Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

cōnecto (less correctly, connecto, v. Ritschl, Opusc. II. 448 sq.; Gell. 2, 17, 8), nexŭi, nexum, 3, v. a. [necto], to tie, bind, fasten, or join together, to connect, entwine, link together (class.; most freq. in part. pass. and the trop. signif.); constr. with cum, inter se, the dat., or absol.

  1. I. Lit.: id (palliolum) conexum in umero laevo, folded, gathered, Plaut. Mil. 4, 4, 42: omnia inter se conexa et apta, Cic. N. D. 2, 38, 97: omnia omnimodis, Lucr. 2, 700: terrestria membra marinis, id. 2, 704; 2, 712; 3, 691: illae (apes) pedibus conexae ad limina pendent, Verg. G. 4, 257; cf. Sil. 2, 220: crines, Prop. 2, 5, 23: nodos, Ov. M. 12, 430: bracchia in genibus digitis conexa tenere, id. ib. 9, 311: naves validis utrimque trabibus, Tac. H. 2, 34: Mosellam atque Ararim facta inter utrumque fossa, id. A. 13, 53; cf.: Adiabenis conectuntur Carduchi, Plin. 6, 15, 17, § 44: lata alvus (navium) sine vinculo aeris aut ferri conexa, Tac. H. 3, 47: ferreae laminae serie inter se conexae, Curt. 4, 9, 3.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: amicitia cum voluptate conectitur, Cic. Fin. 1, 20, 67; Quint. 8, 3, 77: ita sunt inter se conexa et indiscreta omnia, id. 10, 1, 2; 5, 14, 32; cf. * Suet. Tib. 43: membra historiae, Quint. 9, 4, 129 al.: quod discrimini patris filiam conectebat, to implicate, involve, Tac. A. 16, 30; cf. id. ib. 16, 32: causam dolori meo, id. ib. 3, 12; id. H. 1, 65.
    2. B. Esp.,
      1. 1. In discourse, to connect with what precedes, join to, etc.: facilius est enim apta dissolvere quam dissipata conectere, Cic. Or. 71, 235: illud non est in uno verbo translato, sed ex pluribus continuatis conectitur, id. de Or. 3, 41, 166: inter se pleraque conexa et apta, id. Part. Or. 39, 137; Quint. 10, 1, 2: verba lyrae conectere, Hor. Ep. 2, 2, 86: carmina secum gracili filo, Col. 10, 227: res ac verba, Quint. 2, 4, 15; 9, 4, 58: conexa oratio (opp. interrupta), id. 9, 4, 7: aliam majorem insaniam, to join to, Plin. 36, 15, 24, § 116; hence also: versus orationesque ejus, to quote, cite, Treb. Gall. 11 fin.
      2. 2. In philos. lang., = concludo, to annex or subjoin a logical conclusion: si enim est verum, quod ita conectitur: si quis, etc. … illud quoque verum est, etc., Cic. Fat. 6, 12; 7, 14: omne, quod ipsum ex se conexum sit (e. g. si lucet, lucet) verum esse, etc., id. Ac. 2, 30, 98.
        Hence, cō-nexus, a, um, P. a., = conjunctus, connected, joined, cohering together with something (very rare): sive aliud quid vis potius conexius (quam animus) ei (sc. corpori) fingere, Lucr. 3, 555: Silanum per adfinitatem conexum Germanico, Tac. A. 2, 43; so also without affinitas, of relationship: Caesari, id. ib. 2, 50; 4, 66: insequitur magno jam tunc conexus amore Patroclus, Stat. Achill. 1, 174.
      3. 2. In time, immediately following: conexi his funeribus dies, Cic. Pis. 5, 11.
        Hence, subst.: cōnexum (conn-), i, a necessary consequence, inevitable inference: ipsa ratio conexi, cum concesseris superius, cogit inferius concedere, Cic. Ac. 2, 30, 96: primumque quod est in conexonecessarium est, id. Fat. 7, 14; cf. id. ib. 8, 15: quod Graeci συνημμένον ἀξίωμα dicunt, alii nostrorum conjunctum, alii conexum dixerunt, Gell. 16, 8, 9; cf. the context.
        And adv.: cōnexē (conn-), in connection, connectedly: dicere aliquid, Mart. Cap. 4, § 387.

cōnexĭo (conn-), ōnis, f. [conecto], t. t.

