Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dēsignātĭo or dissignātio (the latter form better in sense II. Brambach s. v. Lex Jul. Munic. ap. Corp. Inscr. Lat. p. 206), ōnis, f. [designo].

  1. I. A marking out, describing, designating: cellarum, Vitr. 5, 5: undarum, id. 5, 3: quadrata, id. 3, 1, 3.
    Transf., a specification: personarum et temporum, Cic. de Or. 1, 31, 138; Lact. 4, 15, 5.
  2. II. A disposition, arrangement: totius operis, Cic. N. D. 1, 8 fin.: librorum meorum, id. Att. 4, 46.
    1. B. The selection, designation to a public office; of consuls: annua designatio, Tac. A. 2, 36 fin.: consulatus, Suet. Caes. 9.

dēsignātor or dissignātor (the latter form freq. in inscrr., and preferred by Brambach; so Keller, ad Hor. Ep. 1, 7, 5; Corp. Inscr. Lat. pp. 597, 768), ōris, m. [designo], one who regulates or arranges; a regulator.
As a t. t.,

  1. I. An officer whose duty it was to assign seats in the theatre, Plaut. Poen. prol. 19.
  2. II. A master of ceremonies at funerals; an undertaker, Hor. Ep. 1, 7, 5; Sen. Ben. 6, 38; Tert. Spectac. 10; Inscr. Orell. 934; cf. Don. Ter. Ad. 1, 2, 7.
  3. III. An umpire at public spectacles, i. q. Gr. βραβευτής, Dig. 3, 2, 4, § 1; Cic. Att. 4, 3, 2.

dē-signo or dissigno (the latter form preferred by Brambach in sense II. B. 2. infra; so Keller, ad Hor. Ep. 1, 5, 16; cf. Roby, L. G. 2, p. 384), āvi, ātum, 1, v. a., to mark out, trace out (freq. in the Aug. per.); to describe, designate, define (for syn. cf.: nomino, appello; voco, dico; facio, coöpto, evoco, prodo, declaro, renuntio, seligo).

  1. I. Lit.: Aeneas urbem designat aratro, Verg. A. 5, 755; cf.: moenia fossā, id. ib. 7, 157: moenia sulco, Ov. F. 4, 825; and: oppidum sulco, Tac. A. 12, 24.
    With dat.: finis templo Jovis, Liv. 1, 10; cf.: locum circo, id. 1, 35:vulnere frontem, to mark, Stat. Th. 6, 782; cf.: nubila ingenti gyro, id. ib. 1, 311.
    1. * B. Transf., to delineate, design, depict, represent, sc. by embroidering, weaving, etc.: Europen, Ov. M. 6, 103.
      Far more freq.,
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to point out, mark, denote by speech; to designate, describe, represent: haec ab hominibus callidis animadversa ac notata, verbis designata, Cic. de Or. 1, 23, 109; cf.: affectus velut primis lineis designare, Quint. 4, 2, 120; and: aliquem aliqua oratione, Caes. B. G. 1, 18: notat et designat oculis ad caedem unumquemque nostrum, Cic. Cat. 1, 1, 2; cf.: aliquem digito, Ov. Am. 3, 1, 19; 3, 6, 77: decumam ex praeda, Liv. 5, 25: aliquem nota ignaviae, id. 24, 16: turpitudinem aliquam, Cic. de Or. 2, 58, 236: quem (mundum) alio loco ipse designarit deum, id. N. D. 1, 13, 33: multa, quae nimiam luxuriam et victoriae fiduciam designarent, Caes. B. C. 3, 96.
    2. B. In partic.
      1. 1. In a bad sense, to contrive, devise, perpetrate (syn.: exsequi, patrare, perpetrare—very rare): quae designata sint et facta nequitia, Plaut. Most. 2, 1, 66; cf.: Illa, quae antehac facta sunt, Omitto; modo quid designavit! Ter. Ad. 1, 2, 7 Donat.
        In a good sense: quid non ebrietas designat, effect, do, accomplish, Hor. Ep. 1, 5, 16 Orell.
      2. 2. With access. idea of arrangement, to dispose, regulate, arrange, appoint, ordain, nominate, elect, choose: constituere et designare aliquid, Cic. Div. 1, 38, 82: Anaxagoras primus omnium rerum descriptionem et modum mentis infinitae vi ac ratione designari et confici voluit, to be designed and executed, id. N. D. 1, 11; cf. id. ib. 3, 35.
        Esp., to appoint to a public office: aliquem praetorem, Suet. Cal. 18: Mamertinum Consulem, Amm. 21, 12, 25: ut ii decemviratum habeant, quos plebs designaverit: oblitus est, nullos ab plebe designari, Cic. Agr. 2, 10 fin.: Catilina in proximum annum consulatum petebat, sperans si designatus foret, etc., Sall. C. 26.
        Hence,
        1. b. Polit. t. t.: dēsig-nātus, elect; applied to a person elected to an office, but who has not yet entered upon it: consul, Cic. Fam. 11, 6; Vell. 2, 58, and the superscriptions of letters in Cic. Fam. 11, 4-8: tribunus plebis, id. Agr. 2, 5, 11; id. Att. 3, 13; Sall. J. 27, 2: quaestor, Vell. 2, 111, 3 et saep.
          Also, said of the office itself: Pompeio consulatus designatus est, Gell. 14, 7, 1.
          1. (β) Transf., expected; of a child not yet born: designatus civis, Cic. Clu. 11, 32.

dē-stillo (or di-stillo), āvi, ātum, 1, v. a. and n., to drip or trickle down, to distil (not in Cic.).

  1. I. Prop.: lentum destillat ab inguine virus, * Verg. G. 3, 281; cf.: ex athere, Sen. Q. N. 2, 12: de capite in nares humor (from a cold), Cels. 4, 2, 4: nubes distillaverunt aquis, Vulg. Judic. 5, 4 al.
  2. II. Transf.: tempora nardo, to drop, distil, Tib. 2, 2, 7; cf.: destillante arboribus odore mirae suavitatis, Plin. 6, 31, 36, § 198.

dē-stĭmŭlo (di-), āre, v. a., to goad on, to stimulate (late Lat.), trop.: exercendi stili amore, Symm. Ep. 4, 26; Paul. Nol. Carm. 27, 23.

dĭăpāsōn = διὰ πασῶν (sc. χορδῶν), in music, the whole octave, Vitr. 5, 4, 8; Plaut. 2, 22, 20; Mart. Cap. 9, § 944; so too, dĭăpente = διὰ πέντε, a fifth, Mart. Cap. 9, § 934 al.; dĭătessărōn = διατεσσάρων, a fourth, id. 2, § 107; Vitr. 5, 4, 8; disdĭăpāsōn = δὶς διὰ πασῶν, a double octave, Plin. 2, 22, 20, § 84; Mart. Cap. 2, § 199 al. (All these words should perhaps be written here, as in Macr. Somn. Scip. 2, 1, in Greek letters.)

1. dī-do (also written disdo; v. the foll.), didĭdi, didĭtum, 3, v. a., to give out, spread abroad, disseminate, distribute (anteclass. and poet.; esp. in Lucr.; once in Tac.).

  1. I. Lit.: numquam ego argentumdisdidi, Cato ap. Fronto Ep. ad Anton. 1, 2, p. 150: in venas cibum, Lucr. 2, 1136; 4, 956; 6, 947; cf. id. 3, 703; 4, 633: omne per caules palati, id. 4, 623; cf. id. 3, 246; 5, 269; 6, 1166.
    Absol.: dide, disice, Caecil. ap. Cic. Cael. 16, 37 (Com. Frag. v. 239 Rib.).
  2. II. Trop.: dum munia didit (sc. servis), Hor. S. 2, 2, 67: per magnas didita gentes Solatia vitae, Lucr. 5, 20; cf.: rumor per agmina Trojana, Verg. A. 7, 144: tua terris didita fama, id. ib. 8, 132; cf.: fama in populos, Sil. 1, 186: fama per provincias, Tac. A. 11, 1.

dī-jŭgo (disj-), no perf., ātum, 1, v. a., to separate: aliquem ab aliquo (with dijunxit), Arn. 5, p. 162.

dī-rumpo or disr-, rūpi, ruptum, 3, v. a., to break or dash to pieces; to break, burst asunder (rare but class.).

  1. I. Lit.: tabulā caput, Plaut. Bacch. 3, 3, 37: ne medius disrumpar miser, id. Curc. 2, 1, 7: cum se in nubem induerint (venti) ejusque tenuissimam quamque partem coeperint dividere atque disrumpere, Cic. Div. 2, 19, 44: imagines, Tac. H. 1, 55: homo diruptus, i. e. that has a rupture (c. c. dirutus), Cic. Phil. 13, 12.
    In an obscene sense, Plaut. Cas. 4, 3, 11 al.
  2. II. Trop.
    1. A. To break off, sunder, sever: amicitias exorsa aliqua offensione dirumpimus, Cic. Lael. 22 fin.; cf.: humani generis societatem, id. Off. 3, 5, 21: regnum, Vulg. 3 Reg. 11, 11.
      And in a figure borrowed from a play (in which two persons tugged at the ends of a rope until it broke, or one of them fell to the ground): cave dirumpatis, i. e. the rope or thread of your recollection, Plaut. Poen. prol. 117.
      Esp. freq.,
    2. B. Pass. in colloquial lang., to burst with envy, etc.: unum omnia posse dirumpuntur ii qui, etc., Cic. Att. 4, 16, 10; cf.: infinito fratris tui plausu dirumpitur, id. Fam. 12, 2, 2: dirumpor dolore, id. Att. 7, 12, 3; cf. risu, App. M. 3, p. 130, 3.
      Once act.: dirupi me paene, I nearly burst myself with earnest speaking, Cic. Fam. 7, 1, 4.

1. dīs, dītis, adj., rich, v. dives.

