Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dē-sā̆cro (also written desecro; cf. consecro), āvi, ātum, 1, v. a. (post-Aug. and rare for the class. consecro), to consecrate, dedicate.

  1. I. Prop.: quercum Triviae, Stat. Th. 9, 586.
    1. B. (Acc. to consecro, no. I. B.) Of persons, to deify, Capitol. Anton. philos. 18.
  2. * II. Trop., to devote, destine to any use: chamaeleon per singula membra desecratus, i. e. prescribed for particular diseases, Plin. 28, 8, 29, § 112.

dē -saevĭo, ĭi (the pluperfect subj. contr. desaevisset, Suet. Ner. 29), 4, v. n.

  1. I. To rave furiously, to rage (not anteAug., and very rare): toto Aeneas desaevit in aequore, Verg. A. 10, 569: pelago hiems, id. ib. 4, 52: omnes in artus, Luc. 6, 540; cf. Suet. Ner. 29: tragica in arte, * Hor. Ep. 1, 3, 14: belli Punici procella, Flor. 2, 6, 12: ira tua desaeviet, Vulg. Num. 16, 22.
  2. * II. To cease raving or raging: nec dum desaeviat ira, Exspectat, Luc. 5, 304.

dē-salto, no perf., ātum, 1, v. a., to dance through, to represent by dancing (very rare): desaltato cantico abiit, Suet. Calig. 54 fin.: fabulosas antiquitatum libidines, Cypr. de Spectac. med.

dēscendens, v. descendo, II. B. 3.

dē-scendo, di, sum, 3 (perf. redupl.: descendidit, Valer. Antias ap. Gell. 7, 4 fin.; and, descendiderant, Laber. ib.; perf.: desciderunt, Inscr. Frat. Arv. 13 Henzen.), v. n., to come down; and of inanimate subjects, to fall, sink down, to descend, opp. to ascendo (class. and freq.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: ex equo, to alight, Cic. de Sen. 10, 34; Auct. B. Hisp. 15, 2; for which, equo, Sall. Hist. Fragm. 5, 13: sicut monte descenderat, id. J. 50, 2: e curru, Suet. Tib. 20: e tribunali, id. Claud. 15: de rostris, Cic. Vatin. 11: de templo, Liv. 44, 45: de caelo, id. 6, 18; for which, caelo, Hor. Od. 3, 4, 1: e caelo, Juv. 11, 27: caelo ab alto, Verg. A. 8, 423; cf.: vertice montis ab alto, id. ib. 7, 675; and: ab Histro (Da cus), id. G. 2, 497: ab Alpibus, Liv. 21, 32, 2; 27, 38, 6: monte, Verg. A. 4, 159: aggeribus Alpinis atque arce Monoeci, id. ib. 6, 831: antro Castalio, Ov. M. 3, 14: per clivum, id. F. 1, 263 et saep.
      Indicating the terminus ad quem: in mare de caelo, Lucr. 6, 427: Juppiter in terras, id. 6, 402: in pon tum, Sil. 1, 607; 15, 152; cf.: caelo in hibernas undas, Verg. G. 4, 235: caelo ad suos honores templaque, etc., Ov. F. 5, 551: in aestum, Lucr. 6, 402: in inferiorem ambulationem, Cic. Tusc. 4: in campos, Liv. 6, 737; cf. Curt. 9, 9: in Piraeum, Quint. 8, 6, 64 et saep.: ad naviculas, Cic. Ac. 2, 48 fin.: ad genitorem imas Erebi descendit ad umbras, Verg. A. 6, 404: sinus vestis infra genua, Curt. 6, 5 et saep. Poet. also with dat.: nocti, i. e. ad inferos, Sil. 13, 708; cf. Erebo, id. 13, 759.
      With sup.: per quod oraculo utentes sciscitatum deos descendunt, Liv. 45, 27, 8.
      Absol.: turbo descendit, Lucr. 6, 438; cf. Verg. E. 7, 60: asta ut descendam (sc. ex equo), dismount, alight, Plaut. As. 3, 3, 120; Suet. Galb. 18: descendens (sc. e lecto), Tib. 1, 5, 41: descendo (sc. de arce), Verg. A. 2, 632: umbrae descendentes (sc. ad inferos), Stat. S. 5, 5, 41.
      Poet.: trepidi quoties nos descendentis arenae vidimus in partes, i. e. that seemed to sink as the wild beasts rose from the vaults, Calp. Ecl. 7, 69.
    2. B. In partic.
      1. 1. To go down, to go, to come, sc. from the dwelling-houses (which in Rome were mostly situated on eminences) to the forum, the comitia, etc.: in forum descendens, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 66, 267; so, ad forum, Cic. Fragm. ap. Non. 538, 26; Q. Cic. Petit. cons. 14; Valer. Antias ap. Gell. 7, 9 fin.; Liv. 24, 7; 34, 1; cf.: fuge, quo descendere gestis, Hor. Ep. 1, 20, 5; Orell. ad loc.: ad comitia, Suet. Caes. 13 al.: de palatio et aedibus suis, Cic. Rosc. Am. 46.
        Absol.: hodie non descendit Antonius, Cic. Phil. 2, 6, 15; id. Verr. 2, 2, 38; Liv. 2, 54; Sen. Ben. 3, 27 al.
        1. b. Transf.: in causam, Cic. Phil. 8, 2; Liv. 36, 7; Tac. H. 3, 3: in partes, id. A. 15, 50.
        2. c. Of land, etc., to sink, fall, slope: regio, Val. Fl. 1, 538.
        3. d. Of forests whose wood is brought to the plain, Stat. Ach. 2, 115: Caucasus, Val. Fl. 7, 55.
        4. e. Of water conveyed in pipes, to fall: subeat descendatque, Plin. 31, 6, 31, § 57; cf. of the sea: non magis descenderet aequor, Luc. 5, 338.
      2. 2. In milit. lang., to march down, sc. from an eminence into the plain: ex superioribus locis in planitiem, Caes. B. C. 3, 98; cf. id. ib. 3, 65, 2: qua (sc. de monte), Sall. J. 50, 3: inde (sc. de arce), Liv. 32, 32; cf. id. 7, 29: in aequum locum, Caes. B. G. 7, 53, 2; for which, in aequum, Liv. 1, 12: in campum omnibus copiis, id. 23, 29: in plana, Front. Strat. 2, 5, 18: ad Alexandriam, Liv. 45, 12 et saep.
        Absol., Liv. 44, 5; Front. Strat. 3, 17, 9: ad laevam, Sall. J. 55 al.
        With supine: praedatum in agros Romanos, Liv. 3, 10, 4; 10, 31, 2.
        Hence,
        1. b. Transf.: in aciem, to go into battle, to engage, Liv. 8, 8; 23, 29; Front. Strat. 1, 11, 11 al.: in proelium, id. ib. 2, 1, 10; Just. 21, 2, 5: in certamen, Cic. Tusc. 2, 26: ad pugnam, ad tales pugnas, Val. Fl. 3, 518; Juv. 7, 173; Front. Strat. 2, 1, 11; 2, 5, 41; and even, in bellum, Just. 15, 4, 21; 38, 8, 1; cf.: in belli periculum, id. 15, 1, 2.
      3. 3. In medic. lang., of the excrements: to pass off, pass through, Cels. 2, 4 fin.: olera, id. 1, 6: alvus, id. 2, 7.
      4. 4. Pregn., to sink down, penetrate into any thing (freq. only after the Aug. per.; not in Cic. and Caes.): ferrum in corpus, Liv. 1, 41; cf. Sil. 16, 544: toto descendit in ilia ferro, Ov. M. 3, 67: (harundo) in caput, Luc. 6, 216; cf.: in jugulos gladiis descendebant (hostes), Flor. 3, 10, 13: ense in jugulos, Claud. B. Get. 601: in terram (fulmen), Plin. 2, 55, 56, § 146: in rimam calamus, id. 17, 14, 24, § 102: subjacens soli duritia non patitur in altum descendere (radices), lapathi radix ad tria cubita, Plin. 19, 6, 31, § 98 et saep.: toto corpore pestis, Verg. A. 5, 683: galeas vetant descendere cristae, to sink down, Stat. Th. 9, 262.
      5. 5. In an obscene sense, Catull. 112, 2; Juv. 11, 163.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen. (esp. freq. in Quint.), to descend, etc.: a vita pastorali ad agriculturam, Varr. R. R. 2, 1, 3 sq.; cf.: ad aliquem, Just. 1, 4, 1: usus in nostram aetatem descendit, Quint. 1, 11, 18: (vox) attollitur concitatis affectibus, compositis descendit, id. 11, 3, 65; cf. id. 9, 4, 92: grammatici omnes in hanc descendent rerum tenuitatem, id. 1, 4, 7 et saep.: in omnia familiaritatis officia, Plin. Pan. 85, 5.
      Pass. impers.: eo contemptionis descensum, ut, etc., Tac. A. 15, 1 et saep.: si quid tamen olim Scripseris, in Maeci descendat judicis aures, Hor. A. P. 387: si descendere ad ipsum Ordine perpetuo quaeris sunt hujus origo Ilus et Assaracus, etc., Ov. M. 11, 754.
    2. B. In partic.
      1. 1. (Acc. to no. I. A. 4.) To sink deep into, to penetrate deeply: quod verbum in pectus Jugurthae altius, quam quisquam ratus erat, descendit, Sall. J. 11, 7; cf.: ut altius injuriae quam merita descendant, Sen. Ben. 1, 1 med.; id. Contr. 1 praef.; Spart. Ant. Get. 6: cura in animos Patrum, Liv. 3, 52; cf.: qui (metus deorum) cum descendere ad animosnon posset, id. 1, 19: nemo in sese tentat descendere, to examine himself, Pers. 4, 23.
      2. 2. To lower one’s self, descend to an act or employment, etc.; to yield, agree to any act, esp. to one which is unpleasant or wrong (freq. in Cic. and Caes.; cf. Orell. ad Cic. Cael. 2, and Fabri ad Liv. 23, 14, 3).
        Constr. with ad, very rarely with in or absol.: senes ad ludum adolescentium descendant, Cic. Rep. 1, 43; cf. id. de Or. 2, 6: ad calamitatum societates, id. Lael. 17, 64: sua voluntate sapientem descendere ad rationes civitatis non solere, id. Rep. 1, 6 al.: ad ejusmodi consilium, Caes. B. G. 5, 29, 5: ad innocentium supplicia, id. ib. 6, 16 fin.: ad vim atque ad arma, id. ib. 7, 33: ad gravissimas verborum contumelias, id. B. C. 3, 83: ad accusandum, ad inimicitias, Cic. Mur. 27, 56; id. Sest. 41, 89; cf. id. Div. in Caecil. 1: ad extrema, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4: ad frontis urbanae praemia, Hor. Ep. 1, 9, 11: preces in omnes, Verg. A. 5, 782: videte, quo descendam, judices, Cic. Font. 1, 2; cf. id. Verr. 2, 1, 38; Caes. B. C. 1, 81, 5: ad intellectum audientis, Quint. 1, 2, 27: ad minutissima opera, id. 1, 12, 14; 4, 2, 15: placet mihi ista defensio; descendo, I acquiesce, id. ib. 2, 2, 72.
      3. 3. (Mostly ante-Aug.) To descend or proceed from any person or thing: ex gradu ascendentium vel descendentium uxorem ducere, Dig. 23, 2, 68 et saep.: quod genus liberalitatis ex jure gentium descendit, ib. 43, 26, 1; cf. ib. 18, 1, 57 fin.: a Platone, Plin. 22, 24, 51, § 111; Lampr. Alex. Sev. 43.
        Hence, subst.: dē-scendens, entis, m. and f., a descendant; plur. descendentes, posterity, Dig. 23, 2, 68.
      4. 4. (In Quint.) To depart, deviate, differ from: tantum ab eo defluebat, quantum ille (sc. Seneca) ab antiquis descenderat, Quint. 10, 1, 126; id. 3, 5, 8.
        Note: The passive is very rare, Plin. 2, 16, 13, § 71; Prud. Apoth. 1075.

