No entries found. Showing closest matches:
crīmĭnālis, e, adj. [crimen], of or pertaining to crime, criminal (jurid. Lat.): causa, Cod. Just. 9, 41, 15: accusatio, ib. 3, 35, 3.
Adv.: crīmĭnālĭter, criminally: agi furti, Dig. 47, 2 fin.
crīmĭnālĭter, adv., v. criminalis fin.
crīmĭnātĭo, ōnis, f. [criminor], an accusation, complaint, calumny (in good prose): criminatione in me absentem uti, Cic. Agr. 3, 1, 3: criminatio tua quae est? Roscium cum Flavio pro societate decidisse, id. Rosc. Com. 13, 37; id. de Or. 2, 79, 321; Liv. 1, 54, 8 al.
In plur., Cic. Lael. 18, 65; Liv. 7, 5, 1; 9, 26, 19; Tac. A. 6, 25; Suet. Caes. 55; Just. 12, 14, 3 al.
crīmĭnātor, ōris, m. [criminor], an accuser, a calumniator (very rare): meus, Plaut. Bacch. 4, 7, 28: in alios (opp. sui obtegens), Tac. A. 4, 1.
Of the devil, Lact. 2, 8, 6; 6, 4, 2.
crīmĭnātrix, īcis, f. [criminator], a female accuser, calumniator, Vulg. Paul. ad Tit. 2, 3.
crīmĭno, āre, 1, v. a.; collat. form of criminor, to accuse, make an accusation: aliquem apud aliquem, Plaut. Ps. 1, 5, 78.
Absol.: apud aliquem, Enn. ap. Non. p. 470, 16 (Sat. v. 9 Vahl.).
crīmĭnor, ātus, 1, v. dep. [crimen, I.].
crīmĭnōsē, adv., v. criminosus fin.
crīmĭnōsus, a, um, adj. [crimen, I.], full of reproaches, reproachful, accusalory, calumniating, slanderous (class.): ne cum me nimium gratum illi esse dicant, id mihi criminosum esse possit, Cic. Planc. 2, 4; id. Verr. 2, 2, 67, § 162; cf.: in hunc, id. Sull. 13, 36: nomen, id. Planc. 19, 46: orationes, Liv. 8, 12, 14: iambi, Hor. C. 1, 16, 2: criminosissimus liber, Suet. Caes. 75; cf. Quint. 9, 2, 23: ille acerbus, criminosus, popularis homo ac turbulentus, Cic. Clu. 34, 94.
Hence, subst.: crīmĭnōsus, i, m., a guilty man, Cassiod. Var. 3, 57.
Comp., Auct. Her. 4, 40, 52.
Adv.: crī-mĭnōsē, reproach fully, slanderously, Cic. Rosc. Am. 20, 55; Sall. J. 64, 5; Liv. 38, 43, 7; 40, 9, 13; Tac. A. 16, 20.
Comp., Cic. Brut. 34, 131; Tac. H. 3, 38.
Sup., Suet. Tib. 53.