Lewis & Short

con-gĕmo, ŭi, 3, v. n. and a.

  1. I. Neutr., to sigh or groan deeply or loudly, to heave a sigh.
    1. A. Prop. (rare but class.): congemuit senatus frequens, * Cic. Mur. 25, 51; * Suet. Tib. 23.
    2. B. Transf., poet., of trees cut down: supremum congemuit, * Verg. A. 2, 631.
  2. II. Act., to deplore, lament, bewail: quid mortem congemis ac fles? * Lucr. 3, 934: positum feretro congemuere, Val. Fl. 5, 12.