Lewis & Short

dē-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a., to call off, call away; also to call down.
With abl. of the place whence after de, ab, ex, rarely without a prep.; and with reference to the term. ad quem (cf. de, no. II. B.), to call, to fetch by calling to any place, with ad or in (rare but class.).

  1. I. Lit.: aliquem de provinciaad gloriam, ad triumphum, etc., Cic. Prov. Cons. 12, 29: suos ab tumulo, Liv. 4, 39; cf.: ex praesidiis, id. 33, 18: refixa sidera caelo, Hor. Epod. 17, 5; cf.: Jovem caelo sacrificio, Plin. 28, 2, 4, § 14; and: Jovem deosque alios ad auxilium, Liv. 6, 20, 9: aliquem in judicium, Val. Max. 6, 5, 5; cf.: aliquem in certamen, id. 3, 2, 21: aliquem (ad cenam), to invite, Nep. Cim. 4, 3.
  2. II. Trop., to call off, allure, call down, etc.: non (illum) avaritia ab instituto cursu ad praedam aliquam devocavit, non libido ad voluptatem, etc., Cic. de Imp. Pomp. 14, 40; cf.: huc a simulacris deorum hominumque humanissimam artem, Plin. 34, 8, 19, § 89 Sill.: philosophiam e caelo, Cic. Tusc. 5, 4, 10: suas fortunas in dubium, to endanger, * Caes. B. G. 6, 7, 6; cf.: aliquem in id, ut, etc., to prevail on one to, etc., Sen. Ben. 6, 27: mortales ad perniciem, to bring, Phaedr. 1, 20, 2: rem ad populum, Val. Max. 2, 7, 8.