dēscensĭo, ōnis, f. [descendo] (postAug.), a going down, descending.

  1. I. Prop.: balinearum, into the bath, Plin. 20, 17, 69, § 178: Tiberina, the sail down the Tiber, Cic. Fin. 5, 24, 70: grando in descensione saltus, upon the thickets, Vulg. Isa. 32, 19.
    Hence,
  2. * II. Meton., the bath itself, Gr. ἐμβάσεις, Plin. Ep. 5, 6, 26.

dēscensōrĭus, a, um, adj. [descendo], descending, coming downwards: motus, Ambros. de Spir. Sanc. 1, 10, 118.

1. dēscensus, a, um, Part., v. descendo fin.
Note:.

2. dēscensus, ūs, m. [descendo], a descent (rare; not in Cic. and Caes.).

  1. I. In gen.: qua illi descensus erat, Sall. C. 57, 3.
    1. B. Concr., a descending way, a descent: difficilis et praeruptus, Hirt. B. G. 8, 40, 4 and 5; cf.: facilis descensus Averno, Verg. A. 6, 126: ipso descensu Jovis speluncae, Plin. 16, 26, 46, § 110: montis, Vulg. Luc. 19, 37.
  2. * II. In partic. (acc. to descendo, no. I. B. 5), obscene, a lying down, Varr. R. R. 2, 5, 13.

dē-scindo, ĕre, 3, v. a., to divide: Sacerdotes clusi succincti libellis acceptis carmen descindentes tripodaverunt, i. e. marking, in singing, the pauses and measure, Inscr. Frat. Arv. 41. (Henz.; cf.: carmina divides, Hor. Od. 1, 15, 15; acc. to others, absol., parting, dividing into two parties, v. Wordsworth, Fragm. and Specim. p. 391.)

dē-scisco, īvi or ĭi, ītum, 3, v. n., orig. a publicist’s t. t. to free one’s self from a connection with any one, to withdraw, leave, revolt from, = sciscendo deficere; and with an indication of the terminus, to desert to, go over to any one (class. prose).

  1. I. Prop.: multae longinquiores civitates ab Afranio desciscunt, Caes. B. C. 1, 60 fin.; so, ab aliquo, id. ib. 2, 32, 2; Cic. Phil. 11, 9, 21; Liv. 6, 36; Nep. Alc. 5, 1; id. Dat. 5, 5; Just. 5, 1 fin. et saep.: ad aliquem (opp. a nobis deficere), Liv. 31, 7; cf.: Praeneste ab Latinis ad Romanos descivit, id. 2, 19; and simply: ad aliquem, id. 26, 21; Front. Strat. 4, 3, 14 al.; cf. pass. impers.: quibus invitis descitum ad Samnites erat, Liv. 9, 16; and Flor. 3, 5, 6.
    Absol.: cum Fidenae aperte descissent, Liv. 1, 27; 21, 19; Tac. H. 1, 31; Suet. Caes. 68; Nep. Tim. 3, 1; id. Ham. 2, 2; Front. Strat. 1, 8, 6: Stat. Th. 2, 311 al.
  2. II. Transf. beyond the political sphere, to depart, deviate, withdraw from a person or thing; to fall off from, be unfaithful to: a nobis desciscere quaeres? Lucr. 1, 104: a se ipse, Cic. Att. 2, 4, 2: si Cicero a Demosthene paulum in hac parte descivit, Quint. 9, 4, 146: cur Zeno ab hac antiqua institutione desciverit, Cic. Fin. 4, 8; so, a pristina causa, id. Fam. 1, 9, 17 Orell. N. cr.: a veritate, id. Ac. 2, 15: a natura, id. Tusc. 3, 2: a disciplina, Vell. 2, 81: a virtute, id. 2, 1: a consuetudine parentum, Plin. Ep. 3, 20, 4 et saep.: a vita, to separate, sever one’s self, Cic. Fin. 3, 18, 61 (opp. manere in vita).
    Pass. impers.: praecipiti cursu a virtute descitum, ad vitia transcursum, Vell. 2, 1.
    Stating the terminus, to fall off to, decline to; to degenerate into: ab excitata fortuna ad inclinatam et prope jacentem, Cic. Fam. 2, 16; cf.: ad saevitiam, ad cupiditatem, Suet. Dom. 10: in regem (i. e. to degenerate, be transformed), Flor. 4, 3: in monstrum, id. 4, 11.
    1. B. Of subjects not personal: quis ignorat et eloquentiam et ceteras artes descivisse ab ista vetere gloria, Tac. Or. 28: (vitis) gracili arvo non desciscit, does not degenerate, Col. 3, 2, 13: semina, id. 3, 10, 18.

dē-scŏbīno, āvi, ātum, 1, v. a. [scobina], to file or scrape off (ante- and postclass., and very rare): supercilia, Varr. ap. Non. 492, 11; id. ib. 99, 28; Arn. 6, p. 200.

dē-scrībo, psi, ptum (in MSS. and edd. often confounded with discribo, q. v.), 3, v. a.

  1. I. To copy off, transcribe any thing from an original (freq. in Cic.; elsewh. rare): scripsit Balbus ad me, se a te (i. e. e tuo exemplo) quintum de Finibus librum descripsisse, Cic. Att. 13, 21; cf. id. Ac. 2, 4, 11: epistolam, id. Att. 8, 9; id. Fam. 12, 17, 2; 12, 7, 22: legem, Suet. Cal. 41; id. Dom. 20; so, to write down, write out: carmina in foliis, Verg. A. 3, 445; in carved letters: in viridi cortice carmina, id. E. 5, 14.
    Class. and far more freq.,
  2. II. To sketch off, to describe in painting, writing, etc.: delineare, definire.
    1. A. Lit.: non potuit pictor rectius describere ejus formam, Plaut. As. 2, 3, 22; so, geometricas formas in harena, Cic. Rep. 1, 17 fin.: formas in pulvere, Liv. 25, 31; cf. Cic. Fin. 5, 19; id. Clu. 32, 87; id. Sen. 14, 49: sphaeram, id. Rep. 1, 14; cf. caelum, Varr. R. R. 2, 1, 7: caeli meatus radio, Verg. A. 6, 851; cf. id. E. 3, 41: vitam votivā tabellā, Hor. S. 2, 1, 33 et saep.
    2. B. Trop.
      1. 1. To represent, delineate, describe: malos mores, Plaut. Mil. 3, 1, 165; cf.: hominum sermones moresque, Cic. Or. 40, 138: definienda res erit verbis et breviter describenda, id. Inv. 1, 8 fin: qualem (mulierem) ego paulo ante descripsi, id. Cael. 20, 50; id. Phil. 2, 44; id. Sull. 29 fin.: me latronem ac sicarium, id. Mil. 18, 47: si quis erat dignus describi, quod malus ac fur, etc., Hor. S. 1, 4, 3: malo carmine, id. Ep. 2, 1, 154; Quint. 3, 4, 3: vulnera Parthi, Hor. S. 2, 1, 15: lucum, aram Dianae, flumen Rhenum, pluvium arcum, id. A. P. 18 et saep.: praecepta, id. S. 2, 3, 34: facta versibus, Nep. Att. 18, 6.
        Rarely
          1. (β) with acc. and inf.: nec qui descripsit corrumpi semina matrum, Ov. Tr. 2, 415; Gell. 9, 1.
            Part. subst.: dēscrip-ta, ōrum, n.: recitari factorum dictorumque ejus descripta per dies jussit, the diary, Tac. A. 6, 24.
      2. 2. To mark off, define, divide, distribute into parts. (But whenever the notion of distribution or division is implied, the form discribo seems to have been used by class. writers; and is now restored where de-scr. is found in earlier edd., e.g. Cic. Rep. 2, 8; id. de Or. 2, 71, 288; id. Sest. 30, 66 et saep.) Cf.: libertinos in quatuor urbanas tribus, Liv. 45, 15: annum in duodecim menses, Liv. 1, 19; Flor. 1, 2, 2.
        Without in.: commode omnes descripti, aetates, classes, equitatus, Cic. Rep. 4, 2; and: classes centuriasque et hunc ordinem ex censu descripsit, Liv. 1, 42: terram, Vulg. Jos. 18, 6 al. et saep.
      3. 3. Aliquid (alicui), to ascribe, apportion, appoint, assign to any one (cf. remark, no. 2 supra); cf.: vecturas frumenti finitimis civitatibus, * Caes. B. C. 3, 42, 4; Liv. 1, 32 al.: officia, to define, Cic. Ac. 2, 36; id. Fam. 12, 1: vices (poetae), Hor. A. P. 86: munera pugnae, Sil. 9, 267 et saep.
        Hence, dēscrip-tus, a, um, P. a., qs. marked out, i. e. precisely ordered, properly arranged (ap. Cic.): materies orationis omnibus locis descripta, instructa ornataque, Cic. de Or. 2, 34, 145; cf.: ordo verborum, id. Or. 59, 200: natura nihil est aptius, nihil descriptius, id. Fin. 3, 22, 74.
        Neutr. plur. as subst.: dēscrip-ta, orum, things recorded, writings, Tac. A. 6, 24.
        Sup. does not occur.
        * Adv.: dē-scriptē, distinctly, precisely: descripte et electe digerere, opp. confuse et permixte dispergere, Cic. Inv. 1, 30, 49.

dēscriptĭo, ōnis (in MSS. and edd. often confounded with discriptio, v. infra), f. [describo] (freq. in Cic.), a marking out, delineation, copy, transcript: in concreto.

