Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* dēspectātĭo, ōnis, f. [despecto], a looking down, a prospect, Vitr. 2, 8 med. dub. (al. disparationes).

dēspectātor, ōris, m. [despecto], one who looks down; trop., a despiser: divinarum sententiarum, Tert. ad Uxor. 8.

dēspectĭo, ōnis, f. [despicio], a looking down upon; trop., a despising, contempt: humanarum opinionum, Cic. Fragm. ap. Non. 288, 24: effundit despectionem super principes, Vulg. Job, 12, 21 al.

dēspecto, āre, v. intens. a. [id.], to look down upon any thing from a height (perh. not ante-Aug.).

  1. I. Prop.: ex alto terras, Ov. M. 4, 624; so, terras, Verg. A. 1, 396: humum, Ov. M. 2, 710: aquas, id. ib. 15, 699: flammas, Verg. A. 10, 409: procul palantes animos, Ov. M. 15, 151 al.
    1. B. Of a high place, to overlook or command: et quos maliferae despectant moenia Abellae, Verg. A. 7, 740; cf.: spectacula Tarpeium prope despectantia culmen, Calp. Ecl. 7, 24 (but in Liv. 36, 25, 3, the true reading is spectat).
  2. II. Trop., to look down upon, to despise (used by Tac.): liberos infra, Tac. A. 2, 43: ne ut victi et ignavi despectarentur, id. H. 2, 30.

dēspector, ōris, m. [despicio, no. II.], a despiser, Tert. adv. Marc. 2, 23.

dēspectrix, īcis, f. [despector], she that despises, a despiser: mundi (virtus), Tert. Anim. 23.

1. dēspectus, a, um, Part., from despicio.

2. dēspectus, ūs, m. [despicio].

  1. I. A looking down upon; hence, a view or prospect from an elevated place (repeatedly in Caes.; elsewh. rare; not in Cic.): erat ex oppido Alesia despectus in campum, Caes. B. G. 7, 79, 3: in mare, id. ib. 3, 14 fin.: sub terras, Lucr. 4, 417: qua longe pelago despectus aperto, Stat. Th. 5, 351.
    In plur., concr., points of view, heights: cum ex omnibus partibus altissimas rupes despectusque haberet (oppidum), Caes. B. G. 2, 29, 3.
  2. II. Transf. (only dat.), a spectacle, an object of contempt: despectui me habet, Vulg. Gen. 16, 5; id. 2 Esdr. 4, 4.
    1. B. A despising, contempt: ludibrio et despectui esse oppositum, Auct. Her. 4, 39, 51.

* dēspērābĭlis, e, adj. [despero], incurable, desperate: plaga mea, Vulg. Jer. 15, 18.

dēspēranter, adv., desperately, hopelessly, v. despero fin., no. 1.

dēspērātē, adv., hopelessly, etc., v. despero, P. a., no. 2. fin.

dēspērātĭo, ōnis, f. [despero], hopelessness, despair: desperatio est aegritudo sine ulla rerum exspectatione meliorum, Cic. Tusc. 4, 8, 18.

  1. I. Prop. (good prose and very freq.).
          1. (α) With gen.: omnium rerum amissio et desperatio recuperandi, Cic. Fam. 4, 3, 2: omnium rerum, id. Cat. 2, 11 fin. (opp. bona spes); Liv. 21, 1; Suet. Ner. 2 et saep.: victoriae, Cic. Phil. 8, 5: magna pacis, Caes. B. C. 1, 11, 3: omnium salutis, id. ib. 1, 5, 3; Liv. 3, 2 et saep.
          2. (β) Absol.: magna desperatione affectus, Cic. Att. 14, 19: ad summam desperationem pervenire, Caes. B. C. 2, 42, 2: ad desperationem adducti, Nep. Eum. 12; cf.: ad desperationem redactus, Suet. Aug. 81: in desperatione esse, Front. Strat. 3, 17, 7: ad desperationem formidine properare, Tac. H. 2, 46 et saep.: a desperatione iram accendit, Liv. 31, 17; cf. Tac. H. 2, 44 fin.
            In plur.: desperationes eorum, qui, etc., Cic. Fam. 2, 16, 6.
  2. II. Meton., desperate boldness, foolhardiness: desperatio truculentae feminae, Ap. M. 10, p. 251: periculosa, Vulg. 2 Reg. 2, 26; id. Sirach, 27, 24.

dēspērātus, a, um, Part. and P. a., from despero.

