Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

con-căco, āvi, ātum, 1, v. a., to defile with ordure, to fill with defilement: totam regiam, Phaedr. 4, 17, 11: se, Sen. Apoc. 4 fin.: catillus concacatus, Petr. 66.

con-caedes, ium (sing. abl. concaede, Amm. 16, 12, 15), f., an abattis, barricade of felled trees (post-Aug.), Amm. 16, 12, 15; 17, 10, 6.
Plur., Veg. Mil. 3, 22; Tac. A. 1, 50; Amm. 16, 11, 8.

con-călĕfăcĭo, fēci, factum, 3, v. a., to warm thoroughly (rare but class.).

        1. (α) Act.: bracchium, Cic. de Or. 2, 78, 316.
        2. (β) Pass.: concălĕfīo, fĭĕri, factus sum: vertat ova, uti aequabiliter concalefiant, Varr. R. R. 3, 9, 11: trabes concalefaciuntur, are heated, Vitr. 4, 7 (cf. calefacientur, id. 5, 10): (concursio corporum) concalefacta et spirabilis, Cic. Tusc. 1, 18, 42 (but in Cic. Fragm. ap. Non. p. 92, 22, the read. is dub.).

concălĕfactōrĭus, v. concalfactorius.

concălĕfactus, a, um, v. concalefacio.

concălĕfīo, v. concalefacio.

con-călĕo, ŭi, 2, v. n., to be thoroughly warm (rare), Plaut. Pers. 1, 3, 8.

con-călesco, lŭi, 3, v. inch. n., to become or grow thoroughly warm, to glow.

  1. I. Prop. (rare but class.): corpora nostra ardore animi concalescunt, * Cic. Tusc. 1, 18, 42: frumenta non poterunt cito concalescere, Vitr. 6, 9; cf. Plin. 18, 30, 73, § 304; Col. 12, 52, 17.
    In perf., Plaut. Am. 1, 3, 15; Varr. R. R. 3, 16, 38; Col. 2, 18, 1; 2, 50.
  2. II. Trop., to glow with love: concaluit, quid vis? * Ter. Heaut. 2, 3, 108 Don.

con-calfactōrĭus, a, um, adj. [concalefacio], suitable for warming, warming: vis herbae, Plin. 21, 20, 83, § 141.

con-callesco, callui, 3, v. inch. [calleo]; lit., to become hard or callous; hence, trop.,

  1. * I. Of the intellect, to become shrewd, practised (cf. calleo, I.): callidos eos appello, quorum, tamquam manus opere, sic animus usu concalluit, Cic. N. D. 3, 10, 25.
  2. * II. Of the feelings, to become insensible, obtuse: locus ille animi nostri, stomachus ubi habitabat olim, concalluit, Cic. Att. 4, 16, 10.

concămĕrātĭo, ōnis, f. [concamero], a vaulting; a vault, Vitr. 2, 4; 5, 10; Plin. 11, 10, 10, § 22; Dig. 32, 31 al.

con-cămĕro, āvi, ātum, 1, v. a., to vault or arch over: templum, Plin. 34, 14, 42, § 148.
In part. pass.: sudatio, Vitr. 5, 11, 2; Suet. Aug. 90; Inscr. Orell. 3033: uvae pensili concameratae nodo, suspended from a vault or arch, Plin. 14, 1, 3, § 16.

* con-candesco, candui, ĕre, v. inch. n., to glow, be inflamed, Manil. 1, 874 ex conj. (Codd. excanduit).

Concăni, ōrum, m., = Κωγκανοί, a savage people of Cantabria in Hispania Tarraconensis; sing. collect.: Concanus, Hor. C. 3, 4, 34; Sil. 3, 361.

concapit, a corrupt word, and difficult of explanation; in the XII. Tab. in a passage in Fest. p. 365 Müll.; cf. Dirks. Uebersicht, etc., p. 433 sq.

con-captīvus, i, m., a fellow-captive, Hier. Ep. 119; Vulg. Rom. 16, 7.

concarnātĭo, ōnis, f. [concarno], a uniting with flesh, incarnation, Tert. Mon. 9 fin.

con-carno, āre, v. a., to unite or clothe with flesh, to incarnate (post-class. and very rare), Tert. Carn. Christ. 20; Veg. Art. Vet. 2, 22, 3.

con-castīgo, āre, v. a., to chastise severely, to punish (ante- and post-class.): hominem probe, Plaut. Bacch. 3, 3, 94; 5, 2, 56; id. Trin. 1, 1, 4; M. Aur. ap. Fronto Ep. ad M. Caes. 1, 9.

concătēnātĭo, ōnis, f. [concateno], a connecting, joining (late Lat.).

  1. I. Lit., Cassiod. Var. 12, 19.
  2. II. Trop.
        1. a. A concatenation, sequence: temporum, Tert. Apol. 19: causarum, Aug. Civ. Dei, 3, 30.
        2. b. Mentis (i. e. constrictio), fettering, binding, Cael. Aur. Tard. 3, 2, 15.

con-cătēno, no perf., ātum, 1, v. a., to link or bind together, to connect (late Lat.), Lact. 3, 17; Min. Fel. 17, 2.

con-cătervātus, a, um, adj. [caterva], heaped or crowded together: copiae, Amm. 29, 5, 38: manipuli, id. 31, 13, 2.

concăvĭtas, ātis, f. [concavus], a hollow, cavity (late Lat.), Cael. Aur. Tard. 2, 1, 14.

concăvo, no perf., ātum, 1, v. a. [concavus], to make hollow, to hollow out, make round (very rare): bracchia in arcus, to curve, bend, Ov. M. 2, 195; cf. manus, Nemes. Ecl. 3, 49: concavati nidi, Col. 8, 5, 11.

con-căvus, a, um,

  1. I. adj., hollow, concave; arched, vaulted; bent, curved: cymbala, Lucr. 2, 619; cf.: concava aera, Ov. M. 4, 30: loca terrae, Lucr. 5, 1255: altitudines speluncarum, Cic. N. D. 2, 39, 98: saxa, Verg. G. 4, 49: vallis, Ov. M. 8, 334: bracchia Cancri, id. ib. 10, 127; 15, 369: jugula, Cic. Fat. 5, 10: manus (opp. plana), Sen. Ep. 56, 1: dentes, Plin. 11, 37, 61, § 162: folia, id. 16, 24, 38, § 92: aqua, swelling, Ov. Tr. 1, 11, 20: puppis, id. F. 4, 276: vela, id. H. 6, 66: ulcus, Scrib. Comp. 238.
  2. II. Subst.: con-căva, ōrum, n., hollow places, hollows (postclass.), Claud. III. Cons. Hon. 47; Lact. 7, 26.

con-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n. and a. (a strengthened cedo, and corresp. with it in most of its signiff.); lit., to go, walk; hence,

