Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Dēmādes, is, m., Δημάδης, a famous Athenian orator who sided with Macedon, a contemporary of Demosthenes, Cic. Brut. 9, 36; id. Or. 26, 90; Quint. 2, 17, 12 sq.; 12, 10, 49; Nep. Phoc. 2.

dē-mădesco, dŭi, 3, v. inch. n., to become humid or moist: Ov. Tr. 5, 4, 40; Scrib. Comp. 73.

* dē-măgis, valde magis, very much, Lucil. ap. Non. 98, 19 sq.; cf. Paul. ex Fest. p. 71, 9 Müll., and Gloss. Philox.: "demagis, σφοδρῶς."

dēmandātĭo, ōnis, f. [demando], a delivering with commendation, a commending (late Lat.), Tert. Res. Carn. 48.

dē-mando, āvi, ātum, 1, v. a., to give in charge, to intrust, commit, commend (not ante-Aug.; cf., on the contrary, commendo; most freq. in Suet.; not found in Quint. or Tac.): simul plures pueri unius (sc. paedagogi) curae demandabantur, Liv. 5, 27: amicam alicui, Suet. Oth. 3: aliquem mergendum mari servis ipsius, id. Ner. 35: testamentum virgini Vestali, id. Caes. 83: curam sauciorum militum legatis tribunisque, Liv. 8, 36: funeris sui curam alicui, Suet. Tib. 51: bellum, id. Aug. 10: in proximam civitatem demandari, to be sent there for safety, id. Calig. 9; cf. conjuges liberosque abditis insulis, Just. 2, 12, 6.

dē-māno, āvi, 1,

  1. I. v. n., to flow down: tenuis sub artus flamma demanat, Cat. 51, 9; Gell. 17, 11, 1; Porc. Latro decl. in Cat. 10, 29; 36.
  2. II. Transf., to descend, be descended from: de patriarcharum genere, Ambros. in Luc. 3, 41 fin.

Dēmărāta, ae, f., daughter of King Hiero, Liv. 24, 22.

Dēmărātus, i, m., Δημάρατος.

  1. I. A Corinthian, the father of Tarquinius Priscus, Cic. Rep. 2, 19; id. Tusc. 5, 37 fin.; Liv. 1, 34.
  2. II. A Spartan king, colleague of Cleomenes, Just. 2, 10, 13; Sen. Ben. 6, 31, 2.
  3. III. Father of Pythagoras, Just. 20, 43.

dē-marcesco, ĕre, 3, v. n., to fade away, wither: herba ad vesperam demarcescit et decidit, Hier. in Psal. 89.

dēmarchĭa, ae, f., = δημαρχία, the office and dignity of a demarch, Inscr. Orell. 3800 sq.

dēmarchus, i, m., = δήμαρχος, lit. a ruler of the people at Athens, the president of a demos, a demarch, answering to the Roman tribune of the people, Plaut. Curc. 2, 3, 6; Spart. Hadr. 19; Inscr. Orell. 3720.

* dē-mātrĭcātus, a, um, adj. [matrix]: nisi dematricati fuerint, bled from the vena matricalis in the neck, Veg. Vet. 4, 7, 3; cf. id. ib. 1, 10; 13.

Dēmĕa, ae, m., = Δημέας, a Greek proper name, Ter. Ad. 1, 2, 19 et passim.

* dēmĕācŭlum, i, n. [demeo], a passage under ground: Proserpinae, App. M. 6, p. 174, 11; cf. demeaculum, καταπορεία, Gloss. Vet.

de-meio ἀφουρῶ, ἐξουρῶ, Gloss. Lat. Gr.

dē-mens, entis,

  1. I. adj., out of one’s mind or senses; mad, raving; foolish (cf. amens) (class. and very freq.; for syn. cf.: amens, excors, vecors, insanus, vesanus, delirus, alienatus mente): qua perturbatione animi quae, sanus cum esset, timebat ne evenirent, ea demens eventura esse dicebat, Cic. Div. 2, 55 fin.: summos viros desipere, delirare, dementes esse dicebas, id. N. D. 1, 34, 94 (for which, delirare et mente esse captum, id. Off. 1, 27, 94): ego te non vecordem, non furiosum, non mente captum, non tragico illo Oreste aut Athamante dementiorem putem, id. Pis. 20, 47; cf. Orestes, Hor. S. 2, 3, 133 and 135; 1, 6, 97; 1, 10, 74; id. Od. 1, 37, 7; Juv. 15, 1: Pentheus, Verg. A. 4, 469: in tranquillo tempestatem adversam optare dementis est, Cic. Off. 1, 24, 83; cf. id. Rep. 1, 1: quem fugis, ah, demens? Verg. E. 2, 60: non tacui demens, id. A. 2, 94 et saep.
  2. II. Poet. transf., of inanimate subjects: manus, Tib. 1, 10, 56: somnia, Prop. 3, 8, 15 (4, 7, 15 M.): furor, id. 1, 13, 20: discordia, Verg. A. 6, 280: falx, id. ib. 3, 7: strepitus, Hor. Od. 3, 19, 23: cura alieni pericli, Val. Fl. 6, 474: cf. ratio, Nep. Paus. 3, 1: otium, Plin. 2, 23, 21, § 85.
    Sup.: causa dementissimi consilii, Cic. Phil. 2, 22, 53; Auct. Harusp. resp. 26.
    Adv.: dēmenter, foolishly, madly (rare): tanta res tam dementer credita, * Cic. Cat. 3, 9, 22; Ov. M. 4, 259: dementissime testabitur, Sen. Ben. 4, 27 fin.

* dēmensĭo, ōnis, f. [demetior], a measuring: legum, Aus. Ep. 5, 11.

dēmensum, i, n., v. demetior.

dēmensus, a, um, Part. demetior.

dēmenter, adv., v. demens fin.

dēmentĭa, ae, f [demens], the being out of one’s mind; insanity, madness; folly (freq. and class.; for syn. cf.: amentia, furor, rabies, vecordia, insania, deliratio, vesania): animi affectionem lumine mentis carentem nominaverunt amentiam eandemque dementiam, Cic. Tusc. 3, 5, 10; Ter. Ad. 4, 7, 40; Lucr. 1, 705; Cic. Cat. 4, 10, 22; Nep. Pelop. 3, 2; Caes. B. G. 4, 13; Sall. C. 42, 2; Quint. 7, 3, 2; Tib. 1, 2, 11; Verg. E. 2, 69; id. A. 5, 465; 9, 601; Juv. 10, 233; Hor. Epod. 17, 45; Ov. M. 13, 225 al.
In plur., follies, Cic. Att. 9, 9 fin.

dēmentĭo, īre, 4, v. n. [demetior], to be out of one’s senses, to be mad, to rave (anteand post-class.): dementit deliraque fatur, * Lucr. 3, 464: sese mea magia in amorem inductam dementire, App. Mag. p. 324, 9: aliquis instinctu daemonis percitus dementit, effertur, insanit, Lact. 4, 27 med.

dēmento, āre, 1, v. a. and n. [demetior].

  1. I. Act., to drive mad, to craze, deprive of mind: dementatus, Cassiod. Amic. 21: ἐξιστάναι ἰδιωτικῶς, Gloss. Graec. Lat.; esp. to bewitch, delude: propter quod magiis suis dementasset eos, Vulg. Act. 8, 11.
  2. II. Neut., to rave, be out of one’s mind: semper dementabat, Lact. Mort. Pers. 7, 9.

dē-mĕo, āre, v. n., to go down, descend (post-class.); caelo, Ap. M. 10, p. 254, 12: ad Tartarum Manesque, id. ib. 6, p. 180, 7; Mart. Cap. 2, p. 38.

dē-mĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. a.

  1. I. With acc. rei, to merit, deserve a thing (ante-and post-class., and very rare): aliquid mercedis domino, Plaut. Ps. 4, 7, 90: grandem pecuniam, Gell. 1, 8, 3: demeritae laetitiae, Plaut. Ps. 2, 4, 14.
  2. II. (Since the Aug. per.) With acc. pers., to deserve well of, to oblige: avunculum magnopere, Suet. Aug. 8: nec tibi sit servos demeruisse pudor, Ov. A. A. 2, 252: crimine te potui demeruisse meo, id. Her. 2, 28: matrona amoenitate aliqua demerenda erit, Col. 1, 4, 8. In this signif. usually in the deponent form, dē-mĕrĕor (not ante-Aug.): ut pleniori obsequio demererer amantissimos meos, Quint. prooem. § 3; so, Pompeium et Caesarem, quorum nemo alterum offendere audebat, nisi ut alterum demereretur, simul provocavit, lay under obligation, Sen. Ep. 104, 33; id. Ben. 1, 2, 5: demerendi beneficio tam potentem civitatem occasio, Liv. 3, 18: in Regulo demerendo, Plin. Ep. 4, 2, 4; Suet. Vit. 2; id. Oth. 4; Quint. 9, 2, 29; Tac. A. 15, 21 al.

dē-mergo, si, sum, 3, v. a., to sink, submerge, to plunge into, to dip (class.).

