Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dēmo, mpsi (msi), mptum (mtum), 3, v. a. [contr. from de-emo; cf. adimo and abemito], to take off, take away, to withdraw, subtract, remove (class. and very freq.; for syn. cf.: adimo, eripio, furor, rapio, prehendo, capio, sumo, excipio).

  1. I. Lit.: addita demptaque quaedam, Lucr. 2, 770; cf.: cum aliquid additur aut demitur, Cic. Ac. 2, 16: si quid ad eas (leges) addi demi mutarive vellet, Liv. 31, 11 fin.: lubet scire quantum auri erus sibi dempsit, Plaut. Bac. 4, 4, 14 (for which, shortly after, sibi novem abstulit): aurum sibi, Ter. Eun. 4, 1, 13: secures de fascibus, Cic. Rep. 2, 31; so, clipea de columnis, Liv. 40, 51: de capite (from the sum total) medimna DC, Cic. Verr. 2, 3, 33; cf. ib. 35 (twice): una dempta uncia deunx, dextans dempto sextante, dodrans dempto quadrante, bes dempto triente, Varr. L. L. 5, § 172 Müll.: de stipendio equitum aera, Liv. 7, 41: non hilum de tempore mortis, Lucr. 3, 1100; cf.: partem de die, Hor. Od. 1, 1, 20; Ov. Tr. 5, 2, 20 et saep.: quam minimum ex osse, Cels. 8, 4; cf.: aliquid ex cibo, id. 6, 6, 16: fetus ab arbore, Ov. H. 20, 9; cf.: sucum a vellere, id. A. A. 3, 214.
    With simple abl.: fetus arbore, id. M. 14, 689: juga equis, id. ib. 7, 324; id. F. 2, 74; cf.: juga bobus, Hor. Od. 3, 6, 42: vincla pedibus, Ov. M. 3, 168; cf.: vincula nobis, id. F. 3, 320: nubem supercilio, Hor. Ep. 1, 18, 94 et saep.: soleas (when about to recline at table), Plaut. Truc. 2, 4, 16; cf.: Ov. A. A. 2, 212: haec (epistola) casu ad turrim adhaesit … dempta ad Ciceronem defertur, *Caes. B. C. 5, 48, 8: odorem vino, Cato R. R. 110: barbam, to shave, Suet. Caes. 67.
  2. II. Trop.: nulla dies nobis maerorem e pectore demet, Lucr. 3, 921; so, mihi et tibi et illis molestiam, Ter. Ad. 5, 3, 33: nobis acerbam necessitudinem, Sall. J. 102, 5: plus dignitatis patribus (with detrahere, and opp. addere), Liv. 2, 60: silentia furto, i. e. to disclose the theft, Ov. M. 2, 700 et saep.
    Without a dat.: metum omnem, Ter. Ad. 4, 7, 18: dolorem, Lucr. 2, 21: sollicitudinem, Cic. Att. 11, 15 fin.: curas his dictis, Verg. A. 2, 775; 3, 153 et saep.: ex dignitate populi (opp. adicere), Liv. 34, 54; cf.: de vi magistratus, id. 3, 33 fin.: lex ipsa per se dempto auctore, even without its author, Liv. 2, 42; cf.: dempto fine, without end, Ov. Tr. 3, 11, 2: addere aut demere ad haec (verba), Vulg. 1 Mac. 8, 30.

Dēmŏchăres, is, m., an Athenian orator and historian, nephew of Demosthenes, Cic. de Or. 2, 23, 95; id. Brut. 83, 286 al.; Sen. de Ira. 3, 23, 1.

Dēmō̆crĭtus, i, m., Δημόκριτος.