  1. I. Lit. (rare): eadem caeli descriptio, Cic. Rep. 6, 22; cf. id. ib. 1, 14: explicate descriptionem imaginemque tabularum, id. Verr. 2, 2, 77 fin. In plur.: numeris aut descriptionibus aliquid explicare, id. Tusc. 1, 17: volutarum, sketches, drawings, Vitr. 3, 3: orbis terrarum, maps, id. 8, 2 et saep.
    Far more freq.,
  2. II. Trop.
    1. A. A representation, delineation, description: nominis brevis et aperta descriptio, Cic. Inv. 2, 18: dilucida locorum, Quint. 9, 2, 44: regionum, id. 4, 3, 12: Siciliae, id. 11, 3, 164: convivii luxuriosi, id. 8, 3, 66 et saep.
      In rhetor., the delineating of character, Cic. Top. 22, 83; id. de Or. 3, 53, 205; Quint. 9, 1, 31; cf. Auct. Her. 4, 39, 51.
    2. B. A proper disposition, order, arrangement: via descriptionis atque ordinis (in oratione), id. de Or. 2, 9, 36: aedificandi, id. Off. 1, 39; legionum et auxiliorum, Suet. Tib. 30: descriptio centuriarum classiumque non erat, Liv. 4, 4, 2: populi, Vulg. 2 Reg. 24, 9.
      In plur.: descriptiones temporum, id. Ac. 1, 3, 19 et saep. (Descriptio is often found in MSS. and edd. in the sense of distribution, division; but here the proper form is discriptio, e. g. Cic. Rep. 2, 22; id. de Off. 1, 7, 21 saep.)

dēscriptĭuncŭla, ae, f. dim. [descriptio], a short description, delineation: celebres subtexere, Sen. Suas. 2, 10.

dēscriptīvus, a, um, adj., containing an exact description: definitio, Boëth. defin. p. 65: loci communes, Fortun. Art. Rhet. 3, 20.

dēscriptor, ōris, m. [describo], a describer, delineator: morum, Lact. 5, 9, 19: descriptores gentium, ethnographers, Amm. 23, 6, 1.

dēscriptus, a, um, Part. and P. a., from describo.

dē-scrŏbo, āre, v. a. [scrobs], to set, enchase (late Lat.): gemmas auro, Tert. Res. carn. 7.

dē-sculpo, ĕre, v. a., to carve out, to copy by carving or graving (late Lat.): simulacrum ligno, Tert. ad Nat. 1, 12.

dēsĕcātĭo, ōnis, f., a cutting off: ramorum, Cassiod. in Psa. 130: unus ensis, sed duas desecationes habet, edges, id. ib. 149, 7. From

dē-sĕco, cŭi, ctum, 1,

  1. I. v. a., to cut off, cut away (class.): vitem, Varr. R. R. 1, 41, 3: partes ex toto, Cic. Univ. 7: uvas a vite, Col. 12, 43, 1: segetes et prata, id. 11, 1, 8: spicas fascibus, Liv. 42, 64: particulam undique, * Hor. Od. 1, 16, 15; and poet.: saxa metallis, to carve out, Stat. S. 2, 2, 85: hordeum, pabulum, herbas, Caes. B. C. 3, 58, 5; cf. segetem, Liv. 2, 5: aures, Caes. B. G. 7, 4 fin.; cf. cervicem, Liv. 31, 34: spicas fascibus, id. 31, 34: collum, *Verg. A. 8, 438.
  2. II. Transf.: tu illud (prooemium) desecabis, hos agglutinabis, Cic. Att. 16, 6 fin.

dēsē̆cro, āre, v. desacro.

dēsectĭo, ōnis, f. [deseco], a cutting off: stramentorum, Col. 6, 3, 1.

* dē-sĕnesco, nŭi, 3, v. n., to diminish by age, to die away: ira belli desenuit, Sall. ap. Prisc. p. 887 P. (Hist. 1, 93 Dietsch).

dēseps, sĭpis, adj. [de-sapio], out of one’s mind, insane, Schol. Juv. 10, 233.

1. dē-sĕro, no perf., sĭtum, 3, v. a., to sow, plant: desitis seminibus, Varr. R. R. 1, 23, 6.

2. dē-sĕro, rŭi, rtum, 3, v. a. Lit., to undo or sever one’s connection with another; hence, with esp. reference to the latter, to leave, forsake, abandon, desert, give up (cf. derelinquere; more restricted in signif. than relinquere, which denotes, in general, to depart from, to leave any one. Deserere, orig. in milit. lang., implies a cowardly running away; frequently used with prodere; also in the flg. phrase: deserere vitam; and later, absol. in the sense of to desert, etc.; cf. also: linquere, destituere, deficere, discedere—freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: ut jurent omnes, se exercitum ducesque non deserturos neque prodituros, Caes. B. C. 1, 76, 2; cf. id. ib. 2, 32, 7: deseritur a suis Varus, id. ib. 1, 13, 3; cf. id. ib. 1, 15, 3; id. B. G. 5, 3, 6 al.: pignus, Plaut. Capt. 2, 3, 75 et saep.: te amantem non deseram, id. Ps. 1, 1, 101; cf. id. Mil. 4, 8, 53 et saep.: cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint, Cic. Q. Fr. 1, 3, 5: me deseruisti ac dereliquisti, id. Planc. 5, 13; cf. id. Verr. 2, 3, 51, and v. the foll.: Avaricum, Caes. B. G. 7, 30, 2; cf.: cunctis oppidis castellisque desertis, id. ib. 2, 29: fratrem ne desere frater, Verg. A. 10, 600: thalamos ne desere pactos, id. ib. 10, 649: bellum, Just. 5, 2, 10: victoriam, id. 14, 3, 6: milites insepultos, Curt. 5, 13, 3: metu locum, Tac. A. 1, 65 et saep.
    2. B. Absol., in milit. lang., to desert, Nep. Eum. 5, 1; Sen. de Ira, 2, 10, 1; Tac. A. 13, 35; Quint. 9, 2, 85; Amm. Marc. 31, 7, 4; Dig. 49, 16, 3, § 7 sq. al.
  2. II. Trop., to leave, desert, abandon: Petreius non deserit sese, armat familiam, etc., Caes. B. C. 1, 75, 2: suum jus, Cic. Caecin. 35 fin.; cf.: desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere, id. N. D. 1, 5, 11: preces, promissa, spem, obsecrationem et fideles litteras alicujus, id. Att. 3, 19, 2: causam, id. Sull. 20, 58; cf.: desertam ac proditam causam queri, Liv. 2, 54: ullam officii partem, Cic. Fin. 1, 7, 24; cf. officium (with praetermittere defensionem), id. Off. 1, 9: susceptum officium, Caes. B. C. 3, 18: vitam, Cic. Sest. 22 fin.; cf. id. de Sen. 20, 72: deditionem, Sall. J. 70, 1: studia sapientiae, Quint. 12, 2, 8: viam virtutis, Hor. Od. 3, 24, 44: vestigia Graeca, id. A. P. 287: fastidiosam copiam, id. Od. 3, 29, 9.
      1. 2. Esp., leg. t. t.: vadimonia deserere, to forfeit recognizance, fail to appear, Cic. Cat. 2, 3, 5; id. Quint. 23, 75 et saep.
        So absol.: deserui, tempestatibus impeditus, Quint. 3, 6, 78.
    1. B. Of subjects not personal, to fail, forsake, etc.: genua hunc cursorem deserunt, Plaut. Merc. 1, 2, 13; cf.: aliquem corpus, vires, Tac. A. 6, 50: donec te deseret aetas, Hor. Ep. 1, 20, 10: me lucerna, Cic. Att. 7, 7 fin.: fama Curium Fabricium, id. Tusc. 1, 46, § 110; cf.: nec facundia deseret hunc nec lucidus ordo, Hor. A. P. 41 et saep.
      Poet.: mensa deserit toros, is removed from, Ov. H. 12, 52.
      Pass.: deseremur potius a re familiari, quam a republica, Cic. Att. 16, 3; cf. Caes. B. G. 5, 34, 2; Cic. Att. 3, 15: a tribunitia voce, id. Clu. 40, 110; Vell. 2, 80; Just. 2, 4, 29 al.; and poet. with simple abl.: deseror conjuge, Ov. H. 12, 161; Prop. 2, 7, 17: desertus viribus leo, Phaedr. 1, 21, 3; Stat. Th. 4, 707; cf. suis, Tac. A. 3, 20 fin.; Suet. Cal. 12.
      With gen.: deserta natorum, Stat. Th. 5, 608.
      Hence, dēsertus, a, um, P. a., deserted; esp. of places, desert, solitary, waste.
    1. A. Adj. (cf.: vastus, inanis, solitarius): in locis desertis, Caes. B. G. 5, 53, 4: urbes dirutae ac pene desertae, Cic. Q. Fr. 1, 1, 8: deserta via et inculta, id. Cael. 18: frequens an desertus locus, Quint. 5, 10, 37: terra, Vulg. Lev. 26, 33 et saep.
      Of objects in solitary places: stipes, Tib. 1, 1, 12 (21 M.): arbores, Prop. 1, 20, 36.
      Subst.: dē-serta, ae, f., the abandoned wife: multi filii desertae, Vulg. Gal. 4, 27.
      Comp.: reditus desertior, Cic. Pis. 23, 55: nihil turpius ac desertius, id. Q. Fr. 3, 1, 5.
      Sup.: orae desertissimae, id. Sest. 22, 50: solitudo, id. Verr. 2, 5, 67 al.
    2. B. Since the Aug. per. subst.: dēserta, ōrum, n., desert places, deserts, wastes, Verg. E. 6, 81; id. G. 3, 342; Plin. 5, 4, 4, § 26 al.
      With gen.: Libyae deserta, Verg. A. 1, 384; so id. G. 3, 291; Front. Strat. 1, 7, 7; Vulg. Isa. 52, 9 al.
      In sing.: dēsertum, i, n. (eccl. Lat.): in deserto, Prud. Apoth. 774; Hier. Ep. 125, 2; Vulg. Num. 1, 1; Luc. 3, 2 et saep.

dē -serpo, ĕre, v. n., to creep down (post-Aug. and very rare): genis lanugo, Stat. Th. 6, 586; cf. Ap. Mag. p. 315.

dēsertĭo, ōnis, f. [2. desero], a forsaking, deserting (rare; perh. not ante-Aug.).
Milit. t. t. (acc. to 2. desero, no. I. B.), desertion: peccatum desertionis, Dig. 49, 16, 3, § 6; 5, § 2 al.

dēsertor, ōris, m. [2. desero], one who forsakes, abandons, deserts any one.