2. Dīs, ītis (nom. Dītis, Petr. Poët. 120, 76; Quint. 1, 6, 34; cf. Serv. Verg. A. 6, 273; the nom. Dis very rare in the poets; Aus. Idyl. 12: de deis, 3), m. [cf.: dīus, divus, deus], orig. denoting godhead, deity, in general, and of Jupiter in partic.; cf.: Diespiter and Diovis = Juppiter; afterwards exclusively as the designation of the god of the infernal regions, the Greek Pluto, connected with pater, Varr. L. L. 5, § 66 Müll.; identified by Caesar with the Celtic god of night, cf. Caes. B. G. 6, 18, 1 sq.; Cic. N. D. 2, 26; Tac. H. 4, 84 fin.; Suet. Oth. 8; Inscr. Orell. 1465-1470 and 4967; without pater, Verg. G. 4, 519; id. A. 4, 702; 5, 731; 6, 127 al.: pallida Ditis aqua, Tib. 3, 1, 28: Ditis ignava aqua, id. 3, 3, 38; Ov. M. 4, 438; 511; id. F. 4, 449 al.: domina Ditis = Proserpina, Verg. A. 6, 397.

3. dĭs, an inseparable particle [Sanscr. dva, two: dvis, twice; Gr. δίς (δϝις); cf.: bis, bini, dubius, duo; also Sanscr. vi- (for dvi-) = dis-], occurs before vowels only in dishiasco; it stands unchanged before

  1. I. c, p, q, t, s, and di; loses its s before b, d, g, l, m, n, r, and v; and becomes dif-before f. So, discedo, dispar, disquiro, distraho, dissolvo; dibalo, dido, digero, dilabor, dimetior, dinumero, dirigo, divello, etc. Before j (i) we have sometimes dī-, as in dijudico, dijungo, and sometimes dis-, as in disjeci, disjungo. Iacio makes disicio or dissicio. In late Lat. disglutino and disgrego occur; while disrumpo occurs in Cic. Lael. 22, 85; cf. dirrumpo, Plaut. Bacch. 3, 3, 37: dirripio in Cic. de Imp. Pomp. 19, 37, in some MSS.; and dimminuo in MSS. of Plautus, v. Neue Formenl. 2, 782 sq.
  2. II. Meaning.
    1. A. Dis, in most cases, answers to our asunder, in pieces, apart, in two, in different directions, implying separation or division, as in: diffindo, diffugio, digero, discedo, discepto, discerno, discerpo, discindo, dido, diffindo, dimitto, dirumpo, divido, and a multitude of others.
    2. B. Less freq. = Engl. un-, reversing or negativing the meaning of the primitive, as in discingo, disconduco, disconvenio, diffido, diffiteor, disjungo, displiceo, dissimulo, dissocio, dissuadeo, and a few others; so, dinumero, to count as separate objects: disputo, to discuss different views or things.
    3. C. In a few words dis- acquires an intensive force, exceedingly, as, differtus, dilaudo, discupio, disperio (utterly), dispudet, dissuavior, distaedet. This is but a development of its original meaning: thus, differtus is properly stuffed out; dilaudo, to scatter praise of, etc.
    4. D. Between, among, through: dinosco, dirigo (or derigo), dijudico, diligo, dilucesco, dispicio, dissereno.

dis-calcĕātus, a, um, adj., unshod, barefooted, Suet. Ner. 51; Vulg. Deut. 25, 10 al.

* dis-căpēdĭno, āvi, 1, v. a. [capedo], manus, to hold the hands apart, App. Flor. 3, p. 141.

* dis-căvĕo, ēre, v. n., to be on one’s guard against, keep away from, beware of: malo, Plaut. Men. 2, 1, 24.

dis-cēdo, cessi, cessum, 3 (perf. sync. discesti, Plaut. As. 2, 1, 3), v. n.

  1. I. (With the notion of dis predominating.)
    1. A. To part asunder, divide, separate (rare but class.; cf.: linquo, relinquo, desero, desum, destituo, deficio).
      1. 1. Lit.: cum terra discessisset magnis quibusdam imbribus, Cic. Off. 3, 9: caelum, opens, id. Div. 1, 43, 97; 1, 44, 99, i. e. clears off, Verg. A. 9, 20 (this last is quoted in Sen. Q. N. 7, 20): sulcus vomere, Luc. 6, 382: VT SODALITATES DECVRIATIQVE DISCEDERENT, SC. ap. Cic. Q. Fr. 2, 3, 5; cf.: cum discedere populum jussissent tribuni, Liv. 3, 11: populus ex contione, Sall. J. 34 fin.: armati in latitudinem, Sisenn. ap. Non. 99, 7: in duas partes, Sall. J. 13, 1: in partes, Tac. A. 1, 49; cf.: in manipulos, id. ib. 1, 34: fumus in auras, Lucr. 3, 436: ad semina rerum, id. 2, 833: palus multos discessit in amnes, Luc. 6, 360: citius paterer caput hoc discedere collo, Prop. 2, 6, 7.
      2. 2. Trop.: divisio in tres partes, Quint. 12, 10, 58: haec in duo genera, id. 3, 6, 86.
    2. B. To part from one’s connection with one, i. e. to leave, forsake, desert (rare but class.).
      With a or ab: uxor a Dolabella discessit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6: ab amicis in re publica peccantibus, Cic. Lael. 12, 42: ab amicis, id. ib. 20, 75: a nobis, Caes. B. C. 3, 60, 3: milites in itinere ab eo discedunt, id. ib. 1, 12, 2: a Perseo, Liv. 43, 6.
  2. II. (With the notion of cedere predominating.) To depart from any place or person, to go away from, to leave (cf.: proficiscor, abeo; so most frequently in all periods and sorts of composition).
    1. A. Lit.
      1. 1. In gen.: constr. with ab, ex, or absol., rarely with de
        With ab: cum discesti ab hero, atque abisti ad forum, Plaut. As. 2, 1, 3; so with abire, id. ib. 3, 3, 13; Cic. Att. 7, 2 fin.: quod legati eorum paulo ante a Caesare discesserant, Caes. B. G. 4, 12, 1: ab suis, id. ib. 5, 3, 6: ab exercitu, id. ib. 7, 9, 1; id. B. C. 1, 9, 3 et saep.: a senis latere numquam, Cic. Lael. 1, 1: a vallo, Caes. B. C. 3, 37, 3: ab loco, id. ib. 5, 34, 1: a litore, id. ib. 5, 8 fin. et saep.
        With ex: non modo illum e Gallia non discessisse, sed ne a Mutina quidem recessisse, Cic. Phil. 8, 7, 21: ex contione, Caes. B. C. 2, 33, 2: e medio, Suet. Caes. 1: e patria, Ov. Tr. 1, 3, 85 et saep.
        With de: de foro, Cic. Verr. 2, 4, 65, § 147; 2, 4, 22, § 49; id. Rosc. Am. 29, 79: de colloquio, Liv. 32, 40.
        With abl. without a prep.: templo, Ov. M. 1, 381: finibus Ausoniae, id. Tr. 1, 3, 5: lecto, id. H. 1, 81: Tarracone, Caes. B. C. 2, 21, 5: Capua, Cic. Att. 7, 21.
        Absol.: ille discessit, ego somno solutus sum, Cic. Rep. 6, 26 fin.; so, Caes. B. G. 1, 39, 3; id. B. C. 1, 22 fin.; Hor. S. 1, 9, 8 et saep.
        Pass. impers.: ne longius ab agmine discedi pateretur, Caes. B. G. 5, 19, 3: ab concilio disceditur, id. ib. 7, 2 fin.: de colloquio discessum, Liv. 32, 40; Caes. B. C. 3, 87 fin.; Tac. A. 6, 44 fin.
        1. b. Designating the term. ad quem, to go away to any place: in silvas, Caes. B. G. 5, 39, 2: ex fuga in civitates, id. ib. 7, 88 fin.: in castra, id. B. C. 1, 83, 3: in proximos colles, Sall. J. 54 fin.: in loca occulta, id. ib. 56, 3: ad urbem, Verg. A. 12, 184 et saep.: Capreas, Tac. A. 6, 20: ex castris domum, Caes. B. G. 5, 7, 5; cf. simply domum, id. B. C. 1, 13, 3; 3, 87, 3: domos suas, Nep. Them. 4, 2 al.: cubitum, Cic. Rep. 6, 10.
      2. 2. In partic.
        1. a. In milit. lang., to march off, march away, decamp: discessit a Brundisio obsessionemque nostrorum omisit, Caes. B. C. 3, 24 fin.: ab Gergovia, id. B. G. 7, 43 fin.: a mari Dyrrhachioque, id. B. C. 3, 44, 1: ab Zama, Sall. J. 61 al.: ex ea parte vici, Caes. B. G. 3, 2, 1: ex hibernis, id. ib. 5, 28, 3: ex eo loco, id. B. C. 3, 30, 7; cf.: ex iis locis cum classe, id. ib. 3, 101 fin.: Tarracone, id. ib. 2, 21, 5 et saep.: dispersi ac dissipati discedunt, Caes. B. G. 5, 58, 3; so absol., id. ib. 5, 53 fin.; 6, 33, 4 et saep.; so milit.: discedere ab signis, to quit the standard, leave the order of battle, Caes. B. G. 5, 16, 1; id. B. C. 1, 44, 4; Liv. 25, 20: qui discedere et abire cœptabant, i. e. to break ranks and go away, Suet. Oth. 11; cf.: ab ordinibus signisque Front. Strat. 1, 5, 3: ab armis, to lay down one’s arms, Caes. B. G. 5, 41, 8; id. B. C. 1, 9, 5; Sall. C. 34, 1; Cic. Phil. 8, 11, 33; Liv. 9, 14 al.
        2. b. Also in milit. lang., to get away, come away, come off in any manner from the battle (victorious, conquered, wounded, etc.); and sometimes to be translated simply to become, to be, etc.: superiores, Caes. B. C. 1, 47, 1; so, superior, Sall. C. 39, 4: victor, Caes. B. C. 3, 47, 6; cf.: victor ab hoste, Hor. Ep. 1, 10, 37: victus, to be conquered, Sall. C. 49, 2: graviter vulneratus, id. ib. 61, 7 et saep.: aequo proelio, Caes. B. C. 3, 112, 7; cf.: aequa manu, Sall. C. 39, 4: aequo Marte cum Volscis, Liv. 2, 40: sine detrimento, Caes. B. C. 3, 46, 6 et saep.
          Pass. impers.: a proelio disceditur, Just. 6, 7, 12.
          1. (β) Transf. beyond the milit. sphere (freq. into the judicial sphere, on account of its analogy to the former): ut spoliis Sexti Roscii hoc judicio ornati auctique discedant, Cic. Rosc. Am. 3 fin.: superiorem, id. Caecin. 1, 2; so, liberatus, Nep. Phoc. 2, 3: omnium judicio probatus, Cic. Brut. 64, 229: impunita (tanta injuria), id. Verr. 2, 4, 30 et saep.: discessisses non male, Plaut. Stich. 2, 2, 70; cf.: pulchre et probe et praeter spem, Ter. Phorm. 5, 8, 58: aut cum summa gloria aut sine molestia, Cic. Att. 2, 21 fin.; cf.: a judicio capitis maximā gloriā, Nep. Epam. 8 fin.: ita tum discedo ab illo, ut qui se filiam Neget daturum, Ter. And. 1, 1, 121; cf.: si possum discedere, ne causa optima in senatu pereat, Cic. Fam. 2, 16 fin.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen., to depart, deviate, swerve from; to leave, forsake, give up: nihil a statu naturae, nihil a dignitate sapientis, Cic. Off. 1, 20, 67: a fide justitiaque, id. ib. 3, 20, 79: longe ab consuetudine mea et cautione ac diligentia, id. Font. 1, 2: a constantia atque a mente, atque a se ipse, id. Div. 2, 55, 114; cf.: a se, id. Brut. 79, 273; id. Fin. 5, 11, 33; 4, 5, 41; id. Tusc. 4, 6, 11: a recta conscientia, Att. ap. Cic. Att. 13, 20: a sua sententia, Caes. B. C. 1, 2, 5: ab officio, id. B. G. 1, 40, 3: ab oppugnatione castrorum, id. B. C. 2, 31, 3 et saep.: a judiciisque causisque, Cic. de Or. 2, 33, 144: a litteris, id. Fam. 9, 26: ab illa acerrima contentione, id. Or. 31: ab illa cavillatione, Quint. 12, 2, 14: a suscepta semel persuasione, id. 12, 2, 26 et saep.
      2. 2. In partic.
        1. a. Pregn., to pass away, to vanish, to cease (very rarely): modo audivi, quartanam a te discessisse, had left you, Cic. Att. 8, 6: ex animo memoria alicujus, id. Rep. 6, 9: hostibus spes potiundi oppidi discessit (opp. studium propugnandi accessit), Caes. B. G. 2, 7, 2: ubi hae sollicitudines discessere, Liv. 4, 52 fin.
        2. b. In alicujus sententiam, in polit. lang., to pass or go over to another’s opinion, Sall. C. 55, 1; Liv. 3, 41; 28, 45; cf. the opp., in alia omnia, Cic. Fam. 10, 12, 3 (v. alius). In like manner: decurritur ad illud extremum atque ultimum SC., quo nisi paene in ipso urbis incendionumquam ante discessum est, which had never before been resorted to, Caes. B. C. 1, 5, 3; so perh.: ex oratione Caesarishanc in opinionem discessi, ut, etc., Cic. Fam. 6, 14 fin.
        3. c. Ab aliquo, in Cicero’s letters in the sense of to leave out of consideration, i. e. to except: cum a vobis meae salutis auctoribus discesserim, neminem esse, cujus officiis me tam esse devinctum confitear, if I except you, you excepted, Cic. Fam. 1, 9, 18: ut cum ab illo discesserint, me habeant proximum, id. ib. 6, 12, 2: amoris erga me, cum a fraterno amore domesticoque discessi, tibi primas defero, id. Att. 1, 17, 5.
          Note: Once in the part. perf.: custodibus discessis, Cael. ap. Prisc. p. 869 P.