  1. I. Neutr., with reference to the terminus a quo, to go or walk away from a place, to depart, retire, withdraw, remove from (in lit. signif. rare but class.).
    1. A. In gen.: concedite atque abscedite omnes, de viā decedite, Plaut. Am. 3, 4, 1; so absol., Ter. Eun. 1, 2, 102; id. Hec. 4, 2, 21; cf.: ipsae concedite silvae, farewell, Verg. E. 10, 63.
      With prep.: a foribus, Plaut. Most. 2, 1, 82: abs te, id. Pers. 1, 1, 51: ab oculis alicujus, Cic. Cat. 1, 7, 17: superis ab oris, Verg. A. 2, 91: ex aedibus, Ter. Hec. 4, 4, 57.
      With abl. only: oculis, Plaut. Ep. 5, 2, 16: caelo, Verg. A. 10, 215: solio, Sil. 3, 628.
      With adv.: hinc, Plaut. Ps. 1, 5, 158; Ter. Eun. 1, 2, 126; id. Heaut. 3, 3, 11.
    2. B. Esp.
      1. 1. Pregn. ( = cedo, II. A. 2.), to pass away, disappear, vanish, in Tac. (with and without vitā), to depart from life, die: tumor et irae Concessere deūm, Verg. A. 8, 41: vitā, to die, Tac. A. 1, 3; 3, 30; 6, 39; 12, 39; 14, 51; and absol.: quandoque concessero, id. ib. 4, 38; 13, 30; the same: concessit superis ab oris, Verg. A. 2, 91; cf.: vitā per auras concessit ad Manes, id. ib. 10, 820.
      2. 2. With dat. or absol., prop. qs. to go out of the way for one (on account of his wishes, or his superior power or excellence), i. e. to yield to, submit, give way to, adapt one’s self to.
        1. a. To yield or submit to power or compulsion: ut magnitudini medicinae doloris magnitudo concederet, Cic. Tusc. 4, 29, 63: certum est, concedere homini nato nemini, Plaut. Cas. 2, 4, 15: neque nox quoquam concedit die (i. e. diei), id. Am. 1, 1, 120 (cf. id. ib. 1, 3, 48): cedant arma togae, concedat laurea linguae, Cic. Poët. Off. 1, 22, 77 (cf. id. Pis. 30, 74, and Quint. 11, 1, 24): bellum ac tumultum paci atque otio concessurum, id. Pis. 30, 73: voluptatem concessuram dignitati, id. Fin. 3, 1, 1: injuriae, Sall. J. 14, 24: obsidioni, i. e. permit, Tac. A. 13, 40: operi meo concedite, Ov. M. 8, 393; id. F. 1, 222: naturae, i. e. to die, Sall. J. 14, 15; so, fato, Plin. Pan. 11, 3: fatis magnis, Val. Fl. 1, 554: apparebat aut hostibus aut civibus de victoriā concedendum esse, Liv. 4, 6, 6; cf. so impers.: postquam concessum propemodum de victoriā credebant, id. 3, 60, 4.
        2. b. To give place to in excellence, dignity, rank, etc., to yield to, to give precedence: me amantissimum tui, nemini concedentem, Cic. Fam. 10, 3, 2; so id. ib. 4, 3, 1; 4, 3, 4: etsi de cupiditate nemini concedam, id. Att. 12, 47, 2: sese unis Suebis concedere, Caes. B. G. 4, 7: majestati ejus viri concedere, Liv. 6, 6, 7: aetati, Sall. J. 11, 4; id. H. Fragm. 1, 17; cf. so impers.: Sulla, cujus facundiae, non aetati a Manlio concessum, id. J. 102, 4: vigenti Silio, Tac. A. 3, 43: seniori Sentio, id. ib. 2, 74: ut vix Apronio illi de familiaritate concedere videatur, Cic. Verr. 2, 2, 44, § 108: Antario Varoque de gloriā, Tac. H. 3, 64: nemini in illa causā studio et cupiditate concedere, Cic. Deiot. 10, 28: nec amore in hanc patriam nobis concedunt, Tac. A. 11, 24: nec, si muneribus certes, concedat Iollas, Verg. E. 2, 57.
          With acc. of quantity (cf. 3. infra): magistro tantulum de arte, Cic. Rosc. Am. 40, 118: alicui quicquam in desperatione, id. Att. 14, 18, 3.
        3. c. To yield, submit to one’s will, comply with one’s wishes: ut tibi concedam, neque tuae libidini advorsabor, Ter. Hec. 2, 2, 3: matri meae, id. ib. 3, 5, 28: concessit senatus postulationi tuae, Cic. Mur. 23, 47: jurisconsultis concedi, id. Caecin. 24, 67.
          Impers.: Caesarconcedendum non putabat, Caes. B. G. 1, 7.
        4. d. Like συγχωρεῖν τινι, to assent to, concede to: nunquamne hodie concedes mihi Neque intelleges, etc., Ter. Phorm. 5, 3, 22 (credes, consenties, Ruhnk.): stultum me fateor, liceat concedere veris, Hor. S. 2, 3, 305 (cf. in Gr. συγχωρεῖν τῇ ἀληθείᾳ).
        5. e. To assent to, grant, pardon, allow, etc.: quos (judices) alienis peccatis concessuros putes, quo facilius ipsis peccare liceat, Cic. Verr. 2, 3, 96, § 223: poëtae non ignoscit, nobis concedit, id. de Or. 3, 51, 198: dicto concedi, id. Rosc. Am. 1, 3: cui (vitio) si concedere nolis, Hor. S. 1, 4, 140; cf. id. ib. 1, 3, 85.
          Hence (cf. cedo, II. A. 3. fin.),
      3. 3. Act., with acc. (and dat.) aliquid alicui.
        1. a. To grant, concede, allow; to consign something over to, to resign, yield, vouchsafe, confirm to, etc. (very freq. in all perr. and species of composition): illum mihi aequius est quam me illi quae volo concedere, Plaut. Cas. 2, 3, 47: si nunc de tuo jure concessisses paululum, Ter. Ad. 2, 2, 9: partem octavam pretii, Plin. Ep. 8, 2, 3: date hoc et concedite pudori meo, ut, etc., Cic. Verr. 2, 1, 12, § 32; cf. Ter. Hec. 2, 2, 16: alicui primas in dicendo partis, Cic. Div. in Caecil. 15, 49: amicis quicquid velint, id. Lael. 11, 38: neque quicquam illius audaciae, id. Caecin. 35, 103: doctrinam alicui, Quint. 11, 1, 89; cf.: artes tibi, Cic. Quint. 30, 93: intellegentiam, prudentiam, Quint. 12, 1, 3: principatum imperii maritimi Atheniensibus, Nep. Timoth. 2, 2; cf. id. Dion, 6, 3; Suet. Aug. 66; id. Tib. 4; Prop. 2 (3), 15, 37; cf.: tempus quieti, aut luxuriae, Sall. J. 61, 3: tempestivum pueris ludum, Hor. Ep. 2, 2, 142: libertatem his, Caes. B. G. 4, 15 fin.: vitam alicui, Suet. Caes. 68; id. Aug. 13; 16: crimen gratiae, i. e. to accuse or inform against for the sake of favor, Cic. Rosc. Com. 6, 19: peccata alicui, to pardon him, id. Verr. 2, 1, 49, § 128: delicta, Suet. Ner. 29.
          Pass.: Siciliam nimis celeri desperatione rerum concessam, had been ceded, given up, Liv. 21, 1, 5: Scaevolae concessa est facundiae virtus, Quint. 12, 3, 9; 10, 1, 100 et saep.: acriusUlcisci, quam nunc concessum est legibus aequis, Lucr. 5, 1148; cf. Nep. Them. 10 fin.; Suet. Tib. 18.
          Poet., with in and acc.: concessit in iras Ipsegenitor Calydona Dianae, gave over to be punished, Verg. A. 7, 305.
          1. (β) With dat. and inf.: nec nostrā dicere linguā Concedit nobis patrii sermonis egestas, Lucr. 1, 831; so, ducere neptem, Cat. 64, 29: esse poëtis, Hor. A. P. 373; Suet. Aug. 44 et saep.
            Impers. pass.: de re publicā nisi per concilium loqui non conceditur, Caes. B. G. 6, 20 fin.: quo mihi fortunam, si non conceditur uti, Hor. Ep. 1, 5, 12; Quint. 12, 1, 37; 12, 1, 42; 8, 6, 76; Suet. Ner. 12: servis quoque pueros hujus aetatis verberare concedimus, Curt. 8, 8, 3: concedunt plangere matri, Stat. Th. 6, 134: cum accusare etiam palam concessum sit, Quint. 6, 3, 28; 2, 17, 27; 11, 3, 150: 8, 3, 30; 12, 3, 8 al.
            Poet.: fatis numquam concessa moveri Camarina, not allowed. forbidden to be removed, Verg. A. 3, 700; cf. also personally: haec ubi conceduntur esse facta, for conceditur haec esse facta, Cic. Caecin. 15, 44.
          2. (γ) With acc. and inf.: non omnia corpora vocem Mittere concedis, you grant, Lucr. 2, 835: oculos falli, id. 4, 380; Quint. 2, 5, 25: culpam inesse concedam, Cic. Rosc. Am. 28, 76: poëtas legendos oratori futuro, Quint. 1, 10, 29.
            Pass. impers.: concedatur profecto verum esse, ut, etc., Cic. Lael. 14, 50.
          3. (δ) With ut or ne: nec vero histrionibus oratoribusque concedendum est, ut iis haec apta sint, nobis dissoluta, Cic. Off. 1, 35, 129: verum concedo tibi ut ea praetereas, quae, etc., id. Rosc. Am. 19, 54: concedant ut viri boni fuerint, id. Lael. 5, 18; id. de Or. 1, 13, 57; Lucr. 2, 658: non concedo, ut sola sint, Quint. 6, 2, 11 al.: cui concedi potest, ut? etc., Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 21: ut concedatur ne in conspectum veniat, Hirt. B. G. 8, 48.
            (ε) With a simple subj.: concedo sit dives, Cat. 114, 5; Ov. A. A. 1, 523.
            (ζ) Absol.: beatos esse deos sumpsisti: concedimus, Cic. N. D. 1, 31, 89; id. Verr. 2, 2, 32, § 78; cf. Quint. 1, 1, 2: consules neque concedebant neque valde repugnabant, Cic. Fam. 1, 2, 2; Caes. B. G. 1, 44.
        2. b. = condono, to grant or yield something to one as a favor or from regard, to desist from, forbear, give up; forgive, pardon: inimicitias rei publicae, to give up for the sake of the State, Cic. Prov. Cons. 18, 44: petitionem alicui, from regard to, id. Phil. 2, 2, 4: peccata liberum parentum misericordiae, id. Clu. 69, 195: cum Marcellum senatui reique publicae concessisti, id. Marcell. 1, 3: ut concessisti illum (sc. Marcellum) senatui, sic da hunc (sc. Ligarium) populo, as you have pardoned him in deference to the Senate, id. Lig. 12, 37; cf. Nep. Att. 7 fin.; Tac. A. 2, 55; 4, 31: Montanus patri concessus est, id. ib. 16, 33 fin.
  2. II. Neutr., in respect to the terminus ad quem, to go, walk, betake one’s self somewhere, to retire, withdraw to, etc.; with ad, in, or adv.: tantisper hic ego ad januam concessero, Plaut. Aul. 4, 5, 6 Wagn.; cf.: ad Manes, i. e. to die, Verg. A. 10, 820: ad victorem, Tac. H. 2, 51: ad dexteram, Ter. And. 4, 4, 12: caeli distributio docet unde fulmen venerit, quo concesserit, Cic. Div. 2, 20, 45; so Lucr. 1, 380: huc, Plaut. Capt. 2, 1, 19; id. Bacch. 4, 2, 28; id. Trin. 2, 4, 116; Ter. Heaut. 1, 1, 122; Caecil. ap. Non. p. 270, 8: istuc, Plaut. As. 3, 3, 56; Ter. Eun. 4, 4, 39: vis animae in altum, Lucr. 4, 919: in delubrum, Liv. 30, 20, 6: in hiberna, id. 26, 20, 6; cf.: Carthaginem Novam in hiberna, id. 21, 15, 3: Argos habitatum, Nep. Them. 8, 1: Cythnum, Tac. A. 3, 69: Neapolin, id. ib. 14, 10: Patavium, id. H. 3, 11: in insulam, id. ib. 5, 19: in turbam, Hor. S. 1, 4, 143: trans Rhenum, Tac. H. 5, 23: concede huc a foribus, Plaut. Men. 1, 2, 48: hinc intro, id. Ps. 1, 5, 158; Ter. Eun. 1, 2, 126: hinc aliquo ab ore eorum, id. Heaut. 3, 3, 11; cf.: aliquo ab eorum oculis, Cic. Cat. 1, 7, 17: hinc rus, Ter. Hec. 4, 4, 7.
    1. B. Trop.: in aliquid, of entering into an alliance, yielding to, etc., to agree or consent to, to assent, to submit, yield, or resign one’s self, to acquiesce in, to go or pass over to any thing (freq. in the histt.): mulier, conjuncta viro, concessit in unum Conubium, Lucr. 5, 1010; cf.: in matrimonium, Just. 24, 2, 10: victi omnes in gentem nomenque imperantium concessere, were merged in, passed over into, Sall. J. 18, 12; so, in paucorum potentium jus atque dicionem, id. C. 20, 7; cf.: in dicionem, Liv. 38, 16, 9: in dominationem, Sall. H. Fragm. 3, 22 Gerl.: in deditionem, Liv. 28, 7, 9; 39, 2, 4; 42, 53, 7: in Tyrias leges, Sil. 15, 6: in condiciones, Liv. 2, 33, 1: in sententiam, id. 32, 23, 12; 32, 36, 8; Tac. A. 1, 79 fin.; cf.: in illos, assent to, yield to them, Cic. Fragm. ap. Aug. contr. Avid. 3, 7: in partes, Tac. H. 2, 1.

