Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dēfensa, ae, f. [defendo], defence, Tert. adv. Marc. 2, 18, 1.

dēfensābĭlis, e, adj. [defenso], defensible, Ambros. Ep. 56, 5.

dēfensātor, ōris, m. [defenso], a defender, Hier. Galat. 1, 13.

dēfensātrix, īcis, f. [defenso], she who defends, Prob. p. 1452 P. (in Cicero, defenstrix, q. v.), Ambros. Hexaem. 6, 9, 69.

dēfensĭbĭlis, e, adj. [defenso], easily defended: murus, Cassiod. de Anim. 2.
Hence, adv.: dēfensĭbĭlĭter, defensibly, Cassiod. in Psa. 79, 12.

dēfensĭo, ōnis, f. [defendo, no. II.], a defending, defence.

  1. I. Prop.: Remis cum spe defensionis studium propugnandi accessit, Caes. B. G. 2, 7, 2.
    With gen. subj.: urbium, id. ib. 7, 23, 5; id. B. C. 2, 7 fin.: ad istam omnem orationem brevis est defensio, Cic. Cael. 4; id. Verr. 2, 3, 88; id. Mil. 6, 15: nostra propugnatio ac defensio dignitatis tuae, id. Fam. 1, 7, 2 et saep.
    With gen. obj.: defensio criminis, Quint. 7, 4, 3: criminum, Liv. 38, 49, 6: sceleris, Just. 39, 2, 8.
    1. B. Concr., a written defence, speech: defensionem Demosthenes legit, Plin. 7, 30, 31, § 110.
  2. II. As jurid. t. t.
        1. a. The legal maintenance of a right: libertatis, Cod. Just. 1, 7, 18.
        2. b. (Acc. to defendo, no. II. B. 2.) Legal prosecution, punishment of a crime: mortis, Dig. 29, 5, 1, § 25.

dēfensĭto, āvi, 1, v. a. freq. [defenso], to defend often, to practise defending (perh, only in the foll. passages): haec non acrius accusavit in senectute, quam antea defensitaverat, Cic. Ac. 2, 22; cf. ib. 2, 45, 139: causas, id. Brut. 26, 100; id. Off. 1, 33 fin.

dēfenso, āvi, ātum, 1, v. a. intens. [defendo].

  1. * I. To fend off diligently, ward off: metus, Stat. S. 5, 2, 105.
  2. II. To defend diligently, protect (rare; mostly ante-class. and poet., not in Cic. or Caes.): moenia, Plaut. Rud. 3, 3, 30; Sall. J. 26, 1; 60, 3: alios ab hostibus, id. ib. 97: humeros, Ov. M. 12, 376: se ipsa moenia, Liv. 26, 45 (al. defendebant): se injuria, Plaut. Bacch. 3, 3, 39.
    Absol.: dum defensamus (sc. armentum), Ov. M. 11, 374.

dēfensor, ōris, m., rar. f. [defendo, ].

  1. I. One who fends, wards, averts, or keeps off: necis, Cic. Mil. 22, 58: periculi, id. Mur. 2.
  2. II. A defender, protector.
      1. 1. In gen. (for syn. cf.: tutor, praeses, vindex, cognitor, curator, patronus, advocatus, causidicus): paterni juris, Cic. de Or. 1, 57, 244; cf. id. Mil. 15: juris et libertatis, id. Rab. perd. 4, 12: octo tribuni plebis, illius adversarii, defensores mei, id. Mil. 15; cf. Hor. S. 2, 5, 30; opp. petitor, Quint. 4, 2, 132: bonus, id. 5, 13, 3 et saep.; opp. accusator, id. 7, 2, 31; 5, 13, 3; Cic. Verr. 2, 4, 38, § 82 et saep.; cf. patronus. Once fem.: mulier defensor alicujus, Dig. 16, 1, 2 fin.: canes defensores, Varr. R. R. 2, 9.
      2. 2. Esp. in plur., defensores, the garrison: oppidum vacuum ab defensoribus, Caes. B. G. 2, 12; id. ib. 3, 25 et saep.; Sall. J. 23; Liv. 21, 11; Verg. A. 2, 521; Ov. M. 13, 274 et saep.
      3. 3. Defensor civitatis, or plebis, or loci, in the later period of the empire (since 365 A.D.), title of a magistrate in the provincial cities, whose chief duty was to afford protection against oppression on the part of the governor; he was likewise endowed with a subordinate civil jurisdiction, Cod. Theod. 1, 11; Cod. Just. 1, 55; Just. Inst. 1, 20, 5.
    1. * B. Of inanimate subjects, as the guards (sublicae) of a bridge, Caes. B. G. 4, 17 fin.

dēfensōrĭus, a, um, adj. [defendo, ], pertaining to defence (late Lat.): judicia bonorum, Tert. adv. Marc. 2, 14 al.

dēfenstrix, īcis, f. [defensor], she who defends, Cic. ap. Prisc. p. 1120 P.