No entries found. Showing closest matches:
cōnecto (less correctly, connecto, v. Ritschl, Opusc. II. 448 sq.; Gell. 2, 17, 8), nexŭi, nexum, 3, v. a. [necto], to tie, bind, fasten, or join together, to connect, entwine, link together (class.; most freq. in part. pass. and the trop. signif.); constr. with cum, inter se, the dat., or absol.
- I. Lit.: id (palliolum) conexum in umero laevo, folded, gathered, Plaut. Mil. 4, 4, 42: omnia inter se conexa et apta, Cic. N. D. 2, 38, 97: omnia omnimodis, Lucr. 2, 700: terrestria membra marinis, id. 2, 704; 2, 712; 3, 691: illae (apes) pedibus conexae ad limina pendent, Verg. G. 4, 257; cf. Sil. 2, 220: crines, Prop. 2, 5, 23: nodos, Ov. M. 12, 430: bracchia in genibus digitis conexa tenere, id. ib. 9, 311: naves validis utrimque trabibus, Tac. H. 2, 34: Mosellam atque Ararim facta inter utrumque fossa, id. A. 13, 53; cf.: Adiabenis conectuntur Carduchi, Plin. 6, 15, 17, § 44: lata alvus (navium) sine vinculo aeris aut ferri conexa, Tac. H. 3, 47: ferreae laminae serie inter se conexae, Curt. 4, 9, 3.
- II. Trop.
- A. In gen.: amicitia cum voluptate conectitur, Cic. Fin. 1, 20, 67; Quint. 8, 3, 77: ita sunt inter se conexa et indiscreta omnia, id. 10, 1, 2; 5, 14, 32; cf. * Suet. Tib. 43: membra historiae, Quint. 9, 4, 129 al.: quod discrimini patris filiam conectebat, to implicate, involve, Tac. A. 16, 30; cf. id. ib. 16, 32: causam dolori meo, id. ib. 3, 12; id. H. 1, 65.
- B. Esp.,
- 1. In discourse, to connect with what precedes, join to, etc.: facilius est enim apta dissolvere quam dissipata conectere, Cic. Or. 71, 235: illud non est in uno verbo translato, sed ex pluribus continuatis conectitur, id. de Or. 3, 41, 166: inter se pleraque conexa et apta, id. Part. Or. 39, 137; Quint. 10, 1, 2: verba lyrae conectere, Hor. Ep. 2, 2, 86: carmina secum gracili filo, Col. 10, 227: res ac verba, Quint. 2, 4, 15; 9, 4, 58: conexa oratio (opp. interrupta), id. 9, 4, 7: aliam majorem insaniam, to join to, Plin. 36, 15, 24, § 116; hence also: versus orationesque ejus, to quote, cite, Treb. Gall. 11 fin.
- 2. In philos. lang., = concludo, to annex or subjoin a logical conclusion: si enim est verum, quod ita conectitur: si quis, etc. … illud quoque verum est, etc., Cic. Fat. 6, 12; 7, 14: omne, quod ipsum ex se conexum sit (e. g. si lucet, lucet) verum esse, etc., id. Ac. 2, 30, 98.
Hence, cō-nexus, a, um, P. a., = conjunctus, connected, joined, cohering together with something (very rare): sive aliud quid vis potius conexius (quam animus) ei (sc. corpori) fingere, Lucr. 3, 555: Silanum per adfinitatem conexum Germanico, Tac. A. 2, 43; so also without affinitas, of relationship: Caesari, id. ib. 2, 50; 4, 66: insequitur magno jam tunc conexus amore Patroclus, Stat. Achill. 1, 174.
- 2. In time, immediately following: conexi his funeribus dies, Cic. Pis. 5, 11.
Hence, subst.: cōnexum (conn-), i, a necessary consequence, inevitable inference: ipsa ratio conexi, cum concesseris superius, cogit inferius concedere, Cic. Ac. 2, 30, 96: primumque quod est in conexo … necessarium est, id. Fat. 7, 14; cf. id. ib. 8, 15: quod Graeci συνημμένον ἀξίωμα dicunt, alii nostrorum conjunctum, alii conexum dixerunt, Gell. 16, 8, 9; cf. the context.