con-cĕlē̆bro, āvi, ātum, 1, v..a. (a strengthened celebro; rare but class.).

  1. I. To resort to in multitudes or frequently, to frequent: variae volucres loca aquarum Concelebrant, Lucr. 2, 345: convivia et passim et tributim, Q. Cic. Pet. Cons. 11, 44.
        1. b. Of actions, to pursue or prosecute vigorously: studia per otium, Cic. Inv. 1, 3, 4.
        2. c. Aliquid aliquā re, or absol., to fill, animate, enliven, cause to abound with any thing: suavi cantu concelebra omnem hanc Plateam hymenaeo, Plaut. Cas. 4, 3, 2: levia carmina cantu, Lucr. 5, 1381: alma Venus quae terras concelebras, who hast filled with life, id. 1, 4.
  2. II. Meton.
    1. A. To celebrate a solemnity in great numbers, to celebrate, solemnize: diem natalem, Plaut. Ps. 1, 2, 32; cf.: dies carnificum, id. As. 2, 2, 45: funus, Liv. 8, 7, 22: at jam quoque rem (sc. triumphum) populus Romanus omnium studio omni visendam et concelebrandam putavit, Cic. Imp. Pomp. 21, 61 Orell. N. cr.: spectaculum, etc., Liv. 1, 9, 7: dapes, Ov. F 4, 354.
    2. B. To honor, praise, extol: genium choreis, Tib. 1, 7, 49.
    3. C. To publish abroad, make known: summae virtutis concelebrandae causā Graiimonumentum statuerunt, Cic. Inv. 2, 23, 70: rumorem, Q. Cic. Pet. Cons. 13, 50: multis indu locis sermonibu’ concelebrarunt, Lucil. ap. Non. p. 275, 2: famā ac litteris victoriam, Caes. B. C. 3, 72 fin.

con-cellīta, ae, m. [cella], he who dwells with one in a cell, a cell-mate, Sid. Ep. 8, 14.

con-cēlo, āvi, 1, v. a., to conceal carefully (perh. only in Gell.): errores, Gell. 15, 2, 5; 11, 9, 2.

con-cēnātĭo (-caen-,-coen-), ōnis, f., a supping together, companionship at table; transl. of σύνδειπνον (like compotatio of συμπόσιον), Cic. Sen. 13, 45; id. Fam. 9, 24, 3.

concentĭo, ōnis, f. [concino], a singing together, harmony (very rare): clarissima (catervae), Cic. Sest. 55, 118; id. Tim. 8, 24; App. de Mundo, p. 71, 20.

concentor, ōris, m. [concino], one who sings with others in a chorus (late Lat.), συνῳδός, Gloss. Isid. 7, 12, 28.

con-centŭrĭo, āre, v. a.; lit., to assemble by centuries; hence, humorously, in Plaut., to collect, bring together, to prepare in gen.: dum concenturio in corde sycophantias, Plaut. Ps. 1, 5, 159: epistulae illae mihi concenturiant metum In corde, id. Trin. 4, 2, 160 Brix ad loc.

concentus, ūs, m. [concino], sounds blending harmoniously together, symphony, harmony, harmonious music (class.).

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: ille sonus … qui acuta cum gravibus temperans varios aequabiliter concentus efficit, Cic. Rep. 6, 18, 18: concentum servare, id. Fin. 4, 27, 75: vocis lyraeque, Ov. M. 11, 11: avium, Cic. Leg. 1, 7, 21; Verg. G. 1, 422 (quoted in Quint. 5, 9, 16); cf.: et tepidum volucres concentibus aëra mulcent, Ov. F. 1, 155: tubarum ac cornuum, Liv. 9, 41, 17; Quint. 1, 10, 14; cf. signorum, id. 9, 4, 11 (al. congestu, id. 10, 7, 16; v. Spald., Wolf, and Zumpt, dub.): rauci, Stat. Th. 6, 227.
      1. 2. Meton., of a choir singing in harmony, Cic. de Or. 3, 80, 196.
    2. B. In partic., a concordant acclamation of people in a theatre, Plin. Pan. 2, 6; 46, 2.
  2. II. Trop., concord, agreement, harmony, unanimity (also class.): quā ex conjunctione naturae et quasi concentu atque consensu, quam συμπάθειαν Graeci vocant, etc., Cic. Div. 2, 14, 34; cf. actionum, id. Off. 1, 40, 145; and: omnium doctrinarum, id. de Or. 3, 6, 21: virtutis, Tac. G. 3: omnium laudum, Plin. Pan. 4, 6: nunc age, quid nostrum concentnm dividat audi, * Hor. Ep. 1, 14, 31.
    Of the harmony of colors, Plin. 37, 6, 24, § 91; and of the blending of sweet odors, Plin. 12, 19, 42, § 86 (Sillig, conceptum).

conceptācŭlum, i, n. [concipio], that which receives something, a receptacle (post-Aug. and rare).

  1. I. Prop., Plin. 2, 45, 44, § 115: sanguinis, Gell. 18, 10, 9; Front. Aquaed. 22 al.
  2. * II. Trop.: superbia aliubi conceptaculum, sed hic (sc. in superciliis) sedem habet, Plin. 11, 37, 51, § 138.

conceptĭo, ōnis, f. [concipio].

  1. I. Prop.
    1. A. A comprehending; hence, concr., a circuit, compass: summa omnium naturae rerum (mundus), the system of the universe, Vitr. 9, 4, 2: tota mundi, id. 6, 1, 6.
    2. B. Aquae, a collection, reservoir, Front. Aquaed. 66; 67; 71; 73 al.
    3. C. A conception, a becoming pregnant, Cic. Div. 2, 22, 50; Plin. 22, 22, 40, § 83; and imbrium (as fructifying the earth), Vitr. 8 praef.
  2. II. Trop.
    1. A. A composing, drawing up of juridical formulas Cic. Inv. 2, 19, 58; Dig. 3, 5, 46; 12, 2, 34; 24, 3, 56; 48, 2, 3 al.
      Hence,
    2. B. Rei, an expression, Gell. 11, 13, 9.
    3. C. In late gram., a syllable, Charis. p. 1 P.

conceptĭōnālis, e, adj. [conceptio], pertaining to conception: fatum, Fulg. Myth. 2, 8; sol, Firm. Math. 7, 1.

conceptīvus, a, um, adj. [concipio].

  1. * I. That is conceived: fides et dilectio non substantiva animae sed conceptiva, Tert. Res Carn. 40.
  2. II. That is ordered, directed; so only feriae, in the Roman ritual, those festivals that were not fixed for a certain day, but were celebrated annually on days appointed by the priests or magistrates, movable festivals. Such were the Compitalia, Paganalia, Sementivae, Latinae, etc., Varr. L. L. 6, § 26; Macr. S. 1, 16; cf. Paul. ex Fest. p. 62, 15 Müll.

concepto, āre, v. freq. a. [concipio] (late Lat.).

  1. I. To conceive, become pregnant, Arn. 4, p. 141.
  2. II. To conceive in mind: majora, Amm. 31, 10, 5.

conceptum, i, n., v. concipio, I. B. fin., and II. B. fin.

1. conceptus, a, um, Part., from concipio.

2. conceptus, ūs, m. [concipio].

  1. I. A collecting, gathering: (Tiberis) novenorum conceptu dierum navigabilis, after the water had been stopped nine days, Plin. 3, 5, 9, § 53.
    1. B. Concr., a collection, conflux: conceptus aquarum inertium vasti, Sen. Q. N. 5, 15, 1.
  2. II. A taking, catching: camini, i. e. a taking fire, Suet. Vit. 8.
    1. B. In partic.
      1. 1. A conceiving, pregnancy: hominum pecudumve, Cic. Div. 1, 42, 93; cf.: Caeli latu Terraeque conceptu generati editique, id. Tim. 11 med.: accelerant cochleae, Plin. 30, 14, 43, § 126.
        1. b. Transf., of plants, a budding, sprouting: conceptus id est germinatio, Plin. 17, 2, 2, § 13: satorum, id. 17, 18, 30, § 134.
      2. 2. Concr., the fœtus: a se abigere, Suet. Dom. 22: leporis utero exemptus, Plin. 28, 19, 77, § 248.
    2. C. Trop., a conceiving in the mind; concr., a thought, purpose: animi, Firm. Math. 5, 12.

con-cerno, ĕre, v. a., to mix, mingle together (as in a sieve, in order to separate by sifting): carni, Aug. Conf. 5, 10 fin.

con-cerpo, psi, ptum, 3, v. a. [carpo], to pluck, pull, or tear in pieces, to rend (rare).