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: amicorum (opp. conservator inimicorum), Cic. Att. 8, 9, 3: communis utilitatis aut salutis, id. Fin. 3, 19, 64.
      Esp. freq.,
    2. B. Milit. t. t., a runaway, deserter (opp. transfuga, one who joins the enemy, Dig. 48, 16, 5, § 8), * Caes. B. G. 6, 23, 8 (with proditor, as in Tac. H. 1, 72); Liv. 3, 69, 7; 23, 18, 16; Tac. A. 1, 21; Vell. 2, 85; 119; Flor. 4, 2, 52; Suet. Caes. 68; Front. Strat. 4, 1, 29; Dig. 48, 16, 3 init. al. et saep.
      1. 2. Transf. beyond the milit. sphere, a deserter, one who abandons: Amoris, Ov. H. 19, 157: Asiae, *Verg. A. 12, 15.
  2. II. Trop.: usus corporis desertor animi, a forsaker, Stat. Th. 8, 739.

* dēsertrix, īcis, f. [desertor], she that forsakes, neglects: divinae legis, Tert. de hab. mulier. 1.

dēsertum, i, v. desero, P. a. B.

dēsertus, a, um, Part. and P. a., from desero.

dē-servĭo, īre, v. n., to serve zealously, be devoted to, subject to (rare, but class.): valetudini tuae, dum mihi deservis, servisti non satis, Cic. Fam. 16, 18: cuivis, id. Off. 1, 30, 109: amicis, id. Sull. 9: grammatico soli deserviamus, deinde geometrae? Quint. 1, 12, 6: (Epicurei) sibi indulgentes et corpori deservientes, Cic. Leg. 1, 13, 39: studiis, Plin. Ep. 7, 7, 3: honoribus, id. Pan. 77, 6: Deo meo, Vulg. Act. 24, 14.

  1. B. Of subjects not personal: si officia, si operae, si vigiliae deserviunt amicis, praesto sunt omnibus, Cic. Sull. 9: nec unius oculis flumina, fontes, maria deserviunt, Plin. Pan. 50, 1; cf.: quoddam deserviens his (sc. oculis) ministerium, Quint. 11, 3, 77.

dēses, ĭdis (nom. sing. appears not to occur), adj. [desideo], inactive, indolent, idle (syn.: iners, segnis, piger, ignavus, socors, tardusrare, perh. not ante-Aug., nor in Aug. poets).

  1. I. Prop.: sedemus desides domi, Liv. 3, 68; so of persons, id. 1, 32; 3, 7; Col. 12, 1, 2: longa pace desides, Tac. H. 1, 88; 2, 21; Gell. 13, 8 fin. (with ignavus); with ab: desidem ab opere suo, Col. 7, 12, 2.
  2. II. Transf. of inanimate things: nec rem Romanam tam desidem umquam fuisse atque imbellem, Liv. 21, 16: naturā deside torpet orbis, Luc. 9, 436: desidis otia vitae, Stat. S. 3, 5, 85: causae desidis anni, id. ib. 3, 1, 2: deside passu Ire, id. ib. 5, 2, 61: deside cura, id. Th. 6, 147; 10, 87.

dē-sicco, no perf., ātum, 1, v. a., to dry up, to desiccate (ante- and post-class.): vasa, Plaut. Truc. 2, 7, 30; Ser. Samm. 48, 900.

dē-sĭdĕo, sēdi, 2, v. n. [sedeo], to remain or continue sitting, to sit long; and with the accessory idea of inactivity, to sit idle, to remain inactive (rare; not in Cic.).

  1. I. In gen.: tam diu Ibi desidere neque redire filium, Plaut. Bac. 2, 3, 4; id. Ps. 4, 4, 7: frustra ibi totum desedi diem, Ter. Hec. 5, 3, 2: aquila ramis, Phaedr. 2, 4, 21; cf.: amoenioribus locis, Quint. 5, 8, 1: apud Nicomedem, Suet. Caes. 2: in aliquo spectaculo, Sen. Ep. 7: in discrimine sociorum, Suet. Caes. 4.
  2. II. In partic., to go to stool, Cels. 2, 7; 2, 12 fin.; 4, 18.

dēsīdĕrābĭlis, e, adj. [desidero], desirable (rare): desiderabilia (anteponantur) iis, quibus facile carere possis, Cic. Top. 18, 69; id. Fin. 1, 16, 53: velut suis vitiis, Liv. 24, 5: princeps, Tac. H. 2, 76: terra, Vulg. Psa. 105, 24; and in the Comp. Suet. Tib. 21.
Sup. does not occur.
* Adv., dēsī-dĕrābĭlĭter, with ardent desire: concupiscere, Aug. Ep. 143, 2.

dēsīdĕrans, antis, v. desidero, P. a. 1.

dēsīdĕranter, adv., eagerly, v. desidero, P. a. 1 fin.

dēsīdĕrātĭo, ōnis, f. [desidero],

  1. I. a desiring, longing for any thing; a missing (rare): voluptatum, * Cic. de Sen. 14, 47; plur. Vitr. 8 praef. fin.
  2. II. The question to be examined: relinquetur desideratio, quid, etc., Vitr. 2, 6, 4.

dēsīdĕrātīvus, a, um, adj. [desidero], in the late gram. lang. desiderative: verba (e. g. esurio, coenaturio, etc.), Aug. p. 2006 P.

dēsīdĕrātus, a, um, v. desidero, P. a. 2.

dēsīdĕrĭum, ii, n. [desidero], a longing, ardent desire or wish, properly for something once possessed; grief, regret for the absence or loss of any thing (for syn. cf.: optio, optatio, cupido, cupiditas, studium, appetitio, voluntas—freq. and class.).

  1. I. Prop.
          1. (α) With gen. object.: te desiderium Athenarum cepisset, Ter. Hec. 1, 2, 13; cf.: me desiderium tenet urbis, Cic. Fam. 2, 11; Hor. Ep. 1, 14, 22; and, locorum, Ov. Tr. 3, 2, 21: rerum earum, Lucr. 3, 901; cf. id. 3, 922; 918: esse in desiderio alicujus, Cic. Fam. 2, 12 fin.: desiderium conjunctissimi viri ferre, id. Lael. 27, 104: Scipionis desiderio moveri, id. ib. 3, 10: tam cari capitis, Hor. Od. 1, 24, 1: defuncti, Suet. Calig. 6 et saep.: desiderio id fieri tuo (for tui), Ter. Heaut. 2, 3, 66; cf.: voluntas, in qua inest aliqua vis desiderii ad sanandum volnus injuriae, Cic. Fam. 15, 4, 14.
          2. (β) Absol.: pectora dura tenet desiderium, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41: alicui esse magno desiderio, Ter. Heaut. 4, 5, 5: explere exspectationem diuturni desiderii, Cic. de Or. 1, 47, 205: quo (desiderio) conficior, id. Or. 10: ex desiderio laborare, id. Fam. 6, 11: facere aliquid cum desiderio, id. Lael. 21, 81: demus hoc desiderio jam pene publico, Quint. 8, 4, 29 et saep. In plur.: desideria alicujus commovere, Cic. Rab. perd. 9, 24; Hor. Od. 4, 5, 15 et saep.
  2. II. Trop., of a person, as the object of longing: nunc desiderium, curaque non levis, Hor. Od. 1, 14, 18: desiderio meo nitenti, Catull. 2, 5; and as a term of endearment: mea lux, meum desideriumvalete, mea desideria, valete, Cic. Fam. 14, 2, 2 fin.; Catull. 2, 5.
  3. III. Transf.
    1. A. Want, need, necessity, in general (rare; not ante-Aug.): cibi potionisque desiderium naturale, Liv. 21, 4 et saep.: pro desiderio corporum, Plin. 11, 50, 111, § 264: desideria scabendi, id. 30, 14, 43, § 127 al.
    2. B. In the time of the empire, a request, petition on the part of inferiors: desideria militum ad Caesarem ferenda, Tac. A. 1, 19; 1, 26; Suet. Aug. 17; Plin. Pan. 79, 6; Dig. 1, 16, 9; 25, 3, 5.
    3. C. Desires, pleasures (late Lat.): servientibus desideriis et voluptatibus, Vulg. Tit. 3, 3: carnis, id. Ephes. 2, 3.

dē-sīdĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [etym. dub.; cf. considero], to long for, greatly wish for, to desire something not possessed (freq. and class.—for syn. cf.: opto, requiro, expeto, appeto, affecto, cupio, concupisco, aveo, gestio, capto, volo).