discentĭa, ae, f. [disco], a learning (late Lat.), Tert. Anim. 23 and 24.

disceptātĭo, ōnis, f. [discepto], a dispute, disputation, debate, discussion, disquisition.

  1. I. In gen. (good prose in sing. and plur.; cf. for syn.: controversia, concertatio, altercatio, contentio, jurgium, rixa, disputatio): cum quibus omnis fere nobis disceptatio contentioque est, Cic. Div. 2, 72, 150: non disceptatio modo, sed etiam altercatio, Liv. 38, 32; so absol., Cic. Off. 1, 11, 34; id. Deiot. 2, 5: rationum et firmamentorum contentio adducit in angustum disceptationem, id. Part. Or. 30, 104; Liv. 27, 5; 32, 40; Quint. 3, 11, 11; 7, 5, 2 al.: lator ipse legis, cum esset controversia nulla facti, juris tamen disceptationem esse voluit, Cic. Mil. 9, 23; so, juris, Quint. 3, 6, 82: forenses judiciorum aut deliberationum, Cic. de Or. 1, 6, 22; cf. Quint. 2, 4, 24: judicationum, id. 3, 11, 19 et saep.: verborum (opp.: directa denuntiatio belli), Liv. 21, 19: cogitationum, Vulg. Rom. 14, 1.
  2. II. Esp., a decision, judicial award, judgment (very rare): arbitrorum (coupled with publica judicia), Quint. 11, 1, 43: praetoris, Dig. 2, 15, 8, § 24.

disceptātor, ōris, m. [discepto], an umpire, arbitrator, judge: disceptator id est rei sententiaeque moderator, Cic. Part. Or. 3, 10: IVRIS DISCEPTATOR, QVI PRIVATA IVDICET IVDICARIVE IVBEAT, PRAETOR ESTO, id. Leg. 3, 3, 8: nec vero quisquam privatus erat disceptator aut arbiter litis, id. Rep. 5, 2; cf. id. Cael. 15; Plaut. Most. 5, 2, 16; Cic. Fl. 38, 97; id. Agr. 1, 7 fin.; id. Fam. 13, 26, 2; * Caes. B. G. 7, 37, 5; Liv. 1, 50; 8, 23; Asin. Pollio ap. Quint. 9, 4, 132 al.

disceptātrix, īcis, f. [disceptator], a female umpire, arbitrator, judge (very rare): dialectica veri et falsi quasi disceptatrix et judex, * Cic. Ac. 2, 28, 91; Lampr. Commod. 5.

discepto, āvi, ātum, 1, v. a. [dis and capio].

  1. I. Jurid. t. t. (lit., to seize hold of and separate; hence, to stop the dispute), to decide, determine, judge a controversy, = dijudicare (cf.: dissero, disputo; good prose, but rare): res juste sapienterque, Cic. Mil. 9: hanc causam si in foro dicerem eodem audiente et disceptante te, id. Deiot. 2, 6; cf.: ipso exercitu disceptante, Liv. 5, 4: jus dicebat disceptabatque controversias, id. 41, 20; cf.: controversias inter se jure ac judicio, autbello, id. 38, 38 fin.: inter populum Carthaginiensem et regem in re praesenti, id. 34, 62 fin.: inter amicos, Plin. Ep. 7, 15, 2. al.: FETIALES BELLA DISCEPTANTO, i. e. to decide between peace and war, Cic. Leg. 2, 9.
    1. * B. Beyond the judic. sphere: cum Academici eorum controversias disceptarent, Cic. Tusc. 4, 3, 6.
      Far more freq.,.
  2. II. Transf., of the parties themselves: to debate, dispute, discuss, strive.
          1. (α) With de: de controversiis jure apud se potius, quam inter se armis disceptare, Caes. B. G. 3, 107 fin.; cf.: de controversiis suis jure potius quam bello, Sall. J. 21 fin.; and see under β: non de aliquo crimine sed de publico jure, Cic. Balb. 28, 64; cf.: de foederum jure verbis, Liv. 21, 19: de jure vectigalium, id. 34, 62: de cunctis negotiis inter se, Sall. J. 11, 2 al.
            Ellipt.: damni (i. e. de actione damni) disceptare, Dig. 48, 19, 28, § 12.
            Pass. impers.: quanto periculo de jure publico disceptaretur armis, Cic. Fam. 4, 14, 2; 6, 1, 5: quorum de re, id. de Or. 2, 43, 183: de omnibus condicionibus, Caes. B. C. 1, 24 fin.: de agro cum regis legatis, Liv. 34, 62 al.
            With ob: ob rem pecuniariam cum aliquo, Tac. A. 6, 5.
            With ad: ad aliquem, Liv. 8, 23.
          2. (β) Absol.: erat non jure, non legibus, non disceptando decertandum, Cic. Planc. 36; so, cum palaestritis aequo jure, id. Verr. 2, 2, 15; cf.: jure potius quam bellum gerere, Hirt. B. G. 85 fin.: armis, Tac. A. 2, 65.
            Pass. impers.: ut coram imperatore, sicut inter Marcellum Siculosque disceptatum fuerat, disceptaretur, Liv. 26, 33; cf. id. 38, 35.
            Abl. absol.: multum invicem disceptato, Tac. A. 15, 14.
    1. * B. With inanimate subjects: in uno proelio omnis fortuna rei publicae disceptat, depends upon, is at stake, Cic. Fam. 10, 10.

discernenter, adv., with a distinction, etc.; v. discerno, P. a. fin.