  1. I. Prop.: epistulas, Cic. Att. 10, 12, 3: librum, Liv. 38, 55, 11; cf. Gell. 4, 18, 12; cf. litteras, Suet. Ner. 47: folia coronae concerpta, Plin. 21, 3, 9, § 13: linteolum, lint, id. 28, 15, 61, § 216; 31, 9, 45, § 100.
  2. * II. Trop. (acc. to carpo, II. B. b. α), to abuse, revile, censure: Curionem ferventissime, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 5.

concerra and concerro, v. cong-.

concertātĭo, ōnis, f. [concerto], a strife of words, a disputation, dispute, controversy (several times in Cic.; elsewhere rare): contentiones concertationesque in disputando pertinaces, Cic. Fin. 1, 8, 27; cf.: concertationum plenae disputationes, id. de Or. 1, 43, 194: concertationis studium, id. Div. 1, 30, 62: imitatur disputandi prudentiam concertatio captatioque verborum, a love of disputation (the ἐριστική of the sophists), id. Part. Or. 23, 81: jejuna verborum, id. de Or. 2, 16, 68: magistratuum, id. Sest. 36, 77: sententiarum circa aegros (of the physicians at the sick-bed), Plin. 29, 1, 5, § 11; cf. id. 20, 18, 76, § 200.

* concertātīvus, a, um, adj. [concerto], pertaining to controversy: concertativa accusatio ( = mutua accusatio), a recrimination, countercharge, Gr. ἀντικατηγορία, Auct. ap. Quint. 7, 2, 9.

* concertātor, ōris, m. [concerto], one who contends or vies with another, a rival: concertator Corbulonis: scientiā militiae (corresp. with aemulus), Tac. A. 14, 29.

* concertātōrĭus, a, um, adj. [concerto], pertaining to controversy or disputation, controversial: genus (dicendi), Cic. Brut. 83, 287.

con-certo, āvi, ātum, 1, v. a., to contend with any one zealously or warmly (rare but class.; cf. aemulor).

  1. I. In gen.: te audio nescio quid concertasse cum ero, Ter. Ad. 2, 2, 3: pro explorato habebat, Ambiorigem proelio non esse concertaturum, * Caes. B. G. 6, 5: de regno, Suet. Aug. 21: aves nandi velocitate concertant, Col. 8, 15, 4.
    Poet., with dat.: triclinia templis concertant, Manil. 5, 507.
  2. II. Esp., to dispute, debate (only so in Cic.): (Pompeius) saepius cum hoste conflixit, quam quisquam cum inimico concertavit, Cic. Imp. Pomp. 10, 28: cum aliquo verbo uno, id. Att. 3, 12, 2: cum Apolline de tripode, id. N. D. 3, 16, 42: concertantes super cenam de nobilitate generis, Suet. Calig. 22.

concertor, āri, 1, v. dep.; collat. form of concerto, q. v. (late Lat.), Vulg. Sap. 15, 9; id. Ecclus. 38, 29.

* concessātĭo, ōnis, f. [concesso], a stopping, delaying, Col. 11, 1, 16.

concessĭo, ōnis, f. [concedo, I. B. 3.], an allowing, granting, conceding, permission, leave (rare, but in good prose).

  1. I. In gen.: agrorum, Cic. Agr. 3, 3, 11; Tac. A. 3, 73: praemiorum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 3: concessio, ut peculiare aliquid in fundo pascere liceat, Varr. R. R. 1, 17, 7: vestra, Cic. Att. 3, 24, 1: competitorum, id. Tog. Cand. Fragm. 5 (8, 5, p. 21 B. and K.).
    1. B. A yielding, retiring: legis, Tert. adv. Marc. 5, 13.
  2. II. Esp., in rhet., a figure of speech, concession: cum aliquid etiam iniquum videmur causae fiduciā pati, * Quint. 9, 2, 51.
      1. 2. Jurid. t. t., a plea of confession and excuse or mitigation: concessio est, per quam non factum ipsum probatur ab reo, sed ut ignoscatur, id petitur, Cic. Inv. 2, 31, 94; 1, 11, 15; Auct. Her. 1, 14, 24.

concessīvus, a, um, adj. [concedo], pertaining to concession, concessive (late Lat.), Serv. ad Verg. A. 10, 33; Diom. p. 390 P.

con-cesso, āvi, 1, v. a., to cease, leave off, desist (ante- and post-class., and very rare): lavari aut fricari, Plaut. Poen. 1, 2, 9: quid ego hic properans concesso pedibus, linguā largior? id. As. 2, 2, 24; Front. Ep. ad M. Antonin. Aug. 1, 2.
Of things as subjects: concessavit praeceptum, Tert. Fug. Pers. 6.

1. concessus, a, um, Part., from concedo.

2. concessus, ūs, m. [concedo], a permitting, conceding, concession, permission, leave (in good prose, but used only in abl. sing.): Caesaris concessu, Caes. B. G. 7, 20: datur concessu omnium huic aliquis ludus aetati, Cic. Cael. 12, 28: concessu et beneficio illius, id. Fam. 4, 6, 3: concessu et munere deorum, id. Tim. 14 fin.: ipsorum inter ipsos, id. Brut. 21, 84: fratrum, Tac. A. 12, 44.

concha, ae, f., = κόγχη.

  1. I. A bivālve shell-fish, mussel, Plaut. Rud. 2, 1, 8; 2, 1, 15; Lucr. 2, 374; Verg. G. 2, 348; Plin. 9, 33, 52, § 102: legere, Cic. de Or. 2, 6, 22; Suet. Calig. 46: cavae, Ov. M. 4, 725: marinae, id. ib. 15, 264: viles, Hor. S. 2, 4, 28: unionum, Suet. Ner. 31.
    1. B. In partic.
      1. 1. A pearl-oyster, Plin. 9, 35, 54, § 107 sq.
        Hence,
        1. b. Meton., a pearl: lucida, Tib. 2, 4, 30; cf. Prop. 3 (4), 13, 6; Ov. M. 10, 260; id. Am. 2, 11, 13.
      2. 2. The purple-fish, Lucr. 2, 501; Ov. M. 10, 267.
  2. II. A mussel-shell, Lucr. 4, 937; Cic. N. D. 2, 48, 123: ostrea in conchis suis, Ov. F. 6, 174.
    Hence,
    1. B. Meton.
      1. 1. A snail-shell, Col. poët. 10, 324.
        1. b. The Triton’s trumpet, in form like a snail-shell, Verg. A. 10, 209; Ov. M. 1, 333; Plin. 9, 5, 4, § 9; the trumpet of Misenus, Verg. A. 6, 171.
      2. 2. Of objects in the form of a mussel-shell.
        1. a. A vessel for holding oil, unguents, salt, etc., Cato, R. R. 13, 2; Col. 12, 50, 8; Hor. C. 2, 7, 23; id. S. 1, 3, 14 al.
        2. b. = cunnus, Plaut. Rud. 3, 3, 42; Fulg. Myth. 2, 4.

conchātus, a, um, adj. [concha], shellformed: cauda, Plin. 10, 20, 22, § 43: parietum spatium, id. 11, 51, 112, § 270.

* conchĕus, a, um, adj. [concha], of or pertaining to a shell-fish: baca, a pearl, Verg. Cul. 67 dub. (prob. a gloss; v. Sillig N. cr.).

conchī̆cla, ae, f. dim. [contr. from conchicula, from conchis], the boiled bean, Apic. 5, 4; cf. Petr. 66, 7.
Hence, con-chī̆clātus, a, um, adj., prepared with beans: pullus, Apic. 5, 4.

conchis, is, f., = κόγχος, a kind of bean boiled with the pods, Mart. 13, 7; Juv. 3, 293; 14, 131; cf. Apic. 5, 4.

conchīta, ae, m., = κογχίτης [κόγχη], a catcher of shell-fish, Plaut. Rud. 2, 2, 5.

conchŭla, ae, f. dim. [concha], a small shell-fish (very rare), Cels. 2, 29; Val. Max. 8, 8, 1 al.

conchȳlĭārĭus, ĭi, m. [conchylium], a purple dyer, Inscr. Donat. 315, 8.

conchȳlĭātus, a, um, adj. [conchylium].

  1. I. Of a purple color: peristromata, Cic. Phil. 2, 27, 67: vestis, Plin. 9, 39, 64, § 138; Suet. Caes. 43: lana, Petr. 54, 4; Marc. Emp. 9.
  2. II. Clothed in purple: relictis conchyliatis cum illo seminudo loquor, Sen. Ep. 62, 3.

conchȳlĭ-lĕgŭlus, i, m. [conchylium], a collector of shell-fish, Cod. Th. 11, 7, 15; 13, 1, 9.

conchȳlĭum, ii, n., = κογχύλιον.