And adv.: cōnexē (conn-), in connection, connectedly: dicere aliquid, Mart. Cap. 4, § 387.
cōnexĭo (conn-), ōnis, f. [conecto], t. t.
- I. A binding together, close union, etc.: scutorum, armorum (in a testudo), Isid. Orig. 18, 12, 6; Serv. ad Verg. A. 9, 517.
- II. Esp.
- A. An organic union; cf. Paul. ex Fest. p. 35, 13 Müll.: animae et corporis nostri, Ambros. in Psa. 118, 7, § 7.
- B. In philos. lang. (almost confined to Quint.), a conclusion, a logical sequence, Quint. 5, 14, 6; 17; 19; 22 sq.
- * III. In gram., a syllable, Charis. p. 1 P.
* cōnexīvus (conn-), a, um, adj. [conecto], serving to unite, copulative: conjunctio (atque), Gell. 10, 29, 1.
2. cōnexus (conn-), ūs, m. [conecto], a joining together, combination, connection (several times in Lucr., elsewh. rare), Lucr. 3, 556; Vitr. 10, 1, 5.
In plur., Lucr. 1, 634; 2, 726; 2, 1020; 5, 443.
cō-nītor (less correctly con-nītor; cf. Ritschl, Opusc. II. 448 sq.), nisus or nix us (conisus, Plaut. Mil. 1, 1, 29; Liv. 1, 33, 5; 3, 63, 4 et saep.; Val. Max. 2, 7, 2; Ser. Ep. 94, 31; Val. Fl. 3, 193; Sil. 2, 629; Tac. A. 11, 31; 15, 42 al.: conixus, Cic. Tusc. 2, 21, 47 B. and K.; id. N. D. 2, 43, 110; Lucr. 2, 160; Verg. E. 1, 15; id. A. 5, 264 et saep.; Liv. 3, 70, 5 al.; Plin. 8, 8, 8, § 26; Sil. 9, 379; Tac. H. 4, 53; Gell. 15, 16, 4), 3, v. dep. (inf. conitier, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44; cf. Trag. Rel. p. 284 Rib.), to put forth all one’s strength, strive, struggle, endeavor.
- I. Lit., of physical exertion.
- A. In gen.
- a. Absol. or with abl. of means: pol si quidem Conisus esses, per corium, per viscera Perque os elephanti transmineret bracchium, Plaut. Mil. 1, 1, 29: dein ejus germanum cornibus conitier, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44 (Trag. Praet. v. 23 Rib.): corniger est valido conixus corpore taurus, Cic. N. D. 2, 43, 110; cf.: atque genu flexo Taurus conititur ingens, id. Arat. 290 (536): illam famuli ferebant, conixi umeris, Verg. A. 5, 264: dextrā, id. ib. 5, 642: fert ingens toto conixus corpore saxum, id. ib. 10, 127: adversis Conixi incurrunt hastis, id. ib. 11, 613: undique omnes conisi hostem avertunt, Liv. 3, 63, 4; 35, 5, 12: omnibus copiis conisus Ancus, id. 1, 33, 5: tres juvenes conixi arborem unam evellebant, id. 33, 5, 7; 41, 4, 2: Antiochus omnibus regni viribus conixus, id. 33, 19, 9: ni equestre proelium conixi omni vi perficerent, id. 3, 70, 5: totis conisus viribus, Val. Fl. 3, 193: si coniterentur (mulae), Dig. 9, 2, 52, § 2.
- b. With inf.: coniterentur modo uno animo omnes invadere hostem, Liv. 9, 31, 12 Weissenb. ad loc.: inligare conisa est, Tac. A. 15, 51; Dig. 23, 3, 9, § 3.
- c. With ut: (parvi) conituntur sese ut erigant, Cic. Fin. 5, 15, 42.
