No entries found. Showing closest matches:
dēversōrĭus, a, um (dīver-, Auct. Her. 4, 51, 64; Sen. Ep. 108, 6; Curt. 7, 2, 22), adj. [2. deversor], belonging to an inn or lodging-place, fit to lodge in: taberna, a lodging-place, lodging, inn, Plaut. Men. 2, 3, 81; id. Truc. 3, 2, 29; Suet. Ner. 27. In this sense also subst., dēversōrĭum (old form dēvors-), ii, n. (for syn. cf.: caupona, hospitium, taberna, popina, ganea), Cic. de Sen. 23, 84; id. Fam. 6, 19; id. Att. 4, 12; Liv. 1, 51; 21, 63; Suet. Vit. 7 al.: studiorum, non libidinum, Cic. Phil. 2, 41: officina nequitiae et deversorium flagitiorum omnium, id. Rosc. Am. 46, 134.
Also in gen. for taberna: monumentorum bustorumque, Suet. Ner. 38; Vulg. Luc. 2, 7 al.
dēvertĭcŭlum (many MSS. and some edd. dīvert-, old form dēvort-), i, n. [deverto].
- I. A by-road, by-path, side-way.
- A. Prop.: quae deverticula flexionesque quaesivisti? Cic. Pis. 22, 53; Ter. Eun. 4, 2, 7; Curt. 3, 13, 9; Suet. Ner. 48; Plin. 31, 3, 25, § 42; Front. Aquaed. 5: fluminis, a branch, Dig. 41, 3, 45; 44, 3, 7.
- B. Trop., a deviation, digression: legentibus velut deverticula amoena quaerere, Liv. 9, 17; cf. Quint. 10, 1, 29; 9, 2, 79: aquarum calidarum, i. e. a mode of cure (deviating from the simple one) by the use of warm water, Plin. 29, 1, 8, § 23: significationis, derivation, Gell. 4, 9 in lemm.: a deverticulo repetatur fabula, from the digression, Juv. 15, 72: per varia sectarum deverticula, byways of doctrine, Arn. 2, 13.
- II. A place for travellers to put up; an inn, a lodging.
- A. Prop.: cum gladii abditi ex omnibus locis deverticuli protraherentur, Liv. 1, 51 fin.; also, a resort for low characters: lupanaria et deverticula, Tac. A. 13, 27.
- B. Trop., a refuge, retreat, lurking-place, Plaut. Capt. 3, 3, 8; Cic. Part. 39, 136; id. Rosc. Com. 17, 51; Quint. 12, 3, 11; Plin. 10, 50, 71, § 140.
dē-verto or dēvorto, ti, sum (in MSS. often confounded with diverto), 3, v. a. and n.
- I. Act.
- A. To turn away, turn aside any thing: comites suo hortatu, Luc. 6, 317: acies, id. 2, 470: ventura fata suo cursu, id. 6, 591; cf. Aur. Vict. Caes. 38.
Far more freq.,
- B. Pass. with mid. force, to turn one’s self aside; and with esp. reference to the term. ad quem, to turn or betake one’s self to any place; to turn in, put up at (in the latter sense esp. freq. in Plaut., whereas Cicero commonly uses the act. form; v. under no. II.).
- 1. Prop.: si qui Cobiamacho (vico) deverterentur, Cic. Font. 5, 9: juvat ire jugis, qua nulla priorum Castaliam molli devertitur orbita clivo, Verg. G. 3, 293: deverti ad amicos suos, Cato ap. Fest. p. 234, 26 Müll.: devortitur apud suum paternum hospitem, Plaut. Mil. 2, 1, 56: apud aliquem, id. ib. 2, 2, 85; so Liv. 42, 1, 10; cf. ib. § 7: ad me in hospitium maximum, id. Poen. 3, 3, 60; cf. in amici hospitium, id. Mil. 3, 1, 146; id. Ps. 4, 2, 6: huc in tabernam, id. ib. 2, 2, 63: intro domum, id. Stich. 4, 1, 29; cf. Ter. Phorm. 2, 1, 82: in hortos in quibus devertebatur, pergunt, Tac. H. 3, 11.
- 2. Trop., to resort to, have recourse to (very rare): ad magicas artes, Ov. A. A. 2, 425: meas ad artes, id. M. 9, 62.
- II. Neutr. (i. q. no. I. B.), to turn or go aside from any place or any direction; to turn or go towards; to turn in, put up, lodge anywhere.
- 1. Prop.: viā devertit, Liv. 44, 43: viā, Plin. Pan. 52 fin.: devertere ad cauponem, ad hospitem, Varr. R. R. 3, 4, 9; Cic. Div. 1, 27, 57: ad aliquem, id. Fin. 5, 2; id. Att. 10, 16 fin.: ad villam Philemonis, id. Fam. 7, 18, 3; cf.: ad se in Albanum, id. Mil. 19, 51: ad villam suam, id. ib.: in villam suam, id. Off. 2, 18 fin.: domum regis hospitis, id. Deiot. 6, 17: Massiliam, id. Phil. 13, 6; cf. Interamnam, Tac. H. 2, 64: Rhodum, Suet. Tib. 12 et saep.
With apud (late Lat.; cf. deversor): in pago apud familiares devertimus, Ap. M. 4 init.; cf. id. ib. 10, p. 238, 14.
Absol.: itineris causa ut deverterem, Cic. Att. 3, 7.
