No entries found. Showing closest matches:
dē-dĕceo, ēre, 2, v. dedecet, no. II.
dē-dĕcet, cuit, 2, v. impers. (very rarely pers., v. infra, II.), it is unseemly, unsuitable, unbecoming: decere quasi aptum esse consentaneumque tempori et personae, etc. … contraque item dedecere, Cic. Or. 22, 74.
- I. Prop. (class.; usually connected with a negation), construed like decet (q. v.), with nom. or inf. rei, and with acc. pers. or absol.
- a.
- (α) Neque te ministrum dedecet myrtus neque me sub arta vite bibentem, Hor. Od. 1, 38, 7: me usus precum, Ov. M. 6, 689: nihil se, id. Rem. Am. 410. In plur.: nec dominam motae dedecuere comae, Ov. Am. 1, 7, 12; 3, 15, 4.
- (β) Ut, si quid dedeceat, vitemus, Cic. Off. 1, 41: vox, Quint. 11, 3, 104.
- b.
- (α) Oratorem irasci minime decet, simulare non dedecet, Cic. Tusc. 4, 25; Ov. A. A. 2, 530: togam removeri, Quint. 11, 3, 124.
- (β) (Togae) extremam oram rejecisse non dedecet, Quint. 11, 3, 140; Hor. Od. 2, 12, 17.
- c. Ut iis, quae habent, modice et scienter utantur, et ut ne dedeceat, Cic. de Or. 1, 29, 132.
- II. By poet. license person. as a v. a., to dishonor, neglect a thing: si non dedecui tua jussa, Stat. Th. 10, 340: Atticus Claudiorum imagines dedecere videbatur, Tac. A. 2, 43.
dē-dĕcor, ŏris, adj., unseemly, unbecoming, shameful, vile (rare): dedecorem amplexi vitam, Stat. Th. 11, 760: alga, Aus. Ep. 9, 5: dedecores inultique caedebantur, Sall. Hist. 3, 91 (ap. Prisc. p. 699 P.).
* dēdĕcŏrāmentum, i, n. [dedecoro], disgrace, dishonor, Gracch. ap. Isid. Orig. 2, 21, 4 (with inhonestamentum and flagitium).
dē-dĕcŏrātĭo, ōnis, f. [dedecoro], disgrace, dishonor (late Lat.), Tert. Cor. mil. 14; id. Anim. 34.
dēdĕcŏrātor, ōris, m. [dedecoro], one who dishonors; a reviler, blasphemer: deorum, Tert. Apol. 14.
dē-dĕcŏro, āvi, ātum, 1, v. a., to disgrace, dishonor, bring to shame (class.): mores, quibus boni se dedecorant, Plaut. Trin. 2, 2, 23: me flagitiis suis, id. Bacch. 3, 3, 95; cf.: se flagitiis, Sall. J. 85, 42; * Suet. Ner. 36; Ter. Hec. 2, 1, 13: et urbis auctoritatem et magistri, Cic. Off. 3, 2, 6; Prop. 3 (4), 22, 36; Hor. Od. 4, 4, 36 (where others read indecorant).
dē-dĕcŏrōsus, a, um, adj., disgraceful, dishonorable (post-Aug., and very rare): nex, Aur. Vict. Epit. 39 fin.
Comp., Hier. in Jes. 16, 58, 10.
Adv.: dēdĕcŏ-rōse, disgracefully: vixi, turpius peream, Nero ap. Aur. Vict. Epit. 5 fin.
dē-dĕcōrus, a, um, adj., disgraceful, dishonorable, shameful (very rare), Plaut. Bacch. 5, 2, 73: majoribus suis, Tac. A. 3, 32; id. ib. 12, 47.
dē-dĕcus, ŏris, n., disgrace, dishonor, infamy, shame (for syn. cf.: offensio, contumelia, infamia, ignominia, turpitudo, obscoenitas, injuria—freq. and class.).
- I. In gen.: eos dolores atque carnificinas per dedecus atque maximam contumeliam te facere ausum esse? Cato ap. Gell. 10, 3, 17; so with ignominia, Cic. Div. 2, 9; with infamia, id. Cluent. 22, 61; cf. id. Cat. 1, 6; with flagitium, id. Mur. 5, 12; with probrum, id. Rosc. Am. 24, 68: vitam per dedecus amittere, Sall. C. 20, 9: in dedecora incurrunt, Cic. Fin. 1, 14, 47; cf. with damnum, Plaut. Bacch. 1, 1, 39: magnum fuit generi vestro, Cic. Brut. 34, 130: dedecori est, Ter. Heaut. 2, 3, 93: dedecori esse (alicui), Cic. Off. 1, 33 fin.; id. Att. 8, 11 et saep.; cf. also: aliter ampla domus dedecori domino fit, id. Off. 1, 39, 139.
- B. Concr. (as sometimes our word shame), that which causes shame; a disgrace, blot, blemish: cum nec prodere visum dedecus auderet (viz., the ass’s ears of Midas), Ov. M. 11, 184; cf.: naturae dedecus, a monster, said of the ass, Phaedr. 1, 21, 11; cf. Petr. 74, 9; Vulg. Sir. 3, 13.
- II. (Acc. to decus, no. II.) Like τὸ κακόν, moral dishonor, vice, turpitude; a vicious action, shameful deed, etc. (very freq.): decus, quod antiqui summum bonum esse dixerant … itemque dedecus illi summum malum, Cic. Leg. 1, 21, 55; cf. id. Tusc. 2, 5, 14; id. Fin. 3, 11, 38: dedecus admittere, Caes. B. G. 4, 25, 5; id. B. C. 3, 64 fin.; Cic. Verr. 1, 17, 51; id. Fam. 3, 10, 2 al.: ad avertendos tantorum dedecorum rumores, Suet. Calig. 48 et saep.; of unchastity, Ov. M. 2, 473; 9, 26; Suet. Aug. 68: dedecorum pretiosus emptor, Hor. Od. 3, 6, 32: abdicamus occulta dedecoris, Vulg. 2 Cor. 4, 2.