- d. With ad and acc.: ut rursus ad surgendum coniti non possent, Curt. 7, 3, 13: ceteris ad convincendum eum conisis, Tac. A. 15, 66: omnibus imperii nervis ad revocandam pristinae disciplinam militiae conisus est, Val. Max. 2, 7, 2.
- B. Esp.,
- 1. To press upon, press toward, struggle toward, strive to reach; with in and acc. of place: equitatus summum in jugum virtute conititur, Caes. B. C. 1, 46: in unum locum, Liv. 31, 21, 10: praealtam in arborem, Tac. A. 11, 31.
So poet., of a weapon: in hastam, Sil. 10, 252.
Of things: in quem coepere locum conixa feruntur (primordia rerum), Lucr. 2, 160.
- 2. To struggle in giving birth, to labor (cf. enitor): spem gregis, ah! silice in nudā conixa reliquit, Verg. E. 1, 15.
- II. Trop., of mental effort, etc.: praesto est domina omnium et regina, ratio, quae conixa per se et progressa longius, fit perfecta virtus, putting forth her own energy, Cic. Tusc. 2, 21, 47: quantum coniti animo potes, id. Off. 3, 2, 6.
cō-nīvĕo (less correctly con-nī-vĕo; cf. Ritschl, Opusc. II. 448 sq.), nīvi (Cassius ap. Prisc. p. 866 P.; cf. Prob. II. p. 1482 ib.) or nixi (Turp. ap. Prisc. p. 866 P.; perh. also connipsi, connipseram, App. M. 11, p. 146 Hildebr. Min.), 2 (access. form of inf. conivĕre, Calvus ap. Prisc. l. l.), v. n. [niveo, kindr. with nico and nicto], to close or shut.
- * I. In gen.: cava ventris ac stomachi inanitate diutinā contrahuntur et conivent, Gell. 16, 3, 3.
More freq.,
- II. Esp., to close or shut the eyes (in sleep, from the light, from fear, etc.), to blink; or of the eyes, to close, shut, to half close when heavy with sleep (class. in prose and poetry).
- A. Lit.: dum ego conixi somno, hic sibi prospexit vigilans virginem, Turp. l. l.; so Cic. Tusc. 1, 49, 117; Tac. A. 16, 5: coniventes illi oculi abavi tui, Cic. Har. Resp. 18, 38: conivent solemque pavent agnoscere visu, Sil. 7, 729; cf. Plin. 10, 3, 3, § 10: ad tonitrua et fulgura, Suet. Calig. 51: contra conminationem aliquam (gladiatores), Plin. 11, 37, 54, § 144.
With acc. Gr.: nam non conivi oculos ego deinde sopore, Cassius, l. l.: (oculis) somno coniventibus, Cic. N. D. 2, 57, 143; Col. 10, 259.
- * 2. Poet., transf., of the sun and moon, to be darkened, obscured, eclipsed, Lucr. 5, 776.
- B. Trop.
- 1. In gen., to be dull, drowsy, or languid: certa sunt enim pleraque et nisi coniveamus, in oculos incurrunt, Quint. 10, 3, 16: multa nobis blandimenta natura ipsa genuit, quibus sopita virtus coniveret, Cic. Cael. 17, 41: animus atque mens viri prudentis in sollicitis numquam conivens, nusquam aciem suam flectens, etc., Gell. 13, 27, 4; cf. id. 2, 2, 9.
- 2. (Like our phrase to wink at.) To leave an error or crime unnoticed or uncensured, to overlook, connive at, wink at, etc.: haec ipsa concedo: quibusdam etiam in rebus coniveo, Cic. Phil. 1, 7, 18: pro di immortales! cur interdum in hominum sceleribus maxumis aut conivetis aut … poenas in diem reservetis? id. Cael. 24, 59: qui ob eam causam in tot tantisque sceleribus conivebant, id. Har. Resp. 24, 52; id. Agr. 2, 28, 77; Fragm. ap. Prob. II. p. 1482 P.: seditiosorum punitor acerrimus, conivebat in ceteris, Suet. Caes. 67; Pers. 6, 50.
con-nascor, nātus sum, 3,
- I. v. dep, to be born at the same time, to be born with (late Lat.): ET (QVI) CONNATVS FVERIT DE CONIVGE MEA, Inscr. Orell. 5013.
