Lewis & Short

1. conjectus, a, um, Part., from conicio.

2. conjectus, ūs, m. [conicio] (rare but class.; most freq. in Lucr.).

  1. I. A throwing together.
    1. A. A crowding, connecting, or uniting together: materiaï, Lucr. 5, 417: altior animaï, id. 4, 960.
    2. B. Concr., a conflux, concourse, confluence; a heap, crowd, pile: elementorum confluit, Lucr. 5, 600: herbae conjectu siccari amnes, Plin. 26, 4, 9, § 18.
  2. II. A throwing, throwing down, casting, projecting, hurling: lapidum conjectu fracta domus, Cic. Att. 4, 3, 2: terrae, Liv. 7, 6, 2: telorum, Nep. Pelop. 5, 4: venire ad teli conjectum, to come within weapons’ throw, Liv. 2, 31, 6; 28, 14, 19; cf. the opp.: extra teli conjectum consistere, Petr. 90, 2: (jaculorum) ex altioribus locis in cavam vallem, Liv. 25, 16, 22: quasi quid pugno bracchique superne Conjectu trudatur, the thrust, Lucr. 6, 435.
    1. B. Trop.
      1. 1. Of the eyes, a turning, directing, throwing, etc.: oculorum in me, Cic. Sest. 54, 115; so, oculorum, id. de Or. 3, 59, 222; id. Planc. 8, 21; Quint. 9, 3, 101; Curt. 9, 7, 25: non modo telorum sed oculorum, Plin. Pan. 17, 3.
      2. 2. Of the mind, etc., a turning, directing: conjectus animorum in me, Cic. Sest. 54, 115: minarum, Plin. Pan. 17, 3: conjectura dicta est a conjectu, id est directione quādam rationis ad veritatem, Quint. 3, 6, 30.
      3. 3. = conjectura; progredi conjectu longius, Auct. Vict. Caes. 26, 4.