No entries found. Showing closest matches:
conjectānĕa, ōrum, n. [conicio], a memorandum- or commonplace-book, a title of works of miscellaneous contents, Gell. praef. § 9; 6, 5, 1; 14, 7, 13.
conjectārĭus, a, um, of or pertaining to conjecture, conjectural: argumenta, Gell. 14, 3, 1 Hertz (al. conjectatoria).
conjectātĭo, ōnis, f. [conjecto], a conjecturing, guessing, conjecture, surmise (post-Aug.; mostly in Plin. the elder; not in Quint.): ingens opum, Plin. 6, 19, 22, § 68: plana de deo, id. 2, 7, 5, § 21: obscura, id. 10, 75, 97, § 209: lubrica atque ambagiosa, Gell. 14, 1, 33.
conjectātor, ōris, m. [conjecto], a conjecturer, soothsayer (late Lat. and rare): portenti, Auct. Itin. Alex. M. 49 Mai; so Jul. Val. Rer. Gest. Al. M. 1, 57.
conjectātōrĭus, a, um, v. conjectarius.
conjectĭo, ōnis, f. [conicio] (very rare), a hurling, throwing.
- I. Prop.: telorum, Cic. Caecin. 15, 43.
- II. Trop.
- A. A putting together, comparing: annonae et aestimationis, Cic. Verr. 2, 3, 82, § 189 (Ernesti, coauctio; Zumpt, conjunctio).
- B. Meton.
- 1. (Acc. to conicio, I. B. 2.) An inference, conjecture, interpretation (for conjectura): somniorum, Cic. Div. 2, 63, 130: conjectionem fieri ejus, quod reliquit, Dig. 28, 1, 21.
- 2. Conjectio causae, the draft, summary, or outline of a law-case, Gai Inst. 4, 15; Dig. 50, 17, 1; cf. Ps.-Ascon. ap. Cic. Verr. 2, 1, 9, § 26 (p. 164 Orell.).
Hence,
- * 3. In gen., a controverted question, subject of a controversy, Plin. 28, 2, 3, § 13.
conjecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [conicio] (ante-class.; and then not until the time of Liv.), to throw, cast, or bring together.
- I. Prop.: hostium duces in carcerem, Decret. Ti. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7: ad cenulam non cupedias ciborum, sed argutias quaestionum, to contribute, Gell. 6, 13, 2.
Far more freq.,
- II. Trop., to conclude or infer by conjecture, to conjecture, guess.
- A. In gen.
- (α) With acc.: neque scio quid dicam aut quid conjectem, * Ter. Eun. 3, 4, 5: rem vetustate obrutam, Liv. 29, 14, 9: rem eventu, id. 5, 21, 16: offensionem vultu, Tac. A. 1, 12.
With ex: valetudinem ex eo, quod, etc., Tac. A. 14, 51; so id. ib. 12, 49: quae audierat conjectaveratque, id. ib. 15, 55: quantum conjectare licet, Suet. Dom. 3; Curt. 4, 9, 11: iter, to guess one’s way, Liv. 21, 35, 4: animos militares altius, Tac. A. 1, 32.
- (β) With acc. and inf.: Caesar conjectans eum Aegyptum iter habere, Caes. B. C. 3, 106, 1: Fabium Valentem profectum ab Urbe conjectabat, Tac. H. 3, 15; Curt. 3, 11, 1; 4, 18, 31.
- (γ) With de: proinde socii de imperio utriusque conjectabant, Tac. H. 2, 97 fin.: nihil de aetate Galbae, Suet. Ner. 40.
- (δ) With a rel.-clause: si ex eo … quid sentiant conjectandum sit, Liv. 40, 36, 4; so, utrum sit in re, * Quint. 7, 3, 5; Curt. 7, 8, 2.
- B. In Suet., in partic., to conclude from signs or omens, to augur, interpret, prophesy: nemine peritorum aliter conjectante, quam laeta per haec et magna portendi, Suet. Aug. 95 fin.: altero ostento periculum ostendi, id. Calig. 57: de geniturā alicujus multa et formidolosa, id. Ner. 6.
conjector, ōris, m. [conicio, I. B. 1.], he who interprets, explains, or divines something, an interpreter.
- I. In gen.: conjectore Oedipo orationi opus est, Plaut. Poen. 1, 3, 34.
- II. In partic., a diviner, interpreter of dreams, a seer, soothsayer: somniorum atque ominum interpretes conjectores vocantur, Quint. 3, 6, 30; Enn. ap. Cic. Div. 1, 58, 132; Plaut. Am. 5, 1, 76; id. Curc. 2, 1, 34; Cic. Div. 1, 22, 45; 2, 28, 62; id. Part. Or. 2, 6; Quint. 3, 6, 30; 5, 7, 36.
* conjectrix, īcis, f. [conjector], a female soothsayer or interpreter of dreams, Plaut. Mil. 3, 1, 99.
conjectūra, ae, f. [conicio, I. B. 2.], a putting together of facts or indications; hence an opinion founded on a comparison of facts, a conjecture, guess, conjectural inference.