  1. I. Lit.: candens ferrum in gelidum imbrem, Lucr. 6, 149: pars remorum demersa liquore, id. 4, 441; cf.: cornix demersit caput, Cic. poët. Div. 1, 8 fin.; and demersis aequora rostris Ima petunt, Verg. A. 9, 119: Marium senile corpus paludibus occultasse demersum, Cic. Sest. 22, 50; cf. id. Div. 2, 68; id. Fin. 2, 32, 105: navem, Plin. 32, 2, 6, § 15: triremem hostium perforare et demergere, Auct. B. Alex. 25, 5; 31 fin.: pullos mari, Suet. Tib 2; and in pass. of a person: vehementi circio bis paene demersus est, id. Claud. 17: plebem in fossas cloacasque exhauriendas, i. e. to busy, employ, Liv. 1, 59; cf.: vultum in undas, Prop. 3, 18, 9 (4, 17, 9 M.): metalla, Plin. H. N. 33 prooem.: stirpem, to sink or set in, to plant (with deponere), Col. 3, 18, 2 sq.; cf. surculos, Pall. Febr. 17, 3: dapes in alvum, Ov. M. 15, 105; cf. id. ib. 6, 664: si quando nos demersimus, ut qui urinantur, Cic. Ac. Fragm. ap. Non. 474, 27.
    Poet.: colla demersere humeris (i. e. absconderunt), Stat. Th. 6, 850.
    1. B. Esp. of the sun-god, etc., to sink in the sea, cause to set (poet.): sex ubi sustulerit totidem demerserit orbes purpureum rapido qui vehit axe diem, Ov. F. 3, 517 sq.: Titan igniferi tantum demerserat orbis, quantum, etc., Luc. 3, 41 sq.
    2. C. Intrans., to set (late Lat.): demergit sol et nascitur, Min. Fel. 34, 11.
  2. II. Trop., to sink, depress, overwhelm: animus depressus et quasi demersus in terram, Cic. de Sen. 21: demersae leges alicujus opibus, emergunt aliquando, id. Off. 2, 7, 24: patriam demersam extuli, id. Sull. 31, 87; cf. Nep. Dion, 6; and concidit domus, ob lucrum demersa exitio, Hor. Od. 3, 16, 13: plebs aere alieno demersa, Liv. 2, 29, 8; cf. id. 6, 27, 6: Rheam in perpetuam virginitatem demersit, Just. 43, 2.
    P. a., dēmersus, a, um, depressed.
    Comp.:
    pulsus, Coel. Am. Acut. 2, 32, 165: qui demersiora scrutantur, Rufin. Origen in Cant. 3, p. 10.

dēmersĭo, ōnis, f. [demergo], a being sunk down, a sinking (late Lat. and rare).

  1. I. Prop.: urbium, Sol. 40, 5.
  2. II. Trop.: temporalis (animae), Macr. S. 1, 12 fin.

1. dēmersus, a, um, Part. and P. a., from demergo.

* 2. dēmersus, ūs, m. [demergo], a sinking: levia sustentatui, gravia demersui, App. Mag. p. 287, 35.

dēmessus, a, um, Part., from demeto.

dē-mētĭor, mensus, 4, v. a., to measure out, to measure, as a whole (whereas dimetior is to measure the parts of a whole—very rare): ut verba verbis quasi demensa et paria respondeant, Cic. Or. 12, 38; so Quint. 5, 10, 124 (al. dimensis): vos meministis quot calendis petere demensum cibum, i. e. the stated allowance of slaves, Plaut. Stich. 1, 2, 3.
Hence, dēmensum, i, n., a measured allowance, ration of slaves: quod ille unciatim de demenso suo comparsit, Ter. Ph. 1, 1, 9; Spart. Hadr. 7 fin.; Inscr. Orell. 2849; cf. Donat. ad Ter. l. l.; Sen. Ep. 80; Hor. Ep. 1, 14, 40 Orelli.
In a comic transf.: nunc argumentum vobis demensum dabo, Non modio neque trimodio, verum ipso horreo, Plaut. Men. prol. 14.

1. dē-mĕto, messŭi, messum, 3, v. a., to mow, reap, cut off, gather, crop, harvest (class.). Usually of fruits: tempora demetendis fructibus et percipiendis accommodata, Cic. de Sen. 19, 70; cf. id. N. D. 2, 62 fin.: hordeum, Cass. Hem. ap. Prisc. p. 903 P.: demesso frumento, * Caes. B. G. 4, 32, 4; so, frumentum, Liv. 34, 26: segetes, Tac. A. 14, 24; cf.: Galli armati alienos agros demetunt, Cic. Rep. 3, 9, 15: demessa est terra, Vulg. Apoc. 14. 16.
Less freq. (poet. or in post-Aug. prose) of other objects: pollice florem, to pluck off, Verg. A. 11, 68: favos, i. e. to cut out, take out, Col. 9, 15, 12: testes caudamque adultero (ferrum), Hor. S. 1, 2, 46; cf.: huic ense caput, to behead, Ov. M. 5, 104; and absol.: acies ferro demetit, Sil. 16, 102.

2. dē-mēto, āre, v. dimeto.

Dēmētrĭas, ădis, f.

  1. I. Gr. Δημητριάς, a city in Thessaly (Pelasgiotis), newly colonized by Demetrius Poliorcetes, formerly called Pagasae, now Volo, Plin. 4, 8, 15, § 29; Liv. 27, 23 fin.; 28, 5; 39, 23.
    1. B. Hence, Dēmētrĭacus, a, um, of Demetrias: sinus, Liv. 28, 5 fin. (al. Demetraicus).
  2. II. A sort of plant, Ap. Herb. 3.

Dēmētrĭum, ii, n., Δημήτριον,

  1. I. a town in Phthiotis, with a temple to Demeter (Ceres), Mel. 2, 3, 6; Liv. 28, 6.
  2. II. A harbor of Samothrace, Liv. 45, 6, 3.

Dēmētrĭus, ii, m., Δημήτριος, the name of several Greeks, among whom the most celebrated are,

  1. I. Demetrius Poliorcetes, son of Antigonus, and king of Macedonia, Cic. Off. 2, 7 fin.; Just. 15, 1 sq.; 16, 1 sq.
  2. II. Demetrius Phalereus, a famous orator, a pupil of Theophrastus, Cic. Brut. 9; id. de Or. 2, 23; id. Or. 27 et saep.
  3. III. Demetrius Magnes, a contemporary of Cicero, and author of a work, περὶ ὁμονοίας, Cic. Att. 8, 11 fin.
  4. IV. Demetrius Pharius, king of Illyria, Liv. 22, 33, 3.
  5. V. Demetrius Soter, son of Antiochus the Great, Just. 34, 3, 8.
  6. VI. The name of a singer, Hor. S. 1, 10, 79.
  7. VII. A noted cynic, Tac. H. 1, 16; 4, 34; Sen. Ben. 7, 1.
  8. VIII. A comic actor, Juv. 3, 99; Quint. 11, 3, 138.
    Also,
  9. IX. The title of a comedy by Turpilius, Non. 322, 18; v. Rib. Com. Fr. p. 87 sq.

* dēmī̆grātĭo, ōnis, f. [demigro], an emigration, Nep. Milt. 1.

dē-mī̆gro, āvi, ātum, 1, v. n., to migrate from, to emigrate; to depart, remove from or to a place (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: de oppidis, Caes. B. G. 4, 19: ex his aedificiis, id. ib. 4, 4: ex agris, Liv. 38, 18 fin.; cf.: ex agris in urbem, id. 2, 10: loco, Plaut. Am. 1, 1, 85; cf. Helicone (deae), Stat. S. 1, 2, 4: in illa loca, Cic. Agr. 2, 16, 42: in hortos, Suet. Tib. 35: Pydnam, Liv. 44, 6: ad virum optimum, Cic. Cat. 1, 8 et saep.
      Absol.: demigrandi causa, Caes. B. G. 5, 43, 4; so Liv. 38, 23.
      Transf., to have recourse to: ad deos et ad sidera, Treb. Pol. Claud. 12.
    2. B. Pregn., to depart this life (perh. only in Cic.): vetat dominans ille in nobis deus, injussu hinc nos suo demigrare, Cic. Tusc. 1, 30, 74; cf.: ex hominum vita ad deorum religionem, id. Rab. perd. 10, 30; and: ab improbis, id. Par. 2, 18.
  2. II. Trop. (only in Cic.): multa mihi dant solatia, nec tamen ego de meo statu demigro, Cic. Att. 4, 16, 10: strumae ab ore improbo demigrarunt, id. Vatin. 16 fin.

dē-mingo, ἐξουρῶ, Gloss. Lat. Gr.

dēminōrātio, ōnis, f. [deminoro], degradation, injury, Vulg. Sir. 22, 3.

dē-mĭnōro, āre, v. a., to lessen, diminish in honor or rank (late Lat.), Tert. Anim. 33.

dē-mĭnŭo, ui, ūtum, 3, v. a., to lessen by taking from, i. e. to make smaller, to lessen, diminish (cf. diminuo, to break up into small parts—freq. and class.).

