Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dē-dĕceo, ēre, 2, v. dedecet, no. II.

dē-dĕcet, cuit, 2, v. impers. (very rarely pers., v. infra, II.), it is unseemly, unsuitable, unbecoming: decere quasi aptum esse consentaneumque tempori et personae, etc. … contraque item dedecere, Cic. Or. 22, 74.

  1. I. Prop. (class.; usually connected with a negation), construed like decet (q. v.), with nom. or inf. rei, and with acc. pers. or absol.
        1. a.
          1. (α) Neque te ministrum dedecet myrtus neque me sub arta vite bibentem, Hor. Od. 1, 38, 7: me usus precum, Ov. M. 6, 689: nihil se, id. Rem. Am. 410. In plur.: nec dominam motae dedecuere comae, Ov. Am. 1, 7, 12; 3, 15, 4.
          2. (β) Ut, si quid dedeceat, vitemus, Cic. Off. 1, 41: vox, Quint. 11, 3, 104.
        2. b.
          1. (α) Oratorem irasci minime decet, simulare non dedecet, Cic. Tusc. 4, 25; Ov. A. A. 2, 530: togam removeri, Quint. 11, 3, 124.
          2. (β) (Togae) extremam oram rejecisse non dedecet, Quint. 11, 3, 140; Hor. Od. 2, 12, 17.
        3. c. Ut iis, quae habent, modice et scienter utantur, et ut ne dedeceat, Cic. de Or. 1, 29, 132.
  2. II. By poet. license person. as a v. a., to dishonor, neglect a thing: si non dedecui tua jussa, Stat. Th. 10, 340: Atticus Claudiorum imagines dedecere videbatur, Tac. A. 2, 43.

dē-dĕcor, ŏris, adj., unseemly, unbecoming, shameful, vile (rare): dedecorem amplexi vitam, Stat. Th. 11, 760: alga, Aus. Ep. 9, 5: dedecores inultique caedebantur, Sall. Hist. 3, 91 (ap. Prisc. p. 699 P.).

* dēdĕcŏrāmentum, i, n. [dedecoro], disgrace, dishonor, Gracch. ap. Isid. Orig. 2, 21, 4 (with inhonestamentum and flagitium).

dē-dĕcŏrātĭo, ōnis, f. [dedecoro], disgrace, dishonor (late Lat.), Tert. Cor. mil. 14; id. Anim. 34.

dēdĕcŏrātor, ōris, m. [dedecoro], one who dishonors; a reviler, blasphemer: deorum, Tert. Apol. 14.

dē-dĕcŏro, āvi, ātum, 1, v. a., to disgrace, dishonor, bring to shame (class.): mores, quibus boni se dedecorant, Plaut. Trin. 2, 2, 23: me flagitiis suis, id. Bacch. 3, 3, 95; cf.: se flagitiis, Sall. J. 85, 42; * Suet. Ner. 36; Ter. Hec. 2, 1, 13: et urbis auctoritatem et magistri, Cic. Off. 3, 2, 6; Prop. 3 (4), 22, 36; Hor. Od. 4, 4, 36 (where others read indecorant).

dē-dĕcŏrōsus, a, um, adj., disgraceful, dishonorable (post-Aug., and very rare): nex, Aur. Vict. Epit. 39 fin.
Comp.,
Hier. in Jes. 16, 58, 10.
Adv.: dēdĕcŏ-rōse, disgracefully: vixi, turpius peream, Nero ap. Aur. Vict. Epit. 5 fin.

dē-dĕcōrus, a, um, adj., disgraceful, dishonorable, shameful (very rare), Plaut. Bacch. 5, 2, 73: majoribus suis, Tac. A. 3, 32; id. ib. 12, 47.

dē-dĕcus, ŏris, n., disgrace, dishonor, infamy, shame (for syn. cf.: offensio, contumelia, infamia, ignominia, turpitudo, obscoenitas, injuria—freq. and class.).

  1. I. In gen.: eos dolores atque carnificinas per dedecus atque maximam contumeliam te facere ausum esse? Cato ap. Gell. 10, 3, 17; so with ignominia, Cic. Div. 2, 9; with infamia, id. Cluent. 22, 61; cf. id. Cat. 1, 6; with flagitium, id. Mur. 5, 12; with probrum, id. Rosc. Am. 24, 68: vitam per dedecus amittere, Sall. C. 20, 9: in dedecora incurrunt, Cic. Fin. 1, 14, 47; cf. with damnum, Plaut. Bacch. 1, 1, 39: magnum fuit generi vestro, Cic. Brut. 34, 130: dedecori est, Ter. Heaut. 2, 3, 93: dedecori esse (alicui), Cic. Off. 1, 33 fin.; id. Att. 8, 11 et saep.; cf. also: aliter ampla domus dedecori domino fit, id. Off. 1, 39, 139.
    1. B. Concr. (as sometimes our word shame), that which causes shame; a disgrace, blot, blemish: cum nec prodere visum dedecus auderet (viz., the ass’s ears of Midas), Ov. M. 11, 184; cf.: naturae dedecus, a monster, said of the ass, Phaedr. 1, 21, 11; cf. Petr. 74, 9; Vulg. Sir. 3, 13.
  2. II. (Acc. to decus, no. II.) Like τὸ κακόν, moral dishonor, vice, turpitude; a vicious action, shameful deed, etc. (very freq.): decus, quod antiqui summum bonum esse dixerantitemque dedecus illi summum malum, Cic. Leg. 1, 21, 55; cf. id. Tusc. 2, 5, 14; id. Fin. 3, 11, 38: dedecus admittere, Caes. B. G. 4, 25, 5; id. B. C. 3, 64 fin.; Cic. Verr. 1, 17, 51; id. Fam. 3, 10, 2 al.: ad avertendos tantorum dedecorum rumores, Suet. Calig. 48 et saep.; of unchastity, Ov. M. 2, 473; 9, 26; Suet. Aug. 68: dedecorum pretiosus emptor, Hor. Od. 3, 6, 32: abdicamus occulta dedecoris, Vulg. 2 Cor. 4, 2.