* dē-sperno, ĕre, v. a., to despise greatly, disdain: opes, Col. poët. 10, 298.

dē-spēro, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to be hopeless; to have no hope of, to despair of, to give up (freq. and class.).
Constr. most freq. with de, the acc., or acc. and inf.; less freq. with the dat. or absol.

        1. (α) With de (in Cic. rarely): de sua virtute aut de ipsius diligentia, Caes. B. G. 1, 40, 4: de pugna, id. ib. 1, 40, 8: de officio imperatoris, id. ib. 1, 40, 10,: de expugnatione, id. ib. 7, 36: de salute, id. ib. 7, 85, 3: de republica, Cic. Att. 8, 11, D, § 6: de summa rerum, Liv. 26, 41: de se, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 3; Cic. Fam. 7, 3, 2; 9, 15, 5; Lact. 6, 24, 1; Sen. Tranq. An. 5, 2.
        2. (β) With acc. (in Caes. only in the part. perf.): honores, Cic. Cat. 2, 9: honorem, id. Mur. 21, 43: rempublicam, id. Fam. 12, 14, 3: pacem, id. Att. 8, 15, 3: voluntariam deditionem, Liv. 23, 14: membra invicti Glyconis, Hor. Ep. 1, 1, 30; Sen. Ep. 29, 3; 104, 12.
          In the pass.: sive restituimur, sive desperamur, Cic. Q. Fr. 1, 3, 7; Quint. 1, 10, 8: hujus salus desperanda est, Cic. Lael. 24, 90; cf.: nil desperandum Teucro duce, Hor. Od. 1, 7, 27: desperatis nostris rebus, Caes. B. G. 2, 24, 4; cf. id. ib. 3, 26, 5: desperata salute, id. ib. 3, 3, 3 et saep.: desperato improviso tumultu, Liv. 10, 14 et saep.
          Middle: desperatis hominibus, who gave themselves up, i. e. were desperately resolved, desperate, Caes. B. G. 7, 3.
        3. (γ) With acc. and inf.: ego non despero fore aliquem aliquando, qui, etc., Cic. de Or. 1, 21, 95; id. Div. 2, 21, 48; Quint. 5, 12, 3; Hor. A. P. 150; Ov. M. 9, 724 et saep.
        4. (δ) With dat.: saluti, Cic. Clu. 25, 68: oppido, id. Pis. 34 fin.: rebus tuis, id. ib. 36, 89: suis fortunis, Caes. B. G. 3, 12, 3: sibi, id. ib. 7, 50, 4; Cic. Mur. 21 fin.: saluti suae, id. Clu. 25.
          (ε) Absol.: sive habes aliquam spem de republica sive desperas, Cic. Fam. 2, 5; id. Off. 1, 21 fin.; Quint. 2, 4, 10; 12 prooem. § 2; Ov. M. 10, 371 et saep.: spem habere a tribuno plebis, a senatu desperasse, Cic. Pis. 6.
          Hence,
    1. * 1. dēspēranter, adv., hopelessly, despairingly: loqui secum, Cic. Att. 14, 18, 3.
    2. 2. dēspērātus, a, um, P. a., given up, despaired of, irremediable, desperate (most freq. in Cic.): exercitum collectum ex senibus desperatis, Cic. Cat. 2, 3: remedium aegrotae ac prope desperatae reipublicae, id. Div. in Caecil. 21, 70; cf.: reipublicae morbi, id. Sull. 27 fin.: collegium, id. Leg. 3, 10, 24: desperatas pecunias exigere, id. Mur. 20 fin. et saep.: desperatos vocant, quia corpori suo minime parcunt (of the Christians), Lact. 5, 9, 12.
      Prov.: desperatis Hippocrates vetat adhibere medicinam, Cic. Att. 16, 15, 5.
      Comp.: haec nunc multo desperatiora, Cic. Fam. 7, 22.
      Sup.: perfugium, Cic. Verr. 2, 2, 41 fin.: spes, Balb. ap. Cic. Att. 9, 7, B, § 2.
      * Adv., dēspērātē, desperately: non desperate sollicitus, Aug. Ep. ad Celer. 237.

despĭca, v. despĭcus.

dēspĭcābĭlis, e, adj. [despicor], contemptible, despicable (post-class.): homo, Amm. 26, 8, 5; Ambros. in Psa. 28, § 3 al.
Comp., Sid. Ep. 2, 10.