* discernĭbĭlis, e, adj. [discerno], that may be distinguished, discernible: similitudo, Aug. Enchir. 90.

discernĭcŭlum, i, n. [discerno].

  1. * I. The bodkin in a woman’s head-dress, which parted the hair, a hair-bodkin, Lucil. ap. Non. 35, 31; cf. Varr. L. L. 5, § 129.
  2. * II. Trop., a difference: coloris, Gell. 17, 15, 4; Ambros. Apol. Dav. Alt. 4, 26.

dis-cerno, crēvi, crētum, 3, v. a., to separate, set apart.

  1. I. Lit., to separate, part, divide (freq. since the Aug. per.): equas, ne inter se pugnare possint, Varr. R. R. 2, 7, 10: ordines (preceded by senatus a populo secretus), Liv. 34, 54: lignum a carnibus, Plin. 13, 4, 7, § 33: Lusitaniam a Baetica, id. 4, 21, 35, § 116: neque mons erat, qui fines eorum discerneret, i. e. to mark out, determine, Sall. J. 79, 3; cf. poet.: (saxum) telas auro, to interweave with gold, Verg. A. 4, 264; 11, 75: haec ipsa fortuna huc illucve discernit, divides, distributes, Cels. 7, 3.
    In the part. perf., divided, separated: duae urbes, magno inter se spatio discretae, Liv. 27, 39 fin.; cf.: Peraea a ceteris Judaeis Jordane amne, Plin. 5, 14, 15, § 70: Philippus mari tantum Ionio discretus, Liv. 23, 33; so, sol tanto intervallo, Plin. 2, 11, 8, § 50: uxor velo, id. Ep. 4, 19, 3: ager saxo, Stat. Th. 5, 559: decurias pluribus nominibus, Plin. 33, 2, 7, § 31 et saep.
    Of the hair, parted: discretaque collo Caesaries, Grat. Cyn. 272: divisa discretaque tellus, divided and separated, Lucr. 5, 1441: tellus (opp. permixta), id. 691: ubi discretas insula rumpit aquas, Ov. F. 2, 194: sedes piorum, set apart, retired, Hor. C. 2, 13, 23: quae cum sint turpissima discreta ac separata, turpius junguntur, Plin. Ep. 2, 6 fin.: septem discretus in ostia Nilus, Ov. M. 5, 324 (for which: septem digestum in cornua Nilum, id. ib. 9, 774); cf. Quint. 7, 1, 1.
  2. II. Trop.
    1. A. To separate things according to their different qualities, to distinguish between, discern (freq. and class.): alba et atra, Cic. Tusc. 5, 39, 114: discernere et dispicere insidiatorem et petitum insidiis, Liv. 40, 10: jus et injuriam, Tac. A. 2, 66: probanda atque improbanda, Quint. 2, 2, 11: fas atque nefas, Hor. C. 1, 18, 11 et saep.: id quod visum erit a falso, Cic. Ac. 2, 8, 25: pantheras a pardis solo candore, Plin. 8, 17, 23, § 63 et saep.: verba discerni articulatim, Lucr. 4, 555: suos, * Caes. B. G. 7, 75: piceam visu, Plin. 16, 10, 18, § 40: temperantiam duobus modis, Cic. Part. Or. 22, 77 et saep.: animus discernit, quid sit ejusdem generis, quid alterius, id. Univ. 8: pecuniae an famae minus parceret haud facile dis cerneres, Sall. C. 25, 3; so with an, Tac. A. 5, 6; id. H. 3, 28; Suet. Calig. 25; cf.: nec discernatur, jussu injussu imperatoris pugnent, Liv. 8, 34 fin.
    2. B. To determine, settle: limes agro positus litem ut discerneret arvis, Verg. A. 12, 898: discerne causam meam, Vulg. Psa. 42, 1.
    3. C. To except, omit, Amm. 14, 8, 7.
      Hence,
      1. * 1. discernen-ter, adv., with a distinction, Cael. Aur. Tard. 1, 4, no. 81.
      2. 2. discrētim, adv., separately, distinctly, App. M. 6, p. 173: singillatim ac discretim, id. Flor. 9, p. 347: adoriri, Amm. 29, 6: tradi, id. 28, 1; Hilar. in Psa. 138, 23.

dis-cerpo, psi, ptum, 3, v. a. [carpo], to pluck or tear in pieces, to rend, to mangle (class.).

  1. I. Lit.: animus nec secerni nec dividi nec discerpi nec distrahi potest, Cic. Tusc. 1, 29, 71; cf. id. N. D. 1, 11, 27: inter orgia Bacchi discerptum iuvenem sparsere per agros, Verg. G. 4, 522: aliquem, Liv. 1, 16; Suet. Caes. 17: semiustum cadaver (canes), id. Dom. 15: membra gruis, Hor. S. 2, 8, 86 et saep.: in parvas partīs aurum, Lucr. 2, 829; Vulg. Judic. 4, 6 al.
    1. B. Transf., to scatter, disperse, destroy: quae cuncta aërii discerpunt irrita venti, Cat. 64, 142; cf. Verg. A. 9, 313.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: divulsa et quasi discerpta contrectare, Cic. de Or. 3, 6, 24: rem quae proposita est, quasi in membra, id. Top. 5, 28.
    2. B. In partic. (like carpo, II. B.; concerpo, II.), to tear in pieces with words, to revile: me infestis dictis, Cat. 66, 73; cf.: lacerare carmina, Ov. P. 4, 16, 1.

discerptĭo, ōnis, f. [discerpo], a tearing in pieces, rending: discerptiones eorum, Vulg. 4 Esdr. 12, 32: juris humani, Liv. 41, 24, 10 Madvig. (al. dissertio).

discessĭo, ōnis, f. [discedo].

  1. I. (Very rarely), a separation of married persons, Ter. And. 3, 3, 36; of the people into parties (with seditio), Gell. 2, 12: stellarum et discessiones et coetus, separations and conjunctions, id. 14, 1, 8; cf.: plebei a patribus, et aliae dissensiones, Sall. H. Fragm. 1, 9 Dietsch.
  2. II. A going away, departure, removal.
    1. A. In gen. (very rarely; cf. discessus): Nonanus desolatus aliorum discessione, Tac. A. 1, 30 fin.: necessaria, Macr. S. 1, 5, 3.
      Far more freq.,
    2. B. In partic.
      1. 1. Polit. t. t., a going over to any one in voting: senatusconsultum de supplicatione per discessionem fecit, Cic. Phil. 3, 9 fin.; Tac. A. 6, 12; Suet. Tib. 31; cf. Varr. ap. Gell. 14, 7, 12.
        Esp.: discessionem facere, to make a division, i. e. to get the vote of the house by dividing it, Cic. Phil. 14, 7 fin.; Hirt. B. G. 8, 52 fin.; 8, 53; Cic. Sest. 34, 74; Tac. A. 3, 69 fin. al.
      2. 2. In the church, a separation, schism (eccl. Lat.), Vulg. Act. 21, 21; id. 2 Thes. 2, 3.

1. discessus, a, um, Part., from discedo.

2. discessus, ūs, m. [discedo].

  1. I. A going asunder, separation, opening (very rare): caeli, i. e. lightning, Cic. Div. 2, 28, 60: est interitus quasi discessus et secretio ac diremptus earum partium, quae ante interitum junctione aliqua tenebantur, id. Tusc. 1, 29, 71.
  2. II. A going away, departure, removal.
    1. A. In gen. (class.): ut me levarat tuus adventus, sic discessus afflixit, Cic. Att. 12, 50: subitus (with praeceps profectio), Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 6: ab urbe, Cic. ib. 8, 3, 3: praeclarus e vita, id. Div. 1, 23, 47; cf. id. de Sen. 23: latronis, id. Phil. 5, 11, 30; cf. ceterorum, id. Cat. 1, 3, 7: legatorum, Caes. B. G. 7, 5 fin.: discessu mugire boves, Verg. A. 8, 215 al.
      In plur.: solis accessus discessusque, Cic. N. D. 2, 7, 19.
    2. B. In partic.
      1. 1. In milit. lang., a marching away, marching off, decamping, Caes. B. G. 2, 14, 1; 4, 4, 6; 7, 20, 1 et saep.; Tac. A. 2, 44; Front. Strat. 1, 1, 9; 1, 5, 25 al.
      2. 2. In Cic. applied to his banishment from Rome: cum, discessu meo, religionum jura polluta sunt, Cic. Leg. 2, 17, 42 (cf. absum); so id. de domo 32, 85.

discĕus, i, m., = δίσκος (a quoit), a sort of comet shaped like a quoit, Plin. 2, 25, 22, § 89.

discĭdĭum, ii, n. [discindo].

  1. I. A tearing asunder, dividing, parting (freq. in Lucr., elsewh. rare): partibus ejus (sc. corporis) discidium parere et nexus exsolvere, Lucr. 1, 220; cf. id. 249; 452; 2, 120; 3, 839 al.: nubis, id. 6, 293: humi, Sol. 1 med.: terrarum, Amm. 27, 4 al.
  2. II. A separation of persons or things, a disagreement, discord; also divorce (freq. and class.; see Madvig. ad Cic. Fin. 1, 13, 44, and the Excurs. ib. p. 812 sq.): neque per vinum umquam ex me exoritur discidium in convivio, Plaut. Mil. 3, 1, 60; Cic. Att. 1, 17, 7; id. Balb. 13, 30: qui inter nos discidium volunt, Ter. And. 4, 2, 14; so of the separation of lovers (of man and wife), id. Hec. 3, 5, 26; 5, 2, 16; Cic. Att. 15, 29, 2; Tac. A. 2, 86; 11, 30; Suet. Dom. 3; Ov. M. 5, 530; 14, 79 et saep.; cf.: divortia atque affinitatum discidia, Cic. Clu. 67: desiderium alicujus discidii, id. Phil. 2, 18, 45; cf. id. Att. 4, 1; Sen. de Const. Sap. 8 fin.; Cic. Sull. 21: amicorum discidia, id. Lael. 21, 78; cf. id. ib. 7, 23; 10, 35: ex cupiditatibus odia, discidia, discordiae, bella nascuntur, id. Fin. 1, 13, 44; id. Ac. 1, 12, 43; id. de Or. 3, 16, 61; Liv. 25, 18; Tac. A. 14, 60 al.

dis-cīdo, ĕre, v. a. [caedo], to cut in pieces (very rare; perh. only in the foll. passages): aliquod in multas partīs ferro, Lucr. 3, 659; id. 669.

discinctus, a, um, Part., from discingo.

dī-scindo, cĭdi, cissum, 3, v. a., to tear or cleave asunder, to cut asunder, divide, rend, tear (class.—for syn. cf.: findo, scindo, dirimo, divello, separo, secerno).