  1. I. A shell-fish, a testaceous animal, in gen., Plin. 9, 29, 46, § 86; Cic. Div. 2, 14, 33.
  2. II. Specif.
    1. A. An oyster, Cic. Pis. 27, 67; Hor. Epod. 2, 49; id. S. 2, 2, 74; 2, 4, 30; 2, 8, 27; Cels. 2, 18.
      1. 2. A kind of purple shell-fish: color conchyli, Lucr. 6, 1074; Cat. 64, 49 Sillig N. cr.; Col. 8, 17, 9; Vitr. 7, 13.
    2. B. Meton.
        1. a. Purple color, purple, Cic. Verr. 2, 4, 26, § 59; Plin. 9, 36, 60, § 127 sq.
        2. b. Purple garments, purple, Quint. 1, 2, 6; Juv. 3, 81; 8, 101 al.

1. con-cĭdo, cĭdi, 3, v. n. [cado], to fall together, to fall down, to tumble to the ground (class. in prose and poetry).

  1. I. In gen., of buildings: conclave illud concidit, Cic. de Or. 2, 86, 353: navis veluti terrestre machinamentum, Tac. A. 14, 6: turris terrae motu, Suet. Tib. 74; cf.: urbs acerbissimo concidat incendio conflagrata, Auct. Her. 4, 8, 12.
    Of other objects: omne caelum, Cic. Rep. 6, 25, 27: ipse et equus ejus ante signum Jovis concidit, id. Div. 1, 35, 77: (alces) infirmas arbores pondere adfligunt atque unā ipsae concidunt, Caes. B. G. 6, 27: pinus bipenni Thessalā, Phaedr. 4, 7, 7: ad terram pondere vasto, Verg. A. 5, 448: sub onere, Liv. 24, 8, 17: pronus in fimo, Verg. A. 5, 333 al.
  2. II. Pregn.
    1. A. To fall down faint or lifeless, to fall in battle or combat (cf. cado, I. B. 2.): concidit, et sonitum simul insuper arma dederunt, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 396 Vahl.): paene in cursu concidi, Plaut. Ep. 2, 2, 16: vi morbi coactus concidere, Lucr. 3, 488; cf.: accesserat ad religionem, quod consul concidit, et parte membrorum captus, etc., Liv. 41, 16, 3; 10, 29, 7; cf. Lucr. 6, 759: Entellus concidit, ut quondam cava conciditpinus, Verg. A. 5, 448; Ov. M. 7, 538: sanus bibit, statim concidit, Quint. 4, 2, 54; cf.: concidere epoto poculo, id. 5, 13, 15; and: ad primum gustum, Suet. Ner. 33: deficientibus viribus, id. Tib. 73: par quoddam (gladiatorum) mutuis ictibus, id. Claud. 34; cf. Ov. M. 5, 77: Dido usa manu, id. H. 7, 196: sparo percussus, Nep. Epam. 9, 1: in proelio, Cic. Tusc. 1, 37, 89: vitio adversariorum, Nep. Ages. 5, 2.
      Of game: multaeque per herbas Conciderant illo percutiente ferae, Ov. H. 4, 94.
      Of victims, to be slaughtered or slain, to fall: vituluspropter mactatus concidit aras, Lucr. 2, 353; Tib. 1, 2, 62; Ov. M. 8, 764; 10, 272; hence also of Iphigenia, Lucr. 1, 99.
    2. B. Trop. (cf. cado, II.), to lose strength, value, etc., to fall to the earth, to be overthrown, to fail, be defeated, to decay, perish, fall, to go to ruin, waste away, cease; of the wind, to fall, subside, go down: concidunt venti, Hor. C. 1, 12, 30; Lucr. 4, 509.
      Of a flame: jam illa flamma, quae magnā congerie convaluerat, diductis quibus alebatur, concidet, Quint. 5, 13, 13; cf. in a figure: nonne, ut ignis in aquam conjectus continuo restinguitur et refrigeratur, sic refervens falsum crimen in purissimam et castissimam vitam collatum statim concidit et restinguitur? Cic. Rosc. Com. 6, 17: macie, to shrink together, shrivel up, Ov. H. 21, 215: illas assumere robora gentes, Concidere has, id. M. 15, 422; cf.: concidit auguris Argivi domus, Hor. C. 3, 16, 11: quā concidit Ilia tellus, Verg. A. 11, 245: eodem anno, quo Carthago concidit, Vell. 1, 13: judicum vocibus fractus reus et unā patroni omnes conciderunt, Cic. Att. 1, 16, 5; cf. id. ib. § 10: ecquis umquam tam ex amplo statu concidit? id. ib. 3, 10, 2: malas causas semper obtinuit, in optimā concidit, id. ib. 7, 25 med.: concidit (Phocion) maxime uno crimine, quod, etc., Nep. Phoc. 2, 4; Tac. A. 16, 21; cf.: Tiberii saevitiā, id. ib. 16, 29: hostes concidunt animis, are disheartened, Hirt. B. G. 8, 19; cf. Cic. Div. 2, 58, 119: scimus Romae solutione impeditā fidem concidisse, failed, was prostrated, id. Imp. Pomp. 7, 19; cf. id. ib. 7, 19 fin.: opes Persarum, Tac. A. 12, 13: senatūs auctoritas, Cic. Att. 1, 16, 7; cf.: imperii majestas, Nep. Pelop. 2, 4; Cic. Or. 43, 148: artificia, id. Ac. 2, 47, 146: praeclara nomina artificum, id. Verr. 2, 4, 6, § 12: omnis ferocia, Liv. 28, 26, 14: bellum, Tac. H. 2, 57 al.

2. con-cīdo, cīdi, cīsum, 3, v. a. [caedo], to cut up, cut through, cut away, cut to pieces, to bring to ruin, destroy, etc. (class. in prose and poetry).

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: nervos, Cic. Fl. 30, 73: corpus in partes, Petr. 141, 2: vitulum Ajax, id. 59 fin.: ligna, Ov. F. 2, 647: agrum umidiorem fossis, Plin. 18, 6, 8, § 47: concidere et cremare naves, to break up, Liv. 38, 39, 2: essedum argenteum, Suet. Claud. 16: haec minute, Col. 12, 22.
    2. B. In partic.
      1. 1. To cut to pieces, for to beat severely, cudgel soundly: aliquem virgis, Cic. Verr. 2, 1, 47, § 122: loris, Juv. 6, 413: pugnis, id. 3, 300.
      2. 2. To cut to pieces in war, to cut down, destroy, kill: hi novissimos adorti magnam multitudinem eorum fugientium conciderunt, Caes. B. G. 2, 11: eos inopinantes adgressus magnam partem eorum concidit, id. ib. 1, 12; so Cic. Prov. Cons. 4, 9; id. Att. 5, 16, 4; Nep. Dion, 10, 1; id. Dat. 6, 6; id. Hann. 3, 4.
      3. 3. In mal. part. (cf. caedo, I. B. 3.), to lie with, Pompon. ap. Non. p. 166, 2; hence caede, concide, in a double sense as an address to gladiators, Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155 Zumpt; cf. Lampr. Elag. 10.
  2. II. Trop.
    1. A. Of discourse, to divide minutely, dismember, render feeble: nec minutos numeros sequens concidat delumbetque sententias, Cic. Or. 69, 231; cf.: (sunt qui) infringendis concidendisque numeris in quoddam genus abjectum incidant, id. ib. 69, 230; so also Quint. praef. § 24; cf. id. 3, 11, 21; 5, 10, 91; 11, 3, 53 al.
    2. B. To strike down, to prostrate, ruin, destroy, annul, by word or deed: omnem auctoritatem universi ordinis, Cic. de Or. 3, 1, 4: Antonium decretis vestris, id. Phil. 5, 11, 28: Vatinium arbitratu nostro, to annihilate, id. Q. Fr. 2, 4, 1; cf.: Sevius adlisus est, ceteri conciduntur, are condemned, id. ib. 2, 4, 6: Timocraten totis voluminibus, to confute, id. N. D. 1, 33, 93: testamentum, to revoke, Dig. 28, 4, 1.
      1. * 2. In Plaut., to deceive, cheat, defraud: em istic homo te articulatim concidit, Plaut. Ep. 3, 4, 52 Ritschl.
        Hence, concīsus, a, um, P. a. (in acc. with II. A.), divided, broken up, short, concise: sententiae, Cic. Brut. 17, 66: concisae et angustae disputationes, id. de Or. 2, 14, 61: brevitas, id. ib. 3, 53, 202: brevia illa atque concisa, Quint. 10, 7, 10; cf. thus with brevis, id. 6, 4, 2; and (opp. perpetuus) id. 2, 20, 7; 2, 21, 13; Cic. de Or. 2, 80, 327.
        Transf. of the orator Thrasymachus, Cic. Or. 13, 40.
        Comp.: insonuerit vox tubae longior atque concisior, Vulg. Jos. 6, 5.
        Adv.: concīsē, briefly, concisely: (philosophia) non tam est minute atque concise in actionibus utendum, etc., Quint. 12, 2, 11: ululare, Vulg. Num. 10, 7.

concĭens, ntis, adj. [cf. inciens], pregnant, full: terra aquarum, App. de Mundo, 23, p. 67.

con-cĭĕo, cīvi, cĭtum, 2 (from the access. form concĭo, īre: concit, Lucr. 6, 410: concibant, Tac. H. 5, 19: conciret, id. A. 11, 19: concirent, id. ib. 3, 38 fin.: concire, id. ib. 3, 40; 12, 15: conciri, Liv. 25, 27, 9: concīta, Lucr. 2, 267; Val. Fl. 2, 460; Luc. 5, 597; cf. cieo and the other compounds), v. a., to urge, bring, or assemble together, by exciting or rousing, to collect: cum perturbatione commovere, Non. p. 90, 7 (freq. in the ante-class. and post-Aug. per., esp. in Lucr. and Tac.; in Quint. and in Hor. perh. only once in part. perf.; v. under II. A.; not in Cic.).

