Lewis & Short

dēbellātor, ōris, m. [debello], a conqueror, subduer (rare; mostly poet.): ferarum, * Verg. A. 7, 651; * Stat. Th. 9, 545: Vespasianus Judaeorum debellator, Tert. Apol. 5: durus, Vulg. Sap. 18, 15.