  1. I. Lit.: de mina una quinque nummos, Plaut. Truc. 2, 7, 10: istum laborem tibi, Plaut. Aul. 2, 1, 43 (cf. Wagner ad loc.): ne de bonis quae Octavii fuissent deminui pateretur, Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10; cf. Cic. de Or. 3, 49, 189: deminuunt aequora venti, Lucr. 5, 268; 390: deminutae copiae, Caes. B. G. 7, 31, 3; 7, 73; id. B. C. 3, 2; Liv. 2, 1; Tac. A. 12, 64 al.: militum vires inopia frumenti deminuerat, Caes. B. C. 1, 52; Tac. A. 13, 58: fenore deminuto, Suet. Aug. 41: arborem, Tac. A. 13, 58 al.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to take away from, abate, lessen, etc.: de hujus praesidiis deminuturum putavit, Cic. Sull. 1, 2: neque de tanta voluptate et gratulatione quicquam fortuna deminuerat, Caes. B. G. 1, 53, 6: aliquid de jure aut de legibus, id. ib. 7, 33; Liv. 8, 34: de sua in Aeduos benevoientia, Caes. B. G. 7, 43, 4: de libertate mea, Cic. Planc. 38: ex regia potestate, Liv. 2, 1: alicui timor studia deminuit, Caes. B. C. 2, 31, 4: partem aliquam juris, Cic. Caecin. 2, 5; cf. Liv. 4, 24: sententiam hujus interdicti (coupled with inflrmata), Cic. Caecin, 13, 38: dignitatem nostri collegii, id. Brut. 1: potentiam, Caes. B. G. 1, 18, 8: lenitatem imperitantis, Tac. A. 16, 28: curam, Prop. 2, 18, 21 (3, 10, 21 M.) al.: se capite deminuere, to lose or forfeit civil rights, be deprived of citizenship, Cic. Top. 4, 18; 6, 29; Liv. 22, 60, 15; cf. caput, no. III. 1. b.
    2. B. Esp. in grammat. lang., to form into a diminutive: sacellum ex sacro deminutum est, Gell. 6, 12, 6: deminuuntur adverbia, ut primum, primule; longe, longule, etc., Don. p. 21 Lind. N. cr. Cf.: deminutus, deminutio, and deminutivus.
      Hence, dēmĭnūtus, a, um, P. a. (very rare), diminished, small, diminutive.
    1. A. In gen.: deminutior qualitas, Tert. adv. Marc. 2, 9.
    2. B. In grammat. lang., diminutive, ὑποκοριστικός (for which, later, deminutivus): pro nomine integro positum sit deminutum (viz. in the expression magnum peculiolum), Quint. 1, 5, 46.

dēmĭnūtĭo, ōnis, f. [deminuo], a diminution, decrease, lessening, abatement (good prose).

  1. I. Lit.: accretio et deminutio luminis, Cic. Tusc. 1, 28: civium, id. Cat. 3, 10, 24: vectigalium, id. Agr. 1, 7, 21: de bonis privatorum, id. Off. 2, 21, 73; cf.: tanta de imperio, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4: multari imperatorem deminutione provinciae, i. e. by shortening his term of command, Cic. Prov. Cons. 15 fin.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: alicujus libertatis, Cic. Agr. 2, 7: muliebre fastigium in deminutionem sui accipiens (sui, i. e. his own dignity), Tac. A. 1, 14: mentis, a being out of one’s senses (shortly before, alienata mens), Suet. Aug. 99 fin.: honor aut deminutio, i. e. dishonor, Plin. 34, 13, 38, § 137.
    2. B. Esp. (legal t. t.), the right of alienation of one’s estate: uti Feceniae Hispalae datio deminutio esset, Liv. 39, 19, 5 (Weissenb. ad loc.).
    3. C. Public. t. t.: capitis deminutio, the loss or forfeiture of civil rights, Caes. B. C. 2, 32, 9; Gai. Inst. 1, 160 sq.; Dig. 28, 3, 6, § 6; 25, 3, 7, § 1; Ulp. Reg. 10, 3; cf. Dig. 38, 17, 1: Poste Gai. p. 108; Sandars, Just. Inst. Introd. 40 sq.; v. Caput, III. 1. b.
    4. D. In grammat. lang., a diminutive form, Quint. 1, 6, 6; cf. ib. 4; Charis. p. 73 P.; 128 P. et saep.

dēmĭnūtīvus, a, um, adj. [deminuo, no. II. B.], in the later gramm. lang., diminutive: vox, Tert. Apol. 32: nomen, a diminutive, Don. p. 1744 P. sq.; in this sense often subst. dēminūtīvum, i, n., Diom. p. 312 P.; Prisc. p. 609 sq. et saep: verba (sorbillo from sorbeo, garrulo from garrio), id. p. 827 P.
Adv.: dēmĭnūtīvē, as a diminutive: cymbia deminutive a cymba dicta, Macr. S. 5, 21 al.; al. diminutive.

Dēmĭpho, ōnis, m., Gr. Δημοφῶν, a character in the Phormio of Terence, 2, 3, 5 et saep.

dē-mīror, ātus, 1, v. dep. a., to wonder at a person or thing, to wonder (for the most part only in the 1st pers. pres., and peculiar to the lang. of conversation).

  1. I. Prop. (with acc. of neut. pron., or acc. and inf.): haec ego vos concupiisse pro vestra stultitia non miror: sperasse me consule assequi posse demiror, Cic. Agr. 2, 36, 100; id. Att. 15, 1; id. Fam. 7, 27; with person or thing as object (ante- and post-class.): eum demiror non venire ut jusseram, Plaut. Merc. 4, 2, 7: responsum ejus demiratus, Gell. 2, 18, 10: so, audaciam eorum, id. 3, 7, 12: has ejus intemperies, id. 1, 17, 2: Ὀπτικὴ facit multa demiranda id genus, id. 16, 8, 3.
  2. II. Transf., demiror, like our I wonder, for I am at a loss to imagine (with a relat. clause): demiror qui sciat, Plaut. Am. 2, 2, 133; cf. Ter. Heaut. 2, 3, 121: demiror quid sit, Plaut. As. 1, 1, 68; cf. id. Stich. 1, 3, 109; Ter. Hec. 4, 1, 14; and: quid mihi dicent? demiror, id. Phorm. 2, 1, 5: demiror, ubi nunc ambulet Messenio, Plaut. Men. 5, 1, 6.

dēmissē, adv., low, humbly, v. demitto, P. a. fin.

* dēmissīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [demitto], hanging down, flowing, long; of a garment: tunicis demissiciis, Plaut. Poen. 5, 5, 24 (for which elsewh. demissis tunicis, v. demissus).

dēmissĭo, ōnis, f. [demitto], a letting down, sinking, lowering (very rare).

  1. I. Prop.: storiarum, * Caes. B. C. 2, 9, 5: barbae, a letting grow, Macr. S. 1, 22, 4.
    In plur.: clipei aenei demissiones, Vitr. 5, 10 fin.
  2. II. Trop.
    1. * A. (Acc. to demissus, no. II. A.): animi, dejection, * Cic. Tusc. 3, 7, 14.
    2. * B. In medic. lang., an abatement, mitigation (opp. accessio), Coel. Aur. Acut. 1, 4.

dēmissus, a, um, Part. and P. a., fr. demitto.

* dē-mītĭgo, āre, v. a., to make milder; pass., to become milder, more lenient: nosmet ipsi quotidie demitigamur, Cic. Att. 1, 13, 3.