  1. I. Prop.: populum, Pac. ap. Non. p. 90, 12 (Trag. Rel. v. 141 Rib.); cf.: homines miraculo rei novae, Liv. 1, 59, 3: exercitum ex totā insulā, id. 25, 27, 9: multitudinem ad se, id. 1, 8, 5: ad arma, Vell. 2, 74: donis auxilia concibant, Tac. H. 5, 19: remotos populos, id. A. 3, 38: propiores Gallos, id. ib. 3, 40: nunc concienda plebs, Liv. 4, 55, 3 al.
        1. b. Of inanim. and abstr. objects, to move violently, to shake, stir up: cur (Juppiter) tenebras et fremitus et murmura concit? Lucr. 6, 410: quendam aestum, id. 6, 826: concitus imbribus amnis, Ov. M. 3, 79; cf.: (verba) quae mare turbatum, quae concita flumina sistant, id. ib. 7, 154: navis concita, id. ib. 4, 706: murali concita Tormento saxa, Verg. A. 12, 921: mors concita ob cruciatus, hastened, Plin. 25, 3, 7, § 23 (Sillig, conscita): fulmina et tonitrus, Sil. 12, 611.
  2. II. Trop.
    1. A. To rouse, excite, stir up, provoke: hostem, Tac. A. 11, 19; cf.: Mela accusatorem concivit Fabium, id. ib. 16, 17.
      Esp. in part. perf.: immani concitus irā, Verg. A. 9, 694; cf. Ov. M. 7, 413: Aonio concita Baccha deo, id. A. A. 1, 312; cf.: pulso Thyias concita tympano, * Hor. C. 3, 15, 10: divino concita motu, inspired, Ov. M. 6, 158; cf. id. ib. 3, 711: mater (corresp. with male sana), id. ib. 4, 519: (mater) fraude aliquorum concita (sc. in filium), * Quint. 11, 1, 65; cf.: concita dea, enraged, Sil. 2, 543: conciti per largitionem veterani, Tac. A. 1, 10.
    2. B. To excite, produce, cause action, passion, disquiet, evil, etc. (the flg. taken from the agitated sea; cf. strages, Att. ap. Non. p. 90, 9; Trag. Rel. v. 399 Rib.; cf. also Plaut. Merc. 5, 2, 36, and id. Trin. 2, 3, 8): uxori turbas, Plaut. Am. 1, 2, 14; Ter. Heaut. 5, 2, 17: tantum mali, Plaut. Men. 5, 5, 4; Afran. ap. Non. p. 90, 10: hanc iram, Ter. Hec. 3, 1, 33: seditionem, Tac. A. 14, 17: varios motus animorum, id. H. 1, 4 et saep.

concĭlĭābŭlum, i, n. [concilium], a place of assembly, a public place, esp. for public intercourse or traffic; a marketplace, an exchange, a place for courts, etc.: conciliabulum dicitur locus, ubi in conciliam convenitur, Paul. ex Fest. p. 38, 3 Müll.; so Liv. 7, 15, 13; 25, 5, 6; 34, 1, 6, and 34, 56, 2; 39, 14, 7; 40, 37, 3; 43, 14, 10; Tac. A. 3, 40: martyrum, where their memory is solemnly celebrated, Hier. Ep. 60, 12: spectaculorum, places for public exhibitions, as the theatre, circus, etc., Tert. Spect. 8: damni, in comic lang., for a brothel, Plaut. Trin. 2, 2, 38; and, in the same sense, conciliabulum alone, id. Bacch. 1, 1, 47.

concĭlĭātĭo, ōnis, f. [concilio] (in Cic. and Quint.).

  1. I. A connection, union.
    1. A. Prop.: totius generis hominum, Cic. Off. 1, 41, 149; so, quasi civili conciliatione et societate conjunctos (deos), id. N. D. 2, 31, 78.
    2. B. Trop.
      1. 1. A uniting in feeling, a conciliating, making friendly, a gaining over: quae conciliationis causā leniter aut permotionis vehementer aguntur, Cic. de Or. 2, 53, 216: honestum ad conciliationem satis per se valet, Quint. 4, 1, 41; cf. id. 3, 8, 12.
        1. b. As a rhet. t. t., the gaining over or winning of hearers, a judge, etc., = οἰκείωσις, Cic. de Or. 3, 53, 205; cf. Quint. 9, 1, 32; 9, 2, 3.
      2. 2. (In acc. with conciliatus.) In philos. lang., an inclination, desire or longing for: prima est enim conciliatio hominis ad ea, quae sunt secundum naturam, Cic. Fin. 3, 6, 21; so id. Ac. 2, 42, 131; cf. in plur.: conciliationes = res conciliatae, id. Fin. 3, 6, 22 Madv.
  2. II. An acquiring, procuring: pecuniam dedit ad conciliationem gratiae, Cic. Clu. 31, 84; cf.: omnis conventio conciliatio nominatur, Don. ad Ter. Eun. 4, 4, 2.

concĭlĭātor, ōris, m. [concilio].

  1. I. He who provides, prepares, or causes a thing; an author, founder, promoter, etc. (in good prose, but not in Cic.; cf. however: conciliatrix and conciliatricula): suillae carnis, who prepares it savorily, makes it palatable, Varr. R. R. 2, 4, 8: nuptiarum, Nep. Att. 12, 2: proditionis, Liv. 27, 15, 17: adfinitatis atque amicitiae, Suet. Aug. 48; cf. Tac. A. 1, 58: piscis conciliator capturae (piscium), by which other fishes are caught, a decoy, Plin. 9, 59, 85, § 181 sq.
  2. II. A procurer (in love-matters), Vop. Carin. 16, 5.

concĭlĭātrīcŭla, ae, f. dim. [conciliatrix], that which concitiates, unites: nobilitate ipsā, blandā conciliatriculā, commendatus, Cic. Sest. 9, 21; Ambros. in. Psa. 15, 48.

concĭlĭātrix, īcis, f. [conciliator].

  1. I. In gen., that which occasions, produces, procures: (omitto) orationis vim, quae conciliatrix est humanae maxime societatis, Cic. Leg. 1, 9, 27: conciliatrix amicitiae virtutis opinio, id. Lael. 11, 37.
  2. II. In partic., she who unites or conciliates, in a good and bad sense; a match-maker, a procuress, a bawd: conciliatrix dicitur, quae viris conciliat uxores et uxoribus viros, Paul. ex Fest. p. 62, 13 Müll.
    In a bad sense in Lucil. ap. Non. p. 23, 4; Plaut. Mil. 5, 17; cf.: non vides quam blanda conciliatrix et quasi sui sit lena natura? Cic. N. D. 1, 27, 77.

concĭlĭātūra, ae, f. [concilio], the trade of procurer, pimping, pandering: exercere, Sen. Ep. 97, 9.

1. concĭlĭātus, a, um, P. a., from concilio.

2. concĭlĭātus, ūs, m. [concilio], a union of atoms, a connection of bodies (only in abl. sing., and in Lucr.): condenso conciliatu artari, Lucr. 1, 576; so id. 2, 100: parvo (i. e. parvā mole), id. 2, 133: principiūm, id. 2, 936.

* con-cĭlĭcĭātus, a, um, adj. [Cilicium], clothed in a garment of hair (of a penitent), Tert. Pud. 13.

concĭlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [concilium].