- I. In gen. (very freq., and class.): quod ad exemplum’st? Conjecturā si reperire possumus, Plaut. Trin. 4, 2, 76: hanc ego de me conjecturam domi facic, id. Cist. 2, 1, 2; id. Cas. 2, 3, 8; Cic. de Or. 2, 74, 299: conjecturam facere (ex re or re), Plaut. Poen. prol. 91; id. Rud. 3, 4, 66; Ter. And. 3, 2, 32; id. Heaut. 2, 3, 25; Cic. Mur. 21, 44; id. Verr. 2, 2, 74, § 183: attendite num aberret a conjecturā suspitio periculi mei, i. e. reasonable inference, id. Phil. 12, 9, 23; Quint. 8, 4, 26; Plin. Pan. 20 fin.: capere ex re, Varr. R. R. 3, 16, 32: capere, Cic. Rosc. Am. 35, 98: hoc videre licet ex aliquot rebus, Varr. R. R. 1, 7, 3: conjecturā uti, Quint. 3, 6, 15: judicare aliquid, Cic. Fl. 3, 6: coarguere aliquid, id. Agr. 1, 6, 18: quaerere aliquid, id. Or. 36, 126; cf.: quaeritur per conjecturam, Quint. 7, 2, 6: conjecturā aberrare, Cic. Att. 14, 22, 1: in conjecturam quantitas cadit, Quint. 7, 4, 43: aliquid conjecturā animi scrutari, Plin. 2, 11, 8, § 49; cf.: animi mei, Quint. 1, 2, 25: si qua conjectura mentis divinae sit (gen. object.), Liv. 10, 39, 15; so, mentis, Quint. 7, 3, 25: animi, id. 7, 2, 6; 7, 2, 45: voluntatis, id. 12, 2, 19: veritatis, Suet. Galb. 7 et saep.
- II. In partic.
- A. T. t. of the lang. of augury, a conclusion drawn from signs or omens, a divining, an interpreting of dreams, soothsaying, prophesying, Plaut. Rud. 3, 1, 20; id. Curc. 2, 1, 31; Cic. Div. 2, 31, 66; 1, 36, 78; 2, 63, 129; Ov. Tr. 1, 9, 51; Suet. Vit. 18.
- B. An element of rhetorical representation founded on conjecture, Cic. Inv. 2, 5, 16; id. Part. Or. 9, 33 sq.; id. Div.. 2, 26, 55; Quint. 7, 2, 1; 3, 6, 50; cf.: in his omnibus conjecturam inducere, the form of conjecture, Cic. Inv. 2, 32, 99.
conjectūrālis, e, adj. [conjectura], belonging to conjecture or guessing, conjectural: ars medicina, Cels. 1 praef.; 2, 6 fin.
Esp. freq. in rhet. lang.: causa, Cic. Top. 24, 92: causae, id. ib. 11, 50; Quint. 2, 4, 26: status, id. 3, 6, 29; and subst.: con-jectūrālĭa, ium, n., conjectures: haec, Quint. 7, 1, 53; 4, 4, 8.
Adv.: conjec-tūrālĭter, conjeclurally, by conjecture: nil conjecturaliter gestum, nil per ambages, Sid. Ep. 8, 11 fin.
1. conjectus, a, um, Part., from conicio.
2. conjectus, ūs, m. [conicio] (rare but class.; most freq. in Lucr.).
- I. A throwing together.
- A. A crowding, connecting, or uniting together: materiaï, Lucr. 5, 417: altior animaï, id. 4, 960.
- B. Concr., a conflux, concourse, confluence; a heap, crowd, pile: elementorum confluit, Lucr. 5, 600: herbae conjectu siccari amnes, Plin. 26, 4, 9, § 18.
- II. A throwing, throwing down, casting, projecting, hurling: lapidum conjectu fracta domus, Cic. Att. 4, 3, 2: terrae, Liv. 7, 6, 2: telorum, Nep. Pelop. 5, 4: venire ad teli conjectum, to come within weapons’ throw, Liv. 2, 31, 6; 28, 14, 19; cf. the opp.: extra teli conjectum consistere, Petr. 90, 2: (jaculorum) ex altioribus locis in cavam vallem, Liv. 25, 16, 22: quasi quid pugno bracchique superne Conjectu trudatur, the thrust, Lucr. 6, 435.
- B. Trop.
- 1. Of the eyes, a turning, directing, throwing, etc.: oculorum in me, Cic. Sest. 54, 115; so, oculorum, id. de Or. 3, 59, 222; id. Planc. 8, 21; Quint. 9, 3, 101; Curt. 9, 7, 25: non modo telorum sed oculorum, Plin. Pan. 17, 3.
- 2. Of the mind, etc., a turning, directing: conjectus animorum in me, Cic. Sest. 54, 115: minarum, Plin. Pan. 17, 3: conjectura dicta est a conjectu, id est directione quādam rationis ad veritatem, Quint. 3, 6, 30.
- 3. = conjectura; progredi conjectu longius, Auct. Vict. Caes. 26, 4.