dē-mitto, mīsi, missum, 3, v. a., to send down; to drop; to let, sink, or bring down; to cause to hang or fall down; to lower, put down, let fall (freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: picis e caelo demissum flumen, Lucr. 6, 257; cf.: caelo imbrem, Verg. G. 1, 23: caelo ancilia, Liv. 5, 54 et saep.: barbam malis, Lucr. 5, 673: latum clavum pectore, Hor. S. 1, 6, 28; cf.: monilia pectoribus, Verg. A. 7, 278: laenam ex humeris, id. ib. 4, 263: Maia genitum demittit ab alto, Verg. A. 1, 297; cf.: ab aethere currum, Ov M. 7, 219: e muro sporta, Sall. Hist. 2, 53: aliquem in sporta per murum, Vulg. 2 Cor. 11, 33: taleam (sc. in terram), to put into the ground, plant, Cato R. R. 45, 2; arbores altius, Plin. 17, 11, 16, § 81: puteum alte in solido, i. e. to sink deep, Verg. G. 2, 231: triginta pedes in terram turrium fundamenta, Curt. 5, 1, 31: arbusta certo demittunt tempore florem, Lucr. 5, 670: demisit nardini amphoram cellarius (i. e. deprompsit), Plaut. Mil. 3, 2, 12: fasces, Cic. Rep. 2, 31; cf. id. ib. 1, 40: cibos (sc. in alvum), Quint. 10, 1, 19; cf. Ov. M. 8, 835.
      Naut. t. t., to lower, demittere antennas, Sall. Hist. 4, 41 Dietsch.; Auct. B. Alex. 45, 2: cornua (i.e. antennas), Ov. M. 11, 482; cf.: effugit hibernas demissa antenna procellas, id. Tr. 3, 4, 9: arma, classem, socios Rheno, Tac. A. 1, 45 fin.; cf.: farinam doliis secundā aquā Volturni fluminis, Frontin. Strat. 3, 14, 2; and pecora secundā aquā, id. ib. 3, 14, 4: manum artifices demitti infra pectus vetant, Quint. 11, 3, 112; cf. brachia, id. 2, 13, 9: frontem (opp. attolli), id. 11, 3, 78: supercilia (opp. allevari), ib. § 79: aures, Hor. Od. 2, 13, 34; cf. auriculas, id. S. 1, 9, 20: caput, Ov. M. 10, 192: crinem, id. ib. 6, 289: demisso capite, Vulg. Job 32, 6 al.: aliquos per funem, Verg. A. 2, 262; Hor. A. P. 461: vestem, id. S. 1, 2, 95; cf. tunicam, id. ib. 25: stolam, id. ib. 99 et saep.; often in a violent manner, to cast down, to cast, throw, thrust, plunge, drive, etc.: equum in flumen, Cic. Div. 1, 33, 73; cf.: equos a campo in cavam viam, Liv. 23, 47: aliquem in carcerem, Liv. 34, 44 fin.; cf. Sall. C. 55, 4: aliquem ad imos Manes, Verg. A. 12, 884: hostem in ovilia, Hor. Od. 4, 4, 10: gladium in jugulum, Plaut. Merc. 3, 4, 28; cf.: ferrum in ilia, Ov. M. 4, 119: sublicas in terram, Caes. B. G. 3, 49, 4; cf.: huc stipites, id. ib. 7, 73, 3 and 6: huc caementa, Hor. Od. 3, 1, 35: nummum in loculos, to put, id. Ep. 2, 1, 175: calculum atrum in urnam, Ov. M. 15, 44: milia sex nummum in arcam nummariam, Nov. Com. v. 108 Rib.: caput ad fornicem Fabii, to bow, stoop, Crassus ap. Cic. de Or. 2, 66, 267: tunicam ad talos, Varr. ap. Non. 286, 19; cf. Cic. Clu. 40, 111; Quint. 5, 13, 39 et saep.: quove velim magis fessas demittere naves, Verg. A. 5, 29; cf.: navem secundo amni Scodam, Liv. 44, 31.
      Poet. with dat.: corpora Stygiae nocti tormentis, Ov. M. 3, 695; cf.: aliquem neci, Verg. A. 2, 85: aliquem Orco, id. ib. 2, 398; Hor. Od. 1, 28, 11: aliquem umbris, Sil. 11, 142: ferrum jugulo, Ov. H. 14, 5: ferrum lacubus, id. M. 12, 278: offa demittitur faucibus boum, Plin. 27, 11, 76, § 101.
        1. b. Se, or in the pass. form with middle signif., to let one’s self down, stoop, descend: (venti vortex) ubi se in terras demisit, Lucr. 6, 446: se inguinibus tenus in aquam calidam, Cels. 1, 3: se ad aurem alicujus, Cic. Verr. 2, 2, 30; cf.: cum se demittit ob assem, Hor. Ep. 1, 16, 64: concava vallis erat, qua se demittere rivi Assuerant, Ov. M. 8, 334 al.: nonullae (matres familias) de muris per manus demissae, Caes. B. G. 7, 47, 6.
          Prov.: demitti de caelo, or simply caelo, to be sent down from heaven, i. e. to be of celestial origin, Liv. 10, 8, 10; Quint. 1, 6, 16.
    2. B. Esp., milit. t. t.
      1. 1. To send, bring, or lead down soldiers into a lower place: in loca plana agmen demittunt, Liv. 9, 27; cf.: agmen in vallem infimam, id. 7, 34: equites Numidas in inferiorem campum, id. 27, 18: agmen in Thessaliam, id. 32, 13; 38, 2: exercitum in planitiem, Frontin. Strat. 1, 2, 7 al.; and without in: agmen, Liv. 9, 2: levem armaturam, id. 22, 28 al.: cum se major pars agminis in magnam convallem demisisset, had descended, Caes. B. G. 5, 32 fin.; so with se, id. ib. 6, 40, 6; 7, 28, 2; id. B. C. 1, 79, 4; Cic. Fam. 15, 4, 4 al.
      2. 2. Arma demittere, in making a military salute: armis demissis salutationem more militari faciunt, with grounded arms, Auct. B. Afr. 85, 6.
  2. II. Trop., to cast down, let sink, etc.: demisere oculos omnes gemitumque dedere, Ov. M. 15, 612; cf.: vultu demisso, Vulg. Isa. 49, 23: demissis in terram oculis, Liv. 9, 38, 13; also in sleep: cadit inscia clavo Dextera, demittitque oculos, Val. Fl. 3, 41: vultum, Val. Max. 8, 14, 5; Curt. 6, 32, 1: vultum animumque metu, Ov. M. 7, 133; cf. vultus, id. ib. 10, 367; Liv. 2, 58. hoc in pectus tuum demitte, impress this deeply on your mind, Sall. J. 102 fin.; cf.: eas voces in pectora animosque, Liv. 34, 50; and: dolor hoc altius demissus, quo minus profiteri licet, Just. 8, 5, 11: cum in eum casum me fortuna demisisset, ut, etc., had reduced, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 2: dignitatem in discrimen, Liv. 3, 35: vim dicendi ad unum auditorem (opp. supra modum sermonis attolli), Quint. 1, 2, 31; to engage in, enter upon, embark in, meddle with: me penitus in causam, Cic. Att. 7, 12, 3; cf.: me in res turbulentissimas, id. Fam. 9, 1, 2: cogita ne te eo demittas, unde, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16 fin.: se in comparationem, Suet. Rhet. 6: se in adulationem, to descend to, Tac. A. 15, 73: se usque ad servilem patientiam, id. ib. 14, 26: se ad minora illa, Quint. 1 prooem. § 5: re in secunda tollere animos et in mala demittere, to let it sink, i. e. to be disheartened, Lucil. ap. Non. 286, 7; cf.: si vicerint, efferunt se laetitia: victi debilitantur animosque demittunt, Cic. Fin. 5, 15, 42; so, animos (with contrahere), id. Tusc. 4, 6 fin.; and: animum (with contrahere), id. Q. Fr. 1, 1, § 4: mentes, Verg. A. 12, 609 (desperant, sicut e contra sperantes aliquid erigunt mentes, Serv.); and with abl.: ne se admodum animo demitterent, Caes. B. G. 7, 29.
    In geom., t. t., to let fall a line, Vitr. 3, 5, 5.
    Hence, dēmissus, a, um, P. a., brought down, lowered.
    1. A. Lit.
      1. 1. Of localities, sunken, low-lying, low (cf. dejectus, P. a., no. I.): campestribus ac demissis locis, Caes. B. G. 7, 72, 3; cf.: loca demissa ac palustria, id. B. C. 3, 49, 5.
      2. 2. Of other things, drooping, falling, hanging down: demissis umeris esse, Ter. Eun. 2, 3, 22 Ruhnk.: tremulus, labiis demissis, with flabby lips, id. ib. 2, 3, 44: demisso capite discedere, Cic. Clu. 21, 58; cf.: tristes, capite demisso, Caes. B. G. 1, 32: demisso vultu, with downcast looks, Sall. C. 31, 7.
        Poet. in Gr. constr.: Dido vultum demissa, Verg. A. 1, 561.
        Also deep: demissa vulnera, Sen. Ep. 67 fin.
    2. B. Trop.
      1. 1. Downcast, dejected, dispirited, low (freq.): erigebat animum jam demissum, Cic. Clu. 21, 58: esse fracto animo et demisso, id. Fam. 1, 9, 16: (homines) animo demisso atque humili, id. Font. 11; cf. id. Tusc. 2, 21: demisso animo fuit, Sall. J. 98 al.: demissa voce loqui, Verg. A. 3, 320.
        In the comp.: nihilo demissiore animo causa ipse pro se dicta, Liv. 4, 44.
        Transf. to the person: quis P. Sullam nisi moerentem, demissum afflictumque vidit? Cic. Sull. 26 fin.: videsne illum demissum? id. Mur. 21, 45; Quint. 1, 3, 10 al.
        Comp.: orator in ornamentis et verborum et sententiarum demissior, Cic. Or. 24, 81.
      2. 2. Lowly, humble, unassuming, shy, retiring (opp. elatus, lofty, proud): ea omnia, quae proborum, demissorum, non acrium sunt, valde benevolentiam conciliant, Cic. de Or. 2, 43, 182; cf.: multum demissus homo, Hor. S. 1, 3, 57: sit apud vos modestiae locus, sit demissis hominibus perfugium, sit auxilium pudori, Cic. Mur. 40, 87.
      3. 3. Rarely of external condition, humble, poor: qui demissi in obscuro vitam habent (opp. qui magno imperio praediti in excelso aetatem habent), Sall. C. 51, 12.
      4. 4. Poet., and in Tacitus, of genealogical descent, descended, derived, sprung: ab alto Demissum genus Aenea, Hor. S. 2, 5, 63; so Verg. G. 3, 35: id. A. 1, 288; Stat. Th. 2, 613; Tac. A. 12, 58.
        Sup. does not occur.
        Adv.: dēmisse.
      1. 1. Lit., low: hic alte, demissius ille volabat, Ov. Tr. 3, 4, 23.
      2. 2. Trop., humbly, modestly, abjectly, meanly: non est ausus elate et ample loqui, cum humiliter demisseque sentiret, Cic. Tusc. 5, 9, 24: suppliciter demisseque respondere, id. Fl. 10, 21: se tueri, id. Att. 2, 18, 3.
        Sup.: haec quam potest demississime atque subjectissime exponit, * Caes. B. C. 1, 84 fin.

dēmĭurgus, or acc. to the Dor. form dāmĭurgus, i, m., = δημιουργός, Dor. δᾶμιουργός.

