Lewis & Short

consessus, ūs, m. [consido].

  1. I. Abstr., a sitting together or with (only post-class.): communis ei, Lampr. Alex. Sev. 4: consessum alicui offerre, the permission to sit with one, id. ib. 18; so of permission to sit: liberum habere, Cod. Th. 6, 26, 16.
    Far more freq. and class. in prose and poetry,
  2. II. Concr., a collection of persons sitting together, an assembly (in courts of justice, the theatre; etc.), Cic. Verr. 2, 1, 7, § 19; id. Mil. 1, 1; id. Planc. 1, 2; id. Quint. 3, 12 al.; * Suet. Aug. 44; Tac. A. 13, 54 al.; Lucr. 4, 76; Verg. A. 5, 340; 5, 577: quibus cum a cuncto consessu plausus esset multiplex datus, Cic. Sen. 18, 64: in ludo talario, id. Att. 1, 16, 3: ludorum gladiatorumque, id. Sest. 50, 106; id. Har. Resp. 11, 22; cf. in plur.: theatrales gladiatoriique, id. ib. 54, 115.