Lewis & Short

condignē, adv., v. condignus fin.

con-dignus, a, um, adj., wholly deserving, very worthy (very rare; mostly anteand post-class.).

        1. (α) Absol.: condignum donum, quali’st qui donum dedit, Plaut. Am. 1, 3, 39 sq.
        2. (β) With abl.: dum condignam te sectaris simiam, Plaut. Mil. 2, 6, 25; Gell. 3, 7, 1.
        3. (γ) With dat.: ultio condigna crimini, Cod. Th. 9, 28, 1; cf. Non. p. 35, 1.
        4. (δ) With gen.: providentiae divinae condignus exitus, App. M. 10, p. 244, 21.
          Adv.: condignē, very worthily.
        1. (α) Absol.: condigne facere, Plaut. Men. 5, 5, 8; id. Aul. 3, 4, 6: condigne atque recte loqui, Gell. 1, 6, 4: condigne et cum decore depingere, id. 14, 4, 1.
        2. (β) With abl.: condigne te cubare, Plaut. Cas. 1, 43; id. Capt. 1, 1, 39.
          Comp. and sup. are not in use.