  1. I. The chief magistrate in some of the Grecian states, Liv. 32, 22; 38, 30; title of a comedy of Turpilius, Cic. Fam. 9, 22, 1; Non. 226, 12 al.; cf. Rib. Com. p. 89 sq.
  2. II. The Maker of the world, Tert. adv. Valent. 24.

dēmo, mpsi (msi), mptum (mtum), 3, v. a. [contr. from de-emo; cf. adimo and abemito], to take off, take away, to withdraw, subtract, remove (class. and very freq.; for syn. cf.: adimo, eripio, furor, rapio, prehendo, capio, sumo, excipio).

  1. I. Lit.: addita demptaque quaedam, Lucr. 2, 770; cf.: cum aliquid additur aut demitur, Cic. Ac. 2, 16: si quid ad eas (leges) addi demi mutarive vellet, Liv. 31, 11 fin.: lubet scire quantum auri erus sibi dempsit, Plaut. Bac. 4, 4, 14 (for which, shortly after, sibi novem abstulit): aurum sibi, Ter. Eun. 4, 1, 13: secures de fascibus, Cic. Rep. 2, 31; so, clipea de columnis, Liv. 40, 51: de capite (from the sum total) medimna DC, Cic. Verr. 2, 3, 33; cf. ib. 35 (twice): una dempta uncia deunx, dextans dempto sextante, dodrans dempto quadrante, bes dempto triente, Varr. L. L. 5, § 172 Müll.: de stipendio equitum aera, Liv. 7, 41: non hilum de tempore mortis, Lucr. 3, 1100; cf.: partem de die, Hor. Od. 1, 1, 20; Ov. Tr. 5, 2, 20 et saep.: quam minimum ex osse, Cels. 8, 4; cf.: aliquid ex cibo, id. 6, 6, 16: fetus ab arbore, Ov. H. 20, 9; cf.: sucum a vellere, id. A. A. 3, 214.
    With simple abl.: fetus arbore, id. M. 14, 689: juga equis, id. ib. 7, 324; id. F. 2, 74; cf.: juga bobus, Hor. Od. 3, 6, 42: vincla pedibus, Ov. M. 3, 168; cf.: vincula nobis, id. F. 3, 320: nubem supercilio, Hor. Ep. 1, 18, 94 et saep.: soleas (when about to recline at table), Plaut. Truc. 2, 4, 16; cf.: Ov. A. A. 2, 212: haec (epistola) casu ad turrim adhaesit … dempta ad Ciceronem defertur, *Caes. B. C. 5, 48, 8: odorem vino, Cato R. R. 110: barbam, to shave, Suet. Caes. 67.
  2. II. Trop.: nulla dies nobis maerorem e pectore demet, Lucr. 3, 921; so, mihi et tibi et illis molestiam, Ter. Ad. 5, 3, 33: nobis acerbam necessitudinem, Sall. J. 102, 5: plus dignitatis patribus (with detrahere, and opp. addere), Liv. 2, 60: silentia furto, i. e. to disclose the theft, Ov. M. 2, 700 et saep.
    Without a dat.: metum omnem, Ter. Ad. 4, 7, 18: dolorem, Lucr. 2, 21: sollicitudinem, Cic. Att. 11, 15 fin.: curas his dictis, Verg. A. 2, 775; 3, 153 et saep.: ex dignitate populi (opp. adicere), Liv. 34, 54; cf.: de vi magistratus, id. 3, 33 fin.: lex ipsa per se dempto auctore, even without its author, Liv. 2, 42; cf.: dempto fine, without end, Ov. Tr. 3, 11, 2: addere aut demere ad haec (verba), Vulg. 1 Mac. 8, 30.

Dēmŏchăres, is, m., an Athenian orator and historian, nephew of Demosthenes, Cic. de Or. 2, 23, 95; id. Brut. 83, 286 al.; Sen. de Ira. 3, 23, 1.

Dēmō̆crĭtus, i, m., Δημόκριτος.

  1. I. A celebrated philosopher born at Abdera, an adherent of the Eleatic school, and the originator of the atomic theory, Lucr. 3, 372; Cic. Tusc. 1, 11; id. Fin. 1, 6; id. Ac. 2, 17 sq.; id. Fat. 10 et saep.; Hor. Ep. 1, 12, 12; id. A. P. 297; Juv. 10, 34 al.
    1. B. Derivv.
      1. 1. Dēmŏcrĭtĭcus, a, um, adj., of or belonging to Democritus: philosophi, his followers, Cic. Tusc. 1, 34 (in Cic. de Or. 1, 10, 42: Democritii, see the foll.).
      2. 2. Dē-mŏcrĭtēus or -īus, a, um, adj., Δημοκρίτειος, the same: Anaxarchus, Cic. N. D. 3, 33; id. Tusc. 2, 22: Nausiphanes, id. N. D. 1, 26.
        Dēmŏcrĭtīi, ōrum, m., his followers, Cic. de Or. 1, 10, 42.
        Hence,
        1. b. Subst.: Dēmŏcrĭtēa, ōrum, n., the doctrines of Democritus, Cic. N. D. 1, 26, 73; id. Div. 2, 13 fin.
  2. II. Of Sicyon, friend of Cicero, Cic. Fam. 13, 78.

Dēmodŏcus, i, m., a companion of Aeneas, Verg. A. 10, 413.

dēmogrammăteus, ĕi, m., Gr. δημογραμματεύς, a public scribe, Cod. Just. 10, 69, 4.

Dēmŏlĕōn, ontis, m., Δημολέων, a centaur slain by Perseus, Ov. M. 12, 356; 368.

Dēmŏlĕos, i, m., a Grecian chieftain before Troy, slain by Aeneas, Verg. A. 5, 260 sq.; cf. Quint. 8, 4, 24.

dēmōlĭo, īre, v. the foll. art. fin.
Note:.

dē-mōlĭor, ītus, 4, v. dep. a., to cast off, remove.

  1. I. In gen. So only once in a trop. sense: culpam de me demolibor, Plaut. Bac. 3, 1, 16.
    Far more freq.,
  2. II. In partic., of buildings, to throw down, pull or tear down, demolish (for syn. cf.: deleo, eluo, diluo, diruo, everto, destruo).
    1. A. Lit.: monimenta virum, Lucr. 6, 242; (Lachm. lamenta): domum, Cic. Off. 1, 39: parietem, id. Top. 4, 22: statuas, id. Verr. 2, 2, 67: signum, id. ib. 2, 4, 39: columnas, id. Q. Fr. 3, 1, 1 fin.: munitiones, Sall. H. Fragm. ap. Non. 95, 22; cf. Nep. Timol. 3, 3: deum immortalium templa, Liv. 42, 3.
        1. b. Of inanimate subjects: arcus et statuas, aras etiam templaque demolitur et obscurat oblivio, Plin. Pan. 55, 9.
    2. B. Trop., to demolish, destroy: aevi prioris Robora, Ov. M. 15, 228: si quod cuiquam privatim officiet jus, id destruet ac demolietur, quid attinebit? etc., Liv. 34, 3: Bacchanalia, id. 39, 16: faciem, to disfigure, Hier. in Matt. 6, 16 (as a transl. of the Gr. ἀφανίζειν τὸ πρόσωπον): terram, lay waste, Vulg. 4 Reg. 18, 25; id. Jer. 51, 2.
      Absol.: ubi tinea demolitur, id. Matt. 6, 19 sq.
      Note:
        1. a. Act. form dēmōlĭo, īre, Naev. ap. Diom. p. 395 P. (Com. v. 48 Rib.); Varr. ib. Lex ap. Front. Aquaed. 129; Lact. 4, 11, 6.
        2. b. Demolior, īri, in pass. signif., Lex ap. Front. l. l.; Curio ap. Prisc. p. 793 P.; Dig. 7, 4, 10; 41, 3, 23; Inscr. Orell. 3015.

dēmōlītĭo, ōnis, f. [demolior, no. II.], a tearing down, demolishing (very rare).

  1. I. Lit.: dum ea demolitio (statuarum) fieret, Cic. Verr. 2, 2, 67; Vitr. 10, 19.
    1. * B. Trop.: veritatis, an undermining, Tert. adv. Marc. 2, 1.

* dēmōlītor, ōris, m. [demolior, ], that which breaks down, a demolisher: corvus quem nonnulli gruem appellant (a sort of warlike engine), Vitr. 10, 19.

* dēmonstrābĭlis, e, adj. [demonstro], demonstrable, App. Dogm. Plat. 3, p. 37.

dēmonstrātĭo, ōnis, f. [demonstro], a showing or pointing out, as with the finger, an indication, description, designation.

  1. I. In gen. (good prose): gestus universam rem et sententiam non demonstratione sed significatione declarans, Cic. de Or. 3, 59: conversam habere, id. Verr. 2, 4, 59: hujus generis demonstratio est, et doctrina ipsa vulgaris, id. de Or. 3, 55, 209: temporum horum, Plin. 4, 13, 27, § 93.
    In plur., Cic. Fin. 4, 5, 13.
  2. II. In partic.
    1. A. In rhetor.
      1. 1. The demonstrative or laudatory kind of oratory, i. q. demonstrativum genus, Cic. Inv. 1, 9, 12; Quint. 3, 4, 13; 11, 3, 115.
      2. 2. A vivid delineation, picturesque presentation, Gr. διατύπωσις ἐνέργεια, Auct. Her. 4, 55, 68; cf. Quint. 9, 2, 40.
    2. B. In jurisprud., a clear and complete declaration of one’s will, Dig. 35, tit. 1: de condicionibus et demonstrationibus, Gai. ib. 17; ib. 30, 1, 74.
        1. b. The bounding or limiting of a place, Dig. 8, 1, 13; 10, 1, 12.

dēmonstrātīvē, adv., demonstratively, v. the foll. art. fin.

dēmonstrātīvus, a, um, adj. [demonstro], pointing out, designating.

