Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

conjectānĕa, ōrum, n. [conicio], a memorandum- or commonplace-book, a title of works of miscellaneous contents, Gell. praef. § 9; 6, 5, 1; 14, 7, 13.

conjectārĭus, a, um, of or pertaining to conjecture, conjectural: argumenta, Gell. 14, 3, 1 Hertz (al. conjectatoria).

conjectātĭo, ōnis, f. [conjecto], a conjecturing, guessing, conjecture, surmise (post-Aug.; mostly in Plin. the elder; not in Quint.): ingens opum, Plin. 6, 19, 22, § 68: plana de deo, id. 2, 7, 5, § 21: obscura, id. 10, 75, 97, § 209: lubrica atque ambagiosa, Gell. 14, 1, 33.

conjectātor, ōris, m. [conjecto], a conjecturer, soothsayer (late Lat. and rare): portenti, Auct. Itin. Alex. M. 49 Mai; so Jul. Val. Rer. Gest. Al. M. 1, 57.

conjectātōrĭus, a, um, v. conjectarius.

conjectĭo, ōnis, f. [conicio] (very rare), a hurling, throwing.

  1. I. Prop.: telorum, Cic. Caecin. 15, 43.
  2. II. Trop.
    1. A. A putting together, comparing: annonae et aestimationis, Cic. Verr. 2, 3, 82, § 189 (Ernesti, coauctio; Zumpt, conjunctio).
    2. B. Meton.
      1. 1. (Acc. to conicio, I. B. 2.) An inference, conjecture, interpretation (for conjectura): somniorum, Cic. Div. 2, 63, 130: conjectionem fieri ejus, quod reliquit, Dig. 28, 1, 21.
      2. 2. Conjectio causae, the draft, summary, or outline of a law-case, Gai Inst. 4, 15; Dig. 50, 17, 1; cf. Ps.-Ascon. ap. Cic. Verr. 2, 1, 9, § 26 (p. 164 Orell.).
        Hence,
      3. * 3. In gen., a controverted question, subject of a controversy, Plin. 28, 2, 3, § 13.

conjecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [conicio] (ante-class.; and then not until the time of Liv.), to throw, cast, or bring together.

  1. I. Prop.: hostium duces in carcerem, Decret. Ti. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7: ad cenulam non cupedias ciborum, sed argutias quaestionum, to contribute, Gell. 6, 13, 2.
    Far more freq.,
  2. II. Trop., to conclude or infer by conjecture, to conjecture, guess.
    1. A. In gen.
          1. (α) With acc.: neque scio quid dicam aut quid conjectem, * Ter. Eun. 3, 4, 5: rem vetustate obrutam, Liv. 29, 14, 9: rem eventu, id. 5, 21, 16: offensionem vultu, Tac. A. 1, 12.
            With ex: valetudinem ex eo, quod, etc., Tac. A. 14, 51; so id. ib. 12, 49: quae audierat conjectaveratque, id. ib. 15, 55: quantum conjectare licet, Suet. Dom. 3; Curt. 4, 9, 11: iter, to guess one’s way, Liv. 21, 35, 4: animos militares altius, Tac. A. 1, 32.
          2. (β) With acc. and inf.: Caesar conjectans eum Aegyptum iter habere, Caes. B. C. 3, 106, 1: Fabium Valentem profectum ab Urbe conjectabat, Tac. H. 3, 15; Curt. 3, 11, 1; 4, 18, 31.
          3. (γ) With de: proinde socii de imperio utriusque conjectabant, Tac. H. 2, 97 fin.: nihil de aetate Galbae, Suet. Ner. 40.
          4. (δ) With a rel.-clause: si ex eoquid sentiant conjectandum sit, Liv. 40, 36, 4; so, utrum sit in re, * Quint. 7, 3, 5; Curt. 7, 8, 2.
    2. B. In Suet., in partic., to conclude from signs or omens, to augur, interpret, prophesy: nemine peritorum aliter conjectante, quam laeta per haec et magna portendi, Suet. Aug. 95 fin.: altero ostento periculum ostendi, id. Calig. 57: de geniturā alicujus multa et formidolosa, id. Ner. 6.

conjector, ōris, m. [conicio, I. B. 1.], he who interprets, explains, or divines something, an interpreter.

  1. I. In gen.: conjectore Oedipo orationi opus est, Plaut. Poen. 1, 3, 34.
  2. II. In partic., a diviner, interpreter of dreams, a seer, soothsayer: somniorum atque ominum interpretes conjectores vocantur, Quint. 3, 6, 30; Enn. ap. Cic. Div. 1, 58, 132; Plaut. Am. 5, 1, 76; id. Curc. 2, 1, 34; Cic. Div. 1, 22, 45; 2, 28, 62; id. Part. Or. 2, 6; Quint. 3, 6, 30; 5, 7, 36.

* conjectrix, īcis, f. [conjector], a female soothsayer or interpreter of dreams, Plaut. Mil. 3, 1, 99.

conjectūra, ae, f. [conicio, I. B. 2.], a putting together of facts or indications; hence an opinion founded on a comparison of facts, a conjecture, guess, conjectural inference.

