Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dēmŏrātĭo, ōnis, f. [demoror], a lingering, abiding, remaining: in vini demorationibus, Vulg. Prov. 12, 11.

dē-mordĕo, no perf., morsum, 2, v. a., to bite off (very rare): aliquid, Plin. 28, 4, 11: ungues, Pers. 1, 106.

dē-mŏrĭor, mortuus, 3, v. dep. n., to die off, to die, depart, decease (i. e. from an office, out of a circle of associates, etc., cf. Fabri ad Liv. 23, 21, 7. In the class. per. only in the perf. or part. perf.; not found in Caes. and the Aug. poets).

  1. I. Lit.: paene sum fame demortuus, Plaut. Stich. 1, 3, 62: cum esset ex veterum numero quidam senator demortuus, Cic. Verr. 2, 2, 50, § 124; cf.: tantum hominum demortuum esse, ut, etc., Liv. 40, 19; 26, 23; Curt. 8, 10: alii sunt alias, nostrique familiares fere demortui, Cic. Att. 16, 11 fin.: posse evenire, ut demoriantur mancipia, Dig. 4, 4, 11, § 5.
    So in pub. law lang.: in demortui (magistratus) locum creatur, sufficitur, etc., Liv. 5, 31 Drak.; 23, 21 sq.; Cic. Verr. 2, 4, 5, § 9; Suet. Caes. 41 al.
  2. II. Trop.
    1. A. To depart, be gone: potationes plurimae demortuae, Quot adeo cenae, quas deflevi, mortuae! Plaut. Stich. 1, 3, 58: demortua vocabula, obsolete, Gell. 9, 2, 11.
    2. B. With acc. pers., to be dying for love of any one (cf. depereo): ea demoritur te, Plaut. Mil. 4, 1, 23; 4, 2, 49.

dēmŏror, ātus, 1, v. dep. n. and a.

    1. 1. Neutr., to loiter, linger, tarry, delay (very rare): me hic demoratam tam diu, Plaut. Rud. 2, 4, 27: ille nihil demoratus exsurgit, Tac. A. 15, 69: quamdiu legationis causa ibi demorantur, Dig. 5, 1, 2, § 4: in errore, Vulg. Sirach, 17, 26; diebus septem, id. Act. 20, 6 al.
      More freq. (and class.),
  • II. Act., to retard, detain, delay one: diu me estis demorati, Plaut. Epid. 3, 2, 40; cf.: ne diutius vos demorer, *Cic. de Or. 2, 58, 235: detinere aliquem et demorari, Lentul. in Cic. Fam. 12, 15: nullo hoste prohibente aut iter demorante, Caes. B. G. 3, 6 fin.; so, repentinas eorum eruptiones, id. B. C. 1, 81, 5: novissimum agmen, id. ib. 3, 75, 3; Tac. A. 12, 68.
    Poet.: Teucros quid demoror armis? restrain from battle, Verg. A. 11, 175 (ab armis, Serv.): fando surgentes demoror Austros, Verg. A. 3, 481 (i. e. vos demoror quominus ventis utamini, Serv.): inutilis annos demoror, detain the years (sc. that hasten to an end), i. e. remain alive, Verg. A. 2, 648 (quasi festinantes diu vivendo detineo, Serv.): mortalia demoror arma, i. e. await, Verg. A. 10, 30 (exspecto, sustineo, Serv.).
  • dē-morsĭto, no perf., ātum, 1, v. int. a. [demordeo], to bite off (only in Apuleius): ora mortuorum, Ap. M. 2, p. 124: rosas, id. ib. 3, p. 140.

    dēmorsus, a, um, Part. from demordeo.

    dēmortuus, a, um, Part. from demorior.