- II. Transf., to arise together with: laus nobilitatis connascitur, Cassiod. Var. 3, 4: vitia connata in corpore, innate, Tert. adv. Val. 2.
Hence, subst.: connātus, i, n., = gemellus, Inscr. Orell. 5013.
con-necto, v. conecto.
connexĭo, connexīvus, connex-us, etc., v. conex-.
connītor, connīvĕo, etc., v. coni-.
connūbĭālis, connūbĭum, con-nūbĭālĭter, v. conub-.
* connūdātus, a, um, Part. [nudo], wholly naked, Plin. 28, 7, 23, § 77 dub. (al. nudata).
con-nŭmĕrātĭo, ōnis, f. [connumero], a reckoning together (late Lat.), Prisc. p. 1138 P.
con-nŭmĕro, āre, v. a., to number with something, to reckon among (post-class. and rare): aliquem inter liberos, Dig. 1, 5, 14: virum heroicis ingeniis, Amm. 25, 4, 1.
Absol.: quemadmodum connumeratis et dicitis, Arn. 2, 187; Gai Inst. 1, 2, § 4.
Connus, i, m., a Greek lute-player, who taught Socrates music, Cic. Fam. 9, 22, 3.
cōnūbĭālis (less correctly connū-bĭālis; in the poets gen. to be read as four syll.; cf. conubium; only in Claud. Ep. 2, 18, cōnŭbiālis), e, adj. [conubium], pertaining to wedlock, connubial, conjugal (poet.; perh. first used by Ov.): jura, Ov. H. 6, 41: vincla, Stat. Th. 5, 112: carmen, Claud. IV. Cons. Hon. 651: vectigal, id. Epist. 2, 18: foedus, Salv. Gub. 7, p. 244.
* Adv.: cō-nūbĭālĭter, in a conjugal manner, connubially: procum allegaret, Mart. Cap. 6, § 576.
cōnūbĭum (less correctly connū-bĭum; cf. Rib. prol. Verg. p. 393), ii (m the poets often trisyl., thus: conubio, Verg. A. 1, 73; 4, 126; 7, 253; Ov. M. 6, 428: conubia, Lucr. 3, 777: conubiis, Verg. A. 3, 136; 4, 168; v. Wagn. and Forbig. ad Verg. A. 1, 73; and cf. conubialis), n. [nubo], marriage, wedlock (considered as a civil institution; while conjugium had regard to the physical union, cf. Dict. of. Antiq.).
- I. Prop. (very freq. in prose and poetry), Cic. de Or. 1, 9, 37; id. Off. 1, 17, 54; Sall. J. 18, 6; Liv. 4, 5, 6; 4, 6, 2 sq.; Cat. 62, 57; 64, 141; Verg. A. 1, 73; 3, 136; v. the passages cited, init., from Verg. and Ov.
Plur., of a single marriage (poet.): Pyrrhin’ conubia servas? Verg. A. 3, 319; Val. Fl. 8, 421.
- II. Meton.
- A. = jus conubii or conubii societas, the right to intermarry, according to Roman principles: conubia illi (sc. decemviri) ut ne plebi et patribus essent, inhumanissimā lege sanxerunt, quae postea plebei scito Canulejo abrogatast, Cic. Rep. 2, 37, 63; cf. Liv. 4, 1, 1 sq.; 8, 14, 10; 9, 43, 23 and 24; Curt. 8, 4, 25; cf. Gai Inst. 1, § 55 sq. al.
- B. Poet., sexual union (cf. conjugium, II. B. 1.), Lucr. 3, 777; 5, 1011; Ov. Am. 2, 7, 21.
- * C. Of plants, an ingrafting, Plin. 16, pr. § 1.