  1. I. In gen., with acc.: Dies noctesque me ames, me desideres, Ter. Eun. 1, 2, 113: quam tu filium tuom, tam pater me meus desiderat, Plaut. Capt. 2, 2, 66: natura quid velit, anquirat, desideret, Cic. Lael. 24: nec sitio honores, nec desidero gloriam, id. Q. Fr. 3, 5, 3: dum illa desideramus, ab aliis avertimur, Quint. 10, 6, 7: quid desideremus aut deprecemur, id. 4, 1, 52: nec nunc vires desidero adolescentis non plus quam adolescens tauri aut elephanti desiderabam, Cic. de Sen. 9; Caes. B. C. 3, 74, 2: desiderantem quod satis est, Hor. Od. 3, 1, 25: Sextilem totum mendax desideror, id. Ep. 1, 7, 2 et saep.
          1. (β) With acc. and inf.: me gratiam aps te inire verbis nil desidero, Plaut. Stich. 4, 1, 10: mihi dari haud desidero, id. Merc. 1, 2, 37: quo ullam rem ad se importari desiderent, Caes. B. G. 4, 2.
            With inf. alone: mori, Vulg. Apoc. 9, 6.
          2. (γ) With ab or in: ab Chrysippo nihil magnum desideravi, Cic. Rep. 3, 8; id. Att. 8, 14, 2; Quint. 3, 1, 2 al.: ab milite modestiam et continentiam, Caes. B. G. 7, 52 fin.: in quo (Catone) summam eloquentiam, Cic. Brut. 31, 118; id. Fin. 5, 5, 13; id. Fam. 8, 5, 1; id. Lael. 22, 82; Quint. 7, 2, 55 al.
          3. (δ) Absol.: misere amans desiderat, Plaut. Bacch. 2, 2, 30; id. Mil. 4, 6, 29; Ter. Heaut. 3, 1, 16 al.
    1. B. Of inanimate subjects: desiderarunt te oculi mei, Cic. Planc. 5, 13: nullam virtus aliam mercedem laborum desiderat praeter, etc., id. Arch. 11, 28: ut desiderat laus probationem, sic, etc., Quint. 3, 7, 4 et saep.: desiderant rigari arbores, Plin. 17, 26, 40, § 249.
  2. II. With predominant idea of lacking, wanting, to miss any thing: ex me audies, quid in oratione tua desiderem, Cic. Rep. 2, 38: si non est, nolis esse neque desideres, Plaut. Bacch. 4, 8, 73: quid a peritioribus rei militaris desiderari videbatur, Caes. B. C. 3, 61, 3 et saep.
    Esp. with quominus: praeter quercum Dodonaeam nihil desideramus, quo minus Epirum ipsum possidere videamur, Cic. Att. 2, 4, 5.
    1. B. Meton. (effectus pro causa), to lose something; and more freq. pass., to be missing, to be lost: in eo proelio non amplius CC milites desideravit, Caes. B. C. 3, 99; cf. id. ib. 3, 71: ut nulla navis desideraretur, id. B. G. 5, 23, 3; 7, 11, 8 et saep.: neque quicquam ex fano praeter unum signum desideratum est, Cic. Verr. 2, 4, 44; Vell. 2, 52, 6: ex peditibus triginta, Curt. 3, 29, 27.
    2. C. With the notion of inquiring, searching; to investigate, examine, discuss (rare): sequitur ut morbo laborantibus remedia desiderentur, Col. 9, 13, 1: examina, id. 9, 8, 1.
      Impers.: antequam desideraretur, before the question should be raised, Vitr. 2, 6, 4.
      Hence,
      1. 1. dēsīdĕrans, antis, P. a., in Sup. desiderantissimus, in the later writers for desideratissimus, as a term of endearment, heart’s desire, best beloved: vale, domine dulcissime, desiderantissime, Fronto Ep. 5, 40; M. Aur. ib. 1, 5; L. Aur. Verus, ib. 2, 8; Inscr. Orell. 4644.
        Adv.: dēsīdĕranter, acc. to no. I., with desire, eagerly (late Lat.): appetere, Cassiod. Var. 1, 4.
        Comp.: quanto desiderantius desideras, Fronto Ep. ad Ver. Imp. 13.
      2. 2. dēsīdĕrātus, a, um, P. a., wished for, longed for, welcome (very rare): et veniet desideratus cunctis gentibus, Vulg. Aggaei, 2, 8: blandissima et desideratissimi promissa. Plin. 30, 1, 1, § 2: fratres desideratissimi, Vulg. Philip. 4, 1; and in inscrr. applied to a beloved person: FILIO DESIDERATISSIMO, Inscr. Orell. 5068; id. Grut. 681, 2 al.

1. dēsĭdĭa, ae, f. [desideo], a sitting long, remaining in a place.

  1. I. Prop. (rare), Prop. 1, 15, 6.
  2. II. A sitting idle, idleness, inactivity, slothfulness (class.; for syn. cf.: inertia, languor, otium, pax, feriae, justitium, dies fasti, etc., and v. deses): in portum confugere non inertiae neque desidiae, Cic. Brut. 2, 8; so with inertia, id. Sest. 10, 22; with languor, id. Off. 1, 34, 123; id. Tusc. 5, 27, 78; with socordia, Sall. C. 4, 1; with segnities, Suet. Galb. 9 et saep.; opp. industria, Cic. Sest. 48 fin.; opp. agentes, Ov. R. Am. 149 et saep.: corde expelle desidiam tuo, Plaut. Trin. 3, 2, 24: latrocinia desidiae minuendae causa fieri, * Caes. B. G. 6, 23, 6: horridus alter (ductor apium) desidiā, Verg. G. 4, 94: vitanda est improba Siren, Desidia, Hor. S. 2, 3, 15 et saep.
    In plur., Lucr. 5, 48; cf.: vobis desidiae cordi, Verg. A. 9, 615.
    1. B. Of an inanimate subject: ager post longam desidiam laetas segetes affert, lying fallow, Col. 2, 17, 3.

2. dēsīdĭa, ae, f. [desido], a subsiding, retiring (an Appuleian word): maris, Ap. de Mundo, p. 73, 28: sanguinis, id. Dogm. Plat. p. 17, 15.

* dēsĭdĭābŭlum, i, n. [1. desidia], a lounging-place, Plaut. Bac. 3, 1, 9.

dēsĭdĭes, ei, f. ( = 1. desidia, no. II.), idleness, Lact. 5, 49.

dēsĭdĭōsē, adv., v. the foll., fin.

dēsĭdĭōsus, a, um, adv. [desidia], qs. full of idleness, i. e. slothful, indolent, lazy (for syn. cf.: piger, segnis, iners, deses, ignavus, socors, lentus, tardus, otiosus).

  1. I. Prop. (rare): qui in oppido sederent quam qui rura colerent, desidiosiores, Varr. R. R. 2 praef.: si comparer illi, sum desidiosissimus, Plin. Ep. 3, 5, 19; Col. 12, 1, 1: desidiosior in professione grammatica habebatur, Suet. Gramm. 8: qui nolet fieri desidiosus, amet, Ov. Am. 1, 9, 46: apis, Luc. 9, 288.
  2. II. Transf., causing idleness, making lazy: si quod facit, ab eo (nominetur) quod fit, ut cum desidiosam artem dicemus, quia desidiosos facit, Auct. Her. 4, 32, 43: habet etiam amoenitas ipsa vel sumptuosas vel desidiosas illecebras multas cupiditatum, Cic. Rep. 2, 4: delectatio, id. de Or. 3, 23, 88: inertissimum et desidiosissimum otium, id. Agr. 2, 33 fin.: desidiose puer (sc. Cupido), Ov. Am. 2, 92.
    * Adv.: dēsĭdĭōsē, idly: agere aetatem, Lucr. 4, 1136.

dē-sīdo, sēdi (de-sīdi, Cic. l. l. infra, Lamprid. Alex. Sev. 39, 7), 3, v. n., v. consido.
Of inanimate things, esp. of places, to sink, fall, or settle down.

  1. I. Prop.: tantos terrae motus factos esse, ut multa oppida corruerint, multis locis labes factae sint terraeque desiderint, Cic. Div. 1, 35 fin.; 1, 43, 97; Liv. 32, 9; and poet. of the apparent sinking of mountains to one flying aloft: Gargara desidunt surgenti, Stat. Th. 1, 549: ovum inane natat, plenum desidit, Varr. R. R. 3, 9, 11; Just. 4, 1, 10: ex urina quod desidit album est, sediment, Cels. 2, 7: tumor ex toto desidit, id. 7, 18.
  2. * II. Trop., to deteriorate, degenerate: desidentes mores, Liv. prooem. 9.

* dēsīdŭō, adv., "dicitur diuturne," a long time, Varr. ap. Fulg. p. 565, 2.

dēsignātē, adv. [designo], distinctly, Gell. 2, 5 inscr.

dēsignātĭo or dissignātio (the latter form better in sense II. Brambach s. v. Lex Jul. Munic. ap. Corp. Inscr. Lat. p. 206), ōnis, f. [designo].

  1. I. A marking out, describing, designating: cellarum, Vitr. 5, 5: undarum, id. 5, 3: quadrata, id. 3, 1, 3.
    Transf., a specification: personarum et temporum, Cic. de Or. 1, 31, 138; Lact. 4, 15, 5.
  2. II. A disposition, arrangement: totius operis, Cic. N. D. 1, 8 fin.: librorum meorum, id. Att. 4, 46.
    1. B. The selection, designation to a public office; of consuls: annua designatio, Tac. A. 2, 36 fin.: consulatus, Suet. Caes. 9.

dēsignātor or dissignātor (the latter form freq. in inscrr., and preferred by Brambach; so Keller, ad Hor. Ep. 1, 7, 5; Corp. Inscr. Lat. pp. 597, 768), ōris, m. [designo], one who regulates or arranges; a regulator.
As a t. t.,

  1. I. An officer whose duty it was to assign seats in the theatre, Plaut. Poen. prol. 19.
  2. II. A master of ceremonies at funerals; an undertaker, Hor. Ep. 1, 7, 5; Sen. Ben. 6, 38; Tert. Spectac. 10; Inscr. Orell. 934; cf. Don. Ter. Ad. 1, 2, 7.
  3. III. An umpire at public spectacles, i. q. Gr. βραβευτής, Dig. 3, 2, 4, § 1; Cic. Att. 4, 3, 2.

dē-signo or dissigno (the latter form preferred by Brambach in sense II. B. 2. infra; so Keller, ad Hor. Ep. 1, 5, 16; cf. Roby, L. G. 2, p. 384), āvi, ātum, 1, v. a., to mark out, trace out (freq. in the Aug. per.); to describe, designate, define (for syn. cf.: nomino, appello; voco, dico; facio, coöpto, evoco, prodo, declaro, renuntio, seligo).