  1. I. To bring together several objects into one whole, to unite, connect (class. in prose and poetry, not in Hor.).
    1. A. Prop. (thus several times in Lucr. of the union of atoms): primordia Non ex illarum conventu conciliata, not formed by the union of separate parts, Lucr. 1, 612; 2, 901: dispersa, id. 6, 890: omnia in alto, id. 5, 466; cf. also id. 1, 1042; 2, 552.
      Of physical union of other kinds: traduces bini inter se obvii miscentur alliganturque unā conciliati, Plin. 17, 23, 35, § 211; of medic. mixtures: gramen hyoscyami cerae, to mix, Ser. Samm. 40, 754.
      1. 2. Of the fulling of cloth: vestimentum, Varr. L. L. 6, § 43 Müll.
    2. B. Trop.
      1. 1. To unite in thought or feeling, to make friendly, to procure the favor of, to make inclined to, to gain, win over; constr. aliquos inter se, aliquem alicui or absol. (in this sense very freq.).
          1. (α) Aliquos inter se: quin res publica nos inter nos conciliatura conjuncturaque sit, Cic. Fam. 5, 7, 2; so, conciliare et conjungere homines inter se, id. Off. 1, 16, 50: feras inter sese, id. Rosc. Am. 22, 63.
          2. (β) Aliquem (aliquid) alicui: conciliare sibi, avertere ab adversario judicem, Quint. 6, 1, 11: quas (legiones) sibi conciliare pecuniā cogitabat, Cic. Fam. 12, 23, 2: Pammenem sibi similitudine fortunae, Tac. A. 16, 14: homines sibi, Nep. Ages. 2 fin.; id. Them. 10, 1: simulatque natum sit animal, ipsum sibi conciliari et commendari ad se conservandum, Cic. Fin. 3, 5, 16: eam civitatem Arvernis, Caes. B. G. 7, 7; cf.: reliquas civitates amicitia Caesari, id. B. C. 3, 55 fin.: per quam (causam) cum universo ordini tum primoribus se patrum concilient, Liv. 4, 48, 9: arma sibi, Verg. A. 10, 151: deos homini, Ov. F. 1, 337: audientem exordio, Quint. 8, prooem. 11: judicem probationibus nostris, id. 4, 3, 9: Maurorum animos Vitellio, Tac. H. 2, 58; cf.: quas res quosque homines quibus rebus aut quibus hominibus vel conciliasset vel alienasset ipsa natura, Quint. 5, 10, 17: omne animal primum constitutioni suae conciliari, i. e. governs itself in accordance with, etc., Sen. Ep. 124, 14; cf. id. ib. § 15 sqq.: primum sibi ipsum conciliatur animal, id. ib. § 17: frui iis rebus, quas primas homini natura conciliet, Cic. Ac. 2, 42, 131; cf. conciliatio, I. B. 2.
            Without dat.: conciliabat ceteros reges, Nep. Hann. 10, 2; so, accusatorem, Quint. 6, 1, 12: conciliare, docere, movere judicem, id. 11, 1, 61; cf. id. 2, 5, 7; 3, 9, 7: plures, Tac. A. 15, 51: animos hominum, Cic. Off. 2, 5, 17; cf. id. de Or. 3, 53, 204: animum judicis, Quint. 4, 1, 25; cf.: animos judicum (opp. alienare), id. 11, 1, 8: animos plebis, Liv. 1, 35, 2: animos militum pollicitationibus, Suet. Oth. 6; cf. Tac. H. 1, 18,
          3. (γ) (Aliquem) ad aliquid: Labienum praefecit togatae, quo majore commendatione conciliaretur ad consulatūs petitionem, Auct. B. G. 8, 52.
          4. (δ) Absol.: nihil est ad conciliandum gratius verecundiā, Quint. 11, 3, 161: conciliare, narrare, id. 3, 4, 15.
      2. 2. = commendo, to represent something to one as agreeable, pleasant, etc., i. e. to recommend: et dictis artes conciliasse suas, Ov. Tr. 3, 11, 42.
  2. II. With acc. and dat. (aliquid alicui) or absol., to procure, provide, prepare, produce something for one.
    1. A. With physical objects.
      1. 1. Of the procuring of a maiden, an object of love, in an honorable and (more freq.) in a dishonorable sense, to unite, procure, couple (cf. Lucr. 5, 961): tute ad eum adeas, tute concilies, tute poscas, Plaut. Trin. 2, 2, 111: num me nupsisti conciliante seni? Ov. Am. 1, 13, 42: conciliata viro, Cat. 68, 130: existimabatur Servilia etiam filiam suam Tertiam Caesari conciliare, to give as a mistress, Suet. Caes. 50: cum ei dignatio Juliā genitam Atiam conciliasset uxorem, Vell. 2, 59, 2.
        Once with ad: a tuā me uxore dicam delatum, ut sese ad eum conciliarem, Plaut. Mil. 3, 1, 206.
      2. 2. To procure, obtain by purchase or otherwise, to purchase, acquire, win, gain: illum mihi, Plaut. Poen. 3, 5, 25; cf.: male habiti et male conciliati, i. e. at a bad bargain, id. Ps. 1, 2, 1: prodi, male conciliate, Ter. Eun. 4, 4, 2: Mi. Estne empta mihi haec? Pe. His legibus habeas licet, Conciliavisti pulcre, Plaut. Ep. 3, 4, 39 sq.: ut tibi recte conciliandi primo facerem copiam, a chance for a good bargain, id. Pers. 4, 3, 69: si ullo pacto ille (filius) huc conciliari potest, can be brought here, Plaut. Capt. 1, 2, 22 (cf. id. ib. prol. 33): HS. viciens ex hoc uno genere, to extort, Cic. Verr. 2, 2, 58, § 142; cf. pecunias, id. ib. 2, 2, 55, § 137; 2, 3, 30, § 71; 2, 3, 84, § 194; and, in a more gen. sense: summum bonum esse frui rebus iis, quas primas natura conciliavisset, id. Ac. 2, 42, 131.
    2. B. With abstr. objects, to cause, bring about, procure, acquire, make, produce, etc.: affinitatem et gratiam, Plaut. Trin. 2, 4, 42; cf. gratiam, Suet. Calig. 3: pacem inter cives, Cic. Fam. 10, 27, 1; cf. Ter. Heaut. 5, 5, 2: amorem sibi, Cic. Arch. 8, 17; cf. id. de Or. 2, 51, 206: favorem ad vulgum, Liv. 29, 22, 8; cf.: favorem populi, Suet. Caes. 11: amicitiam cum aliquo, Cic. Deiot. 14, 39: gloriam, id. Mur. 20, 41: laudem, Quint. 2, 7, 4: dignitatem auctoribus suis, Tac. Or. 9: famam clementiae, Liv. 21, 60, 4: majestatem nomini Romano, id. 29, 11, 4: odium, Quint. 5, 13, 38; 6, 2, 16: risus, to cause, id. 6, 3, 35: otium, Nep. Timol. 3, 2: otii nomine servitutem, id. Epam. 5, 3: nuptias, to bring about, id. Att. 5, 3; Just. 7, 6, 10; cf.: jugales toros, Stat. S. 3, 5, 70.
      Hence, concĭlĭātus, a, um, P. a. (in acc. with I. B.), friendly; in partic. in a pass. sense.
    1. A. Beloved: (Hasdrubal) flore aetatis primo Hamilcari conciliatus, Liv. 21, 2, 3: juvenis aetatis flore conciliatus sibi, Curt. 7, 9, 19; cf. Suet. Vit. Ter. 1; id. Vit. 7.
      In sup.: est nobis conciliatissimus, Symm. Ep. 9, 37.
    2. B. In an act. sense, favorably inclined, devoted, favorable to something; comp.: ut judex ad rem accipiendam fiat conciliatior, Quint. 4, 2, 24: (homo) voluptati a naturā conciliatus, a dolore autem abjunctus alienatusque est, Gell. 12, 5, 18.
      Adv. not in use.

concĭlĭum, ii, n. [con- and root cal- of calo; Gr. καλέω; cf. clamo], a collection of people, an association, gathering, union, meeting, assembly, = coetus (class.).

  1. I. In gen.: videre ambas in uno concilio, Plaut. Mil. 2, 2, 96; id. Clst. 4, 2, 33: Camenarum cum Egeria, Liv. 1, 21, 3: ab sede piorum, coetu concilioque abigi, id. 2, 38, 4: pastorum, Cic. Off. 3, 9, 38: deorum, id. Tusc. 1, 30, 72; id. Div. 1, 24, 49; cf. caelestium, id. Off. 3, 5, 25: divinum animorum, id. Sen. 23, 84: concilia coetusque hominum jure sociati, quae civitates appellantur, id. Rep. 6, 13, 13: (Cyclopum) Concilium horrendum, Verg. A. 3, 679: amoena piorum Concilia, id. ib. 5, 735: Musarum, Stat. Th. 6, 355: mulierum, id. ib. 3, 178.
    Poet. of animals: inque ferarum Concilio medius sedebat, Ov. M. 10, 144; and trop.: tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere, id. Fin. 2, 4, 12.
  2. II. Esp.
    1. A. An assembly for consultation, a council (in concreto; on the contrary consilium signifies the counsel in abstracto that is taken in such an assembly. The meanings, however, often pass over to each other; hence in MSS. and edd. a freq. confusion of the two words; cf. consilium), Caes. B. G. 1, 30 fin.; cf. id. ib. 7, 1: (opiniones), quae in senatu, quae apud populum, quae in omni coetu concilioque proferendae sunt, Cic. Fin. 2, 24, 77: inire, Plaut. Capt. 3, 1, 33: habere, id. Mil. 3, 1, 3: convocare, Caes. B. G. 1, 40; 2, 10; 3, 3: vocare, Verg. A. 10, 2: cogere, id. ib. 11, 304: dimittere, Caes. B. G. 1, 18; 1, 33 al.; Cic. Leg. 2, 12, 31 al.: transferre Lutetiam, Caes. B. G. 6, 3: in posterum diem differre, Curt. 6, 11, 9: dare legatis, Liv. 43, 17, 7: indicere, id. 1, 50, 4: constituere diem concilio, Caes. B. G. 1, 30: Messene ab Achaeis, quod concilii eorum recusaret esse, oppugnari coepta est, i. e. a member of the Achaian league, Liv. 36, 31, 1: concilio excesserunt, id. 32, 22, 12: sanctum Patrum, * Hor. C. 4, 5, 4 et saep.
    2. B. A close conjunction, i. e. union, connection (esp. freq. in Lucr.): coetu concilioque Nil facient (primordia rerum), etc., Lucr. 2, 920: materiaï concilium, id. 1, 518: in concilium coire, id. 2, 564 sq.; cf. id. 1, 772; 1, 1081; 2, 565.
      Transf., a bond of union, tie: hoc mihi tecum concilium manebit, Ov. M. 1, 710.
      1. 2. A sexual union, coition: corporalia, Arn. 2, 54; cf.: primordia quae genitali Concilio possent arceri, Lucr. 1, 183.
          1. (β) (As an incentive to this.) The blossom of the plant iasione, Plin. 22, 22, 39, § 82.

concĭnens, ntis, P. a., v. concino fin.

concĭnentĭa, ae, f. [concino] (postclass. for concentus),

  1. I. musical harmony, concord, Macr. Somn. Scip. 2, 2 fin.; 2, 3.
  2. II. Trop., in archit., symmetry: architectonica, Sid. Ep. 8, 4; Claud. Mam. Stat. Anim. 21.

* con-cĭnĕrātus, a, um, adj. [cinis], sprinkled with ashes, Tert. Pud. 13.

con-cingo, ĕre, v. a., to gird, surround completely, Theod. Prisc. 4, 1.

* concinnātĭcĭus or -tĭus, a, um, adj. [concinno], skilfully prepared: mensula, App. M. 2, p. 119.

concinnātĭo, ōnis, f. [concinno] (post-class.).

