erat! Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 2, 274; imitated by Verg. A. 2, 274: hei mihi, perii hercle! Plaut. Aul. 2, 8, 21: Am. Hei mihi! Br. Ne pave, id. Amph. 5, 1, 57: hei mihi, vereor dicere! Ter. And. 2, 1, 22: hei mihi, quantum Praesidium Ausonia et quantum tu perdis, Iule! Verg. A. 11, 57: hei mihi! conclamat, Ov. M. 6, 227: hei mihi! hei mihi! istaec illum perdidit assentatio, Plaut. Bacch. 3, 3, 7: hei misero mihi! id. Aul. 2, 2, 23; Ter. Heaut. 2, 2, 5. id. Ad. 2, 1, 19.

īdem, ĕădem, ĭdem (masc. eidem, freq. in MSS. and inscrr.; v. Lachm. ad Lucr. 1, 120; rarely isdem or eisdem; plur. nom. eidem; dat. and abl. eisdem; usu. contr. idem, isdem; not iidem, iisdem; v. Neue, Formenl. 2, 198 sqq.), pron. [from the pronom. root I, whence is, and the demonstr. suff. dem; root of dies, day, time; hence, just, exactly, Corss. Aussp. 2, 855], the same.

  1. I. In gen.: deinde quod nos eadem Asia atque idem iste Mithridates initio belli Asiatici docuit, Cic. de Imp. Pomp. 7, 19: quam (sphaeram) ab eodem Archimede factam posuerat in templo Virtutis Marcellus idem, id. Rep. 1, 14: id, quod eidem Ciceroni placet, Quint. 10, 7, 28: jure erat semper idem vultus (Socratis), Cic. Tusc. 3, 15, 31: idem semper vultus eademque frons, id. Off. 1, 26, 90: tu autem eodem modo omnes causas ages? aut in iisdem causis perpetuum et eundem spiritum sine ulla commutatione obtinebis? id. Or. 31, 110: non quod alia res esset: immo eadem, id. Clu. 29, 80: etiam si verbo differre videbitur, re tamen erit unum et omnibus in causis idem valebit, id. Caecin. 21, 59: ad causas simillimas inter se vel potius easdem, id. Brut. 94, 324.
  2. II. In partic., idem is used,
    1. A. When two predicates are referred to the same subject.
      1. 1. When the predicates are of the same kind it may often be rendered, at the same time, likewise, also, etc., or = is (ea, id) with quoque, etiam, simul, etc.: cum Academico et eodem rhetore congredi conatus sum, Cic. N. D. 2, 1, 1; cf.: oratio splendida et grandis et eadem in primis faceta, id. Brut. 79, 273: avunculus meus, vir innocentissimus idemque doctissimus, id. N. D. 3, 32, 80: jam M. Marcellus ille quinquies consul totum (auspicium) omisit, idem imperator, idem augur optimus, id. Div. 2, 36, 77: ubi Xenocrates, ubi Aristoteles ista tetigit? hos enim quasi eosdem esse vultis, id. Ac. 2, 44, 136; cf.: viros fortes, magnanimos, eosdem bonos et simplices esse volumus, id. Off. 1, 19, 63: Caninius idem et idem noster cum ad me pervesperi venisset, etc., id. Fam. 9, 2, 1: amicus est tamquam alter idem, a second self, id. Lael. 21, 80: ad idem semper exspectandum paratior, id. Off. 2, 15, 53: nam idem velle atque idem nolle, ea demum firma amicitia est, Sall. C. 20, 5; cf.: quos omnes eadem odisse, eadem metuere in unum coeëgit, id. J. 31, 14: Hisdem diebus, for eisdem, Pall. 10, 13: hic finis belli, … idemque finis regni, Liv. 45, 9, 2; 2, 12, 2: quae ab condita urbe Roma ad captam urbem eandem Romanigessere, id. 6, 1, 1: ut pars militum gladiatores, qui e servitio Blaesi erant, pars ceteram ejusdem familiam vincirent, Tac. A. 1, 23: erepta mihi prius eorundem matre, Quint. 6 prooem. 4: fervida aestas, longinqua itinera sola ducis patientia mitigabantur, eodem plura quam gregario milite tolerante, Tac. A. 14, 24.
      2. 2. When the predicates are in contrast with one another it may be rendered, nevertheless, yet, on the contrary: (Epicurus) cum optimam et praestantissimam naturam dei dicat esse, negat idem esse in deo gratiam, Cic. N. D. 1, 43, § 121; cf. Curt. 5, 1, 14.
    2. B. Esp.
      1. 1. Connected or corresp. with the pronouns ego, tu, hic, ille, iste, qui, and with unus: idem ego ille (non enim mihi videor insolenter gloriari, etc.) idem inquam ego recreavi afflictos animos, etc., Cic. Att. 1, 16, 8: ego idem, qui, etc., id. Or. 7, 23; cf.: habitae sunt multae de me contioneshabuit de eodem me P. Lentulus consul contionem, id. Sest. 50, 107: cedo nunc ejusdem illius inimici mei de me eodem contionem, id. ib. § 108: de me eodem, id. ib. 51, 109: quin tu igitur concedis idem, etc., id. Rep. 1, 39 fin. Mos.; cf.: cognoram te in custodia salutis meae diligentem: eundemque te, etc., id. Att. 4, 1, 1: Sopater quidam fuit, etc. … huic eidem Sopatro eidem inimici ad C. Verrem ejusdem rei nomen detulerunt, id. Verr. 2, 2, 28, § 68: cum est idem hic Sopater absolutus, id. ib. 2, 2, 29, § 70: hoc idem facere, id. Rep. 1, 35: ab hisce eisdem permotionibus, id. de Or. 1, 12, 53: idem ille tyrannus, id. Rep. 1, 42: in eisdem illis locis, id. Verr. 2, 1, 21, § 56: eandem illam (sphaeram), id. Rep. 1, 14: eum et idem qui consuerunt et idem illud alii desiderent, id. Off. 2, 15 fin.: idem iste Mithridates, id. de Imp. Pomp. 7, 19 (Klotz, Orell., B. and K.; older edd., idem ipse): musici qui erant quondam idem poëtae, id. de Or. 3, 44, 174; cf.: beneficentia, quam eandem benignitatem appellari licet, id. Off. 1, 7, 20: quod idem in ceteris artibus non fit, id. Fin. 3, 7, 24 fin.: exitus quidem omnium unus et idem fuit, id. Div. 2, 47, 97: in qua (causa) omnes sentirent unum atque idem, id. Cat. 4, 7, 14; cf. in an inverted order: ut verset saepe multis modis eandem et unam rem, id. Or. 40, 137: neque ego aliter accepi: intellexi tamen idem, non existimasse te, etc., id. Fam. 9, 15, 3; id. Att. 3, 12, 1; 8, 3, 3.
      2. 2. As a word of comparison, with et, ac, que, ut, qui (quae, quod), quam, quasi, cum, or (mostly poet.) with the dat., the same as, identical with, of the same meaning as, etc.: si quaeratur, idemne sit pertinacia et perseverantia, Cic. Top. 23, 87: videmus fuisse quosdam, qui idem ornate ac graviter, idem versute et subtiliter dicerent, at the same time and as well as, id. Or. 7, 22; cf. id. Sull. 18, 51: imperii nostri terrarumque idem est extremum, id. Prov. Cons. 13, 33; cf. id. Cael. 28, 67: disputationem habitam non quasi narrantes exponimus, sed eisdem fere verbis, ut actum disputatumque est, id. Tusc. 2, 3, 9: idem abeunt, qui venerant, id. Fin. 4, 3, 7: quoniam earum rerum quas ego gessi, non est eadem fortuna atque condicio, quae illorum qui, etc., id. Cat. 3, 12, 27: non quo idem sit servulus quod familia, id. Caecin. 20, 58: qui (servi) et moribus eisdem essent, quibus dominus, et eodem genere ac loco nati, id. Verr. 2, 3, 25, § 62: eandem constituit potestatem quam si, etc., id. Agr. 2, 12, 30: eodem loco res est, quasi ea pecunia legata non esset, id. Leg. 2, 21, 53; cf.: sensu amisso fit idem, quasi natus non esset omnino, id. Lael. 4, 14.
        With cum: tibi mecum in eodem est pistrino vivendum, Cic. de Or. 2, 33, 144: hunc eodem mecum patre genitum, etc., Tac. A. 15, 2: in eadem mecum Africa geniti fides, Liv. 30, 12, 15; 28, 28, 14.
        With dat.: (Homerus) Sceptra potitus, eadem aliis sopitu’ quiete est, Lucr. 3, 1038; cf.: invitum qui servat idem facit occidenti, Hor. A. P. 467; so Ov. M. 13, 50; id. Am. 1, 4, 1 al.: quod non idem illis censuissemus, Cic. Fam. 9, 6, 3; Just. 2, 4, 10: ille eadem nobis juratus in arma, Ov. M. 13, 50.
        In neutr. with gen.: si idem nos juris haberemus quod ceteri, Cic. Balb. 12, 29: tibi idem consilii do, quod, etc., id. Fam. 9, 2, 2: omnes qui ubique idem operis efficiunt, Lact. 5, 4, 1: non habet officii lucifer omnis idem, Ov. F. 1, 46.
        Advv.: eādem, eodem, v. h. v.