  1. I. Lit.: Aeneas urbem designat aratro, Verg. A. 5, 755; cf.: moenia fossā, id. ib. 7, 157: moenia sulco, Ov. F. 4, 825; and: oppidum sulco, Tac. A. 12, 24.
    With dat.: finis templo Jovis, Liv. 1, 10; cf.: locum circo, id. 1, 35:vulnere frontem, to mark, Stat. Th. 6, 782; cf.: nubila ingenti gyro, id. ib. 1, 311.
    1. * B. Transf., to delineate, design, depict, represent, sc. by embroidering, weaving, etc.: Europen, Ov. M. 6, 103.
      Far more freq.,
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to point out, mark, denote by speech; to designate, describe, represent: haec ab hominibus callidis animadversa ac notata, verbis designata, Cic. de Or. 1, 23, 109; cf.: affectus velut primis lineis designare, Quint. 4, 2, 120; and: aliquem aliqua oratione, Caes. B. G. 1, 18: notat et designat oculis ad caedem unumquemque nostrum, Cic. Cat. 1, 1, 2; cf.: aliquem digito, Ov. Am. 3, 1, 19; 3, 6, 77: decumam ex praeda, Liv. 5, 25: aliquem nota ignaviae, id. 24, 16: turpitudinem aliquam, Cic. de Or. 2, 58, 236: quem (mundum) alio loco ipse designarit deum, id. N. D. 1, 13, 33: multa, quae nimiam luxuriam et victoriae fiduciam designarent, Caes. B. C. 3, 96.
    2. B. In partic.
      1. 1. In a bad sense, to contrive, devise, perpetrate (syn.: exsequi, patrare, perpetrare—very rare): quae designata sint et facta nequitia, Plaut. Most. 2, 1, 66; cf.: Illa, quae antehac facta sunt, Omitto; modo quid designavit! Ter. Ad. 1, 2, 7 Donat.
        In a good sense: quid non ebrietas designat, effect, do, accomplish, Hor. Ep. 1, 5, 16 Orell.
      2. 2. With access. idea of arrangement, to dispose, regulate, arrange, appoint, ordain, nominate, elect, choose: constituere et designare aliquid, Cic. Div. 1, 38, 82: Anaxagoras primus omnium rerum descriptionem et modum mentis infinitae vi ac ratione designari et confici voluit, to be designed and executed, id. N. D. 1, 11; cf. id. ib. 3, 35.
        Esp., to appoint to a public office: aliquem praetorem, Suet. Cal. 18: Mamertinum Consulem, Amm. 21, 12, 25: ut ii decemviratum habeant, quos plebs designaverit: oblitus est, nullos ab plebe designari, Cic. Agr. 2, 10 fin.: Catilina in proximum annum consulatum petebat, sperans si designatus foret, etc., Sall. C. 26.
        Hence,
        1. b. Polit. t. t.: dēsig-nātus, elect; applied to a person elected to an office, but who has not yet entered upon it: consul, Cic. Fam. 11, 6; Vell. 2, 58, and the superscriptions of letters in Cic. Fam. 11, 4-8: tribunus plebis, id. Agr. 2, 5, 11; id. Att. 3, 13; Sall. J. 27, 2: quaestor, Vell. 2, 111, 3 et saep.
          Also, said of the office itself: Pompeio consulatus designatus est, Gell. 14, 7, 1.
          1. (β) Transf., expected; of a child not yet born: designatus civis, Cic. Clu. 11, 32.

Dĕsĭlāüs, i, m., Δεσίλαος, a Grecian painter, Plin. 34, 8, 19, § 75 (dub. Jan. Ctesilaus).

dē-sĭlĭo, ĭlŭi (desului, Plaut. Rud. prol. 75: desilivi, Col. 6, 24, 3: desilii, id. 8, 5, 14; Curt. 4, 12, 3 al.), ultum, 4, v. n. [salio], to leap down.

  1. I. Prop. (class.). Constr. with abl. of the place whence, after de, ex, poet. and in later prose with ab or without a prep.: de navi in scapham, Plaut. Rud. prol. 75: de navibus, Caes. B. G. 4, 24, 2: de reda, Cic. Mil. 10, 29: de muro, Suet. Ner. 23: in terram e scapha, Plaut. Rud. 1, 2, 84: ex navi, Caes. B. G. 4, 25, 5: ex essedis, id. ib. 4, 33: ex equis, to dismount, alight, id. ib. 4, 2, 3; for which ab equo, Verg. A. 11, 500; cf.: praeceps ab alto curru, Ov. M. 12, 129; with e curru, id. A. A. 1, 560: curru, Verg. A. 12, 355; so bijugis, id. ib. 10, 453: lecto, Hor. S. 1, 2, 130: altis turribus, id. Epod. 17, 70: saxo, Ov. M. 7, 378: equo, Curt. 5, 6, 14; 6, 5, 26; Tac. A. 15, 28; Just. 15, 3, 13; cf. Tac. A. 1, 25.
    Merely designating the terminus ad quem, with in or acc.: in undas, Ov. M. 3, 681: in medias undas, id. F. 2, 111: in aquas, id. ib. 2, 588: in latices, id. M. 4, 353: in mare, Suet. Caes. 64: in rogos medios, Ov. A. A. 3, 22: in mortem, Sen. Ep. 76, 22 et saep.: ad pedes, to dismount, Caes. B. G. 4, 12, 2: ad calciandas mulas, Suet. Vesp. 23.
    Absol.: desilite commilitones, Caes. B. G. 4, 25, 3; Ov. M. 10, 722 al.
    1. B. Transf. of inanimate subjects: levis crepante lympha desilit pede, Hor. Epod. 16, 48; cf. id. Od. 3, 13, 16; Ov. F. 4, 428: fulminaque aetheria desiluisse domo, Prop. 2, 16, 50 (3, 8, 50 M.).
  2. * II. Trop.: nec desilies imitator in artum, unde, etc., throw thyself into difficulties, Hor. A. P. 134.

dē-sĭno, sĭi (rarely īvi, Sol. 35, 4, v. Neue, Form. II. 404; also, sync. perf.: desit, Mart. 6, 26, 3: desisse, Cic. Fam. 9, 24, 2; Suet. Ner. 33; 46; Gell. 15, 16, 2: desissem, Catull. 36, 5 al.: DESI, dissyl., Inscr. Orell. 71), sĭtum, 3, v. a. and n.
Prop., to put or set down; hence, to leave off, give over, cease, desist (opp. coepi, the construction of which it for the most part follows; cf. for syn.: cesso, cunctor, tergiversor, defugio, haesito, moror, tardor; desisto, omitto, intermitto, praetermitto, praetereo, etc.).

  1. I. Act.
          1. (α) With inf. act.: illud jam mirari desino, Cic. de Or. 2, 14, 59: te uti teste, id. Rep. 1, 39: commemorare eos, id. ib. 1, 1: amare, Plaut. Bac. 1, 1, 67: lacessere, Ter. Eun. prol. 16: maledicere, id. And. prol. 22: de compositione loqui, *Caes. B. C. 3, 19 fin. et saep.
            Less freq.,
          2. (β) with inf. pass.: ubi ipsi Desierunt vorti, Lucr. 4, 403: moveri, Cic. Rep. 6, 25: fieri, id. Att. 1, 19, 9: cerni, Quint. 8, 5, 29: quaeri ab eo, id. 11, 3, 6: inquiri, Ov. M. 6, 616 al.
          3. (γ) With acc. (mostly poet.): artem, Cic. Fam. 7, 1, 4; Suet. Tib. 36; Gell. 15, 16, 2: seditionem, id. 2, 12, 3: versus, Verg. E. 8, 61; cf. plura, id. ib. 5, 19; 9, 66: Titania bella, Sil. 12, 725: lugubres voces, Ap. Mag. 5, p.170 al.
    1. B. Pass. (usually in the tempp. perff.): veteres orationes a plerisque legi sunt desitae, Cic. Brut. 32, 123; cf. id. Off. 2, 8, 27; and: Persei numquam desitum celebrari nomen, Liv. 42, 49: censores creari desitos, Suet. Aug. 37: sermone abhinc multis annis jam desito, Gell. 1, 10, 2: nectier postea desitum, Cic. Rep. 2, 34; cf. id. Fin. 2, 13, 43: coeptum per eos qui volebant, desitum est per hunc, qui decessit, id. Cornel. Fragm. ap. Prisc. p. 809 P.
      In the pres.: tunc bene desinitur, Ov. A. A. 1, 411.
  2. II. Neutr., to cease, stop, end, close (not freq. till after the Aug. period).
    1. A. In gen.:’ omne bellum sumi facile, ceterum aegerrume desinere, Sall. J. 83, 2: ferrea primum desinet gens, Verg. E. 4, 9: desierant imbres, Ov. M. 5, 285: desinat ira, id. H. 3, 89: cetera, fragilia et caduca occidunt desinuntque, perish, Plin. Ep. 2, 10, 4 et saep.: cauda desinit in piscem, Ov. M. 4, 727; cf. Hor. A. P. 4; Verg. A. 10, 211; Sen. Ep. 92, 10; 24, 26: Plin. 8, 33, 51, § 121: (gemma) ad vini colorem accedens, prius quam eum degustet, in viola desinit fulgor, Plin. 37, 9, 40, § 121: Pyrenaeus desinens, i. e. their extreme end, Flor. 4, 12, 46.
    1. A. With abl. and in: in quo desinimus, Ov. M. 8, 597; or abl. alone: desine quaeso communibus locis, Cic. Ac. 2, 25, 80.
      With gen., poet. (like the Gr. παύειν and λήγειν): querelarum, Hor. Od. 2, 9, 17: irae, Sil. 10, 84.
      Absol.: Mi. Ah! pergisne? De. Jam jam desino, Ter. Ad. 5, 3, 67: ut incipiendi (sc. sermonem) ratio fuerit, ita sit desinendi modus, Cic. Off. 1, 37 fin.; so opp. incipere, Quint. 9, 2, 19; 11, 3, 35: quo ex genere coeperis translationes, hoc desinas, id. 8, 6, 50: cantasse eum publice Oedipodem exsulem atque in hoc desisse versu: Θανεῖν μ’ ἀνῷγε, etc., Suet. Ner. 46 fin.: a praeceptis incipio, desino in exemplis, Sen. Cons. ad Marc. 2, 1.
      In colloq. lang. desine sometimes like the Gr. παῦε (cf. Lidd. and Scott, under παύω, no. II.), leave off! give over! stop! be still! etc.: Ba. Heu, heu, heu! Ps. Desine, Plaut. Ps. 5, 2, 51; so Ter. And. 5, 6, 8; id. Eun. 2, 3, 56 al.
    2. B. Esp., in rhetor., of the close of a period, to end, close: illa, quae similiter desinunt, etc., Cic. de Or. 3, 54; cf. Quint. 9, 3, 79; 9, 4, 42 et saep.; cf. cado, no. II.

dēsĭŏcŭlus, i, m. [desino-oculus], one who has lost an eye, Mart. 12, 59, 9.

