Lewis & Short

concordo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [concors].

  1. I. Neutr., to agree together, to be united, be of one mind, to harmonize (rare but class.).
    1. A. Of persons: concordare cum aliquo, * Ter. Phorm. 2, 3, 86.
      Absol.: ne tunc quidem fratres concordare potuerunt, Just. 27, 3, 7; cf. id. 1, 10, 1; Dig. 24, 1, 32, § 19.
    2. B. Of things: animi (sanitas) dicitur, cum ejus judicia opinionesque concordant, * Cic. Tusc. 4, 13, 30: concordet sermo cum vitā, * Sen. Ep. 75, 4: caput cum gestu, * Quint. 11, 3, 69: carmina nervis, Ov. M. 1, 518: concordant modi, id. ib. 10, 147: concordantes inter se iracundia et voluptas, App. Dogm. Plat. 1, p. 11, 32.
  2. * II. Act., to bring into union: matrimonium bene concordatum dirimere, concordant, Dig. 48, 5, 11, § 11.