Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

con-vīva, ae, comm. [vivo] (lit., one who lives with another; hence), one who feasts with another, a table companion, guest (freq. and class.).

        1. (α) Masc., Plaut. Mil. 3, 1, 50; Ter. Eun. 3, 1, 17; id. Heaut. 1, 1, 120; Afran. ap. Non. p. 235, 25; Cic. Tusc. 1, 2, 3; id. Brut. 19, 75; Cat. 44, 10; Prop. 3 (4), 7, 45; Hor. S. 1, 1, 119 et saep.: deorum (Tantalus), id. C. 1, 28, 7.
        2. (β) Fem.: postquam conveni omnes convivas meas, Pompon. ap. Charis. p. 37 P. (Com. Rel. v. 16 Rib.).

convīvālis (access. form convīvĭā-lis, Curt. 6, 2, 6 Zumpt N. cr.; as var. lect. in Liv. 39, 6, 8, and Macr. S. 2, 1), e, adj. [convivium], of or pertaining to a feast, festal, convivial (rare; not ante-Aug.): oblectamenta ludionum, Liv. 39, 6, 8: fabulae, Tac. A. 6, 5: ludi, Curt. 5, 1, 37; 8, 4, 29; 8, 6, 14: sermones, Macr. S. 1, 1: carmen, Prud. Hamart. 317: vestis, Sen. Contr. 4, 25 al.
No comp. or sup.

convīvātor, ōris, m. [convivor], he who gives an entertainment, the master of a feast (rare), * Hor. S. 2, 8, 73; Liv. 35, 49, 6; Sen. Ira, 3, 37, 3.

convīvĭālis, e, v. convivalis init.

convīvĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a., to quicken together, Vulg. Eph. 2, 5; id. Col. 2, 13.

con-vīvĭum, ii, n. [vivo]; lit.,

  1. I. a living together; hence, a meal in company, a social feast, entertainment, banquet (freq. and class.): bene majores nostri accubitionem epularem amicorum, quia vitae conjunctionem haberet, convivium nominarunt, melius quam Graeci, qui hoc idem tum compotationem tum concenationem vocant, Cic. Sen. 13, 45: domi agitare, Plaut. Mil. 2, 2, 10: strategum te facio huic convivio, id. Stich. 5, 4, 20: sublatum’st convivium, id. Men. 3, 1, 19: Rhodium tangere in convivio, Ter. Eun. 3, 1, 30: suam egit semper vitam in otio, in conviviis, id. Ad. 5, 4, 9; 5, 9, 8; id. Hec. 1, 2, 18; Lucr. 4, 1131: dominum cum togā pullā (videre) ante convivium, Cic. Vat. 13, 31: ornare splendide convivium, id. Quint. 30, 93; id. Verr. 2, 4, 20, § 44; Cat. 47, 5; Verg. G. 1, 301: nos convivia cantamus, Hor. C. 1, 6, 17; id. Epod. 11, 8; id. Ep. 1, 5 29; Prop. 4 (5), 6, 71; Tac. A. 3, 9; 15, 30.
  2. II. Concr., company at table, guests ( = convivae): nequitiam vinosa tuam convivia narrant, Ov. Am. 3, 1, 17; Sen. Tranq. 1, 8; Petr. 109, 5; Plin. 22, 23, 47. § 96; 28, 2, 5, § 27; Stat. S. 3, 1, 77.

1. con-vīvo, vixi, 3, v. n. (post-Aug.).

  1. I. To live with: avaro, Sen. Ep. 104, 20: gladiatoribus, Lampr. Comm. 2: MECVM, Inscr. Marm. Pisaur. p. 42, n. 94; cf. Inscr. Marini Atti, p. 38.
  2. II. For convivor, to eat, feast, or banquet together, Quint. 1, 6, 44: cum aliquo, id. 5, 9, 14; 7, 3, 31 al.

2. convīvo, āre, v. convivor init.

convīvor, ātus, 1, v. dep.

    (
  1. I. act. access. form convivas, Titin. ap. Non. p. 314, 17 (Com. Rel. v. 89 Rib.): convivat, Enn. ib. p. 474, 23: convivant, Pompon. ib. p. 21 (Com. Rel. v. 85 Rib.): convivare, Petr. 57, 2) [convivium], to feast or banquet with others, to carouse together (rare but class.), Ter. Heaut. 1, 2, 32; * Cic. Verr. 2, 3, 44, § 105: convivatum assidue duobus tricliniis, Suet. Caes. 48; id. Aug. 74; id. Claud. 32.
  2. II. With acc., to consume, eat: accepta, Cael. Aur. Tard. 1, 1, 8 al.