  1. I. Lit.: salicem Graecam discindito, Cato R. R. 40, 2: vestem, Ter. Ad. 1, 2, 4 (quoted Cic. Cael. 16, 38); Suet. Caes. 84; id. Ner. 42 al.; cf. tunicam, Cic. de Or. 2, 47, 195: purpureos amictus manu, Verg. A. 12, 602: labrum, Ter. Ad. 4, 2, 20; cf.: maxillam ictu, Suet. Calig. 58: artus, Verg. G. 3, 514: nubem (vis venti), Lucr. 6, 436: cotem novaculā, Cic. Div. 1, 17, 32; Liv. 1, 36; cf.: trabes aut saxa securibus cuneisque, Tac. H. 5, 6 fin.: cunctantem flagellis, Suet. Calig. 33 et saep.
    Absol.: nulli penitus discindere ferro contigit, Luc. 1, 31.
  2. II. Trop.: discissa cum corpore vis animai, Lucr. 3, 639: tales amicitiae sunt remissione usus eluendae et dissuendae magis quam discindendae, Cic. Lael. 21, 76: omnis oratio aut continua est aut inter respondentem et interrogantem discissa, interrupted, divided, Sen. Ep. 89, 16.
    Rarely of persons: discissi studiis turbulentis, Amm. 25, 5; cf. id. 22, 5; 28, 4 fin.

dis-cingo, nxi, nctum, 3, v. a., to ungird, deprive of the girdle.

  1. I. Lit.: discinctā tunicā fugiendum est, Hor. S. 1, 2, 132; Vell. 2, 41 fin.; cf.: tunicati et discincti, Suet. Aug. 100: jam discingitur armis, Sil. 8, 34.
    As a milit. punishment: destrictis gladiis discinctos destituit, Liv. 27, 13; Suet. Aug. 24 and 100: cum tenues nuper Marius discinxerit Afros, had disarmed, i. e. conquered, Juv. 8, 120; cf.: peltatam Amazona Scythico nodo, Mart. 9, 101, 5.
  2. II. Trop.
    1. A. In verb finit.: mihi crede, in sinu est (Caesar), neque ego discingor, i. e. I do not neglect him, I endeavor to preserve his friendship, Cic. Q. Fr. 2, 13; cf. Sen. Ep. 92 fin.: discinxit ratione dolos fraudesque resolvit, i. e. discovered, detected, Sil. 7, 153; cf.: ut inter Methium et Paulum, quae veniunt in disceptationem, discingas, i. e. that thou wilt decide, Sid. Ep. 2, 7.
    2. B. discinctus, a, um, ungirt.
      1. 1. Lit.: ne glorietur accinctus aeque ac discinctus, i. e. who has put off his armor, Vulg. 3 Reg. 20, 11.
      2. 2. Trop.
          1. (α) Voluptuous, effeminate, Afri, Verg. A. 8, 724.
            Hence,
          2. (β) Slovenly, careless, negligent; loose, dissolute, reckless: discincti ludere, Hor. S. 2, 1, 73: avarus ut Chremes, opp. discinctus ut nepos, id. Epod. 1, 34: Natta, Pers. 3, 31: verna, id. 4, 22: discincta in otia natus, Ov. Am. 1, 9, 41.

discī̆plīna (also uncontr. DISCIPVLINA, Num. Hadr. ap. Eckh. D. N. V. 6, p. 503; the Cod. palimps. Cic. Rep. 2, 19, prima manu has likewise DISCIPVLINA: so, discipulina, Plaut. Most. 1, 2, 75 Lorenz; id. As. 1, 3, 49 Fleck.; cf. Ussing ad loc.), ae. f. [discipulus], instruction, tuition, teaching in the widest sense of the word (for syn. cf.: ars, litterae, doctrina, scientia, cognitio, numanitas—very freq. and good prose).

  1. I. Lit.: ad aliquem disciplinae causa concurrere (for which, shortly after: illo discendi causa proficisci), Caes. B. G. 6, 13, 4; cf. ib. 6, 14, 2 and 3: alicui in disciplinam tradi, Cic. Div. 1, 41, 92; cf. id. Verr. 2, 1, 45; id. Phil. 2, 2: eadem in litteris ratio est reliquisque rebus, quarum est disciplina, are the objects of instruction, id. Div. 2, 3, 10: puerilis, id. Rep. 4, 3; 4; cf.: pueritiae disciplinae, id. de Imp. Pomp. 10, 28: praestantior, id. Fam. 1, 7 fin. et saep.
  2. II. Meton. (causa pro effectu), all that is taught in the way of instruction, whether with reference to single circumstances of life, or to science, art, morals, politics, etc., learning, knowledge, science, discipline.
    1. A. Object.: caveto alienam disciplinam temere contemnas, Cato R. R. 1, 4: qui haec (sc. justitia, fides, aequitas, etc.) disciplinis informata, alia moribus confirmarunt, sanxerunt autem alia legibus, Cic. Rep. 1, 2: totius familiae praecepta et instituta et disciplina, id. Verr. 2, 3, 68: a pueris nullo officio aut disciplina assuefacti nihil omnino contra voluntatem faciant, Caes. B. G. 4, 1, 9; id. B. C. 3, 10, 4 et saep.: cujus prima aetas dedita disciplinis fuit iisque artibus, quibus instruimur ad hunc usum forensem, Cic. Cael. 30, 72: juris civilis, id. de Or. 1, 39, 18; cf. id. Mur. 10 fin.: dicendi, id. Brut. 44, 163: musices, music, Quint. 1, 10, 15: omnis honesti justique, id. 12, 2, 1: ruris, agriculture, Col. 1, 1, 6; cf. id. prooem. § 23 et saep.: militiae, art of war, tactics, Cic. de Imp. Pomp. 10, 28; cf. bellica, id. N. D. 2, 64, 161: militaris, Nep. Iphicr. 1 and 2; esp. military discipline, Liv. 8, 7 fin.; 8, 32; 34; 35; Tac. G. 25; Suet. Caes. 24 et saep.; cf. also: docuit, quid populi Romani disciplina atque opes possent, Caes. B. G. 6, 1 fin.; and with usus, id. ib. 1, 40, 5: domestica, domestic discipline, Suet. Caes. 48; cf. domus, id. Aug. 65 et saep.: rei publicae, science of government, statesmanship, Cic. de Or. 1, 34, 159; cf. id. Rep. 1, 33; 2, 38 fin.; 3, 3 al.: disciplina philosophiae, philosophical doctrines, philosophical system, Cic. Ac. 2, 3; cf. id. Fin. 1, 4 fin.; id. N. D. 1, 7; 5, 32, 90; id. Brut. 25; id. Off. 3, 4, 20 et saep.
    2. B. Subject., a custom, habit: eademne erat haec disciplina tibi, quum tu adolescens eras? Plaut. Bacch. 3, 3, 17: eādem nos disciplinā utimur, id. As. 1, 3, 49; cf. Ter. Heaut. 2, 3, 59 Ruhnk.: imitatur malarum malam disciplinam, Plaut. Cas. 3, 5, 28; cf.: imitari, Castor, potius avi mores disciplinamque debebas, Cic. Deiot. 10; cf. also, id. Verr 2, 3, 68; Plaut. Merc. 1, 1, 6; id. Truc. 1, 1, 30.

discī̆plīnābĭlis, e, adj. [disciplina], to be learned by teaching, Cassiod. Var. 4, 33; Isid. 2, 24, 9.
Hence, adv.: discī̆plīnā-bĭlĭter, in an instructive manner, Cassiod. in Psalt. praef. 4; id. in Psa. 150, 4.

discī̆plīnātus, a, um, adj. [disciplina], instructed, disciplined (late Lat.), Vulg. Jacob. 3, 13 al.; Alcim. Avit. 4, 46: disciplinatior, Tert. Fug. in persec. 1, fin.

discī̆plīnōsus, a, um, adj. [disciplina], docile: gladiator, Cato ap. Non. 463, 5; cf. Gell. 4, 9, 12.

discĭpŭla, ae, f.; v. discipulus.

discĭpŭlātus, ūs, m. [discipulus], the condition of a disciple, discipleship, Tert. Praescr. Haeret. 22; Cassiod. Var. 5, 40.

discĭpŭlīna, ae, v. disciplina init.

discĭpŭlus, i, m. [disco, and root of puer, pupilla; cf. Sanscr., putras, son; Gr. πῶλος; Engl., foal], a learner, scholar, pupil, disciple.