Īdus (often eidus, v. Inscr. Orell. 42), ŭum, f. [acc. to Macr. S. 1, 15, from the Etrusc. ‡ iduo, to divide; hence, qs. the divided or half month; but prob. Sanscr. root, indh-, idh-, to kindle, lighten; indu, moon; prop. the days of light, of the moon], one of the three days in each month from which the other days were reckoned in the Roman calendar, the Ides; it fell upon the fifteenth day of March, May, July, and October; upon the thirteenth day in the remaining months (cf.: Kalendae, Nonae): res ante idus acta sic est: nam haec idibus mane scripsi, Cic. Fam. 1, 1, 3: duas epistulas accepi postridie idus, alteram eo die datam, alteram idibus, id. Att. 15, 17, 1: haec S. C. perscribuntur a. d. VIII. idus Januarias, Caes. B. C. 1, 5, 4: omnia licet concurrant: idus Martiae consolantur, Cic. Att. 14, 4, 2; cf.: stulta jam iduum Martiarum est consolatio, id. ib. 15, 4, 2: si quid vellent, a. d. idus Apr. reverterentur, Caes. B. G. 1, 7 fin.: iduum Septembrium dies, Tac. A. 2, 32: postero iduum dierum, id. H. 1, 26.
The ides were sacred to Jupiter, Varr. ap. Macr. S. 1, 14; cf. idulis.
Interest was paid on the ides: fenerator Alphius, Jam jam futurus rusticus, Omnem redegit idibus pecuniam, Quaerit Kalendis ponere, Hor. Epod. 2, 69: diem pecuniae Idus Novembres esse, Cic. Att. 10, 5, 3: jam vel sibi habeat nummos, modo numeret Idibus, id. ib. 14, 20, 2: praetermitto ruinas fortunarum tuarum, quas omnes impendere tibi proximis Idibus senties, id. Cat. 1, 6, 14.
The payment of school-money at the ides is referred to in: (pueri) Ibant octonis referentes idibus aera, Hor. S. 1, 6, 75; v. Orell. ed h. 1.