- 2. Trop. (very rare): sed redeamus illuc, unde devertimus, have digressed, Cic. Fam. 12, 25, 4; so Liv. 35, 40: in haec devertisse non fuerit alienum, Plin. 2, 7, 5 fin. (Sillig, divertisse).
dēvŏrābĭlis, e, adj. [devoro], that can be devoured: tegmen, Alcim. Ep. 77.
dēvŏrātĭo, ōnis, f. [devoro], a devouring: carnis, Tert. Res. carn. 54.
With gen. subject.: piscis, Vulg. Tobiae, 12, 3; id. Ezech. 34, 5.
dēvŏrātor, ōris, m. [devoro], a devourer (late Lat.), Tert. Res. carn. 32; Vulg. Sap. 12, 5; id. Luc. 7, 35.
dēvŏrātōrĭus, a, um, adj. [devoro], devouring: crimina devoratoria salutis, destructive to, Tert. Idol. 1.
As subst.: dē-vŏrātōrĭum, i, n., the devouring maw: mortis, Ambros. Ep. 4, 5 fin.
dēvŏrātrix, īcis, f. [devorator], she that devours: puerorum, Porphyr. ad Hor. Ep. 1, 13, 10: hominum, Vulg. Ezech. 36, 13.
dē-vŏro, āvi, ātum, 1, v. a., to swallow, swallow down, gulp down, devour (class.; esp. freq. in transf. signif.—for syn. cf.: edo, comedo, vescor, pascor, mando).
- I. Lit., of the physical act: id quod devoratur, Cic. N. D. 2, 54, 135: ovum gallinaceum integrum, Cato R. R. 71: laseris paululum, Cels. 4, 4, 4: salivam suam, id. 2, 6, 98; lapides, Plin. 8, 10, 10, § 29: succum, id. 20, 23, 98, § 260: fumum, id. 26, 6, 16, § 30 et saep.
- II. Transf.
- A. Of inanimate subjects, to swallow up, ingulf, absorb: devorer telluris hiatu, Ov. H. 3, 63: terra devoravit montem, Plin. 2, 91, 93, § 205: vel me Charybdis devoret, Ov. Tr. 5, 2, 74: terras devorant aquae, Plin. 31, 1, 1, § 2: sol aquas devorans, id. 20 prooem. § 1: ne rotae devorarentur (viarum mollitudine), Vitr. 10, 6.
- B. To seize upon greedily or hastily, to swallow eagerly, to devour: meretricem ego item esse reor, mare ut est; quod des, devorat, Plaut. Truc. 2, 7, 16: spe et opinione praedam, Cic. Verr. 2, 1, 51; cf.: spe devoratum lucrum, id. Fl. 24; and: regis hereditatem spe, id. Att. 1, 16, 10: aliquid oculis, Just. 21, 5, 6; cf.: spectat oculis devorantibus draucos, Mart. 1, 97; cf. infra III. B.
- C. To swallow down, repress, suppress, check: verborum pars devorari solet, to be swallowed, i. e. only half pronounced, Quint. 11, 3, 33; so, verba, Sen. de Ira, 3, 14 fin.; cf. lacrimas, i. e. to repress, Ov. F. 4, 845; id. M. 13, 540: gemitus, Sen. Ep. 66 med.
- D. Of property, to consume, to waste, = exhaurire: omnem pecuniam publicam, Cic. Verr. 2, 3, 76; id. Phil. 13, 2, 3; id. Pis. 21.
And with a pers. object: Si. Jamne illum comesurus es? Ba. Dum recens est, Dum datur, dum calet, devorari decet, Plaut. Ps. 4, 7, 26; id. As. 2, 2, 71; cf.: ut hominem devorari, cujus patrimonium consumitur, Quint. 8, 6, 25.
- 2. Trop., to consume, destroy: devorent vos arma vestra, Just. 14, 4, 14; cf.: aquilarum pinnae reliquarum alitum pinnas devorant, Plin. 10, 3, 4, § 15: vox devoratur, i. e. is swallowed up, lost, id. 11, 51, 112, § 270: devoravi nomen imprudens, swallowed, i. e. I have lost, utterly forgotten, Plaut. Trin. 4, 2, 63: devorato pudore, Ap. M. 9, p. 225.
- III. Trop.
- A. To swallow any thing unpleasant, i. e to bear patiently, to endure: hominum ineptias ac stultitias, Cic. Brut. 67, 236; so, molestiam paucorum dierum, id. Phil. 6, 6, 17: taedium illud, Quint. 11, 2, 41: bilem et dolorem, Tert. Res. carn. 54.
- B. To accept eagerly, enjoy: quid tibi faciam qui illos libros devorasti, Cic. Att. 7, 3, 2: os impiorum devorat iniquitatem, Vulg. Prov. 19, 28: auscultate et mea dicta devorate, Plaut. As. 3, 3, 59; cf.: orationem dulcem (aures), id. Poen. 5, 2, 9: verbum ipsum (voluptatis), id. Sest. 10, 23.
- C. ejus oratio, nimia religione attenuata, a multitudine et a foro devorabatur, qs. swallowed but not digested (i. e. heard without being understood), Cic. Brut. 82, 283.
dēvorsor and dēvorto, v. dever.
dēvortĭum, ii, n. [deverto], a by-way, by-road: itinerum, Tac. Agr. 19, 5 Halm (Ritter, divortia).