  1. I. A celebrated philosopher born at Abdera, an adherent of the Eleatic school, and the originator of the atomic theory, Lucr. 3, 372; Cic. Tusc. 1, 11; id. Fin. 1, 6; id. Ac. 2, 17 sq.; id. Fat. 10 et saep.; Hor. Ep. 1, 12, 12; id. A. P. 297; Juv. 10, 34 al.
    1. B. Derivv.
      1. 1. Dēmŏcrĭtĭcus, a, um, adj., of or belonging to Democritus: philosophi, his followers, Cic. Tusc. 1, 34 (in Cic. de Or. 1, 10, 42: Democritii, see the foll.).
      2. 2. Dē-mŏcrĭtēus or -īus, a, um, adj., Δημοκρίτειος, the same: Anaxarchus, Cic. N. D. 3, 33; id. Tusc. 2, 22: Nausiphanes, id. N. D. 1, 26.
        Dēmŏcrĭtīi, ōrum, m., his followers, Cic. de Or. 1, 10, 42.
        Hence,
        1. b. Subst.: Dēmŏcrĭtēa, ōrum, n., the doctrines of Democritus, Cic. N. D. 1, 26, 73; id. Div. 2, 13 fin.
  2. II. Of Sicyon, friend of Cicero, Cic. Fam. 13, 78.

Dēmodŏcus, i, m., a companion of Aeneas, Verg. A. 10, 413.

dēmogrammăteus, ĕi, m., Gr. δημογραμματεύς, a public scribe, Cod. Just. 10, 69, 4.

Dēmŏlĕōn, ontis, m., Δημολέων, a centaur slain by Perseus, Ov. M. 12, 356; 368.

Dēmŏlĕos, i, m., a Grecian chieftain before Troy, slain by Aeneas, Verg. A. 5, 260 sq.; cf. Quint. 8, 4, 24.

dēmōlĭo, īre, v. the foll. art. fin.
Note:.

dē-mōlĭor, ītus, 4, v. dep. a., to cast off, remove.

  1. I. In gen. So only once in a trop. sense: culpam de me demolibor, Plaut. Bac. 3, 1, 16.
    Far more freq.,
  2. II. In partic., of buildings, to throw down, pull or tear down, demolish (for syn. cf.: deleo, eluo, diluo, diruo, everto, destruo).
    1. A. Lit.: monimenta virum, Lucr. 6, 242; (Lachm. lamenta): domum, Cic. Off. 1, 39: parietem, id. Top. 4, 22: statuas, id. Verr. 2, 2, 67: signum, id. ib. 2, 4, 39: columnas, id. Q. Fr. 3, 1, 1 fin.: munitiones, Sall. H. Fragm. ap. Non. 95, 22; cf. Nep. Timol. 3, 3: deum immortalium templa, Liv. 42, 3.
        1. b. Of inanimate subjects: arcus et statuas, aras etiam templaque demolitur et obscurat oblivio, Plin. Pan. 55, 9.
    2. B. Trop., to demolish, destroy: aevi prioris Robora, Ov. M. 15, 228: si quod cuiquam privatim officiet jus, id destruet ac demolietur, quid attinebit? etc., Liv. 34, 3: Bacchanalia, id. 39, 16: faciem, to disfigure, Hier. in Matt. 6, 16 (as a transl. of the Gr. ἀφανίζειν τὸ πρόσωπον): terram, lay waste, Vulg. 4 Reg. 18, 25; id. Jer. 51, 2.
      Absol.: ubi tinea demolitur, id. Matt. 6, 19 sq.
      Note:
        1. a. Act. form dēmōlĭo, īre, Naev. ap. Diom. p. 395 P. (Com. v. 48 Rib.); Varr. ib. Lex ap. Front. Aquaed. 129; Lact. 4, 11, 6.
        2. b. Demolior, īri, in pass. signif., Lex ap. Front. l. l.; Curio ap. Prisc. p. 793 P.; Dig. 7, 4, 10; 41, 3, 23; Inscr. Orell. 3015.

dēmōlītĭo, ōnis, f. [demolior, no. II.], a tearing down, demolishing (very rare).

  1. I. Lit.: dum ea demolitio (statuarum) fieret, Cic. Verr. 2, 2, 67; Vitr. 10, 19.
    1. * B. Trop.: veritatis, an undermining, Tert. adv. Marc. 2, 1.

