Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

crīmĭnālis, e, adj. [crimen], of or pertaining to crime, criminal (jurid. Lat.): causa, Cod. Just. 9, 41, 15: accusatio, ib. 3, 35, 3.
Adv.: crīmĭnālĭter, criminally: agi furti, Dig. 47, 2 fin.

crīmĭnālĭter, adv., v. criminalis fin.

crīmĭnātĭo, ōnis, f. [criminor], an accusation, complaint, calumny (in good prose): criminatione in me absentem uti, Cic. Agr. 3, 1, 3: criminatio tua quae est? Roscium cum Flavio pro societate decidisse, id. Rosc. Com. 13, 37; id. de Or. 2, 79, 321; Liv. 1, 54, 8 al.
In plur., Cic. Lael. 18, 65; Liv. 7, 5, 1; 9, 26, 19; Tac. A. 6, 25; Suet. Caes. 55; Just. 12, 14, 3 al.

crīmĭnātor, ōris, m. [criminor], an accuser, a calumniator (very rare): meus, Plaut. Bacch. 4, 7, 28: in alios (opp. sui obtegens), Tac. A. 4, 1.
Of the devil, Lact. 2, 8, 6; 6, 4, 2.

crīmĭnātrix, īcis, f. [criminator], a female accuser, calumniator, Vulg. Paul. ad Tit. 2, 3.

crīmĭno, āre, 1, v. a.; collat. form of criminor, to accuse, make an accusation: aliquem apud aliquem, Plaut. Ps. 1, 5, 78.
Absol.: apud aliquem, Enn. ap. Non. p. 470, 16 (Sat. v. 9 Vahl.).

  1. B. Pass.: Sullanas res defendere criminor, Cic. Agr. 3, 4, 13 dub. Orell. N. cr.: criminatum esse ab aliquo, Hyg. Astr. 2, 18.

crīmĭnor, ātus, 1, v. dep. [crimen, I.].

          1. (α) With a personal object, to accuse one of crime, to complain of, impeach, calumniate (rare but class.): hanc metui ne me criminaretur tibi, Ter. Eun. 5, 2, 16; so, aliquem alicui, Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under β: Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est, bellum illum ducere, etc., Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8: Patres, id. 31, 6, 4: auctores, Quint. 1, 5, 11: inopinantem, Suet. Tib. 64 al.
          2. (β) With things as objects, to complain of, to charge with: quibus (contionibus) cotidie potentiam meam invidiose criminabatur, Cic. Mil. 5, 12; so, res gestas argumentando crimenve dissolvere, id. Opt. Gen. 5, 15: nescio quid de illā tribu, id. Planc. 16, 38: auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem Galli, Tac. H. 1, 87 fin.: rhetoricen vitiis, Quint. 2, 17, 26: humilitatem inopiamque ejus apud amicos Alexandri, Curt. 4, 1, 24: senatusconsultum absenti principi, Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. α supra.
            With acc. and inf.: de amicitiā, quam a me violatam esse criminatus est, pauca dicam, Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.
            With de, Auct. Her. 2, 30, 48.
          3. (γ) Absol., to accuse, criminate: neque ego vos ultum injurias hortorneque discordias, ut illi criminantur, Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch: Tiberio criminante, Suet. Calig. 7; 30.

crīmĭnōsē, adv., v. criminosus fin.

crīmĭnōsus, a, um, adj. [crimen, I.], full of reproaches, reproachful, accusalory, calumniating, slanderous (class.): ne cum me nimium gratum illi esse dicant, id mihi criminosum esse possit, Cic. Planc. 2, 4; id. Verr. 2, 2, 67, § 162; cf.: in hunc, id. Sull. 13, 36: nomen, id. Planc. 19, 46: orationes, Liv. 8, 12, 14: iambi, Hor. C. 1, 16, 2: criminosissimus liber, Suet. Caes. 75; cf. Quint. 9, 2, 23: ille acerbus, criminosus, popularis homo ac turbulentus, Cic. Clu. 34, 94.
Hence, subst.: crīmĭnōsus, i, m., a guilty man, Cassiod. Var. 3, 57.
Comp., Auct. Her. 4, 40, 52.
Adv.: crī-mĭnōsē, reproach fully, slanderously, Cic. Rosc. Am. 20, 55; Sall. J. 64, 5; Liv. 38, 43, 7; 40, 9, 13; Tac. A. 16, 20.
Comp., Cic. Brut. 34, 131; Tac. H. 3, 38.
Sup., Suet. Tib. 53.