  1. I. In economics, an adjusting, preparing: aquae marinae, Auct. Lemmat. ap. Cato, R. R. 106.
  2. II. Transf., a making, composing: epistulae, Aus. Ep. 17; cf. id. ib. 7 and 15: metrorum, Mar. Vict. p. 2547 P.

concinnātor, ōris, m. [concinno] (post-Aug.).

  1. I. An arranger, disposer: capitum et capillorum, a hair-dresser, Col. 1, prooem. § 5.
  2. II. A maker, contriver, author, inventor: causarum, an advocate, Dig. 1, 16, 9: concinnatores atque inventores tantarum deformitatum (poetae), Arn. 4, 149: criminum, Sid. Ep. 3, 13.

concinnē, adv., v. concinnus, adv., 1.

concinnĭtas, ātis, f. [concinnus], a neat, elegant, or skilful joining of several things (in good prose, but rare).

  1. I. In gen.: concinnitates colorum, Gell. 2, 26, 4: non est ornamentum virile concinnitas, a too carefully arranged dress, Sen. Ep. 115, 3: vitare concinnitatem, Suet. Aug. 86.
  2. II. Esp., in rhet., beauty of style, produced by a skilful connection of words and clauses, Cic. Or. 44, 149; 49, 164 sq.; id. Brut. 83, 287; 95, 325 (not in Quint.).

concinnĭter, adv., v. concinnus, adv., 2.

* concinnĭtūdo, ĭnis, f. [concinnus], = concinnitas, II., beauty of style, Cic. Inv. 1, 18, 25.

concinno, āvi, ātum, v. a. [concinnus], to join fitly together, to order, arrange appropriately, to set right, adjust: concinnare est apte componere, Paul. ex Fest. p. 38, 1 Müll. (cf. compono, II. B.; mostly anteclass. and post-Aug.; most. freq. in Plaut.; not in Ter., Cic., or Quint.; in Cic. Oecon. Fragm. 7, p. 474 Orell., the words prob. belong to Col.; v. Col. 12, 2, 6).

  1. I. Prop.: vinum, Cato, R. R. 114; 115: et commodare trapetum, id. ib. 135 fin.: pallam, Plaut. Men. 5, 1, 33; cf.: cetera, quae refectionem desiderant, Col. 12, 3, 9: tantas struices patinarias, Plaut. Men. 1, 1, 26: auceps aream, id. As. 1, 3, 64: vultum, to adorn, Petr. 113, 5: cadaver. App. M. 7, p. 199.
    1. B. Trop.: ingenium, to form. cultivate, Sen. Ep. 7, 6.
  2. II. Meton., in gen., to prepare, cause, occasion, produce: livorem scapulis tuis, Plaut. Truc. 4, 3, 19: lutum, id. Rud. 1, 2, 8: venti Vis fervorem mirum in undis, Lucr. 6, 437; cf.: vis (venti) hiatum, id. 6, 584: munusculum tibi, Trebon. ap. Cic. Fam. 12, 16, 3: consuetudo amorem, Lucr. 4, 1279: aliquid controversiae, Afran. ap. Non. p. 433, 31: quantum mali, Phaedr. 2, 4, 25: multum mihi negotii concinnabis, Sen. Ep. 117, 1.
    1. B. With a qualifying adj. in Plaut., and once in Naev., = reddere, to make, render, cause to be something: qui me insanum verbis concinnat suis, Plaut. Capt. 3, 4, 69: lacrumantem ex abitu concinnas tuam uxorem, id. Am. 1, 3, 31: homines delirantes, id. ib. 2, 2, 96: liberis orbas oves, id. Capt. 4, 2, 38: tranquillam viam, id. Stich. 2, 1, 13: annonam caram e vili, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 7, § 66: numquam erit alienis gravis, qui suis se concinnat levem, id. Trin. 3, 2, 58: vastam rem hostium, Naev. ap. Non. p. 90, 30 dub. (al. vastat).

con-cinnus, a, um, adj. [etym. dub.; acc. to Non. p. 43, 21, and p. 59, 30, from cinnus], fitly, skilfully put together or joined, well adjusted, beautiful (class.; esp. freq. in Cic. of discourse).

  1. I. Object.
    1. A. Prop.: sat edepol concinna est (virgo) facie, Plaut. Pers. 4, 3, 77: Samos ( = venusta, elegans), pretty, Hor. Ep. 1, 11, 2: tectorium, Cic. Q. Fr. 3, 1, 1, § 1: helicis folia angulosa et concinniora (for εὐρυθμότερα, in Theophr. H. P. 3, 18), Plin. 16, 34, 62, § 148: heluo, elegant, Cic. Pis. 10, 22.
    2. B. Trop., of discourse, beautiful, elegant, polishcd, neat, striking, etc.: (oratio) concinna, distincta, ornata, festiva, etc., Cic. de Or. 3, 25, 100: sententiae non tam graves et severae quam concinnae et venustae, id. Brut. 95, 325; cf.: concinnae sententiae (opp. probabiles), id. Or. 19, 65; and: concinnae acutaeque sententiae, id. Brut. 78, 272: versus, Hor. Ep. 2, 1, 74: sermo, id. S. 1, 10, 23: reditus ad rem aptus et concinnus, Cic. de Or. 3, 53, 203: transgressio verborum, id est hyperbaton, Quint. 9, 3, 91.
      1. 2. Transf. to the person: alii in eādem jejunitate concinniores, id est, faceti, florentes etiam et leviter ornati, Cic. Or. 6, 20; Nep. Epam. 5, 1: concinnus et elegans Aristo, Cic. Fin. 5, 5, 13; cf. also of the painter Nicophanes: elegans et concinnus (pictor), Plin. 35, 10, 36, § 111.
  2. II. Subject. ( = commodus, II.): concinnus alicui, suited to, fit, appropriate for; of persons, suiting one’s self to, courteous, pleasing, etc. (rare): viris Venus ut concinnior esset, * Lucr. 4, 1276: concinnus amicis, Hor. S. 1, 3, 50.
    1. * B. Concinnum est = commodum est: age, age, ut tibi maxime concinnum est, it is pleasing, agreeable, Plaut. Mil. 4, 2, 33.
      Adv.
      1. 1. In the form concinnē, fitly, beautifully: concinne et lepide vestita, Plaut. Ep. 2, 2, 38.
        Of discourse, elegantly, neatly, etc., Cic. de Or. 2, 19, 81; id. N. D. 2, 27, 69; id. Rosc. Com. 16, 49.
        Comp.: eloqui, Aus. Grat. Act. ad Gratian. 8: saliunt aquae, Fronto de Orat. 1, p. 242 Mai.
        Sup. of the adj. and adv. apparently not in use.
      2. 2. In the form concinnĭter, Gell. 18, 2.

con-cĭno, cĭnŭi, no sup., 3, v. n. and a. [cano].

  1. I. Neutr., to sing, play, or sound together, in concert or harmoniously (class.).
    1. A. Prop.: ubi (chorus) certis numeris ac pedibus velut facta conspiratione consensit atque concinuit, Col. 12, 2, 4: concinere tragoedo pronuntianti, to accompany, Suet. Calig. 54: cornua ac tubae concinuere, Tac. A. 1, 68; cf.: concinunt tubae, Liv. 9, 32, 6; and: ubi signa concinuissent, id. 30, 5, 2.
      Also without the idea of concert: concinit albus olor, Ov. H. 7, 2.
    2. B. Trop., to agree together, harmonize, accord, συνᾴδω: omnibus inter se concinentibus mundi partibus, Cic. N. D. 2, 7, 19: videsne ut haec concinant? id. Fin. 5, 28, 83: faxo, ne juvet vox ista veto, quā nunc concinentes collegas nostros tam laeti auditis, Liv. 6, 35, 9: ita fit ut nulli duo concinant, Plin. 3, 1, 3, § 16: Stoici cum Peripateticis re concinere videntur, verbis discrepare, Cic. N. D. 1, 7, 16 Orell. N. cr.
  2. II. Act., to cause to sound together, in concert or harmoniously, to make concordant sounds, to sound, sing of, celebrate in song, magnify, etc.
    1. A. In gen.: haec cum pressis et flebilibus modis, qui totis theatris maestitiam inferant, concinuntur, Cic. Tusc. 1, 44, 106: ite, concinite in modum: Io Hymen, etc., Cat. 61, 123; Suet. Calig. 6: carmina nuptialia, Cat. 61, 12: carmina, id. 65, 13: laudes Iovi, Tib. 2, 5, 10: aelinon, Ov. Am. 3, 9, 24: sua festa Palilia, Tib. 2, 5, 88: laetos dies, Hor. C. 4, 2, 41: majore plectro Caesarem, id. ib. 33: stridor lituum clangorque tubarum Non pia concinuit cum rauco classica cornu, Luc. 1, 238.
    2. B. Esp. (acc. to cano, II. C.), to sing prophetically, prophesy (very rare): nigraque funestum concinit omen avis, Prop. 2 (3), 28, 38: tristia omina, Ov. Am. 3, 12, 2.
      Hence, concĭnens, entis, P. a., harmonizing, harmonious, Arn. 3, 123.
      Comp., Claud. Mam. Stat. Anim. 2, 5.

1. concĭo, īre, v. concieo.

2. concĭo, and its derivv., concĭō-nābundus, concĭōnālis, etc., v. under contio, contionabundus, contionalis, etc.

concĭpĭlo, āvi, 1, v. a. [concipio], to seize, take, catch (only in the foll. exs.): concipilavisti dictum a Naevio pro corripuisti et involasti, Paul. ex Fest. p. 62, 6: quem ego offatim jam jam concipilabo, Plaut. Truc. 2, 7, 61.

A maximum of 100 entries are shown.