* dēspĭcātĭo, ōnis, f. [despicor], contempt.
Plur.:
despicationes adversantur voluptatibus, i. e. sentiments of contempt, Cic. Fin. 1, 20, 67.

1. dēspĭcātus, a, um, Part. and P. a., from despicor.

2. dēspĭcātus, ūs, m. [despicor], contempt (very rare, only in dat.): aliquem habere despicatui, to despise, * Plaut. Men. 4, 3, 19: si quis despicatui ducitur, is despised, * Cic. Fl. 27, 65.

dēspĭcĭentĭa, ae, f. [despicio], a despising, contempt (very rare; perh. only in Cic.): in omnium rerum humanarum contemptione ac despicientia, Cic. Tusc. 1, 40: rerum externarum, id. Off. 1, 20: animi, id. ib. 2, 11: in contemnendis honoribus, id. Part. Or. 23, 81.

dē-spĭcĭo, exi, ectum, 3 (inf. perf. despexe, Plaut. Mil. 2, 6, 72), v. n. and a.

  1. I. To look down upon any thing (for syn. cf.: contemno, sperno, aspernor).
    1. A. Lit. (mestly poet.).
          1. (α) Neutr.: ad te per impluvium tuum, Plaut. Mil. 2, 6, 72; 2, 3, 16: de vertice montis in valles, Ov. M. 11, 504: a summo caelo in aequora, id. A. A. 2, 87: medios in agros, id. M. 1, 601: in vias, Hor. Od. 3, 7, 30 al.
            Absol.: vultus suspicientis et despicientis, Plin. 35, 8, 34, § 56.
            Pass. impers.: colles, qua despici poterat, Caes. B. G. 7, 36, 2; Liv. 44, 6; Amm. 19, 5.
          2. (β) Act.: si quis Pacuviano invehens curru multas et varias gentis et urbis despicere et oculis conlustrare possit, Cic. Rep. 3, 9, 14: Juppiter aethere summo Despiciens mare velivolum terrasque jacentis, etc., Verg. A. 1, 224 (v. Conington ad loc.); cf. Ov. M. 2, 178; id. F. 4, 569: e tumulis subjectam urbem, Sil. 12, 488: culmine cuncta, Luc. 5, 251: cavā montis convalle, Verg. G. 2, 187 (Forb. ad loc.): quos (populos) despicit Arctos, Luc. 1, 458.
            (Acc. to Lachm. ad Lucr. vol. 2, p. 236, despicio with acc. always has the trop. force, to despise; and in all these passages should be read dispicere; and so Rib. in Verg., Munro ad Lucr. 4, 418; cf. dispicio.)
    2. B. Trop. as v. act., to look down upon, to despise, disdain (class. and very freq. —syn.: contemnere, spernere): ut omnes despiciat, ut hominem prae se neminem putet, Cic. Rosc. Am. 46 fin.; cf. id. Fin. 3, 18 fin.; id. Rep. 1, 17: divitias (with contemnere honores), id. Lael. 23: suos, Caes. B. C. 3, 59, 3; ipsos, id. B. G. 1, 13, 5: legionem propter paucitatem, id. ib. 3, 2, 3; cf. copias, id. B. C. 3, 23; 87: paucitatem militum, id. ib. 3, 111; id. B. G. 6, 39 fin.: ullum laborem aut munus, to disdain, decline, shun, id. B. C. 3, 8 fin. et saep.: dum despicis omnes, Verg. E. 8, 32; Ov. M. 9, 438 et saep.
      In part. perf.: homines despecti et contempti, Cic. Sest. 40, 87; cf.: huic despecto saluti fuit, Nep. Thras. 2, 2 (corresp. with contemptus and contemnentibus).
      Partic. with the gen.: despiciens sui, Cic. de Or. 2, 89 extr.; and poet.: despectus taedae, Sil. 8, 54.
  2. * II. To look away, not to regard, not to attend: simul atque ille despexerit, Cic. Rosc. Am. 8, 22.
    Hence, P. a., dēspectus, a, um, contemptible, despicable: natura ejus, Tac. A. 13, 47: Euphrates, ingens modo, inde tenuis rivus, despectus emoritur, Mela, 3, 8, 5.
    Comp.: improbos despectiores facere, Boëth. Cons. Phil. 3, pros. 4, p. 47 Obbar.