  1. I. A binding together, close union, etc.: scutorum, armorum (in a testudo), Isid. Orig. 18, 12, 6; Serv. ad Verg. A. 9, 517.
  2. II. Esp.
    1. A. An organic union; cf. Paul. ex Fest. p. 35, 13 Müll.: animae et corporis nostri, Ambros. in Psa. 118, 7, § 7.
    2. B. In philos. lang. (almost confined to Quint.), a conclusion, a logical sequence, Quint. 5, 14, 6; 17; 19; 22 sq.
  3. * III. In gram., a syllable, Charis. p. 1 P.

* cōnexīvus (conn-), a, um, adj. [conecto], serving to unite, copulative: conjunctio (atque), Gell. 10, 29, 1.

2. cōnexus (conn-), ūs, m. [conecto], a joining together, combination, connection (several times in Lucr., elsewh. rare), Lucr. 3, 556; Vitr. 10, 1, 5.
In plur., Lucr. 1, 634; 2, 726; 2, 1020; 5, 443.

cō-nītor (less correctly con-nītor; cf. Ritschl, Opusc. II. 448 sq.), nisus or nix us (conisus, Plaut. Mil. 1, 1, 29; Liv. 1, 33, 5; 3, 63, 4 et saep.; Val. Max. 2, 7, 2; Ser. Ep. 94, 31; Val. Fl. 3, 193; Sil. 2, 629; Tac. A. 11, 31; 15, 42 al.: conixus, Cic. Tusc. 2, 21, 47 B. and K.; id. N. D. 2, 43, 110; Lucr. 2, 160; Verg. E. 1, 15; id. A. 5, 264 et saep.; Liv. 3, 70, 5 al.; Plin. 8, 8, 8, § 26; Sil. 9, 379; Tac. H. 4, 53; Gell. 15, 16, 4), 3, v. dep. (inf. conitier, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44; cf. Trag. Rel. p. 284 Rib.), to put forth all one’s strength, strive, struggle, endeavor.

  1. I. Lit., of physical exertion.
    1. A. In gen.
        1. a. Absol. or with abl. of means: pol si quidem Conisus esses, per corium, per viscera Perque os elephanti transmineret bracchium, Plaut. Mil. 1, 1, 29: dein ejus germanum cornibus conitier, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44 (Trag. Praet. v. 23 Rib.): corniger est valido conixus corpore taurus, Cic. N. D. 2, 43, 110; cf.: atque genu flexo Taurus conititur ingens, id. Arat. 290 (536): illam famuli ferebant, conixi umeris, Verg. A. 5, 264: dextrā, id. ib. 5, 642: fert ingens toto conixus corpore saxum, id. ib. 10, 127: adversis Conixi incurrunt hastis, id. ib. 11, 613: undique omnes conisi hostem avertunt, Liv. 3, 63, 4; 35, 5, 12: omnibus copiis conisus Ancus, id. 1, 33, 5: tres juvenes conixi arborem unam evellebant, id. 33, 5, 7; 41, 4, 2: Antiochus omnibus regni viribus conixus, id. 33, 19, 9: ni equestre proelium conixi omni vi perficerent, id. 3, 70, 5: totis conisus viribus, Val. Fl. 3, 193: si coniterentur (mulae), Dig. 9, 2, 52, § 2.
        2. b. With inf.: coniterentur modo uno animo omnes invadere hostem, Liv. 9, 31, 12 Weissenb. ad loc.: inligare conisa est, Tac. A. 15, 51; Dig. 23, 3, 9, § 3.
        3. c. With ut: (parvi) conituntur sese ut erigant, Cic. Fin. 5, 15, 42.
        4. d. With ad and acc.: ut rursus ad surgendum coniti non possent, Curt. 7, 3, 13: ceteris ad convincendum eum conisis, Tac. A. 15, 66: omnibus imperii nervis ad revocandam pristinae disciplinam militiae conisus est, Val. Max. 2, 7, 2.
    2. B. Esp.,
      1. 1. To press upon, press toward, struggle toward, strive to reach; with in and acc. of place: equitatus summum in jugum virtute conititur, Caes. B. C. 1, 46: in unum locum, Liv. 31, 21, 10: praealtam in arborem, Tac. A. 11, 31.
        So poet., of a weapon: in hastam, Sil. 10, 252.
        Of things: in quem coepere locum conixa feruntur (primordia rerum), Lucr. 2, 160.
      2. 2. To struggle in giving birth, to labor (cf. enitor): spem gregis, ah! silice in nudā conixa reliquit, Verg. E. 1, 15.
  2. II. Trop., of mental effort, etc.: praesto est domina omnium et regina, ratio, quae conixa per se et progressa longius, fit perfecta virtus, putting forth her own energy, Cic. Tusc. 2, 21, 47: quantum coniti animo potes, id. Off. 3, 2, 6.