  1. I. In gen., Plaut. Bacch. 1, 2, 44 sq.; Cic. Div. 1, 3, 6; 1, 23, 46; id. N. D. 3, 7 et saep.
    Trop. Prov.: discipulus est prioris posterior dies, Pub. Syr. 120 (Rib).
    In the fem.: discĭpŭla, ae, a female scholar or disciple: ego te dedam discipulam cruci, Plaut. Aul. 1, 1, 20; Plin. 35, 11, 40, § 147; Hor. S. 1, 10, 91; Vulg. Act. 9, 36 al.
    Cf. transf., of the nightingale, Plin. 10, 29, 43, § 83.
    Of Latin eloquence: Latina facundia similis Graecae ac prorsus ejus discipula videtur, Quint. 12, 10, 27.
  2. II. A learner in an art or trade, an apprentice, Plaut. Aul. 3, 1, 4; id. Ps. 3, 2, 76; 96; Paul. Sent. 2, 8, 3.
  3. III. (Eccl. Lat.) A disciple of Christ, Vulg. Luc. 5, 30 et saep.

discissĭo, ōnis, f. [discindo], a separation, division (late Lat., v. the class. discidium), Aug. Ep. 261 al.

discissūra, ae, f. [discindo], a rending asunder, a rent (late Lat.): corporis, Ambros. Serm. 13.

discissus, a, um, Part., from discindo.

dis-clūdo, si, sum, 3, v. a. [claudo] (rare but classical; already obsolete in the time of Macrobius, v. Macr. S. 6, 4).

  1. I. To shut up separately, to keep separate; orig. belonging to household lang.: dispares disclusos habere pisces, Varr. R. R. 3, 17, 4.
  2. II. With the notion of dis predominant, to keep apart, to separate, divide: pares cum paribus jungi res, et discludere mundum, Lucr. 5, 438; so of the act of creation, imitated by Vergil: discludere Nerea ponto, to separate, cut off, Verg. E. 6, 35: paludibus mons erat ab reliquis disclusus, Varr. L. L. 5, § 43 Müll.; cf.: mons Cevenna, qui Arvernos ab Helviis discludit, Caes. B. G. 7, 8, 2: ossibus ac nervis disclusis, Lucr. 3, 171; cf.: turres (with disturbare domos), id. 6, 240: quibus (sc. tignis) disclusis atque in contrariam partem revinctis, kept asunder, kept at the proper distance apart, Caes. B. G. 4, 17, 7: ut restis, ad ingluviem adstricta, spiritus officia discluderet, i. e. might prevent, choke off, App. M. 1, p. 109, 27.
    1. B. Of abstr. objects: Plato iram et cupiditatem locis disclusit: iram in pectore, cupiditatem subter praecordia locavit, Cic. Tusc. 1, 10, 20: quae semotae a mente et disclusae, id. ib. 1, 33, 80: morsus roboris, to part, to open, Verg. A. 12, 782.

* disclūsĭo, ōnis, f. [discludo], a separation: loci, App. de Deo Socr. init.

disclūsus, a, um, Part., from discludo.

disco, dĭdĭci, 3 (part. fut.: sic disciturum, etc., App. ap. Prisc. p. 887 P.), v. a. [from the root da-, Gr. δεδαώς, δαῆναι; dak-, cf. doceo, doctus, Gr. διδάσκω], to learn, to learn to know, to become acquainted with, etc. (for syn. cf.: capio, percipio, concipio, comprehendo, intellego, cognosco, nosco, agnosco, animadverto, calleo, scio—very freq. in all periods and sorts of writing).

        1. (α) With acc.: litteras Graecas senex didici, Cic. de Sen. 8, 26; id. Tusc. 1, 13, 29: so, litteras, Plaut. Truc. 4, 2, 22: jus civile, id. Mur. 9, 19; 10, 23: litteras apud aliquem, Cic. Fam. 9, 10, 2: dialectica ab aliquo, id. Ac. 2, 30, 98: artem ab aliquo, Quint. 3, 1, 10 et saep.: aliquid de aliquo, Ter. Eun. 2, 2, 31: virtutem ex me, fortunam ex aliis, Verg. A. 12, 435; cf. Quint. 12, 8, 6 al.: fabularum similia, Cic. Rep. 1, 36: artes, id. ib. 2, 21: palaestram, Quint. 5, 10, 121: affectum, id. 1, 11, 2: inde vocabula prima, Lucr. 5, 1042: elementa prima, Hor. S. 1, 1, 26: dulces querelas, Lucr. 5, 1384; cf. preces, Hor. Ep. 2, 1, 133 et saep.: me peritus Discet Iber, Hor. C. 2, 20, 20; cf.: quem (Augustum) didicere Vindelici, id. ib. 4, 14, 8: omnes crimine ab uno, Verg. A. 2, 66 et saep.
          Pass.: dum est, unde jus civile discatur, Cic. Verr. 2, 1, 45; cf. jus, Quint. 12, 3, 9: Crassus, quod disci potuit de jure didicit, Cic. de Or. 2, 33, 143: tot artibus discendis, Quint. 12, 11, 9 et saep.
        2. (β) With inf. or acc. and inf.: pueri qui nare discunt, Plaut. Aul. 4, 1, 9: rapere et clepere, Cic. Rep. 4, 5 (ap. Non. 20, 15): Latine loqui, Sall. J. 101, 6: nobis ignoscere, Quint. 11, 2, 45: assem in partes diducere, Hor. A. P. 326: bene ferre magnam fortunam, id. C. 3, 27, 75 et saep.: bene ubi quod consilium discimus accidisse, etc., Plaut. Ps. 2, 3, 15: discit, Litavicum ad sollicitandos Haeduos profectum, Caes. B. G. 7, 54: animadverti et didici ex tuis litteris te omnibus in rebus habuisse rationem, ut, etc., Cic. Fam. 3, 5; id. Ac. 2, 30 fin.: deos didici securum agere aevum, Hor. S. 1, 5, 101 et saep.
        3. (γ) With relat. clause: plures discent, quemadmodum haec fiant, quam quemadmodum his resistatur, Cic. Lael. 12, 41: quantum in Etruria belli esset, Liv. 10, 25: patriae quid debeat, etc., Hor. A. P. 312 et saep.
        4. (δ) Absol.: disces tu quidem a principe hujus aetatis philosophorum, et disces quamdiu voles, Cic. Off. 1, 1, 2: didicit, i. e. oratory, id. Brut. 71, 249; Caes. B. G. 6, 14, 4; Quint. 1, 12, 14 al.: discendi aut visendi causa maria transmittere, Cic. Rep. 1, 3; so, discendi causa, id. ib. 1, 10; id. Off. 2, 1, 4; Caes. B. G. 6, 13 fin. al.: se ita a patribus majoribusque suis didicisse, ut, etc., Caes. B. G. 1, 13, 6.
          Ellipt.: discebant fidibus antiqui, sc. canere, Cic. de Sen. 8 fin. (cf.: docere fidibus, Cic. Fam. 9, 22, 3: scire fidibus, Ter. Eun. 1, 5, 53).
      1. b. Transf., of inanimate subjects: manus, Plaut. Am. 1, 1, 159: nec varios discet mentiri lana colores, Verg. E. 4, 42: arbores, Plin. H. N. 16 prooem.
      2. c. To teach = docere (late Lat., cf. μανθάνειν, and Eng. learn): falsa discentes, Amm. 14, 1.

discŏbīno, āvi, 1, v. a. [dis-scobina], to file away, to scratch, destroy by scratching: simulacra, Arn. 6, 14.

discŏbŏlus, i, m., = δισκοβόλος, the thrower of the discus or quoit, a famous piece of sculpture by Myron, Quint. 2, 13, 10; Plin. 34, 8, 19, § 57; also by Naucydes, Plin. ib. § 80; and a painting by Tauriscus, id. 35, 11, 40, § 144.

discoctus, a, um, Part., from discoquo.

discŏï̄des, is, adj., = δισκοειδής, quoit-shaped: figura, Theod. Prisc. 4, 2.

discŏlĭus pes = δισκολιός, a verse consisting of an iambus, pyrrhichius, and trochaeus, Atil. Fortun. p. 2687 P.

dis-cŏlor, ōris (abl. -ori, Flor. 1, 16, 7; Curt. 3, 3, 26—post-class. form of the fem. discolora, in the signif. of II. A.: lana, Prud. στεφ. 10, 302: serta, Symm. Laud. in Val. 2, 1 ed. Mai.: venustas, Mart. Cap. 4 init.; and once discoloria vestis, Petr. 97, 3), adj., of another color, not of the same color (opp. concolor).

  1. I. Lit.
          1. (α) With dat.: neutra pars esse debet discolor lanae (shortly before: si palatum atque lingua concolor lanae est), Col. 7, 3, 2: (vestis) sumatur fatis discolor alba meis, Ov. Tr. 5, 5, 8: aura auri, Verg. A. 6, 204.
          2. (β) Absol., party-colored, of different colors: habere arculas, ubi discolores sint cerae, Varr. R. R. 3, 17, 4: signa, * Cic. Verr. 1, 13 fin.: miles (black and white in the game of draughts), Ov. Tr. 2, 477 Jahn; cf. agmen (in running a race), id. Am. 3, 2, 78.
  2. II. Transf.
    1. A. Party-colored, variegated: aves, Plin. 10, 2, 2, § 3: vestis, Curt. 3, 4, 26: arma, Flor. 3, 2, 5 al.
    2. B. In gen., of various kinds, different, various: matrona meretrici dispar erit atque Discolor, * Hor. Ep. 1, 18, 4: amnis pelago, Stat. Th. 9, 338: rerum discolor usus, Pers. 5, 52.

discŏlōrĭus and discŏlōrus, a, um, v. the preced. art. init.

* dis-concinnus, a, um, adj., unsuitable, ill-matched: oculos (opp. concinnos), Fronto de Or. 2.