dēspĭcor, ātus, 1, v. dep. a. [despicio, no. I. B.), to despise, disdain (very rare): aliquem, Q. Pompeius ap. Prisc. p. 793 P.; Aur. Vict. Vir. Ill. 23.
Hence, dēspĭcā-tus, a, um, in a pass. sense, despised: vir me habet despicatam, Plaut. Cas. 2, 2, 15 and 19; cf. Ter. Eun. 2, 3, 92.

  1. B. As P. a.: despicatissimus homo, Cic. Sest. 16; cf.: contemptissimi ac despicatissimi, id. Verr. 2, 3, 41, § 98 Zumpt N. cr.

dēspĭcus, a, um, adj. [despicio], despised, disdained, Naev. ap. Non. 155, 26 (Rib. Fragm. Com. v. 25; cf. Lachm. ad Lucr. 2, p. 307).

dē-splendesco, ĕre, v. n. inch., to cease to shine, to lose its brightness, Paul. Nol. Ep. 39 fin.

dēspŏlĭātĭo, ōnis, f. [despolio], a robbing, despoiling, Tert. Res. Carn. 7; of a fine, Cod. Theod. 9, 17, 6.

dēspŏlĭātor, ōris, m. [despolio], a robber, plunderer, Plaut. Trin. 2, 1, 18; Cod. Theod. 16, 2, 28.

dē-spŏlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. (also dep.: quos despoliatur, with depopulatur, Afran. ap. Non. 480, 13), to rob, plunder, despoil (rare, but good prose).
Constr., aliquem (aliquid) aliqua re: ne se armis despoliaret, * Caes. B. G. 2, 31, 4: me despoliat, Plaut. Men. 5, 2, 53; cf. id. Cas. 4, 4, 4; Ter. And. 4, 5, 21; Cic. Att. 7, 9: Dianae templum, id. Verr. 2, 3, 21 fin.: digitos suos, Plaut. Mil. 4, 2, 57: despoliari triumpho, Liv. 45, 36.

dē-spondĕo, spondi, sponsum, 2 (perf. despopondisse, Plaut. Trin. 3, 1, 2; plqpf. despoponderas, id. Truc. 4, 3, 51; with despondi, id. Aul. 2, 3, 4: despondisse, id. Trin. 5, 2, 9 et saep.), v. a., to promise to give, to promise, pledge.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (rarely): librum alicui, Cic. Att. 13, 12, 3: Syriam homini, id. ib. 1, 16, 8: domum, hortos, Baias sibi, id. ib. 11, 6, 6: imperium Orientis Romanis, Liv. 26, 37: consulatum, id. 4, 13: Tarpeias arces sibi (sc. diripiendas, with promittere), Luc. 7, 758.
      Far more freq. and class.,
    2. B. In partic. t. t., to promise in marriage, to betroth, engage: qui spoponderat filiam, despondisse dicebatur, quod de sponte ejus, id est de voluntate exierat, Varr. L. L. 6, § 71 Müll.: filiam alicui, Plaut. Aul. 2, 2, 28; id. Rud. 4, 8, 5; Ter. Heaut. 4, 5, 36; Cic. Att. 1, 3 fin.; id. de Or. 1, 56, 239; id. Clu. 64, 179; Liv. 1, 26; 1, 39; Ov. M. 9, 715: vos uni viro, Vulg. 2 Cor. 11, 2 et saep.
      Absol.: placuit despondi (sc. eam), Ter. And. 1, 1, 75; cf.: sororem suam in tam fortem familiam, Plaut. Trin. 5, 2, 9; and: filiam suam in divitias maxumas, id. Cist. 2, 3, 57.
      Rarely with sibi: Orestillae filiam sibi, to espouse, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 7.
      Pass. impers.: intus despondebitur, Ter. And. 5, 6, 16.
      1. 2. Transf., facete: bibliothecam tuam cave cuiquam despondeas, quamvis acrem amatorem inveneris, Cic. Att. 1, 10, 4.
  2. II. Trop.
    1. A. To promise, give up, devote to: spes reipublicae despondetur anno consulatus tui, Cic. Fam. 12, 9, 2: perjuria meritis poenis, Val. Fl. 7, 509.
    2. B. With predom. idea of removing, putting away from one’s self, to give up, yield, resign. So esp. freq. in Plaut.: animum, to lose courage, to despair, despond: ne lamentetur neve animum despondeat, Plaut. Mil. 1, 1, 6; 4, 2, 63; id. Merc. 3, 4, 29; id. Men. prol. 35; Varr. R. R. 3, 5, 6; in the same sense, animos, Liv. 3, 38; 26, 7; 31, 22; and simply, despondere, Col. 8, 10, 1: sapientiam, to despair of acquiring wisdom, Col. 11, 1, 11; cf.: nempe quas spopondi? St. Immo, quas despondi, inquito, have got rid of by promising, i. e. by being security for others, Plaut. Trin. 2, 4, 25 Ritschl (Fleck. dependi).