  1. I. In gen. (very rarely): digitus, the indexfinger, forefinger, Cael. Aur. Tard. 5, 1, 21.
  2. II. In rhetor., demonstrative, = ἐγκωμιαστικόν: genus (orationis), a branch of rhetoric employed in praising or censuring, i. e. laudatory or vituperative (usuually the former), Cic. Inv. 1, 5, 7; Quint. 3, 4, 14; 2, 10, 11: causa, Cic. Inv. 2, 4: materia, Quint. 3, 8, 53; 11, 1, 48: pars orationis, id. 2, 21, 23; cf. 7, 4, 2.
    1. B. Subst.: dēmonstrātīva, ae, f., demonstrative kind of oratory, Quint. 3, 8, 63 sq.; 3, 8, 8.
      * Adv.: dēmonstrātīvē, demonstratively, Macr. Somn. Scip. 2, 16.

dēmonstrātor, ōris, m. [demonstro], one who points out or indicates; an indicator, exhibiter (very rare): uniuscujusque sepeliendi, * Cic. de Or. 2, 86, 353: hujus rationis, Col. 3, 10, 20: medicinarum Aesculapius, Tert. Apol. 23.

dēmonstrātōrĭus, a, um, adj. [demonstrator], pointing out, indicating: digitus, the index-finger, Isid. 11, 1, 70.

dē-monstro, āvi, ātum, 1 (arch. inf. pass.: demonstrarier, Ter. Ph. 2, 1, 76), v. a., to point out, as with the finger; to indicate, designate, show (freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (cf.: indico, significo, ostendo): ubi habitet (mihi) demonstrarier (volo—with commonstrarier), Ter. l. l.; cf.: itinera ipsa ita putavi esse demonstranda, ut commonstrarem tantum viam, et ut fieri solet, digitum ad fontes intenderem, Cic. de Or. 1, 46 fin.: non ea figura, quae digito demonstrari potest, id. Rep. 6, 24; so, too, aliquid digito, Quint. 6, 3, 38: aliquem averso pollice, id. 11, 3, 104: aliquid nutu vel manu, id. 1, 5, 36: eum volo mihi demonstretis hominem, Plaut. Poen. 3, 2, 16: thesaurum mi in hisce aedibus, id. Trin. 1, 2, 113: itinera cum cura, Liv. 23, 33: unum ex iis, Suet. Aug. 94 et saep.: ut ante demonstrabant, quid ubique essetitem nunc, quid undique oblatum sit, ostendunt, Cic. Verr. 2, 4, 59: demonstres ubi sint tuae tenebrae, Catull. 55, 2.
      Absol.: histrio ita demonstraverat (had gesticulated), ut bibentem natantemque faceret, Suet. Ner. 39.
      1. 2. Poet. of a subject not personal: demonstrant astra salebras, Prop. 3, 16, 15 (4, 15, 15 M.).
    2. B. Esp., jurid. t. t.: fines, to point out the boundaries, i.e. to deliver a piece of land to the purchaser, Cic. pro Tull. § 17; Dig. 18, 1, 18; 21, 2, 45.
    3. C. Pregn., to guide by pointing out the way: si equus ille decessit qui demonstrabat quadrigam, Dig. 31, 1, 65, § 1.
  2. II. Trop., to designate, indicate, by speech or writing; to show, prove, demonstrate; to represent, describe; also simply to mention (in this signif. often in Caes. —for syn. cf.: monstro, commonstro, comprobo, probo, declaro).
          1. (α) With acc.: Spurinna quidem cum ei rem demonstrassem et vitam tuam superiorem exposuissem, magnum periculum summae reipublicae demonstrabat, nisi, etc., Cic. Fam. 9, 24; so with docere, id. Verr. 2, 2, 50; with ostendere, id. Att. 1, 1, 4; Quint. 5, 12, 15 et saep.: istius cupiditatem minasque demonstrat, Cic. Verr. 2, 4, 39 fin.: si tibi nemo responsurus esset, tamen ipsam causam demonstrare non posses, id. Div. in Caecil. 13, 43: modum formamque (sc. navium), Caes. B. G. 5, 1: re demonstrata, id. ib. 5, 38; cf.: quibus demonstratis, Quint. 5, 1, 3: aliquid scripto, id. 1, 5, 32 et saep.: ad ea castra, quae supra demonstravimus, contendit, Caes. B. G. 7, 83 fin.; 5, 49; so with the pron. relat., id. B. C. 3, 84, 3; 3, 89, 3: hujus Hercyniae silvae, quae supra demonstrata est, latitudo, etc., id. B. G. 6, 25; cf. in pass. id. B. C. 1, 81, 2; 63 fin.
            With double acc.: quam virtutem quartam elocutionis Cicero demonstrat, Quint. 11, 1, 1.
          2. (β) With acc. and inf.: mihi Fabius demonstravit, te id cogitasse facere, Cic. Fam. 3, 3, 2; id. Inv. 1, 31: demonstrant sibi praeter agri solum nihil esse reliqui, Caes. B. G. 1, 11, 5; 2, 17, 2; 7, 41, 2 (with exponunt); 7, 43, 2 et saep.
            Pass. with nom. and inf.: altera parte imbecillitas, inopia fuisse demonstrabitur, Auct. Her. 2, 4, 7: si eo ipse in genere, quo arguatur, integer ante fuisse demonstrabitur, Cic. Inv. 1, 11, 36; Hyg. Astr. 2, 14; 2, 21.
          3. (γ) With a relative clause: quanta praedae faciendae facultas daretur, si, etc., Caes. B. G. 4, 34 fin.; Quint. 2, 4, 3; Plin. 25, 13, 106, § 169.
          4. (δ) Absol.: cum esset Caesar in citeriore Gallia in hibernis, ita uti supra demonstravimus, Caes. B. G. 2, 1: ut supra demonstravimus, id. ib. 5, 3; 5, 19 al.: ut ante demonstravimus, id. ib. 2, 22; ita ut antea demonstravimus, id. ib. 7, 46; and simply ut demonstravimus, id. ib. 6, 35; id. B. C. 3, 66, 2 al.
            (ε) In attraction: cum essent in quibus demonstravi augustiis, Caes. B. C. 3, 15, 6: circiter DC ejus generis, cujus supra demonstravimus naves, id. B. G. 5, 2, 2.
        1. b. Of an inanimate subject: quae hoc demonstrare videantur, Cic. Verr. 2, 2, 63: quod proximus demonstrabit liber, Quint. 1, 10, 49: littera causam, Tib. 3, 2, 27: laus ac vituperatio quale sit quidque demonstrat, id. 3, 4, 14 al.
        2. c. Pass. impers.: naves XVIII., de quibus supra demonstratum est, Caes. B. G. 4, 28; id. B. C. 1, 56, 2: erant, ut supra demonstratum est, legiones Afranii tres, id. ib. 1, 39; 2, 34; and without supra, id. ib. 3, 62: quem a Pompeio missum in Hispaniam demonstratum est, id. ib. 1, 38; so with an acc. and inf., id. ib. 2, 28; 2, 42, 5: ad flumen Axonam contenderunt, quod esse post nostra castra demonstratum est, id. B. G. 2, 9, 3.

Dēmŏphĭlus, i, m., Δημόφιλος, a Greek comic poet, Plaut. As. prol. 10.

Dēmŏphŏon, ontis, m., Δημοφόων.

  1. I. A son of Theseus and Phaedra, a lover of Phyllis, and one of those who fought before Troy, Ov. H. 2; id. R. Am. 597; Verg. Cul. 130; Just. 2, 6, 15; Prop. 2, 24, 44 (3, 19, 28 M.); cf. Hyg. Fab. 59 and 243.
  2. II. A companion of Aeneas, Verg. A. 11, 675.

dēmŏrātĭo, ōnis, f. [demoror], a lingering, abiding, remaining: in vini demorationibus, Vulg. Prov. 12, 11.

dē-mordĕo, no perf., morsum, 2, v. a., to bite off (very rare): aliquid, Plin. 28, 4, 11: ungues, Pers. 1, 106.

dē-mŏrĭor, mortuus, 3, v. dep. n., to die off, to die, depart, decease (i. e. from an office, out of a circle of associates, etc., cf. Fabri ad Liv. 23, 21, 7. In the class. per. only in the perf. or part. perf.; not found in Caes. and the Aug. poets).

  1. I. Lit.: paene sum fame demortuus, Plaut. Stich. 1, 3, 62: cum esset ex veterum numero quidam senator demortuus, Cic. Verr. 2, 2, 50, § 124; cf.: tantum hominum demortuum esse, ut, etc., Liv. 40, 19; 26, 23; Curt. 8, 10: alii sunt alias, nostrique familiares fere demortui, Cic. Att. 16, 11 fin.: posse evenire, ut demoriantur mancipia, Dig. 4, 4, 11, § 5.
    So in pub. law lang.: in demortui (magistratus) locum creatur, sufficitur, etc., Liv. 5, 31 Drak.; 23, 21 sq.; Cic. Verr. 2, 4, 5, § 9; Suet. Caes. 41 al.
  2. II. Trop.
    1. A. To depart, be gone: potationes plurimae demortuae, Quot adeo cenae, quas deflevi, mortuae! Plaut. Stich. 1, 3, 58: demortua vocabula, obsolete, Gell. 9, 2, 11.
    2. B. With acc. pers., to be dying for love of any one (cf. depereo): ea demoritur te, Plaut. Mil. 4, 1, 23; 4, 2, 49.

dēmŏror, ātus, 1, v. dep. n. and a.

