Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dēlātĭo, ōnis, f. [defero, no. II. B. 2. b.], an accusation, denunciation: nominis, Cic. Div. in Caecil. 20, 64; id. ib. 3, 7; id. Cluent. 8, 25.
Absol.: cuicumque vos delationem dedissetis, Cic. Div. in Caecil. 15, 49; Tac. A. 4, 66; Curt. 6, 8, 13; in plural, Tac. H. 2, 10; 2, 84; Plin. Pan. 34, 5; 45, 2 et saep.

dēlātor, ōris, m. [defero, ], an accuser, informer, denouncer (only post-Aug.; esp. freq. in Tacit. and Suet.): judicesdelatores, Quint. 9, 2, 74; cf. 3, 10, 3: delatorum judicium, quasi latronum, Plin. Pan. 34, 1 sq.; 35, 1; Suet. Tib. 45; 61; Tac. A. 6, 40; id. H. 1, 2 et saep.: majestatis, i. e. of hightreason, Tac. A. 2, 50; cf.: Papiae legis, i. e. one who denounces a violation of it, Suet. Ner. 10.

dēlātōrĭus, a, um, adj. [delator], of or belonging to an informer (post-class.): curiositas, Dig. 22, 2, 6: libelli, denunciatory writings, Cod. Theod. 10, 10, 7.

dēlātūra, ae, f. [defero, no. II. B. 2. b.] (late Lat. for delatio), an accusation, information, Tert. adv. Marc. 5, 18 fin.; Vulg Sirach, 38, 17.