cō-nīvĕo (less correctly con-nī-vĕo; cf. Ritschl, Opusc. II. 448 sq.), nīvi (Cassius ap. Prisc. p. 866 P.; cf. Prob. II. p. 1482 ib.) or nixi (Turp. ap. Prisc. p. 866 P.; perh. also connipsi, connipseram, App. M. 11, p. 146 Hildebr. Min.), 2 (access. form of inf. conivĕre, Calvus ap. Prisc. l. l.), v. n. [niveo, kindr. with nico and nicto], to close or shut.

  1. * I. In gen.: cava ventris ac stomachi inanitate diutinā contrahuntur et conivent, Gell. 16, 3, 3.
    More freq.,
  2. II. Esp., to close or shut the eyes (in sleep, from the light, from fear, etc.), to blink; or of the eyes, to close, shut, to half close when heavy with sleep (class. in prose and poetry).
    1. A. Lit.: dum ego conixi somno, hic sibi prospexit vigilans virginem, Turp. l. l.; so Cic. Tusc. 1, 49, 117; Tac. A. 16, 5: coniventes illi oculi abavi tui, Cic. Har. Resp. 18, 38: conivent solemque pavent agnoscere visu, Sil. 7, 729; cf. Plin. 10, 3, 3, § 10: ad tonitrua et fulgura, Suet. Calig. 51: contra conminationem aliquam (gladiatores), Plin. 11, 37, 54, § 144.
      With acc. Gr.: nam non conivi oculos ego deinde sopore, Cassius, l. l.: (oculis) somno coniventibus, Cic. N. D. 2, 57, 143; Col. 10, 259.
      1. * 2. Poet., transf., of the sun and moon, to be darkened, obscured, eclipsed, Lucr. 5, 776.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen., to be dull, drowsy, or languid: certa sunt enim pleraque et nisi coniveamus, in oculos incurrunt, Quint. 10, 3, 16: multa nobis blandimenta natura ipsa genuit, quibus sopita virtus coniveret, Cic. Cael. 17, 41: animus atque mens viri prudentis in sollicitis numquam conivens, nusquam aciem suam flectens, etc., Gell. 13, 27, 4; cf. id. 2, 2, 9.
      2. 2. (Like our phrase to wink at.) To leave an error or crime unnoticed or uncensured, to overlook, connive at, wink at, etc.: haec ipsa concedo: quibusdam etiam in rebus coniveo, Cic. Phil. 1, 7, 18: pro di immortales! cur interdum in hominum sceleribus maxumis aut conivetis autpoenas in diem reservetis? id. Cael. 24, 59: qui ob eam causam in tot tantisque sceleribus conivebant, id. Har. Resp. 24, 52; id. Agr. 2, 28, 77; Fragm. ap. Prob. II. p. 1482 P.: seditiosorum punitor acerrimus, conivebat in ceteris, Suet. Caes. 67; Pers. 6, 50.

