cunctābundus (cont-), a, um, adj. [cunctor], lingering, loitering, delaying (very rare): (milites) cunctabundosque et resistentes egressos castris esse, Liv. 6, 7, 2: nusquam cunctabundus nisi cum in senatu loqueretur, Tac. A. 1, 7: verba, Mamert. in Jul. 18, 6: amnis, Eum. Pan. Const. 18, 3.