* dēmōlītor, ōris, m. [demolior, ], that which breaks down, a demolisher: corvus quem nonnulli gruem appellant (a sort of warlike engine), Vitr. 10, 19.

* dēmonstrābĭlis, e, adj. [demonstro], demonstrable, App. Dogm. Plat. 3, p. 37.

dēmonstrātĭo, ōnis, f. [demonstro], a showing or pointing out, as with the finger, an indication, description, designation.

  1. I. In gen. (good prose): gestus universam rem et sententiam non demonstratione sed significatione declarans, Cic. de Or. 3, 59: conversam habere, id. Verr. 2, 4, 59: hujus generis demonstratio est, et doctrina ipsa vulgaris, id. de Or. 3, 55, 209: temporum horum, Plin. 4, 13, 27, § 93.
    In plur., Cic. Fin. 4, 5, 13.
  2. II. In partic.
    1. A. In rhetor.
      1. 1. The demonstrative or laudatory kind of oratory, i. q. demonstrativum genus, Cic. Inv. 1, 9, 12; Quint. 3, 4, 13; 11, 3, 115.
      2. 2. A vivid delineation, picturesque presentation, Gr. διατύπωσις ἐνέργεια, Auct. Her. 4, 55, 68; cf. Quint. 9, 2, 40.
    2. B. In jurisprud., a clear and complete declaration of one’s will, Dig. 35, tit. 1: de condicionibus et demonstrationibus, Gai. ib. 17; ib. 30, 1, 74.
        1. b. The bounding or limiting of a place, Dig. 8, 1, 13; 10, 1, 12.

dēmonstrātīvē, adv., demonstratively, v. the foll. art. fin.

dēmonstrātīvus, a, um, adj. [demonstro], pointing out, designating.

  1. I. In gen. (very rarely): digitus, the indexfinger, forefinger, Cael. Aur. Tard. 5, 1, 21.
  2. II. In rhetor., demonstrative, = ἐγκωμιαστικόν: genus (orationis), a branch of rhetoric employed in praising or censuring, i. e. laudatory or vituperative (usuually the former), Cic. Inv. 1, 5, 7; Quint. 3, 4, 14; 2, 10, 11: causa, Cic. Inv. 2, 4: materia, Quint. 3, 8, 53; 11, 1, 48: pars orationis, id. 2, 21, 23; cf. 7, 4, 2.
    1. B. Subst.: dēmonstrātīva, ae, f., demonstrative kind of oratory, Quint. 3, 8, 63 sq.; 3, 8, 8.
      * Adv.: dēmonstrātīvē, demonstratively, Macr. Somn. Scip. 2, 16.

dēmonstrātor, ōris, m. [demonstro], one who points out or indicates; an indicator, exhibiter (very rare): uniuscujusque sepeliendi, * Cic. de Or. 2, 86, 353: hujus rationis, Col. 3, 10, 20: medicinarum Aesculapius, Tert. Apol. 23.

dēmonstrātōrĭus, a, um, adj. [demonstrator], pointing out, indicating: digitus, the index-finger, Isid. 11, 1, 70.