* dis-condūco, ĕre, v. n., not to be profitable or conducive, to be injurious, prejudicial: nil disconducit huic rei, Plaut. Trin. 4, 2, 85.

dis-convĕnĭentĭa, ae, f. [disconvenio], want of agreement, inconsistency (opp. convenientia), Tert. Test. An. 6.

dis-convĕnĭo, īre, v. n., to disagree; to be inharmonious, inconsistent (very rare): aestuat et vitae disconvenit ordine toto, Hor. Ep. 1, 1, 99.
Impers.: eo disconvenit inter Meque et te, Hor. Ep. 1, 14, 19: disconveniens deo, Lact. de Ira D. 3, 1.

dis-cŏŏpĕrĭo, pĕrui, pertum, 4,

  1. I. v. a., to uncover, disclose, lay bare, expose (eccl. Lat.): caput, Vulg. Lev. 21, 10: turpitudinem, id. ib. 18, 7: verecundiora patris, id. Ezech. 22, 10.
    1. B. Transf., to put off, take off, remove a covering: pallium, id. Ruth, 3, 4.
  2. II. Trop., to expose, disclose: peccata, id. Thren. 4, 22.

discŏphŏrus, i, m., = δισκοφόρος, one who carries a dish (discus, II.), a dishbearer, Hier. in Daniel, praef.

dis-cŏquo, xi, ctum, 3, v. a., to boil to pieces, to boil thoroughly (post-Aug.), Cels. 6, 9; Plin. 22, 25, 70, § 142; 32, 7, 26, § 81; 23, 6, 60, § 113; Vulg. Ezech. 24, 5 al.

* discordābĭlis, e, adj. [discordo], disagreeing, discordant: ingenio haud discordabili, Plaut. Capt. 2, 3, 42.

discordĭa, ae, f. [discors],

  1. I. disunion, disagreement, dissension, variance, discord (class.), Plaut. Truc. 2, 4, 66; Ter. Hec. 4, 4, 71; Cic. Tusc. 4, 9, 21; id. Lael. 7, 24; id. Off. 1, 25, 85; id. Mur. 39, 83; Sall. C. 5, 2; Liv. 2, 24 et saep.; Verg. E. 1, 72; id. A. 7, 545; Hor. Epod. 4, 2; id. S. 1, 4, 60 et saep.
    In plur., Cic. Lael. 7, 23; id. Off. 1, 25, 86; id. Fin. 1, 13, 44; id. Mur. 23, 47; Suet. Calig. 26; id. Claud. 25; Vulg. Prov. 6, 19 et saep.
    1. B. Transf.
      1. 1. The subject of strife: Idae et Phoebo discordia Eveni filia, Prop. 1, 2, 17.
      2. 2. Of inanimate things: principiorum, Lucr. 5, 440: rerum, id. 6, 366: ponti, Luc. 5, 646: incertae mentis, Ov. M. 9, 630 et saep.
  2. II. Personified: Discordia, the goddess of discord, the Greek Eris, Verg. A. 6, 280; 8, 702 Serv.; Stat. Th. 5, 74; Petr. 124, 27 sq.; Hyg. Fab. praef.
    Hence, Discordiae malum, the famous apple of Eris in the fable, the apple of discord, Just. 12, 15, 11.

(discordĭālis, false reading in Plin. 37, 10, 54, § 142, instead of discordiam, v. Sillig, ad h. l.)

discordĭōsus, a, um, adj. [discordia], full of discord, prone to discord (very rare; cf. discors and v. Krebs, Antibarb. p. 369): volgus seditiosum atque discordiosum, * Sall. J. 66, 2: domus, Sid. Ep. 6, 2.
Hence, adv.: discordĭōsē, in a spirit of discord, Aug. Bapt. 3, 15, 20.

discordis, is v. discors init.

* discordĭtas, ātis, f. [discors], disunion, discord, Pac. ap. Non. 97, 1.

discordĭum, i, n. [discors], discord, dissension.
Plur.:
publica discordia, Calp. Ecl. 1, 57.

discordo, āre, v. n. [discors], to be at variance, to differ, to quarrel (rare but class.).

  1. I. Lit.: discordare inter se, Ter. And. 3, 3, 43: cupiditates in animis dissident atque discordant, Cic. Fin. 1, 13, 44: animus a se ipse dissidens secumque discordans, id. ib. 1, 18, 58: cum Cheruscis, Tac. A. 12, 28: adversus ventrem (membra), Quint. 5, 11, 19.
  2. II. Transf., to be unlike, out of harmony with; to disagree, be inconsistent with, opposed to: ab oratione (vox), id. 11, 3, 45; cf. id. 8, 3, 18: a se fortuna, Vell. 2, 53, 3: avaro parcus (with hilaris nepoti discrepet), Hor. Ep. 2, 2, 194.
    Absol.: neu discordarent, Plaut. Merc. 2, 1, 7: eques, Hor. Ep. 2, 1, 185: patria, Tac. A. 1, 9.

discŏrĭātĭo, ōnis, f. [dis-corium], a flaying, removal of the skin, Soran. qu. Med. 245 (cf. discorio, ἀποδέρω, Gloss.).

dis-cors, cordis (nom. f. discordis, Pompon. ap. Prisc. p. 726 Com., v. 164 Rib.), adj. [cor], discordant, disagreeing, inharmonious, at variance; opp. concors (class.).

  1. I. Prop.
    1. A. Of persons: homines non contentione, non ambitione discordes, * Cic. Agr. 2, 33, 91: ad alia discordes, Liv. 4, 26: in civitate discordi, Tac. H. 2, 10: vexillarii discordium legionum, id. A. 1, 38.
      Poet.: Tanais discors, Hor. C. 3, 29, 28 et saep.; of Minotaurus: fetus, Ov. M. 8, 133: civitas secum ipsa discors, Liv. 2, 23: filius (Tigranis) discors patri, Vell. 2, 37, 2; so with dat., Tac. A. 3, 42; 11, 6; 14, 38.
    2. B. Of inanimate things: inter se discordia membra, Lucr. 5, 894; Liv. 9, 3: semina rerum, Ov. M. 1, 9: venti, Verg. A. 10, 356; Ov. M. 4, 621: arma, Verg. G. 2, 459; Tib. 2, 3, 37; cf. bella, Ov. M. 9, 403: animi, Verg. A. 9, 688: vesania, Hor. S. 2, 3, 174: concordia rerum, id. Ep. 1, 12, 19: symphonia, id. A. P. 374.
  2. II. Transf.
    1. A. In gen., unlike, discordant, different (post-Aug): hostes moribus et linguis, Curt. 4, 13, 4: linguae tot populorum, Plin. 3, 5, 6, § 39: aestus marini tempore, i. e. taking place at different times, id. 2, 97, 99, § 218: mixtura generum in vino, non modo in musto discors, id. 17, 22, 35, § 187.
    2. B. Different, distinct, double: a fonte discors manat hinc uno latex, two distinct streams, Sen. Herc. Fur. 711: se scindit unius sacri Discors favilla, id. Oed. 322: discordemque utero fetum tulit, Ov. M. 8, 133 (Merk. al. dissortem).
      Comp., sup., and adv. do not occur.

* discrēbĭlis, e, adj. [discerno], that can be discerned, discernible: vox, Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 3, 42 Mai.

dis-crēdo, dĭdi, dĭtum, 3, v. a., to be incredulous towards, not to believe (late Lat.), Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 3, 58 Mai.; Commod. praef. 3, al.

discrĕpābĭlis, e, adj. [discrepo], irreconcilable, discrepant, Cassiod. in Psa. 100, 1.

discrĕpans, antis, Part. and P. a., from discrepo.

discrĕpantĭa, ae, f. [discrepo], discordance, dissimilarity, discrepancy (a Ciceron. word): rerum et verborum, Cic. Fin. 3, 12 fin.: scripti et voluntatis, id. Top. 25 fin.: nulla, id. Off. 1, 31, 111.

discrĕpātĭo, ōnis, f. [discrepo], a discrepancy, dispute: inter consules fuit, Liv. 10, 18, 7; cf. Drak. ad Liv. 21, 31, 8.

discrĕpĭto, āre, v. freq. n. [id.], to disagree wholly, to be altogether different (a Lucretian word): res longe, Lucr. 6, 1105; id. 2, 1018: inter se (with disjunctum), id. 3, 803.

dis-crĕpo, ŭi, 1, v. n., to differ in sound, to sound differently, discordantly, not to harmonize (for syn. cf.: differo, disto, intersum).

  1. I. Lit. (rare; perh. only in Cic.): ut in fidibus aut tibiis, quamvis paulum discrepent, tamen id a sciente animadverti solet: sic videndum est in vita, ne forte quid discrepet, etc., Cic. Off. 1, 40 fin.; id. Rep. 2, 42, 69; id. de Or. 3, 50, 196.
    Far more freq.,
  2. II. Trop., to disagree, be different, to vary, differ: peccata, quia discrepant, aeque discrepant, Cic. Fin. 4, 27, 75: oratio verbis discrepans, sententiis congruens, id. Leg. 1, 10 fin.: tres duces discrepantes, prope ut, etc., Liv. 26, 41: nec multum discrepat aetas, * Verg. A. 10, 434 et saep.: eadem dicit; nulla in re discrepat, Cic. Verr. 2, 5, 46: de ceteris rebus discrepantium philosophorum, id. Tusc. 4, 28, 61: verbo inter se discrepare, re unum sonare, id. Off. 3, 21, 83; cf. id. Inv. 2, 49, 144: discrepare ab aequitate sapientiam, id. Rep. 3, 9; so with ab, id. Off. 1, 40, 145; id. de Or. 3, 30, 118; id. Planc. 17, 42 al.: facta ejus cum dictis discrepare, Cic. Fin. 2, 30; so with cum, id. ib. 4, 22; Varr. L. L. 9, § 102 Müll.: ipsi sibi singuli discrepantes, id. de Or. 3, 50, 196; id. Tusc. 4, 13, 29; so with dat., Hor. C. 1, 27, 6; id. S. 1, 6, 92; id. Ep. 2, 2, 194; id. A. P. 152; Pers. 6, 18 al.
    1. B. Transf.: res discrepat, and more freq. impers. discrepat, there is a difference of opinion respecting something (esp. a fact), it is a matter of dispute, it is undecided (opp. convenit): incidi in rem multum discrepantem auctorum opinionibus, Vell. 1, 7, 2; cf.: causa latendi discrepat, Ov. F. 6, 572: cum de legibus conveniret, de latore tantum discreparet, Liv. 3, 31 fin.; cf.: veneno quidem occisum, convenit; ubi autem discrepat, Suet. Claud. 44; so with rel. clause, Liv. 29, 25, 1: id, quod haud discrepat, id. 9, 46; cf. Suet. Vit. 2: nec discrepat, quin dictator eo anno A. Cornelius fuerit, Liv. 8, 40; so with quin, id. 25, 28, 3; cf. Weissenb. ad Liv. 2, 1, 3: inter scriptores rerum, id. 38, 56: inter auctores, id. 22, 61; 29, 25.