dēsponsātĭo, ōnis, f. [desponso], a betrothing, betrothal, Tert. Verg. vel. 11; Vulg. Cant. 3, 11.

dēsponsĭo, ōnis, f. [despondeo], a despairing, desponding, Cael. Aur. Acut. 3, 18, 176: animi, id. ib. 2, 32, 167.

dē-sponso, no perf., ātum, 1, v. a., to betroth (post-Aug.), Suet. Caes. 1; id. Claud. 27; Aur. Vict. Orig. 13: viro justo, Ambros. in Luc. 10, 21; Vulg. Matt. 1, 18.

dēsponsor, ōris, m. [despondeo], one who betroths, acc. to Varr. L. L. 6, § 69 Müll.

dēsponsus, a, um, Part., from despondeo.

* dēspūmātĭo, ōnis, f. [despumo], a skimming off, Tert. Carn. Chr. 19.

dē-spūmo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. (perh. not ante-Aug.).

  1. I. Act.
    1. A. To skim off, to skim.
      1. 1. Prop.: undam aeni foliis, Verg. G. 1, 296: carnem, Plin. 9, 38, 62, § 133: mel Atticum, Col. 12, 38, 5: aquam salsam, Pall. Febr. 25, 10.
      2. 2. Transf., to work off, digest wine: Falernum, Pers. 3, 3; to rub off, polish a pavement: pavimenti fastigium cote, Plin. 36, 25, 62, § 187; cf. Vitr. 7, 4; to let blood, to bleed a horse, Veg. A. V. 3, 34, 2 al.
    2. B. To deposit a frothy matter, Luc. 6, 506; Claud. in Prob. et Olyb. 54: Phoebe suppositas in herbas, Luc. 6, 506; cf.: despumantes suas confusiones, i. e. expressing by foaming, Vulg. Judae, 13.
  2. II. Neutr., to cease foaming, to slacken, abate: ut nimius ille fervor despumet, Sen. Ira, 2, 20: cum aliquid lacrymarum affectus despumaverit, id. Ep. 99, 27: aetas, id. ib. 68 fin.

dē-spŭo, ĕre, v. n. and a., to spit out, to spit.

  1. I. Prop., Liv. 5, 40; Naev. ap. Gell. 2, 19, 6; esp. as a religious observance for averting a disease, etc.; so, act. morbos, Plin. 28, 4, 7, § 35: tenerum ignem, Claud. rapt. Pros. 2, 52; neutr., Varr. R. R. 1, 2, 27; Tib. 1, 2, 54; Plin. 10, 23, 33, § 69.
    Hence,
  2. II. Trop., to reject, abhor (syn.: deprecari, aspernari, spernere, etc.), Plaut. As. 1, 1, 26: preces alicujus, Catull. 50, 19: voluptates (with spernere opes), Sen. Ep. 104 fin.
    With in: acre in mores, Pers. 4, 35, dub. (others: despuat, hi mores, etc.).

* dēspūtāmentum, i, n. [despuo], spittle, Fulg. Myth. 3, 6.

dēspūtum, i, n. [despuo], spittle (late Lat.), Cael. Aur. Acut. 3, 20, 195.