dē-monstro, āvi, ātum, 1 (arch. inf. pass.: demonstrarier, Ter. Ph. 2, 1, 76), v. a., to point out, as with the finger; to indicate, designate, show (freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (cf.: indico, significo, ostendo): ubi habitet (mihi) demonstrarier (volo—with commonstrarier), Ter. l. l.; cf.: itinera ipsa ita putavi esse demonstranda, ut commonstrarem tantum viam, et ut fieri solet, digitum ad fontes intenderem, Cic. de Or. 1, 46 fin.: non ea figura, quae digito demonstrari potest, id. Rep. 6, 24; so, too, aliquid digito, Quint. 6, 3, 38: aliquem averso pollice, id. 11, 3, 104: aliquid nutu vel manu, id. 1, 5, 36: eum volo mihi demonstretis hominem, Plaut. Poen. 3, 2, 16: thesaurum mi in hisce aedibus, id. Trin. 1, 2, 113: itinera cum cura, Liv. 23, 33: unum ex iis, Suet. Aug. 94 et saep.: ut ante demonstrabant, quid ubique essetitem nunc, quid undique oblatum sit, ostendunt, Cic. Verr. 2, 4, 59: demonstres ubi sint tuae tenebrae, Catull. 55, 2.
      Absol.: histrio ita demonstraverat (had gesticulated), ut bibentem natantemque faceret, Suet. Ner. 39.
      1. 2. Poet. of a subject not personal: demonstrant astra salebras, Prop. 3, 16, 15 (4, 15, 15 M.).
    2. B. Esp., jurid. t. t.: fines, to point out the boundaries, i.e. to deliver a piece of land to the purchaser, Cic. pro Tull. § 17; Dig. 18, 1, 18; 21, 2, 45.
    3. C. Pregn., to guide by pointing out the way: si equus ille decessit qui demonstrabat quadrigam, Dig. 31, 1, 65, § 1.
  2. II. Trop., to designate, indicate, by speech or writing; to show, prove, demonstrate; to represent, describe; also simply to mention (in this signif. often in Caes. —for syn. cf.: monstro, commonstro, comprobo, probo, declaro).
          1. (α) With acc.: Spurinna quidem cum ei rem demonstrassem et vitam tuam superiorem exposuissem, magnum periculum summae reipublicae demonstrabat, nisi, etc., Cic. Fam. 9, 24; so with docere, id. Verr. 2, 2, 50; with ostendere, id. Att. 1, 1, 4; Quint. 5, 12, 15 et saep.: istius cupiditatem minasque demonstrat, Cic. Verr. 2, 4, 39 fin.: si tibi nemo responsurus esset, tamen ipsam causam demonstrare non posses, id. Div. in Caecil. 13, 43: modum formamque (sc. navium), Caes. B. G. 5, 1: re demonstrata, id. ib. 5, 38; cf.: quibus demonstratis, Quint. 5, 1, 3: aliquid scripto, id. 1, 5, 32 et saep.: ad ea castra, quae supra demonstravimus, contendit, Caes. B. G. 7, 83 fin.; 5, 49; so with the pron. relat., id. B. C. 3, 84, 3; 3, 89, 3: hujus Hercyniae silvae, quae supra demonstrata est, latitudo, etc., id. B. G. 6, 25; cf. in pass. id. B. C. 1, 81, 2; 63 fin.
            With double acc.: quam virtutem quartam elocutionis Cicero demonstrat, Quint. 11, 1, 1.
          2. (β) With acc. and inf.: mihi Fabius demonstravit, te id cogitasse facere, Cic. Fam. 3, 3, 2; id. Inv. 1, 31: demonstrant sibi praeter agri solum nihil esse reliqui, Caes. B. G. 1, 11, 5; 2, 17, 2; 7, 41, 2 (with exponunt); 7, 43, 2 et saep.
            Pass. with nom. and inf.: altera parte imbecillitas, inopia fuisse demonstrabitur, Auct. Her. 2, 4, 7: si eo ipse in genere, quo arguatur, integer ante fuisse demonstrabitur, Cic. Inv. 1, 11, 36; Hyg. Astr. 2, 14; 2, 21.
          3. (γ) With a relative clause: quanta praedae faciendae facultas daretur, si, etc., Caes. B. G. 4, 34 fin.; Quint. 2, 4, 3; Plin. 25, 13, 106, § 169.
          4. (δ) Absol.: cum esset Caesar in citeriore Gallia in hibernis, ita uti supra demonstravimus, Caes. B. G. 2, 1: ut supra demonstravimus, id. ib. 5, 3; 5, 19 al.: ut ante demonstravimus, id. ib. 2, 22; ita ut antea demonstravimus, id. ib. 7, 46; and simply ut demonstravimus, id. ib. 6, 35; id. B. C. 3, 66, 2 al.
            (ε) In attraction: cum essent in quibus demonstravi augustiis, Caes. B. C. 3, 15, 6: circiter DC ejus generis, cujus supra demonstravimus naves, id. B. G. 5, 2, 2.
        1. b. Of an inanimate subject: quae hoc demonstrare videantur, Cic. Verr. 2, 2, 63: quod proximus demonstrabit liber, Quint. 1, 10, 49: littera causam, Tib. 3, 2, 27: laus ac vituperatio quale sit quidque demonstrat, id. 3, 4, 14 al.
        2. c. Pass. impers.: naves XVIII., de quibus supra demonstratum est, Caes. B. G. 4, 28; id. B. C. 1, 56, 2: erant, ut supra demonstratum est, legiones Afranii tres, id. ib. 1, 39; 2, 34; and without supra, id. ib. 3, 62: quem a Pompeio missum in Hispaniam demonstratum est, id. ib. 1, 38; so with an acc. and inf., id. ib. 2, 28; 2, 42, 5: ad flumen Axonam contenderunt, quod esse post nostra castra demonstratum est, id. B. G. 2, 9, 3.