con-nascor, nātus sum, 3,

  1. I. v. dep, to be born at the same time, to be born with (late Lat.): ET (QVI) CONNATVS FVERIT DE CONIVGE MEA, Inscr. Orell. 5013.
  2. II. Transf., to arise together with: laus nobilitatis connascitur, Cassiod. Var. 3, 4: vitia connata in corpore, innate, Tert. adv. Val. 2.
    Hence, subst.: connātus, i, n., = gemellus, Inscr. Orell. 5013.

con-necto, v. conecto.

connexĭo, connexīvus, connex-us, etc., v. conex-.

connītor, connīvĕo, etc., v. coni-.

connūbĭālis, connūbĭum, con-nūbĭālĭter, v. conub-.

* connūdātus, a, um, Part. [nudo], wholly naked, Plin. 28, 7, 23, § 77 dub. (al. nudata).

con-nŭmĕrātĭo, ōnis, f. [connumero], a reckoning together (late Lat.), Prisc. p. 1138 P.

con-nŭmĕro, āre, v. a., to number with something, to reckon among (post-class. and rare): aliquem inter liberos, Dig. 1, 5, 14: virum heroicis ingeniis, Amm. 25, 4, 1.
Absol.: quemadmodum connumeratis et dicitis, Arn. 2, 187; Gai Inst. 1, 2, § 4.

Connus, i, m., a Greek lute-player, who taught Socrates music, Cic. Fam. 9, 22, 3.

cōnūbĭālis (less correctly connū-bĭālis; in the poets gen. to be read as four syll.; cf. conubium; only in Claud. Ep. 2, 18, cōnŭbiālis), e, adj. [conubium], pertaining to wedlock, connubial, conjugal (poet.; perh. first used by Ov.): jura, Ov. H. 6, 41: vincla, Stat. Th. 5, 112: carmen, Claud. IV. Cons. Hon. 651: vectigal, id. Epist. 2, 18: foedus, Salv. Gub. 7, p. 244.
* Adv.: cō-nūbĭālĭter, in a conjugal manner, connubially: procum allegaret, Mart. Cap. 6, § 576.

cōnūbĭum (less correctly connū-bĭum; cf. Rib. prol. Verg. p. 393), ii (m the poets often trisyl., thus: conubio, Verg. A. 1, 73; 4, 126; 7, 253; Ov. M. 6, 428: conubia, Lucr. 3, 777: conubiis, Verg. A. 3, 136; 4, 168; v. Wagn. and Forbig. ad Verg. A. 1, 73; and cf. conubialis), n. [nubo], marriage, wedlock (considered as a civil institution; while conjugium had regard to the physical union, cf. Dict. of. Antiq.).

  1. I. Prop. (very freq. in prose and poetry), Cic. de Or. 1, 9, 37; id. Off. 1, 17, 54; Sall. J. 18, 6; Liv. 4, 5, 6; 4, 6, 2 sq.; Cat. 62, 57; 64, 141; Verg. A. 1, 73; 3, 136; v. the passages cited, init., from Verg. and Ov.
    Plur., of a single marriage (poet.): Pyrrhinconubia servas? Verg. A. 3, 319; Val. Fl. 8, 421.
  2. II. Meton.
    1. A. = jus conubii or conubii societas, the right to intermarry, according to Roman principles: conubia illi (sc. decemviri) ut ne plebi et patribus essent, inhumanissimā lege sanxerunt, quae postea plebei scito Canulejo abrogatast, Cic. Rep. 2, 37, 63; cf. Liv. 4, 1, 1 sq.; 8, 14, 10; 9, 43, 23 and 24; Curt. 8, 4, 25; cf. Gai Inst. 1, § 55 sq. al.
    2. B. Poet., sexual union (cf. conjugium, II. B. 1.), Lucr. 3, 777; 5, 1011; Ov. Am. 2, 7, 21.
    3. * C. Of plants, an ingrafting, Plin. 16, pr. § 1.