Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dēfīnītĭo, ōnis, f. [definio].

  1. * I. A bounding, a boundary: AREA INTRA HANC DEFINITIONEM CIPPORVM CLAVSA VERVBVS, Inscr. Orell. 736.
  2. II. A limiting, prescribing, defining; a definition, explanation (freq. only in Cicero; cf. definio): ut quodcumque accidisset praedictum videretur hominum et temporum definitione sublata, Cic. Div. 2, 54, 110: judiciorum aequorum, id. Clu. 2: definitio est earum rerum, quae sunt ejus rei propriae, quam definire volumus, brevis et circumscripta quaedam explicatio, id. de Or. 1, 42, 189; cf. id. Or. 33, 116; id. Fin. 2, 2, 5; id. Off. 1, 2 fin. et saep.; Quint. 1, 6, 29: definitio pars sit translationis, id. 3, 6, 42 et saep.
  3. III. Transf., that which is decreed, decided: perpetrata quippe est definitio, Vulg. Dan. 11, 36.

dēfīnītīvē, adv., v. foll. art. fin.

dēfīnītīvus, a, um, adj. [definio].

  1. I. Definitive, explanatory. So in the rhet. lang. of Cicero: constitutio, Inv. 2, 17; cf. ib. 1, 13: causa, id. Top. 24 fin. And in the later jurid. Lat.: sententia, a decisive, definitive sentence, Cod. Just. 7, 45, 3; 7, 64, 10 al.
  2. II. In late Lat. = definitus, definite, distinct, plain: materia, Tert. adv. Herm. 38.
    Adv.: dēfīnītīvē, definitively, plainly, distinctly: pronuntiare, Tert. Car. Christ. 18: loqui, Cael. Aur. Acut. 1 praef.