* dis-cresco, crēvi, 3, v. n., to grow broad, grow out, Lact. de Mort. Pers. 33, 10.

discrētim, adv., separately, v. discerno fin.

discrētĭo, ōnis, f. [discerno] (postclass.).

  1. I. A separation: cum vis aliqua utrumque (corpus et animam) discreverit, quae discretio mors vocetur, Macr. Somn. Scip. 1, 6, 17; Lact. 7, 12, 4.
  2. II. A difference, distinction: sine discretione, Pall. Jul. 4, 5; Amm. 17, 1 al.
  3. III. Discernment, discrimination, capacity for distinguishing (late Lat.): ne, propter discretionem difficilem, jus incertum sit, Vulg. 1 Cor. 12, 10: boni ac mali, id. Hebr. 5, 14.

discrētīvus, a, um, adj. [discerno], serving to distinguish, Prisc. p. 1021; 1061 al. P.
Adv.: discrētīvē, by way of distinction, Donat. ad Ter. Eun. 1, 2, 43.

discrētor, ōris, m. [discerno], he who discerns or judges, a discerner: cogitationum deus, Vulg. Hebr. 4, 12 al.

discrētus, a, um, Part., from discerno.

discrētōrĭum, ii, n., = διάφραγμα, the diaphragm, Cael. Aur. Tard. 2, 12, 143.

dī-scrībo, scripsi, scriptum, 3, v. a., to distribute, divide among several persons, apportion, assign: (class.) quodne (argentum) ego discripsi porro illis quibus debui? Ter. Phorm. 5, 8, 30: quorum ipsorum bona, quantacumque erant, statim suis comitibus compotoribusque discripsit, Cic. Phil. 5, 8, 22: urbis partīs ad incendia, Cic. Cat. 1, 4, 9: duodena jugera in singulos homines, id. Agr. 2, 31, 85: populum in tribus tres, curiasque triginta, etc., id. Rep. 2, 8: civitatibus jura, id. ib. 1, 2, 2: negotii publici curatio discripta, id. Sest. 30, 66 et saep.: judicantem vidimus Aeacum sedesque discriptas deorum, Hor. C. 2, 13, 22: militibus voluntariis in legiones discriptis, Liv. 31, 14, 2; cf. id. 31, 34, 8 Weissenb. ad loc.; so id. 33, 42, 8; 34, 56, 6; 30, 26, 6 al. (v. describo, II. B. 2., and cf. Bücheler, in Rhein-Mus. 13, 598 sq.).

discrīmen, ĭnis, n. [contr. from discerimen à discerno; cf. crimen from cerno], lit., that which separates or divides two things from each other (for syn. cf.: differentia, discrepantia, diversitas, distantia); hence,

  1. I. Lit., an intervening space, interval, distance, division, separation: cum (duo maria) pertenui discrimine separarentur, Cic. Agr. 2, 32, 87: minimum quos inter et hostem Discrimen murus clausaque porta facit, Ov. Pont. 1, 8, 62: aequo discrimine, Lucr. 5, 690; Verg. A. 5, 154: parvum leti, Ov. M. 7, 426; Verg. A. 9, 143: dare discrimina costis, i. e. to separate them, id. ib. 10, 382: quae (sc. littera F) inter discrimina dentium efflanda est, Quint. 12, 10, 29: agminum, Curt. 4, 12 fin.: ungulae, Col. 6, 15 fin.: comae, Ov. A. A. 2, 302; and in like manner poet.: telluris pectitae, i. e. furrow, Col. Poët. 10, 94; Claud. Nupt. Honor. 103: medium luci, Grat. Cyneg. 486.
    Hence, med. t. t., the dividing membrane, the midriff, diaphragm, Cael. Aur. Tard. 2, 11, 127; 5, 10, 124 al.
  2. II. Trop. (so most frequent).
    1. A. In gen., a distinction, difference: amabat omnes, nam discrimen non facit, Lucil. ap. Non. 282, 27: iste, qui omnia jura pretio exaequasset omniumque rerum delectum atque discrimen pecunia sustulisset, Cic. Verr. 2, 2, 50; cf.: officia tollebantur delectu omni et discrimine remoto, id. Fin. 4, 25, 69: sit hoc discrimen inter gratiosos cives atque fortes, ut illi, etc., id. Balb. 21 fin.: sine ullo sexus discrimine, Suet. Calig. 8; cf.: rapti per agros viatores sine discrimine liberi servique, id. Aug. 32: omisso sui alicuique discrimine, Liv. 5, 55: divinarum humanarumque rerum, id. 5, 40: recti pravique, Quint. 12, 3, 7: vocum, id. 1, 5, 25; cf. so of the different tones of the strings: septem discrimina vocum, Verg. A. 6, 646 et saep.
      Poet.: tenues parvi discriminis umbrae, i. e. of easy gradation, Ov. M. 6, 62.
    2. B. In partic.
      1. 1. With respect to disputed matters, which are to be distinguished between, and thus decided upon, the decisive point, turning-point, critical moment, determination, decision: quoniam res in id discrimen adducta est, utrum ille poenas rei publicae luat, an nos serviamus, to this point, Cic. Phil. 3, 11, 29; cf.: ea res nunc in discrimine versatur, utrum … an, etc., id. Quint. 30, 92; Liv. 29, 17: vicit disciplina militaris, vicit imperii majestas, quae in discrimine fuerunt, an ulla post hanc diem essent, id. 8, 35, 4: haec et his similia haud in magno equidem ponam discrimine, shall not regard as of great moment, id. praef. § 8: postquam adesse discrimen ultimum belli animadvertit, id. 44, 23: instant enim (adversarii) et saepe discrimen omne committunt, abandon the most decisive points, Quint. 6, 4, 17 et saep.
        Poet.: experiar, deus hic, discrimine aperto, An sit mortalis, the test, Ov. M. 1, 222.
      2. 2. Transf., a dangerous, decisive moment, crisis, dangerous condition; risk, danger, hazard: in ipso discrimine periculi aliquem destituere, Liv. 6, 17; so, periculi, id. 8, 24: in summo rem esse discrimine, * Caes. B. G. 6, 38, 2; cf.: adducta est res in maximum periculum et extremum pene discrimen, Cic. Phil. 7, 1: salus sociorum summum in periculum ac discrimen vocatur, id. de Imp. Pomp. 5, 12: in extremo discrimine ac dimicatione fortunae, id. Sull. 28: in veteris fortunae discrimen adducitur, id. Mur. 27, 55; cf.: aliquem in discrimen capitis adducere, id. Deiot. 1, 2; so, capitis, Quint. 11, 1, 49: si ei subito sit allatum periculum discrimenque patriae, Cic. Off. 1, 43, 154: rem publicam in discrimen committere, Liv. 8, 32; 33, 7; cf.: fuitque dies illa tenebrarum et discriminis, Vulg. Esth. 11, 8.

discrīmĭnālis, e, adj. [discrimino], that serves to divide or part (late Lat.): acus, a pin or bodkin that parts the hair, a hair-pin, Hier. Ruf. 3, 42.
Also, subst.: discrīmĭnāle, is, n., a head-dress, Vulg. lsa. 3, 20.

discrīmĭnātim, adv. [discrimino], with a difference or distinction (very rare), Varr. R. R. 1, 7, 7.

discrīmĭnātĭo, ōnis, f. [discrimino], rhet. t. t., = παραδιαστολή, the contrasting of opposite thoughts, Rufin. Schem. lex. § 20.

discrīmĭnātor, ōris, m. [discrimino], one who distinguishes or discriminates (late Lat) = distinctor, Aug. ap. Joann. 20, 12.

discrīmĭnātrix, īcis, f. [discriminator], she who distinguishes (late Lat.): fandi ac nefandi, Nazar. Pan. ad Const. 7.

discrīmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [discrimen],

  1. I. to divide, part, separate (very rare; cf. divido, dispertio): aliquid, Varr. R. R. 1, 23, 4: Etruriam discriminat Cassia, * Cic. Phil. 12, 9: late agros, Verg. A. 11, 144: crinem, Vulg. Jud. 10, 3.
  2. II. Trop., to distinguish: notae, quibus inter se similia discriminentur, Sen. Ep. 95 fin. et saep.: verba, Varr. L. L. 9, § 104 Müll.
      1. 2. To divide, apportion: vigiliarum somnique tempora, Liv. 21, 4, 6.

discrīmĭnōsĭus, adv. comp. [id.], more decisively, Jul. Val. Res Gest. Alex. 2, 24.

dīscriptio, ōnis, f. [discribo], a division, distribution, apportionment: civitatis, Cic. Sest. 65, 137: populi, id. Planc. 18, 45: privatarum possessionum, id. Off. 1, 7, 21; id. Tusc. 4, 1, 1; 5, 24, 68; id. Rep. 1, 46, 70; id. N. D. 1, 33, 92 al. (In these passages, formerly descriptio, q. v.)

A maximum of 100 entries are shown.