* dēsĭpĭentĭa, ae, f. [desipio], want of understanding, foolishness, Lucr. 3, 499.

dē-sĭpĭo, ĕre (perf. desipui, Lact. 2, 4, 4), v. a. and n. [sapio].

  1. * I. Act., to render insipid (late Lat. and rare), Tert. Pudic. 13.
  2. II. Neutr., to be void of understanding, to be silly, foolish; to act foolishly (class.): summos viros desipere, delirare, dementes esse, Cic. N. D. 1, 34, 94: licet me desipere dicatis, id. Planc. 37; id. Verr. 2, 5, 46; id. Div. 2, 23, 51; Hor. S. 2, 3, 47; id. Ep. 1, 20, 9 al.: dulce est desipere in loco, to indulge in trifling, Hor. Od. 4, 12, 28.
    With gen.: desipiebam mentis, cum, etc., Plaut. Ep. 1, 2, 35: quippe mortale aeterno jungere desipere est, Lucr. 3, 802; cf. id. 5, 165 and 1043.
    Of a person in a fever, etc., to be delirious, to rave: intra verba, Cels. 3, 18 init.
    Hence, dēsĭpĭens, entis, P. a., foolish, silly: desipientis arrogantiae est, Cic. N. D. 2, 6, 16: estne quisquam ita desipiens, qui, etc. id. Div. 2, 23, 51.

dē-sisto, stĭti, stĭtum, 3 (perf. destitĕrunt, Lucr. 4, 975), v. a. and n. (for syn. v. desino init.).

  1. I. Act., to set down: in scopulo puellam, Ap. M. 4, p. 157 (Anthol. Lat. 3, 174, 1).
  2. II. Neutr.
    1. A. To stand off from a thing, to stand apart: quid tu tristis es? quid illa autem abs te irata destitit? Plaut. Men. 5, 2, 59.
    2. B. Hence, of an action, to leave off, cease, give over, desist from (freq. and class.).
      Constr. with de, ab, or simple abl., the dat., the inf., quin, and absol. (in class. prose most freq. with the simple abl., or with the inf.): verbo de sententia destitisti, Cic. Tusc. 2, 12, 28: de illa mente, id. Fam. 5, 2, 8: de petitione, Liv. 37, 58, 1: de diutina contentione, Nep. Timoth. 2: a defensione, Caes. B. C. 2, 12, 4; Liv. 38, 28, 9: ab oppugnatione, Sall. J. 25 fin.: ab operibus suis, Vulg. Sirach, 16, 27: hoc conatu, Caes. B. G. 1, 8 fin.: conatu, id. B. C. 3, 26, 3: oppugnatione, id. B. G. 6, 39, 4; id. B. C. 2, 13: consilio, id. B. G. 7, 26 fin.: negotio, id. ib. 1, 45: itinere, id. ib. 5, 11: fuga, id. ib. 4, 12, 2 (with fugere, id. ib. 1, 53, v. the foll.): sententia, id. ib. 6, 4, 2; Cic. Off. 3, 3 fin.: causa, id. ib. 3, 31, 112: impio bello, Liv. 7, 40: incepto, id. 7, 5, 6; 25, 2, 7; Verg. A. 1, 37.
      With dat., poet.: pugnae, id. ib. 10, 441: labori, Stat. Th. 5, 273.
      With inf.: regem flagitare, Cic. Rep. 2, 12: de isdem scribere, id. Fin. 1, 2, 6 fin.: locupletare cives, id. ib. 2, 9: causas agere, id. Brut. 91, 314: mortem timere, id. Tusc. 1, 49, 117: pecuniam polliceri, Caes. B. G. 6, 2: Inachia furere, Hor. Epod. 11, 5: persequi aliquem, Vulg. 1 Reg. 23, 28 et saep.
      With quin: neque, eam quin inveniam, desistam, Plaut. Rud. 1, 4, 9; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10.
      Absol.: desiste; recte ego rem meam sapio, Plaut. Ps. 1, 5, 81; Lucr. 5, 825; Caes. B. G. 2, 11 fin.; Hor. S. 1, 3, 3 et saep.: ter in primo destitit ore sonus, stuck in my throat, Ov. H. 4, 8; cf. id. F. 2, 823: desistente auctumno, i. e. coming to a close, Varr. R. R. 2, 3, 8.

1. dēsĭtus, a, um, Part., from desino.

* 2. dē-sĭtus, a, um, Part. [1. sero], sown or planted deep: semina, Varr. R. R. 1, 23, 6.

* 3. dēsĭtus, ūs, m. [desino], a ceasing: spiritus, Jul. Valer. rer. gest. Alex. M. 3, 87.

dēsīvare, desinere, Paul. ex Fest. p. 72, 13 Müll.

dēsōlātĭo, ōnis, f. [desolo], a desolating, desolation (eccl. Lat.).

  1. I. Abstr.: in sua desolatione, Vulg. Baruch, 4, 33; Salv. Gub. Dei, 6, p. 214: templi, Hilar. in Psa. 58, 7 al.
  2. II. Concr., a desert, Vulg. Jer. 7, 34; id. 44, 22.

dēsōlātor, ōris, m. [desolo], a waster, one who makes lonely or desolate, Aug. Serm. 115, no. 5; Hieron. in Amos, III. ad 7, 4 sq.

dēsōlātōrĭus, a, um, adj. [desolo], that makes lonely or desolate (eccl. Lat.), Vulg. Psa. 120, 4; Hier. Ep. 18, no. 14.

dē-sōlo, āvi, ātum, 1, v. a., to leave alone, to forsake, abandon, desert (not anteAug., perh. first used by Verg.; most freq. in the part. perf.).

        1. (α) Verb finit.: desolavimus agros, Verg. A. 11, 367: agros profugiendo, Col. 1, 3, 11: urbes, Stat. Th. 6, 917: locum, Vulg. Psa. 78, 7.
        2. (β) Part. perf., forsaken, deserted, left alone: desolatae terrae, Ov. M. 1, 349; cf.: tecta domorum, Stat. Th. 1, 653: manipli, Verg. A. 11, 870.
          So of persons, Stat. S. 2, 1, 233; Plin. Ep. 4, 21, 3; Tac. A. 1, 30; 16, 30 fin.; Just. 1, 7, 3 (dub.); cf. with abl., robbed, deprived of: desolatus servilibus ministeriis, Tac. A. 12, 26; Plin. 10, 12, 16, § 34: agmen magistro, Stat. Th. 9, 672: aevo jam desolata senectus, i. e. enfeebled by age, Petr. 124; 286.
          With gen.: virorum gentes, Sil. 8, 590.

dē-solvo, vi, lūtum, 3, v. a., to pay, Dig. 40, 5, 41, § 9.

* dē-somnis, e, adj. [somnus], sleepless, Petr. 47, 5.

dē-sorbĕo, ēre, v. a., to swallow down: vortex, Tert. Idol. 24 al.; Mart. Cap. 8, § 804.

* dēspectātĭo, ōnis, f. [despecto], a looking down, a prospect, Vitr. 2, 8 med. dub. (al. disparationes).

dēspectātor, ōris, m. [despecto], one who looks down; trop., a despiser: divinarum sententiarum, Tert. ad Uxor. 8.

dēspectĭo, ōnis, f. [despicio], a looking down upon; trop., a despising, contempt: humanarum opinionum, Cic. Fragm. ap. Non. 288, 24: effundit despectionem super principes, Vulg. Job, 12, 21 al.

dēspecto, āre, v. intens. a. [id.], to look down upon any thing from a height (perh. not ante-Aug.).

  1. I. Prop.: ex alto terras, Ov. M. 4, 624; so, terras, Verg. A. 1, 396: humum, Ov. M. 2, 710: aquas, id. ib. 15, 699: flammas, Verg. A. 10, 409: procul palantes animos, Ov. M. 15, 151 al.
    1. B. Of a high place, to overlook or command: et quos maliferae despectant moenia Abellae, Verg. A. 7, 740; cf.: spectacula Tarpeium prope despectantia culmen, Calp. Ecl. 7, 24 (but in Liv. 36, 25, 3, the true reading is spectat).
  2. II. Trop., to look down upon, to despise (used by Tac.): liberos infra, Tac. A. 2, 43: ne ut victi et ignavi despectarentur, id. H. 2, 30.

dēspector, ōris, m. [despicio, no. II.], a despiser, Tert. adv. Marc. 2, 23.

dēspectrix, īcis, f. [despector], she that despises, a despiser: mundi (virtus), Tert. Anim. 23.

1. dēspectus, a, um, Part., from despicio.

2. dēspectus, ūs, m. [despicio].

  1. I. A looking down upon; hence, a view or prospect from an elevated place (repeatedly in Caes.; elsewh. rare; not in Cic.): erat ex oppido Alesia despectus in campum, Caes. B. G. 7, 79, 3: in mare, id. ib. 3, 14 fin.: sub terras, Lucr. 4, 417: qua longe pelago despectus aperto, Stat. Th. 5, 351.
    In plur., concr., points of view, heights: cum ex omnibus partibus altissimas rupes despectusque haberet (oppidum), Caes. B. G. 2, 29, 3.
  2. II. Transf. (only dat.), a spectacle, an object of contempt: despectui me habet, Vulg. Gen. 16, 5; id. 2 Esdr. 4, 4.
    1. B. A despising, contempt: ludibrio et despectui esse oppositum, Auct. Her. 4, 39, 51.

* dēspērābĭlis, e, adj. [despero], incurable, desperate: plaga mea, Vulg. Jer. 15, 18.

dēspēranter, adv., desperately, hopelessly, v. despero fin., no. 1.

dēspērātē, adv., hopelessly, etc., v. despero, P. a., no. 2. fin.

dēspērātĭo, ōnis, f. [despero], hopelessness, despair: desperatio est aegritudo sine ulla rerum exspectatione meliorum, Cic. Tusc. 4, 8, 18.

