Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

disceptātĭo, ōnis, f. [discepto], a dispute, disputation, debate, discussion, disquisition.

  1. I. In gen. (good prose in sing. and plur.; cf. for syn.: controversia, concertatio, altercatio, contentio, jurgium, rixa, disputatio): cum quibus omnis fere nobis disceptatio contentioque est, Cic. Div. 2, 72, 150: non disceptatio modo, sed etiam altercatio, Liv. 38, 32; so absol., Cic. Off. 1, 11, 34; id. Deiot. 2, 5: rationum et firmamentorum contentio adducit in angustum disceptationem, id. Part. Or. 30, 104; Liv. 27, 5; 32, 40; Quint. 3, 11, 11; 7, 5, 2 al.: lator ipse legis, cum esset controversia nulla facti, juris tamen disceptationem esse voluit, Cic. Mil. 9, 23; so, juris, Quint. 3, 6, 82: forenses judiciorum aut deliberationum, Cic. de Or. 1, 6, 22; cf. Quint. 2, 4, 24: judicationum, id. 3, 11, 19 et saep.: verborum (opp.: directa denuntiatio belli), Liv. 21, 19: cogitationum, Vulg. Rom. 14, 1.
  2. II. Esp., a decision, judicial award, judgment (very rare): arbitrorum (coupled with publica judicia), Quint. 11, 1, 43: praetoris, Dig. 2, 15, 8, § 24.

disceptātor, ōris, m. [discepto], an umpire, arbitrator, judge: disceptator id est rei sententiaeque moderator, Cic. Part. Or. 3, 10: IVRIS DISCEPTATOR, QVI PRIVATA IVDICET IVDICARIVE IVBEAT, PRAETOR ESTO, id. Leg. 3, 3, 8: nec vero quisquam privatus erat disceptator aut arbiter litis, id. Rep. 5, 2; cf. id. Cael. 15; Plaut. Most. 5, 2, 16; Cic. Fl. 38, 97; id. Agr. 1, 7 fin.; id. Fam. 13, 26, 2; * Caes. B. G. 7, 37, 5; Liv. 1, 50; 8, 23; Asin. Pollio ap. Quint. 9, 4, 132 al.

disceptātrix, īcis, f. [disceptator], a female umpire, arbitrator, judge (very rare): dialectica veri et falsi quasi disceptatrix et judex, * Cic. Ac. 2, 28, 91; Lampr. Commod. 5.