    1. 1. Neutr., to loiter, linger, tarry, delay (very rare): me hic demoratam tam diu, Plaut. Rud. 2, 4, 27: ille nihil demoratus exsurgit, Tac. A. 15, 69: quamdiu legationis causa ibi demorantur, Dig. 5, 1, 2, § 4: in errore, Vulg. Sirach, 17, 26; diebus septem, id. Act. 20, 6 al.
      More freq. (and class.),
  • II. Act., to retard, detain, delay one: diu me estis demorati, Plaut. Epid. 3, 2, 40; cf.: ne diutius vos demorer, *Cic. de Or. 2, 58, 235: detinere aliquem et demorari, Lentul. in Cic. Fam. 12, 15: nullo hoste prohibente aut iter demorante, Caes. B. G. 3, 6 fin.; so, repentinas eorum eruptiones, id. B. C. 1, 81, 5: novissimum agmen, id. ib. 3, 75, 3; Tac. A. 12, 68.
    Poet.: Teucros quid demoror armis? restrain from battle, Verg. A. 11, 175 (ab armis, Serv.): fando surgentes demoror Austros, Verg. A. 3, 481 (i. e. vos demoror quominus ventis utamini, Serv.): inutilis annos demoror, detain the years (sc. that hasten to an end), i. e. remain alive, Verg. A. 2, 648 (quasi festinantes diu vivendo detineo, Serv.): mortalia demoror arma, i. e. await, Verg. A. 10, 30 (exspecto, sustineo, Serv.).
  • dē-morsĭto, no perf., ātum, 1, v. int. a. [demordeo], to bite off (only in Apuleius): ora mortuorum, Ap. M. 2, p. 124: rosas, id. ib. 3, p. 140.

    dēmorsus, a, um, Part. from demordeo.

    dēmortuus, a, um, Part. from demorior.

    dēmos, i, m., = δῆμος, orig. a tract of land, demos (pure Lat. pagus); hence, the inhabitants of a demos, Plin. 35, 10, 36, § 69; cf. Paul. ex Fest. p. 72, 5 Müll.

    Dēmosthĕnes, is

      (
    1. I. gen. i, Cic. Opt. Gen. 5, 14), m., Δημοσθένης, the most celebrated of the Grecian orators, Cic. de Or. 1, 13; 20; id. Brut. 9; Prop. 3 (4), 21, 27; Quint. 10, 1, 76; 12, 10, 23 sq.; Juv. 10, 114 et saep.
      Hence,
    2. II. Dēmosthĕnĭcus, a, um, adj., Demosthenic: Demosthenicum, quod ter primum ille vocavit (i. e. action), Aus. Prof. 1, 19.

    dē-mŏvĕo (often confounded in MSS. and edd. with di-moveo, q. v.), mōvi, mōtum, 2, v. a., to move or turn away; to put away, remove (freq. and good prose).

    1. I. Lit.: demoveri et depelli de loco necesse est eum qui deiciaturneminem statui detrusum, qui non adhibita vi manu demotus et actus praeceps intelligatur, Cic. Caecin. 17, 49: ex sua sede, id. Par. 1, 15; id. Leg. Agr. 2, 29, 81.
      With abl. alone, id. Planc. 22, 53: hostes gradu, to compel to give ground, Liv. 6, 32; cf.: sacra statu suo, id. 9, 29 (al. dimovere); and without abl.: Pompeius vestri facti praejudicio demotus, forced to yield, * Caes. B. C. 2, 32, 2: flumen solito alveo, Tac. A. 1, 79: Silanum Syria, id. ib. 2, 43: Pallantem curā rerum, id. ib. 13, 14: Burrum praefecturā, id. ib. 13, 20 al.: non alteros demovisse, sed utrosque constituisse, Cic. Sull. 21 fin.; Tac. A. 4, 60; 15, 65: (sc. matre) demotā, thrust aside, put out of the way, id. ib. 14, 12: in insulas interdicto igni atque aqua demoti sunt, id. ib. 6, 30.
    2. II. Trop.: oculos ab alicujus oculis, Ter. Ad. 2, 1, 16: formidine animum perterritum loco et certo de statu demovere, Cic. Caecin. 15: aliquem de vera et certa sententia, to divert, id. Verr. 1, 17 fin.: aliquem a causa alicujus, id. Clu. 15, 44: odium a nobis ac nostris, id. de Or. 2, 51, 208.

    demptĭo, ōnis, f. [demo], a taking away (very rare): demptio aut additio literarum, Varr. L. L. 5, § 6 Müll.: damnum a demptione, id. ib. 5, § 176.

    demptus (demt-), a, um, Part. of demo.

    * dē-mūgītus, a, um, Part. [mugio], filled with bellowing, lowing: paludes, Ov. M. 11, 376.

    * dē-mulcātus, a, um, Part. [mulco], beaten, cudgelled soundly: aliquis asperis verberibus, Mart. Cap. 8, § 807.

    dē-mulcĕo, lsi, mulctum, 2, v. a., to stroke down, to stroke caressingly (rare).

    1. I. Prop.: caput tibi, Ter. Heaut. 4, 5, 14: dorsum, Liv. 9, 16 fin.: aures, Lact. de Ira, 7, 9: crura, Gell. 5, 14, 12.
    2. II. Trop., to soften, allure: aures omnium mentesque demulsit, Gell. 16, 19, 6; cf.: ita motus et demulctus et captus est, ut, etc., id. 3, 13 fin.: eum, id. 18, 2, 1.

    dēmum (also demus, like prorsus, quorsus, rursus, deorsus, Liv. Andr. ap. Paul. ex Fest. p. 70, 8 Müll.; Plaut. Trin. 3, 3, 51 Ritschl and Brix), adv. [a sup. form from de, downmost; cf.: sub, summus], used to give prominence to an idea in opposition to or restriction of another, at length, at last, not till then; just, precisely; only, etc.