Dēmŏphĭlus, i, m., Δημόφιλος, a Greek comic poet, Plaut. As. prol. 10.

Dēmŏphŏon, ontis, m., Δημοφόων.

  1. I. A son of Theseus and Phaedra, a lover of Phyllis, and one of those who fought before Troy, Ov. H. 2; id. R. Am. 597; Verg. Cul. 130; Just. 2, 6, 15; Prop. 2, 24, 44 (3, 19, 28 M.); cf. Hyg. Fab. 59 and 243.
  2. II. A companion of Aeneas, Verg. A. 11, 675.

dēmŏrātĭo, ōnis, f. [demoror], a lingering, abiding, remaining: in vini demorationibus, Vulg. Prov. 12, 11.

dē-mordĕo, no perf., morsum, 2, v. a., to bite off (very rare): aliquid, Plin. 28, 4, 11: ungues, Pers. 1, 106.

dē-mŏrĭor, mortuus, 3, v. dep. n., to die off, to die, depart, decease (i. e. from an office, out of a circle of associates, etc., cf. Fabri ad Liv. 23, 21, 7. In the class. per. only in the perf. or part. perf.; not found in Caes. and the Aug. poets).

  1. I. Lit.: paene sum fame demortuus, Plaut. Stich. 1, 3, 62: cum esset ex veterum numero quidam senator demortuus, Cic. Verr. 2, 2, 50, § 124; cf.: tantum hominum demortuum esse, ut, etc., Liv. 40, 19; 26, 23; Curt. 8, 10: alii sunt alias, nostrique familiares fere demortui, Cic. Att. 16, 11 fin.: posse evenire, ut demoriantur mancipia, Dig. 4, 4, 11, § 5.
    So in pub. law lang.: in demortui (magistratus) locum creatur, sufficitur, etc., Liv. 5, 31 Drak.; 23, 21 sq.; Cic. Verr. 2, 4, 5, § 9; Suet. Caes. 41 al.
  2. II. Trop.
    1. A. To depart, be gone: potationes plurimae demortuae, Quot adeo cenae, quas deflevi, mortuae! Plaut. Stich. 1, 3, 58: demortua vocabula, obsolete, Gell. 9, 2, 11.
    2. B. With acc. pers., to be dying for love of any one (cf. depereo): ea demoritur te, Plaut. Mil. 4, 1, 23; 4, 2, 49.

dēmŏror, ātus, 1, v. dep. n. and a.