  1. I. In gen. (very freq., and class.): quod ad exemplum’st? Conjecturā si reperire possumus, Plaut. Trin. 4, 2, 76: hanc ego de me conjecturam domi facic, id. Cist. 2, 1, 2; id. Cas. 2, 3, 8; Cic. de Or. 2, 74, 299: conjecturam facere (ex re or re), Plaut. Poen. prol. 91; id. Rud. 3, 4, 66; Ter. And. 3, 2, 32; id. Heaut. 2, 3, 25; Cic. Mur. 21, 44; id. Verr. 2, 2, 74, § 183: attendite num aberret a conjecturā suspitio periculi mei, i. e. reasonable inference, id. Phil. 12, 9, 23; Quint. 8, 4, 26; Plin. Pan. 20 fin.: capere ex re, Varr. R. R. 3, 16, 32: capere, Cic. Rosc. Am. 35, 98: hoc videre licet ex aliquot rebus, Varr. R. R. 1, 7, 3: conjecturā uti, Quint. 3, 6, 15: judicare aliquid, Cic. Fl. 3, 6: coarguere aliquid, id. Agr. 1, 6, 18: quaerere aliquid, id. Or. 36, 126; cf.: quaeritur per conjecturam, Quint. 7, 2, 6: conjecturā aberrare, Cic. Att. 14, 22, 1: in conjecturam quantitas cadit, Quint. 7, 4, 43: aliquid conjecturā animi scrutari, Plin. 2, 11, 8, § 49; cf.: animi mei, Quint. 1, 2, 25: si qua conjectura mentis divinae sit (gen. object.), Liv. 10, 39, 15; so, mentis, Quint. 7, 3, 25: animi, id. 7, 2, 6; 7, 2, 45: voluntatis, id. 12, 2, 19: veritatis, Suet. Galb. 7 et saep.
  2. II. In partic.
    1. A. T. t. of the lang. of augury, a conclusion drawn from signs or omens, a divining, an interpreting of dreams, soothsaying, prophesying, Plaut. Rud. 3, 1, 20; id. Curc. 2, 1, 31; Cic. Div. 2, 31, 66; 1, 36, 78; 2, 63, 129; Ov. Tr. 1, 9, 51; Suet. Vit. 18.
    2. B. An element of rhetorical representation founded on conjecture, Cic. Inv. 2, 5, 16; id. Part. Or. 9, 33 sq.; id. Div.. 2, 26, 55; Quint. 7, 2, 1; 3, 6, 50; cf.: in his omnibus conjecturam inducere, the form of conjecture, Cic. Inv. 2, 32, 99.

conjectūrālis, e, adj. [conjectura], belonging to conjecture or guessing, conjectural: ars medicina, Cels. 1 praef.; 2, 6 fin.
Esp. freq. in rhet. lang.: causa, Cic. Top. 24, 92: causae, id. ib. 11, 50; Quint. 2, 4, 26: status, id. 3, 6, 29; and subst.: con-jectūrālĭa, ium, n., conjectures: haec, Quint. 7, 1, 53; 4, 4, 8.
Adv.: conjec-tūrālĭter, conjeclurally, by conjecture: nil conjecturaliter gestum, nil per ambages, Sid. Ep. 8, 11 fin.

1. conjectus, a, um, Part., from conicio.

2. conjectus, ūs, m. [conicio] (rare but class.; most freq. in Lucr.).

  1. I. A throwing together.
    1. A. A crowding, connecting, or uniting together: materiaï, Lucr. 5, 417: altior animaï, id. 4, 960.
    2. B. Concr., a conflux, concourse, confluence; a heap, crowd, pile: elementorum confluit, Lucr. 5, 600: herbae conjectu siccari amnes, Plin. 26, 4, 9, § 18.
  2. II. A throwing, throwing down, casting, projecting, hurling: lapidum conjectu fracta domus, Cic. Att. 4, 3, 2: terrae, Liv. 7, 6, 2: telorum, Nep. Pelop. 5, 4: venire ad teli conjectum, to come within weapons’ throw, Liv. 2, 31, 6; 28, 14, 19; cf. the opp.: extra teli conjectum consistere, Petr. 90, 2: (jaculorum) ex altioribus locis in cavam vallem, Liv. 25, 16, 22: quasi quid pugno bracchique superne Conjectu trudatur, the thrust, Lucr. 6, 435.
    1. B. Trop.
      1. 1. Of the eyes, a turning, directing, throwing, etc.: oculorum in me, Cic. Sest. 54, 115; so, oculorum, id. de Or. 3, 59, 222; id. Planc. 8, 21; Quint. 9, 3, 101; Curt. 9, 7, 25: non modo telorum sed oculorum, Plin. Pan. 17, 3.
      2. 2. Of the mind, etc., a turning, directing: conjectus animorum in me, Cic. Sest. 54, 115: minarum, Plin. Pan. 17, 3: conjectura dicta est a conjectu, id est directione quādam rationis ad veritatem, Quint. 3, 6, 30.
      3. 3. = conjectura; progredi conjectu longius, Auct. Vict. Caes. 26, 4.