    1. I. In Latin of every period and description of writing (for syn. cf.: tandem, denique, postremum, primo).
      1. A. Enclitically with pronouns, like adeo (but less freq.), just, precisely, especially, exactly, indeed; also translated by an emphasis of the pronoun: id demum lepidumst, Plaut. Pers. 2, 3, 14; cf.: sic sentio, id demum aut potius id solum esse miserum, quod turpe sit, Cic. Att. 8, 8 init.: idem velle atque idem nolle, ea demum firma amicitia est, Sall. C. 20, 4; cf. id. ib. 12 fin.: relinquere aculeum in audientium animis is demum potest, qui, etc., Plin. Ep. 1, 20, 18: tamquam ad eam linguam demum natus esset, Quint. 6 prooem. § 11: me fortuna hac demum voluit consistere terra, Verg. A. 1, 629; cf. id. ib. 2, 743 al.: ille demum antiquis est adulescens moribus, Plaut. Capt. 1, 2, 20: per quaedam parva sane, si ipsa demum aestimes, ducunt, Quint. 1, 10, 5: vos demum, ut video, legem antiquastis sine tabella. Sed ego, etc., Cic. Leg. 3, 17, 38 (but Bait. vos quidem): quae demum causae secundam valetudinem praestent, Cels. praef.: jam vero exsilium, si rerum naturam, non ignominiam nominis quaerimus, quantum demum a perpetua peregrinatione differt? Cic. Tusc. 5, 37, 107: sciscitando eo demum pervenit, ut haud procul esset, quin Remum agnosceret, Liv. 1, 5 fin.
            1. (β) Strengthened by a preceding verum enim vero, or a following profecto: verum enim vero id demum juvat, si quem, etc., Ter. Ad. 2, 3, 2; Sall. C. 2, 9; cf. Liv. 4, 4: is demum profecto vitam aequa lance pensitabit, etc., Plin. 7, 7, 5.
            2. (γ) Separated from the pronoun: hoc est demum quod percrucior, Plaut. Bac. 5, 1, 13: illa seges demum, Verg. G. 1, 47.
      2. B. Enclitically with the adverbs nunc, tum, or tunc, post, modo, jam, ibi, sic, etc.; just, precisely, not till; also freq. expressed by more strongly accenting those particles.
          1. a. Nunc demum, Gr. νῦν δή, now, now at length, at last (cf.: nunc adeo, under 2. adeo, no. B. 2. c.): nunc demum ego cum illa fabulabor libere, Plaut. Poen. 5, 3, 40; so with scio, id. Epid. 3, 4, 22; id. Mil. 2, 6, 62; with intellego, Ter. Heaut. 2, 3, 12; cf.: nunc demum rescribo iis litteris, quas, etc., Cic. Att. 16, 3; and: undevicesimo aetatis anno dicere in foro coepi et nunc demum, quid praestare debeat orator, adhuc tamen per caliginem video, yet it is only now that I am at length beginning to see, Plin. Ep. 5, 8, 8 et saep.
            1. (β) In Plautus with following conjunctions, cum, quoniam, etc.: nunc demum a me insipienter factum esse arbitror, Cum rem cognosco, Plaut. Mil. 2, 6, 80; cf. id. Rud. 4, 4, 78.
            2. (γ) Separated by pol, edepol, or other words: nunc pol demum ego sum liber, Plaut. Cas. 4, 4, 14: nunc edepol demum in memoriam regredior, cum cogito, etc., id. Capt. 5, 4; 25; id. Cas. 4, 4, 14; id. Aul. 1, 2, 1: heu, nunc misero mihi demum Exsilium infelix! Verg. A. 10, 849.
          2. b. Tum demum, then at length, then indeed (so most freq., esp. in the historians; in Caes. only in this connection): tum demum Liscus oratione Caesaris adductus, etc., Caes. B. G. 1, 17; 1, 50, 2; 1, 51, 2; Liv. 2, 20; 3, 12; Plin. Ep. 6, 20, 6; Verg. A. 6, 330; 573; id. G. 3, 205; Ov. F. 4, 615 et saep.: utraque re satis experta tum demum consules, Liv. 2, 29.
            1. (β) With foll. conjunct. ubi, si, cum, etc. (and in Plautus also separate; cf. above, no. 1. b. and c.): ubi expolivero, Magis hoc tum demum dices, Plaut. Poen. 1, 1, 61; Sall. J. 46; Cels. 7, 27 fin.: si id facies, tum demum scibis, etc., Plaut. Mil. 4, 8, 56; id. Men. 2, 2, 71; Cic. Rep. 1, 24; cf. with quodsi, Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 4: ac tum demum, cum medium tenuere, etc., Plin. Ep. 8, 20, 7: tum tu igitur demum id adulescenti aurum dabis, Ubi, etc., Plaut. Trin. 3, 3, 52.
              Once in this connection demum alone: servata res est demum, si illam videro, Plaut. Merc. 5, 2, 68.
          3. c. Tunc demum (cf. Drak. Liv. 41, 3, 5): tunc demum intelleges, etc., Sen. Ep. 121; Suet. Calig. 9; Vulg. Gen. 41, 9; and with cum, Col. praef. fin.; with ubi, Cels. 3, 6, and 10.
          4. d. Post demum, afterwards, not till after: post eum demum huc cras adducam, Plaut. As. 5, 2, 65: post igitur demum, etc., id. Amph. 3, 1, 16.
            With post as praep.: unas enim post idus Martias, Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 4: post biduum demum, Suet. Aug. 10 fin.
          5. e. Modo demum, only now, now for the first time: modone id demum sensti, Ter. And. 5, 3, 11.
          6. f. Jam demum, now at last, now (cf. δή … ἤδη, Eurip. Suppl. 980; Troad. 235), Ov. Tr. 2, 8.
          7. g. Ibi demum, just there: illic ibi demum’st locus, ubi, etc., Plaut. Capt. 5, 4, 3; Quint. 10, 3, 13: ibi demum morte quievit, Verg. A. 9, 445; cf. id. ib. 1, 629; Stat. Th. 2, 474; id. Silv. 2, 3, 14; cf. also ibi demum, of time, Ter. Hec. 1, 2, 53.
          8. h. Sic demum: sic demum socios consumpta nocte reviso, Verg. A. 2, 795; 6, 154.
          9. k. Ita demum, Vulg. 2 Mac. 6, 15.
        1. 2. With the abl. temp. or absol.: ego novus maritus anno demum quinto et sexagesimo fiam? Ter. Ad. 5, 8, 15: decimo demum pugnavimus anno, Ov. M. 13, 209: quarta vix demum exponimur hora, Hor. S. 1, 5, 23: hieme demum, Plin. Ep. 7, 2, 2: pontificatum maximum, quem numquam vivo Lepido auferre sustinuerat, mortuo demum suscepit, Suet. Aug. 31; cf.: appellato demum collegio obtinuit, id. Caes. 23: his demum exactis, Verg. A. 6, 637: noctu demum rex recessit, Curt. 7, 11, 20.
          And once with the nominative of the part. perf.: damnatus demum, vi coactus reddidit Mille et ducentos Philippos, i. e. not until condemned, Plaut. Bac. 2, 4, 38.
      3. C. To add emphasis to the idea contained in a proposition, in fact, in very truth, certainly, indeed (rare): ea sunt enim demum non ferenda in mendacio, quae, etc., Cic. Rep. 2, 15: immemor est demum, nec frugum munere dignus, qui, etc., Ov. M. 15, 122; Quint. 10, 6, 5; so to strengthen a comparative (cf.: adeo, etiam): latius demum ire, further yet, Plaut. Most. 3, 2, 156: num expositio haec longior demum esse debeat, Quint. 4, 2, 79.
    2. II. In postAug. Latin.
      1. A. Only, solely, exclusively ( = duntaxat, tantum, solum, tantummodo, modo): ne vulgarem viam ingressus, alienis demum vestigiis insisterem, Quint. prooem. § 3; id. 2, 15, 1: adeo suis demum oculis credidit, id. 11, 3, 68: quaedam (verba) tertiae demum personae figura dicuntur, ut licet, piget, id. 1, 4, 29: qui (Cicero) non assecutus esset docendo judicem tantum et utiliter demum ac Latine perspicueque dicendo, ut, etc., id. 8, 3, 3 et saep.: nihil magis pro contione testatus est, quam id demum se habiturum, quod, etc., but just that, Suet. Oth. 6 et saep.: ut non is demum sit veneficus, qui vitam abstulit data potione, sed etiam qui mentem, Quint. 9, 2, 105; cf. with the following verum etiam, id. 7 prooem. § 1.
          1. b. Ita demum, only so; then or in that case only; not till then ( = tum demum); esp. freq. in conditional propositions: si plus humoris excernitur quam assumitur, ita demum secundae valetudinis spes est, Cels. 3, 21; Plin. Ep. 3, 3, 2; Suet. Claud. 25 al.
      2. B. To point out something as taking place only after previous delay, at length, at last = tandem: quod oppidum Hispaniae frustra diu oppugnatum illitis demum galbano facibus succenderit, Suet. Galb. 3; cf. corresp. with tandem, id. Calig. 6.
        1. * 2. For denique no. II. 2, finally, in fine: ex quibus alium Ciceroni, alium Caesari, singulis demum singulos opponeremus, Tac. Or. 26 fin. Cf. Hand Turs. II. p. 250-260; Zumpt ad Curt. 6, 39, 25; Mützell ad Curt. 3, 7, 8; 3, 22, 26.

    dē-mūneror, āri, 1, v. dep., to fee, reward: demunerarier ancillas, Ter. Heaut. 2, 3, 59 (dub. Umpf. and Fleck. munerarier).

    * dē-murmŭro, āre, v. a., to mutter over: carmen, Ov. M. 14, 58.

    dēmus, adv., v. demum init.

    dē-mussātus, a, um, Part. [musso], borne silently (post-class. and rare): contumelia, Ap. M. 3, p. 140, 26: injuriis omnibus demussatis, Amm. 30, 1, 15.

    dēmūtābĭlis, e, adj. [demuto], changeable (eccl. Lat.), Prud. Apoth. 344; Tert. Anim. 2, 1.

    dēmūtātĭo, ōnis, f. [demuto], a changing, change (very rare, and critically certain only in late Lat.): demutatio morum, Cic. Rep. 2, 4, 7 dub.: carnis, Tert. Res. carn. 55; id. adv. Marc. 4, 1; 5, 10 fin.

    * dēmūtātor, ōris, m. [demuto], a changer, transmuter: ossium, Tert. Res. carn. 32.

    * dē-mŭtĭlo, āre, v. a., to lop off: cacumina virgarum, Col. Arb. 11, 2.

    dē-mūto, āvi, ātum, 1, v. a. and n.

    1. I. Act., to change, alter, and sometimes to alter for the worse, to make worse (repeatedly in Plaut. and in post-Aug. prose; otherwise rare; not in the Ciceronian period): voces demutat, Cato ap. Macr. S. 2, 10 med.; cf.: orationem meam, Plaut. Mil. 4, 7, 8: imperium tuum, id. Men. 5, 2, 118: sententiam nostram in iis, Gell. 17, 1, 6: caro demutata, Tert. Res. carn. 55 al.: placitum instituto flaminum nihil demutari, Tac. A. 4, 16: si demutant mores ingenium tuum, to make worse, Plaut. Trin. 1, 2, 36.
    2. II. Neutr., to change one’s mind or purpose: non demutabo, Plaut. Ps. 1, 5, 142; id. ib. 153; cf.: prorsus nihilum de aliqua re, Jul. Val. rer. gest. Alex. 1, 13.
        1. 2. To change, alter, become different (with atque or ab— very rare): numquid videtur demutare atque ut quidem dixi esse, etc., Plaut. Mil. 4, 3, 37; cf. id. Stich. 5, 4, 43; Ap. Mag. p. 284, 17.
        2. 3. To deviate, depart: (fama) demutans de veritate, Tert. Apol. 7.

    dē-muttĭo, īre, v. n., to speak very softly, Isid. 10, 76.

    dī-māno (dem-), āre, v. n., to flow different ways, to spread abroad (very rare): meus hic forensis labor dimanavit ad existimationem hominum paulo latius, Cic. Cael. 3, 6.

    A maximum of 100 entries are shown.