    1. 1. Neutr., to loiter, linger, tarry, delay (very rare): me hic demoratam tam diu, Plaut. Rud. 2, 4, 27: ille nihil demoratus exsurgit, Tac. A. 15, 69: quamdiu legationis causa ibi demorantur, Dig. 5, 1, 2, § 4: in errore, Vulg. Sirach, 17, 26; diebus septem, id. Act. 20, 6 al.
      More freq. (and class.),
  • II. Act., to retard, detain, delay one: diu me estis demorati, Plaut. Epid. 3, 2, 40; cf.: ne diutius vos demorer, *Cic. de Or. 2, 58, 235: detinere aliquem et demorari, Lentul. in Cic. Fam. 12, 15: nullo hoste prohibente aut iter demorante, Caes. B. G. 3, 6 fin.; so, repentinas eorum eruptiones, id. B. C. 1, 81, 5: novissimum agmen, id. ib. 3, 75, 3; Tac. A. 12, 68.
    Poet.: Teucros quid demoror armis? restrain from battle, Verg. A. 11, 175 (ab armis, Serv.): fando surgentes demoror Austros, Verg. A. 3, 481 (i. e. vos demoror quominus ventis utamini, Serv.): inutilis annos demoror, detain the years (sc. that hasten to an end), i. e. remain alive, Verg. A. 2, 648 (quasi festinantes diu vivendo detineo, Serv.): mortalia demoror arma, i. e. await, Verg. A. 10, 30 (exspecto, sustineo, Serv.).
  • dē-morsĭto, no perf., ātum, 1, v. int. a. [demordeo], to bite off (only in Apuleius): ora mortuorum, Ap. M. 2, p. 124: rosas, id. ib. 3, p. 140.

    dēmorsus, a, um, Part. from demordeo.

    dēmortuus, a, um, Part. from demorior.

    dēmos, i, m., = δῆμος, orig. a tract of land, demos (pure Lat. pagus); hence, the inhabitants of a demos, Plin. 35, 10, 36, § 69; cf. Paul. ex Fest. p. 72, 5 Müll.

    Dēmosthĕnes, is

      (
    1. I. gen. i, Cic. Opt. Gen. 5, 14), m., Δημοσθένης, the most celebrated of the Grecian orators, Cic. de Or. 1, 13; 20; id. Brut. 9; Prop. 3 (4), 21, 27; Quint. 10, 1, 76; 12, 10, 23 sq.; Juv. 10, 114 et saep.
      Hence,
    2. II. Dēmosthĕnĭcus, a, um, adj., Demosthenic: Demosthenicum, quod ter primum ille vocavit (i. e. action), Aus. Prof. 1, 19.

    dē-mŏvĕo (often confounded in MSS. and edd. with di-moveo, q. v.), mōvi, mōtum, 2, v. a., to move or turn away; to put away, remove (freq. and good prose).

    1. I. Lit.: demoveri et depelli de loco necesse est eum qui deiciaturneminem statui detrusum, qui non adhibita vi manu demotus et actus praeceps intelligatur, Cic. Caecin. 17, 49: ex sua sede, id. Par. 1, 15; id. Leg. Agr. 2, 29, 81.
      With abl. alone, id. Planc. 22, 53: hostes gradu, to compel to give ground, Liv. 6, 32; cf.: sacra statu suo, id. 9, 29 (al. dimovere); and without abl.: Pompeius vestri facti praejudicio demotus, forced to yield, * Caes. B. C. 2, 32, 2: flumen solito alveo, Tac. A. 1, 79: Silanum Syria, id. ib. 2, 43: Pallantem curā rerum, id. ib. 13, 14: Burrum praefecturā, id. ib. 13, 20 al.: non alteros demovisse, sed utrosque constituisse, Cic. Sull. 21 fin.; Tac. A. 4, 60; 15, 65: (sc. matre) demotā, thrust aside, put out of the way, id. ib. 14, 12: in insulas interdicto igni atque aqua demoti sunt, id. ib. 6, 30.
    2. II. Trop.: oculos ab alicujus oculis, Ter. Ad. 2, 1, 16: formidine animum perterritum loco et certo de statu demovere, Cic. Caecin. 15: aliquem de vera et certa sententia, to divert, id. Verr. 1, 17 fin.: aliquem a causa alicujus, id. Clu. 15, 44: odium a nobis ac nostris, id. de Or. 2, 51, 208.