  1. I. Prop. (good prose and very freq.).
          1. (α) With gen.: omnium rerum amissio et desperatio recuperandi, Cic. Fam. 4, 3, 2: omnium rerum, id. Cat. 2, 11 fin. (opp. bona spes); Liv. 21, 1; Suet. Ner. 2 et saep.: victoriae, Cic. Phil. 8, 5: magna pacis, Caes. B. C. 1, 11, 3: omnium salutis, id. ib. 1, 5, 3; Liv. 3, 2 et saep.
          2. (β) Absol.: magna desperatione affectus, Cic. Att. 14, 19: ad summam desperationem pervenire, Caes. B. C. 2, 42, 2: ad desperationem adducti, Nep. Eum. 12; cf.: ad desperationem redactus, Suet. Aug. 81: in desperatione esse, Front. Strat. 3, 17, 7: ad desperationem formidine properare, Tac. H. 2, 46 et saep.: a desperatione iram accendit, Liv. 31, 17; cf. Tac. H. 2, 44 fin.
            In plur.: desperationes eorum, qui, etc., Cic. Fam. 2, 16, 6.
  2. II. Meton., desperate boldness, foolhardiness: desperatio truculentae feminae, Ap. M. 10, p. 251: periculosa, Vulg. 2 Reg. 2, 26; id. Sirach, 27, 24.

dēspērātus, a, um, Part. and P. a., from despero.

* dē-sperno, ĕre, v. a., to despise greatly, disdain: opes, Col. poët. 10, 298.

dē-spēro, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to be hopeless; to have no hope of, to despair of, to give up (freq. and class.).
Constr. most freq. with de, the acc., or acc. and inf.; less freq. with the dat. or absol.

        1. (α) With de (in Cic. rarely): de sua virtute aut de ipsius diligentia, Caes. B. G. 1, 40, 4: de pugna, id. ib. 1, 40, 8: de officio imperatoris, id. ib. 1, 40, 10,: de expugnatione, id. ib. 7, 36: de salute, id. ib. 7, 85, 3: de republica, Cic. Att. 8, 11, D, § 6: de summa rerum, Liv. 26, 41: de se, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 3; Cic. Fam. 7, 3, 2; 9, 15, 5; Lact. 6, 24, 1; Sen. Tranq. An. 5, 2.
        2. (β) With acc. (in Caes. only in the part. perf.): honores, Cic. Cat. 2, 9: honorem, id. Mur. 21, 43: rempublicam, id. Fam. 12, 14, 3: pacem, id. Att. 8, 15, 3: voluntariam deditionem, Liv. 23, 14: membra invicti Glyconis, Hor. Ep. 1, 1, 30; Sen. Ep. 29, 3; 104, 12.
          In the pass.: sive restituimur, sive desperamur, Cic. Q. Fr. 1, 3, 7; Quint. 1, 10, 8: hujus salus desperanda est, Cic. Lael. 24, 90; cf.: nil desperandum Teucro duce, Hor. Od. 1, 7, 27: desperatis nostris rebus, Caes. B. G. 2, 24, 4; cf. id. ib. 3, 26, 5: desperata salute, id. ib. 3, 3, 3 et saep.: desperato improviso tumultu, Liv. 10, 14 et saep.
          Middle: desperatis hominibus, who gave themselves up, i. e. were desperately resolved, desperate, Caes. B. G. 7, 3.
        3. (γ) With acc. and inf.: ego non despero fore aliquem aliquando, qui, etc., Cic. de Or. 1, 21, 95; id. Div. 2, 21, 48; Quint. 5, 12, 3; Hor. A. P. 150; Ov. M. 9, 724 et saep.
        4. (δ) With dat.: saluti, Cic. Clu. 25, 68: oppido, id. Pis. 34 fin.: rebus tuis, id. ib. 36, 89: suis fortunis, Caes. B. G. 3, 12, 3: sibi, id. ib. 7, 50, 4; Cic. Mur. 21 fin.: saluti suae, id. Clu. 25.
          (ε) Absol.: sive habes aliquam spem de republica sive desperas, Cic. Fam. 2, 5; id. Off. 1, 21 fin.; Quint. 2, 4, 10; 12 prooem. § 2; Ov. M. 10, 371 et saep.: spem habere a tribuno plebis, a senatu desperasse, Cic. Pis. 6.
          Hence,
    1. * 1. dēspēranter, adv., hopelessly, despairingly: loqui secum, Cic. Att. 14, 18, 3.
    2. 2. dēspērātus, a, um, P. a., given up, despaired of, irremediable, desperate (most freq. in Cic.): exercitum collectum ex senibus desperatis, Cic. Cat. 2, 3: remedium aegrotae ac prope desperatae reipublicae, id. Div. in Caecil. 21, 70; cf.: reipublicae morbi, id. Sull. 27 fin.: collegium, id. Leg. 3, 10, 24: desperatas pecunias exigere, id. Mur. 20 fin. et saep.: desperatos vocant, quia corpori suo minime parcunt (of the Christians), Lact. 5, 9, 12.
      Prov.: desperatis Hippocrates vetat adhibere medicinam, Cic. Att. 16, 15, 5.
      Comp.: haec nunc multo desperatiora, Cic. Fam. 7, 22.
      Sup.: perfugium, Cic. Verr. 2, 2, 41 fin.: spes, Balb. ap. Cic. Att. 9, 7, B, § 2.
      * Adv., dēspērātē, desperately: non desperate sollicitus, Aug. Ep. ad Celer. 237.

despĭca, v. despĭcus.

dēspĭcābĭlis, e, adj. [despicor], contemptible, despicable (post-class.): homo, Amm. 26, 8, 5; Ambros. in Psa. 28, § 3 al.
Comp., Sid. Ep. 2, 10.

* dēspĭcātĭo, ōnis, f. [despicor], contempt.
Plur.:
despicationes adversantur voluptatibus, i. e. sentiments of contempt, Cic. Fin. 1, 20, 67.

1. dēspĭcātus, a, um, Part. and P. a., from despicor.

2. dēspĭcātus, ūs, m. [despicor], contempt (very rare, only in dat.): aliquem habere despicatui, to despise, * Plaut. Men. 4, 3, 19: si quis despicatui ducitur, is despised, * Cic. Fl. 27, 65.

dēspĭcĭentĭa, ae, f. [despicio], a despising, contempt (very rare; perh. only in Cic.): in omnium rerum humanarum contemptione ac despicientia, Cic. Tusc. 1, 40: rerum externarum, id. Off. 1, 20: animi, id. ib. 2, 11: in contemnendis honoribus, id. Part. Or. 23, 81.

dē-spĭcĭo, exi, ectum, 3 (inf. perf. despexe, Plaut. Mil. 2, 6, 72), v. n. and a.

  1. I. To look down upon any thing (for syn. cf.: contemno, sperno, aspernor).
    1. A. Lit. (mestly poet.).
          1. (α) Neutr.: ad te per impluvium tuum, Plaut. Mil. 2, 6, 72; 2, 3, 16: de vertice montis in valles, Ov. M. 11, 504: a summo caelo in aequora, id. A. A. 2, 87: medios in agros, id. M. 1, 601: in vias, Hor. Od. 3, 7, 30 al.
            Absol.: vultus suspicientis et despicientis, Plin. 35, 8, 34, § 56.
            Pass. impers.: colles, qua despici poterat, Caes. B. G. 7, 36, 2; Liv. 44, 6; Amm. 19, 5.
          2. (β) Act.: si quis Pacuviano invehens curru multas et varias gentis et urbis despicere et oculis conlustrare possit, Cic. Rep. 3, 9, 14: Juppiter aethere summo Despiciens mare velivolum terrasque jacentis, etc., Verg. A. 1, 224 (v. Conington ad loc.); cf. Ov. M. 2, 178; id. F. 4, 569: e tumulis subjectam urbem, Sil. 12, 488: culmine cuncta, Luc. 5, 251: cavā montis convalle, Verg. G. 2, 187 (Forb. ad loc.): quos (populos) despicit Arctos, Luc. 1, 458.
            (Acc. to Lachm. ad Lucr. vol. 2, p. 236, despicio with acc. always has the trop. force, to despise; and in all these passages should be read dispicere; and so Rib. in Verg., Munro ad Lucr. 4, 418; cf. dispicio.)
    2. B. Trop. as v. act., to look down upon, to despise, disdain (class. and very freq. —syn.: contemnere, spernere): ut omnes despiciat, ut hominem prae se neminem putet, Cic. Rosc. Am. 46 fin.; cf. id. Fin. 3, 18 fin.; id. Rep. 1, 17: divitias (with contemnere honores), id. Lael. 23: suos, Caes. B. C. 3, 59, 3; ipsos, id. B. G. 1, 13, 5: legionem propter paucitatem, id. ib. 3, 2, 3; cf. copias, id. B. C. 3, 23; 87: paucitatem militum, id. ib. 3, 111; id. B. G. 6, 39 fin.: ullum laborem aut munus, to disdain, decline, shun, id. B. C. 3, 8 fin. et saep.: dum despicis omnes, Verg. E. 8, 32; Ov. M. 9, 438 et saep.
      In part. perf.: homines despecti et contempti, Cic. Sest. 40, 87; cf.: huic despecto saluti fuit, Nep. Thras. 2, 2 (corresp. with contemptus and contemnentibus).
      Partic. with the gen.: despiciens sui, Cic. de Or. 2, 89 extr.; and poet.: despectus taedae, Sil. 8, 54.
  2. * II. To look away, not to regard, not to attend: simul atque ille despexerit, Cic. Rosc. Am. 8, 22.
    Hence, P. a., dēspectus, a, um, contemptible, despicable: natura ejus, Tac. A. 13, 47: Euphrates, ingens modo, inde tenuis rivus, despectus emoritur, Mela, 3, 8, 5.
    Comp.: improbos despectiores facere, Boëth. Cons. Phil. 3, pros. 4, p. 47 Obbar.

dēspĭcor, ātus, 1, v. dep. a. [despicio, no. I. B.), to despise, disdain (very rare): aliquem, Q. Pompeius ap. Prisc. p. 793 P.; Aur. Vict. Vir. Ill. 23.
Hence, dēspĭcā-tus, a, um, in a pass. sense, despised: vir me habet despicatam, Plaut. Cas. 2, 2, 15 and 19; cf. Ter. Eun. 2, 3, 92.

  1. B. As P. a.: despicatissimus homo, Cic. Sest. 16; cf.: contemptissimi ac despicatissimi, id. Verr. 2, 3, 41, § 98 Zumpt N. cr.

dēspĭcus, a, um, adj. [despicio], despised, disdained, Naev. ap. Non. 155, 26 (Rib. Fragm. Com. v. 25; cf. Lachm. ad Lucr. 2, p. 307).

A maximum of 100 entries are shown.