No entries found. Showing closest matches:
conspīrātē, adv., v. 1. conspiro fin.
conspīrātĭo, ōnis, f. [1. conspiro], prop. a blowing or breathing together.
- * I. Lit., of unison in wind instruments: canentium, Col. 12, 2, 4.
Far more freq.,
- II. Trop., an agreement in feeling or opinion, union, unanimity, concord, harmony.
- A. In a good sense: conspiratione hominum atque consensu, Cic. Off. 2, 5, 16: bonorum omnium, id. Cat. 4, 10, 22: optimatium, Suet. Caes. 15: omnium ordinum ad defendendam libertatem (with concordia), Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 15, 3: (amici) quantā amoris conspiratione consentientis, Cic. Fin. 1, 20, 65: conspiratio consensusque virtutum, id. ib. 5, 23, 66: in re publicā bene gerendā, id. Dom. 11, 28: civitatium, Just. 34, 1, 1.
- B. In a bad sense, a plotting, plot, mutiny, conspiracy, Cic. Scaur. 10, 20; 16, 37; id. Deiot. 4, 11; Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, a, 5; Quint. 6, 1, 9; 12, 7, 2; Suet. Aug. 19; id. Calig. 56 et saep.
- III. Meton., the conspirators, body of conspirators: cum tota ejus conspiratio late quaereretur, Val. Max. 4, 7, 2.
1. conspīrātus, a, um, v. 1. conspiro fin.
2. conspīrātus, a, um, v. 2. conspiro.
3. conspīrātus, ūs, m. [1. conspiro], an agreement, harmony; only in abl. sing.: conspiratu tacito mentium animorumque, Gell. 1, 11, 8.
1. con-spīro, āvi, ātum, 1, v. n., to blow or breathe together, to sound together.
- * I. Lit.: aereaque adsensu conspirant cornua rauco, Verg. A. 7, 615 (et tubae simul inflabantur, Serv.).
Far more freq. and in good prose,
- II. Trop.
- A. To harmonize, agree, accord: conspirans mutuus ardor, * Lucr. 4, 1216; cf.: tanta rerum consentiens, conspirans, continuata cognatio, Cic. N. D. 2, 7, 19; 3, 11, 28: consilium omnis vitae consentiens et paene conspirans, id. Tusc. 5, 25, 72; id. Lig. 12, 34; Col. 3, 13, 7: in quibus (operibus) plurium conatus, praeeunte aliquā jucundā voce, conspirat, * Quint. 1, 10, 16: talis … animus, ut multae in illo artes … multarum aetatum exempla, sed in unum conspirata, harmoniously blending, Sen. Ep. 84, 10.
- B. To agree together in thought or feeling, to accord, unite, combine.
- 1. In a good sense: conligite vos, conspirate nobiscum, consentite cum bonis, Cic. Agr. 1, 9, 26: mirabiliter populus Romanus universus et omnium generum ordinumque consensus ad liberandam rem publicam conspiravit, id. Fam. 10, 12, 4; cf. id. Phil. 3, 5, 13; Col. 3, 13, 7.
Impers.: in commune conspirabatur ab utroque (Cic. Oecon.?) 12 praef. § 8.
- b. Part.: conspiratus, mid., having agreed, combined; acting in concert: milites legionis VIII. subito conspirati pila conjecerunt, Caes. B. C. 3, 46 Kraner ad loc.
- 2. In a bad sense, to plot together, to enter into a conspiracy, to conspire (so freq. in the histt. after the Aug. per., esp. in Suet.).
- (α) Absol.: priusquam plures civitates conspirarent, Caes. B. G. 3, 10 fin.; id. B. C. 3, 46; Suet. Caes. 9; id. Galb. 10.
- (β) With in and acc.: in injuriam, Liv. 3, 36, 9; 3, 56, 12: in caedem alicujus, Tac. A. 15, 68: in necem, Just. 16, 5, 12: in destinatam mortem, id. 20, 3, 4: in facinus, Dig. 49, 16, 3, § 21: in Augustum, Suet. Tib. 8.
Cf. impers.: conspiratum est in eum a sexaginta amplius, Suet. Caes. 80.
- * (γ) With ad: ad res novas, Suet. Claud. 13.
- * (δ) With ut: ut Senatum adorirentur, Suet. Caes. 9.
* (ε) With ne: conspirasse corporis partes, ne manus ad os cibum ferrent, Liv. 2, 32, 10.
* (ζ) With inf.: perdere aliquem, Suet. Claud. 37.
- b. Part.: conspīrātus, a, um, having conspired, having entered into a conspiracy: his conspiratis factionum partibus, Phaedr. 1, 2, 4.
And subst.: conspīrāti, ōrum, m., like conjurati, the conspirators, Suet. Caes. 82; id. Galb. 19; id. Dom. 17; id. Ner. 43.
Hence, * conspīrātē, adv., with one accord, unanimously; in comp.: conspiratius ad arma concurrere, Just. 3, 5, 3.